WYROK SĄDU (trzecia izba w składzie powiększonym)

z dnia 22 listopada 2023 r.(*)

Unia gospodarcza i walutowa – Unia bankowa – Jednolity mechanizm restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji kredytowych i niektórych firm inwestycyjnych (SRM) – Restrukturyzacja i uporządkowana likwidacja Banco Popular Español – Decyzja SRB odmawiająca przyznania rekompensaty akcjonariuszom i wierzycielom dotkniętym działaniami w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji – Wycena różnicy w traktowaniu – Niezależność podmiotu dokonującego wyceny

W sprawie T‑330/20

ACMO Sàrl, z siedzibą w Luksemburgu (Luksemburg), oraz inne skarżące, których nazwy wymieniono w załączniku(1) do niniejszego wyroku i których reprezentowali adwokaci T. Soames i I. Prodromou-Stamoudi oraz R. East, solicitor,

strona skarżąca,

przeciwko

Jednolitej Radzie ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (SRB), którą reprezentowali M. Fernández Rupérez, A. Lapresta Bienz, L. Forestier i J. Rius Riu, w charakterze pełnomocników, tych zaś wspierali adwokaci H.-G. Kamann, F. Louis, V. Del Pozo Espinosa de los Monteros i L. Hesse,

strona pozwana,

popieranej przez

Królestwo Hiszpanii, które reprezentowała A. Gavela Llopis, w charakterze pełnomocnika,

interwenient,

SĄD (trzecia izba w składzie powiększonym),

w składzie podczas narady: M. van der Woude, prezes, G. De Baere (sprawozdawca), G. Steinfatt, K. Kecsmár i S. Kingston, sędziowie,

sekretarz: P. Nuñez Ruiz, administratorka,

uwzględniając pisemny etap postępowania,

po zapoznaniu się z pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 23 stycznia 2023 r., w którym PIMCO Dynamic Income Fund poinformował Sąd o swym statusie następcy prawnego PIMCO Income Opportunity Fund i PIMCO Dynamic Credit and Mortgage Income Fund,

po zapoznaniu się z pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 13 listopada 2023 r., w którym Bybrook Capital Badminton Fund LP wniosła o wstąpienie do postępowania w miejsce Cairn Global Funds PLC i Cairn Special Opportunities Credit Master Fund Limited po stronie skarżącej w niniejszej sprawie, w następstwie czego pozostałym uczestnikom postepowania dano możliwość przedstawienia uwag w tym względzie,

po zapoznaniu się z pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 16 listopada 2023 r., w którym PIMCO Global Cross-asset Opportunities Master Fund LDC wniosła o wstąpienie do postępowania w miejsce PHFS series SPC - PHSF VII SP po stronie skarżącej w niniejszej sprawie, w następstwie czego pozostałym uczestnikom postepowania dano możliwość przedstawienia uwag w tym względzie,

po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 9 września 2022 r.,

wydaje następujący

Wyrok

1        W opartej na art. 263 TFUE skardze skarżące, ACMO Sàrl i pozostałe osoby prawne, których nazwy wymieniono w załączniku do niniejszego wyroku, wnoszą o stwierdzenie nieważności decyzji Jednolitej Rady ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (SRB) SRB/EES/2020/52 z dnia 17 marca 2020 r. ustalającej to, czy należy przyznać rekompensatę akcjonariuszom i wierzycielom Banco Popular Español, SA, których dotyczyły środki restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do tego banku (zwanej dalej „zaskarżoną decyzją”).

I.      Okoliczności powstania sporu

2        Skarżące są funduszami inwestycyjnymi, które przed przyjęciem w odniesieniu do Banco Popular Español, SA (zwanego dalej „Banco Popular”) programu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji posiadały instrumenty dodatkowe w Tier I i instrumenty w Tier II tego banku, większość za pośrednictwem subfunduszy, z wyjątkiem jednego z nich, który wstąpił w prawa podmiotu posiadającego obligacje Banco Popular.

3        W dniu 7 czerwca 2017 r. podczas sesji wykonawczej SRB wydała decyzję SRB/EES/2017/08 dotyczącą przyjęcia programu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do Banco Popular (zwanego dalej „programem restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji”) na podstawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 806/2014 z dnia 15 lipca 2014 r. ustanawiającego jednolite zasady i jednolitą procedurę restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji kredytowych i niektórych firm inwestycyjnych w ramach jednolitego mechanizmu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz zmieniającego rozporządzenie (UE) nr 1093/2010 (Dz.U. 2014, L 225, s. 1).

4        Przed przyjęciem tego programu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, w dniu 23 maja 2017 r., po przeprowadzeniu postępowania przetargowego SRB w ramach przygotowania ewentualnej restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji Banco Popular zaangażowała w charakterze rzeczoznawcy kancelarię Deloitte Réviseurs d’Entreprises (zwaną dalej „wyceniającym”). Wyceniającemu, który ubiegał się o zamówienie w ramach wielokrotnej umowy ramowej o świadczenie usług, którą SRB podpisała z sześcioma kancelariami, w tym z wyceniającym, udzielono zamówienia na wykonanie konkretnych usług. Zgodnie z tym zamówieniem wyceniający miał przeprowadzić wycenę Banco Popular przed ewentualną restrukturyzacją i uporządkowaną likwidacją oraz, już po ewentualnej restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, o której to wycenie różnicy w traktowaniu jest mowa w art. 20 ust. 16–18 rozporządzenia nr 806/2014.

5        W dniu 5 czerwca 2017 r. SRB przyjęła pierwszą wycenę na podstawie art. 20 ust. 5 lit. a) rozporządzenia nr 806/2014, której celem było dostarczenie informacji pozwalających ustalić, czy zostały spełnione warunki wymagane do wszczęcia procedury restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, które zostały określone w art. 18 ust. 1 rozporządzenia nr 806/2014.

6        W dniu 6 czerwca 2017 r. wyceniający przekazał SRB drugą wycenę (zwaną dalej „wyceną nr 2”), która została sporządzona na podstawie art. 20 ust. 10 rozporządzenia nr 806/2014. Celem wyceny nr 2 było oszacowanie wartości aktywów i zobowiązań Banco Popular, przedstawienie szacunkowego sposobu potraktowania akcjonariuszy i wierzycieli, w przypadku gdyby Banco Popular został objęty standardowym postępowaniem upadłościowym, a także dostarczenie informacji pozwalających na podjęcie decyzji w sprawie akcji i instrumentów właścicielskich, które mają zostać przeniesione, i umożliwiających SRB określenie warunków handlowych do celu zastosowania instrumentu zbycia działalności.

7        W ramach programu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji SRB, uznawszy, że spełnione zostały warunki przewidziane w art. 18 ust. 1 rozporządzenia nr 806/2014, postanowiła objąć Banco Popular procedurą restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji. SRB podjęła decyzję o umorzeniu i konwersji instrumentów kapitałowych Banco Popular na podstawie art. 21 rozporządzenia nr 806/2014 oraz o zastosowaniu instrumentu zbycia działalności na podstawie art. 24 rozporządzenia nr 806/2014 poprzez przeniesienie akcji na nabywcę.

8        SRB postanowiła anulować 100 % akcji Banco Popular, dokonać konwersji i umorzenia wartości całej kwoty głównej wyemitowanych przez Banco Popular instrumentów dodatkowych w Tier I oraz dokonać konwersji całej kwoty wyemitowanych przez Banco Popular instrumentów w Tier II na „nowe akcje II”. W trakcie przeprowadzonego przez hiszpański organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji Fondo de Reestructuración Ordenada Bancaria (FROB, fundusz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji banków, Hiszpania) przejrzystego i otwartego procesu sprzedaży „nowe akcje II” zostały przeniesione na Banco Santander SA w zamian za zapłatę ceny zakupu w wysokości 1 EUR. Efektem tego w dniu 28 września 2018 r. Banco Santander wstąpił w drodze sukcesji uniwersalnej w prawa i obowiązki Banco Popular, w ramach połączenia poprzez przejęcie.

9        W dniu 7 czerwca 2017 r. Komisja Europejska przyjęła decyzję (UE) 2017/1246 zatwierdzającą program restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do Banco Popular (Dz.U. 2017, L 178, s. 15).

10      W dniu 14 czerwca 2018 r. wyceniający przekazał SRB wycenę różnicy w traktowaniu, o której mowa w art. 20 ust. 16–18 rozporządzenia nr 806/2014, przeprowadzoną w celu ustalenia, czy akcjonariusze i wierzyciele zostaliby lepiej potraktowani, gdyby instytucja objęta restrukturyzacją i uporządkowaną likwidacją została objęta standardowym postępowaniem upadłościowym (zwaną dalej „wyceną nr 3”). W dniu 31 lipca 2018 r. wyceniający przesłał SRB addendum do tej wyceny, w którym zostały skorygowane pewne błędy formalne.

11      W wycenie nr 3 wyceniający oszacował, w jaki sposób zostaliby potraktowani akcjonariusze i wierzyciele, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, gdyby w chwili przyjęcia tego programu Banco Popular został objęty standardowym postępowaniem upadłościowym. Dokonał on tej wyceny w ramach scenariusza likwidacji w zastosowaniu Ley 22/2003, Concursal (ustawy 22/2003 – prawo upadłościowe) z dnia 9 lipca 2003 r. (BOE nr 164 z dnia 10 lipca 2003 r., s. 26905).

12      Wyceniający wskazał, że hipotetyczny scenariusz likwidacji został przygotowany na podstawie niepoddanych audytowi informacji finansowych z dnia 6 czerwca 2017 r. lub, jeżeli nie były one dostępne, na podstawie informacji z dnia 31 maja 2017 r. Uznał on, że wszczęcie w odniesieniu do Banco Popular standardowego postępowania upadłościowego w dniu 7 czerwca 2017 r. doprowadziłoby do nieplanowanej likwidacji. W celu dokonania oceny wartości upłynniania aktywów wyceniający wziął pod uwagę trzy alternatywne scenariusze czasowe likwidacji, wynoszące 18 miesięcy, 3 lata i 7 lat, w ramach których przewidziano najlepszą i najgorszą wersję tego scenariusza. Stwierdził on, że, w przypadku akcjonariuszy, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, i wierzycieli podporządkowanych, w ramach żadnego z tych scenariuszy nie oczekiwano jakiegokolwiek odzyskiwania środków w ramach standardowego postępowania upadłościowego, w związku z czym nie zachodziła różnica w traktowaniu w porównaniu z traktowaniem wynikającym z działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.

13      W dniu 6 sierpnia 2018 r. SRB opublikowała na swojej stronie internetowej komunikat z dnia 2 sierpnia 2018 r. dotyczący wstępnej decyzji w sprawie konieczności przyznania rekompensaty akcjonariuszom i wierzycielom, w stosunku do których zastosowano działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do Banco Popular, rozpoczęcia procedury w związku z prawem do bycia wysłuchanym (SRB/EES/2018/132) (zwanej dalej „decyzją wstępną”), a także jawną wersję wyceny nr 3. W dniu 7 sierpnia 2018 r. opublikowano w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej ogłoszenie dotyczące tego komunikatu SRB (Dz.U. 2018, C 277 I, s. 1).

14      W decyzji wstępnej SRB uznała, że z wyceny nr 3 wynika, iż nie istnieje różnica między sposobem, w jaki rzeczywiście potraktowano akcjonariuszy i wierzycieli, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, a sposobem, w jaki potraktowano by ich, gdyby wobec tego banku przeprowadzono w chwili przyjęcia tego programu standardowe postępowanie upadłościowe. Na wstępie SRB uznała, że nie jest zobowiązana do wypłaty rekompensaty akcjonariuszom i wierzycielom, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular wskutek zastosowania art. 76 ust. 1 lit. e) rozporządzenia nr 806/2014.

15      Celem podjęcia ostatecznej decyzji w przedmiocie tego, czy ma ona przyznać rekompensatę akcjonariuszom i wierzycielom, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, SRB zwróciła się do nich o poinformowanie jej o tym, czy są oni zainteresowani skorzystaniem z prawa do bycia wysłuchanym w odniesieniu do tej decyzji wstępnej, zgodnie z art. 41 ust. 2 lit. a) Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

16      SRB wskazała, że procedura dotycząca prawa do bycia wysłuchanym zostanie przeprowadzona w dwóch etapach.

17      Na pierwszym z nim, etapie rejestracji, akcjonariusze i wierzyciele, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, zostali wezwani do wyrażenia – za pomocą specjalnego formularza zgłoszeniowego, dostępnego w Internecie do dnia 14 września 2018 r. – chęci skorzystania z prawa do bycia wysłuchanym. Następnie SRB powinna była sprawdzić, czy każda ze stron, które wyraziły takie zainteresowanie, miała status akcjonariusza lub wierzyciela, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular. Zainteresowani akcjonariusze i wierzyciele, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, musieli przedstawić poświadczenie swojej tożsamości, jak również poświadczenie tego, że w dniu 6 czerwca 2017 r. posiadali co najmniej jeden instrument kapitałowy Banco Popular, który został umorzony lub poddany konwersji i przeniesiony w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.

18      Na drugim z etapów, polegającym na konsultacji, akcjonariusze i wierzyciele, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, którzy wyrazili zainteresowanie skorzystaniem z prawa do bycia wysłuchanym na pierwszym etapie i których status został sprawdzony przez SRB, mogli przedstawić swoje uwagi na temat decyzji wstępnej, do której została załączona wycena nr 3.

19      W dniu 16 października 2018 r. SRB ogłosiła, że kwalifikujący się do tego akcjonariusze i wierzyciele zostaną wezwani do przedłożenia pisemnych uwag na temat decyzji wstępnej od dnia 6 listopada 2018 r. W dniu 6 listopada 2018 r. SRB przesłała akcjonariuszom i uprawnionym wierzycielom spersonalizowany link zapewniający im dostęp do formularza, w którym mogli przedstawić, do dnia 26 listopada 2018 r., uwagi na temat decyzji wstępnej oraz jawnej wersji wyceny nr 3.

20      Po zakończeniu etapu konsultacji SRB przeanalizowała przedstawione przez akcjonariuszy i wierzycieli, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, odpowiednie uwagi dotyczące decyzji wstępnej. Zwróciła się ona do wyceniającego o dostarczenie jej dokumentu zawierającego sporządzoną przezeń ocenę odpowiednich uwag dotyczących wyceny nr 3 oraz o zbadanie, czy w świetle tych uwag wycena nr 3 pozostaje ważna.

21      W dniu 18 grudnia 2019 r. wyceniający przedstawił SRB swoją ocenę zatytułowaną „Dokument wyjaśniający wycenę różnicy w traktowaniu” (zwany dalej „dokumentem wyjaśniającym”). W tym dokumencie wyjaśniającym wyceniający potwierdził, że strategia i różne hipotetyczne scenariusze likwidacji, które zostały wyszczególnione w wycenie nr 3, a także zastosowane metody i przeprowadzone analizy pozostają ważne.

22      W dniu 17 marca 2020 r. SRB wydała zaskarżoną decyzję. Komunikat dotyczący tej decyzji został opublikowany w dniu 20 marca 2020 r. w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (Dz.U. 2020, C 91, s. 2).

23      W zaskarżonej decyzji SRB uznała, że wyceniający był niezależny zgodnie z wymogami przewidzianymi w art. 20 ust. 1 rozporządzenia nr 806/2014 i w rozdziale IV rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2016/1075 z dnia 23 marca 2016 r. uzupełniającego dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE w odniesieniu do regulacyjnych standardów technicznych określających treść planów naprawy, planów restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz grupowych planów restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, minimalne kryteria, które właściwy organ ma poddać ocenie w odniesieniu do planów naprawy i grupowych planów naprawy, warunki udzielenia wsparcia finansowego w ramach grupy, wymagania wobec niezależnych rzeczoznawców, umowne uznanie uprawnień do umorzenia i konwersji, procedury i treść wymogów dotyczących powiadomienia i obwieszczenia o zawieszeniu oraz sposób funkcjonowania kolegiów ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji (Dz.U. 2016, L 184, s. 1).

24      W tytule 5 (dotyczącym „wyceny nr 3”) zaskarżonej decyzji SRB streściła treść wyceny nr 3 i uznała, że była ona zgodna z mającymi zastosowanie ramami prawnymi oraz uzasadniona i wyczerpująca w stopniu wystarczającym, aby stanowić podstawę decyzji wydanej na podstawie art. 76 ust. 1 lit. e) rozporządzenia nr 806/2014. Uznała ona, że w wycenie nr 3 zostały ocenione niezbędne elementy przewidziane w art. 20 ust. 17 rozporządzenia nr 806/2014 i w rozporządzeniu delegowanym Komisji (UE) 2018/344 z dnia 14 listopada 2017 r. uzupełniającym dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE w odniesieniu do regulacyjnych standardów technicznych określających kryteria dotyczące metod wyceny różnicy w traktowaniu w ramach procedury restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji (Dz.U. 2018, L 67, s. 3).

25      W tytule 6 zaskarżonej decyzji SRB przedstawiła „uwagi przekazane przez akcjonariuszy i wierzycieli, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, oraz ich wycenę”. W tytule 6.1 (dotyczącym „oceny adekwatności”) zaskarżonej decyzji SRB wyjaśniła, że niektóre z tych uwag, które nie dotyczyły ani jej decyzji wstępnej, ani wyceny nr 3, nie są istotne, ponieważ nie są objęte procedurą dotyczącą prawa do bycia wysłuchanym. W tytule 6.2 zaskarżonej decyzji SRB zbadała pogrupowane tematycznie „istotne uwagi” przekazane przez akcjonariuszy i wierzycieli, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, dotyczące niezależności wyceniającego i treści wyceny nr 3.

26      SRB doszła do wniosku, że z wyceny nr 3 w związku z dokumentem wyjaśniającym i wnioskami zawartymi w tytule 6.2 zaskarżonej decyzji wynika, iż nie ma różnicy między sposobem, w jaki rzeczywiście potraktowano akcjonariuszy i wierzycieli, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, a sposobem, w jaki potraktowano by ich, gdyby w dniu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji Banco Popular został objęty standardowym postępowaniem upadłościowym.

27      W związku z tym SRB wydała następującą decyzję:

„Artykuł 1

Wycena

W celu ustalenia, czy należy przyznać rekompensatę akcjonariuszom i wierzycielom, w stosunku do których zastosowano działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do Banco Popular […], sporządzono wycenę różnicy w traktowaniu, o której mowa w art. 20 ust. 16 rozporządzenia nr 806/2014; została ona sporządzona zgodnie z załącznikiem I do niniejszej decyzji w związku z dokumentem wyjaśniającym zawartym w załączniku II do niniejszej decyzji.

Artykuł 2

Rekompensata

Akcjonariusze i wierzyciele, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, nie mają prawa do rekompensaty z jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w zastosowaniu art. 76 ust. 1 lit. e) rozporządzenia nr 806/2014.

Artykuł 3

Adresaci decyzji

Decyzja ta jest skierowana do FROB działającego w charakterze krajowego organu ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia nr 806/2014”.

II.    Żądania stron

28      Skarżące wnoszą do Sądu o:

–        stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

–        obciążenie SRB kosztami postępowania.

29      SRB wnosi do Sądu o:

–        odrzucenie skargi jako niedopuszczalnej w zakresie, w jakim została ona wniesiona przez skarżące działające w charakterze przedstawiciela lub przez skarżące, których dotyczą wyłącznie poszczególne subfundusze;

–        tytułem żądania ewentualnego i w odniesieniu do pozostałych skarżących – oddalenie skargi jako bezzasadnej;

–        obciążenie skarżących kosztami postępowania.

30      Królestwo Hiszpanii wnosi do Sądu o:

–        oddalenie skarg;

–        obciążenie skarżących kosztami postępowania.

III. Co do prawa

A.      W przedmiocie dopuszczalności

31      SRB podnosi, że niektóre skarżące nie wykazały, że przysługuje im legitymacja procesowa. Uważa ona, że skargę należy odrzucić jako niedopuszczalną w zakresie, w jakim została wniesiona przez niektóre ze skarżących działające w charakterze przedstawiciela, a mianowicie jako podmiot zarządzający funduszami, które posiadały obligacje Banco Popular, oraz przez inne skarżące, których ta sprawa dotyczy wyłącznie ze względu na ich subfundusze, które z kolei posiadały instrumenty kapitałowe Banco Popular.

32      Należy stwierdzić, że SRB nie podnosi niedopuszczalności skargi w odniesieniu do skarżących w ich całokształcie.

33      W tym względzie z załączonych do skargi dokumentów o formalnym charakterze wynika, że w dniu przyjęcia programu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji wiele ze skarżących rzeczywiście posiadało dodatkowe instrumenty kapitałowe w Tier I lub instrumenty kapitałowe w Tier II Banco Popular. Należy również zauważyć, że uczestniczyły one ponadto w postępowaniu dotyczącym prawa do bycia wysłuchanym.

34      Wynika stąd, że skarżące te należą do kategorii akcjonariuszy i wierzycieli, których dotyczy restrukturyzacja i uporządkowana likwidacja Banco Popular. Zaskarżona decyzja dotyczy ich zatem bezpośrednio i indywidualnie i mają one legitymację procesową do wniesienia skargi o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji, czego zresztą SRB nie kwestionuje.

35      Należy zaś przypomnieć, że, zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, w przypadku wniesienia jednej i tej samej skargi, gdy co najmniej jedna ze skarżących ma legitymację procesową, nie ma potrzeby badania legitymacji procesowej innych skarżących (zob. podobnie wyrok z dnia 9 czerwca 2011 r., Comitato „Venezia vuole vivere” i in./Komisja, C‑71/09 P, C‑73/09 P i C‑76/09 P, EU:C:2011:368, pkt 37; zob. także podobnie wyrok z dnia 24 października 2019 r., EPSU i Goudriaan/Komisja, T‑310/18, EU:T:2019:757, pkt 38 i przytoczone tam orzecznictwo).

36      W związku z tym nie ma potrzeby badania podniesionego przez SRB zarzutu niedopuszczalności opartego na tym, że skarżącym działającym w charakterze przedstawiciela lub w imieniu ich subfunduszów nie przysługuje legitymacja procesowa.

B.      Co do istoty

37      Na poparcie swych skarg skarżące podnoszą trzy zarzuty. Zarzut pierwszy dotyczy oczywistych błędów w ocenie, jakie miała popełnić SRB przy zatwierdzaniu wyceny nr 3, dotyczących oceny długości okresu niewypłacalności, kredytów niezagrożonych, kredytów zagrożonych, aktywów nieruchomościowych i ryzyk prawnych po stronie Banco Popular. Zarzut drugi, podniesiony tytułem ewentualnym, został oparty na tym, że SRB popełniła oczywisty błąd w ocenie, wyznaczając wyceniającego jako niezależnego rzeczoznawcę. Zarzut trzeci, również podniesiony tytułem ewentualnym, dotyczy tego, że SRB niesłusznie przeniosła na wyceniającego uprawnienia decyzyjne przyznane jej na mocy rozporządzenia nr 806/2014.

1.      Uwagi wstępne

a)      W przedmiocie zakresu kontroli sprawowanej przez Sąd

38      Należy zauważyć, że orzecznictwo ograniczyło zakres kontroli sprawowanej przez Sąd zarówno w sytuacjach, w których zaskarżony akt opiera się na ocenie wysoce złożonych okoliczności faktycznych o charakterze naukowym i technicznym, jak i w przypadku złożonych ocen ekonomicznych.

39      Z jednej strony, jeśli chodzi o sytuacje, w których organy Unii Europejskiej dysponują szerokim zakresem uznania, w szczególności w odniesieniu do oceny – w celu określenia charakteru i zakresu stosowania przyjmowanych przez nie środków – bardzo złożonych okoliczności faktycznych o charakterze naukowym i technicznym, kontrola sądu Unii musi ograniczać się do zbadania, czy przy wykonywaniu takiego uprawnienia nie dopuszczono się oczywistego błędu, czy nie stanowi nadużycia władzy lub też czy władze te w sposób oczywisty nie przekroczyły granic przysługującego im uznania. W takim kontekście sąd Unii nie może bowiem zastępować swą oceną okoliczności faktycznych o charakterze naukowym i technicznym oceny, która została dokonana przez organy Unii, będące z kolei jedynymi organami, którym traktat FUE powierzył to zadanie [zob. wyroki: z dnia 21 lipca 2011 r., Etimine, C‑15/10, EU:C:2011:504, pkt 60 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 1 czerwca 2022 r., Algebris (UK) i Anchorage Capital Group/Komisja, T‑570/17, EU:T:2022:314, pkt 105 i przytoczone tam orzecznictwo].

40      Z drugiej strony, co się tyczy kontroli, jaką sądy Unii sprawują nad dokonywanymi przez organy Unii złożonymi ocenami ekonomicznymi, jest ona kontrolą o zawężonym zakresie, która musi ograniczyć się do weryfikacji poszanowania uregulowań proceduralnych, uzasadnienia, prawidłowości ustaleń okoliczności faktycznych, braku oczywistego błędu w ocenie tych okoliczności faktycznych oraz braku nadużycia władzy. Również w ramach tej kontroli sąd Unii nie może zatem również zastąpić oceny ekonomicznej dokonanej przez właściwy organ Unii swoją własną oceną [zob. wyroki: z dnia 2 września 2010 r., Komisja/Scott, C‑290/07 P, EU:C:2010:480, pkt 66 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 1 czerwca 2022 r., Algebris (UK) i Anchorage Capital Group/Komisja, T‑570/17, EU:T:2022:314, pkt 106 i przytoczone tam orzecznictwo].

41      Ponieważ decyzje SRB mające na celu ustalenie, czy należy przyznać rekompensatę akcjonariuszom i wierzycielom, których dotyczą podjęte wobec danego podmiotu działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, opierają się na wysoce złożonych ocenach ekonomicznych i technicznych, należy uznać, że zasady wynikające z orzecznictwa, o którym mowa w pkt 39 i 40 powyżej, mają zastosowanie do kontroli, którą ma przeprowadzić sąd Unii.

42      Chociaż SRB przysługuje zakres uznania w dziedzinie ekonomicznej i technicznej, nie oznacza to, że sąd Unii powinien powstrzymać się od kontroli dokonanej przez SRB interpretacji danych o charakterze ekonomicznym, na których opiera się jej decyzja. Jak bowiem orzekł Trybunał, nawet w przypadku złożonych ocen sąd Unii powinien w szczególności nie tylko zbadać materialną prawdziwość przytoczonych dowodów, ich wiarygodność i spójność, ale także sprawdzić, czy te dowody stanowią zbiór istotnych danych, które należy wziąć pod uwagę w celu oceny złożonej sytuacji, i czy mogą one stanowić poparcie dla wniosków wyciągniętych na ich podstawie [zob. wyroki: z dnia 11 listopada 2021 r., Autostrada Wielkopolska/Komisja i Polska, C‑933/19 P, EU:C:2021:905, pkt 117 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 1 czerwca 2022 r., Algebris (UK) i Anchorage Capital Group/Komisja, T‑570/17, EU:T:2022:314, pkt 108 i przytoczone tam orzecznictwo].

