POSTANOWIENIE SĄDU (szósta izba)
z dnia 13 kwietnia 2011 r.(*)
Skarga o stwierdzenie nieważności – Ochrona interesów finansowych Unii – System wczesnego ostrzegania (SWO) umożliwiający określenie poziomu ryzyka w odniesieniu do danego podmiotu – Dochodzenie OLAF w sprawie wykonania zamówienia publicznego dotyczącego planu modernizacji instytucjonalnej Syrii – Decyzje, w których wystąpiono z wnioskiem o aktywację ostrzeżeń W1a i W1b – Przedmiot sporu – Akty podlegające zaskarżeniu – Dopuszczalność
W sprawie T‑320/09
mającej za przedmiot skargę o stwierdzenie nieważności decyzji Europejskiego Urzędu ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF), w których wystąpiono z wnioskiem o rejestrację skarżącej początkowo w ramach kategorii W1a, a następnie w ramach kategorii W1b w systemie wczesnego ostrzegania (SWO),
Planet AE, z siedzibą w Atenach (Grecja), reprezentowana przez adwokata V. Christianosa,
strona skarżąca,
przeciwko
Komisji Europejskiej, reprezentowanej przez D. Triantafyllou oraz F. Dintilhaca, działających w charakterze pełnomocników,
strona pozwana,
SĄD (szósta izba),
w składzie: E. Moavero Milanesi, prezes, N. Wahl (sprawozdawca) i S. Soldevila Fragoso, sędziowie,
sekretarz: E. Coulon,
wydaje następujące
Postanowienie
Ramy prawne
1 W celu walki z nadużyciami finansowymi i innego rodzaju nielegalną działalnością mającą negatywny wpływ na interesy finansowe Wspólnoty Komisja Wspólnot Europejskich wydała w dniu 16 grudnia 2008 r. decyzję 2008/969/WE, Euratom w sprawie systemu wczesnego ostrzegania do użytku urzędników zatwierdzających Komisji oraz agencji wykonawczych (Dz.U. L 344, s. 125). System wczesnego ostrzegania (SWO) ma na celu zapewnienie obiegu informacji zastrzeżonych dotyczących osób trzecich, które mogłyby stanowić zagrożenie dla interesów finansowych i dobrego imienia Wspólnot lub wszelkich innych funduszy zarządzanych przez Wspólnoty, w Komisji oraz jej agencjach wykonawczych (motyw 4 decyzji 2008/969).
2 SWO opiera się na systemie ostrzeżeń umożliwiających określenie poziomu ryzyka w odniesieniu do danego podmiotu w zależności od kategorii, od W1, odpowiadającej najniższemu poziomowi ryzyka, do W5, odpowiadającej najwyższemu poziomowi ryzyka (art. 9 decyzji 2008/969).
3 Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF), który ma dostęp do SWO w ramach wykonywania swoich zadań dochodzeniowych oraz działań w zakresie wywiadu i zapobiegania nadużyciom finansowym, ma za zadanie, wraz z odpowiednimi urzędnikami zatwierdzającymi i służbami audytu wewnętrznego, występować z wnioskami o rejestrację, zmianę lub usunięcie ostrzeżeń SWO, którymi administruje księgowy Komisji lub podległy mu personel (motywy 5–7 oraz art. 4–6 decyzji 2008/969).
4 Artykuł 4 ust. 1 decyzji 2008/969 stanowi, że „księgowy wprowadza, zmienia lub usuwa ostrzeżenia w SWO na podstawie wniosków odpowiednich upoważnionych urzędników zatwierdzających, OLAF‑u lub Służby Audytu Wewnętrznego”. Artykuł 6 ust. 2 przewiduje, że „w przypadku procedur udzielania zamówień lub dotacji odpowiedni upoważniony urzędnik zatwierdzający lub jego personel najpóźniej przed podjęciem decyzji o udzieleniu zamówienia lub dotacji sprawdza, czy w SWO zarejestrowano jakieś ostrzeżenie”.
