WYROK SĄDU (siódma izba)
z dnia 6 września 2023 r.(*)
Wzór wspólnotowy – Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do wzoru – Zarejestrowany wzór wspólnotowy przedstawiający pudełko do pakowania i zestaw skarpet – Podstawy unieważnienia – Artykuły 5, 7 i art. 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 6/2002
W sprawie T‑492/22,
Cyprian Iwuć, zamieszkały w Sliemie (Malta), którego reprezentował T. Kos, radca prawny,
strona skarżąca,
przeciwko
Urzędowi Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO), który reprezentował J. Ivanauskas, w charakterze pełnomocnika,
strona pozwana,
w której drugą stroną w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą EUIPO było
Hangzhou XiangHui International Trading Co., Ltd, z siedzibą w Hangzhou (Chiny),
SĄD (siódma izba),
w składzie: K. Kowalik-Bańczyk, prezes, E. Buttigieg i B. Ricziová (sprawozdawczyni), sędziowie,
sekretarz: V. Di Bucci,
uwzględniając pisemny etap postępowania,
uwzględniwszy, że w terminie trzech tygodni od dnia powiadomienia stron o zamknięciu pisemnego etapu postępowania nie wpłynął żaden wniosek o wyznaczenie rozprawy, i postanowiwszy, na podstawie art. 106 § 3 regulaminu postępowania przed Sądem, o wydaniu rozstrzygnięcia w przedmiocie skargi z pominięciem ustnego etapu postępowania,
wydaje następujący
Wyrok
1 W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżący, Cyprian Iwuć, wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Trzeciej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 20 maja 2022 r. (sprawa R 1672/2021-3) (zwanej dalej „zaskarżoną decyzją”).
Okoliczności powstania sporu
2 W dniu 15 grudnia 2020 r. IWUC sp. z o.o., poprzednik prawny skarżącego, złożył w EUIPO wniosek o unieważnienie prawa do wzoru wspólnotowego zarejestrowanego pod numerem 8 043 228-0001 (zwanego dalej „spornym wzorem”) w następstwie wniosku złożonego w dniu 17 lipca 2020 r., który to wzór został przedstawiony w następujący ujęciach:
3 Produkty, dla których sporny wzór ma być stosowany, należą do klas 02.04 i 09.03 w rozumieniu Porozumienia z Locarno z dnia 8 października 1968 r. ustanawiającego międzynarodową klasyfikację wzorów przemysłowych, ze zmianami, i odpowiadają, dla każdej z tych klas, następującemu opisowi: „Skarpety (zestaw -)” i „Pudełka do pakowania”.
4 W uzasadnieniu wniosku o unieważnienie prawa do wzoru powołano się na podstawy określone, po pierwsze, w art. 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady (WE) nr 6/2002 z dnia 12 grudnia 2001 r. w sprawie wzorów wspólnotowych (Dz.U. 2002, L 3, s. 1) w związku z art. 5 tego rozporządzenia i, po drugie, w art. 25 ust. 1 lit. d) wspomnianego rozporządzenia, ze zmianami.
5 Wniosek o unieważnienie prawa do wzoru opierał się na następujących wzorach:
– wyglądającym następująco wzorze zarejestrowanym w dniu 15 listopada 2017 r. pod numerem 4 506 947-0001 dla „skarpet (opakowania dla -), skarpet (zestaw -)” (zwanym dalej „wcześniejszym zarejestrowanym wzorem”), opublikowanym w dniu 15 stycznia 2018 r. w Biuletynie Wzorów Wspólnotowych:
– dwunastu zrzutach ekranu aplikacji mobilnej, datowanych na lata 2017, 2018 i 2019, zawierających wzmiankę RAINBOWSOCKS, pochodzących według poprzednika prawnego skarżącego z jego konta w mediach społecznościowych i przedstawiających między innymi następujące zdjęcia:
– sześciu zrzutach ekranu aplikacji mobilnej, datowanych na lata 2018 i 2019, zawierających wzmiankę SOCKS PLACE, pochodzących według poprzednika prawnego skarżącego z jego konta w mediach społecznościowych i przedstawiających między innymi następujące zdjęcia:
6 Poprzednik prawny skarżącego wspomniał również o pojawieniu się w 2016 r. PIZZA SOCKS na internetowej platformie sprzedaży Amazon i udostępnił hiperłącze do witryny internetowej „www.amazon.co.uk” oraz zrzut ekranu strony internetowej Amazon ukazujący datę pierwszej dostępności w dniu 6 grudnia 2016 r. oraz numer ASIN (Amazon Standard Identification Number).
