POSTANOWIENIE SĄDU (dziesiąta izba)
z dnia 15 grudnia 2023 r.(*)
Skarga o stwierdzenie nieważności – Artykuł 42 ust. 1 i 2 rozporządzenia (UE) 2017/1939 – Decyzja stałej izby Prokuratury Europejskiej o wniesieniu sprawy do sądu – Akt proceduralny Prokuratury Europejskiej – Brak właściwości
W sprawie T‑103/23
Victor-Constantin Stan, zamieszkały w Bukareszcie (Rumunia), którego reprezentowali A. Şandru oraz V. Costa Ramos, adwokaci,
strona skarżąca,
przeciwko
Prokuraturze Europejskiej, którą reprezentowali L. De Matteis, F.‑R. Radu oraz E. Farhat, w charakterze pełnomocników,
strona pozwana,
SĄD (dziesiąta izba),
w składzie: O. Porchia (sprawozdawczyni), prezes, M. Jaeger i P. Nihoul, sędziowie,
sekretarz: V. Di Bucci,
uwzględniając pisemny etap postępowania, w szczególności:
– skargę złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 23 lutego 2023 r.;
– zarzut niedopuszczalności podniesiony przez Prokuraturę Europejską w odrębnym piśmie złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 31 maja 2023 r.;
– uwagi skarżącego w przedmiocie zarzutu niedopuszczalności złożone w sekretariacie Sądu w dniu 17 lipca 2023 r.;
– wnioski Rady Unii Europejskiej, Komisji Europejskiej i Parlamentu Europejskiego o dopuszczenie do udziału w sprawie w charakterze interwenienta złożone w sekretariacie Sądu odpowiednio w dniach 3, 14 i 22 czerwca 2023 r.
wydaje następujące
Postanowienie
1 W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżący, Victor-Constantin Stan, wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji stałej izby nr 4 Prokuratury Europejskiej z dnia 9 grudnia 2022 r., na mocy której izba ta skierowała dotyczącą go sprawę do sądu (zwanej dalej „zaskarżoną decyzją”).
Okoliczności powstania sporu
2 W dniu 22 grudnia 2021 r. Direcția Națională Anticorupție – Serviciul Teritorial Timişoara (krajowa dyrekcja ds. zwalczania korupcji – oddział terytorialny w Timişoarze, Rumunia) zarejestrowała doniesienia złożone przez dwie osoby dotyczące możliwego popełnienia przestępstw.
3 Decyzją z dnia 20 stycznia 2021 r. delegowany prokurator europejski prowadzący sprawę w Rumunii wniósł o przejęcie sprawy zarejestrowanej w krajowej dyrekcji ds. zwalczania korupcji – oddział terytorialny w Timişoarze.
4 W dniu 27 stycznia 2022 r. delegowany prokurator europejski prowadzący sprawę w Rumunii wszczął dochodzenie. Jego zdaniem począwszy od 2018 r. szereg osób popełniło przestępstwa umożliwiające im nielegalne uzyskanie środków finansowych z budżetu Unii Europejskiej i budżetu państwa rumuńskiego.
5 W dniu 28 czerwca 2022 r., w następstwie postanowienia delegowanego prokuratora europejskiego prowadzącego sprawę w Rumunii z dnia 27 czerwca 2022 r., skarżącemu został przypisany status oskarżonego o czyny popełnione w charakterze współsprawcy, polegające na nielegalnym uzyskaniu rumuńskich środków finansowych, zagrożone karą na mocy art. 306 rumuńskiego kodeksu karnego. Zdaniem delegowanego prokuratora europejskiego prowadzącego sprawę w Rumunii w okresie od dnia 27 grudnia 2018 r. do dnia 31 sierpnia 2021 r. skarżący przedstawił Agenția pentru Întreprinderi Mici și Mijlocii, Atragere de Investiții și Promovarea Exportului Timișoara (agencji w Timișoarze ds. małych i średnich przedsiębiorstw, atrakcyjności inwestycji i promocji eksportu, Rumunia) fałszywe, niedokładne i niekompletne dokumenty dotyczące projektów złożonych przez sześć spółek w celu uzyskania środków finansowych z rumuńskiego budżetu krajowego.
