Language of document : ECLI:EU:T:2021:527

WYROK SĄDU (piąta izba w składzie powiększonym)

z dnia 1 września 2021 r.(*)

Znak towarowy Unii Europejskiej – Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego Limbic® Types – Bezwzględne podstawy odmowy rejestracji – Decyzja wydana w następstwie stwierdzenia przez Sąd nieważności wcześniejszej decyzji – Przekazanie sprawy Wielkiej Izbie Odwoławczej do ponownego rozpoznania – Artykuł 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 [obecnie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2017/1001] – Naruszenie prawa – Badanie stanu faktycznego z urzędu – Artykuł 95 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001 – Powaga rzeczy osądzonej – Artykuł 72 ust. 6 rozporządzenia 2017/1001 – Skład Wielkiej Izby Odwoławczej

W sprawie T‑96/20

Gruppe Nymphenburg Consult AG, z siedzibą w Monachium (Niemcy), którą reprezentował adwokat R. Kunze,

strona skarżąca,

przeciwko

Urzędowi Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO), który reprezentował D. Hanf, w charakterze pełnomocnika,

strona pozwana,

mającej za przedmiot skargę na decyzję Wielkiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 2 grudnia 2019 r. (sprawa R 1276/2017‑G), dotyczącą rejestracji oznaczenia słownego Limbic® Types jako unijnego znaku towarowego.

SĄD (piąta izba w składzie powiększonym),

w składzie: S. Papasavvas, prezes, D. Spielmann (sprawozdawca), U. Öberg, O. Spineanu‑Matei i R. Mastroianni, sędziowie,

sekretarz: R. Ūkelytė, administratorka,

po zapoznaniu się ze skargą złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 20 lutego 2020 r.,

po zapoznaniu się z odpowiedzią na skargę złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 22 maja 2020 r.,

uwzględniwszy pytanie skierowane do stron na piśmie przez Sąd w dniu 18 listopada 2020 r.,

po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 16 marca 2021 r.,

wydaje następujący

Wyrok

 Okoliczności powstania sporu

1        W dniu 15 listopada 2013 r. skarżąca, Gruppe Nymphenburg Consult AG, dokonała w Urzędzie Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) zgłoszenia unijnego znaku towarowego na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (Dz.U. 2009, L 78, s. 1), ze zmianami [zastąpionego rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 z dnia 14 czerwca 2017 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (Dz.U. 2017, L 154, s. 1)].

2        Znak, o którego rejestrację wniesiono, to oznaczenie słowne Limbic® Types.

3        Towary i usługi, względem których wniesiono o rejestrację, należą do klas 16, 35 i 41 w rozumieniu Porozumienia nicejskiego dotyczącego międzynarodowej klasyfikacji towarów i usług dla celów rejestracji znaków z dnia 15 czerwca 1957 r., zrewidowanego i zmienionego, i odpowiadają, między innymi, dla każdej z tych klas następującemu opisowi:

–        klasa 16: „Materiały drukowane, w szczególności książki, periodyki, gazety i broszury w dziedzinach doradztwa dla przedsiębiorstw i doradztwa w zakresie zarządzania zasobami ludzkimi, oraz podręczniki dotyczące znaków towarowych”;

–        klasa 35: „Reklama; doradztwo dla przedsiębiorstw i doradztwo kadrowe, w szczególności w dziedzinach rozwoju marek, pozycjonowania marek, rozwoju kultury przedsiębiorstwa, rozwoju modeli, doboru kadr, motywowania pracowników, reklamy i marketingu, prezentacji produktów i badań rynkowych”;

–        klasa 41: „Nauczanie; kształcenie; rozrywka; działalność sportowa i kulturalna; konferencje, kształcenie i nauczanie w dziedzinach rozwoju marek, pozycjonowania marek, rozwoju kultury przedsiębiorstwa, rozwoju modeli, doboru kadr, motywowania pracowników, reklamy i marketingu, prezentacji produktów i badań rynkowych; publikowanie książek, recenzji, gazet i broszur w dziedzinach doradztwa dla przedsiębiorstw i doradztwa w zakresie zarządzania zasobami ludzkimi oraz podręczników dotyczących znaków towarowych”.

4        Decyzją z dnia 30 maja 2014 r. ekspert odrzucił zgłoszenie do rejestracji na podstawie art. 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia nr 207/2009 [obecnie art. 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia 2017/1001] w związku z art. 7 ust 2 tego rozporządzenia (obecnie art. 7 ust. 2 rozporządzenia 2017/1001) w odniesieniu do towarów i usług, o których mowa powyżej w pkt 3.

5        W dniu 29 lipca 2014 r. skarżąca odwołała się od decyzji eksperta do EUIPO na podstawie art. 58–64 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 66–71 rozporządzenia nr 2017/1001).

6        Decyzją z dnia 23 czerwca 2015 r. Pierwsza Izba Odwoławcza EUIPO oddaliła odwołanie. Stwierdziła ona, że oznaczenie Limbic® Types jest opisowe względem rozpatrywanych towarów i usług w rozumieniu art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009.

7        Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 7 września 2015 r. skarżąca wniosła skargę na decyzję z dnia 23 czerwca 2015 r., zarejestrowaną pod sygnaturą T‑516/15.

8        Wyrokiem z dnia 16 lutego 2017 r., Gruppe Nymphenburg Consult/EUIPO (Limbic® Types) (T‑516/15, niepublikowanym, zwanym dalej „wyrokiem stwierdzającym nieważność”, EU:T:2017:83), Sąd uwzględnił skargę skarżącej i stwierdził nieważność decyzji z dnia 23 czerwca 2015 r. ze względu na popełnione przez Izbę Odwoławczą błędy w ocenie charakteru opisowego zgłoszonego znaku towarowego w rozumieniu art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009.

9        Decyzją prezydium izb odwoławczych z dnia 16 czerwca 2017 r. sprawa została przekazana do Wielkiej Izby Odwoławczej pod sygnaturą R 1276/2017‑G do ponownego rozpoznania. Skarżąca została poinformowana o tym przekazaniu przez sekretariat izb odwoławczych powiadomieniem z dnia 2 sierpnia 2017 r.

