WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ UNII EUROPEJSKIEJ
(pierwsza izba)

z dnia 11 grudnia 2012 r.

Sprawa F‑112/10

Cornelia Trentea

przeciwko

Agencji Praw Podstawowych Unii Europejskiej (FRA)

Służba publiczna – Personel FRA – Personel tymczasowy – Zatrudnienie – Ogłoszenie o naborze na stanowisko – Odrzucenie kandydatury

Przedmiot: Skarga wniesiona na podstawie art. 270 TFUE, znajdującego zastosowanie do traktatu EWEA na mocy jego art. 106a, w której C. Trentea wnosi do Sądu po pierwsze, o stwierdzenia nieważności decyzji Agencji Praw Podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „FRA” lub „Agencją”) w sprawie odrzucenia jej kandydatury na stanowisko asystentki administracyjnej oraz w sprawie powołania na to stanowisko innego kandydata, a po drugie, o zasądzenie od FRA odszkodowania na jej rzecz.

Orzeczenie: Skarga zostaje oddalona. Skarżąca pokrywa własne koszty i zostaje obciążona kosztami poniesionymi przez FRA.

Streszczenie

1.      Urzędnicy – Personel tymczasowy – Zatrudnienie – Postępowanie – Zatrudnienie członka personelu tymczasowego przez Agencję Praw Podstawowych Unii Europejskiej celem obsadzenia stanowiska wiążącego się z zatrudnieniem długoterminowym – Obowiązek rozpoczęcia i wyczerpania wewnętrznej procedury naboru lub procedury naboru w ramach innych agencji Unii przed rozpoczęciem otwartej procedury naboru – Brak

[regulamin pracowniczy, art. 110; warunki zatrudnienia innych pracowników, art. 2 lit. a), art. 12 ust. 5]

2.      Urzędnicy – Ogłoszenie o naborze na stanowisko – Przedmiot – Porównanie osiągnięć kandydatów – Uznanie organu powołującego lub organu upoważnionego do zawierania umów zatrudnienia – Granice – Przestrzeganie warunków postawionych w ogłoszeniu o naborze

(regulamin pracowniczy, art. 29)

3.      Urzędnicy – Wakat – Porównanie osiągnięć kandydatów – Sposoby – Możliwość przesłuchania kandydatów na każdym etapie rozpatrywania kandydatur

(regulamin pracowniczy, art. 29)

4.      Urzędnicy – Decyzja niekorzystna – Odrzucenie kandydatury – Obowiązek uzasadnienia – Zakres – Przestrzeganie tajności prac komisji rekrutacyjnej

[regulamin pracowniczy, art. 25 akapit drugi; Karta praw podstawowych Unii Europejskiej, art. 41 ust. 2 lit. c)]

5.      Urzędnicy – Wakat – Porównanie osiągnięć kandydatów – Uznanie organu powołującego lub organu upoważnionego do zawierania umów zatrudnienia – Przestrzeganie warunków postawionych w ogłoszeniu o naborze – Kontrola sądowa – Granice – Oczywisty błąd w ocenie – Brak

(regulamin pracowniczy, art. 29)

1.      Przepisy art. 2 decyzji 2009/3 Agencji Praw Podstawowych Unii Europejskiej (FRA) w sprawie ogólnych przepisów wykonawczych do regulaminu pracowniczego oraz dotyczące procedur naboru i zatrudniania personelu tymczasowego FRA, które stanowią, że „stanowiska wiążące się z zatrudnieniem długoterminowym mogą zostać obsadzone w drodze wewnętrznej procedury naboru lub naboru w innych agencjach Unii Europejskiej przed rozpoczęciem otwartej procedury naboru” i że „wakat na stanowisku wiążącym się z zatrudnieniem długoterminowym może zostać ogłoszony równocześnie w ramach Agencji i w innych agencjach Unii Europejskiej przed jego ogłoszeniem na zewnątrz”, nie mogą być rozumiane w ten sposób, że zobowiązują FRA, w celu obsadzenia stanowiska wiążącego się z zatrudnieniem długoterminowym, do rozpoczęcia i wyczerpania wewnętrznej procedury naboru lub procedury naboru w ramach innych agencji Unii przed rozpoczęciem otwartej procedury naboru.