7 W dniu 27 lipca 2021 r. Wydział Unieważnień oddalił wniosek o unieważnienie prawa do wzoru.
8 W dniu 27 września 2021 r. skarżący wniósł do EUIPO odwołanie od decyzji Wydziału Unieważnień.
9 W piśmie przedstawiającym podstawy odwołania do Izby Odwoławczej oraz w załączniku do niego skarżący przedstawił następujące dowody:
– linki internetowe platformy internetowej Amazon, w szczególności dla Zjednoczonego Królestwa, Republiki Czeskiej, Polski i Francji, a także różne inne linki internetowe i zrzuty ekranu platformy internetowej Amazon;
– hiperłącza odsyłające do stron publikacji online wraz ze zrzutami ekranu;
– hiperłącza odsyłające do publikacji na koncie Instagram wraz ze zrzutami ekranu;
– hiperłącza odsyłające do publikacji na koncie Facebook wraz ze zrzutami ekranu;
– oraz tabelę wyników sprzedaży PIZZA SOCKS BOX na platformie internetowej Amazon zatytułowaną „sales of the Pizza Socks Box brand product on European markets by Amazon (amount in Euro)”.
10 W zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza oddaliła to odwołanie jako bezzasadne. W pierwszej kolejności Izba Odwoławcza wskazała, że skarżący nie zakwestionował wniosku Wydziału Unieważnień, zgodnie z którym art. 25 ust. 1 lit. d) rozporządzenia nr 6/2002 nie znajduje zastosowania w niniejszej sprawie. W drugiej kolejności, co się tyczy ujawnienia wzorów przywołanych na poparcie wniosku o unieważnienie prawa do wzoru, po pierwsze, wskazała ona różne hiperłącza odsyłające do stron platformy sprzedaży online Amazon i uznała, że samo udostępnienie takich hiperłączy do treści witryny internetowej jest niedopuszczalne. Po drugie, stwierdziła ona, że wcześniejszy zarejestrowany wzór należy uznać za udostępniony publicznie w rozumieniu art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002 przed datą dokonania zgłoszenia spornego wzoru. W trzeciej kolejności, co się tyczy nowości spornego wzoru, stwierdziła ona, że wcześniejszy zarejestrowany wzór nie jest identyczny z pierwszym, ponieważ cech, które je odróżniają, nie można uznać za szczegóły „nieistotne” w rozumieniu art. 5 ust. 2 tego rozporządzenia. Ponadto Izba Odwoławcza stwierdziła, że to samo dotyczy „wszystkich pokazanych na dalszych zdjęciach skarpet i pudełek, które zgłoszono albo po raz pierwszy przed [nią], albo jako dowody uzupełniające przed Wydziałem Unieważnień”.
Żądania stron
11 Skarżący wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji, a w związku z tym o unieważnienie prawa do spornego wzoru;
– alternatywnie, w przypadku nieuznania braku nowości spornego wzoru w całości, na podstawie art. 25 ust. 6 rozporządzenia Rady (WE) nr 6/2002 ograniczenie rejestracji spornego wzoru do kartonowego pudełka.
– obciążenie EUIPO oraz drugiej strony w postępowaniu przed EUIPO kosztami związanymi z postępowaniem przed Izbą Odwoławczą oraz obciążenie EUIPO całością kosztów związanych z niniejszym postępowaniem.
12 EUIPO wnosi do Sądu o:
– oddalenie skargi;
– obciążenie skarżącego kosztami postępowania w razie zwołania rozprawy.
Co do prawa
W przedmiocie żądania pierwszego
13 W ramach żądania pierwszego skarżący wnosi do Sądu o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji, a w konsekwencji o unieważnienie prawa do spornego wzoru.
14 Skarżący podnosi w istocie dwa zarzuty, z których pierwszy dotyczy naruszenia art. 7 rozporządzenia nr 6/2002 w związku z art. 63 tego rozporządzenia, a drugi – naruszenia art. 5 tego rozporządzenia.
