Skarga wniesiona w dniu 14 lipca 2023 r. – Rzeczpospolita Polska przeciwko Parlamentowi Europejskiemu i Radzie Unii Europejskiej
(Sprawa C-442/23)
Język postępowania: polski
Strony
Strona skarżąca: Rzeczpospolita Polska (Przedstawiciel: B. Majczyna, pełnomocnik)
Strony pozwane: Parlament Europejski i Rada Unii Europejskiej
Żądania strony skarżącej
stwierdzenie nieważności rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2023/839 z dnia 19 kwietnia 2023 r. w sprawie zmiany rozporządzenia (UE) 2018/841 w odniesieniu do zakresu stosowania, uproszczenia przepisów dotyczących sprawozdawczości i zgodności oraz określenia celów państw członkowskich na 2030 r., a także zmiany rozporządzenia (UE) 2018/1999 w odniesieniu do poprawy monitorowania, sprawozdawczości, śledzenia postępów i przeglądu1 , w całości;
obciążenie Parlamentu Europejskiego i Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Polska podnosi przeciwko zaskarżonemu rozporządzeniu 2023/839 następujące zarzuty:
1) zarzut naruszenia art. 192 ust. 2 lit. c) TFUE
W ocenie Polski pozwane instytucje naruszyły art. 192 ust. 2 lit. c) TFUE poprzez nieprzyjęcie zaskarżonego rozporządzenia na podstawie powyższego przepisu traktatu, wymagającego jednomyślności w Radzie, mimo że zaskarżone rozporządzenie wpływa znacząco na wybór państwa członkowskiego między różnymi źródłami energii i ogólną strukturę jego zaopatrzenia w energię.
2) zarzut naruszania art. 192 ust. 2 lit. b) tiret trzecie TFUE
W ocenie Polski pozwane instytucje naruszyły art. 192 ust. 2 lit. b) tiret trzecie TFUE poprzez nieprzyjęcie zaskarżonego rozporządzenia na podstawie powyższego przepisu traktatu, wymagającego jednomyślności w Radzie, mimo że zaskarżone rozporządzenie wpływa na przeznaczenie gruntów w państwach członkowskich.
3) zarzut naruszenia art. 4 ust. 1 oraz art. 5 ust. 2 TUE
Polska jest zdania, że pozwane instytucje naruszyły zasadę przyznania kompetencji, ponieważ zaskarżone rozporządzenie ustanawia zobowiązania i cele, które znacząco ingerują w sposób prowadzenia gospodarki leśnej w państwach członkowskich, pomimo że traktaty nie przyznają Unii Europejskiej kompetencji w dziedzinie leśnictwa.
4) zarzut naruszenia zasady proporcjonalności (art. 5 ust. 4 TUE) oraz zasady równości państw członkowskich (art. 4 ust. 2 TUE) w związku z art. 191 ust. 2 TFUE
Polska uważa, że przyjmując zaskarżone rozporządzenie, pozwane instytucje naruszyły zasadę proporcjonalności, zasadę równości państw członkowskich oraz nie uwzględniły w wystarczającym stopniu różnorodności sytuacji w różnych regionach Unii. Realizacja przez Polskę zobowiązań i celów w zakresie emisji i pochłaniania gazów cieplarnianych w sektorze LULUCF może nieść ze sobą negatywne, dotkliwe konsekwencje społeczno-gospodarcze oraz finansowe. Ponadto zaskarżone rozporządzenie ustanawia nieuzasadnioną dysproporcję w poziomach zobowiązań i celów pomiędzy poszczególnymi państwami członkowskimi.
5) zarzut naruszenia obowiązku dokonania należytej analizy wpływu zaskarżonego rozporządzenia oraz naruszenia art. 191 ust. 3 TFUE.
Zdaniem Polski pozwane instytucje naruszyły obowiązek przedstawienia wystarczającej oceny skutków, ponieważ towarzysząca projektowi rozporządzenia ocena skutków regulacji zawiera zasadnicze braki w zakresie wpływu zobowiązań i celów określonych w rozporządzeniu na poszczególne państwa członkowskie. Jednocześnie nie zostały uwzględnione w wystarczającym stopniu dostępne danych naukowo techniczne, warunki środowiska w różnych regionach Unii, potencjalne korzyści i koszty związane z działaniem lub z zaniechaniem działania, a także gospodarczy i społeczny rozwoju Unii jako całości i zrównoważony rozwoju jej regionów, co stanowi naruszenie art. 191 ust. 3 TFUE.
____________
1 Dz. U. 2023, L 107, s. 1