Language of document : ECLI:EU:T:2018:879

WYROK SĄDU (dziewiąta izba)

z dnia 6 grudnia 2018 r.(*)

Znak towarowy Unii Europejskiej – Postępowanie w sprawie sprzeciwu – Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego CCB – Wcześniejszy graficzny unijny znak towarowy CB – Względna podstawa odmowy rejestracji – Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd – Podobieństwo oznaczeń – Renoma i wysoce odróżniający charakter wcześniejszego znaku towarowego – Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001] – Artykuł 75 zdanie drugie i art. 76 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 94 ust. 1 zdanie drugie i art. 95 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001)

W sprawie T‑665/17

China Construction Bank Corp., z siedzibą w Pekinie (Chiny), reprezentowany przez A. Carboni i J. Gibbs, solicitors,

strona skarżąca,

przeciwko

Urzędowi Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO), reprezentowanemu przez J. Ivanauskasa, działającego w charakterze pełnomocnika,

strona pozwana,

w której drugą stroną w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą EUIPO, występującą przed Sądem w charakterze interwenienta, jest

Groupement des cartes bancaires, z siedzibą w Paryżu, reprezentowana przez adwokat C. Herissay Ducamp,

mającej za przedmiot skargę na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 14 czerwca 2017 r. (sprawa R 2265/2016‑1) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Groupement des cartes bancaires a China Construction Bank,

SĄD (dziewiąta izba),

w składzie: S. Gervasoni (sprawozdawca), prezes, L. Madise i R. da Silva Passos, sędziowie,

sekretarz: R. Ükelytė, administrator,

po zapoznaniu się ze skargą złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 27 września 2017 r.,

po zapoznaniu się z odpowiedzią na skargę złożoną przez EUIPO w sekretariacie Sądu w dniu 28 listopada 2017 r.,

po zapoznaniu się z odpowiedzią interwenienta na skargę złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 4 grudnia 2017 r.,

po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 28 czerwca 2018 r.,

wydaje następujący

Wyrok

 Okoliczności powstania sporu

1        W dniu 14 października 2014 r. skarżący, China Construction Bank Corp., dokonał w Urzędzie Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) zgłoszenia unijnego znaku towarowego na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (Dz.U. 2009, L 78, s. 1), ze zmianami [zastąpionego rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 z dnia 14 czerwca 2017 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (Dz.U. 2017, L 154, s. 1)].

2        Znakiem towarowym, dla którego wystąpiono o rejestrację, jest następujące oznaczenie graficzne:

Image not found

3        Usługi, dla których wniesiono o rejestrację, po ograniczeniu ich wykazu dokonanym w toku postępowania przed EUIPO, należą do klasy 36 Porozumienia nicejskiego dotyczącego międzynarodowej klasyfikacji towarów i usług dla celów rejestracji znaków z dnia 15 czerwca 1957 r., ze zmianami, i odpowiadają następującemu opisowi: „transakcje finansowe; wycena finansowa [ubezpieczenia, bankowość, nieruchomości]; usługi finansowania; usługi w zakresie kart bankowych; depozyty kosztowności; wycena antyków; maklerstwo; usługi gwarancyjne; powiernictwo”.

4        W dniu 7 maja 2015 r. interwenient, Groupement des cartes bancaires, wniósł na podstawie art. 41 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 46 rozporządzenia 2017/1001) sprzeciw wobec rejestracji zgłoszonego znaku towarowego dla usług wskazanych w pkt 3 powyżej.

5        Sprzeciw został oparty na przedstawionym poniżej wcześniejszym graficznym znaku towarowym zarejestrowanym w dniu 12 listopada 1999 r. pod numerem 269415:

Image not found

6        Wcześniejszy znak towarowy został zarejestrowany między innymi dla należących do klasy 36 usług odpowiadających następującemu opisowi: „ubezpieczenia, usługi finansowe, mianowicie ubezpieczenia, biuro wymiany walut; emisja czeków podróżnych i listów kredytowych; sprawy finansowe, sprawy monetarne, sprawy bankowe; fundusze oszczędnościowe; zarządzanie przepływami bankowymi i pieniężnymi drogą elektroniczną; usługi portfela elektronicznego; wydawanie i obsługa kart typu pre-paid, kart płatniczych, kart kredytowych, kart bankomatowych, chipowych lub ze ścieżką, kart magnetycznych lub kart pamięci; wydawanie kart bankowych nieelektronicznych; usługi wypłaty gotówki za pośrednictwem kart chipowych lub ze ścieżką, elektronicznych przelewów środków; usługi płatności elektronicznej; usługi płatności za pośrednictwem karty; usługi kart typu pre-paid; usługi w zakresie transakcji finansowych dla posiadaczy kart za pośrednictwem bankomatów; usługi identyfikacji i weryfikacji stron; usługi informacji finansowej świadczone za pośrednictwem środków telekomunikacyjnych; usługi autoryzacji i rozliczania płatności przez numery kart; usługi w zakresie bezpiecznych operacji płatniczych na odległość; informacje finansowe, a mianowicie zdalne gromadzenie informacji i danych finansowych”.

7        W uzasadnieniu sprzeciwu została powołana podstawa odmowy rejestracji określona w art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2017/1001].

8        W dniu 4 października 2016 r. Wydział Sprzeciwów uwzględnił sprzeciw, stwierdzając istnienie prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd, i odrzucił zgłoszenie do rejestracji.

9        W dniu 5 grudnia 2016 r. skarżący, działając na podstawie art. 58–64 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 66–71 rozporządzenia 2017/1001), wniósł do EUIPO odwołanie od decyzji Wydziału Sprzeciwów.

10      Decyzją z dnia 14 czerwca 2017 r. (zwaną dalej „zaskarżoną decyzją”) Pierwsza Izba Odwoławcza EUIPO oddaliła odwołanie.