43      W tym względzie, aby strona skarżąca na podstawie przedstawionych dowodów mogła wykazać, że SRB popełniła oczywisty błąd w ocenie okoliczności faktycznych, dający podstawę do stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji, dowody te muszą być wystarczające do pozbawienia wiarygodności dokonanej w tej decyzji oceny okoliczności faktycznych [zob. analogicznie wyroki: z dnia 7 maja 2020 r., BTB Holding Investments i Duferco Participations Holding/Komisja, C‑148/19 P, EU:C:2020:354, pkt 72; z dnia 1 czerwca 2022 r., Algebris (UK) i Anchorage Capital Group/Komisja, T‑570/17, EU:T:2022:314, pkt 105, 109 i przytoczone tam orzecznictwo].

44      Tak więc, jeżeli pomimo przedstawionych przez stronę skarżącą dowodów podważaną ocenę można nadal uznać za prawdziwą lub wiarygodną, zarzut oczywistego błędu w ocenie należy oddalić (zob. wyroki: z dnia 27 września 2018 r., Spiegel-Verlag Rudolf Augstein i Sauga/EBC, T‑116/17, niepublikowany, EU:T:2018:614, pkt 39 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 25 listopada 2020 r., BMC/Wspólne Przedsięwzięcie „Czyste Niebo 2”, T‑71/19, niepublikowany, EU:T:2020:567, pkt 76 i przytoczone tam orzecznictwo).

45      Ponadto z utrwalonego orzecznictwa wynika, że w sytuacji gdy instytucjom przysługują uprawnienia dyskrecjonalne, poszanowanie gwarancji przyznanych przez porządek prawny Unii w postępowaniach administracyjnych nabiera jeszcze większego znaczenia. Wśród tych gwarancji zapewnianych przez porządek prawny Unii w postępowaniach administracyjnych znajduje się w szczególności zasada dobrej administracji, usankcjonowana w art. 41 ust. 2 lit. a) karty praw podstawowych, z którą związany jest obowiązek starannego i bezstronnego zbadania przez właściwą instytucję wszystkich istotnych okoliczności danego przypadku. Tylko w ten sposób sąd Unii jest w stanie zweryfikować, czy zostały spełnione okoliczności faktyczne i prawne, od których jest uzależnione skorzystanie z uprawnień dyskrecjonalnych (zob. podobnie wyrok z dnia 21 listopada 1991 r., Technische Universität München, C‑269/90, EU:C:1991:438, pkt 14).

b)      W przedmiocie dopuszczalności dowodów przedstawionych w załączniku do repliki

46      W duplice SRB podnosi, że skarżące przedstawiły w załączniku do repliki drugie zeznanie świadka A i addendum do ich ekspertyzy; uczyniły to w celu poparcia argumentów przedstawionych już w skardze, a zatem dowody te powinny były zostać do niej już załączone. Skarżące nie uzasadniły opóźnienia w przedstawieniu tych nowych dowodów, dopuszczając się w ten sposób naruszenia art. 85 §§ 1 i 2 regulaminu postępowania przed Sądem, efektem czego dowody te są niedopuszczalne.

47      Zgodnie z brzmieniem art. 85 §§ 1 i 2 tego regulaminu dowody i wnioski dowodowe przedstawia się w ramach pierwszej wymiany pism procesowych, zaś strony mogą przedstawiać na poparcie swojej argumentacji nowe dowody lub wnioski dowodowe w replice i duplice, o ile opóźnienie w ich złożeniu jest uzasadnione.

48      Należy zauważyć, po pierwsze, że skarżące przedstawiły w załączniku do skargi zeznanie adwokata specjalizującego się w hiszpańskim prawie upadłościowym, A, datowane na dzień 28 maja 2020 r. i dotyczące istotnych kwestii z zakresu prawa upadłościowego i praktyk stosowanych w tej dziedzinie. Po drugie, również w załączniku do skargi, skarżące przedstawiły datowaną na dzień 28 maja 2020 r. ekspertyzę, która pierwotnie miała na celu zbadanie założeń i metodologii przyjętych w wycenie nr 3 w następstwie zastosowania formularza przekazanego przez SRB w ramach procedury dotyczącej prawa do bycia wysłuchanym, i która została zaktualizowana w następstwie wydania zaskarżonej decyzji i dokumentu wyjaśniającego.

49      W załączniku do repliki skarżące przedstawiły drugie zeznanie A z dnia 9 kwietnia 2021 r., dotyczące niektórych aspektów odpowiedzi na skargę, które odnosiły się do hiszpańskiego prawa upadłościowego oraz addendum do ich ekspertyzy z dnia 13 kwietnia 2021 r., przygotowane w celu ustosunkowania się do niektórych z pytań podniesionych przez SRB w odpowiedzi na skargę.

50      Z orzecznictwa wynika, że dowód przeciwny i rozszerzenie wniosków dowodowych – przedstawione w następstwie przedłożenia dowodu przeciwnego przez stronę przeciwną w odpowiedzi na skargę – nie są objęte zasadą prekluzji przewidzianą w art. 85 § 2 regulaminu postępowania. Przepis ten dotyczy bowiem nowych wniosków dowodowych i należy go interpretować w świetle art. 92 § 7 regulaminu postępowania, w którym przewidziano wyraźnie, że dopuszcza się przedstawienie dowodów przeciwnych oraz rozszerzenie środków dowodowych (zob. wyroki: z dnia 17 grudnia 1998 r., Baustahlgewebe/Komisja, C‑185/95 P, EU:C:1998:608, pkt 72; z dnia 5 maja 2021 r., ITD i Danske Fragtmænd/Komisja, T‑561/18, EU:T:2021:240, pkt 102 i przytoczone tam orzecznictwo).

51      Ponieważ z załączników tych wyraźnie wynika, że przedstawiono je w celu poparcia argumentów, za pomocą których skarżące zamierzają zakwestionować oceny zawarte w odpowiedzi na skargę, należy uznać, że są one dopuszczalne.

2.      W przedmiocie zarzutu pierwszego, dotyczącego oczywistych błędów w ocenie odnośnie do oceny czasu trwania okresu niewypłacalności, kredytów niezagrożonych, kredytów zagrożonych, aktywów nieruchomościowych i ryzyka prawnego po stronie Banco Popular

52      W zarzucie pierwszym skarżące podnoszą w istocie, że SRB popełniła oczywiste błędy w ocenie, zatwierdzając wycenę nr 3 i dokument wyjaśniający, oraz że wyceniający popełnił oczywiste błędy w ocenie przy stosowaniu scenariusza likwidacji w odniesieniu do czasu trwania hipotetycznego postępowania upadłościowego i oceny niektórych kategorii aktywów Banco Popular. Popełnienie tych błędów doprowadziło ich zdaniem do zaniżenia kwot, które podlegałyby odzyskaniu przez skarżące w ramach hipotetycznego postępowania upadłościowego Banco Popular, a tym samym do naruszenia ich prawa własności.

53      Zarzut ten dzieli się na części. Po pierwsze, skarżące podnoszą, że SRB i wyceniający popełnili błąd w odniesieniu do okresu czasu, jaki byłby potrzebny do przeprowadzenia hipotetycznego scenariusza likwidacji. Po drugie, twierdzą one, że dokonana w wycenie nr 3 ocena kredytów niezagrożonych oparta została na nieracjonalnych założeniach. Po trzecie, kwestionują one strategię zbycia przyjętą przez wyceniającego w odniesieniu do portfela kredytów zagrożonych Banco Popular. Po czwarte, utrzymują one, że dokonane w wycenie nr 3 oszacowanie portfela nieruchomości Banco Popular zawiera luki i sprzeczności. Po piąte, kwestionują one podejście przyjęte przez wyceniającego w odniesieniu do ryzyka prawnego.

54      Na wstępie należy przypomnieć, iż w zaskarżonej decyzji SRB zauważyła, że zgodnie z art. 15 ust. 1 lit. g) rozporządzenia nr 806/2014 w wycenie nr 3 należało ustalić, czy akcjonariusze i wierzyciele, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, zostali w tych ramach potraktowani gorzej niż w sytuacji, gdyby Banco Popular został „zlikwidowany w ramach standardowego postępowania upadłościowego”. SRB wskazała, podobnie jak wyceniający w dokumencie wyjaśniającym (pkt 5.1.5), że w Ley 11/2005 de recuperación y resolución de entidades de crédito y empresas de servicios de inversión (ustawie 11/2015 o naprawie i restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji kredytowych i firm świadczących usługi inwestycyjne) z dnia 18 czerwca 2015 r. (BOE nr 146 z dnia 19 czerwca 2015 r., s. 50797), która transponuje dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE z dnia 15 maja 2014 r. ustanawiającą ramy na potrzeby prowadzenia działań naprawczych oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych oraz zmieniającą dyrektywę Rady 82/891/EWG i dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2001/24/WE, 2002/47/WE, 2004/25/WE, 2005/56/WE, 2007/36/WE, 2011/35/UE, 2012/30/UE i 2013/36/UE oraz rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 i (UE) nr 648/2012 (Dz.U. 2014, L 173, s. 190) przewidziano w szczególności, że wyceny różnicy w traktowaniu należy dokonywać, wychodząc z założenia, iż wobec danego podmiotu wszczęte zostało postępowanie likwidacyjne.

55      W tym względzie SRB wskazała, że zgodnie z wyceną nr 3 i w świetle okoliczności niniejszej sprawy, a w szczególności niezdolności Banco Popular do spłaty swoich długów w terminie ich wymagalności, wszczęcie standardowego postępowania upadłościowego w dniu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji doprowadziłoby do likwidacji Banco Popular, która wiązałaby się z przyspieszonym upłynnieniem aktywów bez wiążącej ceny minimalnej, oraz z zapłatą na rzecz wierzycieli możliwej do uzyskania wartości netto zgodnie z ustanowioną w ustawie 22/2003 hierarchią.

56      W zaskarżonej decyzji SRB uznała, że wycena nr 3 jest zgodna z mającymi zastosowanie ramami prawnymi oraz stanowi odpowiednią i wystarczającą podstawę do przyjęcia zaskarżonej decyzji. Wskazała ona, że oparła się na wycenie nr 3 i na dokumencie wyjaśniającym, które zostały załączone do zaskarżonej decyzji i stanowią integralną część jej uzasadnienia.

57      W wycenie nr 3 wyceniający uznał, że, ze względu na to, iż wraz z ogłoszeniem upadłości Banco Popular licencja tego banku została cofnięta, zmuszając go w ten sposób do natychmiastowego zaprzestania działalności i uniemożliwiając sprzedanie go jako przedsiębiorstwa prowadzącego działalność, likwidacja rozpoczęłaby się natychmiast. Dodał on, że, zgodnie z programem restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, w dniu 6 czerwca 2017 r. Europejski Bank Centralny (EBC) stwierdził, iż Banco Popular znajduje się na progu upadłości lub jest nią zagrożony na podstawie art. 18 ust. 4 lit. c) rozporządzenia nr 806/2014. Wyceniający wskazał, że w tym kontekście likwidacja była jedynym możliwym scenariuszem niewypłacalności.

58      Wyceniający wskazał w szczególności, co następuje:

„Wszczęcie w odniesieniu do [Banco Popular] standardowego postępowania upadłościowego w dniu 7 czerwca 2017 r. doprowadziłoby do nieplanowanej likwidacji. Ta zaś ze swej natury obniżyłaby jego wartość z powodów takich jak: gwałtowne zaprzestanie działalności; utrata klientów; nieefektywny proces realizacji aktywów oraz powstawanie dodatkowych (często znacznych) kosztów i roszczeń. W przypadku [Banco Popular] likwidacja w stanie upadłości byłaby bezprecedensowym w Hiszpanii zdarzeniem, biorąc pod uwagę jego status szóstego co do wielkości banku w tym kraju i status największego podmiotu w kluczowych sektorach, takich jak finansowanie hipoteczne oraz kredyty dla [małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP)] i małych przedsiębiorstw”.

59      W dokumencie wyjaśniającym wyceniający zwrócił uwagę, że przeprowadzenie wyceny nr 3 ma z natury rzeczy hipotetyczny i prospektywny charakter, gdyż ma na celu oszacowanie wartości kwot podlegających odzyskaniu przez wierzycieli Banco Popular, w odniesieniu do którego konieczne było przyjęcie różnego rodzaju hipotetycznych scenariuszy. Wyjaśnił on, że oparł swoje założenia i szacunki na informacjach dostarczonych przez Banco Popular, które zostały następnie przeanalizowane i zweryfikowane, a także na różnych informacjach publicznych.

60      Zgodnie z orzecznictwem przytoczonym w pkt 43 powyżej, aby wykazać, że SRB popełniła oczywisty błąd w ocenie, dający podstawę do stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji, skarżące powinny przedstawić dowody wystarczające do pozbawienia wiarygodności przyjętej w tej decyzji oceny okoliczności faktycznych.

61      Sprawowana przez Sąd kontrola ogranicza się bowiem do sprawdzenia, czy zatwierdzając wycenę nr 3, SRB popełniła oczywiste błędy w ocenie, co oznacza sprawdzenie, czy wyceniający popełnił oczywiste błędy w wycenie nr 3, opierając się na założeniach i szacunkach, które nie były wiarygodne. Sąd nie może natomiast zastąpić własną oceną oceny dokonanej przez wyceniającego, który przeprowadził wycenę nr 3.

62      W tym względzie w zarzucie pierwszym skarżące wielokrotnie przedstawiają analizę przeprowadzoną przez ich ekspertów w sprawozdaniu załączonym do skargi w celu porównania go z wyceną nr 3 i wykazania, że dokonana w tym sprawozdaniu ocena aktywów Banco Popular w ramach postępowania upadłościowego, oparta na założeniach innych niż te przyjęte w wycenie nr 3, w przypadku szeregu kategorii aktywów doprowadziłaby do odzyskania większych kwot.

63      Tak więc w drugiej części zarzutu skarżące wspominają o zawartej w ich ekspertyzie analizie dotyczącej odzyskania kredytów niezagrożonych w okresie siedmiu lat, wskazując, że analiza ta opiera się na innych założeniach niż te przyjęte w wycenie nr 3. W trzeciej części zarzutu skarżące przedstawiają zawartą w ich ekspertyzie analizę dotyczącą odzyskiwania kredytów zagrożonych. Wskazują one, że, w porównaniu z wyceną nr 3 przeprowadzona przez nie analiza opiera się na dłuższym okresie czasu, założeniu, że doszło do anulowania przekwalifikowania kredytów zagrożonych na kredyty niezagrożone oraz na przyjęciu niższej wewnętrznej stopy zwrotu (IRR). W czwartej części zarzutu skarżące przedstawiają zawartą w ich ekspertyzie analizę dotyczącą podlegających odzyskaniu kwot związanych z aktywami nieruchomościowymi Banco Popular obejmującymi posiadane pośrednio aktywa nieruchome, przy przyjęciu założenia zbycia na okres trzech i siedmiu lat.

64      Należy zauważyć, że załączona do skargi ekspertyza została sporządzona w celu udzielenia odpowiedzi na pytania zadane w formularzu przekazanym przez SRB w ramach postępowania dotyczącego prawa do bycia wysłuchanym. Ekspertyza ta nie ogranicza się do przeprowadzenia krytycznej analizy wyceny nr 3, lecz również zaproponowano w niej własną ocenę aktywów Banco Popular w ramach scenariusza likwidacji, a to w celu przeprowadzenia porównania z oceną dokonaną przez wyceniającego.

65      Analiza przeprowadzona w tej ekspertyzie została zaś oparta na innych założeniach niż te przyjęte w wycenie nr 3 i ma za podstawę trzy scenariusze czasowe dla likwidacji wynoszące pięć, siedem i dziesięć lat, które nie zostały uwzględnione w wycenie nr 3. W ekspertyzie tej rzeczoznawcy skarżących przedstawiają w szczególności efekty porównania ich własnych obliczeń z wyceną dokonaną przez wyceniającego dla scenariusza upadłości obliczonego dla okresu siedmiu lat. Wskazują oni również, że nie mieli dostępu do wszystkich informacji, którymi dysponował wyceniający.

66      Należy przypomnieć, że wycena nr 3 zawiera złożone oceny ekonomiczne i techniczne. Z definicji ocena poszczególnych kategorii aktywów Banco Popular w przypadku hipotetycznego standardowego postępowania upadłościowego musi opierać się na założeniach i zawierać szacunki oparte na informacjach dostępnych w dniu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.

67      Ponadto jedyną sytuacją, w której Sąd może zbadać oceny, które zostały dokonane w decyzji wydanej na podstawie złożonych okoliczności faktycznych, jest sytuacja, w której strona skarżąca twierdzi, że dane oceny stanu faktycznego są pozbawione wiarygodności (wyrok z dnia 25 listopada 2020 r., BMC/Wspólne Przedsięwzięcie „Czyste Niebo 2”, T‑71/19, niepublikowany, EU:T:2020:567, pkt 77).

68      Zgodnie z orzecznictwem przytoczonym w pkt 43 i 44 powyżej skarżące powinny wykazać, że SRB popełniła oczywisty błąd w ocenie złożonych okoliczności faktycznych mogący uzasadniać stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji. Powinny one zatem przedstawić dowody wystarczające do pozbawienia wiarygodności szacunków poszczególnych kategorii aktywów dokonanych przez wyceniającego w wycenie nr 3.

69      Niemniej okoliczność polegająca na tym, że wynik oszacowania wartości aktywów Banco Popular w przypadku hipotetycznego standardowego postępowania upadłościowego, o którym mowa w ekspertyzie skarżących, nie zgadza się z ocenami zawartymi w wycenie nr 3, poza przypadkiem, w którym skarżące twierdzą, że oceny te są pozbawione wiarygodności, stanowi kwestię, która wykracza poza sprawowaną przez Sąd ograniczoną kontrolę w myśl orzecznictwa przytoczonego w pkt 39 i 40 powyżej (zob. podobnie i analogicznie wyrok z dnia 25 listopada 2020 r., BMC/Wspólne Przedsięwzięcie „Czyste Niebo 2”, T‑71/19, niepublikowany, EU:T:2020:567, pkt 78).

70      W związku z tym przedstawienie przez skarżące w poszczególnych częściach zarzutu pierwszego dokonane w ich ekspertyzie szacunki poszczególnych kategorii aktywów Banco Popular nie może samo w sobie pozbawiać wyceny nr 3 wiarygodności ani, tym samym, świadczyć o popełnieniu przez SRB oczywistych błędów w ocenie.

71      To w świetle tych wniosków należy zbadać zarzut pierwszy.

a)      W przedmiocie pierwszej części zarzutu, dotyczącej czasu trwania scenariusza likwidacji

72      Skarżące utrzymują, że przyjęte przez SRB i wyceniającego założenia dotyczące czasu trwania scenariusza likwidacji Banco Popular doprowadziły do niedoszacowania kwot podlegających odzyskaniu i są oczywiście błędne. W pierwszym zarzucie szczegółowym skarżące twierdzą, że założenia zostały oparte na błędnym rozumieniu zasad leżących u podstaw ustawy 22/2003. W drugim zarzucie szczegółowym, opierając się na przykładach poszczególnych upadłości bankowych, zarzucają one wyceniającemu, że nie wziął on pod uwagę tego, że okres likwidacji może trwać dłużej niż siedem lat, co doprowadziłby do odzyskania większych kwot.

73      W zaskarżonej decyzji SRB wskazała, co następuje:

„[Wyceniający] wskazał, że ostateczny cel likwidatora miałby polegać na upłynnieniu aktywów w rozsądnym terminie. W tym względzie zbadał on szereg alternatywnych scenariuszy i możliwych strategii, które likwidator mógłby zastosować w celu maksymalizacji kwot do odzyskania przez wierzycieli w rozsądnym terminie. Biorąc pod uwagę hiszpańskie ramy prawne, o których mowa w wycenie nr 3, przewidujące w ramach postępowania upadłościowego trwający jeden rok etap likwidacji, po upływie którego każda ze stron, których to postępowanie dotyczy, może wystąpić, w przypadku nieuzasadnionego przedłużenia tego etapu, o zastąpienie likwidatora innym, oraz złożoność procedury hipotetycznej likwidacji [Banco Popular], [wyceniający] ocenił trzy alternatywne scenariusze czasowe, zakładając, że dłuższe okresy pozwoliłyby na odzyskanie większych kwot dzięki bardziej uporządkowanemu zbywaniu i upłynnianiu aktywów: (i) przez okres likwidacji wynoszący 18 miesięcy, (ii) przez okres likwidacji wynoszący 3 lata i (iii) przez okres likwidacji wynoszący 7 lat. [Wyceniający] uznał, że dla oceny przez poszczególnych wierzycieli tego planu likwidacji istotne może być to, czy po wszczęciu postępowania likwidacyjnego dochodzi do zawieszenia wypłaty odsetek. Opierał się przy tym na okoliczności, że wierzyciele uprzywilejowani mogli uznać, iż mało prawdopodobne jest, aby otrzymali oni odszkodowanie w przypadku opóźnienia w spłacie należnych kwot, podczas gdy zawieszenie wypłaty odsetek mogłoby przynieść korzyść wierzycielom, którzy są w hierarchii wierzycieli mniej uprzywilejowani. W tym kontekście [wyceniający] uznał, że nierozsądne byłoby wymaganie od wierzycieli, aby czekali ponad 7 lat na zakończenie likwidacji”.

74      SRB wskazała również, że akcjonariusze i wierzyciele, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, przedstawili uwagi dotyczące czasu trwania likwidacji w toku postępowania dotyczącego prawa do bycia wysłuchanym. SRB wspomniała, że w odniesieniu do każdego z poszczególnych alternatywnych scenariuszy czasowych wyceniający rozważał optymalną strategię i okresy zbywania aktywów pozwalające na zmaksymalizowanie wyników dla różnych ich kategorii, w zależności od ich charakteru i płynności. SRB zauważyła w tym względzie, że, zgodnie z dokumentem wyjaśniającym, w pkt 2.2 wyceny nr 3 wskazano, iż, w zastosowaniu ustawy 22/2003 po reformie z 2015 r. wspomniane 18 miesięcy miało być maksymalnym okresem na rzeczywistą likwidację Banco Popular. Niemniej jednak, biorąc pod uwagę złożoność hipotetycznego postępowania upadłościowego Banco Popular oraz fakt, że przeprowadzenie go w bardzo szybki sposób doprowadziłoby do powstania problemów związanych z chłonnością rynków, spadkiem cen i niskimi wartościami upłynniania aktywów, wyceniający rozważył również dwa inne scenariusze likwidacji, dłuższe niż określony w ustawie 22/2003 okres 18 miesięcy, a mianowicie scenariusze bazujące na 3 i 7 lat. Wyceniający uznał, że te dodatkowe scenariusze umożliwiłyby bardziej skuteczne zlikwidowanie aktywów Banco Popular przy stopach odzysku wyższych niż te przewidziane w scenariuszu 18-miesięcznym, przy jednoczesnym poszanowaniu zasady zwrotu wierzycielom wartości w rozsądnym terminie. Uznał on, że okres likwidacji dłuższy niż ten przewidziany w scenariuszu 7-letnim wiązałby się z wyższymi kosztami tej likwidacji, wyższymi kosztami zarządzania i utrzymania oraz zwiększyłby niepewność co do poziomów realizacji aktywów. Ponadto wyceniający uznał, że dłuższy okres likwidacji nie byłby zgodny z logiką ustawy 22/2003 i interesami niezabezpieczonych wierzycieli uprzywilejowanych. SRB doszła do wniosku, że przeprowadzona przez wyceniającego ocena czasu trwania likwidacji była odpowiednia.

1)      W przedmiocie pierwszego zarzutu szczegółowego, opartego na błędnym rozumieniu ustawy 22/2003

75      Skarżące podnoszą w istocie, że przyjęte w wycenie nr 3 założenia dotyczące czasu trwania scenariuszy likwidacji mają za podstawy trzy błędy popełnione przy dokonywaniu wykładni ustawy 22/2003.

76      W pierwszej kolejności twierdzą one, że, zgodnie z załączonym do skargi zeznaniem A, adwokata specjalizującego się w hiszpańskim prawie upadłościowym, w zastosowaniu ustawy 22/2003 to, czy czas trwania okresu likwidacji jest odpowiedni, zależy wyłącznie od kryterium maksymalizacji środków podlegających odzyskaniu w interesie wierzycieli i że czas trwania postępowania upadłościowego nie podlega a priori ograniczeniom. Przyznając, że celem postępowania upadłościowego jest maksymalizacja wartości aktywów w interesie wierzycieli, SRB i wyceniający niesłusznie uznali, że ta zasada prawa hiszpańskiego zobowiązuje do weryfikacji tego, czy okres likwidacji ma „rozsądny charakter”.

77      W wycenie nr 3 wyceniający wskazał, że ustawa 22/2003 nakładała na likwidatora przy realizacji aktywów wymóg starannego działania w celu uzyskania najlepszej ich wartości w danych okolicznościach, ale nie zobowiązywała go do spekulowania na temat niepewnych wyników i że likwidator ten powinien był uwzględnić wyrażone przez wierzycieli życzenie, by otrzymać zwrot należnych im kwot w rozsądnym terminie.

78      W dokumencie wyjaśniającym, w odpowiedzi na uwagi wyrażone przez akcjonariuszy i wierzycieli, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, zgodnie z którymi to uwagami czas trwania scenariuszy likwidacji przewidzianych w wycenie nr 3 był zbyt krótki, wyceniający wskazał, że okres likwidacji trwający ponad siedem lat nieuchronnie wiązałby się z wyższymi kosztami likwidacji, zarządzania i utrzymania oraz zwiększyłby istniejącą po stronie likwidatora niepewność co do poziomu realizacji aktywów. Uznał on, że likwidator nie jest gotów do spekulowania nad ewentualnymi przyszłymi kwestiami, których zaistnienie byłoby wysoce niepewne.

79      Wyceniający uznał, że cele ustawy 22/2003 i presja ze strony wierzycieli nie mogą stanowić oparcia dla przyjęcia scenariusza dłuższego niż siedmioletni. Po pierwsze, wskazał on, że w ustawie 22/2003 ustanowiono zasady likwidacji aktywów niewypłacalnego banku w ogólnym celu, jakim jest uzyskanie najwyższej wartości realizacji tych aktywów. Jak przewidziano w tej ustawie, likwidator jest zobowiązany do starannego działania w celu uzyskania najlepszej wartości realizowanych aktywów danego podmiotu zgodnie z parametrami dozwolonymi w ramach prawnych (również w czasie wyznaczonym na likwidację), nie jest on jednak zobowiązany do spekulowania na temat niepewnych wyników. Po drugie, wyceniający wskazał, że ustawa 22/2003 zachęca do sprzedaży aktywów podmiotu w stanie likwidacji w odpowiednim terminie. Zmiany wprowadzone do ustawy 22/2003 w 2015 r. zostały opracowane w celu przyspieszenia postępowań likwidacyjnych i uniknięcia przedłużania ich na nieokreślony czas, co przed wprowadzeniem tych reform stanowiło problem. W tym względzie stwierdził on, że w następstwie tej reformy z 2015 r. w ustawie 22/2003 przyznano wierzycielom prawo do wystąpienia w przypadku nieuzasadnionego przedłużania etapu likwidacji do sądu o zastąpienie likwidatora innym. Stwierdzenie to było szczególnie istotne w odniesieniu do rynku, który na początku likwidacji był szeroki i charakteryzował się płynnością. Po trzecie, wyceniający wskazał, że wierzyciele wymagają spłaty ich wierzytelności w rozsądnym terminie, w szczególności ci z nich, którzy byli w hierarchii wierzycieli uprzywilejowani. Jest tak w szczególności w przypadku, gdy, biorąc pod uwagę przepisy ustawy 22/2003 dotyczące odsetek od wierzytelności niezabezpieczonych (tj. gdy odsetki naliczane po likwidacji nie są wymagalne), wierzyciele uprzywilejowani (w tym w ramach systemu gwarancji depozytów) mieliby niewielkie szanse na uzyskanie odszkodowania w przypadku opóźnienia w spłacie należnych kwot i naciskaliby zatem na przyjęcie rozwiązania, w ramach którego przyjęto by krótszy okres likwidacji.

