WYROK SĄDU (piąta izba)
z dnia 10 grudnia 2009 r.(*)
Wspólnotowy znak towarowy – Postępowanie w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia praw do znaku – Słowny wspólnotowy znak towarowy Stella – Postępowanie w sprawie sprzeciwu wszczęte uprzednio na podstawie tego znaku towarowego – Dopuszczalność – Artykuł 50 ust. 1 i art. 55 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 40/94 [obecnie art. 51 ust. 1 i art. 56 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 207/2009]
W sprawie T‑27/09
Stella Kunststofftechnik GmbH, z siedzibą w Eltville (Niemcy), reprezentowana przez adwokat M. Beckensträter,
strona skarżąca,
przeciwko
Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM), reprezentowanemu przez A. Führera oraz G. Schneidera, działających w charakterze pełnomocników,
strona pozwana,
w której drugą stroną w postępowaniu przed Czwartą Izbą Odwoławczą OHIM, występującą przed Sądem w charakterze interwenienta, jest
Stella Pack S.A., z siedzibą w Lubartowie (Polska), reprezentowana przez adwokata O. Bischofa,
mającej za przedmiot skargę na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 13 listopada 2008 r. (sprawa R 693/2008‑4) dotyczącą postępowania w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia praw do znaku towarowego między Stellą Kunststofftechnik GmbH a Stella Pack sp. z o.o.,
SĄD (piąta izba),
w składzie: M. Vilaras (sprawozdawca), prezes, M. Prek i V.M. Ciucă, sędziowie,
sekretarz: E. Coulon,
po zapoznaniu się ze skargą złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 19 stycznia 2009 r.,
po zapoznaniu się z odpowiedzią na skargę złożoną przez OHIM w sekretariacie Sądu w dniu 30 kwietnia 2009 r.,
po zapoznaniu się z odpowiedzią interwenienta na skargę złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 17 kwietnia 2009 r.,
uwzględniając, że w terminie miesiąca od dnia powiadomienia stron o zakończeniu procedury pisemnej nie wpłynął żaden wniosek o wyznaczenie rozprawy, i postanowiwszy, na podstawie sprawozdania sędziego sprawozdawcy i w zastosowaniu art. 135a regulaminu Sądu, orzec w przedmiocie skargi bez przeprowadzenia części ustnej postępowania,
wydaje następujący
Wyrok
Okoliczności powstania sporu
1 W dniu 29 lutego 1996 r. skarżąca, Stella Kunststofftechnik GmbH, dokonała w Urzędzie Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1994, L 11, s. 1), ze zmianami [zastąpionego rozporządzeniem Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 78, s. 1)]. Po usunięciu braków formalnych data zgłoszenia została ustalona na dzień 22 lipca 1996 r., zgodnie z art. 27 rozporządzenia nr 40/94 (obecnie art. 27 rozporządzenia nr 207/2009) i zasady 9 rozporządzenia Komisji (WE) nr 2868/95 z dnia 13 grudnia 1995 r. wykonującego rozporządzenie nr 40/94 (Dz.U. L 303, s. 1).
2 Znak towarowy, który był przedmiotem zgłoszenia, to oznaczenie słowne Stella.
3 Towary, dla których dokonano zgłoszenia znaku towarowego, należą do klas 6, 8, 16, 20 i 21 Porozumienia nicejskiego dotyczącego międzynarodowej klasyfikacji towarów i usług dla celów rejestracji znaków z dnia 15 czerwca 1957 r., ze zmianami, i odpowiadają, dla każdej z tych klas, następującemu opisowi:
– klasa 6: „wyroby metalowe (o ile są ujęte w klasie 6), w szczególności pojemniki, butelki, opakowania, zamknięcia i folie pakowe, zamknięcia do pojemników i butelek, zamknięcia nasadzane, pokrywy metalowe, konserwy i naczynia”;
– klasa 8: „narzędzia i przyrządy sterowane ręcznie, w szczególności prasy dźwigniowe z napędem ręcznym”;
– klasa 16: „papier, tektura i wyroby z tych materiałów (o ile są ujęte w klasie 16), w szczególności pojemniki i opakowania; materiały pakowe z tworzywa sztucznego (o ile są ujęte w klasie 16), pojemniki i opakowania z papieru i tworzywa sztucznego oraz z tektury i tworzywa sztucznego”;
– klasa 20: „wyroby z tworzyw sztucznych ujęte w klasie 20, butelki, pojemniki, opakowania i zamknięcia, zamknięcia do pojemników i butelek, zamknięcia nasadzane”;
– klasa 21: „pojemniki i butelki ze szkła, z tworzywa sztucznego lub ze szkła i z tworzywa sztucznego”.
