Odwołanie od wyroku Sądu (ósma izba w składzie powiększonym) z dnia 5 maja 2021 r. w sprawie T-695/19, Enrico Falqui / Parlament Europejski, wniesione w dniu 24 czerwca 2021 r. przez Enrico Falqui
(Sprawa C-391/21 P)
Język postępowania: włoski
Strony
Wnoszący odwołanie: Enrico Falqui (przedstawiciele: F. Sorrentino, A. Sandulli, adwokaci)
Druga strona postępowania: Parlament Europejski
Żądania
Wnoszący odwołanie wnosi o uchylenie wyroku Sądu Unii Europejskiej nr 1000680 z dnia 5 maja 2021 r., i w konsekwencji noty z dnia 8 lipca 2019 r. (oraz, stosownie do okoliczności projektu decyzji i opinii służby prawnej, będącej podstawą decyzji), a także zwrot nienależnie pobranych kwot z emerytury oraz obciążenie Parlamentu kosztami postępowania w obu instancjach.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie odwołania wnoszący odwołanie podnosi pięć zarzutów:
Zarzut pierwszy: naruszenie decyzji Prezydium Parlamentu Europejskiego z dnia 19 maja i 9 lipca 2008 r. ustanawiającej „Przepisy wykonawcze do Statutu posła do Parlamentu Europejskiego”.
Wnoszący odwołanie podnosi, że Sąd naruszył art. 75 wyżej wymienionej decyzji. Artykuł ten nie stanowi, jak stwierdził Sąd, że do już przyznanych lub nabytych emerytur w dniu wejścia w życie Statutu znajdować będzie pro futuro zastosowanie tzw. zasada takich samych świadczeń, o której mowa w załączniku III do ZKDP, a zatem, iż ewentualna zmiana in peius krajowych emerytur powinna znaleźć odzwierciedlenie w emeryturach przyznanych przez Parlament, lecz przeciwnie, że emerytury już przyznane na podstawie tego przepisu są nienaruszalne zarówno co do ich wysokości jak i warunków.
Zarzut drugi: naruszenie zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań i zasady proporcjonalności.
Sąd błędnie uznał, że zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań i zasady proporcjonalności nie zostały naruszone. Jeżeli chodzi o uzasadnione oczekiwania, zasada ta została naruszona poprzez przyjętą przez Parlament i Sąd wykładnię zasady takich samych świadczeń, która została już zakwestionowana w ramach zarzutu pierwszego, natomiast w odniesieniu do zasady proporcjonalności, Sąd błędnie przypisał znaczenie celowi założonemu przez włoską izbę deputowanych poprzez przyjęcie uchwały nr 14/18 (zmniejszenie ponoszonych z budżetu wydatków na emerytury) uznając go za zgodny z prawem, bez uwzględnienia tego, że w niniejszym przypadku, taki cel nie ma znaczenia, gdyż nie ma związku między nim a obciążeniem nałożonym na wnoszącego odwołanie.
Zarzut trzeci: naruszenie zasady, zgodnie z którą instytucje Unii nie mogą w drodze automatycznego odesłania implementować nieważnego przepisu krajowego.
Sąd błędnie stwierdził, że przepisy krajowe automatycznie znajdują zastosowanie, niezależnie od ich niezgodności z prawem i bez możliwości zbadania tej kwestii przez instytucje europejskie. Natomiast w sytuacji gdy instytucja Unii stosuje, poprzez odesłanie, przepis prawa krajowego zastosowanie znajduje ogólna zasada dotycząca zależności między porządkami prawnymi, zgodnie z którą zawierający odesłanie porządek prawny może odsyłać wyłącznie do prawowitych zasad porządku prawnego będącego przedmiotem odesłania, zgodnie z przypisaną im w pierwotnym porządku prawnym treścią: nieważne przepisy nie mogą być stosowane. W przeciwnym razie sytuacja wnoszącego odwołanie pozbawiona byłaby ochrony.
Zarzut czwarty: nieprawidłowe nieuwzględnienie przepisu krajowego wynikającego z orzeczenia nr 2/20 Consiglio di giurisdizione della Camera dei deputati italiana (rady jurysdykcyjnej włoskiej izby deputowanych)
Sąd nie uwzględnił, że w wyniku orzeczenia nr 2/20 Consiglio di giurisdizione della Camera dei deputati (rady jurysdykcyjnej włoskiej izby deputowanych), krajowy system – który chciałby zastosować Parlament Europejski – obejmuje obecnie dwa etapy: pierwszy polegający na ponownym obliczeniu emerytury zgodnie z ogólnymi kryteriami określonymi w uchwale 14/18; a drugi na zastosowaniu ze strony oddziałów izby deputowanych procentowego wzrostu emerytury na wniosek strony i w oparciu o sytuację ekonomiczną i stanu zdrowia zainteresowanego. Taki system nie wydaje się możliwy do przeniesienia na szczebel europejski.
Zarzut piąty dotyczący wniosków uznanych za niedopuszczalne w pierwszej instancji oraz kosztów postępowania.
Wnoszący odwołanie żąda ponownie stwierdzenia nieważności, w koniecznym zakresie, projektu decyzji oraz opinii służby prawnej będącej podstawą decyzji Parlamentu, oraz zwrotu nienależnie pobranych kwot z jego emerytury oraz obciążenia Parlamentu kosztami postępowania w pierwszej i drugiej instancji.
____________