Rozważania ogólne
15 W myśl art. 4 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002 ochrona wzoru jako wzoru wspólnotowego jest uzależniona od nowości i indywidualnego charakteru wspomnianego wzoru.
16 Zgodnie z art. 5 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 6/2002 zarejestrowany wzór uważa się za nowy, jeśli identyczny wzór nie został udostępniony publicznie przed datą złożenia wniosku o rejestrację wzoru, o którego ochronę się wnosi. Z art. 5 ust. 2 rozporządzenia nr 6/2002 wynika, że dwa wzory uważa się za identyczne, jeżeli ich cechy różnią się jedynie nieistotnymi szczegółami, czyli detalami, które nie są natychmiast dostrzegalne i które nie stwarzają zatem różnic, nawet niewielkich, między wspomnianymi wzorami. Przeciwnie, do celów oceny nowości wzoru należy ocenić istnienie między kolidującymi ze sobą wzorami różnic, które nie są nieistotne, nawet jeśli są one niewielkie [wyrok z dnia 6 czerwca 2013 r., Kastenholz/OHIM – Qwatchme (Tarcze zegarka), T‑68/11, EU:T:2013:298, pkt 37].
17 Przy badaniu braku nowości wzoru należy dokonać całościowej oceny z uwzględnieniem wszystkich czynników istotnych w danej sprawie [zob. podobnie wyrok z dnia 9 marca 2012 r., Coverpla/OHIM – Heinz-Glas (Wazon) T‑450/08, niepublikowany, EU:T:2012:117, pkt 24 i przytoczone tam orzecznictwo].
18 Zgodnie z art. 6 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 6/2002 zarejestrowany wzór jest uznany za posiadający indywidualny charakter, jeśli całościowe wrażenie, jakie wywołuje na poinformowanym użytkowniku, różni się od wrażenia, jakie wywiera na tym użytkowniku wzór, który został udostępniony publicznie przed datą złożenia wniosku o rejestrację. Ponadto art. 6 ust. 2 owego rozporządzenia przewiduje, że przy ocenie indywidualnego charakteru bierze się pod uwagę stopień swobody twórcy przy opracowywaniu wzoru.
19 W myśl art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002 do celów stosowania między innymi art. 5 ust. 1 lit. b) tego rozporządzenia uważa się, że wzór został udostępniony publicznie, jeżeli został opublikowany po zarejestrowaniu lub w inny sposób lub wystawiony, wykorzystany w handlu lub w inny sposób ujawniony przed datą złożenia wniosku o rejestrację wzoru, o którego ochronę wniesiono, z wyjątkiem przypadków, gdy wydarzenia te nie mogły stać się dostatecznie znane podczas zwykłego toku prowadzenia spraw środowiskom wyspecjalizowanym w danej branży działającym w Unii Europejskiej. Niemniej jednak wzoru nie uważa się za udostępniony publicznie, jeżeli został on ujawniony jedynie osobie trzeciej pod wyraźnym lub dorozumianym warunkiem zachowania poufności.
20 To właśnie w świetle tych rozważań należy zbadać skargą wniesioną przez skarżącego. W tym względzie Sąd uważa za stosowne zbadanie najpierw zarzutu drugiego, a następnie zarzutu pierwszego.
W przedmiocie zarzutu drugiego, opartego na naruszeniu art. 5 rozporządzenia nr 6/2002
21 W ramach zarzutu drugiego skarżący podnosi w istocie, że Izba Odwoławcza nie zbadała wniosku o unieważnienie prawa do wzoru w świetle wszystkich przedstawionych przez niego dowodów i że w konsekwencji błędnie uznała, iż sporny wzór spełnia kryterium nowości w rozumieniu art. 5 rozporządzenia nr 6/2002.