Użycie czasownika „móc” podkreśla jedynie, że w wypadku gdy FRA uzna, iż stanowisko wiążące się z zatrudnieniem długoterminowym mogłoby z wszelkim prawdopodobieństwem zostać obsadzone w drodze procedury naboru wewnątrz tej Agencji lub w innych agencjach Unii, ma ona prawo skorzystać z jednej z tych procedur. Tym samym, w przeciwnym wypadku, gdy FRA uzna, że żadna z tych dwóch procedur naboru nie daje wystarczającej pewności osiągnięcia tego celu, może od samego początku skorzystać z otwartej procedury naboru.

Ponadto dokonywanie wykładni art. 2 decyzji 2009/3 w taki sposób, że na FRA spoczywa obowiązek wyczerpania procedury naboru wewnątrz tej Agencji lub w innych agencjach Unii przed rozpoczęciem otwartej procedury naboru byłoby sprzeczne ze strukturą tego przepisu, mającego na celu umożliwienie FRA, której zasoby ludzkie mają wzrastać, szybkiego zatrudniania pracowników po to, by pozwoliło jej to na wypełnienie wszystkich jej zadań.

(zob. pkt 46, 47)

2.      Celem ogłoszenia o naborze na stanowisko jest, po pierwsze, poinformowanie zainteresowanych w możliwie dokładny sposób o charakterze wymogów, które muszą być spełnione, by objąć stanowisko do obsadzenia, po to, by dać im możliwość oceny, czy powinni zgłosić swą kandydaturę, a po drugie, ustanowienie ram prawnych, w których organ upoważniony do zawierania umów zatrudnienia zamierza dokonać porównania osiągnięć kandydatów. Ten drugi cel zakłada ustalenie wystarczająco ścisłych wymogów celem umożliwienia przeprowadzenia takiego porównania i uzasadnienia dokonanego wyboru.

W tym względzie okoliczność, że ogłoszenie o naborze na stanowisko nie zawiera informacji dotyczących ilości punktów przyznawanych za każde kryterium dopuszczalności czy metody oceny egzaminów pisemnych i ustnych, nie oznacza, że ostateczny wybór kandydata został z pewnością dokonany bez uwzględnienia kryteriów dopuszczalności, lecz świadczy tylko o tym, iż w wytyczonych ogłoszeniem o naborze ramach prawnych organ upoważniony do zawierania umów zatrudnienia zamierzał pozostawić komisji rekrutacyjnej pewien zakres uznania przy przyznawaniu punktów za każde kryterium dopuszczalności i przy organizacji egzaminów pisemnych i ustnych.

(zob. pkt 57, 58)

Odesłanie:

Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑3/97 Campogrande przeciwko Komisji, 19 lutego 1998 r., pkt 100

3.      W ramach uznania przysługującego organowi upoważnionemu do zawierania umów zatrudnienia w odniesieniu do określenia sposobu porównania kandydatów organ ten, jak również przełożeni, z którymi przeprowadza się konsultacje w trakcie postępowania w sprawie naboru, muszą na każdym etapie badania kandydatur ocenić, czy istnieje potrzeba zebrania na danym etapie dodatkowych informacji lub danych do oceny poprzez rozmowę ze wszystkimi kandydatami lub jedynie z częścią z nich, aby móc wypowiedzieć się z pełną znajomością rzeczy.