5 Artykuł 10 ust. 1 decyzji 2008/969 stanowi, że OLAF „występuje z wnioskiem o aktywację ostrzeżenia W1a, jeżeli prowadzone przez ten urząd dochodzenia na wczesnym etapie dają wystarczające powody, by sądzić, że ustalenia związane ze stwierdzeniem poważnych błędów administracyjnych lub nadużyć finansowych zostaną odnotowane w odniesieniu do osób trzecich, zwłaszcza tych, które korzystają lub korzystały ze środków wspólnotowych”.
6 Artykuł 10 ust. 2 decyzji 2008/969 przewiduje w szczególności, że OLAF występuje z wnioskiem o aktywację ostrzeżenia W1b, jeżeli prowadzone przez nie dochodzenia dają wystarczające powody, by sądzić, że ostateczne ustalenia związane ze stwierdzeniem poważnych błędów administracyjnych zostaną odnotowane w odniesieniu do osób trzecich, zwłaszcza tych, które korzystają lub korzystały ze środków wspólnotowych.
7 Artykuł 16 decyzji 2008/969 stanowi, że ostrzeżenie W1 „rejestruje się wyłącznie w celach informacyjnych i nie może ono wiązać się z żadnymi konsekwencjami innymi niż podjęcie środków wzmożonego nadzoru”.
Okoliczności powstania sporu
8 Skarżąca, Planet AE, jest konsultingową spółką grecką zajmującą się doradztwem w zakresie zarządzania przedsiębiorstwami. Od 2006 r., będąc członkiem trzech konsorcjów, uczestniczy w trzech projektach w Syrii finansowanych przez Komisję. Od dnia 16 października 2007 r. jest przedmiotem dochodzenia OLAF‑u w przedmiocie podejrzeń dotyczących nieprawidłowości w odniesieniu do tych trzech projektów.
9 W wyniku procedury przetargowej uruchomionej w ramach siódmego programu ramowego na rzecz badań i rozwoju technologicznego, pismem z dnia 18 kwietnia 2008 r. Komisja zwróciła się do skarżącej o przystąpienie do negocjacji w celu uzgodnienia ostatecznych postanowień umowy na dotację w związku z propozycją podjęcia się przez tę spółkę roli koordynatora konsorcjum w ramach projektu „Advancing knowledge – intensive entrepreneurship and innovation for growth and social well-being in Europe” (zwanego dalej „projektem AEGIS”). Pismo Komisji zawierało stwierdzenie, że ewentualna dotacja Wspólnoty nie powinna przekraczać kwoty 3 300 000 EUR oraz że należy zakończyć negocjacje przed dniem 30 czerwca 2008 r.
10 W wyniku wspomnianego w pkt 8 powyżej dochodzenia OLAF dwa razy wystąpił z wnioskiem o rejestrację skarżącej w SWO. W dniu 26 lutego 2009 r. wystąpił z wnioskiem o aktywację ostrzeżenia W1a, natomiast w dniu 19 maja 2009 r. wystąpił z wnioskiem o aktywację ostrzeżenia W1b. Wpisy zostały dokonane w dniach 10 marca i 25 maja 2009 r.
11 W dniu 27 lutego 2009 r. Komisja przesłała skarżącej wynegocjowaną umowę na dotację (zwaną dalej „umową”) w celu jej podpisania przez skarżącą oraz innych członków konsorcjum, do którego należy. W dniu 11 marca 2009 r. skarżąca zwróciła Komisji podpisaną umowę, ażeby ta z kolei ją podpisała.
12 Pocztą elektroniczną Komisja poinformowała skarżącą w dniu 4 czerwca 2009 r., iż proces podpisania umowy został zawieszony do momentu realizacji dodatkowego warunku, mianowicie otwarcia przez skarżącą konta bankowego z możliwością blokady, co umożliwiłoby jej pobranie wyłącznie części zaliczki należnej jej na podstawie umowy, natomiast reszta zaliczki zostałaby bezpośrednio wypłacona przez bank innym członkom konsorcjum. W wiadomości tej stwierdzono, że wymóg tego nowego warunku jest spowodowany niespodziewanym zdarzeniem, mianowicie wpisem skarżącej w SWO, poprzez aktywację najpierw ostrzeżenia W1a, a następnie W1b.
