Sprawa T‑145/08
Atlas Transport GmbH
przeciwko
Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)
Wspólnotowy znak towarowy – Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku – Słowny wspólnotowy znak towarowy ATLAS – Zarejestrowany w Beneluksie wcześniejszy graficzny znak towarowy atlasair – Wymogi formalne – Złożenie pisma przedstawiającego podstawy odwołania – Zawieszenie postępowania administracyjnego – Artykuł 59 rozporządzenia (WE) nr 40/94 [obecnie art. 60 rozporządzenia (WE) nr 207/2009] – Zasada 20 ust. 7 rozporządzenia (WE) nr 2868/95
Streszczenie wyroku
1. Wspólnotowy znak towarowy – Postępowanie odwoławcze – Termin do wniesienia odwołania i jego forma – Złożenie w terminie pisma przedstawiającego podstawy odwołania – Przesłanka dopuszczalności
(rozporządzenia: Rady nr 40/94, art. 59; Komisji nr 2868/95, art. 1 zasada 48 ust. 1, 2, art. 1 zasada 49)
2. Wspólnotowy znak towarowy – Postępowanie odwoławcze – Odwołanie do izby odwoławczej – Zawieszenie postępowania – Przesłanki
(rozporządzenia: Rady nr 40/94, art. 79; Komisji nr 2868/95, art. 1 zasada 20 ust. 7; Komisji nr 216/96, art. 8)
1. Na podstawie art. 59 rozporządzenia nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego odwołanie wnosi się na piśmie do Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) w terminie dwóch miesięcy od dnia doręczenia decyzji, której odwołanie dotyczy. Pisemne stanowisko przedstawiające podstawy odwołania wnosi się w terminie czterech miesięcy od daty doręczenia decyzji.
Ponadto zasada 48 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 2868/95 wykonującego rozporządzenie nr 40/94 wskazuje, że odwołanie do izby odwoławczej musi zawierać oświadczenie określające zaskarżaną decyzję i wskazujące, w jakim zakresie ta decyzja powinna być zmieniona lub uchylona.
Wreszcie zasada 49 rozporządzenia nr 2868/95 precyzuje, że jeżeli odwołanie nie jest zgodne z wymogami określonymi w art. 59 rozporządzenia nr 40/94 oraz w zasadzie 48 ust. 1 lit. c) i zasadzie 48 ust. 2 rozporządzenia nr 2868/95, izba odwoławcza odrzuca je z powodu niedopuszczalności, chyba że wszystkie stwierdzone braki zostaną usunięte przed upływem odpowiedniego terminu ustanowionego w art. 59 rozporządzenia nr 40/94.
Systematyczna lektura tych przepisów ukazuje, że wnoszący odwołanie, który pragnie wnieść odwołanie od izby odwoławczej, ma obowiązek, pod rygorem odrzucenia odwołania z powodu niedopuszczalności, złożyć w przepisanym terminie pismo przedstawiające podstawy odwołania do Urzędu oraz że owe podstawy stanowią coś więcej niż tylko określenie zaskarżanej decyzji i wyrażenie przez wnoszącego odwołanie woli dotyczącej jej zmiany lub uchylenia przez izbę odwoławczą.
Co więcej, z literalnej wykładni terminu „podstawy” występującego w ostatnim zdaniu art. 59 rozporządzenia nr 40/94 wynika, że wnoszący odwołanie do izby odwoławczej jest zobowiązany przedstawić na piśmie względy, które wyznaczają zakres jego odwołania. Do obowiązków izby odwoławczej nie należy dociekanie w drodze dedukcji podstaw, na jakich zostało oparte odwołanie, które ma rozpoznać. Pismo wnoszącego odwołanie musi zatem umożliwiać zapoznanie się z przyczynami, dla których wnosi on do izby odwoławczej o uchylenie lub zmianę decyzji.
W rezultacie nałożenie przez art. 59 rozporządzenia nr 40/94 na wnoszącego odwołanie obowiązku przedstawienia na piśmie podstaw odwołania oznacza, że jest on zobowiązany przedstawić na piśmie i w sposób wystarczająco klarowny, jakie elementy stanu faktycznego lub prawnego uzasadniają podniesione przez niego przed izbą odwoławczą żądanie uchylenia lub zmiany zaskarżonej decyzji.
(por. pkt 37–41, 46)
2. Zasada 20 ust. 7 rozporządzenia nr 2868/95 wykonującego rozporządzenie nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego i art. 8 rozporządzenia nr 216/96 ustanawiającego regulamin wewnętrzny izb odwoławczych Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), które przewidują możliwość zawieszenia przez izbę odwoławczą postępowania odpowiednio w sprawie sprzeciwu i w następstwie opinii sekretarza izby odwoławczej w przedmiocie dopuszczalności odwołania wniesionego do tej izby odwoławczej, stanowią wyraz zasady powszechnie uznanej w państwach członkowskich dotyczącej możliwości zawieszenia przez organ decyzyjny toczącego się przed nim postępowania, jeżeli jest to uzasadnione okolicznościami danego przypadku.
Analogiczne stosowanie zasady 20 ust. 7 lit. c) rozporządzenia nr 2868/95 w kontekście postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku jest uzasadnione, ponieważ zarówno postępowanie w sprawie sprzeciwu oparte na art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94, jak i postępowanie w sprawie względnych podstaw unieważnienia oparte na art. 52 ust. 1 lit. a) tego rozporządzenia ma na celu dokonanie analizy istnienia w przypadku dwóch omawianych znaków prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd, a możliwość zawieszenia postępowania przyczynia się do usprawnienia tych postępowań.
A zatem izbie odwoławczej przysługuje uprawnienie do zawieszenia postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku, jeżeli jest to uzasadnione okolicznościami danej sprawy.
Zakres uznania izby odwoławczej w kwestii zawieszenia postępowania jest szeroki. Zasada 20 ust. 7 lit. c) rozporządzenia nr 2868/95 ukazuje ten szeroki zakres uznania, wskazując, że izba odwoławcza może zawiesić postępowanie, w przypadku gdy zawieszenie jest uzasadnione okolicznościami. Zawieszenie pozostaje uprawnieniem izby odwoławczej, która korzysta z niego jedynie wówczas, gdy uzna to za uzasadnione. Postępowanie przed izbą odwoławczą nie zostaje zatem automatycznie zawieszone w następstwie właściwego wniosku jednej ze stron takiego postępowania.
Okoliczność, że izba odwoławcza dysponuje szerokim zakresem uznania w kwestii zawieszenia toczącego się przed nią postępowania, nie oznacza, że dokonana przez nią ocena okoliczności nie podlega kontroli sądu, aczkolwiek ogranicza ona tę kontrolę pod względem merytorycznym do ustalenia braku oczywistego błędu w ocenie lub nadużycia władzy.
Podczas wykonywania przysługującego jej uznania w zakresie zawieszenia postępowania Izba Odwoławcza powinna przestrzegać ogólnych zasad regulujących sprawiedliwe postępowanie w ramach wspólnoty praw. A zatem przy wykonywaniu swych uprawnień musi ona uwzględniać nie tylko interes strony, której wspólnotowy znak towarowy został zakwestionowany, ale także interes pozostałych stron. Decyzja w kwestii zawieszenia postępowania musi stanowić wynik wyważenia wchodzących w grę interesów.
(por. pkt 66–70, 76)