WYROK SĄDU (izba ds. odwołań)

z dnia 15 stycznia 2014 r.

Sprawa T‑95/12 P

Willem Stols

przeciwko

Radzie Unii Europejskiej

Odwołanie – Służba publiczna – Urzędnicy – Awans – Postępowanie w sprawie awansu za 2007 r. – Decyzja o nieawansowaniu zainteresowanego do grupy zaszeregowania AST 11 – Porównanie osiągnięć – Dokonywana przez sąd kontrola oczywistego błędu w ocenie

Przedmiot:      Odwołanie mające na celu uchylenie wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (pierwsza izba) z dnia 13 grudnia 2011 r. w sprawie F‑51/08 RENV Stols przeciwko Radzie.

Orzeczenie:      Odwołanie zostaje oddalone. Willem Stols pokrywa własne koszty, jak również koszty poniesione przez Radę Unii Europejskiej w niniejszej instancji.

Streszczenie

1.      Urzędnicy – Awans – Porównanie osiągnięć – Uznanie administracyjne – Kontrola sądowa – Granice

(regulamin pracowniczy, art. 45)

2.      Urzędnicy – Awans – Porównanie osiągnięć – Uznanie administracyjne – Zakres – Uwzględnienie sprawozdań z oceny – Inne elementy, które mogą zostać uwzględnione

(regulamin pracowniczy, art. 45)

3.      Urzędnicy – Awans – Kryteria – Osiągnięcia – Uwzględnienie stażu pracy w grupie zaszeregowania – Charakter subsydiarny – Uwzględnienie stałości osiągnięć w czasie – Zakres

(regulamin pracowniczy, art. 45)

1.      W celu porównania osiągnięć urzędników przedstawionych do awansu organowi powołującemu przysługuje szeroki zakres uznania, a w obszarze tym kontrola sądu Unii powinna się ograniczać do zbadania, czy w świetle sposobów i środków, przy których zastosowaniu administracja mogła dokonać oceny, utrzymała się ona w rozsądnych granicach i czy nie skorzystała ze swego uprawnienia w sposób oczywiście błędny. Sąd Unii nie może tym samym zastąpić swoją oceną oceny kwalifikacji i osiągnięć urzędników kandydatów dokonanej przez organ powołujący.

W tym względzie, aby zakres uznania, jaki prawodawca postanowił powierzyć organowi powołującemu w zakresie awansów, pozostał skuteczny, sąd Unii nie może stwierdzić nieważności decyzji tylko z tego powodu, że uzna, iż zachodzą okoliczności faktyczne budzące wątpliwości, które zdają się być zasadne, co do przeprowadzonej przez organ powołujący oceny, czy wręcz wykazujące błąd w ocenie.

Sąd Unii nie powinien zatem przeprowadzać szczegółowej oceny wszystkich akt kandydatów mających prawo do ubiegania się o awans w celu upewnienia się, że podziela wnioski, do których doszedł organ powołujący, ponieważ czyniąc to, przekroczyłby ramy kontroli zgodności z prawem, do której jest właściwy, zastępując tym samym własną oceną osiągnięć kandydatów mających prawo do ubiegania się o awans ocenę organu powołującego.

Jednakże przysługujący w ten sposób organowi powołującemu szeroki zakres uznania jest ograniczony koniecznością przeprowadzenia porównania kandydatur skrupulatnie i bezstronnie, w interesie służby i zgodnie z zasadą równego traktowania. W praktyce porównanie winno być prowadzone na zasadzie równości i na podstawie porównywalnych źródeł informacji.

(zob. pkt 29–32)

Odesłanie:

Trybunał, sprawa 282/81 Ragusa przeciwko Komisji, 21 kwietnia 1983 r. Rec. s. 1245, pkt 9, 13; Trybunał, sprawa C‑277/01 P Parlament przeciwko Samperowi, 3 kwietnia 2003 r., Rec. s. I‑3019, pkt 35

Sąd, sprawa T‑132/03 Casini przeciwko Komisji, 15 września 2005 r., RecFP s. I‑A‑253, II‑1169, pkt 52, 53