13 W dniu 3 lipca 2009 r., po wcześniejszym uzgodnieniu przez skarżącą z jej bankiem, że ten ostatni zobowiązuje się przekazać z momentem otrzymania zaliczki od Komisji każdemu członkowi konsorcjum przypadającą mu kwotę, Komisja podpisała umowę.
Przebieg postępowania i żądania stron
14 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 14 sierpnia 2009 r. skarżąca wniosła skargę w niniejszej sprawie.
15 W oddzielnym piśmie zarejestrowanym w sekretariacie Sądu w dniu 9 listopada 2009 r. Komisja podniosła zarzut niedopuszczalności na podstawie art. 114 § 1 regulaminu postępowania przed Sądem.
16 W dniu 5 stycznia 2010 r. skarżąca złożyła uwagi w przedmiocie zarzutu niedopuszczalności.
17 Skarżąca wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności dwóch decyzji OLAF z dnia 26 lutego i 19 maja 2009 r., w których wystąpiono z wnioskiem o rejestrację skarżącej w SWO, poprzez aktywację najpierw ostrzeżenia W1a, a następnie W1b, o których została poinformowana w dniu 4 czerwca 2009 r.;
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
18 W ramach zarzutu niedopuszczalności Komisja wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie, że skarga jest niedopuszczalna;
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
19 W uwagach w przedmiocie zarzutu niedopuszczalności skarżąca wnosi do Sądu o jego oddalenie i stwierdzenie, że skarga jest dopuszczalna.
Co do prawa
20 Zgodnie z art. 114 § 1 regulaminu, jeżeli jedna ze stron o to wnosi, Sąd może orzec w przedmiocie zarzutu niedopuszczalności bez rozpatrywania istoty sprawy. Zgodnie z art. 114 § 3, jeżeli Sąd nie zadecyduje inaczej, pozostała część postępowania odbywa się ustnie. W niniejszej sprawie Sąd uważa, że uzyskał już wystarczającą wiedzę na podstawie pism znajdujących się w aktach sprawy i że nie jest potrzebne otwarcie procedury ustnej.
W przedmiocie sporu
21 Na wstępie należy stwierdzić, że jakkolwiek skarżąca formalnie zażądała stwierdzenia nieważności decyzji OLAF z dnia 26 lutego i 19 maja 2009 r., w których wystąpiono z wnioskiem o rejestrację skarżącej w SWO, z treści skargi jasno wynika, że dotyczy ona także decyzji w przedmiocie aktywacji ostrzeżeń W1a i W1b.
22 Należy przypomnieć w tym względzie, że zgodnie z art. 21 statutu Trybunału oraz art. 44 regulaminu skarga wszczynająca postępowanie musi w szczególności wskazywać przedmiot sporu i zawierać żądania strony skarżącej. Ponadto, zgodnie z orzecznictwem, żądania powinny być sformułowane w sposób jasny i jednoznaczny w celu uniknięcia orzekania przez Trybunał infra lub ultra petita oraz naruszenia praw strony pozwanej (zob. analogicznie wyrok z dnia 14 grudnia 1962 r. w sprawach połączonych 46/59 i 47/59 Meroni przeciwko Wysokiej Władzy, Rec. s. 783, 801).
23 Jednakże identyfikacja zaskarżonego aktu może nastąpić w sposób dorozumiany za pomocą twierdzeń zawartych w skardze oraz interpretacji całości jej argumentacji (zob. podobnie postanowienie Trybunału z dnia 7 lutego 1994 r. w sprawie C‑388/93 PIA HiFi przeciwko Komisji, Rec. s. I‑387, pkt 10). Stwierdzono również, że środek zaskarżenia skierowany formalnie przeciwko aktowi należącemu do całości składającej się z kilku aktów może zostać uznany, w miarę potrzeby, za skierowany również przeciwko tym innym aktom (zob. podobnie wyrok Trybunału z dnia 2 marca 1967 r. w sprawach połączonych 25/65 i 26/65 Simet i Feram przeciwko Wysokiej Władzy, Rec. s. 39, 53).
