Sprawa T‑196/02

MTU Friedrichshafen GmbH

przeciwko

Komisji Wspólnot Europejskich

Pomoc państwa – Pomoc na restrukturyzację – Decyzja nakazująca odzyskanie pomocy niezgodnej ze wspólnym rynkiem – Artykuł 13 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 659/1999 – Odpowiedzialność solidarna

Streszczenie wyroku

1.      Pomoc przyznawana przez państwa – Postępowanie administracyjne – Uprawnienie Komisji oparcia się na informacjach, którymi dysponuje – Przesłanka

(art. 88 ust. 2 WE; rozporządzenie Rady nr 659/1999, art. 5 ust. 2, art. 10 ust. 3 i art. 13 ust. 1)

2.      Pomoc przyznawana przez państwa – Decyzja Komisji stwierdzająca niezgodność pomocy ze wspólnym rynkiem i nakazująca jej zwrot – Decyzja nakładająca solidarny obowiązek zwrotu w określonej kwocie na przedsiębiorstwo jedynie podejrzane na podstawie dostępnych informacji o to, że skorzystało z pomocy – Niedopuszczalność

(art. 88 ust. 2 WE; rozporządzenie Rady nr 659/1999, art. 13 ust. 1 i art.  14 ust. 1)

1.      W dziedzinie pomocy państwa, na podstawie orzecznictwa Sądu zebranego i wyrażonego w art. 13 ust. 1 rozporządzenia nr 659/1999 ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania [88 WE] Komisja jest uprawniona do wydania decyzji na podstawie dostępnych jej informacji, jeżeli dane państwo członkowskie nie spełnia ciążącego na nim obowiązku współpracy i nie dostarcza informacji, jakich żądała ona w celu zbadania zgodności danej pomocy ze wspólnym rynkiem.

Jednakże, biorąc pod uwagę bardzo szeroki zakres tego uprawnienia Komisji, przed wydaniem takiej decyzji musi ona przestrzegać określonych wymogów proceduralnych. Wymogi te przewidziane są w art. 5 ust. 2, art. 10 ust. 3 i art. 13 ust. 1 rozporządzenia nr 659/1999. W szczególności, w przypadku gdy pomimo wystosowanego ponaglenia zainteresowane państwo członkowskie nie dostarcza wnioskowanych informacji w terminie wyznaczonym przez Komisję lub jeżeli dostarcza informacje niekompletne, Komisja może w formie decyzji wymagać dostarczenia informacji. Ponadto wspomniany nakaz udzielenia informacji musi szczegółowo określać, jakie informacje są wymagane, oraz wyznaczać stosowny termin, w jakim informacje te mają zostać dostarczone. Wreszcie, jedynie jeżeli państwo członkowskie nie zastosuje się do takiego nakazu, Komisja może zakończyć postępowanie i wydać decyzję stwierdzającą zgodność lub niezgodność pomocy ze wspólnym rynkiem na podstawie dostępnych informacji.

(por. pkt 39–41)

2.      Artykuł 13 ust. 1 rozporządzenia nr 659/1999 ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. [88 WE] umożliwia Komisji zamknięcie formalnego postępowania wyjaśniającego zgodność danej pomocy ze wspólnym rynkiem w drodze decyzji wydanej na podstawie art. 7 tego rozporządzenia. W szczególności, jeżeli dane państwo członkowskie nie dostarczyło Komisji żądanych przez nią informacji, Komisja może wydać decyzję stwierdzającą niezgodność pomocy ze wspólnym rynkiem na podstawie dostępnych informacji oraz w razie konieczności nakazać danemu państwu członkowskiemu odzyskanie pomocy od beneficjentów zgodnie z art. 14 rozporządzenia nr 659/1999.

Jednakże art. 13 ust. 1 rozporządzenia nr 659/1999 nie pozwala Komisji na zobowiązanie danego przedsiębiorstwa, chociażby na zasadzie solidarności, do zwrotu określonej części pomocy uznanej za niezgodną ze wspólnym rynkiem, jeżeli przekazanie zasobów państwa, z których przedsiębiorstwo to skorzystało, opiera się na domysłach, których nie można potwierdzić i którym nie można zaprzeczyć na podstawie informacji dostępnych Komisji.

Ponadto, skoro decyzja Komisji nakłada na przedsiębiorstwo, któremu pomoc nie została przyznana, lecz które z niej skorzystało, solidarny obowiązek zwrotu części tej pomocy, do władz krajowych będzie należało w danym przypadku jej odzyskanie od niego, przy czym wspomniane władze krajowe nie będą mogły ocenić zasadności wspomnianego zobowiązania solidarnego. Taka sytuacja nie jest jednak konieczną konsekwencją zastosowania procedury ustanowionej w traktacie w dziedzinie pomocy państwa, ponieważ państwo członkowskie przyznające pomoc, której odzyskanie zostało nakazane, jest w każdym razie zobowiązane do zażądania zwrotu pomocy od jej faktycznych beneficjentów, i to pod kontrolą Komisji, przy czym nie ma konieczności wyraźnego ich wskazywania w decyzji o odzyskaniu pomocy ani tym bardziej precyzowania kwoty zwrotu przypadającej na każdego beneficjenta.

(por. pkt 45, 46, 48–50)