11      Izba Odwoławcza stwierdziła w szczególności, że terytorium właściwym dla oceny prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w rozumieniu art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 jest obszar Unii, a właściwy krąg odbiorców składa się w części z odbiorców profesjonalnych, a w części z konsumentów końcowych lub z ogółu odbiorców, którzy wykazują wysoki poziom uwagi (pkt 19 i 20 zaskarżonej decyzji). Następnie, w części zatytułowanej „Renoma” (pkt 22–25 zaskarżonej decyzji), uznała ona, opierając się na kilku dowodach przedstawionych przez interwenienta, że należący do właściwego kręgu odbiorców odbiorcy francuscy identyfikują wcześniejszy znak towarowy jako skrótowiec CB określający kartę płatniczą Groupement des cartes bancaires, i nawiązała do renomy słownego znaku towarowego CB dla usług należących do klasy 36, ustalonej przez Czwartą Izbę Odwoławczą w decyzji z dnia 27 sierpnia 2014 r. dotyczącej sprawy R 944/2013‑4 – CCB/CB (zwanej dalej „decyzją Czwartej Izby Odwoławczej w sprawie CCB/CB”).

12      Co się tyczy porównania oznaczeń, Izba Odwoławcza pomimo bardzo stylizowanego charakteru wcześniejszego znaku towarowego stwierdziła, że znak ten będzie postrzegany jako grupa wielkich liter „CB” oraz że graficzny element zgłoszonego znaku towarowego ma charakter drugorzędny względem jego elementu dominującego tworzonego przez grupę wielkich liter „CCB” (pkt 30 i 31 zaskarżonej decyzji). Wywiodła ona z tego zasadniczo istnienie pewnego podobieństwa wizualnego między kolidującymi ze sobą znakami towarowymi (pkt 32 i 33 zaskarżonej decyzji). Uznawszy, że na płaszczyźnie fonetycznej znaki te są do siebie podobne w stopniu wyższym niż przeciętny, zwłaszcza dlatego, że zgłoszony znak towarowy zawiera litery wcześniejszego znaku towarowego, i wskazawszy, że wobec faktu, iż oba oznaczenia nie posiadają znaczenia semantycznego, nie można przeprowadzić porównania konceptualnego, Izba Odwoławcza potwierdziła postawioną przez Wydział Sprzeciwów tezę o istnieniu podobieństwa między rozpatrywanymi oznaczeniami (pkt 34–36 zaskarżonej decyzji).

13      Izba Odwoławcza, odnotowawszy, że identyczność rozpatrywanych usług nie została zakwestionowana, stwierdziła, że z powodu tej identyczności, renomy wcześniejszego znaku towarowego we Francji oraz podobieństwa oznaczeń występujące między tymi oznaczeniami różnice i wyższy od przeciętnego poziom uwagi wykazywany przez właściwy krąg odbiorców nie wystarczą do wykluczenia prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd docelowych odbiorców francuskich (pkt 39 i 40 zaskarżonej decyzji). Dodała ona, że fakt, iż konsumenci nie korzystają regularnie z usług objętych zgłoszeniem znaku, zwiększa możliwość, że owi konsumenci, nawet ci, którzy wykazują wysoki poziom uwagi, zostaną wprowadzeni w błąd poprzez zachowane w pamięci niedokładne wyobrażenie konfiguracji tych znaków (pkt 41 zaskarżonej decyzji).

 Żądania stron

14      W następstwie dokonanego podczas rozprawy cofnięcia niektórych żądań, co zostało odnotowane w protokole z rozprawy, skarżący wnosi do Sądu o:

–        stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

–        obciążenie EUIPO i interwenienta kosztami postępowania.

15      EUIPO wnosi do Sądu o:

–        oddalenie skargi;

–        obciążenie skarżącego kosztami postępowania.

16      Z uwzględnieniem dokonanego podczas rozprawy doprecyzowania żądań, które zostało odnotowane w protokole z rozprawy, interwenient wnosi do Sądu o:

–        oddalenie skargi;

–        obciążenie skarżącego kosztami postępowania.

 Co do prawa

17      Na poparcie skargi skarżący podnosi dwa zarzuty, z których pierwszy dotyczy naruszenia art. 75 zdanie drugie i art. 76 ust. 1 zdanie pierwsze rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 94 ust. 1 zdanie drugie i art. 95 ust. 1 zdanie pierwsze rozporządzenia 2017/1001), zaś drugi – naruszenia art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009.

 W przedmiocie zarzutu dotyczącego naruszenia art. 75 zdanie drugie i art. 76 ust. 1 zdanie pierwsze rozporządzenia nr 207/2009

18      Skarżący twierdzi, że Izba Odwoławcza naruszyła obowiązek nakazujący jej opierać swoje decyzje wyłącznie na podstawach, w odniesieniu do których strony miały możliwość wypowiedzenia się (art. 75 zdanie drugie rozporządzenia nr 207/2009), oraz obowiązek ograniczenia przeprowadzanego przez nią badania do zarzutów podniesionych przez strony (art. 76 ust. 1 zdanie pierwsze rozporządzenia nr 207/2009), ponieważ oparła zaskarżoną decyzję na decyzji Czwartej Izby Odwoławczej w sprawie CCB/CB oraz na braku regularnego korzystania z usług należących do klasy 36, mimo że w toku postępowania przed EUIPO ani ta decyzja, ani to stwierdzenie nie były w żaden sposób powoływane, przedstawiane ani dowodzone, a skarżący nie miał możliwości przedstawienia uwag w ich zakresie.

19      W tym względzie należy przypomnieć, że zgodnie z art. 76 ust. 1 zdanie pierwsze rozporządzenia nr 207/2009 w postępowaniu odnoszącym się do względnych podstaw odmowy rejestracji EUIPO ogranicza się w swym badaniu do podniesionych przez strony zarzutów i wniosków.

20      Przepis ten dwojako ogranicza badanie przeprowadzane przez EUIPO. Z jednej strony dotyczy on faktycznej podstawy decyzji EUIPO, a mianowicie stanu faktycznego i dowodów, na których decyzje te mogą zostać zasadnie oparte, z drugiej strony zaś – podstawy prawnej tych decyzji, a mianowicie przepisów, które rozpatrująca instancja jest zobowiązana stosować. A zatem izba odwoławcza może oprzeć swoją decyzję w sprawie odwołania od decyzji kończącej postępowanie w sprawie sprzeciwu jedynie na względnych podstawach odmowy rejestracji podniesionych przez zainteresowaną stronę oraz na faktach i dowodach przez nią przedstawionych [zob. wyrok z dnia 27 października 2005 r., Éditions Albert René/OHIM – Orange (MOBILIX), T‑336/03, EU:T:2005:379, pkt 33 i przytoczone tam orzecznictwo].