80      Przede wszystkim należy zauważyć, że choć maksymalizacja środków podlegających odzyskaniu stanowi główny cel likwidatora, to nie jest ona jedynym celem jego działania. W szczególności, jak podkreślają SRB i Królestwo Hiszpanii, likwidator powinien również uwzględnić inne cele i wyważyć różne wchodzące w grę interesy.

81      Jak podnoszą SRB i Królestwo Hiszpanii, niektórzy wierzyciele, w zależności od ich uprzywilejowania w hierarchii, mogą mieć interes w szybkim zakończeniu postępowania likwidacyjnego. W tym względzie skarżące nie kwestionują tego, że interes ten wynika w szczególności z ustawy 22/2003, gdyż przewiduje ona zawieszenie odsetek w odniesieniu do wierzytelności niezabezpieczonych, co, jak zauważa SRB, oznacza iż wierzyciele uprzywilejowani nie otrzymują odszkodowania za opóźnienie w zapłacie należnych kwot.

82      Wbrew temu, co twierdzą skarżące, wyceniający, dokonując wyważenia interesów różnych kategorii wierzycieli, uznał, że nie jest możliwe przyjęcie scenariusza dłuższego niż siedmioletni, nie miał na celu faworyzowania niektórych grup wierzycieli, tylko maksymalizowanie kwot podlegających odzyskaniu przez wszystkich wierzycieli.

83      Następnie, aby wykazać, że postępowanie likwidacyjne powinno zakończyć się w rozsądnym terminie, SRB i wyceniający wzięli pod uwagę okoliczność, że jednym z celów ustawy 22/2003 było uniknięcie przewlekłości postępowań likwidacyjnych.

84      W tym względzie w motywie VII ustawy 22/2003 przewidziano, że „[u]stawa ma na celu uniknięcie nadmiernego przedłużania operacji likwidacyjnych i w tym celu nakłada na członków zarządu obowiązek sporządzania kwartalnych sprawozdań z postępów w realizacji tych operacji i wyznacza roczny termin na ich zakończenie, w przypadku uchybienia temu obowiązkowi przewidując jako sankcje odwołanie członków zarządu i utratę przez nich prawa do wynagrodzenia”.

85      Ponadto w art. 153 ustawy 22/2003 przewidziano możliwość zwrócenia się przez każdą zainteresowaną stronę do sądu upadłościowego o odwołanie zarządców wyznaczonych przez sąd i powołanie nowych, jeżeli etap likwidacji nie zostanie zamknięty w rok po jego rozpoczęciu.

86      Ponadto, jak podnosi Królestwo Hiszpanii, w postanowieniu z dnia 19 czerwca 2015 r. Juzgado de lo Mercantil n° 6 Madrid (sąd gospodarczy nr 6 w Madrycie, Hiszpania) uznał, że ustawa 22/2003 „nie określa w żadnym wypadku w sposób bezwzględnie wiążący, że likwidacja niewypłacalności powinna trwać maksymalnie jeden rok, ponieważ z brzmienia uzasadnienia [sekcji VII] ustawy [22/2003] i jej art. 153, ustanawiającego możliwość wystąpienia z wnioskiem o odwołanie niedochowujących należytej dbałości członków zarządu, wynika, iż wolą ustawodawcy było to, by operacje likwidacyjne trwały nie dłużej niż jest to konieczne, gdyż okres jednego roku został początkowo uznany za rozsądny dla ich wdrożenia i zakończenia, wliczając w to dokonywanie płatności, przedstawianie sprawozdań finansowych i zakończenie postępowania upadłościowego”.

87      Cel polegający na nieprzedłużaniu bezpodstawnie postępowania likwidacyjnego został potwierdzony w drodze zmiany ustawy 22/2003, która została wprowadzona w Ley 25/2015 de mecanismo de segunda oportunidad, reducción de la carga financiera y otras medidas de orden social (ustawie 25/2015 w sprawie mechanizmu drugiej szansy, zmniejszenia obciążeń finansowych i innych środków o charakterze społecznym) z dnia 28 lipca 2015 r. (BOE nr 180 z dnia 29 lipca 2015 r., s. 64479). Trzeci z zawartych w ustawie 25/2015 przepis przejściowy dotyczący stawek opłat pobieranych przez syndyków masy upadłościowej przewiduje:

„Począwszy od trzynastego miesiąca od rozpoczęcia fazy likwidacji syndyk masy upadłościowej nie otrzymuje żadnego wynagrodzenia, chyba że sąd, po wysłuchaniu stron i z uwzględnieniem okoliczności sprawy w uzasadniony sposób postanowi przedłużyć ten termin. Uzgodnione w ten sposób przedłużenia przyznawane są na kwartał i nie mogą przekroczyć łącznie okresu sześciu miesięcy”.

88      W wyroku z dnia 23 czerwca 2020 r. Tribunal Supremo (sąd najwyższy, Hiszpania) dokonał takiej wykładni trzeciego z przepisów przejściowego ustawy 25/2015, zgodnie z którą stanowi on „co do zasady, że prawo likwidatora do wynagrodzenia na etapie likwidacji [jest] ograniczone do pierwszych dwunastu miesięcy” oraz że „począwszy od trzynastego miesiąca nie przysługuje mu prawo do wynagrodzenia pobranego z masy upadłości, chyba że sąd po wysłuchaniu stron zezwoli na to, uzasadniając to i z uwzględnieniem szczególnych okoliczności sprawy”. Tribunal Supremo (sąd najwyższy) uznał, że „przepis ten stanowi część regulacji mającej na celu zapewnienie tego, aby etap likwidacji nie trwał zbyt długo (art. 152 ustawy 22/2003)”.

89      Wynika z tego, że dokonana przez sądy hiszpańskie wykładnia ustawy 22/2003 potwierdza dokonaną przez wyceniającego ocenę, zgodnie z którą postępowanie likwidacyjne powinno zostać przeprowadzone w rozsądnym terminie.

90      Ponadto, aby dojść do wniosku, że postępowanie likwidacyjne nie może trwać dłużej niż siedem lat, SRB i wyceniający uwzględnili również inne czynniki. Wskazali oni w szczególności, że powyżej pewnego czasu trwania postępowania jego koszty i niepewność związana z realizacją aktywów nie pozwalają na zapewnienie maksymalizacji kwot podlegających odzyskaniu. Jak zauważa SRB, dłuższy czas trwania likwidacji zwiększa poziom niepewności co do potencjalnego spadku wartości aktywów i ponoszonego ryzyka gospodarczego w skali makro.

91      Jak podkreślają SRB i Królestwo Hiszpanii, skarżące nie mogą twierdzić, że uwzględnienie dłużej trwającej procedury musi bezwarunkowo przynosić korzyści i prowadzić do maksymalizacji kwot podlegających odzyskaniu.

92      Wynika stąd, po pierwsze, że skarżące nie wykazały, iż cel postępowania likwidacyjnego polegający na maksymalizacji kwot podlegających odzyskaniu przez wierzycieli jest niespójny z dokonaną przez wyceniającego oceną, zgodnie z którą postępowanie to powinno zostać przeprowadzone w rozsądnym terminie. Po drugie, nie wykazały one, że ocena ta wynikała z błędnej wykładni przepisów hiszpańskich.

93      W drugiej kolejności skarżące utrzymują, że SRB i wyceniający niesłusznie uznali, iż art. 153 ustawy 22/2003, po zmianach wprowadzonych w 2015 r., ograniczał proces likwidacji do jednego roku. Zarzucają one wyceniającemu, że ten uznał, iż przepisy ustawy 22/2003 dotyczące wynagrodzenia likwidatora ustanawiały maksymalny 18-miesięczny termin na rzeczywistą likwidację Banco Popular.

94      W wycenie nr 3 wyceniający wskazał, że 18-miesięczny scenariusz likwidacji został przewidziany ze względu na to, iż zgodnie z ustawą 22/2003 likwidator otrzymuje wynagrodzenie przez tylko 12 miesięcy, z możliwością przedłużenia tego okresu o 6 miesięcy w przypadku postępowań o bardziej złożonym charakterze. Uznał on jednak, że wielkość tego banku i stopień złożoności jego struktury sprawiają, iż taki scenariusz byłby bardzo mało prawdopodobny.

95      W dokumencie wyjaśniającym wyceniający przypomniał o tym, co zostało przezeń wskazane w wycenie nr 3, a mianowicie, że w zastosowaniu ustawy 22/2003, po zmianach wprowadzonych reformą z 2015 r., maksymalny czas trwania rzeczywistej likwidacji Banco Popular wynosi 18 miesięcy. Zauważył on, że celem tych zmian było uniknięcie przedłużania czasu trwania postępowania likwidacyjnego w nieskończoność, a zgodnie z ustawą 22/2003 po zmianach nieuzasadnione przedłużanie etapu likwidacji stanowi powód uzasadniający zastąpienie likwidatora innym. Wyceniający przypomniał jednak, że, biorąc pod uwagę złożoność hipotetycznego postępowania upadłościowego Banco Popular oraz fakt, iż przeprowadzenie go w zbyt szybki sposób doprowadziłoby do powstania problemów związanych z chłonnością rynków, spadkiem cen i niskimi wartościami upłynniania aktywów, rozważył on dwa inne scenariusze likwidacji, dłuższe niż ten 18-miesięczny, który został przewidziany w ustawie 22/2003. Wyceniający dodał, że te wynoszące 3 i 7 lat scenariusze dodatkowe pozwoliłyby na bardziej skuteczną likwidację aktywów Banco Popular przy zastosowaniu lepszej stopy odzysku niż scenariusz 18-miesięczny, przy jednoczesnym poszanowaniu zasady zwrotu wierzycielom wartości w rozsądnym terminie.

96      W związku z tym, ponieważ wyceniający uznał ten 18-miesięczny scenariusz likwidacji za wysoce nieprawdopodobny i opracował dwa inne dłuższe scenariusze, argumenty skarżących zmierzające do zarzucenia mu, że błędnie zinterpretował ustawę 22/2003 jako ustanawiającą 18 miesięcy jako „maksymalny czas trwania rzeczywistej” likwidacji Banco Popular, są bezskuteczne. Podobnie bez znaczenia są przykłady przytoczone w zeznaniu złożonym przez A, gdyż postępowania upadłościowe rozpoczęły się po 2015 r. i trwały przez ponad 3 lata.

97      W trzeciej kolejności skarżące, opierając się na zeznaniu A, kwestionują, z jednej strony, zawartą w dokumencie wyjaśniającym ocenę wyceniającego, zgodnie z którą niektórzy wierzyciele, bardziej uprzywilejowani niż akcjonariusze i wierzyciele, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, mogliby żądać odwołania likwidatora w przypadku nieuzasadnionego przedłużenia trwającego już rok okresu likwidacji, i, z drugiej strony, założenie, zgodnie z którym likwidator przewidziałby takiego rodzaju działania i przyspieszył postępowanie.

98      Wbrew zaś temu, co twierdzą skarżące, opierając się na zeznaniu A, wyjaśnienia zawarte w dokumencie wyjaśniającym nie zostały przedstawione przez wyjaśniającego w celu uzasadnienia scenariusza „przyspieszonej” likwidacji, lecz w celu uzasadnienia, dlaczego postępowanie likwidacyjne trwałoby nie dłużej niż siedem lat.

99      Z jednej strony z zaskarżonej decyzji, przytoczonej w pkt 73 powyżej, wynika, że SRB wskazała, iż jeśli chodzi o sposób, w jaki różni wierzyciele oceniali plan likwidacji, wyceniający w wycenie nr 3 wziął pod uwagę okoliczność, że zawieszenie zapłaty odsetek naliczanych po likwidacji mogło mieć znaczenie ze względu na to, iż wierzyciele uprzywilejowani uznali, że jest mało prawdopodobne, aby otrzymali rekompensatę za opóźnienia w odzyskiwaniu należnych im kwot.

100    W związku z tym poszczególni wierzyciele Banco Popular, w zależności od stopnia ich uprzywilejowania, mogli mieć rozbieżne interesy co do czasu trwania postępowania likwidacyjnego i nie można zarzucać wyceniającemu i SRB tego, że wzięli pod uwagę całokształt tych interesów.

101    Ponadto, biorąc pod uwagę treść ustawy 22/2003, która przewiduje możliwość odwołania likwidatora w przypadku nieuzasadnionego przedłużania likwidacji, oraz fakt, że niektórzy wierzyciele nie mają interesu w przedłużaniu tego postępowania, to odwołanie likwidatora stanowi ewentualność, którą wyceniający mógł uwzględnić przy ocenie czasu trwania postępowania likwidacyjnego.

102    W tym względzie należy zauważyć, że w swym zeznaniu, na którym opierają się skarżące, A stwierdził, iż „gdyby niektóre grupy wierzycieli musiały wywierać nacisk na likwidatora w celu przyspieszenia postępowania likwidacyjnego, inne grupy wierzycieli, takie jak posiadacze wierzytelności podporządkowanych, byłyby w stanie przeciwdziałać takiej strategii” w drodze powództwa odszkodowawczego wniesionego przeciwko likwidatorowi. Dodał on, że uznał zatem, iż „[wyceniający] wychodzi z założenia, że hipotetyczne interesy i powództwa wierzycieli uprzywilejowanych miałyby większy wpływ na likwidatora niż interesy wierzycieli nieuprzywilejowanych” i że nie widzi „żadnego powodu, aby zakładać, że dany likwidator przy opracowywaniu planu likwidacji faworyzowałby po prostu konkretną grupę wierzycieli w stosunku do innej grupy, bezpodstawnie przyspieszając postępowanie upadłościowe, i, w konsekwencji, potencjalnie rezygnując z odzyskiwania należności przez posiadaczy wierzytelności podporządkowanych”.

103    Wystarczy zauważyć, że zeznania A stanowią jedynie jego opinię, która nie może podważyć możliwości uwzględnienia przez wyceniającego, iż niektórzy z wierzycieli mogliby uznać, iż to, że postępowanie likwidacyjne trwa dłużej niż siedem lat, jest nieuzasadnione i z tego względu mogliby by być skłonni do tego, aby żądać odwołania likwidatora w celu uzyskania zwrotu ich wierzytelności w rozsądnym terminie.

104    Z drugiej strony skarżące nie podnoszą żadnego argumentu mającego na celu podważenie innych czynników, które zostały uwzględnione przez wyceniającego w wycenie nr 3, a także przypomnianych w dokumencie wyjaśniającym w celu uzasadnienia, że postępowanie likwidacyjne nie będzie trwało dłużej niż siedem lat; były to czynniki takie jak wyższe koszty likwidacji, zarządzania i utrzymania, zwiększenie istniejącej po stronie likwidatora niepewności co do poziomu realizacji aktywów oraz okoliczność polegająca na tym, że likwidator nie jest gotowy do spekulowania na temat ewentualnych przyszłych punktów pozytywnych, których zaistnienie byłoby wysoce niepewne.

105    Wynika stąd, że skarżące nie mogą skutecznie podnosić, iż przyjęte przez SRB lub wyceniającego założenia dotyczące czasu trwania scenariuszy likwidacji opierały się na błędnym zrozumieniu ustawy 22/2003; pierwszy zarzut szczegółowy należy zatem oddalić.

2)      W przedmiocie drugiego zarzutu szczegółowego, opartego na nieuwzględnieniu dłuższego okresu likwidacji

106    Skarżące utrzymują, że zgodnie z załączonym do skargi zeznaniem A i jego załączonym do repliki addendum, rozsądnie szacując, uznać należy, że czas trwania niewypłacalności wynosi dziesięć lat, a co najmniej zaś siedem. Opierają się one również na ekspertyzach, zgodnie z którymi dziesięcioletni scenariusz likwidacji doprowadziłby do odzyskania wyższych kwot. Powołują się one na przykłady niewypłacalności, o których mowa w ich ekspertyzach i w zeznaniach A, w których okres likwidacji portfela aktywów przekroczył uwzględniony przez wyceniającego maksymalny siedmioletni okres likwidacji.

107    Należy wskazać, że art. 4 ust. 3 rozporządzenia delegowanego 2018/344 stanowi:

„Podczas ustalania zdyskontowanej kwoty oczekiwanych przepływów pieniężnych w ramach standardowego postępowania upadłościowego rzeczoznawca uwzględnia następujące kwestie:

a)      obowiązujące prawo upadłościowe i praktyki w dziedzinie upadłości w danej jurysdykcji, które mogą mieć wpływ na takie czynniki, jak oczekiwany termin zbycia lub stopy odzysku;

[…]

c)      informacje na temat ostatnich przypadków niewypłacalności podobnych podmiotów, jeżeli jest to możliwe i istotne”.

108    W motywie 121 zaskarżonej decyzji SRB wskazała, że niektórzy akcjonariusze i wierzyciele, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, powołali się na wcześniejsze przypadki niewypłacalności, do których doszło w Hiszpanii i w innych jurysdykcjach. Wskazała ona, że w dokumencie wyjaśniającym wyceniający zauważył, że, chociaż w pewnym stopniu wziął on pod uwagę postępowanie upadłościowe dotyczące Banco de Madrid, to jednak istotne zmiany krajowego prawa upadłościowego (np. zmiany mające wpływ na czas trwania tych postępowań), które zostały później wprowadzone, nie pozwalają na przeprowadzenie porównania z wcześniejszymi sprawami hiszpańskimi. Ponadto stwierdziła ona, że wyceniający zbadał, czy inne przypadki likwidacji, do których doszło w w Europie, mogą dostarczyć realistycznej wizji hipotetycznego scenariusza likwidacji. Jednakże ze względu na brak harmonizacji poszczególnych europejskich regulacji prawa upadłościowego porównanie to zostało uznane przez wyceniającą za mające jedynie ograniczoną wartość. Ponadto kontekst makroekonomiczny, transakcje, działalność i aktywa podmiotu mogły się znacznie w poszczególnych przypadkach różnić pomiędzy sobą, co mogło mieć wpływ na wynik wyceny w ramach postępowania upadłościowego. SRB uznała, że wyceniający, zgodnie z art. 4 ust. 3 lit. c) rozporządzenia delegowanego 2018/344, wziął pod uwagę informacje na temat ostatnio zaistniałych przypadków niewypłacalności podobnych podmiotów i przedstawił wystarczające uzasadnienie ich znaczenia.

109    W tym względzie należy zauważyć, że przykłady wymienione przez skarżące i przytoczone w ich załączonych do skargi i repliki ekspertyzach nie stanowią czynników, które miałyby znacznie dla porównania przeprowadzanego w odniesieniu do oceny czasu trwania scenariusza likwidacji Banco Popular.

110    Co się tyczy przypadków AFINSA Bienes Tangibles SA, Ploder Uicesa SA, Assignia Infraestructruras SA i Essentium Grupo SL, o których mowa w zeznaniu A i w załączonej do skargi ekspertyzie, i w przypadku których to podmiotów postępowanie upadłościowe trwało ponad 18 miesięcy, podobnie jak SRB wystarczy stwierdzić, że przedsiębiorstwa te nie są instytucjami bankowymi, a zatem nie stanowią przykładów mogących mieć znaczenie w niniejszej sprawie.

111    Natomiast w odniesieniu do przypadków Northern Rock, Bradford & Bingley, Dexia SA, Heta Asset Resolution AG, SNS Bank lub Banco Espírito Santo, należy zauważyć, że nie dotyczą one banków hiszpańskich i że w związku z tym ich postępowanie upadłościowe podlegało przepisom krajowym innym niż te mające zastosowanie do sytuacji Banco Popular.

112    Ponadto eksperci skarżących w załączonej do skargi ekspertyzie wskazali, że w Hiszpanii nie doszło do przypadków niewypłacalności banków porównywalnych z Banco Popular oraz że przykłady portugalskiego Banco Espírito Santo i niderlandzkiego banku SNS Bank opierały się na stosunkach hipotetycznej niewypłacalności. Nie mogą one zatem służyć jako przykłady praktyki w tej dziedzinie w Hiszpanii.

113    Ponadto SRB wskazała, że przypadki Sociedad de Gestión de Activos procedentes de la Reestructuración Bancaria (SAREB), Heta Asset Resolution, Northern Rock, Bradford & Bingley i Dexia nie dotyczyły przypadków niewypłacalności, co przyznają skarżące oraz ich eksperci w załączonej do repliki ekspertyzie.

114    W tym względzie, co się tyczy SAREB, jedynego przykładu banku hiszpańskiego wskazanego przez skarżące, nie zakwestionowały one twierdzenia SRB, zgodnie z którym okres 15 lat przewidziany na uporządkowane zbycie aktywów odpowiadał okresowi restrukturyzacji ustanowionemu w ramach ogólnego procesu restrukturyzacji hiszpańskiego sektora bankowego, nie zaś – okresowi likwidacji.

115    Wreszcie skarżące nie wyjaśniają, w jakim zakresie sytuacja w poszczególnych wskazanych przez nie przykładach jest porównywalna z sytuacją Banco Popular, w szczególności pod względem struktury portfeli aktywów lub kontekstu makroekonomicznego.

116    Co się tyczy przypadku Banco de Madrid, skarżące utrzymują, że niewypłacalność tego banku, której skala jest mniejsza i jest ona mniej złożona niż ma to miejsce w przypadku Banco Popular, trwa od ponad sześciu lat i świadczy o tym, że przyjęcie scenariusza dziesięcioletniego jest odpowiednie.

117    W tym względzie w wycenie nr 3 wyceniający wskazał, że uwzględnił przypadek Banco de Madrid, który na chwilę dokonywania przez wyceniającego wyceny był ostatnim hiszpańskim bankiem, który został postawiony w stan upadłości, i jednocześnie stwierdził, że różni się on od przypadku Banco Popular w zakresie dotyczącym ich skutków systemowych. Zauważył on również, że likwidacja Banco de Madrid nastąpiła jeszcze przed wprowadzeniem pewnych istotnych zmian do ustawy 22/2003, które jego zdaniem miały wpływ na scenariusz zastosowany wobec Banco Popular. Wskazał on jednak, że precedens ten jest przydatny w odniesieniu do potwierdzenia cofnięcia licencji bankowej i wyceny niektórych aktywów.

118    Jak wyceniający wskazał również w dokumencie wyjaśniającym, postępowanie upadłościowe wobec Banco de Madrid zostało przeprowadzone przed wprowadzeniem zmiany do ustawy 22/2003, która mogła skutkować ograniczeniem czasu trwania postępowania likwidacyjnego do 18 miesięcy. Jak bowiem wskazano w pkt 87 powyżej, przyjęcie ustawy 25/2015 miało na celu zapobieżenie bezpodstawnemu przedłużaniu postępowania likwidacyjnego, poprzez przewidzenie możliwości ograniczenia okresu wynagradzania likwidatora do 18 miesięcy.

119    Ponadto w dniu wydania zaskarżonej decyzji postępowanie likwidacyjne wobec Banco de Madrid, które zostało wszczęte w marcu 2015 r., trwało 5 lat, a zatem nie było sprzeczne z założeniem maksymalnie siedmioletniego scenariusza likwidacji. Wreszcie skarżące nie wyjaśniają, z jakiego powodu ten przykład miałby świadczyć o tym, że scenariusz likwidacji Banco Popular wynoszący dziesięć lat jest odpowiedni.

120    Tak więc przytoczone przez skarżące przykłady nie pozwalają na wykazanie, że uwzględnienie maksymalnego czasu trwania scenariusza likwidacji Banco Popular wynoszącego siedem lat było oczywistym błędem.

121    Ponadto należy również przypomnieć, że z pkt 66–70 powyżej wynika, iż okoliczność polegająca na tym, że eksperci skarżących dokonali własnej oceny postępowania likwidacyjnego Banco Popular, aby wykazać, że w okresie dziesięciu lat doszłoby do odzyskania większych kwot, nie może pozbawić wiarygodności ocen, których dokonano w wycenie nr 3.

122    Ponadto twierdzenie A, zgodnie z którym „[jego] zdaniem rozsądne oszacowanie czasu trwania upadłości wynosi co najmniej 10 lat i co najmniej 7 lat”, stanowi jedynie jego opinię, która nie opiera się na konkretnej ocenie sytuacji Banco Popular.

123    Z powyższego wynika, że drugi zarzut szczegółowy należy oddalić.

124    Z analizy części pierwszej wynika, że skarżące nie podniosły argumentów, które mogłyby pozbawić wiarygodności dokonaną przez wyceniającego ocenę, zgodnie z którymi maksymalny czas trwania postępowania likwidacyjnego Banco Popular miał wynosić siedem lat, biorąc pod uwagę w szczególności cel, jaki miała osiągnąć ta likwidacja w rozsądnym terminie, a także niepewność wywołaną wydłużaniem jej czasu trwania. Nie wykazały one zatem, że SRB popełniła oczywisty błąd w ocenie, opierając się na zawartych w zaskarżonej decyzji ocenach w tym względzie.

125    Pierwszą część zarzutu należy zatem oddalić.

b)      W przedmiocie drugiej części zarzutu, dotyczącej wyceny kredytów niezagrożonych

126    Skarżące podnoszą, że przyjęte przez wyceniającego założenia, na których SRB oparła się w zaskarżonej decyzji w odniesieniu do wyceny portfela kredytów niezagrożonych Banco Popular, są oczywiście błędne, co doprowadziło do znacznego niedoszacowania tego portfela.

127    Część ta dzieli się na cztery zarzuty szczegółowe dotyczące analizy przeprowadzonej przez wyceniającego, dotyczącej, po pierwsze, przekwalifikowania kredytów niezagrożonych na kredyty zagrożone, po drugie, założeń wcześniejszej spłaty kredytów niezagrożonych, po trzecie, nowych zaległości w spłatach pozostałych kredytów niezagrożonych, i, po czwarte, stopy dyskontowej dla sprzedaży pozostałego portfela kredytów niezagrożonych.

1)      W przedmiocie pierwszego zarzutu szczegółowego, opartego na przekwalifikowaniu kredytów niezagrożonych na kredyty zagrożone

128    Skarżące uważają, że przedstawione przez wyceniającego uzasadnienie dokonanego w wycenie nr 3 przekwalifikowania kwoty 1,1 mld EUR kredytów niezagrożonych na kredyty zagrożone jest oczywiście błędne.

