Skarga wniesiona w dniu 14 października 2010 r. - Endesa i Endesa Generación przeciwko Komisji

(Sprawa T-490/10)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strony skarżące: Endesa, SA (Madryt, Hiszpania), Endesa Generación, SA (Sewilla, Hiszpania) (przedstawiciel: M. Merola, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

uznanie skargi o stwierdzenie nieważności za dopuszczalną;

uwzględnienie skargi i stwierdzenie nieważności decyzji w całości oraz

zasądzenie na rzecz skarżących całości kosztów związanych z wniesieniem skargi.

Zarzuty i główne argumenty

Zaskarżona w niniejszym postępowaniu decyzja Komisja jest tożsama z decyzją będącą przedmiotem spraw T-484/10 Gas Natural Fenosa SDG przeciwko Komisji i T-486/10 Iberdrola przeciwko Komisji.

W uzasadnieniu skargi skarżące podnoszą trzy zarzuty:

1.    Zarzut pierwszy dotyczy oczywistego błędu w ocenie, jaki popełniła Komisja uznając, że środek będący przedmiotem zgłoszenia objęty jest dyrektywą 2003/54/WE.¹ W tym zarzucie skarżące podnoszą, że:

-    Komisja popełniła oczywisty błąd uznając, że art. 11 ust. 4 dyrektywy 2003/54/WE nie wymaga, aby władze krajowe powoływały się na względy bezpieczeństwa dostaw i wykazywały ich istnienie w celu przyjęcia środków niezgodnych z normami dotyczącymi harmonizacji zawartymi w tej dyrektywie. Taka interpretacja jest sprzeczna z obowiązkiem dokonywania zawężającej wykładni przepisu ustanawiającego wyjątek.

-    interpretacja art. 11 ust. 4 dyrektywy 2003/54/WE, której dokonuje Komisja, oznacza zezwolenie państwom członkowskim na korzystanie w sposób nieograniczony z normy, która zgodnie z art. 114 traktatu może być stosowana jedynie przejściowo. Wykładnia przyjęta przez Komisję jest zatem niezgodna z podstawą prawną dyrektywy 2003/54/WE.

-    Komisja popełniła oczywisty błąd przy obliczaniu ustanowionej w dyrektywie 2003/54/WE górnej granicy 15% w sposób pozbawiający ją skuteczności, do której dąży ustawodawca Unii.

-    Komisja popełniła oczywisty błąd, ponieważ nie istnieją żadne problemy związane z bezpieczeństwem dostaw w Hiszpanii, które uzasadniałyby przyjęcie zgłoszonego środka.

-    zgłoszony środek nie spełnia warunków ustalonych w art. 3 ust. 2 dyrektywy 2003/54/WE, który stanowi, że zobowiązania świadczenia usługi publicznej powinny być jasno określone, przejrzyste, niedyskryminacyjne, sprawdzalne i powinny gwarantować spółkom energetycznym Unii równość dostępu do odbiorców krajowych.

2.    Zarzut drugi dotyczy oczywistego błędu, który popełniła Komisja uznając, że art. 106 ust. 2 traktatu ma zastosowanie do zgłoszonego środka. W tym zarzucie skarżące podnoszą, iż:

-    Komisja popełniła oczywisty błąd uznając, że zgodnie z art. 11 ust. 4 dyrektywy 2003/54/WE nie jest konieczne badanie, czy w danym przypadku zostały spełnione warunki istnienia zobowiązania do świadczenia usługi publicznej.

-    Komisja popełniła oczywisty błąd nieprawidłowo oceniając proporcjonalność zgłoszonego środka i ograniczyła tę analizę do stwierdzenia braku nadmiernej rekompensaty.

-    stosując art. 106 ust. 2 traktatu, Komisja nie zbadała usankcjonowanego w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej naruszenia prawa własności, jakie pociąga za sobą zgłoszony środek.

3.    Zarzut trzeci dotyczy naruszenia pewnych aspektów proceduralnych. W tym względzie skarżące twierdzą, że:

-    Komisja naruszyła art. 108 traktatu i art. 4 ust. 4 rozporządzenia nr 659/1999² nie wszczynając formalnego dochodzenia, mimo iż istniały obiektywne i spójne przesłanki wskazujące na istnienie poważnych trudności w ocenie zgodności zgłoszonego środka.

-    Komisja dopuściła się nadużycia władzy kończąc badanie na etapie poprzedzającym zgłoszenie w celu uniknięcia wszczęcia formalnego postępowania wyjaśniającego.

____________

¹ - Dyrektywa 2003/54/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 czerwca 2003 r. dotycząca wspólnych zasad rynku wewnętrznego energii elektrycznej i uchylająca dyrektywę 96/92/WE (Dz.U. L 176, s. 37).

² - Rozporządzenie Rady (WE) nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania art. 93 traktatu WE (Dz.U. L 83, s. 1).