21      Zgodnie z art. 75 zdanie drugie rozporządzenia nr 207/2009 decyzje EUIPO opierają się wyłącznie na przyczynach lub materiale dowodowym, co do których zainteresowane strony miały możliwość przedstawiania swoich uwag.

22      Z orzecznictwa wynika, że ustanowione w art. 75 zdanie drugie rozporządzenia nr 207/2009 prawo do bycia wysłuchanym rozciąga się na wszystkie okoliczności stanu faktycznego i prawnego, a także na dowody, które stanowią podstawę decyzji, jednak nie obejmuje ostatecznego stanowiska, jakie zamierza zająć organ administracji. Dlatego też izba odwoławcza nie ma obowiązku wysłuchania wnoszącego odwołanie w przedmiocie dokonanej przez nią oceny o charakterze faktycznym, będącej częścią jej ostatecznego stanowiska. Z orzecznictwa wynika również, że okoliczność, iż strona nie mogła wypowiedzieć się w przedmiocie twierdzeń, które nie stanowią niezależnych elementów uzasadnienia zaskarżonej decyzji, lecz są częścią rozumowania izby odwoławczej dotyczącego całościowej oceny prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd, natomiast miała możliwość zajęcia stanowiska co do stanowiących podstawę tej decyzji elementów uzasadnienia dotyczących porównania oznaczeń, nie stanowi naruszenia art. 75 rozporządzenia nr 207/2009 [zob. wyrok z dnia 23 stycznia 2008 r., Demp/OHIM – Bau How (BAU HOW), T‑106/06, niepublikowany, EU:T:2008:14, pkt 17 i przytoczone tam orzecznictwo].

23      W niniejszej sprawie, co się tyczy, po pierwsze, decyzji Czwartej Izby Odwoławczej w sprawie CCB/CB, należy zwrócić uwagę, podobnie jak uczynili to EUIPO i interwenient, że interwenient powołał i załączył wspomnianą decyzję na poparcie swojego sprzeciwu (uwagi z dnia 10 listopada 2015 r. przedstawione w uzasadnieniu sprzeciwu), a następnie w odpowiedzi na odwołanie wniesione przez skarżącego od decyzji Wydziału Sprzeciwów (uwagi z dnia 17 lutego 2017 r.).

24      Wynika stąd, że Izba Odwoławcza zasadnie oparła się w niniejszym przypadku na tych informacjach przedstawionych przez jedną ze stron sporu. Należy dodać, że w zakresie, w jakim powołano się jedynie na samą decyzję Czwartej Izby Odwoławczej w sprawie CCB/CB, a nie na całość materiału dowodowego przedstawionego w toku procedury zakończonej wydaniem tej decyzji, Izba Odwoławcza prawidłowo ograniczyła się do przywołania na poparcie swojej własnej oceny renomy wcześniejszego znaku towarowego samego wniosku z oceny dokonanej w tamtej decyzji.

25      W sposób konieczny wynika stąd również, że skarżącemu umożliwiono – zarówno w jego uwagach w przedmiocie sprzeciwu, jak i w jego odwołaniu wniesionym do Izby Odwoławczej od decyzji Wydziału Sprzeciwów, w której uzasadnieniu odniesiono się do decyzji Czwartej Izby Odwoławczej w sprawie CCB/CB – odpowiednie przedstawienie jego stanowiska na temat tej ostatniej decyzji. Warto uściślić w tym względzie, że skarżący tym bardziej był w stanie zająć świadome stanowisko w przedmiocie decyzji Czwartej Izby Odwoławczej w sprawie CCB/CB – również na temat wszystkich informacji, które zostały w niej uwzględnione – że był on stroną postępowania, które zakończyło się wydaniem tej decyzji.

26      Można dodać, że nawet gdyby te możliwości zajęcia stanowiska w przedmiocie decyzji Czwartej Izby Odwoławczej w sprawie CCB/CB nie zostały uznane za wystarczające dla poszanowania przysługującego skarżącemu prawa do bycia wysłuchanym, zaskarżona decyzja nie byłaby z tego względu dotknięta wadą [zob. podobnie wyrok z dnia 15 lipca 2015 r., Australian Gold/OHIM – Effect Management & Holding (HOT), T‑611/13, EU:T:2015:492, pkt 18 i przytoczone tam orzecznictwo]. W istocie, zważywszy, że w pkt 47 poniżej zostanie wykazane, iż stwierdzenia Izby Odwoławczej dotyczące renomy wcześniejszego znaku towarowego we Francji są zasadne niezależnie od oceny zawartej w decyzji Czwartej Izby Odwoławczej w sprawie CCB/CB, omawiane tu postępowanie administracyjne nie mogło zakończyć się innym rozstrzygnięciem, nawet gdyby skarżący miał możliwość zajęcia stanowiska w przedmiocie tej decyzji w następstwie uwag interwenienta przedstawionych w odpowiedzi na jego odwołanie do Izby Odwoławczej.

27      Co się tyczy, po drugie, stwierdzenia braku regularnego korzystania ze zgłoszonych usług należących do klasy 36, prawdą jest, że podążając za tokiem rozumowania skarżącego, można przyjąć, iż stwierdzenie to nie zostało podniesione jako takie przed Izbą Odwoławczą ani wykazane na podstawie dowodów w toku postępowania zakończonego wydaniem zaskarżonej decyzji.

28      Niemniej jednak należy wskazać, że omawiane stwierdzenie nie stanowi ani „podstawy faktycznej” zaskarżonej decyzji w rozumieniu orzecznictwa przypomnianego w pkt 20 powyżej, ani „niezależnego elementu uzasadnienia” zaskarżonej decyzji w znaczeniu przybliżonym w pkt 22 powyżej. Jak słusznie wskazuje EUIPO, to stwierdzenie dotyczące braku regularnego korzystania z omawianych usług jest w niniejszym wypadku związane z obserwacją Izby Odwoławczej, że właściwy krąg odbiorców zachowuje w pamięci niedoskonały obraz rozpatrywanych znaków towarowych, w przypadku której to obserwacji należy ponadto podkreślić, że wynika ona z ogólnie uznanych rzadkich okazji do dokonania bezpośredniego porównania znaków, i która w niniejszym wypadku jest potwierdzona faktem mało regularnego korzystania z rozpatrywanych usług [zob. podobnie wyroki: z dnia 23 października 2002 r., Oberhauser/OHIM – Petit Liberto (Fifties), T‑104/01, EU:T:2002:262, pkt 28; z dnia 17 września 2008 r., FVB/OHIM – FVD (FVB), T‑10/07, niepublikowany, EU:T:2008:380, pkt 29, 56].