4 Znak ten został zarejestrowany w dniu 19 września 2001 r. jako wspólnotowy znak towarowy (zwany dalej „spornym znakiem towarowym”).
5 W dniu 11 maja 2004 r. Stella Pack S.A. (dawniej Stella Pack sp. z o.o.) dokonała w OHIM zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego na podstawie rozporządzenia nr 40/94.
6 Znakiem towarowym, dla którego wniesiono o rejestrację, jest graficzny znak towarowy zawierający element „stella pack”.
7 Towary, dla których dokonano zgłoszenia, należą do klas 4, 6, 16, 20 i 21 w rozumieniu porozumienia nicejskiego i odpowiadają następującemu opisowi:
– klasa 4: „świece”;
– klasa 6: „folie metalowe do owijania i opakowania”;
– klasa 16: „folie, duże i małe torby z tworzywa sztucznego do opakowania (worki lub torby na zakupy); papier; duże i małe torby papierowe do opakowania; torby na śmieci (z papieru lub z tworzyw sztucznych); papierowe filtry do kawy; papierowe obrusy”;
– klasa 20: „słomki do picia z tworzywa sztucznego”;
– klasa 21: „rękawice do prac domowych; rękawice do ogrodnictwa; naczynia stołowe z tworzywa sztucznego, w tym kubki, talerze, miski; sztućce z tworzywa sztucznego; filtry do kawy nieelektryczne; wykałaczki; rożny do szaszłyków; mieszalniki; kubeczki do lodów (w tym specjalnie formowane); klamerki; sukna; gąbki; mopy”.
8 W dniu 27 czerwca 2005 r. skarżąca, działając na podstawie art. 42 ust. 1 rozporządzenia nr 40/94 (obecnie art. 41 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009), wniosła sprzeciw wobec rejestracji graficznego znaku towarowego zgłoszonego przez interwenienta.
9 Sprzeciw, uzasadniony istnieniem spornego znaku towarowego, był skierowany przeciwko rejestracji znaku towarowego zgłoszonego przez interwenienta dla następujących towarów należących do klas 6, 16 i 21 w rozumieniu porozumienia nicejskiego:
– klasa 6: „folie metalowe do owijania i opakowania”;
– klasa 16: wszystkie towary należące do tej klasy, z wyjątkiem „papierowych obrusów”;
– klasa 21: „naczynia stołowe z tworzywa sztucznego, w tym kubki, talerze, miski; sztućce z tworzywa sztucznego; filtry do kawy; rożny do szaszłyków; mieszalniki; kubeczki do lodów”.
10 W dniu 22 grudnia 2006 r. interwenient złożył w OHIM na podstawie art. 50 ust. 1 lit. a) i art. 55 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 40/94 [obecnie art. 51 ust. 1 lit. a) i art. 56 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 207/2009] wniosek o stwierdzenie wygaśnięcia praw do spornego znaku towarowego.
11 W dniu 27 lutego 2008 r. Wydział Unieważnień, ustaliwszy, że sporny znak towarowy nie był rzeczywiście używany w odniesieniu do niektórych towarów, stwierdził wygaśnięcie praw do tego znaku ze skutkiem od dnia 22 grudnia 2006 r. w stosunku do następujących towarów: „wyroby metalowe (o ile są ujęte w klasie 6) z klasy 6; narzędzia i przyrządy sterowane ręcznie, w szczególności prasy dźwigniowe z napędem ręcznym z klasy 8; papier, tektura i wyroby z tych materiałów (o ile są ujęte w klasie 16) z klasy 16 oraz wyroby z tworzyw sztucznych ujęte w klasie 20”. Wydział Unieważnień utrzymał natomiast rejestrację spornego znaku towarowego dla pozostałych towarów objętych prawem ochronnym.