2.      Przewidziany w art. 45 regulaminu pracowniczego obowiązek dokonania przez organ powołujący porównania osiągnięć urzędników, którzy mogą zostać awansowani, jest wyrazem zarówno zasady równego traktowania urzędników, jak i zasady ekspektatywy rozwoju ich kariery zawodowej, ponieważ ocena ich osiągnięć stanowi w ten sposób kryterium rozstrzygające. W tym względzie art. 45 ust. 1 regulaminu pracowniczego stanowi, że przy porównaniu osiągnięć urzędników organ powołujący uwzględnia, poza sprawozdaniami dotyczącymi oceny urzędników, posługiwanie się przez nich przy wykonywaniu obowiązków służbowych językami obcymi innymi niż język, którego biegłą znajomość poświadczyli oraz, w stosownych przypadkach, poziom odpowiedzialności przy wykonywaniu obowiązków. Przepis ten pozostawia organowi powołującemu pewien zakres uznania odnośnie do wagi, jaką ten ma przyznać przy porównywaniu osiągnięć każdemu z trzech wymienionych w tym przepisie kryteriów, przy poszanowaniu jednakże zasady równości.

Organ powołujący może pomocniczo, w wypadku równości w świetle trzech określonych wyraźnie w art. 45 ust. 1 regulaminu pracowniczego kryteriów osiągnięć urzędników, którzy mogą zostać awansowani, uwzględnić inne czynniki, takie jak wiek urzędników i ich staż pracy w grupie zaszeregowania lub w służbie, w którym to przypadku takie czynniki pomocnicze mogą być rozstrzygające przy wyborze organu powołującego.

(zob. pkt 33, 34)

Odesłanie:

Sąd, sprawa T‑281/11 P Canga Fano przeciwko Radzie, 16 maja 2013 r., pkt 43, 44 i przytoczone tam orzecznictwo

3.      Staż pracy w danej grupie zaszeregowania i w służbie może służyć jako kryterium awansu jedynie pomocniczo, w razie równoważności osiągnięć ustalonej w szczególności na podstawie trzech kryteriów, o których mowa jest wprost w art. 45 ust. 1 regulaminu pracowniczego. Niemniej organ powołujący może zgodnie z prawem przeprowadzić porównanie osiągnięć urzędników uprawnionych do ubiegania się o awans w oparciu o stały w czasie charakter ich odpowiednich osiągnięć.

W tym względzie kryterium stałości osiągnięć w czasie nie stanowi kryterium odrębnego od trzech kryteriów wymienionych w art. 45 regulaminu pracowniczego, lecz wchodzi bezpośrednio w zakres pierwszego z nich, opartego na sprawozdaniach sporządzonych na temat urzędników. Konkretniej ten element oceny pozwala na lepiej uwzględnić wszystkie osiągnięcia urzędników przedstawionych do awansu, mierzone w świetle tego pierwszego kryterium.

Ponadto użycie w zawartym w art. 45 ust. 1 regulaminu pracowniczego sformułowaniu „sprawozdania dotyczące urzędników” liczby mnogiej pokazuje, że organ powołujący jest co do zasady zobowiązany uwzględnić wszystkie sprawozdania dotyczące urzędników od momentu ich zaszeregowania do danej grupy, co nieuchronnie prowadzi do uwzględnienia kryterium takiego jak stałość osiągnięć w czasie.

Gdyby bowiem wspomniany organ brał pod uwagę włącznie najnowsze sprawozdanie czy sprawozdania, analiza porównawcza byłaby zafałszowana lub co najmniej niepełna, zważywszy na to, że organ ten nie badałby wówczas wszystkich osiągnięć wszystkich urzędników przedstawionych do awansu, a w szczególności tych, których staż pracy w danej grupie zaszeregowania przekracza dwa lata.

Co więcej, kryterium stałości osiągnięć w czasie nie może po prostu wprowadzać do analizy porównawczej, przeprowadzanej na podstawie art. 45 ust. 1 regulaminu pracowniczego, kryterium stażu pracy, ponieważ dość długi staż pracy może równie dobrze nie iść w parze z dużymi i stałymi w czasie osiągnięciami, a tym samym te dwa kryteria nie pokrywają się ze sobą w żaden sposób, nawet jeśli istnieje między nimi określone powiązanie.

Wreszcie kryterium stałości osiągnięć w czasie pozwala w rzeczywistości organowi powołującemu znaleźć sprawiedliwą równowagę pomiędzy celem w postaci zapewnienia szybkiego rozwoju kariery zawodowej wybitnym urzędnikom, którzy wyróżniają się wyjątkowo wysokim poziomem jakości pracy, a celem w postaci zapewnienia zwykłej kariery urzędnikom, którzy w długim okresie wykazali się utrzymującym się wysokim poziomem jakości pracy.

(zob. pkt 40–45)