129    W pierwszej kolejności twierdzą one, że stosowanie standardu MSSF 9 [Międzynarodowych Standardów Sprawozdawczości Finansowej – ang. International Financial Reporting Standard] i circular 4/2017 del Banco de España, a entidades de crédito, sobre normas de información financiera pública y reservada, y modelos de estados financieros [okólnika 4/2017 skierowanego przez bank Hiszpanii do instytucji kredytowych w przedmiocie zasad dotyczących publicznej i zastrzeżonej sprawozdawczości finansowej oraz wzorów sprawozdań finansowych] z dnia 27 listopada 2017 r. (BOE nr 296 z dnia 6 grudnia 2017 r., s. 119454) jest nieodpowiednie w kontekście niewypłacalności, a wyceniający zastosował standard MSSF 9 do przekwalifikowania kredytów niezagrożonych na kredyty zagrożone w zbyt restrykcyjny sposób. Ich zdaniem kryteria zastosowane przez wyceniającego nie odpowiadają temu, co jest w standardzie MSSF 9 zdefiniowane jako kredyt, który powinien zostać sklasyfikowana do koszyka 3, a zatem powinien zostać „zdeprecjonowany” i wyprowadzony z grupy kredytów niezagrożonych.

130    W tym względzie w wycenie nr 3, jeśli chodzi o przekwalifikowanie kredytów niezagrożonych na kredyty zagrożone, wyceniający wziął pod uwagę klientów, którzy w księgach rachunkowych Banco Popular byli zaklasyfikowani zgodnie ze standardem MSSF 9 do koszyka 2, czyli klientów o wysokim ryzyku popadnięcia w zwłokę w płatnościach, a następnie zastosował obiektywne kryteria w celu ustalenia, które z kredytów wziętych przez tych klientów mogą zostać przekwalifikowane na kredyty zagrożone, w szczególności w przypadku niewypłacalności banku. Wyceniający uznał następnie, że na kredyty zagrożone powinny zostać przekwalifikowane te z kredytów, w przypadku których zwłoka w płatnościach wynosiła już ponad 30 dni, a ich pozostała do spłaty kwota przekraczała poziom udzielonych gwarancji, a także kredyty klientów, którzy następnie nie wykonywali umowy kredytowej, w sytuacji gdy albo udzielone gwarancje były niewystarczające, albo niewykonanie danej umowy miało istotne znaczenie w ogólnym stosunku z bankiem.

131    Wynika stąd zatem, że wyceniający nie uznał, iż niektóre z kredytów powinny były zostać zaklasyfikowane zgodnie z przewidzianymi w standardzie MSSF 9 kryteriami do koszyka 3 i że nie dokonał on przekwalifikowania niektórych kredytów niezagrożonych na kredyty zagrożone zgodnie z tym standardem.

132    Ponadto okoliczność polegająca na tym, że wyceniający wskazał w wycenie nr 3, że przyjęta przezeń metoda jest zgodna z wystosowanym przez bank Hiszpanii okólnikiem 4/2017, wbrew temu, co twierdzą skarżące, nie oznacza, iż wyceniający zastosował ją w celu przekwalifikowania kredytów niezagrożonych na kredyty zagrożone.

133    W związku z tym ten argument skarżących należy oddalić w zakresie, w jakim opiera się on na błędnej interpretacji wyceny nr 3.

134    W drugiej kolejności skarżące podnoszą, że w dokumencie wyjaśniającym wyceniający, celem uzasadnienia twierdzenia o trudnościach, jakie miał jeden z kredytobiorców ze spłatą kredytu, błędnie oparł się na fakcie zamrożenia jego środków, pomijając, z jednej strony, okoliczność, że dany kredytobiorca może mieć rachunki w innych bankach, i, z drugiej strony, sposób, w jaki funkcjonuje hiszpański system gwarancji depozytów. Powołanie się na niesprecyzowane „powództwa wzajemne” ma czysto przypuszczalny charakter. Skarżące twierdzą, że twierdzenia te są niejasne i niepoparte dowodami i nie pozwalają uzasadnić dokonanego w wycenie nr 3 i mającego istotne znaczenie przekwalifikowania kredytów niezagrożonych na kredyty zagrożone.

135    W dokumencie wyjaśniającym, w odpowiedzi na uwagi akcjonariuszy i wierzycieli, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular i którzy chcieli uzyskać wyjaśnienia dotyczące dokonanego w wycenie nr 3 przeklasyfikowania niektórych kredytów niezagrożonych na kredyty zagrożone, wyceniający przedstawił następujące wyjaśnienia:

„Jak wskazano w [wycenie nr 3], niewypłacalność Banco Popular miałaby poważne konsekwencje, w tym również dla kredytobiorców, i mogłaby prowadzić do wzrostu poziomu zaległości w spłatach (np. rachunki bieżące kredytobiorców, którzy posiadają je również w Banco Popular, mogłyby zostać zablokowane i kredytobiorcy ci nie mogliby uzyskać dostępu do swoich środków, inni zaś mogliby wytoczyć powództwa wzajemne, aby nie dokonywać lub nie opóźniać przewidywanego odzyskania danych kwot). Ten wzrost poziomu zaległości w spłatach dotyczyłby w szczególności tych części portfela lub kredytobiorców już znajdujących się w trudnej sytuacji, i pogłębiałby się wraz z trudnościami z utrzymaniem proaktywnej postawy w zarządzaniu tymi kredytami, biorąc pod uwagę wynikające z niewypłacalności zakłócenia operacji i zatrudnienia w Banco Popular. Na podstawie [swojego] doświadczenia i [swego] osądu jako rzeczoznawcy [uznał on], że kredytobiorcy zidentyfikowani jako znajdujący się w koszyku 2 [zgodnie ze standardem MSSF 9] zgodnie z dostarczonymi danymi charakteryzują się wysokim ryzykiem popadnięcia w zwłokę w płatnościach. Ta klasyfikacja w połączeniu z innymi czynnikami (np. zabezpieczeniami związanymi z kredytami) określa szacunkową wielkość wzrostu ryzyka niewykonania zobowiązania i zmianę klasyfikacji. W tym względzie sytuacja różni się od analizy księgowej, [jaką należałoby przeprowadzić] przy zachowaniu ciągłości prowadzonej działalności”.

136    Wystarczy zauważyć, że skarżące ograniczają się do twierdzenia, iż podane przez wyceniającego sposoby możliwego zachowania się kredytobiorców w przypadku likwidacji Banco Popular nie uzasadniają zakresu przekwalifikowania, jakiego dokonano w wycenie nr 3. Argumenty te należy oddalić jako bezskuteczne.

137    Wyjaśnienia przedstawione w wycenie nr 3 i w dokumencie wyjaśniającym w zakresie dotyczącym przekwalifikowania kredytów niezagrożonych na kredyty zagrożone nie zostały bowiem oparte na tych przykładach. Skarżące wydają się pomijać fakt, że przekwalifikowanie dokonane w wycenie nr 3, o której mowa w pkt 130 powyżej, dotyczyło tylko niektórych z kredytów posiadanych przez kredytobiorców, którzy byli już narażeni na ryzyko popadnięcia w zwłokę z płatnościami. W tym względzie nie podnoszą one argumentów mających na celu zakwestionowanie dokonanych przez wyceniającego ocen tego, jakie konsekwencje miałoby gwałtowne zaprzestanie przez Banco Popular prowadzonej przezeń działalności, po pierwsze, dla pogorszenia się sytuacji kredytobiorców, którzy mieli trudności ze spłatą swych kredytów już wówczas, gdy ten bank prowadził swą działalność, i, po drugie, dla wzrostu ryzyka popadnięcia w zwłokę ze spłatami kredytów, które, ze względu na swoje cechy charakterystyczne, takie jak niski poziom powiązanych z nimi zabezpieczeń, wiązały się z ryzykiem popadnięcia w zwłokę ze spłatami jeszcze przed likwidacją.

138    Wynika z tego, że skarżące nie mogą skutecznie podnosić, iż SRB powinna była uznać, iż dokonane w wycenie nr 3 przekwalifikowanie kredytów niezagrożonych na kredyty zagrożone było oczywiście błędne. Pierwszy zarzut szczegółowy należy zatem oddalić.

2)      W przedmiocie drugiego zarzutu szczegółowego, opartego na założeniach wcześniejszej spłaty kredytów niezagrożonych

139    Skarżące podnoszą, że zawarty przez wyceniającego w wycenie nr 3 wniosek dotyczący zmniejszenia wielkości portfela kredytów niezagrożonych z 59,5 mld EUR do 24,9 mld EUR w ciągu 18 miesięcy oparty został na nierealistycznych założeniach dotyczących przedterminowej spłaty. Skarżące kwestionują te założenia w odniesieniu, po pierwsze, do kredytów niezagrożonych udzielanych przedsiębiorstwom, i, po drugie, do kredytów zabezpieczonych hipoteką.

140    Na wstępie należy zauważyć, że dokonane przez skarżące porównanie między obserwowanymi na rynku hiszpańskim w 2017 r. poziomami przedterminowych spłat a hipotezami przyjętymi przez wyceniającego jest bez znaczenia dla sprawy. Ponieważ wycena nr 3 opiera się na założeniu, że Banco Popular zostanie postawiony w stan likwidacji, poziomy przedterminowych spłat w przypadku przedsiębiorstw kontynuujących prowadzoną działalność nie są porównywalne.

i)      W przedmiocie kredytów niezagrożonych udzielanych przedsiębiorstwom

141    Skarżące kwestionują przyjęte przez wyceniającego założenie, zgodnie z którym 80,23 % portfela kredytów niezagrożonych klientów biznesowych Banco Popular zostanie spłaconych przedterminowo w terminie jednego roku od momentu, w którym Banco Popular stał się niewypłacalny. Założenie to opiera się na nielogicznym ich zdaniem i sprzecznym ze specyfiką rynku hiszpańskiego założeniu, zgodnie z którym klienci profesjonalni potrzebujący banku świadczącego usługi bankowe są zobowiązani refinansować swoje kredyty w nowym banku, który mógłby oferować te usługi.

142    Po pierwsze, skarżące podnoszą, że nie ma związku między kredytem a rachunkiem bieżącym, że nieprawdą jest, iż przedsiębiorstwo będące kredytobiorcą pozostaje w tylko jednej relacji bankowej w odniesieniu do wszystkich swoich potrzeb, i że należy uznać, iż kredytobiorca pozostaje bierny w obliczu zmiany banku. Wyceniający przyznał to w dokumencie wyjaśniającym, opierając się na mających ogólny charakter oświadczeniach dotyczących ścisłych stosunków łączących hiszpańskie banki z ich klientami czy też strategii banków konkurencyjnych, nie wskazując jednak, ilu klientów Banco Popular, którzy uzyskali kredyty, korzystali z innych usług bankowych, które musieliby też przenieść.

143    W wycenie nr 3 wyceniający uznał, że odsetek przedterminowych spłat może okazać się znacznie wyższy w przypadku przyjęcia scenariusza likwidacji niż w przypadku banku nadal prowadzącego swą działalność, ponieważ klienci, którzy byliby to w stanie uczynić, przeszliby do innych instytucji finansowych i spłacili swe długi wobec banku, oraz że inne duże banki hiszpańskie również mogły aktywnie starać się przyciągnąć najlepszych klientów banku w stanie likwidacji. Wyceniający uznał, że założenie to jest prawdziwe zwłaszcza w przypadku klientów biznesowych, którzy, aby móc zarządzać swoją bieżącą działalnością, muszą polegać na banku w pełni operacyjnym, zdolnym do oferowania produktów i usług takich jak możliwość uzyskania kredytów odnawialnych, dokonania innego rodzaju opłat, prowadzenie punktu sprzedaży oraz innych usług, których Banco Popular nie byłby w stanie oferować po postawieniu go w stan likwidacji.

144    Wskazał również, że wyszedł on z założenia, iż wszyscy klienci biznesowi dokonaliby tej migracji, z wyjątkiem przedsiębiorstw znajdujących się na liście obserwacyjnej, których refinansowanie się w innym banku jest mało prawdopodobne, oraz spółek deweloperskich, którymi konkurencyjne banki w dniu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji nie były zbytnio zainteresowane.

145    W dokumencie wyjaśniającym, w konsekwencji uwag przedstawionych przez akcjonariuszy i wierzycieli, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, zgodnie z którymi to uwagami założenia dotyczące przedterminowej spłaty kredytów niezagrożonych wydawały się zbyt wygórowane, wyceniający stwierdził, co następuje:

„Ponadto stwierdziliśmy, że hiszpański model biznesowy w przypadku banku detalicznego opiera się na nawiązaniu bliskich relacji z klientami. W tym scenariuszu likwidacji Banco Popular duża liczba klientów biznesowych rozpoczęłaby rozmowy handlowe z innymi dostawcami usług bankowych, w trakcie których podmiot alternatywny byłby w stanie przechwycić kredyty tych klientów biznesowych oraz ich transakcyjną działalność bankową. Aby uniknąć wszelkiej niejasności, nie zakładamy istnienia powiązania operacyjnego między tymi dwoma produktami. Niemniej jednak przypuszczamy, że wynikające z nich negocjacje handlowe obejmowałyby całokształt potrzeb bankowych klienta (niezależnie od tego, czy chodzi o transakcje handlowe, czy kredyty) i że inny dostawca chciałby przechwycić możliwie jak największą liczbę nowych rodzajów działalności. Rozmowy te mogą być łatwiejsze, w sytuacji gdy relacje bankowe były już nawiązane (w przypadku klientów korzystających z usług wielu banków). W szczególności MŚP i franszyzy niskiej klasy Banco Popular miały w naszym przekonaniu w tamtym czasie strategiczne znaczenie dla innych banków hiszpańskich, wobec czego prawdopodobnym wynikiem scenariusza likwidacji byłaby proaktywna strategia mająca na celu przejęcie klientów Banco Popular przez jednego lub kilku z jego konkurentów. W związku z tym uważamy, że założenia leżące u podstaw argumentacji w przedmiocie wzrostu poziomu przedterminowych spłat kredytów w postaci, jaka została przedstawiona w [wycenie nr 3], są uzasadnione”.

146    Ponadto, w odpowiedzi na uwagi akcjonariuszy i wierzycieli, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, i którzy sugerowali, że inercja kredytobiorcy spowodowałaby obniżenie poziomu migracji i że zachowanie klientów nie zawsze jest racjonalne, wyceniający zgodził się, że, gdyby chodziło tu o jeden z czynników do wzięcia pod uwagę w sytuacji kontynuacji prowadzonej działalności, sytuacja zaistniała w ramach scenariusza likwidacji wyglądałaby zgoła odmiennie. Przypomniał on, że klienci, którzy byli zależni od Banco Popular w zakresie bankowych usług transakcyjnych, zostaliby zmuszeni do zmiany banku, i, nawet gdyby nie istniałyby powiązania operacyjne, prawdopodobnie przenieśliby swe kredyty w tym samym czasie, aby utrzymać poziom usług, a także ze względów organizacyjnych.

147    Wynika z tego, że, wbrew temu, co twierdzą skarżące, okoliczność polegająca na tym, iż wyceniający uznał brak powiązania operacyjnego między kredytem a rachunkiem bieżącym, nie może podważyć dokonanej przezeń oceny, zgodnie z którą klienci biznesowi muszą opierać się na banku będącym w stanie zaoferować im pełną gamę produktów i usług. Okoliczność polegająca na tym, że Banco Popular ze względu na jego likwidację nie byłby już w stanie oferować im tych usług, stanowi czynnik mogący sprzyjać migracji tych klientów do innych banków, i, co za tym idzie, przedterminowej spłacie ich kredytów.

148    Ponadto z wyceny nr 3 nie wynika, by wyceniający wyszedł z założenia, że dane przedsiębiorstwo pokrywa wszystkie swoje potrzeby w ramach tylko jednej relacji bankowej. Skarżące nie mogą zatem twierdzić, że wyceniający potwierdził błędny charakter przyjętego przezeń założenia, gdy w dokumencie wyjaśniającym w odpowiedzi na niektóre komentarze uznał istnienie stosunków łączących poszczególnych klientów z wieloma bankami. W tym względzie wyceniający stwierdził, że fakt, iż klient Banco Popular posiada rachunek w innym banku, może stanowić czynnik ułatwiający wykup ich kredytów przez tego innego usługodawcę, a zatem – przedterminową spłatę kredytów niezagrożonych.

149    Ponadto, wbrew temu, co twierdzą skarżące, wyceniający nie przychylił się w dokumencie wyjaśniającym do zdania, że kredytobiorców w obliczu zmiany banku w przypadku likwidacji Banco Popular ma charakteryzować bierność.

150    Wreszcie, ze względu na to, że wyceniający jasno wskazał, jakie kategorie klientów biznesowych zostały przezeń wykluczone z jego założenia jako niebędące w stanie przenieść ich kredytów, argument zmierzający do zarzucenia wyceniającemu, że nie zidentyfikował tego, ilu klientów biznesowych, którzy otrzymali kredyty, korzysta z innych funkcji banku, jest nieistotny.

151    Ponadto w replice skarżące podnoszą, że wyceniający określił „ścisłe stosunki bankowe” jako czynnik decydujący o przedterminowej spłacie w znacznie większym stopniu niż pozostałe względy, w tym koszty kredytów. Ich zdaniem dla klientów biznesowych, w szczególności MŚP, koszt kredytu jest ważniejszy niż charakter stosunków łączących je z bankiem.

152    Wystarczy stwierdzić, że ten argument skarżących nie uwzględnia konsekwencji, jakie by miało postawienie Banco Popular w stan likwidacji nie tylko dla niemożności świadczenia przez ten bank całokształtu usług bankowych, lecz również dla zachowania banków konkurencyjnych. W szczególności wyceniający wskazał w dokumencie wyjaśniającym, że część klientów biznesowych Banco Popular, w szczególności MŚP, ma strategiczne znaczenie dla innych banków hiszpańskich, które mogłyby wprowadzić strategię mającą na celu przejęcie tych klientów w przypadku likwidacji.

153    W związku z tym skarżące nie podnoszą żadnego argumentu, za pomocą którego mogłyby one wykazać, że istnienie ścisłych stosunków łączących hiszpańskich klientów biznesowych z ich bankiem nie stanowiło istotnego czynnika, który mógł zostać uwzględniony przez wyceniającego. Argumenty skarżących nie pozbawiają wiarygodności uwzględnionego przez wyceniającego założenia, zgodnie z którym po likwidacji Banco Popular klienci biznesowi, którzy musieli przenieść swoje operacje komercyjne do innego banku, postanowiliby również przenieść tam swoje kredyty po to, aby nadal łączył go z tym bankiem stosunek obejmujący całokształt potrzebnych im usług.

154    Po drugie, skarżące podnoszą w istocie brak uzasadnienia ze względu na to, że wyceniający nie przedstawił danych liczbowych dotyczących względnych stóp procentowych i kosztów rozwiązania umowy, które wziął pod uwagę.

155    W dokumencie wyjaśniającym, w odpowiedzi na uwagi na temat względnych stóp procentowych i kosztów transferu, wyceniający wskazał, że przy formułowaniu swoich założeń dotyczących przedterminowej spłaty wziął on pod uwagę istniejący po stronie klienta zamiar migracji (np. względne stopy procentowe stosowane między Banco Popular a innymi usługodawcami), potencjalne przeszkody (np. koszty transferu) oraz atrakcyjność klienta dla innych banków ujawniona przy badaniu refinansowania kredytów tego klienta (z uwzględnieniem profilu ryzyka kredytobiorcy, historii kredytowej, segmentacji, sytuacji finansowej itp.). Wyceniający wskazał, że zbadał względne stopy procentowe, porównując stopę wymagalnych odsetek od łącznej kwoty kredytów (w postaci wskazanej w dostarczonych danych) ze stopami procentowymi stosowanymi do nowych analogicznych transakcji na dzień rozwiązania umowy, i z kosztami rozwiązania umowy, co obejmowało również badanie próby umów, w celu zrozumienia kosztów rozwiązania umowy przewidzianych dla każdej standardowej umowy, a także skalę skutków rozwiązania tej umowy.

156    Należy stwierdzić, że uzasadnienie to jest wystarczające do tego, aby wykazać, iż wyceniający rzeczywiście uwzględnił w wycenie nr 3 stopy procentowe zastosowane przez Banco Popular i inne banki oraz koszty przeniesienia kredytu. Wyjaśnienie to jest zgodne z wymogami określonymi w art. 6 lit. b) rozporządzenia delegowanego 2018/344, zgodnie z którym wycena powinna zawierać wyjaśnienie kluczowych metod i przyjętych założeń oraz to, w jaki sposób wybór tych metod i założeń miał wpływ na tę wycenę. Wyszczególnienie w wycenie nr 3 wszystkich elementów i danych liczbowych, na których się oparł wyceniający, nie należy do jego obowiązków.

157    Wynika stąd, że skarżące nie podniosły żadnego argumentu, za pomocą którego mogłyby one pozbawić wiarygodności przyjęte przez wyceniającego założenie, zgodnie z którym 80,23 % portfela kredytów niezagrożonych klientów Banco Popular podlegałoby przedterminowej spłacie.

ii)    W przedmiocie kredytów niezagrożonych zabezpieczonych hipoteką

158    Skarżące utrzymują, że przyjęta przez firmę oceniającą hipoteza, zgodnie z którą 33,55 % portfela niezagrożonych kredytów zabezpieczonych hipoteką Banco Popular zostanie spłaconych przedterminowo w ciągu 18 miesięcy, opiera się na niepopartych dowodami uogólnieniach.

159    W pierwszej kolejności skarżące utrzymują, że oprocentowanie kredytów zabezpieczonych hipoteką na rynku hiszpańskim było znacznie wyższe niż stopy 1 i 1,2 % zastosowane przez wyceniającego, i opierają się na ich ekspertyzie, która odsyła do danych zawartych w biuletynie statystycznym banku Hiszpanii z lipca 2018 r. oraz do danych EBC opublikowanych przez Standard & Poor’s. Podnoszą one, że klienci płacący od ich kredytu zabezpieczonego hipoteką oprocentowanie w wysokości 2 % lub mniejsze, odpowiadające stopie oprocentowania tych kredytów na rynku hiszpańskim w czerwcu 2017 r., nie mieli żadnego interesu w zmianie banku. W dokumencie wyjaśniającym wyceniający nie zakwestionował tych danych ani ich znaczenia, lecz wprowadził nieistotne zdaniem skarżących rozróżnienie między stopami oprocentowania na rynku hiszpańskim w czerwcu 2017 r. a tymi stopami obowiązującymi w całym czasie trwania hipoteki.

160    Skarżące kwestionują stosowanie stóp oprocentowania obowiązujących w całym czasie trwania hipoteki, ponieważ klienci nie postanowili zaciągnąć kredytu zabezpieczonego hipoteką na podstawie takiej stopy oprocentowania, lecz wyłącznie na podstawie stopy, która była początkowo dostępna na rynku, a te początkowe stopy oprocentowania były zazwyczaj niższe niż średnia stopa oprocentowania obliczana dla czasu trwania.

161    W wycenie nr 3 wyceniający uznał, że klienci, w przypadku których stosunek między kredytem a wartością towaru zakupionego dzięki temu kredytowi (zwany dalej „stosunkiem kredytu do wartości towaru”) jest niższy niż 90 % i którzy nie zostali umieszczeni na liście obserwacyjnej, lub ci z nich, w przypadku których czas spłaty kredytu był dłuższy niż 2 lata, byli bardziej skłonni do migracji. Oszacował on, że klienci, w przypadku których stosunek kredytu do wartości towaru jest niższy niż 80 %, spłaciliby kredyt przed terminem, gdyby płacili oprocentowanie wynoszące przynajmniej 1 %, oraz że klienci, w przypadku których stosunek kredytu do wartości towaru wynosił od 80 % do 90 %, spłaciliby kredyt przed terminem, gdyby płacili odsetki w wysokości przynajmniej 1,2 %.

162    Należy zaznaczyć, że podnoszone przez skarżących argumenty zmierzające do zakwestionowania uwzględnienia stóp oprocentowania w wysokości 1 % i 1,2 % zostały już podniesione przez niektórych akcjonariuszy i wierzycieli, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, w trakcie postępowania w sprawie prawa do bycia wysłuchanym.

163    W tym względzie w dokumencie wyjaśniającym wyceniający wskazał, że dane wynikające z biuletynu statystycznego banku Hiszpanii z lipca 2018 r. oraz dane EBC opublikowane przez Standard & Poor’s, na które powołali się akcjonariusze i wierzyciele, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, różniły się od danych wykorzystanych w wycenie nr 3, ponieważ odzwierciedlały one jedynie pierwotną stopę oprocentowania kredytu zabezpieczonego hipoteką.

164    Wyceniający wyjaśnił, że stopy oprocentowania kredytu zabezpieczonego hipoteką zastosowane w wycenie nr 3 zostały obliczone poprzez porównanie stóp (stałych i zmiennych) portfela Banco Popular ze stopami proponowanymi w dniu 6 czerwca 2017 r. przez głównych dostawców kredytów zabezpieczonych hipoteką na rynku hiszpańskim. Ponadto wskazał on, że wziął pod uwagę stopy obowiązujące w całym okresie spłaty kredytu hipotecznego (a nie tylko w początkowym czasie jego trwania), ponieważ kredyty hipoteczne w Hiszpanii mają zazwyczaj na początku kredytu inną stopę oprocentowania niż w pozostałej części okresu obowiązywania umowy kredytowej. Wyceniający wskazał, że te stopy zostały obliczone na podstawie średniej wartości zarówno zmiennego, jak i stałego oprocentowania kredytów zabezpieczonych hipoteką na rynku hiszpańskim w tamtym okresie oraz że wynik tego ważenia został pomnożony odpowiednio przez oferowaną średnią stopę oprocentowania przewidzianą w nowych umowach o kredyt zabezpieczony hipoteką ze zmienną i stałą stopą oprocentowania.

165    Z powyższego wynika, że skarżące nie mogą utrzymywać, iż wyceniający nie zakwestionował znaczenia ich danych wynikających z biuletynu statystycznego banku Hiszpanii z lipca 2018 r. oraz danych EBC opublikowanych przez Standard & Poor’s. Wyjaśnił on wyraźnie, że dane te nie zostały uwzględnione w wycenie nr 3 ze względu na to, iż nie odzwierciedlały oprocentowania kredytu zabezpieczonego hipoteką w całym jego czasie trwania.

166    Ponadto twierdzenie skarżących, zgodnie z którym klienci brali pod uwagę wyłącznie pierwotną stopę oprocentowania kredytu, a nie stopę mającą zastosowanie przez cały czas trwania kredytu zabezpieczonego hipoteką, nie zostało poparte żadnym konkretnym dowodem. Jak zauważa SRB, twierdzeniu temu przeczy również podniesiony przez skarżące argument, zgodnie z którym klienci dążą do „uzyskania w długim okresie czasu niższej średniej stopy oprocentowania”.

167    Podobnie twierdzenie skarżących, zgodnie z którym istniała tendencja, w ramach której początkowe stopy oprocentowania miałyby być niższe od średniej stopy oprocentowania w czasie trwania kredytu, nie zostało poparte żadnym dowodem.

168    Wynika z tego, że argumenty skarżących polegają wyłącznie na przedstawieniu ich własnych założeń w celu zakwestionowania założeń wykorzystanych w wycenie nr 3 i nie mogą pozbawić oceny dokonanej przez wyceniającego wiarygodności. Ponadto w argumentach tych nie uwzględniono innych czynników, takich jak stosunek kredytu do wartości towaru i okres spłaty kredytu, które zostały uwzględnione przez wyceniającego w celu ustalenia, które z kredytów zabezpieczonych hipoteką zostaną wcześniej spłacone.

169    W drugiej kolejności skarżące kwestionują dokonaną przez wyceniającego ocenę, zgodnie z którą koszty wcześniejszej spłaty kredytu hipotecznego nie stanowią czynnika mającego istotne znaczenie, i zauważają, że niesłusznie wykluczył on koszt związany z ustanowieniem nowego kredytu zabezpieczonego hipoteką.

