Sprawa T‑136/04

Rasso Freiherr von Cramer-Klett i Rechtlerverband Pfronten

przeciwko

Komisji Wspólnot Europejskich

Dyrektywa Rady 92/43/EWG − Ochrona siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory − Decyzja Komisji 2004/69/WE – Wykaz obszarów w alpejskim regionie biogeograficznym mających znaczenie dla Wspólnoty – Skarga o stwierdzenie nieważności – Niedopuszczalność

Streszczenie postanowienia

Skarga o stwierdzenie nieważności – Osoby fizyczne lub prawne – Akty dotyczące ich bezpośrednio i indywidualnie

(art. 230 akapit czwarty WE)

Bezpośrednie oddziaływanie na skarżącego, jako przesłanka dopuszczalności skargi o stwierdzenie nieważności w rozumieniu art. 230 akapit czwarty WE, wymaga, by zaskarżony akt wspólnotowy bezpośrednio oddziaływał na sytuację prawną skarżącego i nie pozostawiał żadnej uznaniowości adresatom tego aktu, których obowiązkiem jest go wykonać, co ma mieć charakter automatyczny i musi wynikać z samego aktu wspólnotowego, bez potrzeby stosowania przepisów pośrednich. Oznacza to, że w przypadku gdy instytucja kieruje do państwa członkowskiego akt wspólnotowy, jeśli działanie, jakie musi podjąć państwo członkowskie w celu wykonania tego aktu, ma charakter automatyczny lub jeśli skutki tego aktu narzucają się jednoznacznie, akt ten dotyczy bezpośrednio każdej osoby, na którą ma wpływ. Jeśli wręcz przeciwnie – akt daje państwu członkowskiemu możliwość działania lub niepodejmowania działania albo nie zmusza go do określonego działania – to właśnie działanie lub brak działania państwa członkowskiego bezpośrednio dotyczy osoby, na którą oddziałuje, a nie sam akt.

W tym kontekście decyzja 2004/69 przyjmująca, na podstawie dyrektywy Rady 92/43 w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory, wykaz obszarów w alpejskim regionie biogeograficznym mających znaczenie dla Wspólnoty, która określa jako tereny mające znaczenie dla Wspólnoty obszary terytorium niemieckiego, nie oddziałuje ani na prawa i obowiązki właścicieli terenów, ani na korzystanie z tych praw, ponieważ nie zobowiązuje podmiotów gospodarczych lub osób fizycznych oraz nie zawiera żadnego przepisu odnoszącego się do systemu ochrony terenów mających znaczenie dla Wspólnoty jak również środków ochronnych lub procedur wydawania zezwoleń.

Podobnie obowiązki wynikające z wyżej wymienionej dyrektywy 92/43, a w szczególności z jej art. 4 i 6, które spoczywają na państwach członkowskich po wyznaczeniu w zaskarżonej decyzji terenów mających znaczenie dla Wspólnoty, nie są bezpośrednio stosowane do tych podmiotów, bowiem wymagają wydania aktu przez zainteresowane państwo członkowskie, aby określić, w jaki sposób zamierza ono wprowadzić je w życie.

(por. pkt 45–47, 52)