POSTANOWIENIE SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
UNII EUROPEJSKIEJ
(pierwsza izba)
z dnia 20 lipca 2016 r.
Sprawa F‑19/12 DEP
Luigi Marcuccio
przeciwko
Komisji Europejskiej
Służba publiczna – Postępowanie – Ustalenie kosztów
Przedmiot: Wniosek o ustalenie kosztów podlegających zwrotowi, złożony przez Komisję Europejską w następstwie postanowienia Sądu do spraw Służby Publicznej z dnia 7 listopada 2013 r., Marcuccio/Komisja (F‑19/12, EU:F:2013:176).
Orzeczenie: Całkowita wysokość kosztów podlegających zwrotowi przez L. Marcuccia Komisji Europejskiej w sprawie F‑19/12 zostaje ustalona na kwotę 2500 EUR, powiększoną o odsetki za zwłokę naliczane od chwili doręczenia niniejszego postanowienia do czasu jej faktycznego uiszczenia, obliczone według stawki procentowej stosowanej przez Europejski Bank Centralny dla podstawowych operacji refinansujących mającej zastosowanie w pierwszym dniu kalendarzowym miesiąca terminu zapłaty, powiększonej o trzy i pół punktu procentowego.
Streszczenie
1. Postępowanie sądowe – Koszty – Ustalenie – Koszty podlegające zwrotowi – Niezbędne wydatki poczynione przez strony – Pojęcie – Honoraria wypłacane przez instytucję jej adwokatowi – Włączenie
[statut Trybunału Sprawiedliwości, art. 19 akapit pierwszy; załącznik I, art. 7 ust. 1; regulamin postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej, art. 105 lit. c)]
2. Postępowanie sądowe – Koszty – Ustalenie – Ustalenie dokonane na podstawie precyzyjnych wskazówek dostarczonych przez wnioskodawcę lub, w ich braku, na podstawie zasady słuszności przez sąd Unii – Ryczałtowy charakter wynagrodzenia adwokata – Brak wpływu na swobodną ocenę sądu Unii
[regulamin postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej, art. 105 lit. c)]
1. Z przepisu art. 105 lit. c) regulaminu postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej wynika, że koszty podlegające zwrotowi obejmują wyłącznie, po pierwsze, koszty poniesione w związku z postępowaniem przed Sądem, oraz po drugie, koszty, które były w tym celu konieczne.
Ustalając koszty podlegające zwrotowi, Sąd bierze pod uwagę wszystkie okoliczności sprawy do chwili wydania postanowienia ustalającego koszty, w tym niezbędne wydatki związane z postępowaniem w sprawie ustalenia kosztów.
W tej kwestii należy stwierdzić, że jak wynika z art. 19 akapit pierwszy statutu Trybunału Sprawiedliwości, mającego zastosowanie przed Sądem na podstawie art. 7 ust. 1 załącznika I do rzeczonego statutu, instytucji Unii przysługuje swoboda decyzji o skorzystaniu z pomocy adwokata. Jego wynagrodzenie mieści się więc w pojęciu koniecznych kosztów poniesionych w związku z postępowaniem, przy czym instytucja nie musi wykazywać, że pomoc ta była obiektywnie uzasadniona. Zatem o ile fakt, że Komisja spowodowała udział w sprawie dwóch pełnomocników należących do jej personelu i jednego adwokata zewnętrznego, nie ma znaczenia przy ocenie, czy te koszty ewentualnie podlegają zwrotowi, o tyle może mieć on wpływ na określenie kosztów poniesionych na potrzeby postępowania podlegających ostatecznie zwrotowi.
(zob. pkt 23, 26, 27)
Odesłanie
Sąd Unii Europejskiej, postanowienia: z dnia 23 marca 2012 r., Kerstens/Komisja, T‑498/09 P-DEP, EU:T:2012:147, pkt 15, 20; z dnia 28 maja 2013 r., Marcuccio/Komisja, T‑278/07 P-DEP, EU:T:2013:269, pkt 14
Sąd do spraw Służby Publicznej, postanowienie z dnia 26 kwietnia 2010 r., Schönberger/Parlament, F‑7/08 DEP, EU:F:2010:32, pkt 23
2. Sąd Unii nie jest uprawniony do ustalania wynagrodzenia należnego od stron ich własnym adwokatom lub radcom prawnym, lecz do określenia kwoty, do której wynagrodzenia te mogą podlegać zwrotowi przez stronę obciążoną kosztami postępowania. Rozstrzygając w przedmiocie wniosku o ustalenie kosztów, sąd Unii nie musi brać pod uwagę krajowych taryf ustalających wysokość wynagrodzenia adwokatów lub radców prawnych ani ewentualnej umowy w tym zakresie między zainteresowaną stroną a jej pełnomocnikami lub doradcami.
Ponadto w braku przepisów prawa Unii o charakterze taryfowym sąd winien swobodnie ocenić okoliczności danego przypadku, uwzględniając przedmiot i charakter sporu, jego znaczenie z punktu widzenia prawa Unii, a także stopień trudności sprawy, nakład pracy wymagany w postępowaniu spornym od biorących udział w sprawie pełnomocników lub doradców oraz interes ekonomiczny, jaki strony miały w sporze.
Aby ocenić na podstawie wspomnianych kryteriów niezbędny charakter wydatków rzeczywiście poniesionych na potrzeby postępowania, wnioskodawca powinien dostarczyć dokładnych informacji. Podobnie ryczałtowy charakter wynagrodzenia nie ma wpływu na ocenę przez Sąd kwoty podlegającej zwrotowi tytułem kosztów, gdyż sąd opiera się na utrwalonych w orzecznictwie kryteriach i precyzyjnych wskazówkach, których powinny dostarczyć mu strony. O ile brak takich informacji nie jest przeszkodą dla ustalenia przez wspomniany Sąd podlegających zwrotowi kosztów na zasadzie słuszności, o tyle sprawia on, że oceny żądań wnioskodawcy musi on dokonać w sposób nieuchronnie ścisły.
(zob. pkt 24, 25, 30, 34)
Odesłanie
Trybunał, postanowienie z dnia 17 lutego 2004 r., DAI/ARAP i in., C‑321/99 P‑DEP, EU:C:2004:103, pkt 23
Sąd Unii Europejskiej, postanowienia: z dnia 31 marca 2011 r., Tetra Laval/Komisja, T‑5/02 DEP i T‑80/02 DEP, EU:T:2011:129, pkt 68; z dnia 28 maja 2013 r., Marcuccio/Komisja, T‑278/07 P-DEP, EU:T:2013:269, pkt 16
Sąd do spraw Służby Publicznej, postanowienia: z dnia 10 listopada 2009 r., X/Parlament, F‑14/08 DEP, EU:F:2009:149, pkt 22; z dnia 26 kwietnia 2010 r., Schönberger/Parlament, F‑7/08 DEP, EU:F:2010:32, pkt 24; z dnia 27 września 2011 r., De Nicola/EBI, F‑55/08 DEP, EU:F:2011:155, pkt 40, 41