170    W dokumencie wyjaśniającym wyceniający wskazał, że przy opracowywaniu założeń dotyczących przedterminowej spłaty wziął on pod uwagę wszystkie czynniki mogące mieć wpływ na proces migracji klientów do innego podmiotu, zarówno z punktu widzenia podaży, takie jak zdolność kredytowa klienta lub dostępność w jego przypadku zabezpieczeń, jak i z punktu widzenia popytu, takie jak wpływ kosztów anulowania posiadanych w Banco Popular kredytów zabezpieczonych hipoteką oraz koszty związane ze sformalizowaniem u tego innego podmiotu nowych kredytów zabezpieczonych hipoteką.

171    Przypomniał on swoją zawartą w wycenie nr 3 ocenę, zgodnie z którą nie istnieje żadna przeszkoda ku temu, aby dany klient przeniósł swój kredyt zabezpieczony hipoteką na innego usługodawcę, choć w przypadku niektórych kredytów pociąga to koszty związane z wcześniejszą spłatą. Uznał on, że klienci posiadający depozyty w Banco Popular powinni znaleźć innego dostawcę dla tych depozytów i że prawdopodobne jest, iż dostawcy ci zachęcaliby do przemieszczania do nich innych produktów bankowych i uprościliby ten proces. Nie uznał on zatem, że te koszty miałyby zniechęcać klientów do przenoszenia ich kredytu zabezpieczonego hipoteką do innego banku. Uznał on zaś, że likwidator mógłby nie być w stanie wyegzekwować kosztów przedterminowej spłaty, w razie gdyby uznano, iż klienci muszą zmienić dostawcę usług bankowych ze względu na trudności operacyjne napotkane przez Banco Popular w następstwie likwidacji. Wreszcie wyceniający oszacował te koszty na około 40 mln EUR w odniesieniu do wszystkich klientów opuszczających Banco Popular, a zatem nie uwzględnił związanych z nimi dochodów.

172    W odniesieniu do tej ostatniej kwestii w dokumencie wyjaśniającym wyceniający wskazał również, że zbadał próbę transakcji, by zrozumieć, jak kształtują się umowne standardowe koszty anulowania stosowane przez Banco Popular, i że doszedł na tej podstawie do wniosku, iż mieszczą się one w występujących na rynku przedziałach.

173    Wynika z tego, że skarżące nie mogą skutecznie utrzymywać, iż wyceniający nie uwzględnił w swojej ocenie założeń wcześniejszej spłaty zabezpieczonych hipoteką kredytów niezagrożonych z kosztów związanych z przeniesieniem tych kredytów do innego banku.

174    Ponadto skarżące ograniczają się do twierdzenia, że udzielone przez wyceniającego wyjaśnienia, dlaczego koszty przedterminowej spłaty zostały pominięte, są powierzchowne i że nie przedstawił on żadnego wyjaśnienia dotyczącego wyłączenia kosztów związanych z zaciągnięciem nowego kredytu. Uważają one, że wyjaśnienie oparte na zachętach konkurencyjnych banków ma charakter czysto spekulacyjny, że likwidator nie rezygnuje z odzyskania kosztów związanych z wcześniejszą spłatą i że jeżeli kwota 40 mln EUR nie miała znaczenia na poziomie ogólnym, badanie powinno zostać przeprowadzone na poziomie indywidualnym.

175    Wystarczy stwierdzić, że przedstawione przez wyceniającego wyjaśnienia nie miały na celu wykazania, iż koszty związane z migracją zabezpieczonych hipoteką kredytów niezagrożonych do innego banku nie powinny być brane pod uwagę, lecz wykazanie, że nie miały one charakteru zniechęcającego. Argumenty skarżących opierają się jedynie na twierdzeniach, za pomocą których nie można dowieść oczywiście błędnego charakteru uwzględnionych przez wyceniającego założeń.

176    Wynika stąd, że skarżące nie podniosły żadnego argumentu, za pomocą którego mogłyby one pozbawić wiarygodności przyjęte przez wyceniającego założenie, zgodnie z którym 33,55 % portfela zabezpieczonych hipoteką kredytów niezagrożonych Banco Popular podlegałoby przedterminowej spłacie.

177    Z analizy drugiego zarzutu szczegółowego wynika, że skarżące nie wykazały, iż SRB popełniła oczywisty błąd, uznawszy w zaskarżonej decyzji, że wyceniający w dokumencie wyjaśniającym „przedstawił odpowiednie argumenty na podstawie przyjętych przezeń założeń dotyczących wzrostu poziomu przedterminowych spłat” kredytów niezagrożonych. Drugi zarzut szczegółowy należy zatem oddalić.

3)      W przedmiocie trzeciego zarzutu szczegółowego, opartego na nowych zaległościach w spłatach pozostałych kredytów niezagrożonych

178    Skarżące wskazują, że nie kwestionują metody obliczania środków, których odzyskania można oczekiwać w związku z likwidacją pozostałych kredytów niezagrożonych, czyli kredytów pozostałych w portfelu po usunięciu zeń kredytów przekwalifikowanych na kredyty zagrożone i kredytów, w odniesieniu do których przyjęto założenie przedterminowej spłaty, oraz że zgadzają się z faktem, iż niektóre z tych kredytów mogą być zagrożone podczas ich czasu trwania. Podnoszą one jednak, że wyceniający nie przedstawił żadnej podstawy dla przyjętego w wycenie nr 3 założenia, zgodnie z którym w przypadku niewypłacalności doszłoby do „znacznego wzrostu” poziomu zaległości w spłatach.

179    Skarżące odwołują się do fragmentu zawartej w wycenie nr 3 tabeli przedstawiającej pokrótce strategię realizacji aktywów Banco Popular zastosowaną przez wyceniającego, którego zdaniem „do końca okresu likwidacji dojdzie do zbycia portfela kredytów niezagrożonych, z uwzględnieniem ich stopy zwrotu, znacznego wzrostu odsetka przedterminowych spłat i nowych zaległości w spłatach, a następnie ostatecznej sprzedaży pozostałej zawartości tego portfela”.

180    Wynika z tego, że wyceniający wspomniał o znacznym wzroście odsetka wcześniejszych spłat kredytów niezagrożonych, nie zaś o nowych zaległościach w spłatach pozostałych kredytów niezagrożonych.

181    W związku z tym wystarczy wskazać, podobnie jak SRB, że ten podniesiony przez skarżące argument opiera się na błędnym zrozumieniu wyceny nr 3.

182    Trzeci zarzut szczegółowy należy zatem oddalić.

4)      W przedmiocie czwartego zarzutu szczegółowego, opartego na stopie dyskontowej dla sprzedaży pozostałej części portfela kredytów niezagrożonych

183    Skarżące podnoszą, że w ramach hipotetycznego siedmioletniego scenariusza likwidacji wyceniający zastosował dla sprzedaży pozostałej części portfela kredytów niezagrożonych („rump”) stopę dyskontową mieszczącą się w przedziale od 5,1 %, przy przyjęciu najlepszego założenia, do 6,1 %, przy przyjęciu najgorszego założenia, nie wyjaśniając tej różnicy w wysokości 1 %.

184    W wycenie nr 3 wyceniający wskazał, że stopa dyskontowa zastosowana na koniec okresu likwidacji dla każdego scenariusza odzwierciedlała stopy zwrotu, jakich wymagano na rynku hiszpańskim dla każdej kategorii aktywów na podstawie przewidywanego profilu ryzyka w momencie likwidacji, co wymagało dokonania korekt. Wyceniający wskazał czynniki, na jakich oparł się w celu dokonania tych korekt. Wyjaśnił, że zastosowane w poszczególnych scenariuszach likwidacji różne stopy dyskontowe odzwierciedlały zmiany zachodzące przy łączeniu poszczególnych kategorii aktywów portfela i odpowiadających im ewentualnych stóp dyskontowych.

185    Wystarczy zaś stwierdzić, że wyjaśnienia te, które nie zostały zakwestionowane przez skarżące, są wystarczające, aby uzasadnić uwzględnienie stopy dyskontowej dla sprzedaży pozostałej części portfela kredytów niezagrożonych odrębnie przy przyjęciu najlepszego i najgorszego założenia dla każdego z alternatywnych scenariuszy czasowych.

186    Ponadto w odniesieniu do dokonanego przez skarżące odesłania do ich ekspertyzy, mającego na celu wykazanie, że rozsądna stopa dyskontowa wynosiłaby 5 %, należy przypomnieć, że z pkt 66–70 powyżej wynika, iż porównanie z analizą przeprowadzoną w ekspertyzie przedstawionej przez skarżące jest bez znaczenia dla ustalenia, czy wyceniający popełnił w wycenie nr 3 oczywiste błędy w ocenie.

187    Z powyższego wynika, że czwarty zarzut szczegółowy należy oddalić.

188    Z analizy drugiej części zarzutu wynika, że skarżące nie podniosły argumentów mogących pozbawić wiarygodności dokonanej przez wyceniającego oceny dotyczącej wyceny portfela kredytów niezagrożonych Banco Popular. Nie wykazały one zatem, że SRB popełniła oczywisty błąd w ocenie, opierając się na zawartych w zaskarżonej decyzji ocenach w tym względzie.

189    Drugą część zarzutu należy zatem oddalić.

c)      W przedmiocie trzeciej części zarzutu, dotyczącej wyceny kredytów zagrożonych

190    Skarżące podnoszą, że dokonane w wycenie nr 3 oszacowanie odzyskania kredytów zagrożonych zostało oparte na niespójnych i bezzasadnych założeniach i jest nie do pogodzenia z danymi referencyjnymi, co doprowadziło do niedoszacowania tych kwot podlegających odzyskaniu.

191    W pierwszej kolejności skarżące kwestionują przyjęte w wycenie nr 3 założenie, zgodnie z którym wszystkie kredyty zagrożone zostaną sprzedane w ciągu 18 miesięcy od likwidacji. Twierdzą one, że portfel zabezpieczonych kredytów zagrożonych składa się głównie z kredytów zabezpieczonych nieruchomościami, a zatem ich wartość jest określana przez wartość zabezpieczających je aktywów nieruchomościowych. W wycenie nr 3, przyznając wprawdzie, że głównym kryterium wyceny zabezpieczonych kredytów zagrożonych jest odzyskanie kwot pochodzących ze sprzedaży przejętych aktywów, wyceniający przyjął niespójne zdaniem skarżących podejście, zakładając dla zbycia kredytów zagrożonych i aktywów nieruchomościowych różne optymalne okresy zbycia.

192    W wycenie nr 3 wyceniający wskazał, że planowana strategia likwidacji polegała na sprzedaży portfela kredytów zagrożonych w możliwie najkrótszym terminie, aby uniknąć dalszego pogarszania się sytuacji banku i biorąc pod uwagę istniejący na hiszpańskim rynku „apetyt” na te aktywa; wskazał on również, że jest to zgodne z doświadczeniem nabytym w związku z likwidacjami innych banków. Uznał on, że kredyty zagrożone zostaną sprzedane w grudniu 2018 r., czyli około 18 miesięcy po dacie restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, w trzech alternatywnych scenariuszach: 18 miesięcy, 3 lata i 7 lat.

193    W następstwie uwag przedstawionych przez akcjonariuszy i wierzycieli, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, w ramach procedury dotyczącej prawa do bycia wysłuchanym, w których podnieśli oni, że dłuższy okres zbycia kredytów zagrożonych pozwoliłby na uzyskanie wyższego dochodu ze sprzedaży, wyceniający w dokumencie wyjaśniającym wskazał, że założenie, zgodnie z którym Banco Popular zachowuje kredyty niezagrożone przez dłuższy okres, zostało wzięte pod uwagę przy opracowywaniu wyceny nr 3. Przyjął on jednak, że najbardziej odpowiedni pozostaje harmonogram zbycia portfela kredytów zagrożonych w okresie 18 miesięcy.

194    W tym względzie wyceniający uznał, że w dłuższym okresie odzyskanie większych kwot byłoby niepewne, podczas gdy bardziej pewne byłoby powstanie kosztów związanych z utrzymaniem zespołu likwidacyjnego (biorąc pod uwagę ryzyko związane z odejściem kluczowego personelu, co zwiększyłoby poziom potencjalnej nieskuteczności), a także zaistnienie innych czynników, takich jak ociąganie się przez kredytobiorców będących w zwłoce z rozpoczęciem negocjacji z niewypłacalnym bankiem. Ponadto wyceniający wskazał, że wydłużanie tego okresu zwiększa również ryzyko makroekonomiczne, w szczególności ze względu na fakt, że w drugiej połowie 2017 r. funkcjonował aktywny rynek kredytów zagrożonych, i uznał, że mało prawdopodobne jest, aby likwidator chciał spekulować na korzystnych warunkach, które utrzymują się przez długi okres (w szczególności w kontekście potencjalnie dużego zakłócenia makroekonomicznego, do którego może dojść po likwidacji Banco Popular). W związku z tym stwierdził on, że sprzedaż w stosunkowo krótkim okresie czasu byłaby ostatecznie korzystniejsza i nie wiązałaby się z problemami ze zdolnością kredytową nabywcy, który zachowałby wpływ na wyniki sprzedaży.

195    W zaskarżonej decyzji SRB wspomniała o tych przedstawionych przez wyceniającego wyjaśnieniach i zatwierdziła je.

196    Ponadto należy zauważyć, że w dokumencie wyjaśniającym wyceniający wyjaśnił, iż, w odniesieniu do metodologii przyjętej w wycenie nr 3, przyjął on scenariusz dynamiczny, zdefiniowany jako metoda, w ramach której ustala się różne momenty realizacji w trakcie likwidacji, a następnie ustala wartość aktywów w zależności w szczególności od momentu realizacji. Wskazał on bowiem, że w odniesieniu do każdego z alternatywnych scenariuszy czasowych przewidział taką strategię i taki termin zbycia, które są optymalne ze względu na cel zmaksymalizowania realizacji różnego rodzaju kategorii aktywów, w zależności od ich charakteru i stopnia ich płynności.

197    Skarżące nie podnoszą zaś żadnego konkretnego argumentu, za pomocą którego mogłyby podważyć te wyjaśnienia.

198    Tak więc, nawet jeśli 66,6 % portfela kredytów zagrożonych Banco Popular było zabezpieczone aktywami nieruchomościowymi, te kredyty i aktywa nieruchome nie należą do tej samej kategorii aktywów, a ich zbycie w ramach likwidacji nie składa się na jedną i tę samą strategię.

199    Okoliczność polegająca na tym, że wartość zabezpieczonych kredytów zagrożonych jest zabezpieczona nieruchomościami, stanowi niewątpliwie główny z czynników, na których oparto ich wycenę. Nie ma jednak znaczenia dla kwestii tego, jaki jest najwłaściwszy termin umożliwiający zmaksymalizowanie podlegających odzyskaniu kwot tych kredytów.

200    Skarżące nie mogą zatem podnosić niespójności ze względu na uwzględnienie w przypadku kredytów zagrożonych i aktywów nieruchomościowych różnych okresów zbycia.

201    Skarżące nie podnoszą żadnego argumentu, za pomocą którego mogłyby one podważyć przedstawione w dokumencie wyjaśniającym wyjaśnienia, o których mowa w pkt 194 powyżej, w których wskazano powody, dla jakich maksymalizacja podlegających odzyskaniu kwot tych kredytów wiązała się z ich zbyciem wkrótce po rozpoczęciu likwidacji.

202    Podnosząc bowiem, że dłuższy okres zbycia pozwoliłby na uzyskanie wyższego odsetka odzyskanych wierzytelności, skarżące ograniczają się do wskazania dotyczących ryzyka makroekonomicznego rzekomych różnic w podejściu, jakie przyjął wyceniający w przypadku zbycia portfela kredytów zagrożonych, a tym, które przyjął w przypadku zbycia portfela aktywów nieruchomościowych; wskazują one też, że ich eksperci mają odmienną opinię na temat kosztów utrzymania portfela kredytów zagrożonych i niechęci do negocjowania po stronie kredytobiorców niewywiązujących się ze zobowiązań. Ani zaś porównanie z wyceną aktywów nieruchomościowych, ani z ocenami zawartymi w ich ekspertyzie nie może świadczyć o istnieniu oczywistego błędu w ocenie, jakiego miał dopuścić się wyceniający w odniesieniu do uwzględnienia wynoszącego 18 miesięcy terminu zbycia.

203    W drugiej kolejności skarżące utrzymują, że oszacowanie odsetka podlegających odzyskaniu kwot kredytów zagrożonych nie jest zgodne z danymi referencyjnymi. Podnoszą one, że przyjęta w wycenie nr 3 wewnętrzna stopa zwrotu (IRR) w wysokości 16 % jest nadmiernie wysoka, co spowodowało obniżenie ceny portfela kredytów zagrożonych.

204    Podnoszą one, że wyceniający nie wziął pod uwagę rzeczywistych danych rynkowych dotyczących IRR, opierając się na „niższej jakości” procedury zbycia oraz na niezdolności likwidatora do „przedstawienia oświadczeń i gwarancji”. Twierdzenia te wiążą się z przyjęciem założenia, że likwidator źle zarządza procesem likwidacji, dopuszczając się naruszenia wymogów określonych w ustawie 22/2003. Ponadto z przeprowadzonych przez ekspertów skarżących badań rynkowych wynika, że brak oświadczeń i gwarancji ma ograniczony wpływ na IRR.

205    W wycenie nr 3 wyceniający wskazał, co następuje:

„IRR: przyjęto założenie, że zainteresowani tego rodzaju portfelem [gwarantowanych kredytów zagrożonych] inwestorzy znajdujący się w trudnej sytuacji żądaliby IRR na poziomie między 16 % w przypadku przyjęcia założenia na wysokim poziomie a 20 % w przypadku przyjęcia założenia na niskim poziomie, które są wyższe niż to, co obserwujemy na rynku ze względu na fakt, że sprzedaż portfela kredytów zagrożonych w scenariuszu likwidacji powinna uwzględniać:

–        oczekiwaną niższą jakość procesów i informacji przekazywanych potencjalnym nabywcom;

–        brak po stronie sprzedawcy (likwidatora) zdolności do przedstawienia oświadczeń i gwarancji zawartych w umowie kupna i sprzedaży”.

206    Z jednej strony wystarczy zauważyć, że wyceniający nie twierdził, iż ten brak informacji można przypisać likwidatorowi lub że zakładał on popełnienie przezeń jakiegokolwiek błędu w zarządzaniu. Z drugiej strony skarżące zadowalają się powtórzeniem opinii sformułowanych przez ich ekspertów po przeprowadzeniu przez nich rzekomych badań rynkowych, przy czym nie przedstawiają one żadnego wyjaśnienia co do charakteru tych badań lub ich wyników. Argumenty te należy więc oddalić.

207    Ponadto, jak zauważa SRB, rzeczywiste dane rynkowe nie mogą służyć jako dane referencyjne w ramach hipotetycznego postępowania upadłościowego i wymagają dostosowania ich w celu uwzględnienia związanych z likwidacją trudności, w szczególności natury administracyjnej.

208    Wynika z tego, że skarżące nie wykazały, iż SRB i wyceniający popełnili oczywisty błąd w ocenie w odniesieniu do wyceny kredytów zagrożonych.

209    Z analizy trzeciej części zarzutu wynika, że skarżące nie podniosły argumentów mogących pozbawić wiarygodności dokonanej przez wyceniającego oceny dotyczącej wyceny portfela kredytów zagrożonych Banco Popular. Nie wykazały one zatem, że SRB popełniła oczywisty błąd w ocenie, opierając się na zawartych w zaskarżonej decyzji ocenach w tym względzie.

210    Trzecią część zarzutu należy zatem oddalić.

d)      W przedmiocie czwartej części zarzutu, dotyczącej wyceny aktywów nieruchomościowych

211    Skarżące podnoszą, że dokonana przez wyceniającego wycena aktywów nieruchomościowych posiadanych przez Banco Popular pośrednio została oparta na niespójnych założeniach, a SRB popełniła oczywiste błędy w ocenie, które doprowadziły do niedoszacowania podlegających odzyskaniu kwot związanych z tymi aktywami.

212    Twierdzą one, że przyjęte przez wyceniającego założenie, zgodnie z którym aktywa nieruchomościowe posiadane przez Banco Popular pośrednio, czyli za pośrednictwem jego działających na rynku nieruchomości spółek zależnych, zostaną zbyte w przyspieszonym terminie wynoszącym 18 miesięcy, niezależnie od przewidywanego scenariusza likwidacji, pozostaje w sprzeczności z dokonaną przezeń wyceną dotyczącą aktywów nieruchomych posiadanych przez Banco Popular bezpośrednio, których zbycie zostało rozłożone na cały okres likwidacji w celu maksymalizacji kwot podlegających odzyskaniu.

213    Skarżące uważają również, że wyceniający nie określił kwotowo środków podlegających odzyskaniu w dłuższym okresie zbycia odpowiadającym temu uwzględnionemu w odniesieniu do aktywów nieruchomościowych posiadanych przez Banco Popular bezpośrednio, a SRB nie wzięła tych środków pod uwagę. Opierając się na przedstawionej przez nie ekspertyzie skarżące kwestionują przedstawione przez wyceniającego w dokumencie wyjaśniającym argumenty, w odniesieniu do których uznał on, że dłuższy okres zbycia w przypadku spółek zależnych prowadzących działalność w sektorze nieruchomości nie pozwala na maksymalizację kwot podlegających odzyskaniu.

214    W zaskarżonej decyzji SRB wskazała, że niektórzy akcjonariusze i wierzyciele, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, podnieśli w toku postępowania dotyczącego prawa do bycia wysłuchanym, iż strategia likwidacji zaproponowana przez wyceniającego dla spółek zależnych tego banku prowadzących działalność w sektorze nieruchomości była nieodpowiednia i niezgodna z zawartymi w wycenie nr 3 informacjami dotyczącymi aktywów nieruchomościowych posiadanych przez Banco Popular bezpośrednio. Twierdzili oni, że realizacja aktywów będzie zmaksymalizowana dzięki uporządkowanemu zbyciu aktywów w całym okresie likwidacji oraz że niepotrzebnie przyspieszono okres 18 miesięcy, co doprowadziło do znacznego niedoszacowania kwot podlegających odzyskaniu.

215    SRB wskazała, że – jak wyjaśniono w dokumencie wyjaśniającym – w przypadku spółek zależnych tego banku prowadzących działalność w sektorze nieruchomości wyceniający uznał, że sprzedaż tych spółek w ciągu pierwszych 18 miesięcy likwidacji, nie przerywając prowadzonej przez nie działalności, stanowi optymalną strategię realizacji. SRB zauważyła, że uznanie tych spółek zależnych prowadzących działalność w sektorze nieruchomości za działające przedsiębiorstwa, nie zaś za zwykłych właścicieli nieruchomości, umożliwia tym spółkom zależnym sprzedaż w szybszy i bardziej uporządkowany sposób, bez zaniżania cen i nasycania rynku. Dodała ona, że, chociaż wyceniający rozważył inne strategie, w tym polegającą na tym, aby Banco Popular zachował swe jednostki organizacyjne i sam ustalił wartość aktywów lub aby rozłożył transakcje zbycia na dłuższy okres, strategie te doprowadziłyby do bardziej złożonego i bardziej intensywnego procesu kapitalizacji, a także do powstania dodatkowych kosztów i ryzyk, których likwidator nie byłby skłonny zaakceptować, nie mając pewności, że uzyska wyższy odsetek kwot podlegających odzyskaniu.

216    W tym względzie w dokumencie wyjaśniającym wyceniający wyjaśnił powody, dla których nie uwzględnił w wycenie nr 3 strategii zbycia spółek zależnych prowadzących działalność w sektorze nieruchomości w długim okresie czasu. Wyceniający wskazał w szczególności, co następuje:

„Przy opracowywaniu [wyceny nr 3] rozważyliśmy inne strategie, w tym polegającą na tym, aby Banco Popular zachował swe jednostki organizacyjne i sam obliczał aktywa przez dłuższy okres lub aby rozłożyć transakcje zbycia na dłuższy okres czasu; jest to jednak potencjalnie proces kapitałowy bardziej intensywny i bardziej skomplikowany w zarządzaniu, w szczególności ze względu na likwidację Banco Popular. Dokładniej rzecz ujmując, w oczekiwaniu na zbycie aktywów jednostki te mogłyby potrzebować finansowania, ponadto w kontekście upadłości Banco Popular i jej potencjalnego makroekonomicznego wpływu na wartość aktywów, taka strategia narażałaby likwidatora na dodatkowe ryzyko (w tym z punktu widzenia operacyjnego), które w naszym przekonaniu likwidator nie byłby chętny zaakceptować. Ponadto, biorąc pod uwagę dodatkowe koszty i ryzyko, jesteśmy zdania, że dłuższy czas sprzedaży takich jednostek mógłby mieć negatywny wpływ na wysokość realizowanej kwoty, biorąc pod uwagę potencjalny wpływ procesu likwidacji spółki dominującej na zarządzanie tymi jednostkami. Ponadto brak sprzedaży spółek zależnych prowadzących działalność w sektorze nieruchomości do końca przewidzianej w kalendarzu likwidacji pociągałby za sobą wyższe koszty likwidacji, a także wyższe koszty zarządzania i utrzymania, niekoniecznie zaś zwiększenie kwot podlegających odzyskaniu”.

217    Wynika stąd, że wyceniający wyjaśnił, iż, w zakresie, w jakim brał on pod uwagę zbycie spółek zależnych Banco Popular prowadzących działalność w sektorze nieruchomości jako przedsiębiorstw nadal prowadzących swą działalność, nie zaś jako pośrednio posiadanych aktywów nieruchomościowych, zbycie w okresie dłuższym niż 18 miesięcy nie pozwala na maksymalizację kwot podlegających odzyskaniu.

218    W tym względzie skarżące twierdzą, że uzasadnienie przedstawione przez wyceniającego miało zastosowanie zarówno do aktywów nieruchomościowych posiadanych przez Banco Popular pośrednio, jak i tych posiadanych bezpośrednio. Kwestionują one to, że zarządzanie aktywami nieruchomościowymi posiadanymi pośrednio pociąga za sobą dodatkowe koszty, ponieważ zdaniem ich ekspertów likwidator skorzystał z ekspertyzy spółek zależnych prowadzących działalność w sektorze nieruchomości, które pomogły mu w zarządzaniu ryzykiem związanym z aktywami nieruchomościowymi. Wskazują one na to, że zignorowano to, jakie szczególne potrzeby finansowe wskazał wyceniający.

219    Należy zauważyć, że argumenty te nie są wystarczające, aby podważyć przedstawione przez SRB i wyceniającego wyjaśnienia, zgodnie z którymi zbycie, w dłuższym okresie czasu, spółek zależnych prowadzących działalność w sektorze nieruchomości jako aktywów nieruchomościowych posiadanych pośrednio zwiększyłoby koszty, zarówno te związane z funkcjonowaniem tych spółek zależnych, jak i tych związanych z likwidacją, a także poszczególne ryzyka, biorąc pod uwagę w szczególności ryzyko przesycenia rynku nieruchomości, a zatem nie pozwalałoby na maksymalizację kwot podlegających odzyskaniu.