10      Powiadomieniem z dnia 29 maja 2018 r. Wielka Izba Odwoławcza poinformowała skarżącą, że jej zdaniem bezwzględne podstawy odmowy rejestracji, o których mowa w art. 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia 2017/1001 stoją na przeszkodzie rejestracji zgłoszonego znaku towarowego w odniesieniu do rozpatrywanych towarów i usług, i zwróciła się do niej o przedstawienie uwag. Skarżąca zastosowała się do tego wezwania w dniu 21 września 2018 r.

11      Decyzją z dnia 2 grudnia 2019 r. (zwaną dalej „zaskarżoną decyzją”) Wielka Izba Odwoławcza oddaliła odwołanie. Po pierwsze, uznała ona, że w wyroku stwierdzającym nieważność Sąd orzekł, że dowody, na których oparła się Pierwsza Izba Odwoławcza w swojej decyzji z dnia 23 czerwca 2015 r., nie były wystarczające, aby dojść do wniosku, że zgłoszony znak towarowy posiada charakter opisowy. W konsekwencji, ponieważ Wielka Izba Odwoławcza uznała, że istnieją uzupełniające fakty i dowody, wywnioskowała, że do niej należy, zgodnie z art 95 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001 ponowne orzeczenie w przedmiocie charakteru opisowego zgłoszonego znaku towarowego. Po drugie, w celu dokonania oceny rzeczonego charakteru opisowego Wielka Izba Odwoławcza wskazała najpierw, że rozpatrywane towary i usługi są przeznaczone dla ogółu odbiorców oraz dla specjalistów w dziedzinie doradztwa dla przedsiębiorstw, doradztwa w zakresie zarządzania zasobami ludzkimi, reklamy, marketingu, w dziedzinie zasobów ludzkich, zarządzania przedsiębiorstwem, kształcenia zawodowego, sportu zawodowego, coachingu, rozrywki i kultury. Następnie stwierdziła ona, że zgłoszony znak towarowy przekłada się na „typy limbiczne” i uznała, że znak ten zostanie zrozumiany przez właściwy krąg odbiorców anglojęzycznych jako oznaczający, w istocie, klasyfikacje jednostek zgodnie z profilami i typami osobowości ustalonymi na podstawie informacji odnoszących się do układu limbicznego. Wreszcie wywiodła ona z tych stwierdzeń, że zgłoszony znak towarowy jest opisowy względem rozpatrywanych towarów i usług. Po trzecie, uznała ona, że zgłoszony znak towarowy jest pozbawiony charakteru odróżniającego. W konsekwencji oddaliła odwołanie.

 Żądania stron

12      Skarżąca wnosi do Sądu o:

–        stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

–        obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

13      EUIPO wnosi do Sądu o:

–        oddalenie skargi;

–        obciążenie skarżącej kosztami postępowania.

 Co do prawa

14      Na poparcie skargi skarżąca podnosi sześć zarzutów, dotyczących, po pierwsze, naruszeń istotnych wymogów proceduralnych, po drugie, naruszenia art. 72 ust. 6 rozporządzenia 2017/1001, po trzecie, naruszenia art. 7 ust. 1 lit. c) omawianego rozporządzenia, po czwarte, naruszenia art. 7 ust. 1 lit. b) tego rozporządzenia, po piąte, naruszenia art. 94 ust. 1 tego rozporządzenia, i po szóste, naruszenia art. 96 rzeczonego rozporządzenia.

 Uwagi wstępne

15      Z uwagi na datę dokonania rozpatrywanego zgłoszenia do rejestracji, a mianowicie dzień 15 listopada 2013 r., która jest rozstrzygająca dla celów określenia mającego zastosowanie prawa materialnego, niniejszy spór podlega przepisom prawa materialnego zawartym w rozporządzeniu nr 207/2009 (zob. podobnie postanowienie z dnia 5 października 2004 r., Alcon/OHMI, C‑192/03 P, EU:C:2004:587, pkt 39, 40; wyrok z dnia 23 kwietnia 2020 r., Gugler France/Gugler i EUIPO, C‑736/18 P, niepublikowany, EU:C:2020:308, pkt 3 i przytoczone tam orzecznictwo).

16      W związku z tym w niniejszej sprawie, co się tyczy przepisów materialnych, odniesienia poczynione przez Izbę Odwoławczą w zaskarżonej decyzji i przez skarżącą w argumentacji dotyczącej art. 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia 2017/1001 należy rozumieć jako dotyczące posiadającego identyczne brzmienie art. 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia nr 207/2009.

17      Poza tym, jako że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem przepisy proceduralne uznaje się na ogół za mające zastosowanie z chwilą ich wejścia w życie (zob. wyrok z dnia 11 grudnia 2012 r., Komisja/Hiszpania, C‑610/10, EU:C:2012:781, pkt 45 i przytoczone tam orzecznictwo), spór podlega, zgodnie z datą wydarzeń, których dotyczy sprawa, przepisom proceduralnym rozporządzeń nr 207/2009 i 2017/1001.

 W przedmiocie zarzutu pierwszego, dotyczącego naruszenia istotnych wymogów proceduralnych

18      Na poparcie tego zarzut skarżąca wysuwa trzy zarzuty szczegółowe.

 W przedmiocie zarzutów szczegółowych pierwszego i drugiego, dotyczących braku powiadomienia o decyzji o przekazaniu sprawy Wielkiej Izbie Odwoławczej do ponownego rozpoznania i niewystarczającego uzasadnienia tej decyzji

19      W pierwszym zarzucie szczegółowym skarżąca utrzymuje, że decyzja prezydium izb odwoławczych z dnia 16 czerwca 2017 r., na mocy której sprawa została przekazana Wielkiej Izbie Odwoławczej do ponownego rozpoznania, nie została podana jako taka do jej wiadomości, lecz że została ona poinformowana o tej decyzji w powiadomieniu z dnia 2 sierpnia 2017 r., z naruszeniem art. 165 ust. 3 lit. a), art. 166 ust. 4 lit. a) rozporządzenia 2017/1001, art. 35 ust. 1 i 4 i art. 37 ust. 2 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2018/625 z dnia 5 marca 2018 r. uzupełniającego rozporządzenie 2017/1001 oraz uchylającego rozporządzenie delegowane (UE) 2017/1430 (Dz.U. 2018, L 104, s. 1).