6 W dniu 9 grudnia 2022 r. stała izba nr 4 Prokuratury Europejskiej wydała zaskarżoną decyzję, na mocy której skierowała do sądu sprawę dotyczącą między innymi skarżącego i umorzyła postępowanie w części odnoszącej się do czynów korupcyjnych i fałszerstwa, które nie dotyczyły skarżącego.
7 W dniu 19 grudnia 2022 r. delegowany prokurator europejski prowadzący sprawę w Rumunii wniósł akt oskarżenia i skarżący został osądzony przed Tribunalul Bucureşti (sądem okręgowym w Bukareszcie, Rumunia) za popełnienie przestępstwa nielegalnego uzyskania środków finansowych.
Żądania stron
8 Skarżący wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji oraz następujących po niej aktów;
– stwierdzenie, w stosownym wypadku, niemożności stosowania postanowień regulaminu wewnętrznego Prokuratury Europejskiej, które są sprzeczne z rozporządzeniem Rady (UE) 2017/1939 z dnia 12 października 2017 r. wdrażającym wzmocnioną współpracę w zakresie ustanowienia Prokuratury Europejskiej (Dz.U. 2017, L 283, s. 1).
9 W drodze zarzutu niedopuszczalności Prokuratura Europejska wnosi do Sądu o:
– odrzucenie skargi jako niedopuszczalnej;
– obciążenie skarżącego kosztami postępowania.
10 W odpowiedzi na zarzut niedopuszczalności skarżący wnosi do Sądu o:
– odrzucenie zarzutu niedopuszczalności podniesionego przez Prokuraturę Europejską;
– tytułem żądania ewentualnego – rozstrzygnięcie w przedmiocie zarzutu niedopuszczalności w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.
Co do prawa
11 Zgodnie z art. 130 §§ 1 i 7 regulaminu postępowania przed Sądem, jeżeli strona pozwana o to wnosi, Sąd może wydać rozstrzygnięcie w przedmiocie niedopuszczalności skargi lub swojej właściwości bez rozpatrywania sprawy co do istoty. Ponieważ w niniejszej sprawie Prokuratura Europejska wniosła o rozstrzygnięcie w przedmiocie niedopuszczalności skargi, a Sąd uznał, że akta sprawy wystarczająco wyjaśniają okoliczności zawisłego przed nim sporu, postanawia on orzec w przedmiocie tego wniosku bez dalszych czynności procesowych.
12 Prokuratura Europejska podnosi trzy przeszkody procesowe. Po pierwsze, twierdzi ona, że Sąd nie jest właściwy do orzekania w przedmiocie żądań stwierdzenia nieważności skierowanych przeciwko zaskarżonej decyzji ze względu na to, że art. 263 TFUE nie ma zastosowania w niniejszej sprawie do aktów proceduralnych. Po drugie, podnosi, że skarżący nie ma legitymacji procesowej. Po trzecie, uważa ona, że ponieważ skarga w postępowaniu głównym jest niedopuszczalna, zarzut niezgodności z prawem podniesiony przez skarżącego zgodnie z art. 277 TFUE należy odrzucić jako niedopuszczalny.
13 W odniesieniu do pierwszej przeszkody procesowej Prokuratura Europejska podnosi, że niniejsza skarga, wniesiona na podstawie art. 263 TFUE, jest niedopuszczalna, ponieważ zaskarżona decyzja podlega kontroli sądowej wyłącznie na warunkach określonych w art. 42 rozporządzenia 2017/1939, które nie zostały spełnione w niniejszej sprawie.
14 W tym względzie Prokuratura Europejska utrzymuje, że art. 263 TFUE nie ma zastosowania do jej aktów proceduralnych. Jej zdaniem zgodnie z art. 86 ust. 3 TFUE art. 42 rozporządzenia 2017/1939 stanowi lex specialis w stosunku do art. 263 TFUE. Ramy kontroli sądowej aktów proceduralnych Prokuratury Europejskiej, przewidziane w owym art. 42, opierają się na kilku filarach, które stanowią razem system zapewniający pełną zgodność z gwarancjami procesowymi zapisanymi w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „kartą praw podstawowych”).