220    Ponadto podnoszone przez skarżące argumenty nie pozwalają wykazać, że wyceniający popełnił oczywisty błąd w ocenie, rozważając zbycie spółek zależnych Banco Popular prowadzących działalność w sektorze nieruchomości jako nadal prowadzących tę działalność. Okoliczność polegająca na tym, że zgodnie z ich ekspertyzą możliwa była inna strategia, a mianowicie zbycie tych spółek zależnych jako aktywów nieruchomościowych posiadanych pośrednio, nie jest wystarczająca, aby pozbawić wiarygodności założenie przyjęte przez wyceniającego.

221    W tym względzie należy przypomnieć, że – jak wskazano w pkt 196 i 197 powyżej – skarżące nie kwestionują przyjętej przez wyceniającego metodologii wyceny, zgodnie z którą przewidziała ona strategię i termin zbycia, które są optymalne ze względu na cel polegający na maksymalizacji realizacji aktywów należących do różnych kategorii, w zależności od ich charakteru i stopnia ich płynności.

222    Skarżące nie mogą zatem skutecznie utrzymywać, że uwzględnienie różnych okresów zbycia w odniesieniu do dwóch różnych kategorii aktywów, a mianowicie spółek zależnych prowadzących działalność w sektorze nieruchomości jako nadal prowadzących tę działalność i aktywów nieruchomościowych posiadanych przez Banco Popular bezpośrednio, jest wewnętrznie sprzeczne.

223    Ponadto w zakresie, w jakim wyceniający uzasadnił powody, dla których zbycie spółek zależnych prowadzących działalność w sektorze nieruchomości nie pozwalało na uzyskanie wyższego odsetka kwot podlegających odzyskaniu, skarżące niesłusznie zarzucają mu, że nie określił ilościowo podlegających odzyskaniu kwot wynikających z przyjęcia takiego założenia.

224    Wreszcie należy zauważyć, że argumenty skarżących oraz ekspertyza, na której się opierają, zmierzające do wykazania, że wyceniający powinien był rozważyć dłuższy okres zbycia, opierają się na założeniu zbycia spółek zależnych prowadzących działalność w sektorze nieruchomości jako aktywów nieruchomościowych posiadanych przez Banco Popular pośrednio. Argumenty te nie są zatem w stanie podważyć dokonanej przez wyceniającego oceny dotyczącej czasu, ile ma potrwać zbycie spółek zależnych prowadzących działalność w sektorze nieruchomości jako nadal prowadzących tę działalność.

225    W tym względzie należy zauważyć, że skarżące nie twierdzą, iż, w przypadku zbycia spółek zależnych Banco Popular prowadzących działalność w sektorze nieruchomości jako nadal prowadzących tę działalność, uwzględnienie czasu, ile ma potrwać zbycie, jako wynoszącego 18 miesięcy, byłoby błędne.

226    Wynika z tego, że skarżące nie podniosły argumentów, za pomocą których mogłyby pozbawić wiarygodności dokonane przez wyceniającego oceny dotyczące wyceny spółek zależnych Banco Popular prowadzących działalność w sektorze nieruchomości. Nie wykazały one zatem, że SRB popełniła oczywisty błąd w ocenie, opierając się na zawartych w zaskarżonej decyzji ocenach w tym względzie.

227    Czwartą część zarzutu należy zatem oddalić.

e)      W przedmiocie piątej części zarzutu, dotyczącej wyceny ryzyka prawnego

228    Skarżące podnoszą, że dokonane w wycenie nr 3 oszacowanie ryzyka prawnego, mieszczące się w bardzo szerokim zakresie, wynoszącym od 1,8 mld EUR w najlepszym przypadku do 3,5 mld EUR w najgorszym przypadku, jest efektem popełnionych naruszeń prawa i oczywistych błędów w ocenie oraz doprowadziło do arbitralnego przeszacowania rezerw na ryzyko prawne oraz do obniżenia poziomu kwot podlegających odzyskaniu.

229    W wycenie nr 3 wyceniający przedstawił swoje ogólne podejście do kwestii wyceny ryzyka prawnego. Wskazał on, że sprawdził sprawozdanie finansowe Banco Popular i wraz z wewnętrznym zespołem prawnym banku poddał analizie kwestię, czy szacunki te powinny zostać skorygowane lub czy też w przypadku likwidacji banku mogą zostać podniesione dodatkowe roszczenia. Wyceniający wyjaśnił, że ponownie obliczył ryzyko prawne przyjęte w sprawozdaniach finansowych, wykorzystując swoje własne założenia na podstawie informacji przekazanych przez bank oraz, w stosownych przypadkach, z uwzględnieniem istniejącego orzecznictwa. Zauważył on, że ogłoszenie upadłości nie uniemożliwia stronom wnoszenia nowych roszczeń oraz że jego doświadczenie nabyte w innych sytuacjach wskazuje na to, iż w scenariuszu likwidacji mogą zostać podniesione dodatkowe potencjalnie istotne i nieprzewidziane roszczenia, ponieważ klienci, wierzyciele lub akcjonariusze starają się zmaksymalizować kwoty, które mogą podlegać w przyszłości odzyskaniu. Wyjaśnił również, że, tak jak w przypadku każdego innego postępowania sądowego, nie sposób przewidzieć tego, w jaki sposób sądy rozpatrzą przedstawione przed nimi roszczenia, w szczególności te, które były wówczas czysto hipotetyczne. W tych okolicznościach uznał on, że jego analiza może stanowić ostrożną ocenę potencjalnych zagrożeń prawnych przeprowadzoną dla celów wyceny.

230    Co się tyczy zastosowanej metodologii i zastosowanych założeń, jak wyceniający wyjaśnił, założył on, że główne zagrożenia prawne zostały już uwzględnione w sprawozdaniach finansowych Banco Popular, oraz zbadał on założenia przyjęte przez bank i ponownie obliczył potencjalną kwotę, której można było zażądać. Wyjaśnił on, że, w oparciu o posiadaną wiedzę na temat sektora, w swojej analizie uwzględnił ryzyko dotyczące roszczeń związanych z podwyższeniem kapitału w scenariuszu likwidacji.

231    Następnie wyceniający wyjaśnił metodę, którą zastosował do oceny poszczególnych kategorii ryzyka prawnego, a mianowicie klauzul dolnego progu dla kredytów hipotecznych, obligacji obowiązkowo zamiennych, kosztów związanych z kredytami hipotecznymi, podwyższenia kapitału Banco Popular z 2012 r. i 2016 r. oraz gwarancji udzielanych firmom deweloperskim.

232    W pierwszej kolejności skarżące podnoszą, że podejście zastosowane przez wyceniającego nie jest zgodne z prawem hiszpańskim. Twierdzą one, opierając się na załączonym do skargi zeznaniu A, że w ramach standardowego postępowania upadłościowego prowadzonego na podstawie prawa hiszpańskiego likwidator co do zasady nie tworzy rezerw na rzeczywiście toczące się lub potencjalne postępowania w sprawie roszczeń podnoszonych wobec podmiotu znajdującego się w stanie likwidacji. Prawo hiszpańskie pozwala likwidatorowi uniknąć spekulacji na temat wyniku rozpatrzenia roszczeń, które nie zostały skonkretyzowane, tak aby nie szkodzić istniejącym wierzycielom. Likwidator może w wyjątkowych przypadkach zastrzec wartość już zarejestrowanego roszczenia, jeżeli uzna, że jest bardzo prawdopodobne, iż zostanie ono uwzględnione, ale, zgodnie ze spoczywającym na nim obowiązkiem maksymalizacji kwot podlegających odzyskaniu przez istniejących wierzycieli, nie oszacował roszczeń, które nie zostały jeszcze zarejestrowane.

233    W tym względzie wystarczy stwierdzić, że ten podniesiony przez skarżące argument opiera się jedynie na twierdzeniach ich świadka, A, który nie wskazał wyraźnie żadnego z przepisów prawa hiszpańskiego.

234    Ponadto, jak podnosi SRB, art. 87 ust. 4 ustawy 22/2003 stanowi:

„Jeżeli sąd prowadzący postępowanie upadłościowe uzna, że skorzystanie z prawa do odstąpienia od umowy lub potwierdzenie ewentualnej wierzytelności są prawdopodobne, może on, na wniosek jednej ze stron, podjąć środki zabezpieczające w celu ustanowienia rezerw na poczet masy upadłości, ustanowienia zabezpieczeń przez strony oraz wszelkich innych środków, jakie uzna za stosowne w poszczególnym konkretnym przypadku”.

235    Wynika z tego, że, wbrew temu, co twierdzą skarżące, ustawa 22/2003 nie ogranicza możliwości wzięcia przez likwidatora pod uwagę roszczeń do wyjątkowego przypadku, w którym uznałby on, iż ich uwzględnienie jest „bardzo prawdopodobne”.

236    W drugiej kolejności skarżące utrzymują, że wyceniający ponownie obliczył kwotę rezerw na ryzyko prawne przewidziane już w sprawozdaniach finansowych Banco Popular nie na podstawie już zarejestrowanych roszczeń, lecz na podstawie swojego doświadczenia lub przyjętych własnych założeń. Nie jest to ich zdaniem uzasadnienie wystarczające do odrzucenia sprawozdań finansowych Banco Popular. Podczas gdy wyceniający wskazał w wycenie nr 2, że do oceny szans roszczeń na uwzględnienie konieczna jest opinia prawna, w wycenie nr 3 nie ma niczego, co wskazywałoby na to, że uzyskał on taką opinię.

237    Po pierwsze, należy zauważyć – jak uczyniła to SRB w zaskarżonej decyzji – że wyceniający w wycenie nr 3 i w dokumencie wyjaśniającym wskazał, iż skonsultował się z działem prawnym Banco Popular i zbadał wraz z nim, czy szacunki zawarte w sprawozdaniu finansowym banku powinny zostać zrewidowane, czy też w przypadku likwidacji mogą zostać podniesione kolejne roszczenia.

238    Ponadto z wyceny nr 3 wynika, że w celu dokonania tej wyceny wyceniający oparł się na obowiązujących przepisach hiszpańskich. Skarżące nie kwestionują zaś tego, że wyceniający posiadał kompetencje wymagane do skutecznego przeprowadzenia wyceny nr 3 w rozumieniu art. 38 pkt 1 rozporządzenia delegowanego 2016/1075, co obejmuje również jego kompetencje prawne.

239    Skarżące nie mogą zatem twierdzić, że przeprowadzenie wyceny nr 3 wymagało dodatkowej opinii prawnej.

240    Po drugie, co się tyczy okoliczności polegającej na tym, że oszacowania przyjęte przez wyceniającego odbiegały od poziomu rezerw zawartych w sprawozdaniach finansowych Banco Popular, SRB wskazała w zaskarżonej decyzji, że z dokumentu wyjaśniającego wynika, iż kryteria księgowe zastosowane przez Banco Popular do obliczania rezerw na ryzyko prawne w przypadku kontynuowania prowadzonej działalności nie znajdują zastosowania w ramach postępowania upadłościowego.

241    W tym względzie w dokumencie wyjaśniającym wyceniający wyjaśnił, że kryteria księgowe stosowane przez Banco Popular do obliczania rezerw na ryzyko prawne, poza przypadkiem postępowania upadłościowego, różnią się od kryteriów stosowanych do obliczeń, jakich należy dokonać w ramach scenariusza likwidacji, oraz że w ramach scenariusza likwidacji te kryteria księgowe nie znajdują zastosowania. Ponadto wskazał on, że utworzenie rezerwy księgowej nie powoduje w przypadku likwidacji powstania szczególnych uprawnień w hierarchii wierzycieli i nie daje tym wierzycielom pierwszeństwa w odzyskiwaniu jakiejkolwiek kwoty. Wskazał on, że w konsekwencji poziomy rezerw obliczone przez Banco Popular w jego sprawozdaniach finansowych będą prawdopodobnie różne, gdyż nie odzwierciedlają one scenariusza likwidacji.

242    Ponadto wyceniający wskazał również, że wszczęcie standardowego postępowania upadłościowego mogłoby prowadzić do podniesienia dodatkowych roszczeń przez wierzycieli chcących zmaksymalizować swoje kwoty podlegające odzyskaniu przed zakończeniem likwidacji.

243    Wynika stąd, że wyceniający w wystarczający sposób uzasadnił powód, dla którego w celu dokonania oceny ryzyka prawnego w ramach scenariusza likwidacji w wycenie nr 3 odszedł od sprawozdania finansowego Banco Popular i oparł się na swoich własnych oszacowaniach.

244    W replice skarżące podnoszą, że wyceniający nie poparł dowodami swojego twierdzenia, zgodnie z którym szacowane ryzyka prawne byłyby wyższe w przypadku niewypłacalności niż w przypadku przedsiębiorstwa nadal prowadzącego swą działalność. Według ich ekspertów należy spodziewać się, że w przypadku niewypłacalności to szacowane ryzyko będzie niższe.

245    Wystarczy stwierdzić, że, oprócz wyjaśnienia, o którym mowa w pkt 242 powyżej, wyceniający wskazał w wycenie nr 3, iż procedury likwidacyjne prowadziły co do zasady do wszczęcia poważnych sporów i wnoszenia roszczeń opartych na trudnych do przewidzenia założeniach. Jak wskazano w pkt 229 powyżej, wyceniający wyjaśnił, że zgodnie z jego doświadczeniem w scenariuszu likwidacji mogą zostać podniesione dodatkowe, potencjalnie istotne i dotychczas nieprzewidziane roszczenia mające na celu zmaksymalizowanie kwot, które mogą podlegać w przyszłości odzyskaniu.

246    Ponadto w wycenie nr 3 wyceniający przedstawił szczegółowe wyjaśnienia dotyczące ryzyka wzrostu liczby roszczeń dla poszczególnych kategorii ryzyka prawnego. Na przykład w odniesieniu do klauzul dolnego progu dla kredytów hipotecznych uwzględniono wejście w życie w 2018 r. nowych przepisów dotyczących ochrony konsumentów.

247    Wynika stąd, że wyceniający wystarczająco uzasadnił powody, dla których w wycenie nr 3 oszacował rezerwy na ryzyko prawne jako wyższe od rezerw wynikających ze sprawozdań finansowych Banco Popular.

248    W trzeciej kolejności skarżące kwestionują oszacowanie rezerw na ryzyko prawne dotyczące podwyższenia kapitału Banco Popular w latach 2012 i 2016.

249    W wycenie nr 3 wyceniający przypomniał, że w listopadzie 2012 r. i w maju 2016 r. Banco Popular dokonał dwóch podwyższeń kapitału, każde w wysokości 2,5 mld EUR. Zauważył on, że sprawa Bankia stanowiła precedens w odniesieniu do sposobu, w jaki akcjonariusze mogliby zająć się ewentualnymi błędami lub pominięciami w pierwotnym prospekcie emisyjnym dotyczącym pozyskania kapitału, jako podstawą roszczenia, które, w razie jego uwzględnienia, umożliwiłoby akcjonariuszowi uzyskanie od banku odszkodowania. W celu oszacowania potencjalnych roszczeń wyjaśnił on, że w szczególności wziął pod uwagę, po pierwsze, upływ czasu, i wyjaśnił, że termin przedawnienia dotyczący podwyższenia kapitału z 2012 r. nie upłynął, i, po drugie, profil inwestorów, opierając się w tym celu na dostępnych publicznie informacjach i strukturze akcjonariatu przedstawionej przez Banco Popular.

250    W zaskarżonej decyzji SRB zauważyła, że niektórzy akcjonariusze i wierzyciele, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, przedstawili uwagi, zgodnie z którymi wniesienie roszczeń dotyczących podwyższenia kapitału w 2012 r. było bardzo mało prawdopodobne z uwagi na upływ czasu. SRB wskazała, że w dokumencie wyjaśniającym wyceniający uznał, że nawet jeśli jest to potencjalnie mniej prawdopodobne niż wniesienie roszczeń dotyczących podwyższenia kapitału w 2016 r., nie można całkowicie wykluczyć ich wniesienia. W szczególności zdaniem wyceniającego roszczenia dotyczące podwyższenia kapitału Banco Popular w 2012 r. mogłyby zostać wniesione w związku z ewentualnymi błędami lub pominięciami w pierwotnym prospekcie emisyjnym dotyczącym podwyższenia kapitału, a możliwości tej nie można było wykluczyć ze względu na to, że termin przedawnienia jeszcze nie upłynął. SRB wskazała, że w związku z tym wyceniający stwierdził, iż nawet jeśli z uwagi na upływ czasu podniesienie roszczeń dotyczących podwyższenia kapitału w 2012 r. było bardzo mało prawdopodobne, nie można było tego wykluczyć.

251    Należy powtórzyć, za wyjaśnieniami wyceniającego w dokumencie wyjaśniającym, że przypuszczał on, iż roszczenia te nie byłyby podnoszone w sytuacji, gdy przyjął najlepsze założenie dotyczące wyceny rezerw na ryzyko prawne.

252    Po pierwsze, co się tyczy ryzyka prawnego związanego z podwyższeniem kapitału w 2016 r., skarżące wskazują, że ich eksperci oszacowali na podstawie oszacowania dokonanego przez Ernst & Young w imieniu Bankia oraz oszacowania dokonanego przez Banco Santander, iż rzetelna, ostrożna i rozsądna rezerwa wynosi 1,1 mld EUR.

253    Wystarczy stwierdzić, że zgodnie z pkt 67–70powyżej argument ten, w którym skarżące ograniczają się do odesłania do obliczeń dokonanych w ich ekspertyzie, jest bez znaczenia dla ustalenia, czy w wycenie nr 3 dopuszczono się oczywistego błędu w ocenie.

254    Po drugie, jeśli chodzi o ryzyko prawne związane z podwyższeniem kapitału w 2012 r., skarżące uważają, że zarówno w najlepszym, jak i w najgorszym przypadku jego kwota powinna być zerowa, zważywszy na to, że, z uwagi na czas, który upłynął, wniesienie powództwa byłoby bardzo mało prawdopodobne i że zgodnie z zeznaniem A likwidator nie jest uprawniony do zabezpieczania takich wierzytelności.

255    W tym względzie wystarczy przypomnieć, że z pkt 234 i 235 powyżej wynika, iż likwidator ma możliwość uwzględnienia ewentualnych wierzytelności i że argument ten został już oddalony.

256    Skarżące nie podnoszą argumentów mogących podważyć wyjaśnienia przedstawione przez wyceniającą i zatwierdzone przez SRB, przytoczone w pkt 250 powyżej, uzasadniające, że powództwa dotyczące podwyższenia kapitału w 2012 r. mogłyby zostać podnoszone jeszcze po likwidacji Banco Popular.

257    W tym względzie podniesiona przez skarżące okoliczność polegająca na tym, że wyceniający w dokumencie wyjaśniającym przyznał, iż podniesienie roszczeń związanych z podwyższeniem kapitału z 2012 r. było mniej prawdopodobne niż w przypadku roszczeń związanych z podwyższeniem kapitału w 2016 r., nie jest wystarczająca do podważenia wiarygodności przyjętego przez wyceniającego założenia, zgodnie z którym nie można całkowicie wykluczyć podniesienia roszczeń dotyczących podwyższenia kapitału z 2012 r.

258    Ponadto skarżące nie mogą twierdzić, że kwota rezerwy na ryzyko prawne związane z podwyższeniem kapitału w 2012 r., uwzględniona, w najgorszym przypadku, w wycenie nr 3, była znaczna i oczywiście błędna, porównując całkowitą kwotę rezerw na ryzyko prawne dla najlepszego i najgorszego z przypadków przewidzianych w wycenie nr 3. Ta całkowita kwota obejmuje bowiem ocenę wszystkich kategorii ryzyka prawnego, o których mowa w pkt 231 powyżej.

259    W związku z tym skarżące nie podniosły żadnego argumentu, za pomocą którego mogłyby pozbawić wiarygodności dokonane przez wyceniającego oszacowanie, zgodnie z którym kwota rezerw na ryzyko prawne związane z podwyższeniem kapitału w 2012 r. mogła w najgorszym przypadku nie być zerowa.

260    W czwartej kolejności, po raz pierwszy w replice, skarżące podnoszą, że zgodnie ze sprawozdaniem finansowym Banco Santander z 2020 r. rezerwa dotycząca klauzul dolnego progu, wprowadzona przez Banco Popular w jego sprawozdaniach finansowych, była prawidłowej wysokości i że dokonane przez wyceniającego zwiększenie tej rezerwy nie było uzasadnione.

261    Wystarczy stwierdzić, podobnie jak SRB, że ów argument dotyczący klauzul dolnego progu został podniesiony po raz pierwszy na etapie repliki i że, ze względu na to, iż nie stanowi on rozszerzenia zarzutu podniesionego w skardze, a skarżące nie wskazały żadnej okoliczności prawnej lub faktycznej ujawnionej dopiero po wszczęciu postępowania, jest on niedopuszczalny w zastosowaniu art. 84 § 1 regulaminu postępowania. W każdym razie argument ten, oparty na okolicznościach faktycznych, które zaistniały już po wydaniu zaskarżonej decyzji, nie może podważyć wiarygodności założeń przyjętych przez wyceniającego w wycenie nr 3.

262    Ponadto skarżące wnoszą do Sądu o zastosowanie środków dowodowych mających na celu zażądanie od SRB, aby ta umożliwiła Sądowi zbadanie akt sprawy i przyjęcie gwarancji odpowiednich do tego, aby umożliwić ich przedstawicielowi zbadanie tych akt sprawy.

263    W tym względzie należy zaś przypomnieć, że, aby umożliwić Sądowi ocenę użyteczności środków organizacji postępowania, strona podnosząca to żądanie ma obowiązek określić żądane dokumenty i dostarczyć Sądowi przynajmniej minimalne dowody potwierdzające użyteczność tych dokumentów dla potrzeb postępowania (zob. wyroki: z dnia 28 lipca 2011 r., Diputación Foral de Vizcaya i in./Komisja, od C‑474/09 P do C‑476/09 P, niepublikowany, EU:C:2011:522, pkt 92 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 20 marca 2019 r., Hércules Club de Fútbol/Komisja, T‑766/16, EU:T:2019:173, pkt 29 i przytoczone tam orzecznictwo).

264    Wystarczy zauważyć, że skarżące nie wyjaśniają, jakich informacji przedstawienia żądają ani jaka byłaby ich przydatność. Należy uznać, że wniosek skarżących nie jest wystarczająco precyzyjny i że w związku z tym nie można go uwzględnić.

265    Wynika z tego, że skarżące nie podniosły argumentów, które mogłyby pozbawić wiarygodności dokonane przez wyceniającego oceny dotyczące wyceny ryzyka prawnego. Nie wykazały one zatem, że SRB popełniła oczywisty błąd w ocenie, opierając się na zawartych w zaskarżonej decyzji ocenach w tym względzie.

266    Piątą część zarzutu należy zatem oddalić.

267    Podsumowując zarzut pierwszy, skarżące podnoszą, że doszło do naruszenia ich prawa własności. Twierdzą one, że z ich argumentów przedstawionych w pięciu częściach tego zarzutu wynika, iż zawarty w zaskarżonej decyzji wniosek, zgodnie z którym nie jest im należna żadna rekompensata, nie stanowi godziwej rekompensaty. Zgodnie z dowodami, które przedstawiły, w ramach standardowego postępowania upadłościowego ściągnięto by całość lub znaczną część kwot ich zobowiązań.

268    Ponieważ pięć części zarzutu pierwszego zostało oddalone, wystarczy stwierdzić, że skarżące nie wykazały, iż SRB popełniła oczywisty błąd w ocenie, podejmując decyzję o nieprzyznaniu im rekompensaty. Nie mogą one zatem skutecznie podnosić, że decyzja ta narusza ich prawo własności.

269    Z powyższego wynika, że zarzut pierwszy należy oddalić.

3.      W przedmiocie zarzutu drugiego, dotyczącego popełnienia przez SRB oczywistego błędu w ocenie ze względu na wyznaczenie wyceniającego jako niezależnego rzeczoznawcy

270    Skarżące podnoszą, że SRB popełniła oczywisty błąd w ocenie lub naruszyła prawo, wyznaczając wyceniającego do przeprowadzenia wyceny nr 3 z naruszeniem art. 20 ust. 16 rozporządzenia nr 806/2014. Po pierwsze, twierdzą one, że SRB nie zbadała niezależności wyceniającego. Po drugie, uważają one, że w każdym razie wyceniający nie był niezależnym rzeczoznawcą w rozumieniu art. 38 rozporządzenia delegowanego 2016/1075.

a)      W przedmiocie części pierwszej, dotyczącej tego, że SRB nie zbadała niezależności wyceniającego

271    Skarżące podnoszą, że SRB delegowała na wyceniającego obowiązek sprawdzenia, czy jest on niezależny, z naruszeniem art. 41 rozporządzenia delegowanego 2016/1075. SRB nie przedstawiła szczegółowych informacji na temat weryfikacji wewnętrznego konfliktu interesów, których przeprowadzenia zażądała od wyceniającego, ani na temat wystarczających gwarancji, jakie miał stosować wyceniający, ani na temat stosowanych przez wyceniającego standardów zawodowych, ani na temat nadzoru, jaki miał on sprawować w celu upewnienia się, że nie wystąpi żaden rzeczywisty lub potencjalny interes materialny, który mógłby wpłynąć lub być zasadnie uważany za wpływ na osąd wyceniającego w tym postępowaniu.

272    W zastosowaniu art. 20 ust. 16 rozporządzenia nr 806/2014, SRB zapewnia przeprowadzenie wyceny przez niezależną osobę, o której mowa w ust. 1 tego artykułu, a mianowicie przez osobę niezależną od wszelkich organów publicznych, w tym od SRB i krajowego organu ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, a także od odnośnego podmiotu.

273    W trakcie postępowania przetargowego, które doprowadziło do udzielenia wyceniającemu konkretnego zamówienia, o którym mowa w pkt 4 powyżej, w dniu 18 maja 2017 r. wyceniający złożył SRB oświadczenie o braku konfliktu interesów z Banco Popular. W dniu 22 maja 2017 r. wyceniający przedstawił oświadczenie o braku konfliktu interesów, które zostało zawarte w jego „ofercie świadczenia usług doradczych i wsparcia dotyczących wyceny ekonomicznej i finansowej w ramach części 2 (SRB/OP/1/2015)”, w którym wspomniał on o usługach, świadczonych przezeń na rzecz Banco Popular.

274    W dniu 23 maja 2017 r., w dniu wyznaczenia go jako wyceniającego, przedstawił on również oświadczenie dotyczące jego niezależności zgodnie z rozporządzeniem delegowanym 2016/1075, w którym wskazał on między innymi, że zapoznał się z wymogami prawnymi i że w razie konieczności dokona odpowiednich ustaleń mających na celu zapewnienie, że ani wyceniający, ani żaden członek zespołu, który miał wykonać konkretne zamówienie, nie mają istotnego interesu w rozumieniu art. 41 rozporządzenia delegowanego 2016/1075. Wyceniający zobowiązał się do poczynienia wszelkich ustaleń niezbędnych do zapewnienia, aby jakiekolwiek usługi, które będzie on świadczył w przyszłości na rzecz innych stron, nie podawały w wątpliwość jego niezależności. Podniósł on, że dodawanie nowych członków do jego zespołu jest uzależnione od przestrzegania wymogów niezależności oraz od zatwierdzenia przez SRB.