12 W dniu 28 kwietnia 2008 r. skarżąca wniosła do OHIM na podstawie art. 57–62 rozporządzenia nr 40/94 (obecnie art. 58–64 rozporządzenia nr 207/2009) odwołanie od decyzji Wydziału Unieważnień, domagając się uchylenia jej w całości. W uzasadnieniu odwołania podkreślała ona fakt, że sporny znak jest używany, i twierdziła ponadto, że wniosek o stwierdzenie wygaśnięcia praw do znaku towarowego złożony przez interwenienta należało odrzucić jako niedopuszczalny, ponieważ skarżąca już wcześniej wszczęła przed OHIM na podstawie tego znaku postępowanie w sprawie sprzeciwu wobec graficznego znaku towarowego Stella pack, które to postępowanie wciąż jeszcze się nie zakończyło.
13 Decyzją z dnia 13 listopada 2008 r., doręczoną skarżącej w dniu 18 listopada 2008 r. (zwaną dalej „zaskarżoną decyzją”), Czwarta Izba Odwoławcza OHIM oddaliła rzeczone odwołanie.
14 Co się tyczy jego dopuszczalności, Izba Odwoławcza stwierdziła, że odwołanie było częściowo niedopuszczalne, ponieważ skarżąca zaskarżyła decyzję Wydziału Unieważnień w całości, podczas gdy Wydział Unieważnień oddalił wniosek o stwierdzenie wygaśnięcia praw do spornego znaku towarowego w odniesieniu do niektórych towarów, w związku z czym jego decyzja nie była w tym zakresie niekorzystna dla skarżącej.
15 Co do istoty, Izba Odwoławcza uznała, że z uwagi na to, iż w swej decyzji Wydział Unieważnień oddalił częściowo, szczegółowo to uzasadniając, wniosek o stwierdzenie wygaśnięcia praw do spornego znaku towarowego i stwierdził, że w zasadzie sporny znak towarowy był używany w zakresie pozwalającym na utrzymanie prawa ochronnego w odniesieniu do niektórych towarów objętych rejestracją, skarżąca nie powinna była ograniczyć się do ponownego podkreślenia faktu używania tego znaku, lecz wykazać, w drodze przedstawienia dalszych dowodów, dlaczego dowody, które przedstawiła celem wykazania używania tego znaku, powinny były zostać uznane za wystarczające do utrzymania prawa ochronnego również w odniesieniu do towarów, dla których stwierdzono wygaśnięcie praw. Zdaniem Izby Odwoławczej skarżąca nie przedstawiła żadnego takiego dowodu. Ponadto Izba Odwoławcza wskazała, że uwagi skarżącej dotyczące wszczętego przez nią przed OHIM w dniu 27 czerwca 2005 r. postępowania w sprawie sprzeciwu były pozbawione znaczenia. W opinii Izby Odwoławczej co najwyżej można było zawiesić wspomniane postępowanie w sprawie sprzeciwu, co z kolei nie było możliwe w przypadku postępowania w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia praw do znaku towarowego.
Żądania stron
16 Skarżąca wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;
– orzeczenie, że wniosek o stwierdzenie wygaśnięcia praw do znaku towarowego należało odrzucić jako niedopuszczalny, lub posiłkowo, po stwierdzeniu nieważności decyzji Wydziału Unieważnień z dnia 27 lutego 2008 r., zawieszenie wydania decyzji w przedmiocie wniosku o stwierdzenie wygaśnięcia praw do znaku towarowego z dnia 22 grudnia 2006 r. do czasu ostatecznego zakończenia wszczętego przez nią postępowania w sprawie sprzeciwu;
– obciążenie interwenienta kosztami postępowania, w tym kosztami postępowania stanowiącego źródło niniejszego sporu oraz kosztami poniesionymi przez OHIM.
17 OHIM i interwenient wnoszą do Sądu o:
– oddalenie skargi;
– obciążenie skarżącej kosztami postępowania.
Co do prawa
18 Na poparcie skargi skarżąca podnosi dwa zarzuty. Zarzut pierwszy dotyczy naruszenia prawa polegającego na tym, że Izba Odwoławcza bezpodstawnie odrzuciła jej wywody mające na celu dowiedzenie rzeczywistego używania spornego znaku towarowego. Zarzut drugi wiąże się z nieuczciwym, zdaniem skarżącej, charakterem wniosku o stwierdzenie wygaśnięcia praw do spornego znaku towarowego. W zarzucie tym skarżąca podnosi, że Izba Odwoławcza powinna była stwierdzić niedopuszczalność tego wniosku lub przynajmniej zawiesić jego rozpoznanie ze względu na to, że dotyczył on znaku, na który powołano się we wszczętym uprzednio i wciąż toczącym się przed OHIM postępowaniu w sprawie sprzeciwu.