24 W niniejszym przypadku z art. 4 i 5 decyzji 2008/969 wynika z jednej strony, że rozróżnienie dokonane w SWO pomiędzy wnioskiem o aktywację ostrzeżenia a jego aktywacją ma charakter wyłącznie administracyjny oraz ma na celu centralizację i normalizację zarządzania technicznego tym systemem, a z drugiej strony, że wnioski o aktywację ostrzeżeń w tym systemie skutkują ich rzeczywistym wystąpieniem, bez potrzeby badania ich zasadności.
25 Podczas bowiem gdy zadania związane z zarządzaniem SWO, takie jak rejestracja, zmiana lub usunięcie ostrzeżeń w SWO, są powierzone oddzielnej służbie w Komisji, to jest jej księgowemu lub podległemu mu personelowi, w decyzji 2008/969 przewidziano, że warunki, które powodują zastosowanie takich środków, są badane i analizowane przez różne służby Komisji (odpowiedni upoważniony urzędnik, dyrektor generalny lub dyrektor generalny OLAF‑u lub też Służby Audytu Wewnętrznego), które są zobowiązane zawiadomić księgowego o konieczności zastosowania danego środka, a ten ostatni jest zobowiązany go zastosować. Z powyższego wynika, że z punktu widzenia podmiotu zarejestrowanego w tym systemie, wniosek o aktywację ostrzeżenia i jego rzeczywista aktywacja stanowią całość składającą się z kilku aktów.
26 Ponadto podnosząc zarzut niedopuszczalności, Komisja wychodzi z założenia, iż to decyzje o aktywacji ostrzeżeń W1a i W1b zostały zaskarżone i stanowią przedmiot sporu, mimo że formalne zarzuty skarżącej dotyczą wniosków OLAF o zarejestrowanie w SWO. Komisja bowiem podnosi w tym zarzucie wyłącznie argumenty, które mają na celu wykazać, że powyższe decyzje nie stanowią aktów podlegających zaskarżeniu. Z powyższego wynika, że Komisja nie pomyliła się co do intencji skarżącej w zakresie wystąpienia z żądaniem stwierdzenia nieważności wspomnianych decyzji o aktywacji ostrzeżeń, a jej prawo do obrony nie zostanie naruszone ze względu na to, że będą one również stanowić przedmiot sporu.
27 Mając zatem na uwadze orzecznictwo przytoczone w pkt 22 i 23 powyżej oraz biorąc pod uwagę specyficzny stan faktyczny, który doprowadził do powstania niniejszego sporu, należy uznać skargę, formalnie skierowaną przeciwko decyzjom OLAF z dnia 26 lutego i 19 maja 2009 r., w których wystąpiono z wnioskiem o rejestrację skarżącej w SWO, za skierowaną również przeciwko decyzjom o aktywacji ostrzeżeń W1a i W1b (akty te zwane są dalej, łącznie, „spornymi aktami”).
W przedmiocie zarzutu niedopuszczalności
Argumenty stron
28 Zarówno w skardze wszczynającej postępowanie, jak i w uwagach w przedmiocie zarzutu niedopuszczalności, skarżąca podniosła, że sporne akty wywołały wiążące skutki prawne oraz wywarły wpływ na jej interesy poprzez istotną zmianę jej sytuacji materialnej i prawnej.
29 Skarżąca twierdzi w pierwszej kolejności, że sporne akty znacznie opóźniły podpisanie umowy. Ze względu na to, że była ona zmuszona zmienić termin wykonania umowy oraz zawrzeć umowę pożyczki w celu uniknięcia utrudnień wynikających z braku wypłaty obiecanej przez Komisję zaliczki, skarżąca poniosła dodatkowe koszty. Skarżąca utrzymuje również, iż począwszy od dnia 1 stycznia 2009 r., zaczęła świadczyć usługi, co było przewidziane w negocjacjach oraz zostało zatwierdzone przez Komisję i co w konsekwencji pozwoliło jej wywiązać się z zobowiązań natury finansowej.
30 Zdaniem skarżącej w wyniku spornych aktów narzucono jej warunek założenia konta z możliwością blokady, co nie było przewidziane podczas negocjacji, które były prowadzone i zostały zakończone przed przyjęciem tych aktów.
