Προσφυγή της 3ης Σεπτεμβρίου 2010 - Μπλουφίν Τούνα Ελλάς Ναυτική Εταιρεία κ.λπ. κατά Επιτροπής
(Υπόθεση T-367/10)
Γλώσσα διαδικασίας: η αγγλική
Διάδικοι
Προσφεύγοντες: Μπλουφίν Τούνα Ελλάς Ναυτική Εταιρεία (Αθήνα, Ελλάδα) Chrisderic (St Cyprien, Γαλλία), André Sébastien Fortassier (Grau D'Agde, Γαλλία) (εκπρόσωποι: Β. Ακριτίδης και Ε. Πετρίτση, δικηγόροι)
Καθής: Ευρωπαϊκή Επιτροπή
Αιτήματα των προσφευγόντων
Οι προσφεύγοντες ζητούν από το Γενικό Δικαστήριο:
να ακυρώσει τον κανονισμό (ΕΕ) 498/2010 της Επιτροπής, της 9ης Ιουνίου 2010, περί απαγόρευσης των αλιευτικών δραστηριοτήτων από σκάφη γρι-γρι που φέρουν σημαία Γαλλίας ή Ελλάδας, ή είναι νηολογημένα στη Γαλλία ή στην Ελλάδα και τα οποία αλιεύουν ερυθρό τόνο στον Ατλαντικό Ωκεανό, ανατολικά του γεωγραφικού μήκους 45° Δ και στη Μεσόγειο Θάλασσα
1·
να καταδικάσει την Επιτροπή στο σύνολο των εξόδων στα οποία υποβλήθηκαν οι προσφεύγοντες στο πλαίσιο της υπό κρίση υποθέσεως.
Λόγοι ακυρώσεως και κύρια επιχειρήματα
Προς στήριξη της προσφυγής τους, οι προσφεύγοντες προβάλλουν τρεις λόγους ακυρώσεως.
Πρώτον, ισχυρίζονται ότι ο προσβαλλόμενος κανονισμός εκδόθηκε κατά παράβαση των αρχών της ίσης μεταχειρίσεως και της απαγορεύσεως των διακρίσεων, κατά το άρθρο 18 ΣΛΕΕ, το οποίο απαγορεύει τις διακρίσεις λόγω ιθαγενείας, και κατά το άρθρο 40, παράγραφος 2, ΣΛΕΕ, το οποίο απαγορεύει τις διακρίσεις μεταξύ παραγωγών ή καταναλωτών στον τομέα της γεωργίας, καθώς και κατά παράβαση της γενικής αρχής του δικαίου της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, όπως διατυπώνεται με το άρθρο 21, παράγραφος 2, του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ενώσεως.
Συναφώς, οι προσφεύγοντες διατείνονται ότι η Επιτροπή εισήγαγε δυσμενή διάκριση για δύο λόγους. Πρώτον, απαγόρευσε τις περαιτέρω αλιευτικές δραστηριότητες της Ελλάδας, της Γαλλίας και της Ισπανίας
2 πριν τη λήξη της αλιευτικής περιόδου και μολονότι η Ελλάδα απείχε κατά πολύ από το να εξαντλήσει την ποσόστωσή της, αντιθέτως προς την Ισπανία. Δεύτερον, μολονότι η Επιτροπή γνωστοποίησε και στα τρία κράτη μέλη της ΕΕ την παύση των αλιευτικών δραστηριοτήτων, εξέδωσε προς τούτο δύο διαφορετικούς κανονισμούς, έναν για τη Γαλλία και την Ελλάδα και ένα δεύτερο για την Ισπανία, επιτρέποντας ουσιαστικά στον ισπανικό στόλο να συνεχίσει την αλιευτική δραστηριότητα μέχρι τη λήξη της αλιευτικής περιόδου. Οι προσφεύγοντες ισχυρίζονται ότι, καθόσον γνωρίζουν, δεν υφίστατο αντικειμενικός λόγος που να δικαιολογεί τέτοια διαφορετική μεταχείριση.
Δεύτερον, οι προσφεύγοντες υποστηρίζουν ότι η Επιτροπή παραβίασε τη γενική αρχή της αναλογικότητας, κατά το άρθρο 5, παράγραφος 4, ΣΛΕΕ και το Πρωτόκολλο αριθ. 2 της Συνθήκης, αρχή η οποία κατά πάγια νομολογία αποτελεί υπέρτερης αξίας κανόνα δικαίου που σκοπεί στην προστασία του ατόμου. Κατά τους προσφεύγοντες, η Επιτροπή μπορούσε να λάβει αναλογικότερο μέτρο για να διασφαλίσει τη συμμόρφωση των κρατών μελών της ΕΕ προς το καθεστώς του κανονισμού (ΕΚ) 1224/2009
3, απαγορεύοντας την αλιεία του ζωντανού ερυθρού τόνου όταν οι εθνικές ποσοστώσεις θα είχαν χρησιμοποιηθεί ήδη σε ποσοστό που θα προσέγγιζε το 100%. Θα μπορούσε επίσης να απαγορεύσει τη δραστηριότητα αυτή κατά τον ίδιο χρόνο σε όλα τα ενδιαφερόμενα κράτη μέλη της ΕΕ.
Τρίτον, οι προσφεύγοντες ισχυρίζονται ότι ο προσβαλλόμενος κανονισμός εκδόθηκε κατά παράβαση της γενικής αρχής της χρηστής διοικήσεως και/ή του καθήκοντος επιμέλειας, όπως ορίζονται βάσει πάγιας νομολογίας και συνάγονται από το άρθρο 41 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ενώσεως.
____________1 - ΕΕ 2010 L 142, σ. 12 - Κανονισμός (ΕΕ) 508/2010 της Επιτροπής, της 14ης Ιουνίου 2010, περί απαγορεύσεως αλιευτικών δραστηριοτήτων για σκάφη γρι-γρι που φέρουν σημαία ή είναι νηολογημένα στην Ισπανία και τα οποία αλιεύουν τόνο στον Ατλαντικό ωκεανό, ανατολικά του γεωγραφικού μήκους 45° Δ, και στη Μεσόγειο Θάλασσα (ΕΕ 2010 L 149, σ. 7).3 - Κανονισμός (ΕΚ) 1224/2009 του Συμβουλίου, της 20ής Νοεμβρίου 2009, περί θεσπίσεως κοινοτικού συστήματος ελέγχου της τήρησης των κανόνων της κοινής αλιευτικής πολιτικής, τροποποιήσεως των κανονισμών (ΕΚ) 847/96, (ΕΚ) 2371/2002, (ΕΚ) 811/2004, (ΕΚ) 768/2005, (ΕΚ) 2115/2005, (ΕΚ) 2166/2005, (ΕΚ) 388/2006, (ΕΚ) 509/2007, (ΕΚ) 676/2007, (ΕΚ) 1098/2007, (ΕΚ) 1300/2008, (ΕΚ) 1342/2008 και καταργήσεως των κανονισμών (ΕΟΚ) 2847/93, (ΕΚ) 1627/94 και (ΕΚ) 1966/2006, ΕΕ 2009 L 343, σ. 1