W przedmiocie zarzutu pierwszego, dotyczącego naruszenia prawa związanego z okolicznością rzeczywistego używania spornego znaku towarowego
19 Należy przypomnieć, że zgodnie z art. 44 § 1 regulaminu Sądu, stosowanym w sprawach z zakresu własności intelektualnej na mocy art. 130 § 1 i art. 132 § 1 tego regulaminu, skarga wniesiona do Sądu musi zawierać zwięzłe przedstawienie zarzutów prawnych stanowiących jej podstawę. W myśl utrwalonego orzecznictwa jakkolwiek poszczególne punkty skargi mogą zostać wsparte lub uzupełnione odesłaniami do poszczególnych fragmentów dokumentów do niej załączonych, ogólne odesłanie do innych dokumentów nie może zastąpić braku istotnych elementów argumentacji prawnej, które zgodnie ze wspomnianymi powyżej przepisami muszą być zawarte w samej skardze [wyroki Sądu: z dnia 14 września 2004 r. w sprawie T‑183/03 Applied Molecular Evolution przeciwko OHIM (APPLIED MOLECULAR EVOLUTION), Zb.Orz. s. II‑3113, pkt 11; z dnia 19 października 2006 r. w sprawach połączonych od T‑350/04 do T‑352/04 Bitburger Brauerei przeciwko OHIM – Anheuser-Busch (BUD, American Bud i Anheuser Busch Bud), Zb.Orz. s. II‑4255, pkt 33].
20 W niniejszej sprawie w ramach zarzutu pierwszego skarżąca wymienia jedynie poszczególne artykuły rozporządzenia nr 40/94 i niektóre postanowienia wewnętrznych wytycznych OHIM oraz ogranicza się do ogólnego odesłania do swojego pisma procesowego z dnia 2 kwietnia 2007 r. i załączonych do niego dokumentów, które przedstawiła w postępowaniu przed Wydziałem Unieważnień w celu wykazania rzeczywistego używania spornego znaku towarowego dla towarów, w stosunku do których Wydział Unieważnień stwierdził wygaśnięcie praw. W tych okolicznościach, mając na względzie orzecznictwo przypomniane w punkcie powyżej, niniejszy zarzut należy odrzucić jako niedopuszczalny.
W przedmiocie zarzutu drugiego, dotyczącego nieuczciwego, zdaniem skarżącej, charakteru wniosku o stwierdzenie wygaśnięcia praw do spornego znaku towarowego
21 Skarżąca podnosi, że zanim interwenient złożył wniosek o wygaśnięcie praw do spornego znaku towarowego, ona sama, w dniu 27 czerwca 2005 r., wszczęła przed OHIM postępowanie w sprawie sprzeciwu, w którym powołała się na ten znak, przeciwstawiając się rejestracji znaku zgłoszonego przez interwenienta. Ponieważ w chwili złożenia wniosku o stwierdzenie wygaśnięcia praw do znaku to postępowanie w sprawie sprzeciwu było w toku, Wydział Unieważnień powinien był odrzucić ten wniosek jako niedopuszczalny lub przynajmniej zawiesić jego rozpoznanie do czasu ostatecznego zakończenia wszczętego wcześniej postępowania w sprawie sprzeciwu.
22 Zgodnie z art. 50 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 40/94 wygaśnięcie prawa właściciela wspólnotowego znaku towarowego stwierdza się na podstawie wniosku do OHIM lub roszczenia wzajemnego w postępowaniu w sprawie naruszenia, jeżeli w nieprzerwanym okresie pięciu lat znak towarowy nie był w rzeczywiście używany we Wspólnocie Europejskiej w odniesieniu do towarów lub usług, dla których został zarejestrowany, i jeżeli nie istnieją usprawiedliwione powody takiego nieużywania. W myśl tego przepisu nie można jednak występować z roszczeniem w celu stwierdzenia wygaśnięcia praw właściciela do wspólnotowego znaku towarowego, jeżeli w okresie między upływem pięcioletniego terminu a wniesieniem wniosku lub roszczenia wzajemnego rzeczywiste używanie znaku towarowego zostało rozpoczęte lub wznowione. Rozpoczęcie lub wznowienie używania znaku w okresie trzech miesięcy przed złożeniem wniosku lub roszczenia wzajemnego, rozpoczynającym się po upływie nieprzerwanego okresu pięciu lat nieużywania, nie jest uwzględniane, jeżeli przygotowania do rozpoczęcia lub wznowienia używania znaku zostały podjęte dopiero wówczas, gdy właściciel znaku dowiedział się, że taki wniosek może zostać złożony lub że może zostać podniesione takie roszczenie wzajemne.