15 Pierwszy filar według Prokuratury Europejskiej stanowi art. 42 ust. 1 rozporządzenia 2017/1939, zgodnie z którym kontrola sądowa jej aktów proceduralnych, które mają wywoływać skutki prawne wobec osób trzecich, należy do zakresu jurysdykcji właściwych sądów krajowych zgodnie z wymogami i procedurami określonymi w prawie krajowym. Zdaniem Prokuratury Europejskiej przyznanie tej jurysdykcji sądom krajowym jest bezpośrednią i naturalną konsekwencją faktu, że sprawy rozpatrywane przez Prokuraturę Europejską są wnoszone do właściwego sądu krajowego. Ponadto, po pierwsze, zgodnie z obowiązującymi ramami prawnymi jedynie sądy krajowe są właściwe do jednoczesnego stosowania prawa krajowego i prawa Unii. Po drugie, w ramach prowadzenia postępowań przygotowawczych oraz wnoszenia i popierania oskarżeń Prokuratura Europejska stosuje zarówno prawo Unii, jak i prawo krajowe. Powierzenie kontroli sądowej aktów proceduralnych Prokuratury Europejskiej sądowi krajowemu, który jest właściwy do stosowania zarówno prawa krajowego, jak i prawa Unii, gwarantuje, według Prokuratury Europejskiej, prawo do skutecznego środka prawnego osobom, wobec których Prokuratura Europejska prowadzi postępowania przygotowawcze. Tak więc rozporządzenie 2017/1939 pozwala na częściowe odstępstwo od zasad prawa Unii dotyczących wyłącznej właściwości Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej do kontrolowania aktów przyjętych przez instytucje, organy i jednostki organizacyjne Unii, usankcjonowane między innymi w wyroku z dnia 19 grudnia 2018 r., Berlusconi i Fininvest (C‑219/17, EU:C:2018:1023), w zakresie, w jakim pozwala ono sądom krajowym na kontrolę aktów Prokuratury Europejskiej i ich unieważnienie, jeżeli naruszają one prawo krajowe.
16 Prokuratura Europejska dodaje, że jeżeli akt proceduralny Prokuratury Europejskiej będący przedmiotem kontroli sądu krajowego zostanie uznany za sprzeczny z przepisem prawa Unii, art. 42 ust. 2 lit. a) rozporządzenia 2017/1939 zobowiązuje sądy krajowe do wystąpienia z wnioskiem o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym w przedmiocie ważności tego aktu, zgodnie z art. 267 TFUE. Ponadto art. 42 ust. 3 rozporządzenia 2017/1939 ustanawia wyjątek od zasady określonej w ust. 1 tego artykułu, aby objąć wszelkie pozostałe sytuacje, w których nie można odwołać się na szczeblu krajowym od decyzji Prokuratury Europejskiej o umorzeniu postępowania, i ma on zastosowanie tylko wtedy, gdy wnosi się o kontrolę sądową na podstawie prawa Unii.
17 Ponadto Prokuratura Europejska wyjaśnia, że w wypadku, o którym mowa w art. 42 ust. 8 rozporządzenia 2017/1939, dotyczącym aktów prawnych Prokuratury Europejskiej, które nie są aktami proceduralnymi, mających na celu wywołanie skutków prawnych wobec osób trzecich, wszystkie przesłanki wniesienia skargi, zgodnie z art. 263 TFUE, muszą być spełnione, aby skarga była dopuszczalna.