29      Wynika z tego, że opierając się na braku regularnego korzystania z rozpatrywanych usług, Izba Odwoławcza, po pierwsze, nie wykroczyła poza granice podstawy faktycznej swojego badania, a po drugie, nie miała obowiązku wysłuchać skarżącego w zakresie omawianego stwierdzenia.

30      Z powyższego wynika, że zarzut oparty na naruszeniu art. 75 zdanie drugie i art. 76 ust. 1 zdanie pierwsze rozporządzenia nr 207/2009 należy w każdym wypadku oddalić.

 W przedmiocie zarzutu dotyczącego naruszenia art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009

31      Zgodnie z art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 w wyniku sprzeciwu właściciela wcześniejszego znaku towarowego zgłoszonego znaku towarowego nie rejestruje się, jeżeli z powodu identyczności z wcześniejszym znakiem towarowym lub podobieństwa do niego i identyczności lub podobieństwa towarów lub usług oznaczonych tymi dwoma znakami towarowymi istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd odbiorców na terytorium, na którym wcześniejszy znak towarowy jest chroniony. Ponadto na podstawie art. 8 ust. 2 lit. a) ppkt (i) rozporządzenia nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 2 lit. a) ppkt (i) rozporządzenia 2017/1001] przez wcześniejsze znaki towarowe należy rozumieć unijne znaki towarowe, w przypadku których data dokonania zgłoszenia jest wcześniejsza od daty dokonania rozpatrywanego zgłoszenia unijnego znaku towarowego.

32      Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd istnieje, jeżeli odbiorcy mogliby uznać, że dane towary lub usługi pochodzą z tego samego przedsiębiorstwa lub z przedsiębiorstw powiązanych gospodarczo. W orzecznictwie tym przyjmuje się, że prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd należy oceniać całościowo zgodnie ze sposobem postrzegania rozpatrywanych oznaczeń oraz towarów lub usług przez właściwy krąg odbiorców i z uwzględnieniem wszystkich istotnych okoliczności danego przypadku, w szczególności wzajemnej zależności między podobieństwem oznaczeń a podobieństwem oznaczanych towarów lub usług [zob. wyrok z dnia 9 lipca 2003 r., Laboratorios RTB/OHIM – Giorgio Beverly Hills (GIORGIO BEVERLY HILLS), T‑162/01, EU:T:2003:199, pkt 30–33 i przytoczone tam orzecznictwo].

33      Do celów stosowania art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd zakłada istnienie identyczności lub podobieństwa między kolidującymi ze sobą znakami towarowymi oraz identyczności lub podobieństwa oznaczonych tymi znakami towarów lub usług. Powyższe przesłanki są kumulatywne [zob. wyrok z dnia 22 stycznia 2009 r., Commercy/OHIM – easyGroup IP Licensing (easyHotel), T‑316/07, EU:T:2009:14, pkt 42 i przytoczone tam orzecznictwo].

34      Postrzeganie znaków towarowych przez przeciętnego konsumenta danej kategorii towarów lub usług odgrywa więc decydującą rolę w całościowej ocenie prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd (zob. wyrok z dnia 12 czerwca 2007 r., OHIM/Shaker, C‑334/05 P, EU:C:2007:333, pkt 35 i przytoczone tam orzecznictwo).

35      W niniejszej sprawie skarżący nie kwestionuje ustalenia Izby Odwoławczej, zgodnie z którym właściwy krąg odbiorców składa się z odbiorców profesjonalnych oraz z ogółu odbiorców i wykazuje wysoki poziom uwagi (pkt 19 zaskarżonej decyzji). Ustalenie to należy potwierdzić, zważywszy w szczególności na charakter rozpatrywanych usług [zob. podobnie wyrok z dnia 10 czerwca 2015 r., AgriCapital/OHIM – agri.capital (AGRI.CAPITAL), T‑514/13, EU:T:2015:372, pkt 28 i przytoczone tam orzecznictwo].

36      Skarżący nie kwestionuje także przyjętej przez Izbę Odwoławczą definicji terytorium właściwego w niniejszym wypadku dla dokonania oceny prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd (pkt 20 zaskarżonej decyzji), jakim jest obszar Unii, przy czym należy przypomnieć, że wystarczy, by względna podstawa odmowy rejestracji istniała w części Unii [zob. wyrok z dnia 14 grudnia 2006 r., Mast-Jägermeister/OHIM – Licorera Zacapaneca (VENADO w ramie i in.), T‑81/03, T‑82/03 i T‑103/03, EU:T:2006:397, pkt 76 i przytoczone tam orzecznictwo].

37      Skarżący nie zgadza się natomiast z dokonanymi przez Izbę Odwoławczą oceną charakteru odróżniającego wcześniejszego znaku towarowego, oceną podobieństwa kolidujących ze sobą oznaczeń, a także całościową oceną istnienia w niniejszym wypadku prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd.

 W przedmiocie charakteru odróżniającego wcześniejszego znaku towarowego

38      Skarżący zarzuca Izbie Odwoławczej, że swą ocenę charakteru odróżniającego wcześniejszego znaku towarowego oparła ona na twierdzeniach dotyczących renomy tego znaku zawartych w decyzji Czwartej Izby Odwoławczej w sprawie CCB/CB, zwłaszcza z tego względu, że decyzja ta dotyczyła znaku towarowego innego niż wcześniejszy znak towarowy. Skarżący zarzuca Izbie Odwoławczej także to, że ta nie wskazała usług, w odniesieniu do których stwierdziła, iż wcześniejszy znak towarowy cieszy się renomą, jak również uważa on, że przedstawione dowody nie pozwalały wykazać renomy w odniesieniu do wszystkich usług oznaczanych wcześniejszym znakiem towarowym. Skarżący krytykuje wreszcie fakt, że Izba Odwoławcza oparła się na renomie wcześniejszego znaku towarowego, mimo że jego zdaniem dla oceny prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd istotne jest jedynie ustalenie wzmocnionego charakteru odróżniającego takiego znaku.