20      W drugim zarzucie szczegółowym skarżąca utrzymuje, że decyzja prezydium izb odwoławczych z dnia 16 czerwca 2017 r. narusza obowiązek uzasadnienia ustanowionego w art. 94 rozporządzenia 2017/1001, ponieważ nie zostały w niej zawarte powody rzeczonego przekazania przewidziane w art. 165 omawianego rozporządzenia. Skarżąca dodaje, że takie uzasadnienie było tym bardziej konieczne, że po pierwsze, Pierwsza Izba Odwoławcza, która wydała decyzję z dnia 23 czerwca 2015 r., o której mowa powyżej w pkt 6, orzekała w składzie jednoosobowym, a po drugie, nie było możliwe ustalenie, na jakiej podstawie sprawę przekazano Wielkiej Izbie Odwoławczej.

21      EUIPO kwestionuje dopuszczalność tych zarzutów szczegółowych ze względu na to, że nie są one skierowane wobec zaskarżonej decyzji, lecz wobec decyzji prezydium izb odwoławczych z dnia 16 czerwca 2017 r., która nie jest dla skarżącej niekorzystna. EUIPO kwestionuje również zasadność tych zarzutów, a w odniesieniu do drugiego zarzutu szczegółowego – jego skuteczność, z tego względu, że powody przekazania sprawy do Wielkiej Izby Odwoławczej do ponownego rozpoznania zostały podane do wiadomości skarżącej w powiadomieniu z dnia 29 maja 2018 r. i że zwrócono się do niej o sformułowanie uwag w odpowiedzi na rzeczone powiadomienie.

22      Zgodnie z art. 72 ust. 1 rozporządzenia nr 2017/1001 skarga do sądu Unii Europejskiej przysługuje jedynie na decyzje izb odwoławczych. W ramach takiej skargi dopuszczalne są jedynie zarzuty skierowane przeciwko decyzji samej izby odwoławczej [zob. podobnie wyroki: z dnia 7 czerwca 2005 r., Lidl Stiftung/OHIM – REWE‑Zentral (Salvita), T‑303/03, EU:T:2005:200, pkt 59; z dnia 16 maja 2019 r., KID‑Systeme/EUIPO – Sky (SKYFi), T‑354/18, niepublikowany, EU:T:2019:333, pkt 99 i przytoczone tam orzecznictwo].

23      Należy stwierdzić, że podniesione przez skarżącą nieprawidłowości mogą mieć wpływ na decyzję prezydium izb odwoławczych z dnia 16 czerwca 2017 r., lecz nie na zaskarżoną decyzję.

24      W związku z tym zarzuty szczegółowe pierwszy i drugi zarzutu pierwszego są niedopuszczalne.

 W przedmiocie trzeciego zarzutu szczegółowego, dotyczącego naruszenia art. 169 ust. 1 rozporządzenia nr 2017/1001

25      Skarżąca utrzymuje, że skład Wielkiej Izby Odwoławczej, która wydała zaskarżoną decyzję, naruszał przepisy art. 169 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001, a to z tego względu, że jeden z członków rzeczonej izby był jedynym członkiem izby odwoławczej, która wydała decyzję z dnia 23 czerwca 2015 r.

26      EUIPO kwestionuje argumentację skarżącej.

27      Zgodnie z art. 169 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001członkowie izb odwoławczych nie mogą brać udziału w postępowaniu odwoławczym, jeżeli uczestniczyli w wydaniu orzeczenia stanowiącego przedmiot postępowania odwoławczego.

28      Ponadto należy przypomnieć, że wyrok stwierdzający nieważność działa ze skutkiem ex tunc i w związku z tym z mocą wsteczną eliminuje akt, którego nieważność została stwierdzona, z porządku prawnego [zob. wyrok z dnia 25 marca 2009 r., Kaul/OHIM – Bayer (ARCOL), T‑402/07, EU:T:2009:85, pkt 21 i przytoczone tam orzecznictwo].

29      W tym wypadku należy przypomnieć, że decyzją eksperta EUIPO z dnia 30 maja 2014 r. odmówiono rejestracji zgłoszonego znaku towarowego i że na skutek odwołania wniesionego przez skarżącą Pierwsza Izba Odwoławcza utrzymała w mocy odrzucenie zgłoszenia do rejestracji w decyzji z dnia 23 czerwca 2015 r. Nieważność tej ostatniej decyzji została zaś stwierdzona wyrokiem stwierdzającym nieważność, który stał się prawomocny, w związku z czym została ona z mocą wsteczną wyeliminowana z porządku prawnego. W konsekwencji decyzją będącą przedmiotem odwołania w rozumieniu art. 169 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001 przed Wielką Izbą Odwoławczą nie jest decyzja z dnia 23 czerwca 2015 r., lecz decyzja eksperta z dnia 30 maja 2014 r.

30      Ponadto art. 35 ust. 4 rozporządzenia delegowanego 2018/625 stanowi:

„Jeżeli decyzja izby odwoławczej w danej sprawie została unieważniona lub zmieniona w drodze prawomocnego orzeczenia Sądu […], prezes izb odwoławczych, w celu wykonania tego orzeczenia zgodnie z art. 72 ust. 6 rozporządzenia (UE) 2017/1001, ponownie przydziela daną sprawę zgodnie z ust. 1 niniejszego artykułu izbie odwoławczej, w której skład nie wchodzą członkowie, którzy przyjęli unieważnioną decyzję, chyba że sprawa kierowana jest do rozszerzonej izby odwoławczej […]”.

31      W związku z tym, zważywszy, że w tym wypadku sprawa została przekazana do ponownego rozpoznania Wielkiej Izbie Odwoławczej, w skład tej izby mógł wchodzić jedyny członek izby odwoławczej, która wydała decyzję z dnia 23 czerwca 2015 r.

