POSTANOWIENIE SĄDU (pierwsza izba)
z dnia 5 lutego 2010 (1)
Skarga o stwierdzenie nieważności – Termin – Oczywista niedopuszczalność
W sprawie T-319/09,
Pro humanum, z siedzibą w Warszawie (Polska), reprezentowane przez H. Izdebskiego, radcę prawnego,
strona skarżąca,
przeciwko
Komisji Europejskiej,
strona pozwana,
mającej za przedmiot żądanie stwierdzenia, ze względu na naruszenie postanowień dyrektywy 2004/18/WE Parlamentu europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane, dostawy i usługi (Dz. U. L 134, s. 114), wadliwości postępowania przetargowego PO/200905/WAR na świadczenie usług w zakresie prowadzenia Punktu Informacyjnego dla Przedstawicielstwa Komisji Europejskiej w Polsce (Dz.U. 2009/S 26036813), w którym, decyzją Komisji z dnia 26 maja 2009 r., oferta złożona przez stronę skarżącą została odrzucona,
SĄD (pierwsza izba),
w składzie: I. Wiszniewska-Białecka, (sprawozdawca) prezes, F. Dehousse i H. Kanninen, sędziowie,
sekretarz: E. Coulon,
wydaje następujące
Postanowienie
Przebieg postępowania i żądania strony skarżącej
1 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 10 sierpnia 2009 r. strona skarżąca wniosła skargę w niniejszej sprawie.
2 Wnosi ona do Sądu o stwierdzenie wadliwości postępowania przetargowego PO/2009-05/WAR na świadczenie usług w zakresie prowadzenia Punktu Informacyjnego dla Przedstawicielstwa Komisji Europejskiej w Polsce, w którym, decyzją Komisji z dnia 26 maja 2009 r., oferta złożona przez stronę skarżącą została odrzucona.
Co do prawa
3 Zgodnie z art. 111 regulaminu Sądu, jeżeli skarga jest oczywiście niedopuszczalna, Sąd może, bez dalszych czynności procesowych, podjąć decyzję, wydając postanowienie z uzasadnieniem.
4 W niniejszej sprawie Sąd uznaje, że dokumenty znajdujące się w aktach sprawy są wystarczające by, zgodnie z przepisami tego artykułu, orzec bez przeprowadzania dalszych czynności procesowych.
5 Po pierwsze, w zakresie, w jakim żądanie zawarte w niniejszej skardze należy rozumieć jako żądanie stwierdzenia przez Sąd wadliwości postępowania przetargowego PO/2009-05/WAR, wystarczy przypomnieć, że nie istnieje podstawa prawna upoważniająca Sąd do wydania wyroku deklaratywnego, stwierdzającego wadliwość postępowania przetargowego.
6 Po drugie, w zakresie, w jakim żądanie zawarte w niniejszej skardze należy rozumieć w ten sposób, że strona skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 26 maja 2009 r. odrzucającej jej ofertę złożoną w ramach postępowania przetargowego PO/200905/WAR, należy przypomnieć, że zgodnie z art. 230 akapit piąty WE skargę o stwierdzenie nieważności wnosi się w terminie dwóch miesięcy, stosownie do sytuacji, od daty publikacji zaskarżonego aktu lub jego notyfikowania skarżącemu, lub, w razie ich braku, od daty powzięcia przez niego wiadomości o tym akcie. Zgodnie z art. 102 § 2 regulaminu, termin do wniesienia skargi przedłuża się o dziesięciodniowy termin uwzględniający odległość.
