Αναίρεση που άσκησε στις 19 Μαΐου 2013 ο Markus Brune κατά της αποφάσεως που εξέδωσε το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης στις 21 Μαρτίου 2013 στην υπόθεση F-94/11, Brune κατά Επιτροπής
(Υπόθεση T-269/13 P)
Γλώσσα διαδικασίας: η γερμανική
Διάδικοι
Αναιρεσείων: Markus Brune (εκπρόσωπος: H. Mannes, Rechtsanwalt)
Αναιρεσίβλητη: Ευρωπαϊκή Επιτροπή
Αιτήματα του αναιρεσείοντος
Ο αναιρεσείων ζητεί από το Γενικό Δικαστήριο:
να αναιρέσει την απόφαση του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης της 21ης Μαρτίου 2013 στην υπόθεση F-94/11·
επικουρικώς, να αναπέμψει την υπόθεση ενώπιον του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης·
να καταδικάσει την αναιρεσίβλητη στα δικαστικά έξοδα αμφοτέρων των βαθμών δικαιοδοσίας.
Λόγοι αναιρέσεως και κύρια επιχειρήματα
Προς στήριξη των αιτημάτων του, ο αναιρεσείων προβάλλει τους εξής λόγους:
Σφάλμα εκτιμήσεως κατά τον έλεγχο της υποχρεώσεως επαναλήψεως της προφορικής δοκιμασίας
Κατά τον αναιρεσείοντα, το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης δεν έλαβε υπόψη του ότι η νέα προφορική δοκιμασία που οργανώθηκε προς εκτέλεση της αποφάσεως της 29ης Σεπτεμβρίου 2010, F-5/08, Brune κατά Επιτροπής (στο εξής: απόφαση Brune) αντιβαίνει τόσο στις αρχές της ίσης μεταχειρίσεως και της αντικειμενικής βαθμολογήσεως όσο και στο άρθρο 266 ΣΛΕΕ·
ο αναιρεσείων υποστηρίζει επίσης ότι η αιτιολογία της αποφάσεως πάσχει, καθόσον το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης έχει υποπέσει σε πλάνη τόσο περί το δίκαιο όσο και περί τα πραγματικά περιστατικά, όπως προκύπτει από τις αντιφάσεις στο σκεπτικό του – ιδίως όσον αφορά τις προϋποθέσεις του άρθρου 266 ΣΛΕΕ, την αρχή της απαγορεύσεως των διακρίσεως και την απαίτηση εφαρμογής ενιαίων κριτηρίων αξιολογήσεως.
Σφάλμα του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης, στο μέτρο που δεν έλαβε υπόψη εναλλακτικές λύσεις
Κατά τον αναιρεσείοντα, κακώς το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης απέρριψε διάφορες εναλλακτικές λύσεις για την εκτέλεση της αποφάσεως Brune, οι οποίες μπορούσαν να εφαρμοστούν εν προκειμένω και ήταν σύμφωνες με την πάγια νομολογία·
ο αναιρεσείων υποστηρίζει επίσης ότι κατά την εξέταση των εναλλακτικών λύσεων ερμηνεύθηκαν εσφαλμένως οι αρχές της ίσης μεταχειρίσεως και της αντικειμενικής βαθμολογήσεως, το άρθρο 27 του ΚΥΚ και η προκήρυξη του διαγωνισμού.
Επικουρικώς: πλάνη εκτιμήσεως ως προς τα διαδικαστικά σφάλματα που έγιναν κατά την προετοιμασία της νέας δοκιμασίας
Κατά τον αναιρεσείοντα, η απόφαση του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης πάσχει, καθόσον αυτό δεν εκτίμησε ορθώς τα πραγματικά περιστατικά και τις υποχρεώσεις της αναιρεσίβλητης στο πλαίσιο της οργανώσεως διαγωνισμών, ιδίως όσον αφορά την προθεσμία κλήσεως των υποψηφίων και τις πληροφορίες σχετικά με τη σύνθεση της επιτροπής του διαγωνισμού και το εφαρμοστέο δίκαιο·
ο αναιρεσείων υποστηρίζει επίσης ότι κακώς δεν εξετάστηκε στην αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση το ζήτημα αν συντρέχει περίπτωση άνισης μεταχειρίσεως λόγω της παροχής πρόσθετων πληροφοριών σε μίαν άλλη υποψήφιο στο πλαίσιο παράλληλης διαδικασίας·
πάντοτε κατά τον αναιρεσείοντα, ως προς την αιτίαση περί μεροληψίας της επιτροπής του διαγωνισμού, το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης περιορίστηκε στο συμπέρασμα ότι δεν υπήρχαν αποδείξεις διακρίσεως εις βάρος του κατά την αρχική δοκιμασία, χωρίς όμως να ελέγξει την αμεροληψία της επιτροπής στο πλαίσιο της νέας δοκιμασίας.
Εσφαλμένη εκτίμηση του επί του παραδεκτού του τρίτου, του τέταρτου και του πέμπτου λόγου που προβλήθηκαν πρωτοδίκως
Κατά τον αναιρεσείοντα, το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης δεν έλαβε υπόψη ότι θα μπορούσε να προβεί σε γενικές διαπιστώσεις, έστω και αν δεν συνεπάγονται συγκεκριμένες υποχρεώσεις για το οικείο θεσμικό όργανο της Ένωσης·
ο αναιρεσείων υποστηρίζει επίσης ότι, στην αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση, το αίτημά του σχετικά με αποκατάσταση της ζημίας του ερμηνεύθηκε υπό την έννοια ότι δεν είχε ζητήσει αποζημίωση, μολονότι κατά την επ’ ακροατηρίου κατέστη σαφές ότι περί αυτού επρόκειτο·
πάντοτε κατά τον αναιρεσείοντα, δεν ελήφθη υπόψη ότι από το άρθρο 266 ΣΛΕΕ απορρέει υποχρέωση ανορθώσεως, ακόμη και αυτεπαγγέλτως (δηλαδή χωρίς να έχει διατυπωθεί ρητώς σχετικό αίτημα), της ζημίας που έχει προκληθεί.
Αντίθετη προς την αρχή της απαγορεύσεως των διακρίσεων απόφαση επί των δικαστικών εξόδων
Κατά τον αναιρεσείοντα, η απόφαση του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης συνεπάγεται διαφορετική μεταχείρισή του σε σχέση με τον προσφεύγοντα στην υπόθεση (F-42/11, Honnefelder κατά Επιτροπής), καθόσον δεν προσμετρήθηκε στην περίπτωσή του μία περίσταση η οποία, στην υπόθεση Honnefelder κρίθηκε ότι είχε σημασία από πλευράς του άρθρου 87, παράγραφος 2, του Κανονισμού Διαδικασίας.