32      Z powyższego wynika, że skład Wielkiej Izby Odwoławczej, która wydała zaskarżoną decyzję, nie był dotknięty żadną wadą mogącą skutkować niezgodnością z prawem rzeczonej decyzji. Zatem trzeci zarzut szczegółowy, a w związku z tym zarzut pierwszy, należy oddalić.

 W przedmiocie zarzutu drugiego, dotyczącego naruszenia powagi rzeczy osądzonej

33      Skarżąca utrzymuje w istocie, że zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem powagi rzeczy osądzonej w świetle art. 72 ust. 6 rozporządzenia 2017/1001, ze względu na to, że Wielka Izba Odwoławcza nie wywiązała się ze swojego obowiązku podjęcia środków niezbędnych do wykonania wyroku stwierdzającego nieważność decyzji i w konsekwencji naruszyła powagę rzeczy osądzonej związaną z uzasadnieniem i sentencją tego wyroku. W wyroku tym Sąd stwierdził bowiem, że zgłoszony znak towarowy nie ma charakteru opisowego względem rozpatrywanych towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009, a nie że Izba Odwoławcza nie wykazała w sposób wymagany prawem charakteru opisowego tego znaku towarowego. Skoro Sąd orzekł w ten sposób co do istoty sprawy, skarżąca wywiodła z tego, że Wielka Izba Odwoławcza nie mogła skutecznie przystąpić do nowego badania omawianego charakteru opisowego.

34      EUIPO kwestionuje argumentację skarżącej. W pierwszej kolejności utrzymuje ono, że wyrokiem stwierdzającym nieważność dokonano stwierdzenia nieważności, a nie zmiany decyzji z dnia 23 czerwca 2015 r., w związku z czym omawiany wyrok nie nakładał na EUIPO obowiązku udzielenia zgody na rejestrację zgłoszonego znaku towarowego. Zgodnie z podziałem kompetencji przypadających odpowiednio Sądowi i EUIPO wyrok stwierdzający nieważność nie zawiera ostatecznych ustaleń co do zdolności rejestrowej zgłoszonego znaku towarowego oraz istnienia lub nieistnienia bezwzględnej podstawy odmowy rejestracji, o której mowa w art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009. Z wyroku stwierdzającego nieważność wynika jedynie zdaniem EUIPO, że dowody, na których opierała się ocena dokonana przez Pierwszą Izbę Odwoławczą w decyzji z dnia 23 czerwca 2015 r., były niewystarczające do tego, aby dojść do wniosku, że znak towarowy był opisowy względem rozpatrywanych towarów i usług.

35      W drugiej kolejności EUIPO utrzymuje, że obowiązek zbadania z urzędu stanu faktycznego, który nakłada na EUIPO art. 95 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001, ma zastosowanie, w odniesieniu do bezwzględnych podstaw odmowy rejestracji, do dnia rejestracji oraz że zgodnie z art. 45 ust. 3 rozporządzenia 2017/1001 może ono ponowić, w każdym czasie przed rejestracją i ze swojej własnej inicjatywy, badanie bezwzględnej podstawy odmowy rejestracji, jeżeli jest to uzasadnione nowymi okolicznościami faktycznymi wynikającymi z uwag osób trzecich, z ustaleń dokonanych w toku późniejszego postępowania w sprawie sprzeciwu lub, jak w niniejszej sprawie, z uprawomocnienia się wyroku stwierdzającego nieważność.

36      W trzeciej kolejności EUIPO utrzymuje, że skarżąca niesłusznie zarzuca Wielkiej Izbie Odwoławczej, że ponownie zbadała charakter opisowy zgłoszonego znaku towarowego, gdyż badanie dokonane przez rzeczoną Izbę odnosiło się do odmiennych elementów stanu faktycznego i dowodów niż te, w poparciu o które wydana została decyzja z dnia 23 czerwca 2015 r.

37      Tytułem wstępu należy przypomnieć, że ponieważ nie wniesiono odwołania od wyroku stwierdzającego nieważność, stał się on prawomocny.

38      Ponadto w orzecznictwie podkreślono już znaczenie zasady powagi rzeczy osądzonej zarówno w porządku prawnym Unii, jak i w krajowych porządkach prawnych. Dla zapewnienia bowiem stabilności prawa i stosunków prawnych, jak też należytego sprawowania wymiaru sprawiedliwości istotne jest, aby orzeczenia sądowe, które stały się prawomocne po wyczerpaniu przysługujących środków odwoławczych lub po upływie przewidzianych dla tych środków terminów, były niepodważalne (zob. wyrok z dnia 19 kwietnia 2012 r., Artegodan/Komisja, C‑221/10 P, EU:C:2012:216, pkt 86 i przytoczone tam orzecznictwo).

39      Ponadto na mocy art. 72 ust. 6 rozporządzenia 2017/1001 EUIPO ma obowiązek podjęcia niezbędnych środków w celu zastosowania się do orzeczenia sądu Unii.

40      Bezsporne jest, że w decyzji z dnia 23 czerwca 2015 r. Izba Odwoławcza odmówiła rejestracji zgłoszonego znaku towarowego z powodu charakteru opisowego tego znaku względem rozpatrywanych towarów i usług. W wyroku stwierdzającym nieważność Sąd uwzględnił zarzut pierwszy, dotyczący naruszenia art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009. W pkt 1 sentencji tego wyroku Sąd stwierdził nieważność decyzji Izby Odwoławczej z dnia 23 czerwca 2015 r.

41      Przyczyny, dla których Sąd uwzględnił zarzut pierwszy skargi, które są zawarte w pkt 34–52 wyroku stwierdzającego nieważność, są następujące:

„34      [N]ależy stwierdzić, że Izba Odwoławcza nie wykazała, że właściwy w niniejszej sprawie krąg odbiorców ustanowi natychmiast i bez zastanowienia konkretny i bezpośredni związek między rozpatrywanymi towarami i usługami z jednej strony, a oznaczeniem Limbic® Types z drugiej strony.

