Sprawa T‑137/09

Nike International Ltd

przeciwko

Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)

Wspólnotowy znak towarowy – Postępowanie w sprawie sprzeciwu – Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego R10 – Niezarejestrowany słowny krajowy znak towarowy R10 – Przeniesienie prawa do krajowego znaku towarowego – Błąd proceduralny

Streszczenie wyroku

1.      Wspólnotowy znak towarowy – Postępowanie odwoławcze – Skarga do sądu wspólnotowego – Przesłanka dopuszczalności – Zarzuty dotyczące wyłącznie decyzji izb odwoławczych

(rozporządzenie Rady nr 40/94, art. 63 ust. 1)

2.      Wspólnotowy znak towarowy – Postępowanie odwoławcze – Odwołanie od decyzji wydziału sprzeciwów Urzędu – Przeniesienie prawa do wcześniejszego znaku towarowego po wniesieniu sprzeciwu, a przed wydaniem decyzji przez Urząd – Badanie przez izbę odwoławczą legitymacji procesowej cesjonariusza

3.      Wspólnotowy znak towarowy – Przeniesienie prawa własności intelektualnej – Dowód przeniesienia wcześniejszego prawa krajowego – Transpozycja zasady 31 ust. 6 rozporządzenia nr 2868/95 na przeniesienie praw do krajowych znaków towarowych

(rozporządzenie Komisji nr 2868/95, art. 1 zasada 31 ust. 6)

1.      Na mocy art. 63 ust. 1 rozporządzenia nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego skarga do sądu wspólnotowego przysługuje jedynie na decyzje izb odwoławczych, tak że w ramach takiej skargi dopuszczalne są jedynie zarzuty skierowane przeciwko decyzji samej izby odwoławczej. W związku z tym zarzuty dotyczące naruszenia przepisu rozporządzenia w decyzji wydziału sprzeciwów muszą zostać odrzucone.

(por. pkt 13)

2.      Jeżeli w następstwie przeniesienia prawa po wniesieniu sprzeciwu kopia świadectwa rejestracji znaku towarowego, na którym opiera się sprzeciw, wymienia jako właściciela spółkę inną niż ta, która wniosła odwołanie od decyzji wydziału sprzeciwów oddalającej sprzeciw, to odwołanie nie można uznać za dopuszczalne na podstawie założenia, że prawo do wcześniejszego znaku towarowego zostało przeniesione na wnoszącego odwołanie. Izba Odwoławcza może zatem zasadnie przeprowadzić badanie zdolności procesowej wnoszącego odwołanie.

W odróżnieniu bowiem od sytuacji, w której przeniesienie ma miejsce przed wniesieniem sprzeciwu, gdy przeniesienie prawa do powołanego znaku towarowego ma miejsce po wniesieniu sprzeciwu, a przed wydaniem ostatecznej decyzji przez Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), ten ostatni powinien czuwać nad ochroną praw strony, która pierwotnie wniosła sprzeciw lub złożyła zgłoszenie znaku towarowego, gdyż dopuszczenie cesjonariusza prawa do znaku towarowego ma na celu zakończenie w odniesieniu do wymienionej strony wszczętego przez nią postępowania. Ponadto izba odwoławcza jest zobowiązana upewnić się, że osoba, która wniosła odwołanie, ma legitymację do zaskarżenia decyzji wydziału sprzeciwów.

(por. pkt 17)

3.      W braku przepisu prawnego dotyczącego dowodu przeniesienia wcześniejszego prawa krajowego, na które powołano się w sprzeciwie, wytyczne Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) – których ten ostatni jest co do zasady obowiązany przestrzegać – wzorują się w tym względzie na przepisach przewidzianych w zasadzie 31 ust. 6 rozporządzenia nr 2868/95 wykonującego rozporządzenie nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego. I tak wytyczne te w „Części 1: Kwestie proceduralne” „Części C: Sprzeciw” przewidują, że gdy nowy właściciel wcześniejszego prawa krajowego „powiadamia Urząd o przeniesieniu, ale nie przedstawia (wystarczającego) dowodu na to przeniesienie, należy zawiesić postępowanie w sprawie sprzeciwu, a nowy właściciel dysponuje dwumiesięcznym terminem na okazanie dowodu przeniesienia”. Tej transpozycji zasady 31 ust. 6 rozporządzenia nr 2868/95 na przeniesienie praw do krajowych znaków towarowych nie można kwestionować, gdyż w razie gdy prawo krajowe nie przewiduje procedury rejestracji przeniesienia własności zarejestrowanych znaków towarowych, badanie przeprowadzane przez wydział sprzeciwów lub izbę odwoławczą w celu sprawdzenia, czy rzeczywiście miało miejsce przeniesienie prawa do znaku towarowego, na który powołano się w sprzeciwie, jest w istocie takie samo jak badanie przeprowadzane przez właściwą instancję Urzędu w celu rozpatrzenia wniosków o przeniesienie dotyczących wspólnotowych znaków towarowych. Ponadto nawet jeśli postępowanie to dotyczy wyraźnie zarejestrowanych krajowych znaków towarowych, należy zastosować je odpowiednio do przeniesienia niezarejestrowanych krajowych znaków towarowych, jako że rodzaj badania, które ma przeprowadzić Urząd, jest identyczny.

(por. pkt 24)