22 EUIPO kwestionuje argumenty skarżącego.
23 Należy stwierdzić, że zarzut drugi opiera się na naruszeniu art. 5 rozporządzenia nr 6/2002.
24 W tym względzie skarżący utrzymuje, po pierwsze, że z uwagi na fakt, iż Izba Odwoławcza nie wzięła pod uwagę przedstawionych przez niego „dowodów internetowych”, nowość spornego wzoru została zbadana jedynie na podstawie certyfikatu rejestracji wcześniejszego zarejestrowanego wzoru, który przedstawia jedynie jeden z wariantów skarpet we wzory inspirowane pizzą. Zdaniem bowiem skarżącego, gdyby wzięto pod uwagę wszystkie przedstawione przez niego dowody, ocena dokonana przez Izbę Odwoławczą byłaby zupełnie inna.
25 Tymczasem należy stwierdzić, że po dokonaniu opisu spornego wzoru Izba Odwoławcza stwierdziła w pkt 26 zaskarżonej decyzji, w odniesieniu do porównania spornego wzoru z wcześniejszym zarejestrowanym wzorem, że chociaż zestawy skarpet mają w obu wzorach podobny skład, to jednak różnią się wzorami i kolorami oraz ułożeniem „partii” skarpet we wzorach, a mianowicie, że we wcześniejszym zarejestrowanym wzorze „partie” identycznych skarpet zostały umieszczone obok siebie, podczas gdy w spornym wzorze zostały one umieszczone naprzeciwko siebie. Ponadto zdaniem Izby Odwoławczej skarpety, z których składają się dwa zestawy, nie są identyczne, lecz wykazują znaczne różnice pod względem wzorów i kolorów. W dodatku sporny wzór różni się od wcześniejszego zarejestrowanego wzoru kształtem pudełka, ponieważ sporny wzór oraz wcześniejszy zarejestrowany wzór posiadają, odpowiednio, ośmiokątne pudełko i kwadratowe pudełko z dwoma ściętymi narożnikami.
26 W pkt 26 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza dodała, że chociaż oba rozpatrywane pudełka mają na przodzie słowa „pizza” i „sock box” (pudełko na skarpety), to jednak słowa te znajdują się w różnych miejscach, a sporny wzór zawiera inny obraz niż ten z wcześniejszego zarejestrowanego wzoru. Izba Odwoławcza stwierdziła w pkt 27 zaskarżonej decyzji, że tych cech odróżniających od siebie porównywane wzory nie można uznać za szczegóły „nieistotne” rozumieniu art. 5 ust. 2 rozporządzenia nr 6/2002, ponieważ są one natychmiast dostrzegane. Jej zdaniem to samo dotyczy „wszystkich pokazanych na dalszych zdjęciach skarpet i pudełek, które zgłoszono albo po raz pierwszy przed [nią], albo jako dowody uzupełniające przed Wydziałem Unieważnień”.
27 Prawdą jest, że Izba Odwoławcza nie wzięła konkretnie pod uwagę dowodów składających się wyłącznie z linków internetowych platformy internetowej Amazon przy dokonywaniu oceny nowości w rozumieniu art. 5 rozporządzenia nr 6/2002. Jednakże skarżący nie twierdzi wyraźnie w skardze, że owe dowody wykazywały specyficzne wcześniejsze wzory inne niż te, które pojawiły się już albo we wcześniejszym zarejestrowanym wzorze, albo na zrzutach ekranu zbadanych przez Izbę Odwoławczą. Skarżący nie uściśla, jakie „warianty” nie zostały, jak twierdzi on, uwzględnione przez Izbę Odwoławczą i w jaki sposób te „warianty” różnią się od wcześniejszego zarejestrowanego wzoru i wzorów ukazanych na przedłożonych przez niego zdjęciach, które zostały wzięte pod uwagę przez Izbę Odwoławczą w pkt 27 zaskarżonej decyzji.
28 Po drugie, skarżący utrzymuje, że „poza pudełkiem, każda skarpetka jak i ich ułożenie, są wiernymi kopiami skarpet […] zaprezentowanych […] w przedstawionych zrzutach ekranu”. Podnosi on również, że „układ skarpetek w trójkąty, ilość sztuk, fakt, że dodatkowa para skarpetek tworzy »ciasto« otaczające skarpetę pizzy, są takie same jak w przedstawionych przez [niego] projektach. […] Na skarpetkach przedstawiono również te same »dodatki« – pepperoni, pieczarki, oliwki…”.