39      Na wstępie należy wskazać, że – jak zasadnie podkreśla EUIPO – pojęcia „renomy” i „wysoce odróżniającego charakteru” są ze sobą ściśle powiązane. Z utrwalonego orzecznictwa wynika bowiem, że renoma wcześniejszego znaku towarowego może przyczyniać się do uzyskania przez ten znak wysoce odróżniającego charakteru, a w konsekwencji może zwiększyć prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd w przypadku tego i zgłoszonego znaku towarowego [wyroki: z dnia 4 listopada 2003 r., Díaz/OHIM – Granjas Castelló (CASTILLO), T‑85/02, EU:T:2003:288, pkt 44; z dnia 27 marca 2012 r., Armani/OHIM – Del Prete (AJ AMICI JUNIOR), T‑420/10, niepublikowany, EU:T:2012:156, pkt 33]. Wysoce odróżniający charakter znaku towarowego mógł zatem zostać uznany ze względu na jego renomę [zob. podobnie wyroki: z dnia 19 maja 2011 r., PJ Hungary/OHIM – Pepekillo (PEPEQUILLO), T‑580/08, EU:T:2011:227, pkt 91; z dnia 7 października 2015 r., Panrico/OHIM – HDN Development (Krispy Kreme DOUGHNUTS), T‑534/13, niepublikowany, EU:T:2015:751, pkt 60].

40      Z orzecznictwa wynika także, że renoma i wysoce odróżniający charakter różnią się raczej stopniem natężenia aniżeli charakterem. Po pierwsze, zostało już bowiem orzeczone, że istnienie bardziej niż przeciętnie odróżniającego charakteru, wynikającego ze znajomości znaku towarowego wśród odbiorców na rynku, oznacza bezwzględnie, że znak ten jest znany przynajmniej znaczącej części danego kręgu odbiorców, chociaż niekoniecznie musi on cieszyć się renomą w rozumieniu art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 8 ust. 5 rozporządzenia 2017/1001) [zob. wyrok z dnia 12 lipca 2006 r., Vitakraft-Werke Wührmann/OHIM – Johnson’s Veterinary Products (VITACOAT), T‑277/04, EU:T:2006:202, pkt 34 i przytoczone tam orzecznictwo]. Po drugie, w nawiązaniu do wyroku z dnia 14 września 1999 r., General Motors (C‑375/97, EU:C:1999:408, pkt 26, 27), w którym wypowiedziano się na temat renomy, zostało także orzeczone, że czynniki właściwe dla dokonania oceny uzyskania wysoce odróżniającego charakteru w następstwie używania są identyczne z czynnikami właściwymi dla dokonania oceny renomy znaku, którymi są w szczególności udział znaku towarowego w rynku, natężenie, zasięg geograficzny i długość okresu jego używania oraz wielkość inwestycji poczynionych przez przedsiębiorstwo w celu jego promocji (wyrok z dnia 12 lipca 2006 r., VITACOAT, T‑277/04, EU:T:2006:202, pkt 35).

41      Wynika z tego, że Izba Odwoławcza właściwie oparła się, do celów dokonania oceny, czy wcześniejszy znak towarowy ma wysoce odróżniający charakter, na informacjach przedstawionych przez interwenienta w celu wykazania renomy tego znaku.

42      Z zaskarżonej decyzji wynika, co zostało też przyznane przez strony, że Izba Odwoławcza oparła swój wniosek dotyczący renomy wcześniejszego znaku towarowego we Francji jednocześnie na przedstawionych przez interwenienta dowodach mających na celu wykazanie tej renomy, które zostały zebrane i przeanalizowane w pkt 22–24 zaskarżonej decyzji, oraz na decyzji Czwartej Izby Odwoławczej w sprawie CCB/CB, która została przywołana w pkt 25 zaskarżonej decyzji.

43      Skarżący kwestionuje te dwie podstawy oceny renomy wcześniejszego znaku towarowego.

44      Co się tyczy oceny dowodów mających na celu wykazanie renomy wcześniejszego znaku towarowego we Francji, należy uściślić, że skarżący nie neguje, iż dowody te pozwalały na wykazanie takiej renomy dla niektórych z usług należących do klasy 36. W istocie ogranicza się on do krytyki niewskazania przez Izbę Odwoławczą owych usług z klasy 36 oraz nieustalenia wysoce odróżniającego charakteru wcześniejszego znaku towarowego dla wszystkich tych usług.

45      W tym względzie należy przypomnieć, że oceny charakteru odróżniającego wcześniejszego znaku towarowego należy dokonywać w stosunku do oznaczanych tym znakiem towarów lub usług, które z powodu identyczności z towarami lub usługami oznaczanymi zgłoszonym znakiem towarowym lub podobieństwa do tych towarów lub usług stanowią w przypadku tych dwóch znaków źródło prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd. W niniejszej sprawie z pkt 7 zaskarżonej decyzji, stanowiącego w tym zakresie powtórzenie decyzji Wydziału Sprzeciwów, wynika, że usługi objęte zgłoszeniem znaku towarowego zostały uznane za identyczne z usługami: „sprawy finansowe, sprawy monetarne, sprawy bankowe”, oznaczanymi wcześniejszym znakiem towarowym (zob. także pkt 37 i 39 zaskarżonej decyzji), co należy potwierdzić. Izba Odwoławcza nie była zatem zobowiązana dokonać oceny istnienia wysoce odróżniającego charakteru wcześniejszego znaku towarowego dla wszystkich oznaczanych tym znakiem towarów z klasy 36. Słusznie zbadała ona więc, jak wynika z zaskarżonej decyzji (pkt 4, 22 i 23 zaskarżonej decyzji) i co zostało potwierdzone przez EUIPO na rozprawie, renomę wcześniejszego znaku towarowego w odniesieniu do „spraw finansowych, spraw monetarnych, spraw bankowych”.