18 Wreszcie, Prokuratura Europejska podkreśla konsekwencje, zarówno dla jej funkcjonowania, jak i dla funkcjonowania Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, dopuszczalności skarg o stwierdzenie nieważności jej aktów proceduralnych innych niż te przewidziane w drodze wyjątku w art. 42 ust. 3 rozporządzenia 2017/1939. Z jednej strony postępowania przygotowawcze prowadzone przez Prokuraturę Europejską opóźniałyby się, a Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej zostałby przekształcony w sąd apelacyjny w wielu sprawach karnych. Z drugiej strony, uznanie tych skarg o stwierdzenie nieważności za dopuszczalne byłoby sprzeczne z postanowieniami art. 86 TFUE i przepisami rozporządzenia 2017/1939.
19 Skarżący utrzymuje, że jego skarga jest dopuszczalna. Jego zdaniem podejście, którego broni Prokuratura Europejska, jest sprzeczne z prawem Unii. Artykuł 42 rozporządzenia 2017/1939 nie spełnia wymogów prawa do skutecznego środka prawnego i rzetelnego procesu sądowego, przewidzianych w art. 47 karty praw podstawowych, i narusza właściwość Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, uregulowaną w art. 19 TUE, w celu zapewnienia poszanowania prawa w wykładni i stosowaniu traktatów Unii oraz poszanowania autonomii systemu prawnego Unii.
20 W pierwszej kolejności skarżący podkreśla, że kontrola sądowa jest mechanizmem gwarantującym poszanowanie prawa do skutecznego środka prawnego i do rzetelnego procesu sądowego. Zasada skuteczności, która jest ściśle związana z poszanowaniem prawa do skutecznego środka prawnego, wymaga, by podmioty prawa miały dostęp do odpowiednich i skutecznych środków prawnych w celu ochrony swoich praw i wolności wynikających z prawa Unii. Można to osiągnąć jedynie poprzez taką wykładnię art. 42 rozporządzenia 2017/1939, zgodnie z którą umożliwia on osobom fizycznym wniesienie skargi o stwierdzenie nieważności decyzji Prokuratury Europejskiej do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Podobnie sądy krajowe nie mają „właściwości ani zdolności do stwierdzenia, że decyzja stałej izby” Prokuratury Europejskiej jest sprzeczna z prawem Unii, w związku z czym poszanowanie prawa jednostek do skutecznego środka prawnego zależy od woli skorzystania przez te sądy z mechanizmu odesłania prejudycjalnego. Właściwość sądów krajowych ograniczałaby się do oceny, czy zarzuty skarżącego budzą wystarczające wątpliwości co do ważności rozpatrywanego środka, aby uwzględnić złożony przez skarżącego wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym. Podmioty prawa nie mogłyby zatem swobodnie korzystać z postępowania prejudycjalnego. Odmowa uwzględnienia przez sąd krajowy złożonego przez oskarżonego wniosku o wystąpienie z wnioskiem o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym stwarza wysokie ryzyko, że prawo Unii nie będzie stosowane lub będzie nieprawidłowo stosowane.
21 Ponadto istnieją rozbieżności co do „zakresu, w jakim sądy krajowe różnych państw członkowskich rzeczywiście korzystają z możliwości zwrócenia się do Trybunału z wnioskiem o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym”, co może prowadzić do sytuacji dyskryminujących obywateli niektórych państw członkowskich. Zdaniem skarżącego można uznać, że nie ma rzeczywistej kontroli sądowej aktów przyjętych przez Prokuraturę Europejską w trakcie postępowań karnych prowadzonych przez delegowanych prokuratorów europejskich w Rumunii.
22 Skarżący twierdzi, że art. 42 ust. 1 rozporządzenia 2017/1939 „bezzasadnie dzieli właściwość” Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Ten ostatni przypomniał, że „kontrola sądowa w państwach członkowskich powinna być przeprowadzana zgodnie z prawem Unii oraz że jego właściwości […] nie można obejść ani wyłączyć za pomocą przepisów prawa wtórnego”. Ponadto zdaniem skarżącego odwołanie się wyłącznie do sądów krajowych w celu uzyskania ochrony sądowej na podstawie prawa Unii może prowadzić do niespójnej wykładni i naruszać zharmonizowane zasady ram prawnych Unii. Jego zdaniem wyłączenie aktów Prokuratury Europejskiej spod właściwości sądów Unii sprowadza się do pozbawienia go środka prawnego przysługującego mu na mocy art. 47 karty praw podstawowych.