29 Argumenty te składają się jednak jedynie z ogólnych i mało szczegółowych twierdzeń, które nie pozwalają na podważenie precyzyjnych ustaleń Izby Odwoławczej dotyczących istnienia różnic między spornymi wzorami. Ponadto zważywszy, że skarżący nie wyjaśnia, jakie są wcześniejsze wzory, które porównuje on ze spornym wzorem, Sąd może jedynie wnioskować, że jego argumenty odnoszą się do wcześniejszego zarejestrowanego wzoru. W dodatku skarżący przyznał nawet, że w obszarze elementu kartonowego sporny wzór nie jest podobny do wcześniej udostępnionych wzorów. A zatem argumenty skarżącego nie są w stanie wykazać, że szczegółowe uzasadnienie zaskarżonej decyzji, streszczone w pkt 25 i 26 powyżej, jest obarczone jakimkolwiek błędem w ocenie popełnionym przez Izbę Odwoławczą.
30 Po trzecie, skarżący uważa, że biorąc pod uwagę stopień swobody twórczej w tworzeniu skarpet i ich opakowań, „symptomatyczne jest już” samo użycie w spornym wzorze idei skarpet ułożonych w formie pizzy w opakowaniu na pizzę, „gdy można skarpetki, oprócz normalnego ich sposobu prezentowania do sprzedaży, spakować na wiele różnych sposobów”. Skarżący utrzymuje, że użyte kolory i wzory również nie różnią się tak bardzo, aby sprawiały wrażenie odmiennych w oczach konsumentów. Ponadto zdaniem skarżącego nie można pominąć faktu, że „opakowanie zestawu w postaci »pizzy skarpetkowej« niesie jednak podobny przekaz”, i jego zawartość, to jest wzory skarpet, może wprowadzać w błąd konsumentów, którzy widzą tę samą zawartość w dwóch różnie zapakowanych produktach.
31 Otóż należy stwierdzić, że za pomocą tych argumentów skarżący kwestionuje w rzeczywistości indywidualny charakter spornego wzoru w rozumieniu art. 6 rozporządzenia nr 6/2002 w zakresie, w jakim dotyczą one całościowego wrażenia wywoływanego przez kolidujące ze sobą wzory oraz stopnia swobody twórcy przy opracowywaniu wzoru [zob. podobnie wyrok z dnia 14 marca 2018 r., Gifi Diffusion/EUIPO – Crocs (Obuwie), T‑424/16, niepublikowany, EU:T:2018:136, pkt 48].
32 W tym względzie z utrwalonego orzecznictwa wynika, że nowość wzoru w rozumieniu art. 5 rozporządzenia nr 6/2002 i indywidualny charakter wzoru w rozumieniu art. 6 tego rozporządzenia wymagają zastosowania odmiennych kryteriów prawnych i wchodzą w zakres dwóch odrębnych podstaw unieważnienia [zob. podobnie wyrok z dnia 10 czerwca 2020 r., L. Oliva Torras/EUIPO – Mecánica del Frío (Urządzenia sprzęgające do pojazdów), T‑100/19, EU:T:2020:255, pkt 59 i przytoczone tam orzecznictwo].
33 W związku z tym argumentacji skarżącego odnoszącej się do stosowania art. 6 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 6/2002 nie można transponować do celów oceny wymogów określonych w art. 5 ust. 1 wspomnianego rozporządzenia.
34 W zakresie, w jakim skarżący może co najwyżej próbować za pomocą streszczonych w pkt 30 powyżej argumentów podważyć stwierdzenie Izby Odwoławczej zawarte w pkt 29 zaskarżonej decyzji, zgodnie z którym różnice między spornym wzorem a wcześniejszym zarejestrowanym wzorem są również wystarczające, aby uznać, że sporny wzór „nie wywołuje na poinformowanym użytkowniku tego samego całościowego wrażenia co wcześniejsze wzory”, należy zauważyć, że chodzi tu o stwierdzenie uzupełniające, dokonane przez Izbę Odwoławczą po stwierdzeniu, że w piśmie przedstawiającym podstawy odwołania skutecznie powołano się jedynie na podstawę unieważnienia określoną w art. 5 rozporządzenia nr 6/2002, podczas gdy podstawa unieważnienia określona w art. 6 tego rozporządzenia nigdy nie została wskazana ani w tym piśmie procesowym, ani w formularzu wniosku, oraz że wniosek o unieważnienie prawa do wzoru należy oddalić jako bezzasadny w zakresie, w jakim opierał się on na art. 5 wspomnianego rozporządzenia.