275    Po wyznaczeniu na wyceniającego wyceniający przedstawił w dniach 21 września 2017 r. i 11 kwietnia 2019 r., w następstwie dodania nowych członków do zespołu pracującego nad wyceną nr 3, dodatkowe oświadczenia dotyczące swojej niezależności.

276    Ponadto w dniu 18 grudnia 2019 r., na wniosek SRB złożony w następstwie uwag przedstawionych przez akcjonariuszy i wierzycieli, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular w ramach procedury dotyczącej prawa do bycia wysłuchanym, wyceniający przedstawił nowe oświadczenie o braku konfliktu interesów. Potwierdził on, że w dniu 15 listopada 2019 r., biorąc pod uwagę jego systemy i przeprowadzane w ich ramach kontrole, jest i był niezależny do celów przeprowadzenia wyceny nr 3 oraz że nie wiedział o konfliktach z innymi realizowanymi przezeń zadaniami, ani też o konfliktach indywidualnych. Wskazał on w szczególności usługi, które świadczył na rzecz Banco Santander, i wyjaśnił, że nie istnieje związek między tymi usługami a usługami świadczonymi na rzecz SRB w celu przeprowadzenia wyceny nr 3 czy też sporządzenia dokumentu wyjaśniającego. Dodał, że nie świadczył usług w zakresie oceny lub sprawozdawczości finansowej w przedmiocie aktywów i pasywów objętych wyceną nr 3.

277    W zaskarżonej decyzji SRB uznała, że wyceniający był niezależny zgodnie z wymogami art. 20 ust. 1 rozporządzenia nr 806/2014 i rozdziału IV rozporządzenia delegowanego 2016/1075. SRB zauważyła, że wyceniający został wybrany w ramach postępowania przetargowego, po przeprowadzeniu którego Rada uznała, iż posiada on kwalifikacje, doświadczenie, umiejętności, wiedzę i zasoby wymagane do przeprowadzenia wyceny nr 3, bez nadmiernego polegania na którymkolwiek z właściwych organów publicznych czy też na Banco Popular, zgodnie z wymogami określonymi w art. 38 pkt 1 i art. 39 rozporządzenia delegowanego 2016/1075. SRB uznała, że, biorąc pod uwagę charakter, zakres i złożoność wyceny, którą należy przeprowadzić, wyceniający dysponuje zasobami ludzkimi i technicznymi odpowiednimi do przeprowadzenia wyceny nr 3 zgodnie z wymogami określonymi w art. 39 ust. 2 rozporządzenia delegowanego 2016/1075.

278    Co więcej, SRB uznała, że wyceniający był podmiotem prawnym niezależnym od organów publicznych i Banco Popular i był w tym względzie w pełni niezależny od SRB i nie został zaangażowany w coroczną rachunkowość Banco Popular.

279    Wreszcie SRB zauważyła, że jeśli chodzi o brak rzeczywistych lub potencjalnych wspólnych istotnych interesów lub ich konfliktu, w rozumieniu art. 41 rozporządzenia delegowanego 2016/1075, wyceniający przeprowadził audyt wewnętrzny w świetle mających zastosowanie standardów zawodowych. Biorąc pod uwagę wyniki tego audytu, wyceniający uznał, że zachodzi konflikt interesów uniemożliwiający wyznaczenie go na niezależnego rzeczoznawcę. W tym względzie SRB wspomniała o różnego rodzaju oświadczeniach dotyczących braku konfliktu interesów, które zostały złożone przez wyceniającego w trakcie postępowania przetargowego i już po jego wyznaczeniu, i miały na celu zagwarantowanie niezależności tej firmy i członkom jej zespołów, a w szczególności zespołu odpowiedzialnego za przeprowadzenie wyceny nr 3.

280    Biorąc pod uwagę te oświadczenia i zapewnienia złożone przez wyceniającego, SRB uznała, że firma ta daje gwarancje wystarczające, aby uniknąć występowania jakiegokolwiek faktycznego czy też potencjalnego istotnego wspólnego interesu lub też konfliktu interesów z właściwym organem publicznym lub Banco Popular. SRB stwierdziła, że wyceniający był niezależny zgodnie z wymogami określonymi w art. 20 ust. 16 rozporządzenia nr 806/2014 i art. 39–41 rozporządzenia delegowanego 2016/1075.

281    Ponadto w tytule 6.2.1 (dotyczącym „uwag odnośnie do niezależności wyceniającego”) zaskarżonej decyzji SRB ustosunkowała się konkretnie do przedstawionych przez akcjonariuszy i wierzycieli, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, uwag odnośnie do braku niezależności wyceniającego od niej, od Banco Santander i od Banco Popular oraz odnośnie do okoliczności polegającej na tym, że przeprowadził on wycenę nr 2. W tym tytule zaskarżonej decyzji zostało zawarte szczegółowe rozumowanie SRB, wyjaśniające, że w chwili wyznaczenia wyceniającego i w trakcie dokonywania wyceny nr 3 działania wyceniającego nie prowadziły do powstania rzeczywistego lub potencjalnego istotnego interesu wspólnego ani konfliktu interesów w rozumieniu art. 41 rozporządzenia delegowanego 2016/1075.

282    Z zaskarżonej decyzji wynika zatem, że SRB zbadała przekazane przez wyceniającego różnego rodzaju oświadczenia o braku konfliktu interesów, o których mowa w pkt 273–276 powyżej, które zawierały w szczególności opis usług świadczonych przezeń na rzecz Banco Popular i Banco Santander. Ponadto z oświadczenia o braku konfliktu interesów z dnia 18 grudnia 2019 r. wynika, że zostało ono przedstawione przez wyceniającego na wniosek SRB w następstwie pewnych uwag przedstawionych przez akcjonariuszy i wierzycieli, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, celem dostarczenia dodatkowych informacji dotyczących istnienia ewentualnego konfliktu interesów ze względu na usługi świadczone na rzecz Banco Santander.

283    Wynika z tego, że podczas całej procedury dotyczącej restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji Banco Popular SRB zgodnie ze swymi zobowiązaniami czuwała, aby wyceniający przestrzegał przewidzianych w art. 41 rozporządzenia delegowanego 2016/1075 wymogów niezależności, w szczególności zaś tych z nich, które dotyczą braku konfliktu interesów.

284    Ponadto, wbrew temu, co twierdzą skarżące, zaskarżona decyzja zawierała informacje wystarczające do tego, aby dowiedzieć się, w oparciu o jakie wymogi i zasady SRB zweryfikowała niezależność wyceniającego.

285    W tym względzie skarżące wnoszą do Sądu o zarządzenie środka dowodowego polegającego na dostarczeniu przez SRB lub wyceniającego informacji umożliwiających zrozumienie stosunków łączących wyceniającego z Banco Popular i Banco Santander.

286    Wystarczy przypomnieć, że, w odniesieniu do wniosków o zastosowanie środków organizacji postępowania lub środków dowodowych przedłożonych przez stronę sporu, to wyłącznie do Sądu należy ocena ewentualnej konieczności uzupełnienia materiału dowodowego zgromadzonego w rozpatrywanych przez niego sprawach [zob. wyroki: z dnia 4 marca 2021 r., Liaño Reig/SRB, C‑947/19 P, EU:C:2021:172, pkt 98 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 1 czerwca 2022 r., Algebris (UK) i Anchorage Capital Group/Komisja, T‑570/17, EU:T:2022:314, pkt 435 i przytoczone tam orzecznictwo].

287    Ponieważ zaś SRB przedstawiła w załączniku do odpowiedzi na skargę złożone przez wyceniającego oświadczenia przytoczone w pkt 273–276 powyżej, w których opisał on usługi świadczone przezeń na rzecz Banco Popular i Banco Santander, zarządzenie środka dowodowego, o które zwróciły się skarżące, nie jest konieczne.

288    Pierwszą część zarzutu należy zatem oddalić.

b)      W przedmiocie części drugiej, dotyczącej tego, że wyceniający nie był niezależny w rozumieniu art. 38 rozporządzenia delegowanego 2016/1075

289    Skarżące utrzymują, że, w świetle informacji zawartych w art. 41 ust. 4 lit. a) i c) rozporządzenia delegowanego 2016/1075 wyceniający nie spełniał przesłanek koniecznych do uznania, że nie ma on faktycznego czy też potencjalnego istotnego wspólnego interesu lub też konfliktu interesów z właściwym organem publicznym lub z właściwą jednostką z trzech powodów dotyczących relacji łączących wyceniającego z Banco Popular, usług świadczonych na rzecz Banco Santander oraz faktu, że przeprowadził on wycenę nr 2.

290    W tym względzie należy podnieść, że przepisy dotyczące niezależności rzeczoznawców zostały zawarte w rozdziale IV rozporządzenia delegowanego 2016/1075, którego art. 38 stanowi:

„Do pełnienia funkcji rzeczoznawcy można wyznaczyć osobę prawną lub fizyczną. Rzeczoznawcę uznaje się za niezależnego od jakiegokolwiek właściwego organu publicznego oraz właściwej jednostki, jeżeli spełnione zostały wszystkie następujące warunki:

1)       rzeczoznawca posiada wymagane kwalifikacje, doświadczenie, umiejętności, wiedzę i zasoby i może skutecznie przeprowadzać wycenę bez nadmiernego polegania na jakimkolwiek właściwym organie publicznym lub właściwej jednostce zgodnie z art. 39;

2)       rzeczoznawca jest prawnie oddzielony od właściwych organów publicznych oraz od właściwej jednostki zgodnie z art. 40;

3)       rzeczoznawca nie posiada istotnego wspólnego interesu ani nie jest w konflikcie interesów w rozumieniu art. 41”.

291    Artykuł 41 rozporządzenia delegowanego 2016/1075, dotyczący wspólnych lub sprzecznych istotnych interesów, przewiduje:

„1.      Między niezależnym rzeczoznawcą a jakimkolwiek właściwym organem publicznym lub właściwą jednostką nie występuje faktyczny ani potencjalny istotny wspólny interes lub konflikt interesów.

2.      Do celów ust. 1 faktyczny lub potencjalny interes uznaje się za istotny, jeżeli w ocenie organu powołującego lub innego organu, który może być upoważniony do wykonania tego zadania w zainteresowanym państwie członkowskim, uznano, że mógłby mieć on wpływ lub być zasadnie uważany za mający wpływ na osąd niezależnego rzeczoznawcy w przeprowadzaniu wyceny.

3.      Do celów ust. 1 za istotne uznaje się wspólne interesy lub konflikt interesów co najmniej z następującymi stronami:

a)       kadrą kierowniczą wyższego szczebla i członkami organu zarządzającego właściwej jednostki;

b)       osobami prawnymi lub fizycznymi kontrolującymi lub posiadającymi znaczny pakiet akcji we właściwej jednostce;

c)       wierzycielami wskazanymi, przez organ powołujący lub inny organ, który może być upoważniony do wykonania tego zadania w zainteresowanym państwie członkowskim, jako istotni w oparciu o informacje udostępnione organowi powołującemu lub innemu organowi, który może być upoważniony do wykonania tego zadania w zainteresowanym państwie członkowskim;

d)       każdym podmiotem powiązanym.

4.      Do celów ust. 1 za istotne uznaje się co najmniej następujące kwestie:

a)       świadczenie przez niezależnego rzeczoznawcę usług, w tym świadczenie usług w przeszłości, na rzecz właściwej jednostki oraz osób, o których mowa w ust. 3, w szczególności związek między tymi usługami a elementami mającymi znaczenie dla wyceny;

b)       relacje osobiste i finansowe między niezależnym rzeczoznawcą a właściwą jednostką oraz osobami, o których mowa w ust. 3;

c)       inwestycje lub inne istotne interesy finansowe niezależnego rzeczoznawcy;

d)       w stosunku do osób prawnych – jakąkolwiek odrębność organizacyjną lub inne ustalenia, które zostają wprowadzone, aby zapewnić reagowanie na takie zagrożenia dla niezależności, takie jak kontrola własna, interes własny, rzecznictwo, znajomość, stosunek zaufania lub zastraszanie, w tym ustalenia służące rozróżnieniu między tymi pracownikami, którzy mogą być zaangażowani w proces wyceny, a innymi członkami personelu.

[…]”.

292    Na wstępie należy wyjaśnić, że skarżące nie kwestionują tego, iż wyceniający spełnił warunki przewidziane w art. 38 pkt 1 i 2 rozporządzenia delegowanego 2016/1075, a mianowicie posiadał kwalifikacje, doświadczenie, umiejętności, wiedzę i zasoby wymagane do skutecznego przeprowadzenia wyceny nr 3 oraz że był on pod względem prawnym podmiotem odrębnym od właściwych organów publicznych i od Banco Popular.

293    Nie twierdzą one również, że wyceniający miał rzeczywisty czy też potencjalny istotny wspólny interes lub konflikt interesów z właściwym organem publicznym, czyli SRB.

1)      W przedmiocie pierwszego zarzutu szczegółowego, dotyczącego powiązań łączących wyceniającego z Banco Popular

294    Skarżące twierdzą, że wyceniający nie był niezależny od Banco Popular, ponieważ wydaje się, iż świadczył on na rzecz tego banku w latach 2012–2016 szereg usług, w tym usługi istotne dla wyceny nr 3. Ich zdaniem SRB nie wzięła pod uwagę istnienia poważnych konfliktów interesów między wyceniającym a Banco Popular, co stanowi naruszenie art. 41 ust. 4 rozporządzenia delegowanego 2016/1075.

295    Po pierwsze, skarżące podnoszą, że to wyceniający był audytorem Banco Popular w 2012 r.

296    W tym względzie wystarczy stwierdzić, z jednej strony, że z informacji znajdujących się na stronie internetowej Comisión nacional del mercado de valores (CNMV, krajowej komisji rynku papierów wartościowych, Hiszpania), wspomnianych przez SRB, jasno wynika, iż wyceniający nie był audytorem Banco Popular w latach 1991–2017.

297    Z drugiej strony ten argument skarżących opiera się na błędnej interpretacji dokumentu banku Hiszpanii z dnia 28 września 2012 r. zatytułowanego „Proceso de recapitalización y reestructuración bancaria” (proces dokapitalizowania i restrukturyzacji bankowej), który został przez nie przedstawiony w załączniku do skargi.

298    W tabeli pochodzącej z tego dokumentu nie ma bowiem niczego, co by wskazywało, że to wyceniający był audytorem Banco Popular w 2012 r., co skarżące przyznały na rozprawie. Z dokumentu tego wynika, że to bank Hiszpanii, w ramach niezależnej oceny hiszpańskiego sektora bankowego przeprowadzonej w 2012 r., powierzył wyceniającemu przeprowadzenie prac dotyczących analizy księgowej portfela kredytów i aktywów zajętych lub otrzymanych jako spłata długów Banco Popular i trzech innych banków.

299    Ponadto należy zauważyć, że w swoim oświadczeniu o braku konfliktu interesów z dnia 22 maja 2017 r., o którym mowa w pkt 273 powyżej, wyceniający podkreślił, że nie był audytorem Banco Popular.

300    Wynika stąd, że, wbrew temu, co twierdzą skarżące, wyceniający nie świadczył na rzecz Banco Popular usług audytorskich.

301    Po drugie, skarżące utrzymują, że w 2015 r. to wyceniający doradzał Banco Popular w sprawie sprzedaży Popular Banca Privada, SA (zwanego dalej „Banca Privada”). Powołują się one na fragment dokumentu rejestrowego Banco Popular z 2015 r., zgodnie z którym „[w] listopadzie 2015 r. [Banco] Popular zlecił [wyceniającemu] sprzedaż 40 % swojej spółki zależnej Banca Privada” i zgodnie z którym „[w] dniu sporządzenia tego dokumentu sprzedaż nie doszła do skutku, a początkowy wyrażony w procentach udział mógł być inny”.

302    W tym względzie należy zauważyć, że w swoim oświadczeniu o braku konfliktu interesów, o którym mowa w pkt 273 powyżej, wyceniający wskazał, iż udzielił Banco Popular wsparcia w zakresie oceny i transakcji, lecz że wyświadczenie tych usług nie powodowało powstania konfliktu interesów, ponieważ dotyczyło albo wsparcia przy sprzedaży aktywów lub przedsiębiorstw, które nie wchodziły już w skład banku, albo wsparcia operacji zakupu i sprzedaży w odniesieniu do transakcji pozbawionych istotnego znaczenia, które nie zostały przeprowadzone lub nie miały znaczącej wartości.

303    Wystarczy stwierdzić, że z wyceny nr 3 wynika, iż w dniu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji Banca Privada był należącą do Banco Popular spółką zależną, a w 2015 r. nie doszło do transakcji, o której wspominają skarżące.

304    Po trzecie, skarżące podnoszą, że zgodnie z artykułem prasowym Banco Popular zaangażował wyceniającego w 2016 r. po to, aby doradzał mu w zakresie wdrażania nowych norm regulacyjnych, a mianowicie okólnika 4/2017 banku Hiszpanii i standardu MSSF 9, których stosowanie w wycenie nr 3 skarżące kwestionują. Takie usługi zostały przewidziane w motywie 40 i w art. 41 ust. 4 rozporządzenia delegowanego 2016/1075.

305    Skarżące opierają się na artykule opublikowanym w El Mundo w dniu 13 lutego 2018 r., zatytułowanym „[Wyceniający] doradzał Angelowi Ronowi w 2016 r. w sprawie polityki księgowej Banco Popular” ([wyceniający] advised Angel Ron in 2016 on Banco Popular’s accounting policy), z którego wynika, że został on zatrudniony przez Banco Popular w 2016 r. celem świadczenia usług doradztwa technicznego w zakresie konsekwencji, jakie ma wejście w życie standardu MSSF 9 dla nowych przepisów wykonawczych mających zastosowanie począwszy od dnia 1 stycznia 2018 r.

306    Należy zauważyć, że z tego samego artykułu wynika, iż wyceniający wskazał, że w żadnym momencie nie pracował nad żadnym aspektem rezerw zarejestrowanych przez Banco Popular i że chodziło o doradztwo na temat sposobu, w jaki ten bank powinien dostosować się do nowych uregulowań, które weszły w życie w dniu 1 stycznia 2018 r.

307    Skarżące nie przedstawiają żadnego dowodu, który mógłby podważyć te przedstawione przez wyceniającego twierdzenia dotyczące charakteru usług świadczonych na rzecz Banco Popular w ramach wdrażania standardu MSSF 9.

308    W związku z tym skarżące nie wykazały, że usługi świadczone przez wyceniającego na rzecz Banco Popular zarówno w ramach projektu sprzedaży Banca Privada, jak i w ramach wdrażania standardu MSSF 9 miały związek z czynnikami istotnymi dla celów wyceny nr 3 w rozumieniu art. 41 ust. 4 lit. a) rozporządzenia delegowanego 2016/1075. Skarżące nie wyjaśniają, w jakim zakresie owe usługi świadczone w przeszłości przez wyceniającego na rzecz Banco Popular mogłyby wpłynąć na osąd wyceniającego przy sporządzaniu wyceny nr 3, a zatem można za ich pomocą wykazać istnienie rzeczywistego lub potencjalnego istotnego wspólnego interesu lub konfliktu interesów z Banco Popular, w rozumieniu art. 41 ust. 2 tego rozporządzenia delegowanego.

309    W konsekwencji pierwszy zarzut szczegółowy należy oddalić.

2)      W przedmiocie drugiego zarzutu szczegółowego, dotyczącego powiązań łączących wyceniającego z Banco Santander

310    Skarżące podnoszą, że w latach 2002–2016 wyceniający świadczył usługi księgowe na rzecz Banco Santander i był głównym audytorem grupy Santander w 2015 r. Twierdzą one, że, wbrew temu, co wskazała SRB w zaskarżonej decyzji, okoliczność, iż wyceniający mógł pozostawać niezależny w dniu 23 maja 2017 r., czyli w dniu, w którym SRB powierzyła mu zadania polegające na przeprowadzeniu wyceny, jest bez znaczenia dla celów wyceny nr 3. Gdyby SRB nie mogła przewidzieć udziału Banco Santander w procedurze restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w maju 2017 r., powinna była uwzględnić ten czynnik w czerwcu 2017 r., gdy zleciła wyceniającemu przeprowadzenie wyceny nr 3. SRB powinna była również uwzględnić usługi świadczone przez wyceniającego na rzecz Banco Santander już po przeprowadzeniu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji Banco Popular przy włączaniu go do grupy Santander.

311    Skarżące uważają, że usługi świadczone przez wyceniającego na rzecz Banco Santander mają znaczenie w świetle art. 41 ust. 4 lit. a) rozporządzenia delegowanego 2016/1075, który dotyczy uprzedniego świadczenia usług na rzecz podmiotu będącego właścicielem podmiotu objętego restrukturyzacją i uporządkowaną likwidacją.

312    W tym względzie należy zauważyć, że w toku postępowania dotyczącego prawa do bycia wysłuchanym niektórzy akcjonariusze i wierzyciele, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, przedstawili uwagi dotyczące niezależności wyceniającego, na którą miała mieć wpływ okoliczność polegająca na tym, że wyceniający świadczył usługi dla Banco Santander przed tą restrukturyzacją i uporządkowaną likwidacją Banco Popular i po niej.

313    Po pierwsze, w zaskarżonej decyzji, w odpowiedzi na te uwagi, SRB uznała, że świadczonych na rzecz Banco Santander przez wyceniającego usług audytorskich nie należało brać pod uwagę przy ocenie niezależności dokonanej przezeń w chwili podjęcia zobowiązania w dniu 23 maja 2017 r., ponieważ ocena ta została dokonana w odniesieniu do Banco Popular. SRB wskazała, że w tym dniu nie przeprowadzono oceny niezależności wyceniającego od potencjalnych nabywców, ponieważ, po pierwsze, nie było to przewidziane w mających zastosowanie ramach prawnych, i, po drugie, procedura wyceny nie była tożsama z procedurą sprzedaży, w ramach której określa się nabywcę. W szczególności wyceniający nie miał przed przyjęciem programu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji dostępu do informacji dotyczących nazw potencjalnych nabywców lub tożsamości nabywcy.

314    SRB uznała, że, ze względu na zakres i cel wyceny nr 3, usługi audytorskie świadczone w przeszłości przez wyceniającego na rzecz Banco Santander nie kolidowały z niezależnością wyceniającego w zakresie dotyczącym przeprowadzenia wyceny nr 3 i nie powodowały powstania rzeczywistego lub potencjalnego istotnego interesu wspólnego ani konfliktu interesów w rozumieniu art. 41 rozporządzenia delegowanego 2016/1075. W szczególności wskazała ona, że wycena nr 3 dotyczyła wyłącznie aktywów i pasywów Banco Popular przed jego sprzedażą na rzecz Banco Santander, nie zaś aktywów i pasywów Banco Santander.

315    Po drugie, SRB uznała, że związane z integracją Banco Popular usługi świadczone przez wyceniającego na rzecz Banco Santander nie świadczą o istnieniu istotnych wspólnych interesów czy też konfliktu interesów w rozumieniu art. 41 ust. 2 i 4 rozporządzenia delegowanego 2016/1075 z właściwą osobą w rozumieniu art. 41 ust. 3 tego rozporządzenia delegowanego.

316    Z jednej strony, SRB uznała, że, z uwagi na zakres i cel wyceny nr 3, świadczone przez wyceniającego po dacie restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji usługi dotyczące przedsiębiorstwa nadal prowadzącego działalność pozostają bez wpływu na wycenę nr 3 i zawarte w niej informacje. Ponadto wskazała ona, że wycena nr 3 nie może mieć wpływu na pozycję Banco Popular lub Banco Santander, ponieważ określono w niej jedynie to, czy akcjonariuszom i wierzycielom, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, należy przyznać rekompensatę z jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji (SRF).

317    Z drugiej strony, SRB uznała, że po przyjęciu programu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji wyceniający w każdym razie udzielił dodatkowych zapewnień w celu zagwarantowania, by świadczone na rzecz Banco Santander usługi nie mogły prowadzić do powstania rzeczywistych lub potencjalnych istotnych wspólnych interesów. SRB zauważyła, że w oświadczeniu z dnia 18 grudnia 2019 r. wyceniający potwierdził, iż żadna ze świadczonych na rzecz Banco Santander usług nie ma związku z oceną aktywów lub zobowiązań będących przedmiotem wyceny nr 3 ani z dotyczącą ich sprawozdawczością finansową. Ponadto wskazała ona, że wyceniający potwierdził, iż, ze względu na wprowadzone środki ochronne i związane z nimi protokoły poufności nie dochodzi do przepływu informacji między przeprowadzanymi czynnościami związanymi z wyceną a innymi projektami.

318    W szczególności, co się tyczy usług dotyczących integracji Banco Popular, SRB wskazała, że wyceniający przedstawił wystarczające wyjaśnienia, zgodnie z którymi, nawet jeśli świadczył on na rzecz Banco Santander usługi doradcze, to nie były one związane z usługami świadczonymi na rzecz SRB, nie dotyczyły jakiejkolwiek kwestii związanej ze świadczonymi na rzecz SRB usługami wyceny ani też nie obejmowały związanych z Banco Popular usług w zakresie oceny czy też obsługi prawnej.

319    W tym względzie należy zauważyć, że w złożonym w dniu 18 grudnia 2019 r. swoim oświadczeniu o braku konfliktu interesów, o którym mowa w pkt 276 powyżej, wyceniający wskazał, że nie zachodzi związek między usługami, które świadczył on na rzecz Banco Santander, a wyceną nr 3 lub dokumentem wyjaśniającym.

320    W zastosowaniu art. 41 ust. 4 lit. a) rozporządzenia delegowanego 2016/1075, przy ustalaniu, czy istnieje rzeczywisty lub potencjalny istotny wspólny interes lub konflikt interesów w rozumieniu ust. 1 tego artykułu, istotne jest to, czy miało miejsce, również w przeszłości, świadczenie przez niezależnego rzeczoznawcę usług na rzecz właściwej jednostki i osób, o których mowa w ust. 3, w szczególności zaś znaczenie ma związek między tymi usługami a informacjami istotnymi dla dokonania wyceny.

321    Należy zaś zauważyć, że skarżące nie podnoszą żadnego argumentu mającego na celu podważenie dokonanych przez SRB ocen dotyczących braku związku między, z jednej strony, usługami audytorskimi i usługami dotyczącymi integracji Banco Popular świadczonymi na rzecz Banco Santander przez wyceniającego, i, z drugiej strony, informacjami istotnymi dla wyceny nr 3, która dotyczyła wyłącznie oceny Banco Popular, nie zaś – oceny Banco Santander.

322    Skarżące nie wyjaśniają zaś tego, w jaki sposób usługi te mogłybymieć lub być zasadnie uważane za za mające wpływ na osąd wyceniającego przy przeprowadzaniu przezeń wyceny nr 3 w rozumieniu art. 41 ust. 2 rozporządzenia delegowanego 2016/1075.

323    Ponadto skarżące utrzymują, że wyceniający miał istotny interes finansowy w tym, aby Banco Santander był usatysfakcjonowany negatywną wyceną Banco Popular. Uważają one, że w ramach okoliczności polegającej na tym, iż odszkodowanie jest wypłacane przez SRF, a nie przez Banco Santander, nie uwzględnia się faktu, że gdyby toczące się przed Sądem postępowania mające na celu stwierdzenie nieważności programu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji miały zostać zakończone, Banco Santander mógłby zostać zmuszony do zapłaty wyższej ceny za Banco Popular. W interesie Banco Santander byłoby zatem to, aby w wycenie nr 3 nie wykazano wartości podlegających odzyskaniu środków Banco Popular w przypadku niewypłacalności jako wartości wyższej niż ta wskazana w wycenie nr 2.