31 Skarżąca twierdzi ponadto, iż sporne akty podlegają zaskarżeniu ze względu na to, że wpłynęły na jej sytuację materialną. W tym względzie utrzymuje, że opóźnienie w podpisaniu umowy oraz nałożone na nią ograniczenie dotyczące wpłaty zaliczki na jej konto zaszkodziło jej renomie i postawiło ją w niezręcznej sytuacji względem innych członków konsorcjum, do którego należała, i którym była zobowiązana wyjaśnić zachowanie Komisji. Według skarżącej sporne akty naruszyły również pozycję, jaką zajmowała przed przyjęciem spornych aktów, a mianowicie „beneficjenta” projektu oraz koordynatora konsorcjum, osłabiając ją poprzez nadanie jej roli „beneficjenta” projektu oraz koordynatora konsorcjum pod pewnymi warunkami.
32 Na poparcie zarzutu niedopuszczalności Komisja utrzymuje, że sporne akty ze swej natury nie podlegają zaskarżeniu w ramach skargi o stwierdzenie nieważności, gdyż stanowią jedynie środki informacji wewnętrznej i ostrożności. W tym względzie Komisja odsyła do orzecznictwa Trybunału, zgodnie z którym działania wewnętrzne, które nie wywołują wiążących skutków prawnych poza obrębem administracji Wspólnoty nie podlegają kontroli pod względem zgodności z prawem w trybie art. 230 WE. Ponadto Komisja podnosi, że sporne akty są jedynie wyrazem ostrożności, jaką musi ona zachować zanim na mocy umowy zaangażuje środki finansowe Unii.
33 Według Komisji, o ile rejestracja skarżącej w SWO pociągnęła za sobą zwiększenie obowiązków w zakresie monitorowania po stronie odpowiednich urzędników zatwierdzających, o tyle skarżąca nie wykazała, że sporne akty wywołały w stosunku do niej wiążące skutki prawne naruszające jej prawa lub nakładające na nią nowe zobowiązania. W tym względzie Komisja przedstawia argumenty przeciwko twierdzeniu, że opóźnienie w podpisaniu umowy wywołało wiążący skutek prawny. Według niej takie opóźnienia są na porządku dziennym w środowisku biznesu, którego uczestnicy odczuwają konieczność ochrony swoich własnych interesów, a ponadto opóźnienie takie już miało miejsce w niniejszej sprawie w ramach uregulowania innych kwestii. Rozpatrywane opóźnienie nie spowodowało zatem ani nałożenia na skarżącą nowych zobowiązań, ani naruszenia jej praw w świetle orzecznictwa dotyczącego aktów podlegających zaskarżeniu w trybie art. 230 WE.
34 Komisja wskazuje również na brak bezpośredniego związku między spornymi aktami a zaciągnięciem przez skarżącą pożyczki bankowej oraz uniemożliwieniem zapłacenia zaliczki innym członkom konsorcjum. Według niej zaciągnięcie przez skarżącą pożyczki bankowej było raczej spowodowane pojawieniem się konieczności poniesienia nagłych wydatków na długo przed podpisaniem umowy i nie stanowi konsekwencji spornych aktów. Podobnie uzgodnienie z innymi członkami konsorcjum dotyczące zapłaty im zaliczki nastąpiło w rezultacie „konsultacji i narad” między nimi, skarżącą oraz ich bankami i nie może stanowić „automatycznego skutku” spornych aktów.
35 Ponadto Komisja twierdzi, że wymóg, w związku z którym skarżąca nie mogła zapłacić zaliczki innym członkom konsorcjum, zwolnił ją z tego zobowiązania i nie może być zatem uznany za szkodę.
36 Wreszcie Komisja uważa, że żądania wyjaśnień skierowane do skarżącej przez innych członków konsorcjum odnośnie do opóźnienia w podpisaniu umowy oraz odpowiedzi na te żądania nie wywołały wobec niej wiążących skutków prawnych.
Ocena Sądu
37 Należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem skarga o stwierdzenie nieważności może zostać skierowana przeciwko wszelkim działaniom podjętym przez instytucje, bez względu na ich charakter lub formę, jeżeli tylko rodzą one skutki prawne. Aktami zaskarżalnymi w trybie art. 230 WE są w szczególności działania, które wywołują wiążące skutki prawne mogące wpłynąć na interesy skarżącego, zmieniając w sposób istotny jego sytuację prawną (wyroki Trybunału: z dnia 11 listopada 1981 r. w sprawie 60/81 IBM przeciwko Komisji, Rec. s. 2639, pkt 9; z dnia 17 lipca 2008 r. w sprawie C‑521/06 P Athinaïki Techniki przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. I‑5829, pkt 29).