35 W świetle powyższego należy oddalić jako bezskuteczne argumenty skarżącego objęte zakresem stosowania art. 6 rozporządzenia nr 6/2002.
36 Wynika stąd, że argumentacja skarżącego nie jest w stanie podważyć oceny Izby Odwoławczej, na podstawie której stwierdziła ona nowość spornego wzoru.
37 W rezultacie zarzut drugi należy oddalić jako bezzasadny.
W przedmiocie zarzutu pierwszego, opartego na naruszeniu art. 7 rozporządzenia nr 6/2002 w związku z art. 63 tego rozporządzenia
38 W ramach zarzutu pierwszego skarżący podnosi w istocie, że Izba Odwoławcza niesłusznie odmówiła przyznania mocy dowodowej niektórym dowodom pochodzącym ze stron internetowych, pominęła inne dowody i że w konsekwencji błędnie uznała, iż sporny wzór nie podlegał wcześniejszemu ujawnieniu.
39 EUIPO uważa, że zarzut ten jest bezskuteczny.
40 Należy przede wszystkim wskazać, że w przypadku gdy niektóre części uzasadnienia decyzji mogą same w sobie uzasadniać ją w sposób wymagany prawem, wady, którymi mogłyby być dotknięte inne części uzasadnienia aktu prawnego, w żadnym razie nie mają wpływu na jego sentencję. Ponadto zgodnie z utrwalonym orzecznictwem zarzut, który – nawet gdyby był zasadny – nie mógłby spowodować stwierdzenia nieważności, którego domaga się strona skarżąca, jest bezskuteczny (zob. podobnie wyrok z dnia 14 grudnia 2005 r., Honeywell/Komisja, T‑209/01, EU:T:2005:455, pkt 48; zob. także analogicznie wyrok z dnia 12 lipca 2001 r., Komisja i Francja/TF1, C‑302/99 P i C‑308/99 P, EU:C:2001:408, pkt 26–29 i przytoczone tam orzecznictwo; postanowienie z dnia 11 lutego 2015 r., Orange/Komisja, C‑621/13 P, niepublikowane, EU:C:2015:114, pkt 45 i przytoczone tam orzecznictwo).
41 Poza tym w sytuacji gdy sentencja decyzji opiera się na wielu podstawach rozumowania, z których każda wystarczyłaby do jej uzasadnienia, nieważność tego aktu można by stwierdzić co do zasady tylko wtedy, gdyby każda z tych podstaw była obarczona niezgodnością z prawem. W tym przypadku błąd lub inna niezgodność z prawem, które dotyczyłyby tylko jednej z podstaw rozumowania, nie wystarczyłyby do uzasadnienia stwierdzenia nieważności spornej decyzji, ponieważ nie mogłyby mieć decydującego wpływu na rozstrzygnięcie przyjęte przez autora tego aktu (zob. wyroki: z dnia 14 grudnia 2005 r., Honeywell/Komisja, T‑209/01, EU:T:2005:455, pkt 49 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 15 września 2021 r., Francja/ECHA, T‑127/20, niepublikowany, EU:T:2021:572, pkt 33 i przytoczone tam orzecznictwo).
42 W tym względzie należy również przypomnieć, że w przypadku gdy podstawa rozumowania wystarczająca do uzasadnienia sentencji aktu nie była podważana przez jedną ze stron skarżących w ich skardze o stwierdzenie nieważności, należy uznać tę podstawę, jak i w związku z tym akt, który się na niej opiera, za zgodne z prawem i ważne w odniesieniu do tej strony skarżącej (wyrok z dnia 14 grudnia 2005 r., Honeywell/Komisja, T‑209/01, EU:T:2005:455, pkt 50).