7 Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem termin do wniesienia skargi ma charakter bezwzględnie wiążący, ponieważ został ustanowiony w celu zapewnienia jasności i pewności stanów prawnych oraz uniknięcia jakiejkolwiek dyskryminacji lub arbitralnego traktowania przy administrowaniu wymiarem sprawiedliwości, a zadaniem Sądu jest sprawdzenie z urzędu, czy został on dotrzymany (zob. w szczególności wyroki: Trybunału z dnia 23 stycznia 1997 r. w sprawie C‑246/95 Coen, Rec. s. I‑403, pkt 21; Sądu z dnia 18 września 1997 r. w sprawach połączonych T‑121/96 i T‑151/96 Mutual Aid Administration Services przeciwko Komisji, Rec. s. II‑1355, pkt 38 i 39).
8 Z akt niniejszej sprawy wynika, że zaskarżony akt został notyfikowany stronie skarżącej w dniu 26 maja 2009 r. Zgodnie z postanowieniami wymienionymi w punkcie 6 powyżej, termin do wniesienia skargi o stwierdzenie nieważności tej decyzji upłynął dwa miesiące i dziesięć dni po tej dacie, czyli w dniu 5 sierpnia 2009 r.
9 W związku z powyższym, należy stwierdzić, że skarga, rozumiana jako zawierająca żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji z dnia 26 maja 2009 r., złożona w sekretariacie Sądu w dniu 10 sierpnia 2009 r., została wniesiona po terminie.
10 Pismem sekretarza Sądu z dnia 13 października 2009 r. skarżąca została wezwana do przedstawienia uwag dotyczących zachowania terminu do wniesienia skargi.
11 Pismem z dnia 19 października 2009 r. strona skarżąca wniosła, powołując się na art. 11, ustęp 3, Instrukcji dla sekretarza (Dz.U. 2007, L 232, s. 1), o „przywrócenie” terminu do wniesienia skargi. Strona skarżąca wskazała, jako nadzwyczajne powody w znaczeniu tego artykułu, trudności w wyznaczeniu pełnomocnika, który podjąłby się reprezentowania jej przed Sądem oraz ograniczone zasoby finansowe.
12 W tej kwestii należy stwierdzić, że art. 11, ustęp 3, Instrukcji dla sekretarza nie znajduje zastosowania do terminu do wniesienia skargi, ponieważ przepis ten dotyczy przedłużenia terminu wyznaczonego przez sekretarza, a nie terminu przewidzianego w art. 230 akapit piąty WE.
13 Ponadto wymaga zaznaczenia, że argumenty podniesione przez stronę skarżącą w piśmie z dnia 19 października 2009 r. nie wykazują zaistnienia nieprzewidywalnych okoliczności lub siły wyższej pozwalających na odstępstwo od terminu do wniesienia skargi na podstawie art. 45 akapit drugi statutu Trybunału Sprawiedliwości, mającego zastosowanie w postępowaniu przed Sądem na podstawie art. 53 statutu. Nie wykazują one również zaistnienia usprawiedliwionego błędu, który zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału mógłby uzasadniać dopuszczalność skargi wniesionej po terminie przewidzianym w art. 230 akapit piąty WE (zob. postanowienie Trybunału z dnia 8 listopada 2007 r. w sprawie C-242/07 P Królestwo Belgii przeciwko Komisji, Zb. Orz. 2007 s. I - 9757, pkt 29 i przytoczone tam orzecznictwo).
14 W świetle powyższego skargę w niniejszej sprawie należy odrzucić jako oczywiście niedopuszczalną, bez konieczności doręczenia jej stronie pozwanej.
W przedmiocie kosztów
15 Niniejsze postanowienie wydaje się przed doręczeniem skargi stronie pozwanej oraz zanim strona pozwana mogła ponieść koszty. Zgodnie z art. 87 § 1 regulaminu należy zatem orzec, że strona skarżąca ponosi własne koszty.
Z powyższych względów
SĄD (pierwsza izba)
postanawia, co następuje:
1) Skarga zostaje odrzucona.
2) Pro humanum ponosi własne koszty.
Sporządzono w Luksemburgu w dniu 5 lutego 2010 r.
E. Coulon | | I. Wiszniewska-Białecka |