Υπόθεση T‑609/15

RepsolYPF, SA

κατά

Γραφείου Διανοητικής Ιδιοκτησίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης

«Σήμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης – Διαδικασία κηρύξεως ακυρότητας – Εικονιστικό σήμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης BASIC – Προγενέστερες εθνικές εμπορικές επωνυμίες basic και basic AG – Σχετικός λόγος απαραδέκτου – Χρήση, στο πλαίσιο των εμπορικών συναλλαγών, ενός σημείου το οποίο δεν έχει μόνον τοπική ισχύ – Άρθρο 8, παράγραφος 4, και άρθρο 53, παράγραφος 1, στοιχείο γʹ, του κανονισμού (ΕΚ) 207/2009»

Περίληψη – Απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου (όγδοο τμήμα) της 21ης Σεπτεμβρίου 2017

1.      Σήμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης – Παραίτηση, έκπτωση και ακυρότητα – Σχετικοί λόγοι ακυρότητας – Ύπαρξη προγενέστερου δικαιώματος προβλεπόμενου στο άρθρο 8, παράγραφος 4, του κανονισμού 207/2009 – Προϋποθέσεις – Ερμηνεία υπό το πρίσμα του δικαίου της Ένωσης – Εκτίμηση κατά την οποία λαμβάνονται υπόψη τα κριτήρια τα οποία θέτει το εθνικό δίκαιο που διέπει το σημείο του οποίου γίνεται επίκληση

(Κανονισμός 207/2009 του Συμβουλίου, άρθρα 8 § 4 και 53 § 1, στοιχείο γʹ)

2.      Σήμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης – Παραίτηση, έκπτωση και ακυρότητα – Σχετικοί λόγοι ακυρότητας – Ύπαρξη προγενέστερου δικαιώματος προβλεπόμενου στο άρθρο 8, παράγραφος 4, του κανονισμού 207/2009 – Χρήση του σημείου στο πλαίσιο των εμπορικών συναλλαγών – Χρονικό κριτήριο

(Κανονισμός 207/2009 του Συμβουλίου, άρθρα 8 § 4, στοιχείο αʹ, και 53 § 1, στοιχείο γʹ)

3.      Σήμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης – Παραίτηση, έκπτωση και ακυρότητα – Σχετικοί λόγοι ακυρότητας – Ύπαρξη προγενέστερου δικαιώματος προβλεπόμενου στο άρθρο 8, παράγραφος 4, του κανονισμού 207/2009 – Εικονιστικό σήμα BASIC και εμπορικές επωνυμίες basic και basic AG

(Κανονισμός 207/2009 του Συμβουλίου, άρθρα 8 § 4 και 53 § 1, στοιχείο γʹ)

1.      Βλ. το κείμενο της αποφάσεως.

(βλ. σκέψεις 24-27)

2.      Ως προς την πρώτη προϋπόθεση εφαρμογής του άρθρου 8, παράγραφος 4, του κανονισμού 207/2009 για το σήμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πρέπει να υπομνησθεί ότι, κατά τη νομολογία, ένα σημείο χρησιμοποιείται στο πλαίσιο των εμπορικών συναλλαγών όταν η χρήση του εντάσσεται στο πλαίσιο εμπορικής δραστηριότητας αποσκοπούσας στον προσπορισμό οικονομικού οφέλους και όχι όταν η χρήση του εντάσσεται στην ιδιωτική σφαίρα δραστηριοτήτων.

Όσον αφορά την περίοδο που είναι κρίσιμη για τους σκοπούς της εκτιμήσεως της προϋποθέσεως αυτής, από τη νομολογία προκύπτει ότι ο αιτών την κήρυξη ακυρότητας οφείλει να αποδείξει ότι η χρήση του σημείου του οποίου γίνεται επίκληση στο πλαίσιο των εμπορικών συναλλαγών έλαβε χώρα πριν από την κατάθεση της αιτήσεως καταχωρίσεως του περί ου πρόκειται σήματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Επιπλέον, κατά τη νομολογία, το σημείο αυτό πρέπει να εξακολουθεί να χρησιμοποιείται κατά το χρονικό σημείο της υποβολής της αιτήσεως κηρύξεως ακυρότητας. Με άλλα λόγια, πρέπει να αποδεικνύεται ότι το σημείο του οποίου γίνεται επίκληση είχε χρησιμοποιηθεί όχι μόνον κατά την ημερομηνία της καταθέσεως της αιτήσεως καταχωρίσεως του σήματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά και κατά την ημερομηνία της καταθέσεως της αιτήσεως κηρύξεως ακυρότητας, εξυπακουομένου ότι, όταν έχει προσκομισθεί απόδειξη περί αυτού, μπορεί θεμιτώς να θεωρηθεί ότι το εν λόγω σημείο «εξακολουθ[ούσε] να χρησιμοποιείται» κατά την τελευταία αυτή ημερομηνία υπό την έννοια της εν λόγω νομολογίας.

(βλ. σκέψεις 47, 48)

3.      Βλ. το κείμενο της αποφάσεως.

(βλ. σκέψεις 49-67)