23 Artykuł 55 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 40/94, dotyczący wniosku o stwierdzenie wygaśnięcia praw do znaku, przewiduje, że taki wniosek może zostać złożony w OHIM przez każdą osobę fizyczną lub prawną oraz przez każdy podmiot utworzony do celów reprezentacji interesów wytwórców, producentów, usługodawców, handlowców lub konsumentów, który na podstawie warunków regulującego go ustawodawstwa posiada zdolność pozywania lub bycia pozwanym we własnym imieniu.
24 W pierwszej kolejności, odnosząc się do wspomnianych przepisów, na których skarżąca opiera swój zarzut, należy zauważyć, że – jak słusznie podnosi OHIM – z ich brzmienia nie wynika, by wciąż zawisłe wszczęte na podstawie danego znaku towarowego postępowanie w sprawie sprzeciwu mogło mieć jakikolwiek wpływ na dopuszczalność wniosku o stwierdzenie wygaśnięcia praw do tego znaku i jego rozpoznanie.
25 Przepisy te określają jedynie podstawy stwierdzenia wygaśnięcia praw do znaku i warunki, pod jakimi taki wniosek może zostać złożony do OHIM, niezależnie od faktu wszczęcia jakiegokolwiek innego postępowania.
26 Ponadto na poparcie swego zarzutu skarżąca powołuje się na przepisy rozporządzenia nr 2868/95 i postanowienia wewnętrznych wytycznych OHIM, w ich brzmieniu z listopada 2007 r., dotyczące postępowań w sprawie wygaśnięcia praw do znaku towarowego i w sprawie unieważnienia oraz dowodu używania w postępowaniu w sprawie sprzeciwu.
27 Zakładając nawet, że te przepisy i wytyczne mogą określać dodatkowe wymogi, poza tymi, przewidzianymi w rozporządzeniu nr 40/94, należy wskazać, że nie przewidują one, iż wniosek o stwierdzenie wygaśnięcia praw do znaku jest niedopuszczalny z tego względu, że postępowanie w sprawie sprzeciwu wszczęte na podstawie tego znaku nie zostało jeszcze zakończone.
28 Zasada 37 rozporządzenia nr 2868/95, dotycząca wniosku o stwierdzenie wygaśnięcia praw do znaku lub jego unieważnienie, precyzuje jedynie warunki, które trzeba spełnić, żeby złożyć taki wniosek, a w szczególności informacje, które należy w nim zawrzeć.
29 Również z brzmienia wewnętrznych wytycznych OHIM dotyczących postępowania w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia praw do znaku towarowego, czyli części D sekcji 2 tych wytycznych w ich brzmieniu z listopada 2007 r., nie wynika, by wniosek o stwierdzenie wygaśnięcia praw do znaku był niedopuszczalny lub by toczące się w jego przedmiocie postępowanie należało zawiesić, jeżeli postępowanie w sprawie sprzeciwu opartego na znaku, który jest przedmiotem wniosku o stwierdzenie wygaśnięcia praw, zostało wszczęte wcześniej i wciąż jeszcze się toczy. W szczególności w pkt 3.1.2 rzeczonych wytycznych, który dotyczy rzeczywistego używania i na który powołuje się skarżąca, wskazano jedynie, że środki oceny używania znaku w postępowaniach przed Wydziałem Unieważnień są takie same jak w przypadku rozpatrywania dowodu używania wspólnotowych znaków towarowych w postępowaniu w sprawie sprzeciwu i że należy stosować do nich szczegółowe postanowienia zawarte w części 6 wewnętrznych wytycznych dotyczących postępowania w sprawie sprzeciwu.