23 W drugiej kolejności skarżący podnosi, że odniesienie do prowadzenia postępowania karnego przed sądami krajowymi zawarte w art. 86 ust. 2 TFUE stanowi wyjątek, z którego korzysta Prokuratura Europejska, dotyczący jedynie etapu wydawania rozstrzygnięcia, lecz nie można go interpretować szeroko i nie można go postrzegać jako mający taki zakres, który stanowiłby przeszkodę dla szczególnej właściwości przyznanej sądom Unii. Skarżący dodaje, że z wykładni językowej i celowościowej art. 86 ust. 3 TFUE wynika, iż postanowienie to nie przewiduje wyraźnie możliwości odstąpienia od właściwości Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w zakresie kontroli sądowej aktów przyjętych przez Prokuraturę Europejską i w sposób dorozumiany możliwości ograniczenia tej właściwości. Artykuł 42 rozporządzenia 2017/1939 należy interpretować w związku i w połączeniu z innymi przepisami i zasadami prawa Unii w zakresie sądownictwa, które uwzględniają prawo do skutecznego środka prawnego i do rzetelnego procesu sądowego.
24 W trzeciej kolejności skarżący utrzymuje, że przesłanki dopuszczalności skargi o stwierdzenie nieważności przewidziane w art. 263 akapit czwarty TFUE są w niniejszej sprawie spełnione. Po pierwsze bowiem, zaskarżona decyzja, ze względu na swój charakter, ma bezpośredni wpływ na sytuację prawną skarżącego, po drugie, decyzja ta dotyczy skarżącego bezpośrednio i wpływa konkretnie na jego sytuację prawną, po trzecie, skarżący ma uzasadniony interes w stwierdzeniu nieważności tej decyzji, a po czwarte, dochowany został termin dwóch miesięcy na wniesienie skargi na zaskarżoną decyzję.
25 Tytułem wstępu należy przypomnieć, że mechanizm przewidziany przez prawodawcę w celu zapewnienia kontroli aktów proceduralnych Prokuratury Europejskiej jest mechanizmem sui generis (zob. analogicznie postanowienia: z dnia 13 czerwca 2022 r., Mendes de Almeida//Rada, T‑334/21, EU:T:2022:375, pkt 40; z dnia 25 października 2022 r., WO/Prokuratura Europejska, T‑603/21, niepublikowane, EU:T:2022:683, pkt 36). Zgodnie z motywem 88 rozporządzenia 2017/1939 mechanizm ten ma na celu zapewnienie skutecznych środków zaskarżenia zgodnie z art. 19 ust. 1 akapit drugi TUE.
26 W odniesieniu do aktów proceduralnych Prokuratury Europejskiej ich kontrola sądowa jest przewidziana w art. 42 rozporządzenia 2017/1939. W szczególności ust. 1 tego artykułu stanowi między innymi, że akty proceduralne Prokuratury Europejskiej, które mają wywoływać skutki prawne wobec osób trzecich, podlegają kontroli przez właściwe sądy krajowe zgodnie z wymogami i procedurami określonymi w prawie krajowym. W ust. 2 tego samego artykułu uściślono, że Trybunał Sprawiedliwości jest właściwy, zgodnie z art. 267 TFUE, do orzekania w trybie prejudycjalnym o ważności aktów proceduralnych Prokuratury Europejskiej, o ile taka kwestia ważności zostanie podniesiona przed sądem państwa członkowskiego bezpośrednio na podstawie prawa Unii, o wykładni lub ważności przepisów prawa Unii, w tym rozporządzenia 2017/1939, oraz wykładni art. 22 i 25 wspomnianego rozporządzenia w odniesieniu do sporu o właściwość między Prokuraturą Europejską a właściwymi organami krajowymi.