324    W zaskarżonej decyzji SRB wskazała, że, w świetle celu, dla którego przeprowadzono wycenę nr 3, i który polegał na ustaleniu, czy akcjonariusze i wierzyciele, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, zostaliby lepiej potraktowani w ramach hipotetycznego standardowego postępowania upadłościowego, wycena ta nie mogła mieć wpływu na sprzedaż Banco Popular i na pozycję zajmowaną przez Banco Santander. SRB uznała, że wycena nr 3 wywołuje skutki jedynie w stosunku do niej, ponieważ to ona w w przypadku różnicy w traktowaniu powinna wypłacić rekompensatę z SRF.

325    Należy podnieść, że skarżące nie twierdzą, iż wynik wyceny nr 3 ma wpływ na zgodność z prawem decyzji o objęciu Banco Popular restrukturyzacją i uporządkowaną likwidacją, i na wynik, do którego ten proces doprowadził, a mianowicie na sprzedaż tego banku Banco Santander.

326    Ponadto należy przypomnieć, że wycena nr 2 dotyczyła czegoś innego niż wycena nr 3, a mianowicie oszacowania wartości, jaką ma cały Banco Popular dla ewentualnego nabywcy w ramach zastosowania instrumentu zbycia działalności. Tym samym dokonane w wycenie nr 3 oszacowanie wartości aktywów Banco Popular w ramach hipotetycznego standardowego postępowania upadłościowego nie może podważać wyceny dokonanej w wycenie nr 2.

327    Wreszcie, zgodnie z art. 85 ust. 4 akapit ostatni dyrektywy 2014/59, w przypadku gdy konieczna jest ochrona interesów osób trzecich działających w dobrej wierze, które nabyły akcje instytucji objętej restrukturyzacją i uporządkowaną likwidacją poprzez zastosowanie instrumentów restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, unieważnienie decyzji organu ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji pozostaje bez wpływu na późniejsze akty administracyjne lub transakcje dokonane przez dany organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji na podstawie decyzji, której nieważność stwierdzono.

328    Tak więc, wbrew temu, co twierdzą skarżące, ewentualne stwierdzenie nieważności decyzji o restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji nie może prowadzić do zmiany warunków sprzedaży Banco Popular na rzecz Banco Santander. W związku z tym w żadnym wypadku nie można podważyć sprzedaży Banco Popular na rzecz Banco Santander za cenę jednego euro, a wynik wyceny nr 3 jest bez znaczenia w tym względzie.

329    Ponadto na rozprawie skarżące wspomniały o wpływie, jaki stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji może mieć na zawisłe przed sądami hiszpańskimi sprawy karne.

330    W tym względzie wystarczy zauważyć, że Trybunał orzekł, iż zarówno powództwo o stwierdzenie odpowiedzialności odszkodowawczej, jak i powództwo o stwierdzenie nieważności sprowadzają się bowiem do żądania, aby instytucja kredytowa lub firma inwestycyjna objęte postępowaniem w sprawie restrukturyzacji lub uporządkowanej likwidacji lub następca tych podmiotów wypłaciły odszkodowania akcjonariuszom za straty poniesione w wyniku wykonywania przez organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji uprawnień do obniżenia wartości i konwersji w odniesieniu do pasywów tej instytucji lub firmy, lub do żądania całkowitego zwrotu kwot zainwestowanych w związku z subskrypcją akcji, które zostały umorzone w wyniku zastosowania tego postępowania w sprawie restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji. Takie powództwa podważałyby całą wycenę, na której opiera się decyzja o restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, ponieważ struktura kapitału należy do obiektywnych danych tej wyceny. Jak zauważył rzecznik generalny J. Richard de la Tour w pkt 82 i 95 opinii, zakwestionowane zostałoby zatem samo postępowanie w sprawie restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, jak również cele realizowane poprzez dyrektywę 2014/59 [wyrok z dnia 5 maja 2022 r., Banco Santander (Restrukturyzacja i uporządkowana likwidacja Banco Popular), C‑410/20, EU:C:2022:351, pkt 43].

331    W związku z tym, ponieważ wycena nr 3, niezależnie od jej wyniku, nie mogła mieć wpływu na sytuację Banco Santander, skarżące niesłusznie utrzymują, że wyceniający miał interes w faworyzowaniu tego banku.

332    Wynika stąd, że skarżące nie wykazały, że SRB popełniła oczywisty błąd w ocenie, uznawszy, że usługi świadczone przez wyceniającego na rzecz Banco Santander nie dowodziły istnienia faktycznych lub potencjalnych istotnych interesów, mogących mieć wpływ lub być zasadnie uważane za mające wpływ na osąd wyceniającego w rozumieniu art. 41 rozporządzenia delegowanego 2016/1075.

333    Drugi zarzut szczegółowy należy zatem oddalić.

3)      W przedmiocie trzeciego zarzutu szczegółowego, dotyczącego okoliczności, że wyceniający przeprowadził wycenę nr 2

334    Skarżące podnoszą, że uprzedni udział wyceniającego w procesie restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji mógł mieć wpływ na dokonywaną przezeń ocenę. Ich zdaniem należy uznać, że wycena nr 3 została opracowana w taki sposób, aby dojść do wniosku zgodnego z oceną różnicy w traktowaniu zawartą w wycenie nr 2. Uważają one, że SRB miała możliwość powołania innego wyceniającego.

335    Należy zauważyć, że ten zarzut szczegółowy dotyczy drugiej części wyceny nr 2, która zawiera symulację scenariusza likwidacji i ma na celu, zgodnie z art. 20 ust. 9 rozporządzenia nr 806/2014, oszacowanie zakładanego sposobu traktowania poszczególnych kategorii akcjonariuszy i wierzycieli, gdyby podmiot, którego dotyczy działanie podjęte w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, był likwidowany w ramach standardowego postępowania upadłościowego mającego zastosowanie na gruncie przepisów prawa hiszpańskiego.

336    Przede wszystkim należy zauważyć, że żaden przepis rozporządzenia nr 806/2014 ani rozporządzenia delegowanego 2016/1075 nie stoi wyraźnie na przeszkodzie temu, aby wyceny nr 2 i nr 3 były przeprowadzane przez tego samego wyceniającego.

337    Następnie z zaskarżonej decyzji wynika, że w toku postępowania dotyczącego prawa do bycia wysłuchanym niektórzy akcjonariusze i wierzyciele, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, przedstawili uwagi dotyczące niezależności wyceniającego, na który miała mieć wpływ okoliczność polegająca na tym, że firma ta przeprowadziła zarówno wycenę nr 2, jak i wycenę nr 3. SRB zauważyła, że niektórzy z nich twierdzili, iż wyceniający dążył do potwierdzenia wniosków płynących z analizy zasady niepogarszania sytuacji wierzycieli, która to analiza została przeprowadzona w wycenie nr 2.

338    SRB wskazała, że wyceny nr 2 i nr 3 były przeprowadzane w różnych celach, a zatem zastosowano w nich różnego rodzaju podejścia. Wycena nr 2 miała na celu, w zastosowaniu art. 20 ust. 5 rozporządzenia nr 806/2014, wyjaśnienie działań podjętych w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji poprzez oszacowanie wartości ekonomicznej aktywów i pasywów Banco Popular na dzień restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, podczas gdy wycena nr 3 miała na celu oszacowanie sposobu traktowania akcjonariuszy i wierzycieli, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, w ramach hipotetycznego postępowania upadłościowego, a mianowicie w odniesieniu do jednostki, która zaprzestała prowadzenia działalności, zgodnie z art. 20 ust. 18 lit. a) tego rozporządzenia.

339    SRB zauważyła, że te ramy prawne nie stały na przeszkodzie wyznaczeniu przez nią tego samego wyceniającego do przeprowadzenia różnego rodzaju wycen w ramach jednej i tej samej restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji i że takie wyznaczenie samo w sobie nie wpływa na niezależność wyceniającego.

340    SRB wskazała, że choć zawarte w wycenie nr 2 i przeprowadzone ex ante oszacowanie sposobu, w jaki zostaliby potraktowani akcjonariusze i wierzyciele, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular w ramach hipotetycznego postępowania upadłościowego, zostało dokonane w szczególnym momencie i oparte zostało na informacjach, którymi wyceniający dysponował przed restrukturyzacją i uporządkowaną likwidacją, a mianowicie głównie na informacjach dostępnych w dniu 31 marca 2017 r., to wycena nr 3 została oparta w dniu 6 czerwca 2017 r., w dniu zamknięcia działalności, na bardziej szczegółowych informacjach, o ile były one dostępne. SRB uznała, że, biorąc pod uwagę różnego rodzaju informacje, na których oparto te oceny, oraz ich odmienny cel, wyceniający mógł w nich dojść do odmiennych wniosków.

341    W zaskarżonej decyzji SRB podkreśliła, że w mających zastosowanie ramach prawnych uznano, iż wstępne oszacowanie sposobu, w jaki mogliby zostać potraktowani akcjonariusze i wierzyciele, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, gdyby podmiot ten został zlikwidowany w ramach wyceny nr 2, nie mogło być tak dokładne jak oszacowanie zawarte w wycenie nr 3 z kilku powodów, a mianowicie, w szczególności, ze względu na ograniczenia czasowe i brak danych wystarczająco zbliżonych do daty restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w ramach wyceny nr 2. I tak zgodnie z art. 20 ust. 9 rozporządzenia nr 806/2014 wycena nr 2 obejmuje „oszacowanie” tego sposobu traktowania, podczas gdy zgodnie z art. 20 ust. 17 tego rozporządzenia wycena nr 3 powinna „określać” ten sposób traktowania. SRB wskazała, że fakt, iż wstępne oszacowania zawarte w wycenach nr 2 i nr 3 miały podobne rezultaty, lecz zostały oparte na innych założeniach, nie może być sam w sobie uznany za wystarczający dowód na to, że wycena nr 3 nie została przeprowadzona zgodnie z wymogami określonymi w ustawie.

342    Ponadto należy zauważyć, z jednej strony, że w wycenie nr 2 wyceniający wyraził liczne zastrzeżenia co do wiarygodności zawartego w niej scenariusza likwidacji.

343    W tym względzie, w wycenie nr 2 wyceniający wyjaśnił, iż nie dysponuje wszystkimi niezbędnymi informacjami i danymi ani też czasem wystarczającym na dokonanie na tym etapie oszacowania bardziej dokładnego niż jedynie orientacyjne. Wyceniający wskazał wielokrotnie, że symulacja scenariusza likwidacji została oparta na licznych niewiadomych i że gdy dostępne będą bardziej szczegółowe informacje, będzie on w stanie doprecyzować swoje założenia i przygotować bardziej „rzetelny” i bardziej wiarygodny scenariusz likwidacji.

344    Skarżące nie mogą zatem twierdzić, że wyceniający nie był niezależny, ponieważ uznał, iż jest związany wnioskami sformułowanymi w wycenie nr 2.

345    Z drugiej strony, zawarta w wycenie nr 2 symulacja scenariusza likwidacji Banco Popular opierała się na danych dostępnych w dniu 31 marca 2017 r. i przewidywała scenariusz trzyletni. W wycenie nr 3 wyceniający oparł się na informacjach finansowych, które nie zostały poddane audytowi w dniu 6 czerwca 2017 r., lub, jeżeli takowe nie były dostępne, na informacjach z dnia 31 maja 2017 r., po to, aby ustalić trzy różne czasowe scenariusze likwidacji.

346    Sporządzając wycenę nr 3 wyceniający nie ograniczył się do potwierdzenia wyniku symulacji zawartej w wycenie nr 2.

347    W tym względzie, na przykład, w wycenie nr 2 łączna wartość aktywów Banco Popular upłynnionych dla wierzycieli w przypadku przyjęcia trzyletniego scenariusza likwidacji została oszacowana na 120,9 mld EUR w najlepszym przypadku i na 116,5 mld EUR w najgorszym. W wycenie nr 3, w odniesieniu do trzyletniego scenariusza likwidacji, przeprowadzona ocena aktywów doprowadziła do uzyskania innego wyniku, a mianowicie 101,546 mld EUR w najlepszym przypadku i 97,593 mld EUR w najgorszym.

348    Sam fakt, że wyceniający doszedł do tego samego wniosku, a mianowicie, że akcjonariusze i wierzyciele, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, w przypadku likwidacji tego banku nie odzyskaliby swych środków, nie może wystarczyć do tego, by wykazać, że przy przeprowadzaniu wyceny nr 3 uznał się on za związanego oceną dokonaną w wycenie nr 2.

349    Wynika z tego, że podniesiony przez skarżące argument, zgodnie z którym wyceniający starał się w wycenie nr 3 potwierdzić wycenę nr 2, jest sprzeczny z treścią tych wycen.

350    Wynika z tego, że skarżące nie wykazały, iż SRB niesłusznie uznała, że okoliczność polegająca na tym, iż wyceniający przeprowadził wycenę nr 2, nie pozwala na podważenie jego niezależności przy dokonywaniu wyceny nr 3 i wyznaczeniu go jako niezależnego rzeczoznawcy. W tym względzie argument, zgodnie z którym SRB mogła wyznaczyć innego rzeczoznawcę, jest bezskuteczny.

351    Trzeci zarzut szczegółowy należy zatem oddalić.

352    Z analizy części drugiej zarzutu wynika, że skarżące nie podniosły argumentów mogących podważyć wniosek SRB, zgodnie z którym wyceniający był niezależny w rozumieniu art. 38 i 41 rozporządzenia delegowanego 2016/1075.

353    Należy zatem oddalić część drugą zarzutu, a w konsekwencji – zarzut drugi w całości.

4.      W przedmiocie zarzutu trzeciego, dotyczącego kwestii, że SRB niesłusznie delegowała na wyceniającego uprawnienia decyzyjne przyznane jej w rozporządzeniu nr 806/2014

354    Skarżące podnoszą, że zaskarżona decyzja, którą cechuje szeroki zakres uznaniowości w odniesieniu do rekompensat dla akcjonariuszy i wierzycieli, których dotyczy decyzja o restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, została przyjęta przez SRB na podstawie wyceny nr 3, która została przeprowadzona przez podmiot prywatny. Twierdzą one, że w zaskarżonej decyzji SRB poprzestała na podsumowaniu wyceny nr 3 i dokumentu wyjaśniającego, czyli przedstawieniu pokrótce istotnych aspektów wykonywania uprawnienia do wypłacenia czy też odmówienia im rekompensat. Powierzenie wyceniającemu oceny wszystkich kwestii związanych z wyceną bez zbadania danych leżących u ich podstaw oraz uwag akcjonariuszy i wierzycieli, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, czy też bez sprawdzenia wyraźnie niespójnych założeń przedstawionych szczegółowo w ramach zarzutu pierwszego jest sprzeczne z zasadą ustanowioną w wyroku z dnia 13 czerwca 1958 r., Meroni/Wysoka Władza (9/56, EU:C:1958:7).

355    Skarżące podnoszą, że SRB nie przedstawiła żadnego dowodu na to, iż przeprowadzona przez nią analiza wyceny nr 3 była pogłębiona i że zbadała jedynie sporządzony przez wyceniającego dokument wyjaśniający, nie zaś dotyczące wyceny nr 3 uwagi przedstawione przez akcjonariuszy i wierzycieli, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular. SRB nie odeszła od wyceny nr 3, a decyzja o tym, czy ci akcjonariusze i wierzyciele mieli prawo do rekompensaty, została podjęta przez wyceniającego, który wykonał uprawnienia decyzyjne SRB. Skarżące uważają, że zasada ustanowiona w wyroku z dnia 13 czerwca 1958 r., Meroni/Wysoka Władza (9/56, EU:C:1958:7) ma zastosowanie w sytuacji, gdy uprawnienia SRB, nawet jeśli chodzi o jasno określone uprawnienia wykonawcze, zostały przeniesione na wyceniającego bez sprawowania przez SRB odpowiedniego nadzoru.

356    Na wstępie należy zauważyć, że traktaty nie zawierają żadnego postanowienia przewidującego przyznanie uprawnień organowi lub agencji Unii. I tak ani art. 290 TFUE, który przewiduje delegowanie uprawnień regulacyjnych na Komisję w ramach aktów ustawodawczych, ani art. 291 TFUE, który powierza uprawnienia wykonawcze państwom członkowskim, Komisji i – w pewnych określonych okolicznościach – Radzie, nie wymieniają agencji (opinia rzecznika generalnego N. Jääskinena w sprawie Zjednoczone Królestwo/Parlament i Rada, C‑270/12, EU:C:2013:562, pkt 75).

357    To zatem w orzecznictwie, a w szczególności w wyroku z dnia 13 czerwca 1958 r., Meroni/Wysoka Władza (9/56, EU:C:1958:7), ustanowione zostały zasady dotyczące delegowania uprawnień; kolejnym krokiem w tym kierunku był wyrok z dnia 22 stycznia 2014 r., Zjednoczone Królestwo/Parlament i Rada (C‑270/12, EU:C:2014:18), w którym zastosowano te zasady, w przypadku gdy uprawnienia zostały powierzone agencji przez prawodawcę Unii.

358    W pkt 41 wyroku z dnia 22 stycznia 2014 r., Zjednoczone Królestwo/Parlament i Rada (C‑270/12, EU:C:2014:18), Trybunał wskazał, że w wyroku z dnia 13 czerwca 1958 r., Meroni/Wysoka Władza (9/56, EU:C:1958:7), podkreślił on w istocie, że konsekwencje wynikające z delegowania uprawnień znacznie różnią się w zależności od tego, czy delegowanie to dotyczy wyraźnie określonych uprawnień wykonawczych, których wykonywanie może być zatem ściśle kontrolowane w świetle obiektywnych kryteriów sformułowanych przez organ delegujący, czy też „uprawnień dyskrecjonalnych, wiążących się z szerokim zakresem uznania, które może w praktyce oznaczać prowadzenie rzeczywistej polityki gospodarczej”.

359    Trybunał dodał, że w wyroku z dnia 13 czerwca 1958 r., Meroni/Wysoka Władza (9/56, EU:C:1958:7) wskazał także, iż delegowanie pierwszego rodzaju nie może zmienić w znacznym stopniu konsekwencji, jakie wiążą się z wykonywaniem uprawnień, których ono dotyczy, podczas gdy delegowanie drugiego rodzaju, w którym to przypadku decyzje organu delegującego są zastępowane przez decyzje organu, na rzecz którego dokonano delegacji, prowadzi do „rzeczywistego przesunięcia odpowiedzialności”. Co się tyczy sprawy, w której wydano ww. wyrok z dnia 13 czerwca 1958 r., Meroni/Wysoka Władza (9/56, EU:C:1958:7), Trybunał orzekł, że delegacja uprawnień przez Wysoką Władzę na rzecz rozpatrywanych organów na mocy decyzji nr 14‑55 z dnia 26 marca 1955 r. ustanawiającej mechanizm finansowania pozwalający na zapewnienie regularnego zaopatrzenia wspólnego rynku w złom (Dz.U. 1955, 8, s. 685) przyznawała tym jednostkom „zakres uznania wiążący się z szerokimi uprawnieniami dyskrecjonalnymi” i nie może być uznana za zgodną z „wymogami traktatu” (wyrok z dnia 22 stycznia 2014 r., Zjednoczone Królestwo/Parlament i Rada, C‑270/12, EU:C:2014:18, pkt 42).

360    Z orzecznictwa tego wynika, że rozporządzenie nr 806/2014 może przyznać SRB wyraźnie określone uprawnienia wykonawcze, których wykonywanie może być zatem z tego względu ściśle kontrolowane w świetle obiektywnych kryteriów, lecz nie może przyznawać SRB uprawnień wchodzących w zakres uznania wiążący się z szerokimi uprawnieniami dyskrecjonalnymi.

361    Należy zaś zauważyć, że w niniejszej sprawie skarżące nie podnoszą zarzutu niezgodności rozporządzenia nr 806/2014 z prawem. Nie twierdzą one, że SRB, jako agencja Unii, wykonywała uprawnienia dyskrecjonalne, które powinny były być wykonywane przez instytucję Unii. Skarżące nie podnoszą również, że w rozporządzeniu nr 806/2014 nie wyznaczono wyraźnie uprawnień wykonawczych SRB, ani że SRB miała naruszyć rozporządzenie nr 806/2014 ze względu na to, iż działała poza uprawnieniami przyznanymi jej w tym rozporządzeniu.

362    Wynika stąd, że skarżące, podnosząc argumenty zmierzające do zarzucenia SRB, że przyznała ona uprawnienia decyzyjne wyceniającemu, nie mogą wykazać naruszenia zasad dotyczących delegowania uprawnień ustanowionych w wyroku z dnia 13 czerwca 1958 r., Meroni/Wysoka Władza (9/56, EU:C:1958:7).

363    Ponadto, co się tyczy argumentu skarżących, zgodnie z którym SRB przeniosła na wyceniającego swoje uprawnienia decyzyjne, należy przede wszystkim przypomnieć, że decyzja o nieprzyznaniu rekompensaty akcjonariuszom i wierzycielom, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, została podjęta przez SRB, nie zaś przez wyceniającego.

364    Następnie w art. 76 ust. 1 lit. e) rozporządzenia nr 806/2014 wyraźnie przewidziano, że SRB, aby zdecydować, czy ci akcjonariusze i wierzyciele mogą otrzymać rekompensatę, musi oprzeć się na wynikach niezależnej wyceny, o której mowa w art. 20 ust. 16 tego rozporządzenia. Ponadto treść tej wyceny została uregulowana w art. 20 ust. 17 i 18 rozporządzenia nr 806/2014, a kryteria dotyczące metody wyceny różnicy w traktowaniu zostały przewidziane w rozporządzeniu delegowanym 2018/344.

365    Tak więc w zastosowaniu rozporządzenia nr 806/2014 ekonomiczne i techniczne aspekty oceny sposobu, w jaki zostaliby potraktowani akcjonariusze i wierzyciele, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, gdyby bank ten został objęty standardowym postępowaniem upadłościowym, powinny zostać ocenione przez niezależnego rzeczoznawcę, nie zaś przez samą SRB. Wbrew temu, co twierdzą skarżące, fakt powierzenia przez SRB przeprowadzenia wyceny nr 3 wyceniającemu nie może być interpretowany jako przekazanie mu przysługującego SRB uprawnienia do wydania decyzji.

366    Wreszcie, przed przyjęciem decyzji w sprawie ewentualnej rekompensaty dla akcjonariuszy i wierzycieli, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, SRB powinna sprawdzić, czy ta przeprowadzona przez niezależnego rzeczoznawcę wycena spełnia wymogi określone w rozporządzeniu nr 806/2014 i w rozporządzeniu delegowanym 2018/344, a także, czy ten rzeczoznawca spełnia wymogi niezależności przewidziane w rozporządzeniu delegowanym 2016/1075.

367    W tym względzie, po pierwsze, należy zauważyć, że okoliczność polegająca na tym, iż SRB zatwierdziła wnioski z wyceny nr 3, nie może być interpretowana jako brak skontrolowania przez nią tego, czy spełnione zostały wymogi, które niezależny rzeczoznawca musi spełnić, przeprowadzając swą wycenę.

368    Po drugie, podniesiony przez skarżące argument, zgodnie z którym SRB poprzestała na podsumowaniu wyceny nr 3 i dokumentu wyjaśniającego, nie zbadała zaś dotyczących tej wyceny uwag przedstawionych przez akcjonariuszy i wierzycieli, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, jest sprzeczny z treścią zaskarżonej decyzji.

369    W tytule 4 zaskarżonej decyzji SRB oceniła bowiem niezależność wyceniającego w świetle wymogów określonych w art. 20 ust. 1 rozporządzenia nr 806/2014 i w rozdziale IV rozporządzenia delegowanego 2016/1075, a w tytule 6.2.1 zaskarżonej decyzji ustosunkowała się do „uwag dotyczących niezależności rzeczoznawcy”.

370    W tytule 5 zaskarżonej decyzji, zatytułowanym „[W]ycena nr 3”, SRB, po przedstawieniu pokrótce treści wyceny nr 3, uznała, że wycena ta spełniała wymogi określone w obowiązujących ramach prawnych, w szczególności zaś te przewidziane w art. 20 ust. 17 rozporządzenia nr 806/2014 i w art. 3, art. 4 ust. 1–5 oraz w art. 6 lit. a) i b) rozporządzenia delegowanego 2018/344, a także że wycena ta była uzasadniona i zrozumiała w stopniu wystarczającym, aby stanowić podstawę decyzji wydanej na podstawie art. 76 ust. 1 lit. e) rozporządzenia nr 806/2014.

371    W tytule 6.2.2 zaskarżonej decyzji SRB odniosła się do „uwag dotyczących wyceny nr 3”, a w szczególności do uwag dotyczących wykorzystanych przez wyceniającego w wycenie nr 3 informacji i hipotetycznych scenariuszy, jak również uwzględnionych przezeń scenariuszy likwidacji i zastosowanej metodologii. W odniesieniu do oceny poszczególnych kategorii aktywów przeprowadzonej w wycenie nr 3 SRB przeanalizowała, czy ocena ta pozostaje ważna w świetle uwag przedstawionych przez akcjonariuszy i wierzycieli, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, oraz dokumentu wyjaśniającego.

372    Z powyższego wynika, że skarżące błędnie utrzymują, iż SRB niesłusznie przeniosła na wyceniającego uprawnienia decyzyjne przyznane jej w rozporządzeniu nr 806/2014.

373    Z powyższego wynika, że należy oddalić zarzut trzeci, i, co za tym idzie, skargę w całości.

IV.    W przedmiocie kosztów

374    Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ skarżące przegrały sprawę, należy – zgodnie z żądaniem SRB – obciążyć je własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez SRB.

375    Zgodnie z art. 138 § 1 regulaminu postępowania państwa członkowskie i instytucje, które przystąpiły do postępowania w charakterze interwenientów, pokrywają własne koszty. Królestwo Hiszpanii pokrywa zatem własne koszty.

Z powyższych względów

SĄD (trzecia izba w składzie powiększonym)

orzeka, co następuje:

1)      Bybrook Capital Badminton Fund LP zostaje dopuszczona do wstąpienia do sprawy w miejsce Cairn Global Funds PLC i Cairn Special Opportunities Credit Master Fund Limited po stronie skarżącej.

2)      PIMCO Global Cross-asset Opportunities Master Fund LDC zostaje dopuszczona do wstąpienia do sprawy w miejsce PHFS series SPC - PHSF VII SP po stronie skarżącej.

3)      Skarga zostaje oddalona.

4)      ACMO Sàrl oraz inne skarżące, których nazwy wymieniono w załączniku do niniejszego wyroku, pokrywają własne koszty oraz koszty poniesione przez Jednolitą Radę ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (SRB).

5)      Królestwo Hiszpanii pokrywa własne koszty.

van der Woude De Baere Steinfatt

Kecsmár       Kingston

Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 22 listopada 2023 r.

Podpisy

Spis treści

*      Język postępowania: angielski.

1      Wykaz pozostałych skarżących jest dołączony wyłącznie do wersji doręczonej stronom.