Language of document : ECLI:EU:F:2013:111

ΔΙΑΤΑΞΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ
ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ

(τρίτο τμήμα)

της 2ας Ιουλίου 2013

Υπόθεση F‑64/12 DEP

Guillermo Martinez Erades

κατά

Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Εξωτερικής Δράσης (ΕΥΕΔ)

«Υπαλληλική υπόθεση — Διαδικασία — Καθορισμός των δικαστικών εξόδων»

Αντικείμενο:      Αίτηση καθορισμού των δικαστικών εξόδων που μπορούν να αναζητηθούν κατά το άρθρο 92 του Κανονισμού Διαδικασίας, την οποία υπέβαλε στο Δικαστήριο ο G. Martinez Erades και με την οποία ζητεί τον καθορισμό των δικαστικών εξόδων βάσει του άρθρου 92, παράγραφος 1, του Κανονισμού Διαδικασίας.

Απόφαση:      Το ποσό των δικαστικών εξόδων που μπορούν να αναζητηθούν εκ μέρους του G. Martinez Erades από την Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Εξωτερικής Δράσης στην υπόθεση F‑64/12 ανέρχεται σε 5 700 ευρώ, προσαυξημένο με τον ΦΠΑ που ενδεχομένως οφείλεται επί του ποσού αυτού. Κάθε διάδικος φέρει τα δικαστικά έξοδα στα οποία υποβλήθηκε στο πλαίσιο της παρούσας διαδικασίας καθορισμού των δικαστικών εξόδων.

Περίληψη

1.      Ένδικη διαδικασία — Δικαστικά έξοδα — Καθορισμός των δικαστικών εξόδων — Δικαστικά έξοδα που μπορούν να αναζητηθούν — Έννοια — Αναγκαία έξοδα στα οποία υποβλήθηκαν οι διάδικοι — Προσκόμιση δικαιολογητικών ικανών να αποδείξουν το υποστατό των εξόδων

(Κανονισμός Διαδικασίας του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης, άρθρο 91, στοιχείο β΄)

2.      Ένδικη διαδικασία — Δικαστικά έξοδα — Καθορισμός των δικαστικών εξόδων — Δικαστικά έξοδα που μπορούν να αναζητηθούν — Έννοια — Φόρος προστιθέμενης αξίας — Συνυπολογισμός σε περίπτωση μη υποκειμένου στον φόρο

(Κανονισμός Διαδικασίας του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης, άρθρο 91, στοιχείο β΄)

3.      Ένδικη διαδικασία — Δικαστικά έξοδα — Δικαστικά έξοδα που μπορούν να αναζητηθούν — Δικαστικά έξοδα στο πλαίσιο της διαδικασίας καθορισμού των δικαστικών εξόδων — Κατάργηση της δίκης

(Κανονισμός Διαδικασίας του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης, άρθρα 86 και 92)

1.      Κατά το άρθρο 91, στοιχείο β΄, του Κανονισμού Διαδικασίας του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης, τα δικαστικά έξοδα που μπορούν να αναζητηθούν περιορίζονται, αφενός, σε αυτά στα οποία υποβλήθηκαν οι διάδικοι για τους σκοπούς της δίκης ενώπιον του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης και, αφετέρου, σε αυτά που ήταν αναγκαία για τους ανωτέρω σκοπούς.

Ο αιτών οφείλει βεβαίως να προσκομίσει δικαιολογητικά ικανά να αποδείξουν το υποστατό των εξόδων των οποίων ζητεί την απόδοση, από το γεγονός όμως ότι δικηγόρος κατέθεσε το δικόγραφο της προσφυγής καθώς και δήλωση παραιτήσεως κατόπιν συμφωνίας που επιτεύχθηκε μεταξύ των διαδίκων μπορεί να συναχθεί ότι ο εν λόγω δικηγόρος πράγματι προέβη σε ενέργειες και παρέσχε υπηρεσίες απαραίτητες για τους σκοπούς της δίκης ενώπιον του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης. Υπό τις περιστάσεις αυτές, το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης μπορεί να καθορίσει το ποσό μέχρι του οποίου μπορούν να αναζητηθούν τα έξοδα, των οποίων την καταβολή αξιώνει ο δικηγόρος διαδίκου, από τον διάδικο που φέρει τα δικαστικά έξοδα.