27 Artykuł 42 rozporządzenia 2017/1939 wyraźnie przewiduje właściwość sądu Unii na podstawie art. 263 TFUE wyłącznie w odniesieniu do decyzji Prokuratury Europejskiej o umorzeniu postępowania, o ile są one zaskarżane bezpośrednio na podstawie prawa Unii, a także w odniesieniu do decyzji Prokuratury Europejskiej mających wpływ na przewidziane w rozdziale VIII rozporządzenia 2017/1939 prawa osób, których dane dotyczą, oraz do decyzji Prokuratury Europejskiej, które nie są aktami proceduralnymi, takich jak decyzje w sprawie prawa do publicznego dostępu do dokumentów, lub do decyzji w sprawie odwołania delegowanych prokuratorów europejskich, które przyjęto zgodnie z art. 17 ust. 3 omawianego rozporządzenia, lub do innych decyzji administracyjnych.
28 W niniejszej sprawie należy podkreślić, że zaskarżona decyzja stanowi, jeżeli chodzi o skarżącego, akt proceduralny Prokuratury Europejskiej, który nie wchodzi w zakres decyzji, o których mowa w art. 42 ust. 3 i 8 rozporządzenia 2017/1939. Natomiast część zaskarżonej decyzji dotycząca czynów korupcyjnych i fałszerstwa, na mocy której umarza się postępowanie, nie dotyczy skarżącego.
29 Tymczasem skarżący uważa, że Sąd powinien uznać się za właściwy, na podstawie wykładni art. 42 rozporządzenia 2017/1939, celem spełnienia wymogów w szczególności prawa do skutecznego środka prawnego i rzetelnego procesu sądowego oraz aby nie naruszać właściwości Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, do zapewnienia poszanowania prawa w wykładni i stosowaniu traktatów oraz poszanowania autonomii systemu prawnego Unii.
30 Co się tyczy wykładni art. 42 rozporządzenia 2017/1939, należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem dokonanie szerokiej wykładni jest możliwe jedynie pod warunkiem, że jest ona zgodna z treścią danego przepisu, oraz że nawet zasada wykładni zgodnej z wiążącą normą wyższego rzędu nie może służyć jako podstawa dla dokonywania wykładni contra legem (zob. analogicznie wyroki: z dnia 19 września 2019 r., Rayonna prokuratura Lom, C‑467/18, EU:C:2019:765, pkt 61; z dnia 5 października 2020 r., Brown/Komisja, T‑18/19, EU:T:2020:465, pkt 111).
31 Jeżeli chodzi o art. 42 ust. 1 i 2 rozporządzenia 2017/1939, nie można zaprzeczyć, że brzmienie tych przepisów nie jest w żaden sposób dwuznaczne w tym sensie, że przyznają one sądom krajowym wyłączną jurysdykcję do rozpoznawania aktów proceduralnych Prokuratury Europejskiej, które mają wywoływać skutki prawne wobec osób trzecich, poza wyjątkami przewidzianymi w ust. 3 tego artykułu oraz procedowaniem zastrzeżonym dla niektórych decyzji Prokuratury Europejskiej, o których mowa w ust. 8 tego artykułu, oraz że dopiero w trybie prejudycjalnym Trybunał bada ważność tych aktów w świetle przepisów prawa Unii oraz rozstrzyga o wykładni lub ważności przepisów rozporządzenia 2017/1939.
32 Poprzez wniesienie do Sądu o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji i w konsekwencji o to, by ten uznał się za właściwy na podstawie wykładni art. 42 rozporządzenia 2017/1939 w świetle prawa do skutecznego środka prawnego, skarżący proponuje wykładnię contra legem, której nie można zatem zaakceptować.
33 W tym kontekście konieczne jest uściślenie, że przy założeniu, iż skarżący nie ogranicza się do wystąpienia o dokonanie szerokiej wykładni art. 42 rozporządzenia 2017/1939 na poparcie twierdzenia, że Sąd jest właściwy w niniejszej sprawie, i przy założeniu, iż zamierza on zakwestionować zaskarżoną decyzję poprzez podważenie w drodze zarzutu niezgodności z prawem ważności wspomnianego artykułu w świetle art. 19 TUE, należy zauważyć, że ze względu na brak właściwości Sądu do rozpoznania skargi w postępowaniu głównym takie zakwestionowanie nie może zostać uwzględnione.