30 We wspomnianej części 6 wewnętrznych wytycznych, poświęconej dowodowi używania, i bardziej szczegółowo w pkt 4 odnoszącym się do okresu używania, na który również powołuje się skarżąca, przypomniano jedynie, że zgodnie z art. 43 ust. 2 rozporządzenia nr 40/94 (obecnie art. 42 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009), dotyczącym postępowania w sprawie sprzeciwu, tak ukształtowany obowiązek przedstawienia dowodu używania oznacza, że wcześniejszy znak towarowy jest zarejestrowany przynajmniej od pięciu lat. W żadnym z tych postanowień nie wspomniano o tym, że postępowanie w sprawie sprzeciwu może wywierać wpływ na postępowanie w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia praw do znaku w taki sposób, że wniosek o wszczęcie tego ostatniego staje się niedopuszczalny lub że rozpoznanie tego wniosku należy zawiesić do czasu zakończenia tego pierwszego postępowania.
31 Następnie argument skarżącej, zgodnie z którym wniosek o stwierdzenie wygaśnięcia praw do znaku towarowego nie może zostać rozpatrzony przed zakończeniem wcześniej wszczętego na podstawie tego znaku postępowania w sprawie sprzeciwu, jest niezgodny z ogólną systematyką przepisów rozporządzenia nr 40/94.
32 Z rozporządzenia tego wynika bowiem, że postępowania w sprawie sprzeciwu i w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia praw do znaku są dwoma szczególnymi i odrębnymi rodzajami postępowań, z których każde wywołuje właściwe mu skutki, oraz że postępowanie w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia praw do znaku może się toczyć niezależnie od wcześniejszego wniesienia wciąż nierozstrzygniętego sprzeciwu opartego na znaku będącym przedmiotem wniosku o stwierdzenie wygaśnięcia praw.
33 W tym zakresie należy zauważyć, że omawiane postępowania zostały przewidziane w ramach dwóch odrębnych tytułów rozporządzenia nr 40/94. Sprzeciw został uregulowany w tytule IV sekcja 4 tego rozporządzenia (obecnie tytuł IV sekcja 4 rozporządzenia nr 207/2009), podczas gdy postępowanie w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia praw do znaku zostało objęte tytułem VI sekcje 2 i 4 wspomnianego rozporządzenia (obecnie tytuł VI sekcje 2 i 4 rozporządzenia nr 207/2009).
34 Te dwa rodzaje postępowań mają właściwy im przedmiot i wywołują właściwe im skutki. Sprzeciw ma na celu zapobieżenie, pod pewnymi warunkami, rejestracji znaku z powodu istnienia wcześniejszego znaku towarowego i odrzucenie tego sprzeciwu w żaden sposób nie prowadzi do wygaśnięcia praw do tego ostatniego znaku. Takie wygaśnięcie praw do znaku może zostać stwierdzone wyłącznie wskutek wszczęcia postępowania mającego taki cel.
35 Owa różnica w zakresie celu i skutków tłumaczy, dlaczego każdym z tych postępowań rządzą właściwe mu reguły. I tak, w szczególności, podczas gdy interes prawny wnoszącego sprzeciw i termin trzech miesięcy do jego wniesienia stanowią przesłanki dopuszczalności sprzeciwu określone w art. 42 rozporządzenia nr 40/94 i w zasadzie 18 rozporządzenia nr 2868/95 [zob. wyrok Sądu z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie T‑232/00 Chef Revival USA przeciwko OHIM – Massagué Marín (Chef), Rec. s. II‑2749, pkt 32], art. 55 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 40/94, mający zastosowanie do postępowania w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia praw do znaku, w żaden sposób, co podkreśla OHIM, nie nawiązuje do interesu prawnego.
36 Jednocześnie wszczęcie postępowania w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia praw do znaku nie jest ograniczone żadnym terminem, ponieważ do takiego stwierdzenia konieczne jest – na podstawie art. 50 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 40/94 i na wzór tego, co przewidziane jest w art. 43 ust. 2 tego rozporządzenia znajdującym zastosowanie do sprzeciwu – wykazanie, że w nieprzerwanym okresie pięciu lat dany znak nie był w rzeczywiście używany we Wspólnocie w odniesieniu do towarów lub usług, dla których został zarejestrowany, oraz że nie istnieją usprawiedliwione powody takiego nieużywania.