35      Z pewnością symbol „®” i termin „types” mogą zostać zrozumiane przez dany krąg odbiorców, ponieważ pierwszy przedstawia oznaczenie określające zarejestrowany znak towarowy, a drugi stanowi używany powszechnie w języku angielskim termin, który odsyła do ogólnego kształtu, struktury lub charakteru wyróżniających rodzaj, grupę lub określoną klasę żywych istot lub przedmiotów. Znaczenie tych dwóch elementów z punktu widzenia właściwego kręgu odbiorców, jakie przyjęła Izba Odwoławcza, nie jest kwestionowane przez skarżącą i powinno zostać potwierdzone z tych samych powodów, które zostały przedstawione w zaskarżonej decyzji.

36      Nie jest jednak wystarczające, by jeden lub kilka elementów składowych oznaczenia miało charakter opisowy; należy ustalić charakter opisowy oznaczenia jako całości, włączając w to, w danym przypadku, trzeci termin, a mianowicie słowo „limbic” [zob. podobnie wyrok: z dnia 26 lutego 2016 r., provima Warenhandels/OHIM – Renfro (HOT SOX), T‑543/14, niepublikowany, EU:T:2016:102, pkt 29].

37      W tym względzie, jak to zaznaczyło, podobnie jak ekspert i Izba Odwoławcza, EUIPO, termin »limbic«, co potwierdza m.in. Oxford English Dictionary, odnosi się do »układu limbicznego« (w języku angielskim »limbic system«), który jest regionem mózgu wpływającym na regulację hormonalną i układ nerwowo‑wegetatywny. Skarżąca zgodziła się z tą definicją w trakcie postępowania.

38      Niemniej jednak należy uznać w pierwszej kolejności, że, jak słusznie podniosła skarżąca, kombinacja trzech terminów tworzących zgłoszony znak towarowy jest nietypowa w odniesieniu do rozpatrywanych towarów i usług.

39      Z rożnych bowiem definicji słownikowych przytoczonych przez eksperta i Izbę Odwoławczą wynika, że termin »limbic« jest zwykle używany w języku angielskim jako tworzący część znanych wyrażeń »limbic system« lub »limbic lobe«, które opisują pewną część mózgu.

40      Tymczasem jeżeli chodzi o zgłoszony znak towarowy, po pierwsze, termin »limbic« został usunięty z wyrażenia, które nadaje mu zwykle jego sens. Termin »limbic« został więc pozbawiony jego jasnego i bezpośredniego sensu.

41      Po drugie, figuruje on w zgłoszonym znaku towarowym w kombinacji z symbolem „®” i terminem „types”, to znaczy kombinacji, która nie jest powszechnie używana w strukturze języka angielskiego lub typowa dla struktury tego języka.

42      Zatem z powodu nietypowego charakteru kombinacji odnoszącej się do danych towarów i usług brzmienie zgłoszonego do rejestracji znaku towarowego stwarza wrażenie, które oddala się od tego wywieranego przez proste połączenie składających się na ten znak elementów, co może nadać zgłoszonemu znakowi towarowemu charakter nieopisowy względem rozpatrywanych towarów i usług (zob. podobnie orzecznictwo przytoczone powyżej w pkt 21).

43      W drugiej kolejności należy stwierdzić, jak słusznie podnosi również skarżąca, że termin »limbic«, który odnosi się do układu limbicznego, jest terminem medycznym z zakresu neurologii, a zatem terminem wysoce specjalistycznym.

44      W tym względzie należy wyjaśnić, że Izba Odwoławcza ograniczyła się do stwierdzenia, że właściwy krąg odbiorców rozumie znak towarowy jako odnoszący się do różnych typów osobowości, które różnie reagują na bodźce z układu limbicznego.

45      Tymczasem nie zostało wykazane, zgodnie z przytoczonym w pkt 22 powyżej orzecznictwem, że właściwy krąg odbiorców, który nie obejmuje zawodów medycznych, zrozumie termin »limbic« natychmiast, bez głębszego zastanowienia, jako odnoszący się do części mózgu, a tym bardziej do tej części mózgu, która wpływa na regulację hormonalną i system neurowegetatywny. Nie zostało również wykazane, że właściwy krąg odbiorców będzie postrzegał bez głębszego zastanowienia kombinację trzech elementów tworzących zgłoszony znak towarowy jako przekazującą znaczenie różnych typów osobowości, które różnie reagują na bodźce pochodzące z części mózgu wpływającej na regulację hormonalną i układ nerwowo‑wegetatywny, a zatem jako wskazówkę opisującą rozpatrywane towary i usługi lub jedną z ich właściwości.

46      Wreszcie okoliczność, że rozpatrywane usługi (należące do klas 35 i 41) mogłyby mieć na celu informowanie o różnych typach limbicznych i pozwalałyby przedsiębiorstwom na określenie ich najlepszej strategii reklamy i sprzedaży w zależności od różnych typów osobowości, jak uważa Izba Odwoławcza w pkt 22 i 23 zaskarżonej decyzji, nie jest wystarczająca, aby uznać zgłoszony znak towarowy za opisowy względem rzeczonych usług.

47      Niezależnie bowiem od okoliczności, że zgłoszony znak towarowy stosuje termin, który jest wykorzystywany w nietypowej kombinacji i który jest pozbawiony jasnego i bezpośredniego znaczenia, nie zostało ustalone, że przeciętny profesjonalista, w szczególności w dziedzinie reklamy, zarządzania działalnością gospodarczą, zarządzania zasobami ludzkimi i zarządzania przedsiębiorstwem, w obliczu specjalistycznego terminu medycznego, nie będzie musiał przynajmniej zaangażować się w proces interpretacji, obejmujący okres refleksji, w celu zrozumienia znaczenia proponowanego znaku towarowego dla rozpatrywanych usług. Tymczasem taki proces interpretacji jest niezgodny z uznaniem charakteru opisowego, którego znaczenie powinno być postrzegane natychmiast bez głębszej refleksji. [zob. podobnie wyrok z dnia 7 czerwca 2011 r., Psytech International/OHIM – Institute for Personality & Ability Testing (16PF), T‑507/08, niepublikowany, EU:T:2011:253, pkt 40].