(βλ. σκέψεις 16, 20 και 21)

Παραπομπή:

ΔΔΔΕΕ: 10 Νοεμβρίου 2009, F‑14/08 DEP, X κατά Κοινοβουλίου, σκέψη 21· 8 Νοεμβρίου 2011, F‑92/09 DEP, U κατά Κοινοβουλίου, σκέψη 37 και εκεί παρατιθέμενη νομολογία· 22 Μαρτίου 2012, F‑5/08 DEP, Brune κατά Επιτροπής, σκέψη 19

2.      Αιτών μη υποκείμενος στον φόρο προστιθέμενης αξίας δεν έχει τη δυνατότητα αναζητήσεως του ποσού του φόρου αυτού που καταβλήθηκε επί των υπηρεσιών που τιμολόγησε ο δικηγόρος του. Ως εκ τούτου, ο φόρος προστιθέμενης αξίας που ενδεχομένως καταβλήθηκε επί της αμοιβής που κρίθηκε απαραίτητη αντιστοιχεί ως προς αυτόν σε έξοδα στα οποία υποβλήθηκε για τους σκοπούς της δίκης κατά την έννοια του άρθρου 91, στοιχείο β΄, του Κανονισμού Διαδικασίας του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης.

(βλ. σκέψη 28)


Παραπομπή:

ΓΔΕΕ: 8 Ιουλίου 2004, T‑7/98 DEP, T‑208/98 DEP και T‑109/99 DEP, De Nicola κατά ΕΤΕπ, σκέψη 37

ΔΔΔΕΕ: 25 Οκτωβρίου 2012, F‑50/09 DEP, Missir Mamachi di Lusignano κατά Επιτροπής, σκέψη 31

3.      Το άρθρο 92 του Κανονισμού Διαδικασίας του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης περί της διαδικασίας αμφισβητήσεως της κατανομής των δικαστικών εξόδων δεν προβλέπει, σε αντίθεση προς το άρθρο 86 του εν λόγω Κανονισμού, ότι λαμβάνεται απόφαση για τα δικαστικά έξοδα με την απόφαση ή τη διάταξη που περατώνει τη δίκη. Πράγματι, αν, δυνάμει του άρθρου 92 του Κανονισμού Διαδικασίας, το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης αποφαινόταν επί της αμφισβητήσεως της κατανομής των δικαστικών εξόδων κύριας δίκης και, χωριστά, επί των νέων δικαστικών εξόδων που πραγματοποιήθηκαν στο πλαίσιο της τελευταίας αυτής αμφισβητήσεως, θα ήταν πιθανό να υποβληθεί στην κρίση του, σε μεταγενέστερο στάδιο, εκ νέου αμφισβήτηση των νέων δικαστικών εξόδων.

Συνεπώς, δεν απαιτείται χωριστή απόφαση επί των δικαστικών εξόδων και της δικηγορικής αμοιβής στα οποία υποβλήθηκαν οι διάδικοι στο πλαίσιο της διαδικασίας καθορισμού των δικαστικών εξόδων ενώπιον του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης. Εντούτοις, το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης οφείλει, κατά τον καθορισμό των δικαστικών εξόδων που μπορούν να αναζητηθούν, να λαμβάνει υπόψη όλες τις περιστάσεις της υποθέσεως έως τον χρόνο εκδόσεως της διατάξεως περί καθορισμού των δυνάμενων να αναζητηθούν δικαστικών εξόδων.

(βλ. σκέψεις 33 έως 35)

Παραπομπή:

ΔΔΔΕΕ: 12 Δεκεμβρίου 2012, F‑12/10 DEP, Kerstens κατά Επιτροπής, σκέψη 49· U κατά Κοινοβουλίου, προπαρατεθείσα, σκέψη 65