37 Zważywszy na powyższe rozważania, Izba Odwoławcza słusznie stwierdziła w pkt 14 zaskarżonej decyzji, że dostępna wszystkim możliwość złożenia wniosku o stwierdzenie wygaśnięcia praw do znaku z powodu jego nieużywania jest całkowicie niezależna od ewentualnych, równolegle toczących się postępowań w sprawie sprzeciwu, które dotyczą wspólnotowego znaku towarowego będącego przedmiotem wniosku o stwierdzenie wygaśnięcia praw. Nie można zatem zgodzić się z argumentacją skarżącej, zgodnie z którą wniosek o stwierdzenie wygaśnięcia praw do znaku jest niedopuszczalny z uwagi na to, że na podstawie tego znaku wszczęto uprzednio postępowanie w sprawie sprzeciwu, które w momencie złożenia wspomnianego wniosku nie zostało jeszcze zakończone.
38 Należy także zaznaczyć, że Izba Odwoławcza nie naruszyła również prawa, uznając w tym samym pkt 14 zaskarżonej decyzji, że postępowanie w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia praw do znaku wszczęte po wniesieniu sprzeciwu mogło co najwyżej prowadzić do zawieszenia postępowania w sprawie sprzeciwu. W przypadku bowiem gdyby stwierdzono wygaśnięcie praw do wcześniejszego znaku, postępowanie w sprawie sprzeciwu stałoby się bezprzedmiotowe.
39 Natomiast dalsze prowadzenie postępowania w sprawie sprzeciwu, nie czekając na wynik postępowania w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia praw do znaku, nie przyniosłoby żadnej korzyści właścicielowi wcześniejszego znaku towarowego, na który powołano się w sprzeciwie i który był przedmiotem wniosku o stwierdzenie wygaśnięcia praw. W istocie, nawet gdyby samo postępowanie w sprawie sprzeciwu doprowadziło do odmowy rejestracji wspólnotowego znaku towarowego, nic nie stałoby na przeszkodzie ponownemu zgłoszeniu tego samego znaku po stwierdzeniu wygaśnięcia praw do wcześniejszego znaku towarowego.
40 Z ogółu powyższych rozważań wynika, że nie można uwzględnić argumentacji skarżącej, zgodnie z którą wniesienie przez interwenienta wniosku o stwierdzenie wygaśnięcia praw do spornego znaku towarowego stanowi nadużycie prawa, ponieważ w momencie złożenia tego wniosku postępowanie w sprawie sprzeciwu wciąż pozostawało w toku.
41 Wreszcie należy dodać, że skarżąca nie może podważać słuszności rozpatrzenia wniosku o stwierdzenie wygaśnięcia praw do znaku towarowego przed zakończeniem wszczętego uprzednio na podstawie tego znaku postępowania w sprawie sprzeciwu, podnosząc, że w ten sposób naruszono przysługujące jej prawo do równego traktowania jako właściciela wspólnotowego znaku towarowego i prawo do bycia wysłuchanym, jak to utrzymuje w skardze.
42 Po pierwsze, podnoszony w tym względzie przez skarżącą zarzut został sformułowany zbyt ogólnie, by można było zrozumieć go w sposób jasny i precyzyjny. Skarżąca odsyła w nim bowiem, bez rzeczywistego objaśnienia, do kilku artykułów rozporządzenia nr 40/94, a mianowicie do art. 15 (obecnie art. 15 rozporządzenia nr 207/2009), art. 43 oraz art. 77 i 79 (obecnie art. 79 i 83 rozporządzenia nr 207/2009), które dotyczą używania wspólnotowego znaku towarowego, rozpatrywania sprzeciwu, zawiadamiania przez OHIM o podejmowanych decyzjach i odniesienia do zasad ogólnych. Powyższe odnosi się również do odesłania do zasady 69 rozporządzenia nr 2868/95, która reguluje kwestię zawiadomień, w przypadku gdy w postępowaniu występuje kilka stron.