48      Podobnie, z identycznych powodów (zob. pkt 47 powyżej), należy zaznaczyć, że nawet jeśli rozpatrywane towary z dziedziny doradztwa dla przedsiębiorstw i doradztwa w zakresie zarządzania zasobami ludzkimi (należące do klasy 16) mogą dostarczać informacji o różnych typach limbicznych i ich zachowaniu oraz o tym, jak najlepiej je ukierunkować, jak zauważa Izba Odwoławcza w pkt 21 zaskarżonej decyzji, to stwierdzenie to nie wystarcza do uznania zgłoszonego znaku towarowego za opisowy względem rzeczonych towarów.

49      Ponadto jeżeli chodzi o ocenę charakteru opisowego zgłoszonego znaku towarowego w odniesieniu do rozumienia tego znaku przez ogół odbiorców wystarczy zauważyć, że w świetle powyższych rozważań będzie ona w dalszym ciągu obejmować jeszcze proces interpretacji, który jest nie do pogodzenia z charakterem opisowym znaku towarowego (zob. podobnie wyrok z dnia 7 czerwca 2011 r., Psytech International/OHIM – Institute for Personality & Ability Testing (16PF), T‑507/08, niepublikowany, EU:T:2011:253, pkt 43).

50      Co się tyczy powołanego przez EUIPO orzecznictwa, zgodnie z którym należy odmówić rejestracji oznaczenia słownego na podstawie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009, jeśli przynajmniej jedno z jego możliwych znaczeń określa właściwość danych towarów lub usług (wyrok z dnia 23 października 2003 r., OHIM/Wrigley, C‑191/01 P, EU:C:2003:579, pkt 32), wystarczy wskazać, w świetle powyższych rozważań, że zgłoszony znak towarowy nie komunikuje wystarczająco jasnego i bezpośredniego znaczenia, tak aby właściwy krąg odbiorców mógł go uznać za opisowy względem rozpatrywanych towarów i usług.

51      Należy dojść do wniosku, że ocena dokonana przez Izbę Odwoławczą, zgodnie z którą oznaczenie Limbic® Types będzie rozumiane przez właściwy krąg odbiorców w sensie różnych typów osobowości, które różnie reagują na bodźce z układu limbicznego, jest błędna.

52      Podobnie Izba Odwoławcza popełniła błąd w ocenie, gdy stwierdziła, że rzeczone oznaczenie wykazuje wystarczająco bezpośredni i konkretny związek z danymi towarami i usługami ujętymi w klasach 16, 35 i 41”.

42      Jak przypomniano powyżej w pkt 28, wyrok stwierdzający nieważność działa ze skutkiem ex tunc i w związku z tym z mocą wsteczną eliminuje akt, którego nieważność została stwierdzona, z porządku prawnego.

43      Ponadto orzeczono, że powaga rzeczy osądzonej wiąże się z ogółem kwestii faktycznych i prawnych, które rzeczywiście lub siłą rzeczy zostały rozstrzygnięte w danym orzeczeniu sądowym (zob. wyrok z dnia 19 kwietnia 2012 r. Artegodan/Komisja, C‑221/10 P, EU:C:2012:216, pkt 87 i przytoczone tam orzecznictwo).

44      Zatem aby podporządkować się wyrokowi stwierdzającemu nieważność i zapewnić jego pełne wykonanie, instytucja będąca autorem aktu, którego nieważność została stwierdzona, jest zobowiązana do uwzględnienia nie tylko sentencji wyroku, ale również uzasadnienia prowadzącego do wydania tego wyroku, które stanowi jego niezbędną podstawę. To właśnie uzasadnienie bowiem z jednej strony wskazuje konkretny przepis uznany za niezgodny z prawem, a z drugiej strony przedstawia szczegółowe względy, dla których orzeczono w sentencji niezgodność z prawem i które zainteresowana instytucja powinna uwzględnić, zastępując akt, którego nieważność została stwierdzona [zob. wyrok z dnia 1 marca 2018 r., Shoe Branding Europe/EUIPO – adidas (Położenie dwóch równoległych pasków na bucie), T‑629/16, EU:T:2018:108, pkt 102 i przytoczone tam orzecznictwo].

45      W niniejszej sprawie w następstwie wyroku stwierdzającego nieważność odwołanie wniesione przez skarżącą na decyzję eksperta z dnia 30 maja 2014 r. ponownie zawisło przed EUIPO. W celu zastosowania się do ciążącego na nim na mocy art. 72 ust. 6 rozporządzenia nr 2017/1001 obowiązku podjęcia środków, których wymaga wykonanie wyroku stwierdzającego nieważność, EUIPO było zobowiązane doprowadzić do tego, by w przedmiocie odwołania została wydana nowa decyzji izby odwoławczej. Wielka Izba Odwoławcza, do której przekazano sprawę do ponownego rozpoznania, poinformowała skarżącą, powiadomieniem z dnia 29 maja 2018 r., że jej zdaniem bezwzględne podstawy odmowy rejestracji zawarte w art. 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia nr 207/2009 stoją na przeszkodzie rejestracji zgłoszonego znaku towarowego w odniesieniu do rozpatrywanych towarów i usług i że została ona uprawniona do ponownego zbadania tych podstaw odmowy rejestracji.

46      W zaskarżonej decyzji Wielka Izba Odwoławcza, odnosząc się do art. 72 ust. 6 rozporządzenia 2017/1001, przede wszystkim uznała, że EUIPO było związane sentencją wyroku jedynie w zakresie, w jakim leżące u podstaw tej sentencji okoliczności faktyczne i kwestie prawne były identyczne. Potwierdziła ona również, że w wyroku stwierdzającym nieważność Sąd uznał, że przedstawione „do chwili obecnej” dowody nie były wystarczające do tego, aby wykazać bezwzględną podstawę odmowy rejestracji zawartą w art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009, i przytoczyła uzasadnienie wyroku stwierdzającego nieważność – fragmenty pkt 34, 45–48, które w jej mniemaniu mogły poprzeć to twierdzenie. Uznając, że mogła powołać się na nowe dowody i oprzeć się na przepisach art. 95 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001, wywiodła ona z tego, że ponowne badanie zdolności rejestrowej zgłoszonego znaku towarowego było dozwolone i konieczne, ponieważ rozstrzygające uzasadnienie wyroku stwierdzającego nieważność nie stało na przeszkodzie ponownemu badaniu, w oparciu o nowe dowody, bezwzględnej podstawy odmowy rejestracji. W konsekwencji uznała ona, że była zobowiązana do ponownego zbadania rzeczonej podstawy odmowy rejestracji.

