ΔΙΑΤΑΞΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ

(πρώτο τμήμα)

της 7ης Οκτωβρίου 2009

Υπόθεση F-3/08

Luigi Marcuccio

κατά

Επιτροπής των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων

«Υπαλληλική υπόθεση – Υπάλληλοι – Άρνηση οργάνου να μεταφράσει απόφαση – Προσφυγή-αγωγή προδήλως στερούμενη νομικού ερείσματος – Άρθρο 94 του Κανονισμού Διαδικασίας»

Αντικείμενο: Προσφυγή-αγωγή, ασκηθείσα δυνάμει των άρθρων 236 ΕΚ και 152 EA, με την οποία ο L. Marcuccio ζητεί, αφενός, να ακυρωθεί η απόφαση της Επιτροπής με την οποία αρνήθηκε να του αποστείλει την ιταλική μετάφραση προγενέστερης αποφάσεως και, αφετέρου, να υποχρεωθεί η Επιτροπή να του καταβάλει αποζημίωση.

Απόφαση: Η προσφυγή-αγωγή του προσφεύγοντος-ενάγοντος απορρίπτεται ως προδήλως στερούμενη νομικού ερείσματος. Ο προσφεύγων-ενάγων καταδικάζεται στα δικαστικά έξοδα. Ο προσφεύγων-ενάγων υποχρεώνεται να καταβάλει στο Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης το ποσό των 1 000 ευρώ.

Περίληψη

Υπάλληλοι – Καθήκον αρωγής που υπέχει η Διοίκηση – Υποχρέωση της Διοικήσεως να κοινοποιήσει στον υπάλληλο ατομική απόφαση που έχει συνταχθεί σε γλώσσα την οποία αυτός γνωρίζει σε βάθος

(Άρθρο 21 ΕΚ· Χάρτης των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων, άρθρο 41 § 4· εσωτερικός κανονισμός της Επιτροπής, παράρτημα, σημείο 4)

Δυνάμει του καθήκοντος αρωγής το οποίο υπέχουν, τα θεσμικά όργανα οφείλουν να απευθύνουν σε υπάλληλο ατομική απόφαση η οποία έχει συνταχθεί σε γλώσσα που αυτός γνωρίζει σε βάθος.

Δεν μπορεί να συναχθεί από το άρθρο 21, τρίτο εδάφιο, ΕΚ ή από το σημείο 4 του κώδικα δεοντολογίας ή από το άρθρο 41, παράγραφος 4, του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων, ότι οι αποφάσεις τις οποίες απευθύνει το κοινοτικό όργανο σε υπάλληλό του πρέπει να έχουν συνταχθεί στη γλώσσα που αρχικώς χρησιμοποιήθηκε στη μεταξύ τους αλληλογραφία. Ειδικότερα, οι διατάξεις αυτές έχουν εφαρμογή στις μεταξύ των οργάνων και των υπαλλήλων τους σχέσεις μόνο στην περίπτωση στην οποία οι υπάλληλοι απευθύνουν έγγραφο στα όργανα υπό την ιδιότητα του πολίτη της Ένωσης και όχι υπό την ιδιότητα του υπαλλήλου ή μέλους του λοιπού προσωπικού της Ένωσης. Εάν τα όργανα είχαν σε κάθε περίπτωση την υποχρέωση να απαντούν στο αίτημα του υπαλλήλου χρησιμοποιώντας την ίδια γλώσσα με εκείνη στην οποία υποβλήθηκε το εν λόγω αίτημα, το αποτέλεσμα θα ήταν να δημιουργούνται ανυπέρβλητες δυσκολίες για τα όργανα αυτά.

(βλ. σκέψεις 29 έως 33)

Παραπομπή:

ΠΕΚ: 23 Μαρτίου 2000, T‑197/98, Rudolph κατά Επιτροπής, Συλλογή Υπ.Υπ. 2000, σ. I‑A‑55 και II‑241, σκέψη 46· 7 Φεβρουαρίου 2001, T‑118/99, Bonaiti Brighina κατά Επιτροπής, Συλλογή Υπ.Υπ. 2001, σ. I‑A‑25 και II‑97, σκέψη 13· 17 Μαΐου 2006, T‑95/04, Lavagnoli κατά Επιτροπής, Συλλογή Υπ.Υπ. 2006, σ. I‑A‑2‑121 και II‑A‑2‑569, σκέψη 48

ΔΔΔ: 13 Δεκεμβρίου 2007, F‑51/05 και F‑18/06, Duyster κατά Επιτροπής, δεν έχει δημοσιευθεί ακόμη στη Συλλογή, σκέψεις 58 και 59