38 Niedopuszczalne są natomiast środki zaskarżenia skierowane przeciwko aktom stanowiącym wyłącznie działania wewnątrz administracji i w konsekwencji niewywołującym żadnego skutku poza jej obrębem (zob. postanowienie Trybunału z dnia 4 czerwca 1986 r. w sprawie 78/85 Groupe des droites européennes przeciwko Parlamentowi, Rec. s. 1753, pkt 10, 11; wyrok Trybunału z dnia 9 października 1990 r. w sprawie C‑366/88 Francja przeciwko Komisji, Rec. s. I‑3571, pkt 9 i przytoczone tam orzecznictwo). Na poparcie zarzutu niedopuszczalności Komisja opiera się na powyższym orzecznictwie oraz twierdzi, że sporne akty nie podlegają zaskarżeniu, gdyż stanowią zwykłe środki ostrożności i informacji wewnętrznej.
39 Należy podkreślić w tym względzie, że przetwarzanie danych przez administrację wyłącznie do celów wewnętrznych, w szczególności poprzez ich gromadzenie, zarządzanie i używanie, nie świadczy wcale o tym, iż takie operacje nie mogą naruszać interesów zarządzanych podmiotów w świetle przytoczonego w pkt 37 powyżej orzecznictwa. Wystąpienie takiego naruszenia zależy bowiem od kilku czynników, w szczególności charakteru przetwarzanych danych, określonego celu ich przetwarzania, skutków, jakie może spowodować to przetwarzanie, oraz zgodności pomiędzy celem i skutkami przetwarzania danych a odpowiednimi przepisami określającymi kompetencje administracji.
40 Odnośnie do tego ostatniego stwierdzenia Sąd zauważa, że decyzja 2008/969, na której opierają się zaskarżone akty, nie zawiera odniesienia do żadnego przepisu prawa pierwotnego lub wtórnego, który wyraźnie przyznawałby Komisji kompetencje w zakresie utworzenia oraz administrowania bazą danych w stosunku do osób prawnych lub fizycznych, co do których istnieje podejrzenie, że stanowią ryzyko dla interesów finansowych Unii. O ile motyw 3 decyzji 2008/969 odnosi się do rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich (Dz.U. L 248, s. 1, zwanego dalej „rozporządzeniem finansowym”), o tyle należy stwierdzić, że art. 95 tego rozporządzenia, w brzmieniu mającym zastosowanie do stanu faktycznego w niniejszej sprawie, przewiduje wyłącznie utworzenie centralnej bazy danych osób prawnych lub fizycznych wyłączonych z możliwości korzystania z finansowania przez Unię ze względu na niewypłacalność, skazanie za poważne naruszenie etyki zawodowej lub przestępstwo przynoszące szkodę interesom finansowym Unii.
41 Mimo że skarżąca nie podniosła zarzutu w tym względzie, brak kompetencji instytucji przyjmującej zaskarżony akt stanowi bezwzględną przesłankę procesową, która winna być rozpatrzona z urzędu (zob. podobnie wyroki Sądu: z dnia 28 stycznia 2003 r. w sprawie T‑147/00 Laboratoires Servier przeciwko Komisji, Rec. s. II‑85, pkt 45; z dnia 8 lipca 2010 r. w sprawie T‑160/08 P Komisja przeciwko Putterie-De-Beukelaer, Zb.Orz. s. II‑3751, pkt 61).
42 Zatem w celu ustalenia, czy sporne akty są dotknięte niewłaściwością ratione materiae, należy zbadać ich treść (zob. podobnie wyroki Trybunału: z dnia 13 listopada 1991 r. w sprawie C‑303/90 Francja przeciwko Komisji, Rec. s. I‑5315, pkt 10; z dnia 20 marca 1997 r. w sprawie C‑57/95 Francja przeciwko Komisji, Rec. s. I‑1627, pkt 9).