47      Należy przypomnieć, że zgodnie z art. 95 ust. 1 rozporządzenia nr 2017/1001 eksperci EUIPO, a w postępowaniu odwoławczym – izby odwoławcze EUIPO, są zobowiązani zbadać stan faktyczny z urzędu, aby stwierdzić, czy któraś z podstaw odmowy rejestracji znajduje zastosowanie do zgłoszonego znaku towarowego. Wynika z tego, że mogą oni uzasadniać swoje decyzje okolicznościami faktycznymi, które nie zostały powołane przez zgłaszającego znak towarowy (zob. wyrok z dnia 19 kwietnia 2007 r., OHIM/Celltech, C‑273/05 P, EU:C:2007:224, pkt 38).

48      Ponadto zgodnie z art. 45 ust. 3 rozporządzenia 2017/1001 oraz art. 27 ust. 1 rozporządzenia delegowanego 2018/625 izba odwoławcza jest uprawniona do ponownego zbadania z własnej inicjatywy, w dowolnym momencie przed rejestracją, bezwzględnych podstaw odmowy rejestracji, jeżeli uzna to za stosowne, w tym do powołania się na podstawę odmowy uwzględnienia zgłoszenia do rejestracji znaku towarowego, na którą nie powołano się jeszcze w decyzji będącej przedmiotem odwołania [wyrok 12 grudnia 2019 r., Refan Bulgaria/EUIPO (Kształt kwiatu), T‑747/18, niepublikowany, EU:T:2019:849, pkt 21].

49      Niemniej jednak EUIPO może wykonywać kompetencje, które przyznają mu te przepisy, jedynie z poszanowaniem swojego obowiązku podjęcia niezbędnych środków w celu zastosowania się do wyroku sądu Unii, o czym mowa w art. 72 ust. 6 rozporządzenia nr 2017/1001,.

50      Zatem w niniejszej sprawie Wielka Izba Odwoławcza była uprawniona do ponownego zbadania z urzędu stanu faktycznego celem ustalenia, czy któraś z bezwzględnych podstaw odmowy rejestracji miała zastosowanie do zgłoszonego znaku towarowego. Niemniej jednak w ramach tego nowego badania była ona zobowiązana przestrzegać nie tylko sentencji wyroku stwierdzającego nieważność, lecz również uzasadnienia, które do niej doprowadziło.

51      W tym względzie, jak słusznie wskazała Wielka Izba Odwoławcza w zaskarżonej decyzji oraz EUIPO w odpowiedzi na skargę, Sąd uznał, w szczególności w pkt 45–48 wyroku stwierdzającego nieważność, przytoczonych powyżej w pkt 41, że niektóre ustalenia poczynione przez Pierwszą Izbę Odwoławczą w decyzji z dnia 23 czerwca 2015 r. nie były wystarczająco uzasadnione lub nie pozwalały na uznanie zgłoszonego znaku towarowego za opisowy. Tym samym Sąd uznał, że nie pozwalają one na potwierdzenie wniosku Pierwszej Izby Odwoławczej dotyczącego opisowego charakteru zgłoszonego znaku towarowego.

52      W dodatku z powodów wskazanych w pkt 50–52 wyroku stwierdzającego nieważność, przytoczonych powyżej w pkt 41, Sąd orzekł w przedmiocie charakteru opisowego zgłoszonego znaku towarowego względem rozpatrywanych towarów i usług, uznając, że omawiany znak był pozbawiony tego charakteru i że w związku z tym niesłusznie zastosowano bezwzględną podstawę odmowy rejestracji przewidzianą w art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009 jako podstawę sprzeciwu wobec rejestracji tego znaku.

53      W konsekwencji kwestię charakteru opisowego zgłoszonego znaku towarowego należy uznać za kwestię faktyczną i prawną, która została rzeczywiście rozstrzygnięta w wyroku stwierdzającym nieważność w rozumieniu przypomnianego powyżej w pkt 43 orzecznictwa. W tym względzie zawarte w pkt 45–48 i 50–52 wyroku stwierdzającego nieważność uzasadnienie dotyczące braku tego charakteru było decydujące dla poparcia pkt 1 sentencji rzeczonego wyroku, którym stwierdzono nieważność decyzji z dnia 23 czerwca 2015 r., i stanowiło jego niezbędne wsparcie. W związku z tym jest ono objęte powagą rzeczy osądzonej, jakiej nabrał ten wyrok.

54      Tego wniosku nie są w stanie podważyć argumenty EUIPO, zgodnie z którymi Sąd nie określił w wyroku stwierdzającym nieważność w sposób zawężający okoliczności faktycznych istotnych dla oceny zdolności rejestrowej tego znaku, ani argumenty oparte na zakresie badania okoliczności faktycznych z urzędu, przewidzianym w art. 95 ust. 1 rozporządzenia nr 2017/1001, zgodnie z którymi kontrola przeprowadzana przez sąd Unii odbywa się co do zasady wyłącznie na podstawie faktów i dowodów ustalonych przez izbę odwoławczą.

55      W istocie, chociaż, jak już zostało wskazane, wyrok stwierdzający nieważność zawiera uzasadnienie, zgodnie z którym niektóre ustalenia Pierwszej Izby Odwoławczej były niewystarczająco umotywowane lub nie pozwalały na uznanie zgłoszonego znaku towarowego za opisowy, wyrok ten zawiera również uzasadnienie wytykające błędne oceny merytoryczne dokonane przez tę Izbę na podstawie ustalonego stanu faktycznego. I tak w wyroku stwierdzającym nieważność Sąd orzekł, że decyzja Pierwszej Izby Odwoławczej zawierała błąd w ocenie w odniesieniu do przesłanek zastosowania art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009 co do charakteru opisowego zgłoszonego znaku towarowego.