34 Ogólnie rzecz ujmując, co się tyczy wymogów skutecznej ochrony sądowej, warto wskazać, że w ramach kontroli sądowej przewidzianej w rozporządzeniu 2017/1939 Trybunał jest w szczególności właściwy, na podstawie art. 267 TFUE, do rozstrzygania kwestii wykładni i ważności aktów proceduralnych Prokuratury Europejskiej oraz przepisów prawa Unii, w tym rzeczonego rozporządzenia, co potwierdza art. 42 ust. 2 tego rozporządzenia.
35 W niniejszej sprawie należy zauważyć, że skarżący może co do zasady zakwestionować przed właściwymi sądami krajowymi akty proceduralne Prokuratury Europejskiej, o których mowa w art. 42 ust. 1 rozporządzenia 2017/1939, i w tym kontekście podnieść zarzut niezgodności z prawem tego rozporządzenia. Do Trybunału będzie należało, w przypadku gdy sąd krajowy skieruje do niego sprawę, rozstrzygnięcie w przedmiocie ważności omawianego art. 42 i, w stosownym przypadku, regulaminu wewnętrznego w świetle rozporządzenia 2017/1939 i innych przepisów prawa Unii, na które skarżący powołał się w swojej skardze.
36 W świetle powyższego należy uwzględnić pierwszą przeszkodę procesową podniesioną przez Prokuraturę Europejską, w konsekwencji zaś podniesiony przez nią zarzut niedopuszczalności, a zatem oddalić niniejszą skargę ze względu na brak właściwości Sądu do jej rozpoznania, bez konieczności orzekania w przedmiocie żądań dotyczących przepisów regulaminu wewnętrznego Prokuratury Europejskiej, które dotyczą istoty sporu.
37 Zgodnie z art. 144 § 3 regulaminu postępowania, jeżeli pozwany podniósł zarzut niedopuszczalności skargi lub niewłaściwości Sądu, o którym mowa w art. 130 § 1 wspomnianego regulaminu, w przedmiocie wniosku o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta rozstrzyga się po oddaleniu zarzutu lub pozostawieniu go do rozstrzygnięcia w wyroku. Ponadto zgodnie z art. 142 § 2 tego regulaminu interwencja staje się bezprzedmiotowa między innymi w razie uznania skargi za niedopuszczalną. W niniejszej sprawie, wobec odrzucenia skargi w całości ze względu na brak właściwości Sądu, postępowanie w przedmiocie wniosków złożonych przez Radę Unii Europejskiej, Komisję Europejską i Parlament Europejski o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta zostaje umorzone.
W przedmiocie kosztów
38 Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ skarżący przegrał sprawę, należy – zgodnie z żądaniem Prokuratury Europejskiej – obciążyć go jego własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez Prokuraturę Europejską, z wyjątkiem kosztów związanych z wnioskami o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta.
39 Zgodnie z art. 144 § 10 regulaminu postępowania w razie wydania orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie głównej przed wydaniem rozstrzygnięcia w przedmiocie wniosku o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta składający wniosek o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta i strony główne pokrywają własne koszty związane z postępowaniem w przedmiocie tego wniosku. W konsekwencji skarżący, Prokuratura Europejska, Rada, Komisja i Parlament pokrywają własne koszty związane z wnioskami o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta.
Z powyższych względów
SĄD (dziesiąta izba)
postanawia, co następuje:
1) Skarga zostaje odrzucona.
2) Postępowanie w przedmiocie wniosków złożonych przez Radę Unii Europejskiej, Komisję Europejską i Parlament Europejski o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta zostaje umorzone.
3) Victor-Constantin Stan pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Prokuraturę Europejską, z wyjątkiem kosztów związanych z wnioskami o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta.
4) Victor-Constantin Stan, Prokuratura Europejska, Rada, Komisja i Parlament pokrywają własne koszty związane z wnioskami o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta.
Sporządzono w Luksemburgu w dniu 15 grudnia 2023 r.