46      Ponadto skarżący poprzestaje na twierdzeniu, że przedstawione w toku postępowania dowody nie wykazują używania wcześniejszego znaku towarowego dla usług: „sprawy finansowe, sprawy monetarne, sprawy bankowe”, i na odesłaniu w tym względzie, bez żadnego doprecyzowania, do uwag interwenienta przedstawionych na poparcie jego sprzeciwu. Tymczasem tego rodzaju elementy nie pozwalają podważyć przedstawionych przez interwenienta danych dotyczących liczby znajdujących się w obiegu kart bankowych opatrzonych wcześniejszym oznaczeniem graficznym (ponad 62 mln w 2014 r.), liczby transakcji dokonanych z udziałem tych kart (ponad 10 mld w 2014 r.) oraz kluczowej roli interwenienta – występującego w niektórych dokumentach jako „Groupement des cartes bancaires CB” – w systemie francuskim płatności i w przeprowadzaniu transakcji przy użyciu kart bankowych we Francji, z których Izba Odwoławcza słusznie wywnioskowała intensywność używania wcześniejszego znaku towarowego dla wyżej wskazanych usług i wymagany poziom ich znajomości przez należących do właściwego kręgu odbiorców odbiorców francuskich, a w konsekwencji jego renomę we Francji (pkt 22–24 zaskarżonej decyzji) (zob. także pkt 40 powyżej).

47      A zatem, ponieważ już ta część uzasadnienia zaskarżonej decyzji może sama w sobie uzasadnić wniosek Izby Odwoławczej dotyczący renomy wcześniejszego znaku towarowego we Francji, wady, którymi mogłaby być dotknięta część uzasadnienia zaskarżonej decyzji oparta na decyzji Czwartej Izby Odwoławczej w sprawie CCB/CB, tak czy inaczej nie mają wpływu na ten wniosek. Wszystkie argumenty, za pomocą których skarżący próbuje podważyć część uzasadnienia zaskarżonej decyzji odnoszącą się do tej decyzji, muszą zatem w każdym wypadku zostać oddalone jako bezskuteczne.

48      Z powyższego wynika, że Izba Odwoławcza prawidłowo oceniła w zaskarżonej decyzji charakter odróżniający wcześniejszego znaku towarowego, a w szczególności, że argumenty wysuwane przez skarżącego na poparcie niniejszego zarzutu nie pozwalają na podważenie stwierdzenia, zgodnie z którym wcześniejszy znak towarowy cieszy się renomą we Francji.

 W przedmiocie podobieństwa oznaczeń

49      Skarżący podnosi, że Izba Odwoławcza błędnie stwierdziła istnienie pewnego podobieństwa wizualnego między kolidującymi ze sobą oznaczeniami, co wynikało z błędnego uwzględnienia renomy wcześniejszego znaku towarowego w przeprowadzonej przez nią ocenie podobieństwa, z przeanalizowania tego wcześniejszego znaku towarowego, jak gdyby chodziło tu o słowny znak towarowy CB, oraz ze skoncentrowania się w ramach oceny zgłoszonego znaku towarowego na jego elemencie słownym „ccb” z pominięciem jego elementu graficznego. Uważa on ponadto, że Izba Odwoławcza popełniła błąd, stwierdzając, że pod względem fonetycznym oznaczenia te były do siebie podobne w stopniu wyższym niż przeciętny, ponieważ w przypadku tak krótkich oznaczeń różnica wynikająca z dodania jednej litery jest natychmiast postrzegana jako istotna. W konsekwencji zdaniem skarżącego, wobec tego, że podobieństwo konceptualne nie wpływa tu na całościową ocenę podobieństwa, oraz przy uwzględnieniu znaczenia podobieństwa wizualnego w ramach porównania graficznych znaków towarowych, w niniejszym wypadku Izba Odwoławcza powinna była stwierdzić co najwyżej bardzo niewielkie podobieństwo rozpatrywanych oznaczeń.

50      Należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem całościową ocenę prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w zakresie dotyczącym wizualnego, fonetycznego lub konceptualnego podobieństwa kolidujących ze sobą oznaczeń należy oprzeć na wywieranym przez nie całościowym wrażeniu, ze szczególnym uwzględnieniem ich elementów odróżniających i dominujących [zob. wyrok z dnia 14 października 2003 r., Phillips-Van Heusen/OHIM – Pash Textilvertrieb und Einzelhandel (BASS), T‑292/01, EU:T:2003:264, pkt 47 i przytoczone tam orzecznictwo].

51      Jak słusznie twierdzi skarżący, prawdą jest, że należy dokonać rozróżnienia między oceną charakteru odróżniającego elementu złożonego znaku towarowego, która ma związek z możliwością zdominowania przez ten element całościowego wrażenia wywieranego przez znak, a analizą charakteru odróżniającego wcześniejszego znaku towarowego, która wiąże się z zasięgiem ochrony przyznanej takiemu znakowi. Charakter odróżniający elementu złożonego znaku towarowego jest badany na etapie przeprowadzania oceny podobieństwa oznaczeń, natomiast stopień charakteru odróżniającego wcześniejszego znaku towarowego jest jednym z elementów branych pod uwagę przy dokonywaniu całościowej oceny prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd (zob. podobnie postanowienie z dnia 27 kwietnia 2006 r., L’Oréal/OHIM, C‑235/05 P, niepublikowane, EU:C:2006:271, pkt 43; wyrok z dnia 24 marca 2011 r., Ferrero/OHIM, C‑552/09 P, EU:C:2011:177, pkt 58). Ponadto w przypadku gdy znak towarowy wykazuje charakter odróżniający, charakter ten musi zostać przypisany znakowi rozpatrywanemu jako całość, natomiast nie automatycznie każdemu z tworzących go elementów [zob. podobnie wyroki: z dnia 3 grudnia 2014 r., Max Mara Fashion Group/OHIM – Mackays Stores (M & Co.), T‑272/13, niepublikowany, EU:T:2014:1020, pkt 61; z dnia 14 lipca 2017 r., Certified Angus Beef/EUIPO – Certified Australian Angus Beef (CERTIFIED AUSTRALIAN ANGUS BEEF), T‑55/15, niepublikowany, EU:T:2017:499, pkt 22].

52      Niemniej jednak z tego względu nie można wykluczyć, że wysoce odróżniający charakter znaku zostanie wzięty pod uwagę na potrzeby wykazania, w drodze szczegółowej analizy, charakteru odróżniającego jednego z elementów tego znaku. Wysoce odróżniający charakter i a fortiori renoma oznaczenia mogą bowiem odgrywać pewną rolę przy określaniu charakteru odróżniającego jednego z elementów tworzących dane oznaczenie w zakresie, w jakim rozpowszechniona znajomość związku istniejącego między tym oznaczeniem a oznaczanymi towarami lub usługami i określonym przedsiębiorstwem jest w stanie wpłynąć na sposób postrzegania zależności między poszczególnymi elementami tworzącymi dane oznaczenie, a w szczególności na dostrzeżenie, że niektóre z tych elementów mają charakter bardziej odróżniający niż inne.