43 W niniejszej sprawie z badania zarzutu drugiego wynika, że skarżący nie zdołał podważyć wniosku Izby Odwoławczej, zgodnie z którym sporny wzór spełnia przesłankę nowości przewidzianą w art. 5 rozporządzenia nr 6/2002. W tym względzie należy zauważyć, że streszczona w pkt 38 powyżej argumentacja skarżącego jest bezskuteczna, ponieważ nawet przy założeniu, że Izba Odwoławcza popełniła błędy w ocenie mocy dowodowej przedstawionych przez niego dowodów, skarżący nie wykazał, że dowody te zawierały wzory odmienne od tych uwzględnionych przez Izbę Odwoławczą w ramach oceny nowości spornego wzoru.
44 Wynika stąd, że ewentualne błędy dotyczące innych części uzasadnienia zaskarżonej decyzji, a w szczególności te odnoszące się do ujawnienia niektórych z wcześniejszych wzorów, na które powołuje się skarżący, pozostają bez wpływu na sentencję zaskarżonej decyzji.
45 Wobec tego zarzut pierwszy należy oddalić jako bezskuteczny.
46 Z powyższego wynika, że żądanie pierwsze należy oddalić.
W przedmiocie żądania drugiego
47 W ramach żądania drugiego skarżący wnosi do Sądu, alternatywnie, w przypadku nieuznania braku nowości spornego wzoru w całości, o ograniczenie rejestracji spornego wzoru do kartonowego pudełka na podstawie art. 25 ust. 6 rozporządzenia Rady (WE) nr 6/2002.
48 W tym względzie należy przypomnieć, że zgodnie z art. 25 ust. 6 rozporządzenia nr 6/2002 zarejestrowany wzór wspólnotowy, unieważniony zgodnie z art. 25 ust. 1 lit. b), e), f) lub g) tego rozporządzenia, może zostać zachowany w zmienionej formie, jeżeli w tej formie spełnia wymagania ochrony i zachowana jest tożsamość wzoru. „Zachowanie w zmienionej formie” może obejmować rejestrację, której towarzyszy częściowe zrzeczenie się zarejestrowanego wzoru wspólnotowego przez właściciela zarejestrowanego wzoru wspólnotowego, lub wpis do rejestru orzeczenia sądowego lub decyzji EUIPO o częściowym unieważnieniu zarejestrowanego wzoru wspólnotowego.
49 Z przepisu tego wynika zaś jasno, że takie zachowanie jest uzależnione od częściowego zrzeczenia się przez właściciela zarejestrowanego wzoru wspólnotowego lub, w jego braku, unieważnienia tego wzoru wspólnotowego w jego pierwotnej formie. Artykuł 25 ust. 6 rozporządzenia nr 6/2002 pozwala bowiem na zachowanie rejestracji wzoru wspólnotowego poprzez usunięcie elementu dotkniętego nieprawidłowością [postanowienie z dnia 25 października 2021 r., 4B Company/EUIPO – Deenz [Wisior (biżuteria)], T‑329/20, EU:T:2021:732, pkt 40].
50 W niniejszej sprawie, po pierwsze, właściciel spornego wzoru nie zrezygnował z rejestracji tego wzoru w jego pierwotnej wersji. Po drugie, z pkt 46 powyżej wynika, że Sąd oddalił żądanie pierwsze skarżącego dotyczące w szczególności unieważnienia prawa do wspomnianego wzoru. Z tego względu warunek wstępny wymagany do celów stosowania art. 25 ust. 6 rozporządzenia nr 6/2002 nie został spełniony.
51 W związku z tym żądanie drugie należy w każdym razie jedynie oddalić jako bezzasadne, bez potrzeby badania podniesionej przez EUIPO bezwzględnej przeszkody procesowej opartej na niedopuszczalności tego żądania.
52 W świetle powyższego skargę należy oddalić w całości.
W przedmiocie kosztów
53 Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania przed Sądem kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. W niniejszej sprawie, mimo że skarżący przegrał sprawę, EUIPO wniosło o obciążenie go kosztami postępowania jedynie w przypadku zwołania rozprawy. Wobec braku przeprowadzenia rozprawy należy orzec, że każda ze stron pokrywa własne koszty.
Z powyższych względów
SĄD (siódma izba)
orzeka, co następuje:
1) Skarga zostaje oddalona.
2) Każda ze stron pokrywa własne koszty.
Kowalik-Bańczyk | Buttigieg | Ricziová |
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 6 września 2023 r.
V. Di Bucci | | M. van der Woude |