Odwołanie od wyroku Sądu (dziesiąta izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 10 maja 2023 r. w sprawach połączonych T-34/21 i T-87/21 Ryanair i Condor Flugdienst/Komisja (Lufthansa, COVID-19), wniesione w dniu 20 lipca 2023 r. przez Deutsche Lufthansa AG
(Sprawa C-457/23 P)
Język postępowania: angielski
Strony
Wnosząca odwołanie: Deutsche Lufthansa AG (przedstawiciele: H.-J. Niemeyer, C. Wilken, J. Burger i C. Sielmann, Rechtsanwälte)
Pozostali uczestnicy postępowania: Ryanair DAC, Condor Flugdienst GmbH, Komisja Europejska, Republika Federalna Niemiec, Republika Francuska
Żądania wnoszącej odwołanie
uchylenie zaskarżonego wyroku i oddalenie skarg wniesionych przez Ryanair w sprawie T-34/21 i przez Condor w sprawie T-87/21;
obciążenie Ryanair i Condor na zasadzie odpowiedzialności solidarnej kosztami postępowania odwoławczego oraz obciążenie kosztami postępowania w pierwszej instancji – Ryanair w sprawie T-34/21 i Condor w sprawie T-87/21
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie odwołania wnosząca odwołanie podnosi sześć zarzutów.
Zarzut pierwszy dotyczy tego, że Sąd naruszył prawo przy dokonywaniu wykładni pkt 49 lit. c) ram tymczasowych1 nakładając na Komisję obowiązek dokonania oceny tego, czy dany beneficjent może pokryć znaczną część swojego zapotrzebowania na finansowanie na rynku, oraz pomijając orzecznictwo Trybunału w sprawie Tempus2 , zważywszy, że Komisja Europejska nie była zobowiązana do poszukiwania i badania dodatkowych informacji na temat dostępności finansowania wnoszącej odwołanie w rozpatrywanym w tamtym wyroku okresie.
Zarzut drugi dotyczy tego, że Sąd naruszył prawo, gdyż zastosował przy ocenie mechanizmu alternatywnego do mechanizmu podwyższania wynagrodzenia błędne kryterium prawne. Sąd pominął ogólne i łączne skutki dokapitalizowania i błędnie uznał, że mechanizm alternatywny musi zawsze zawierać dynamiczny element zachęty ex post. Ponieważ kwestie leżące u podstaw sporu dotyczą oceny mającej w przeważającej mierze ekonomiczny charakter, Sąd dopuścił się naruszenia zakresu uznania przysługującego Komisji i dokonał błędnej kwalifikacji prawnej przedstawionych okoliczności faktycznych.
Zarzut trzeci dotyczy tego, że Sąd naruszył prawo, orzekając, iż Komisja nie miała prawa zaakceptować dla przekształcenia akcji ceny alternatywnej w stosunku do tej przewidzianej w pkt 67 ram tymczasowych. Sąd nie wziął pod uwagę szerokiego zakresu uznania, jakim dysponuje Komisja przy akceptowaniu alternatywnych metodologii, biorąc pod uwagę to, że przewidziany w pkt 67 ram tymczasowych kurs teoretyczny z wyłączeniem praw do subskrypcji (Theoretical Ex-Rights Price, TERP) nie miał zastosowania.
Zarzut czwarty dotyczy tego, iż Sąd przekroczył granice kontroli sądowej i popełnił błąd, uznając, że przy ocenie istnienia znaczącej siły rynkowej (pkt 72 ram tymczasowych) Komisja powinna była uwzględnić inne czynniki (np. udziały w rynku, częstotliwości przelotów) oraz że na podstawie zastosowanych przez nią kryteriów Komisja nie mogła zasadnie uznać, że spółka Deutsche Lufthansa AG nie posiadała znaczącej siły rynkowej w portach lotniczych w Düsseldorfie i Wiedniu.
Zarzut piąty dotyczy tego, że Sąd zastąpił ocenę Komisji własną oceną, uznając, że nie należy wykluczać konkurentów posiadających już bazy w portach lotniczych we Frankfurcie i Monachium z procedury odstąpienia przydziałów czasu na start lub lądowanie. Przy ocenie skutków tego odstąpienia dla zachowania skutecznej konkurencji Komisja zaprzeczyła swoim własnym ustaleniom w przedmiocie skuteczności zobowiązań dotyczących przydziałów czasu na start lub lądowanie.
Zarzut szósty dotyczy tego, że Sąd popełnił błąd stwierdzając, że Komisja uchybiła ciążącemu na niej obowiązkowi uzasadnienia w odniesieniu do wynagrodzenia za pakiet zobowiązań dotyczących odstąpienia czasu na start lub lądowanie.
____________
1 Komunikat Komisji z dnia 19 marca 2020 r., zatytułowany „Tymczasowe ramy środków pomocy państwa w celu wsparcia gospodarki w kontekście trwającej epidemii COVID-19” (Dz.U. 2020, C 91 I, s. 1), zmieniony w dniach 3 kwietnia 2020 r. (Dz.U. 2020, C 112 I, s. 1) i 8 maja 2020 r. (Dz.U. 2020, C 164, s. 3).
1 Wyrok z dnia 2 września 2021 r., Komisja / Tempus Energy i Tempus Energy Technology (C‑57/19 P, EU:C:2021:663).