43 Jednakże w celu rozpatrzenia zarzutu niedopuszczalności podniesionego przez Komisję i zakładając na tym etapie, że Komisja jest uprawniona do przetwarzania danych, jakim są sporne akty, należy zbadać, czy umieszczenie podmiotu w SWO, zwłaszcza w ramach kategorii W1, jest działaniem odnoszącym się wyłącznie do stosunków między przełożonym a podwładnymi i którego skutki nie wykraczają poza obręb instytucji i organów Unii.
44 W tym względzie z art. 6 decyzji 2008/969 wynika, że w ramach zobowiązań budżetowych oraz procedur związanych z udzielaniem zamówień i dotacji odpowiedni urzędnicy zatwierdzający Komisji zobowiązani są zbadać, czy podmioty kandydujące są przedmiotem wzmianki w SWO. W takim przypadku artykuły 15–17 i 19–22 decyzji 2008/969 zezwalają i nakładają na księgowego lub odpowiednich urzędników zatwierdzających obowiązek podjęcia określonych działań w stosunku do wspomnianych podmiotów lub danego projektu. Zważywszy zatem na cel decyzji 2008/969, mianowicie ochronę interesów finansowych Unii w zakresie wykonywania zobowiązań budżetowych, skutki umieszczenia podmiotu w SWO, nawet w ramach kategorii W1, nie mogą się zamykać w obrębie instytucji i organów Unii, a umieszczenie takie dotyczy nieuchronnie stosunków między odpowiednimi urzędnikami zarządzającymi a tym podmiotem.
45 Mimo że art. 16 decyzji 2008/969, zgodnie z którym „ostrzeżenie W1 rejestruje się wyłącznie w celach informacyjnych i nie może ono wiązać się z żadnymi konsekwencjami innymi niż podjęcie środków wzmożonego nadzoru”, ma charakter mniej wiążący niż art. 15, 17 i 19–22 wspomnianej decyzji, ze sformułowania art. 16, a także z systematyki tej decyzji wynika, że odnotowanie ostrzeżenia W1 prowadzi w rzeczywistości do powstania w stosunku do odpowiedniego urzędnika zarządzającego obowiązku podjęcia środków wzmożonego nadzoru, co zresztą Komisja przyznała w zarzucie niedopuszczalności. Ostrzeżenie W1 zostałoby bowiem pozbawione wszelkiej użyteczności, gdyby odpowiedni urzędnik zarządzający, poinformowany o istnieniu podejrzenia nadużyć finansowych lub poważnych błędów administracyjnych (zob. art. 10 decyzji 2008/969), nie był zobowiązany do wzmocnienia środków nadzoru.
46 W niniejszym przypadku wynikający ze spornych aktów obowiązek podjęcia właściwych działań przez odpowiedniego urzędnika zarządzającego w stosunku do skarżącej można wywnioskować z treści wiadomości elektronicznej, która w dniu 4 czerwca 2009 r. została wysłana tej ostatniej przez Komisję. W wiadomości tej urzędnik odpowiedzialny za sprawę związaną z przyznaniem projektu AEGIS poinformował skarżącą, że podpisanie umowy zostało zawieszone i został nałożony dodatkowy warunek, co było spowodowane dotyczącym jej ostrzeżeniem, oraz że służba, do której należy, w niczym tu nie zawiniła.
47 Ponieważ wykazano, iż sporne akty wywołały rzeczywiście skutki poza obrębem Komisji, należy zbadać, czy można je uznać za wywołujące wiążące skutki prawne mogące wpłynąć na interesy skarżącej, zmieniając w sposób istotny jej sytuację prawną.
48 W tym względzie należy stwierdzić, że podmioty zwracające się o zaangażowanie środków finansowych Unii są objęte ostrzeżeniami w SWO w zakresie, w jakim są zobowiązane, aby móc rozwijać swoje interesy finansowe, dostosować się do określonych wymogów lub przestrzegać narzuconych przez odpowiednich urzędników zarządzających środków wzmożonej ostrożności. Takie wymogi i środki ostrożności mogą przybrać formę nowych zobowiązań umownych i nieprzewidzianych ciężarów ekonomicznych lub też, jak w niniejszym przypadku, reperkusji względem organizacji wewnętrznej konsorcjum, do którego te podmioty należą.