(zob. pkt 62)

Odesłanie:

Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑93/03 Konidaris przeciwko Komisji, 11 lipca 2007 r., pkt 107 i przytoczone tam orzecznictwo

4.      Przewidziany w art. 25 akapit drugi regulaminu pracowniczego obowiązek uzasadnienia ma na celu, po pierwsze, dostarczenie zainteresowanemu wystarczających informacji dla oceny zasadności aktu powodującego dla niego niekorzystne skutki i celowości wniesienia do Sądu skargi oraz, po drugie, umożliwienie temu ostatniemu dokonanie kontroli zgodności aktu z prawem. Ponadto art. 41 ust. 2 lit. c) karty praw podstawowych wskazuje, że podstawowe prawo do dobrej administracji obejmuje między innymi „obowiązek administracji uzasadniania swoich decyzji”.

Jednakże w ramach procedury naboru w celu obsadzenia wakatu taki obowiązek uzasadnienia należy pogodzić z zasadą przestrzegania tajności prac komisji rekrutacyjnej, która sprzeciwia się zarówno ujawnieniu podejść poszczególnych członków komisji rekrutacyjnej, jak i ujawnieniu wszelkich informacji dotyczących ocen o charakterze osobistym lub porównawczym kandydatów.

(zob. pkt 89, 90)

Odesłanie:

Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑132/03 Casini przeciwko Komisji, 15 września 2005 r., pkt 30 i przytoczone tam orzecznictwo; sprawa T‑494/04 Neirinck przeciwko Komisji, 14 listopada 2006 r., pkt 73

5.      Korzystanie z szerokiego zakresu uznania, jaki przysługuje administracji przy powoływaniu lub awansie, wymaga, by administracja skrupulatnie i bezstronnie dokonywała analizy istotnych informacji o każdym z kandydatów i sumiennie przestrzegała wymogów wskazanych w ogłoszeniu o naborze na stanowisko, czyli ma ona obowiązek wykluczenia z postępowania kandydata, który tych wymogów nie spełnia. Ogłoszenie o naborze stanowi bowiem ramy prawne, które organ ten sam sobie narzuca i których musi rygorystycznie przestrzegać.

Co się tyczy oceny ewentualnego błędu w wyborze urzędnika, taki błąd winien być oczywisty i wykraczać poza szeroki zakres uznania, przysługujący administracji w ramach prawnych wytyczonych w ogłoszeniu o naborze przy porównywaniu osiągnięć kandydatów oraz ocenie interesu służby. Kontrola sądu Unii winna się ograniczyć do sprawdzenia, czy – w świetle informacji, na jakich oparła się administracja przy dokonywaniu oceny – działała ona w rozsądnych granicach i nie wykorzystała swych uprawnień w sposób oczywiście błędny lub dla innych celów niż te, dla których zostały jej przyznane. Sąd Unii nie może zatem zastąpić oceny osiągnięć i kwalifikacji kandydatów dokonanej przez administrację swoją własną oceną, jeśli żadna informacja wynikająca z akt nie pozwala na twierdzenie, że administracja popełniła oczywisty błąd przy dokonywaniu oceny tych osiągnięć i kwalifikacji.

Tymczasem sama okoliczność, że kandydat posiadał oczywiste i uznane osiągnięcia, nie wyklucza tego, iż w ramach porównywania osiągnięć kandydatów uznano, że inni kandydaci posiadają większe osiągnięcia. Podobnie okoliczność, że kandydat spełnił wszystkie kryteria wymienione w ogłoszeniu o naborze na stanowisko, sama w sobie nie wystarcza do wykazania, że administracja popełniła oczywisty błąd w ocenie.

(zob. pkt 101, 102, 104)

Odesłanie:

Trybunał: sprawa 188/73 Grassi przeciwko Radzie, 30 października 1974 r., pkt 26, 38, 41; sprawa 324/85 Bouteiller przeciwko Komisji, 4 lutego 1987 r., pkt 6

Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑73/01 Pappas przeciwko Komitetowi Regionów, 18 września 2003 r., pkt 54; sprawa T‑116/03 Montalto przeciwko Radzie, 9 listopada 2004 r., pkt 65; sprawa T‑30/04 Sena przeciwko AESA, 4 maja 2005 r., pkt 80

Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑39/07 Campos Valls przeciwko Radzie, 6 maja 2009 r., pkt 43