43 Po drugie, zakładając nawet, że w rozpatrywanym zarzucie skarżąca podnosi naruszenie art. 73 zdanie drugie rozporządzenia nr 40/94 (obecnie art. 75 zdanie drugie rozporządzenia nr 207/2009), który przewiduje, że decyzje OHIM opierają się wyłącznie na podstawach, co do których strony miały możliwość wypowiedzenia się, należy przypomnieć, że zgodnie z tym przepisem izba odwoławcza OHIM może oprzeć swą decyzję wyłącznie na okolicznościach faktycznych lub prawnych, co do których strony miały możliwość przedstawienia uwag [wyrok Trybunału z dnia 21 października 2004 r. w sprawie C‑447/02 P KWS Saat przeciwko OHIM, Zb.Orz. s. I‑10107, pkt 42; wyroki Sądu: z dnia 13 lipca 2005 r. w sprawie T‑242/02 Sunrider przeciwko OHIM (TOP), Zb.Orz. s. II‑2793, pkt 59; z dnia 7 września 2006 r. w sprawie T‑168/04 L & D przeciwko OHIM – Sämann (Aire Limpio), Zb.Orz. s. II‑2699, pkt 115].
44 Przepis ten wyraża we wspólnotowym prawie znaków towarowych ogólną zasadę ochrony prawa do obrony [wyroki Sądu: z dnia 15 września 2005 r. w sprawie T‑320/03 Citicorp przeciwko OHIM (LIVE RICHLY), Zb.Orz. s. II‑3411, pkt 21; z dnia 7 lutego 2007 r. w sprawie T‑317/05 Kustom Musical Amplification przeciwko OHIM (Kształt gitary), Zb.Orz. s. II‑427, pkt 26]. W myśl tej ogólnej zasady prawa wspólnotowego adresatom decyzji władz publicznych, które wpływają w istotny sposób na ich interesy, powinno umożliwić się należyte przedstawienie ich stanowiska [wyrok Trybunału z dnia 23 października 1974 r. w sprawie 17/74 Transocean Marine Paint przeciwko Komisji, Rec. s. 1063, pkt 15; wyrok Sądu z dnia 27 lutego 2002 r. w sprawie T‑34/00 Eurocool Logistik przeciwko OHIM (EUROCOOL), Rec. s. II‑683, pkt 21; ww. wyrok w sprawie LIVE RICHLY, pkt 22].
45 Ponadto zgodnie z orzecznictwem prawo do bycia wysłuchanym rozciąga się na wszystkie okoliczności stanu faktycznego lub prawnego, które stanowią podstawę decyzji, jednakże nie na ostateczne stanowisko, które organ administracji zamierza zająć (ww. w pkt 43 wyrok w sprawie Aire Limpio, pkt 116 i ww. w pkt 44 wyrok w sprawie Kształt gitary, pkt 27). Dlatego też izba odwoławcza nie ma obowiązku wysłuchania wnoszącego odwołanie w przedmiocie dokonanej przez nią oceny o charakterze faktycznym stanowiącej część jej ostatecznego stanowiska [wyrok Sądu z dnia 20 listopada 2007 r. w sprawie T‑458/05 Tegometall International przeciwko OHIM – Wuppermann (TEK), Zb.Orz. s. II‑4721, pkt 45].
46 W niniejszej sprawie nie ma jednak podstaw, by uznać, że skarżącej nie umożliwiono przedstawienia uwag w odniesieniu do wszystkich okoliczności stanu faktycznego i prawnego, które stanowiły podstawę zaskarżonej decyzji.
47 Z pkt 7 zaskarżonej decyzji, który nie został zakwestionowany przez skarżącą, wynika bowiem, że miała ona możliwość przedstawienia swych uwag zarówno przed Wydziałem Unieważnień, jak i przed Izbą Odwoławczą.
48 W związku z powyższym zarzut drugi należy oddalić jako bezzasadny.
49 Z ogółu powyższych rozważań wynika, że skargę należy w części odrzucić i w części oddalić, bez potrzeby orzekania w przedmiocie zarzutu niedopuszczalności podniesionego przez OHIM wobec drugiego i trzeciego żądania skarżącej.
W przedmiocie kosztów
50 Zgodnie z art. 87 § 2 regulaminu kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę.
51 Ponieważ skarżąca przegrała sprawę, należy – zgodnie z żądaniem OHIM i interwenienta – obciążyć ją kosztami postępowania.
Z powyższych względów
SĄD (piąta izba)
orzeka, co następuje:
1) Skarga zostaje w części odrzucona i w części oddalona.
2) Stella Kunststofftechnik GmbH zostaje obciążona kosztami postępowania.
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 10 grudnia 2009 r.
Podpisy