49 W niniejszym przypadku od momentu wpisu w SWO poprzez aktywację ostrzeżenia W1a skarżąca znalazła się w sytuacji niekorzystnej w porównaniu do tej, w jakiej znajdowała się w okresie poprzedzającym przyjęcie spornych aktów, jako że Komisja, jak stwierdzono w pkt 45 powyżej, była zobowiązana zastosować środki wzmożonego nadzoru. Ta zmiana sytuacji prawnej skarżącej została wykazana za pomocą wiadomości elektronicznej Komisji z dnia 4 czerwca 2009 r. i wymiany korespondencji, która później nastąpiła, z których wynika, że aby móc zawrzeć umowę w sprawie projektu AEGIS, skarżąca była zmuszona odstąpić od rozdzielenia zaliczki pomiędzy członkami konsorcjum, do którego należała.
50 Konkretniej rzecz ujmując, w liście elektronicznym z dnia 4 czerwca 2009 r. Komisja wskazała, iż nieprzewidziany problem, mianowicie ostrzeżenie skarżącej w SWO, pociągnął za sobą zawieszenie podpisania umowy i wyszczególnienie środków, jakie skarżąca miała podjąć, aby spełnić nowy warunek narzucony jej w celu podpisania umowy.
51 Z powyższego wynika, że sporne akty negatywnie wpłynęły na zakres prowadzenia negocjacji przez skarżącą, organizację w ramach konsorcjum, a tym samym możliwość rzeczywistego zakończenia projektu AEGIS. Odebranie skarżącej możliwości skorzystania z kontroli sądowej w zakresie zasadności elementów tworzących podstawę spornych aktów byłoby niezgodne z zasadą Unii prawa.
52 Jest tak tym bardziej, że decyzja 2008/969 nie gwarantuje w stosunku do osób prawnych i fizycznych prawa do informacji ani możliwości przedstawienia stanowiska, zanim dokona się ich rejestracji w SWO poprzez aktywację ostrzeżeń W1, W2, W3, W4 i W5b. Jest oczywiste, że osoba, która z jakiegoś powodu została poinformowana o wpisie w tym systemie, może zgodnie z art. 8 ust. 2 lit. b) decyzji 2008/969 wystąpić z wnioskiem o sprostowanie danych jej dotyczących. Jednakże decyzja o takim sprostowaniu leży w całości w sferze dyskrecjonalnych uprawnień administracji, mianowicie służby, która zażądała rejestracji tej osoby w systemie.
53 Należy wreszcie podkreślić, że spornych aktów nie można uznać za akty przejściowe i przygotowawcze, które nie podlegają zaskarżeniu. Zawierają one bowiem nie tylko cechy prawne aktów podlegających zaskarżeniu (zob. pkt 44–48 powyżej), ale stanowią także zakończenie szczególnej procedury, mianowicie wpisu podmiotu na listę „alarmową”, bez potrzeby przedstawienia jej powodów tego wpisu, i odrębnej od decyzji, za pomocą których spełnione są różne specyficzne wymogi przewidziane w decyzji 2008/969 (zob. podobnie ww. wyrok IBM przeciwko Komisji, pkt 11).
54 Z powyższego wynika, że Komisja nie ma racji, twierdząc, że skarga jest niedopuszczalna.
55 W konsekwencji należy oddalić zarzut niedopuszczalności podniesiony przez Komisję.
W przedmiocie kosztów
56 Zgodnie z art. 87 § 1 regulaminu postępowania o kosztach orzeka się w wyroku lub postanowieniu kończącym postępowanie.
57 Na tym etapie postępowania rozstrzygnięcie o kosztach należy zatem odłożyć do czasu wydania orzeczenia kończącego postępowanie.
Z powyższych względów
SĄD (szósta izba)
postanawia, co następuje:
1) Zarzut niedopuszczalności zostaje oddalony.
2) Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.
Sporządzono w Luksemburgu w dniu 13 kwietnia 2011 r.
E. Coulon | | E. Moavero Milanesi |