53      Prawdą jest, że w wyroku z dnia 12 listopada 2015 r., CEDC International/OHIM – Fabryka Wódek Polmos Łańcut (WISENT) (T‑449/13, niepublikowanym, EU:T:2015:839, pkt 65), na który skarżący powołał się zarówno w swych pismach procesowych, jak i na rozprawie, Sąd przypomniał, że charakter odróżniający lub renoma wcześniejszego znaku towarowego stanowią faktycznie jako takie istotne czynniki oceny istnienia prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd (zob. także pkt 51 powyżej). Z tego wyroku nie można jednak wywieść, że wzięcie pod uwagę wysoce odróżniającego charakteru lub renomy wcześniejszego znaku towarowego przy określaniu charakteru odróżniającego tworzących go elementów do celów dokonania oceny podobieństwa rozpatrywanych oznaczeń jest zakazane (zob. pkt 50 powyżej). Jest tak tym bardziej, że w wyroku z dnia 12 listopada 2015 r., WISENT (T‑449/13, niepublikowanym, EU:T:2015:839, pkt 66), Sąd sam pozostawił otwartą możliwość takiego uwzględnienia, ponieważ ograniczył się do stwierdzenia, że w okolicznościach tamtej sprawy EUIPO nie było zobowiązane do wzięcia pod uwagę przy dokonywaniu porównania oznaczeń wysoce odróżniającego charakteru lub renomy wcześniejszego znaku towarowego.

54      Wobec powyższego w niniejszym wypadku Izba Odwoławcza mogła, nie naruszając przy tym prawa, oprzeć się na renomie wcześniejszego znaku towarowego we Francji, a w rezultacie – na rozpowszechnieniu znajomości związku istniejącego między tym znakiem a kartami bankowymi oznaczanymi skrótowcem CB reprezentującym Groupement des cartes bancaires, i słusznie wywieść z niej, że właściwy krąg odbiorców w tym państwie członkowskim postrzega wcześniejszy znak towarowy jako element słowny tworzony przez skrótowiec CB (pkt 30 zaskarżonej decyzji).

55      A zatem tak czy inaczej nie ma znaczenia, że we wcześniejszej decyzji (decyzji z dnia 15 listopada 2004 r. w sprawie R 149/2004‑1) Pierwsza Izba Odwoławcza, przyjmując za punkt wyjścia właściwe terytorium, które nie uwzględniało Francji, i nie uwzględniając renomy wcześniejszego znaku towarowego, który był przedmiotem zgłoszenia w tamtej sprawie, stwierdziła, że właściwy krąg odbiorców nie będzie postrzegał tego znaku jako przedstawienia wielkich liter „C” i „B”.

56      Należy ponadto zauważyć, że wnioskując na podstawie renomy wcześniejszego znaku towarowego we Francji, iż właściwy krąg odbiorców w tym państwie członkowskim będzie postrzegał ten znak jako skrótowiec CB, Izba Odwoławcza dokonała tego ustalenia tytułem uzupełnienia, na co wskazuje użycie partykuły „ponadto”, po tym jak wyjaśniła, w jaki sposób stylizacja tego znaku może być postrzegana jako środek służący utworzeniu elementu słownego „cb” (pkt 30 zaskarżonej decyzji).

57      Tymczasem z wyjątkiem argumentu opartego na decyzji wspomnianej w pkt 55 powyżej, który został odrzucony w tym samym punkcie, skarżący nie wskazuje żadnego argumentu, który mógłby podważyć tę analizę.

58      Wynika stąd, że Izba Odwoławcza prawidłowo przeprowadziła porównanie kolidujących ze sobą oznaczeń w oparciu głównie o element słowny „cb” wcześniejszego znaku towarowego.

59      Jednocześnie Izba Odwoławcza słusznie stwierdziła – nie odwołując się do poddanego krytyce ze strony skarżącego orzecznictwa, zgodnie z którym, w przypadku gdy znak towarowy składa się z elementów słownych i graficznych, element słowny znaku jest co do zasady bardziej odróżniający od elementu graficznego – że w kontekście zgłoszonego znaku towarowego odróżniającym i dominującym elementem, który należy porównywać z wcześniejszym znakiem towarowym, jest element słowny „ccb”.

60      Wbrew temu, co utrzymuje zasadniczo skarżący, element graficzny zgłoszonego znaku towarowego nie jest bowiem ani dominującym, ani odróżniającym elementem tego znaku. Po pierwsze, nie jest on dominujący ani ze względu na swój rozmiar, który jest porównywalny z rozmiarem elementu słownego, ani ze względu na pozycję zajmowaną w ramach zgłoszonego znaku towarowego. Przeciwnie, jak stosownie wskazała Izba Odwoławcza w pkt 31 zaskarżonej decyzji, z uwagi na umieszczenie go powyżej drugiej wielkiej litery „C” zawartej w elemencie słownym uwydatnia on tę literę, tym bardziej że może on być postrzegany jako stylizowana litera „c”. Po drugie, zważywszy na właściwy w niniejszej sprawie krąg odbiorców oraz zgodnie z tym, co wskazało EUIPO, element graficzny zgłoszonego znaku towarowego nie będzie mógł zostać zrozumiany jako chińskie wyrażenie, które podobno symbolizuje. Z uwagi na proste kształty geometryczne, z których się składa, a mianowicie kwadrat wpisany w okrąg, będzie on raczej postrzegany jako ozdoba elementu słownego „CCB”, w przypadku którego można wskazać, że tworzą go początkowe litery nazwy skarżącego, wobec czego stanowi on nawiązanie do pochodzenia oznaczanych usług z omawianego przedsiębiorstwa, charakterystyczne dla pojęcia charakteru odróżniającego.

61      Z powyższego wynika, że na płaszczyźnie wizualnej Izba Odwoławcza słusznie stwierdziła pewne podobieństwo między kolidującymi ze sobą oznaczeniami. Zważywszy bowiem na odróżniające elementy tych oznaczeń, określone w pkt 54 i 60 powyżej, należy stwierdzić, że elementy podobieństwa związane z wspólną tym oznaczeniom grupą wielkich liter „CB” nie są zrównoważone przez różnice wynikające z dodania wielkiej litery „C” w zgłoszonym znaku towarowym i z występowania w tych oznaczeniach odmiennych elementów graficznych.

62      Jednocześnie na płaszczyźnie fonetycznej Izba Odwoławcza słusznie stwierdziła wysokie podobieństwo między kolidującymi ze sobą oznaczeniami. Z uwagi bowiem także na elementy odróżniające tych oznaczeń i przyznany przez skarżącego fakt, że wymawia się je litera po literze, należy stwierdzić, iż te dwa oznaczenia wymawia się bardzo podobnie, jako że przy wymawianiu elementu słownego zgłoszonego znaku towarowego powtarza się jedynie literę „c”. Wbrew temu, co twierdzi skarżący, takie powtórzenie uniemożliwia porównanie niniejszego przypadku z przypadkiem, gdy dodana jest trzecia litera, która różni się od dwóch liter wspólnych kolidującym ze sobą oznaczeniom. Należy ponadto uściślić, również wbrew twierdzeniom skarżącego, że Izba Odwoławcza wcale nie oparła się na renomie wcześniejszego znaku towarowego, aby stwierdzić, że powtórzenie litery „c” w zgłoszonym znaku towarowym mogłoby być postrzegane jako błąd w wymowie (pkt 34 zaskarżonej decyzji).

63      Wynika stąd, że wobec niekwestionowanej przez skarżącego niemożności przeprowadzenia porównania konceptualnego Izba Odwoławcza słusznie stwierdziła podobieństwo kolidujących ze sobą oznaczeń.

64      Byłoby tak również – wbrew temu, co podnosi skarżący – gdyby przeważające znaczenie przyznano porównaniu wizualnemu, ponieważ z pkt 61 powyżej wynika, że Izba Odwoławcza prawidłowo uznała pewne podobieństwo wizualne kolidujących ze sobą oznaczeń.

 W przedmiocie całościowej oceny prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd

65      Skarżący twierdzi, że Izba Odwoławcza błędnie uznała w niniejszym wypadku istnienie prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w wyniku błędów popełnionych przez nią przy dokonywaniu oceny charakteru odróżniającego wcześniejszego znaku towarowego i przy przeprowadzaniu porównania rozpatrywanych oznaczeń. Dodaje on, że Izba Odwoławcza, po pierwsze, błędnie przystąpiła do oceny prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd, przyjmując za punkt wyjścia, że takie prawdopodobieństwo istnieje, a po drugie, niesłusznie uwzględniła twierdzenie o braku regularnego korzystania z usług należących do klasy 36.

66      W tym zakresie należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem ocena prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd uwzględnia pewną wzajemną zależność branych pod uwagę czynników, a w szczególności podobieństwa znaków towarowych oraz podobieństwa oznaczanych nimi towarów lub usług. Stąd niski stopień podobieństwa pomiędzy oznaczonymi towarami lub usługami może być zrównoważony wysokim stopniem podobieństwa między znakami i odwrotnie (wyroki: z dnia 29 września 1998 r., Canon, C‑39/97, EU:C:1998:442, pkt 17; z dnia 14 grudnia 2006 r., VENADO w ramie i in., T‑81/03, T‑82/03 i T‑103/03, EU:T:2006:397, pkt 74).

67      W niniejszej sprawie Izba Odwoławcza – w świetle tego, co zostało wskazane powyżej (zob. w szczególności pkt 48 i 63 powyżej) – słusznie wywiodła istnienie prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd z identyczności rozpatrywanych usług, która to identyczność nie została zakwestionowana przez skarżącego, z renomy wcześniejszego znaku towarowego we Francji i z podobieństwa kolidujących ze sobą oznaczeń (pkt 39 i 40 zaskarżonej decyzji).

68      Należy dodać, że tego wniosku nie są w stanie podważyć krytyczne uwagi podnoszone wobec twierdzenia Izby Odwoławczej o braku regularnego korzystania z usług należących do klasy 36. W istocie, nawet gdyby przyjąć – jak domaga się tego skarżący – że Izba Odwoławcza błędnie stwierdziła, iż usługi te nie są przedmiotem regularnego korzystania, i błędnie wzięła pod uwagę ów brak regularnego korzystania, to należy przypomnieć, że twierdzenie to stanowi jedynie dodatkowe uzasadnienie ogólnego stwierdzenia, zgodnie z którym właściwy krąg odbiorców zachowuje w pamięci niedoskonały obraz znaków towarowych (zob. pkt 28 powyżej), którego to stwierdzenia skarżący zresztą nie kwestionuje.

69      Ponadto wbrew temu, co utrzymuje skarżący, Izba Odwoławcza nie doszła do wniosku o istnieniu prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd, wychodząc z założenia, że używanie wcześniejszego znaku towarowego prawie zawsze będzie wiązało się z prawdopodobieństwem wprowadzenia w błąd i że jedynie bardziej widoczne różnice między oznaczeniami i usługami lub mniej odróżniający charakter wcześniejszego znaku towarowego pozwoliłyby je wykluczyć. Argument ten opiera się na błędnym odczytaniu pkt 39 zaskarżonej decyzji. Wskazując w tym punkcie, że różnice między oznaczeniami i poziom uwagi właściwego kręgu odbiorców nie pozwalają wykluczyć prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd wynikającego z identyczności usług, renomy wcześniejszego znaku towarowego i podobieństwa oznaczeń, Izba Odwoławcza nie wyszła z takiego założenia, a jedynie dokonała całościowej oceny prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd, zaznaczając, że czynniki istotnego podobieństwa zostały lub nie zostały zrównoważone przez czynniki związane z brakiem podobieństw (zob. pkt 66 powyżej).

70      W konsekwencji należy oddalić zarzut dotyczący naruszenia art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009, a co za tym idzie – oddalić skargę w całości.

 W przedmiocie kosztów

71      Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania przed Sądem kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ skarżący przegrał sprawę, należy – zgodnie z żądaniem EUIPO i interwenienta – obciążyć go kosztami postępowania.

Z powyższych względów

SĄD (dziewiąta izba)

orzeka, co następuje:

1)      Skarga zostaje oddalona.

2)      China Construction Bank Corp. zostaje obciążony kosztami postępowania.

Gervasoni

Madise

da Silva Passos

Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 6 grudnia 2018 r.

Podpisy


*      Język postępowania: angielski.