56      Ponadto przyznana EUIPO właściwość do zbadania z urzędu stanu faktycznego nie może mu pozwolić na podważanie kwestii faktycznych i prawnych, które zostały rzeczywiście rozstrzygnięte przez Sąd w rozumieniu przywołanego w pkt 43 powyżej orzecznictwa. Okoliczność bowiem, że Wielka Izba Odwoławcza oparła swoje badanie charakteru opisowego zgłoszonego znaku towarowego na elementach stanu faktycznego, których Pierwsza Izba Odwoławcza nie wzięła pod uwagę do celów wydania decyzji z dnia 23 czerwca 2015 r., nie może pozbawić powagi rzeczy osądzonej ustaleń w przedmiocie charakteru opisowego tego znaku towarowego dokonanych przez Sąd w pkt 50–52 wyroku stwierdzającego nieważność.

57      W dodatku należy odrzucić argument EUIPO oparty na istnieniu analogii między zakresem dokonywanego przez nie badania stanu faktycznego z urzędu w ramach rozpatrywania zgłoszenia do rejestracji a zakresem tego badania w ramach postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku z uwagi na bezwzględną podstawę odmowy rejestracji. Okoliczność bowiem, że możliwość unieważnienia znaku towarowego po jego rejestracji, na którą powołuje się EUIPO, potwierdza, że prawodawca był świadomy wystąpienia ewentualności, iż w momencie pierwszego badania istnienia bezwzględnych podstaw odmowy rejestracji nie wszystkie istotne fakty są koniecznie znane lub ustalone, nie oznacza, że EUIPO może, w ramach procedury rejestracji znaku towarowego, pominąć powagę rzeczy osądzonej ustaleń dokonanych przez sąd Unii w odniesieniu do opisowego charakteru tego znaku towarowego w wyroku stwierdzającym nieważność decyzji izby odwoławczej, która została wydana w ramach postępowania rejestracyjnego.

58      Z powyższych rozważań wynika, że oddalając wniosek o rejestrację zgłoszonego znaku towarowego na tej podstawie, że znak ten był opisowy w rozumieniu art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009, Wielka Izba Odwoławcza naruszyła powagę rzeczy osądzonej, jakiej nabrał wyrok stwierdzający nieważność, a tym samym naruszyła wymogi art. 72 ust. 6 rozporządzenia 2017/1001.

59      W związku z tym należy uwzględnić zarzut drugi.

 W przedmiocie zarzutu czwartego, dotyczącego naruszenia art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009

60      Skarżąca zarzuca izbie odwoławczej, że ta naruszyła art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009, uznając, że zgłoszony znak towarowy nie posiada charakteru odróżniającego w stosunku do rozpatrywanych towarów i usług. W szczególności utrzymuje ona, że badanie charakteru odróżniającego tego znaku opiera się na ustaleniach dokonanych już w ramach badania charakteru opisowego rzeczonego znaku oraz na stwierdzeniu, że znak ten posiada charakter opisowy.

61      EUIPO kwestionuje argumentację skarżącej i odsyła w tym względzie do uzasadnienia zaskarżonej decyzji.

62      Tytułem wstępu należy przypomnieć, że, przy założeniu, że w przeciwieństwie do tego, co orzekło EUIPO, Sąd uzna, że oznaczenie będące przedmiotem zgłoszenia unijnego znaku towarowego nie jest objęte jedną z bezwzględnych podstaw odmowy rejestracji, o których mowa w art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009, stwierdzenie przez Sąd nieważności decyzji EUIPO, w której odmówiono rejestracji omawianego znaku towarowego, z konieczności doprowadzi EUIPO, które jest zobowiązane do wyciągnięcia konsekwencji z sentencji i uzasadnienia wyroku Sądu, do ponownego wszczęcia postępowania w przedmiocie rozpatrzenia zgłoszenia spornego znaku towarowego i odrzucenia tego zgłoszenia, jeżeli uzna ono, że rozpatrywane oznaczenie jest objęte inną bezwzględną podstawą odmowy rejestracji, o której mowa w tym samym przepisie [zob. wyrok z dnia 6 października 2011 r., Bang & Olufsen/OHIM (Przedstawienie głośnika), T‑508/08, EU:T:2011:575, pkt 33 i przytoczone tam orzecznictwo].

63      Każda bowiem z podstaw odmowy rejestracji wymieniona w art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009 jest niezależna od innych podstaw i wymaga oddzielnego badania (zob. wyrok z dnia 29 kwietnia 2004 r., Henkel/OHIM, C‑456/01 P i C‑457/01 P, EU:C:2004:258, pkt 45 i przytoczone tam orzecznictwo).

64      W konsekwencji Wielka Izba Odwoławcza miała podstawy do tego, jak sama wskazała, aby zbadać w zaskarżonej decyzji bezwzględną podstawę odmowy rejestracji, o której mowa w art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009, zgodnie z którą odmawia się rejestracji znaków towarowych, które są pozbawione charakteru odróżniającego.

65      Zgodnie z orzecznictwem wykładni podstaw odmowy rejestracji należy dokonywać w świetle interesu ogólnego, który leży u podstaw każdej z nich. Interes ogólny brany pod uwagę przy rozpatrywaniu każdej z tych podstaw może, a wręcz powinien odzwierciedlać odmienne rozważania, właściwe danej podstawie odmowy rejestracji (zob. podobnie wyrok z dnia 29 kwietnia 2004 r., Henkel/OHIM, C‑456/01 P i C‑457/01 P, EU:C:2004:258, pkt 46).

66      Charakter odróżniający znaku towarowego oznacza, iż ten znak towarowy umożliwia identyfikację towaru, dla którego wnosi się o rejestrację, jako pochodzącego z określonego przedsiębiorstwa i tym samym odróżnienie tego towaru od towarów innych przedsiębiorstw (zob. wyrok z dnia 21 stycznia 2010 r., Audi/OHIM, C‑398/08 P, EU:C:2010:29, pkt 33 i przytoczone tam orzecznictwo).

67      Pojęcie interesu ogólnego, które leży u źródła art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009, pokrywa się w sposób oczywisty z podstawową funkcją znaku towarowego, jaką jest zagwarantowanie konsumentowi lub końcowemu odbiorcy możliwości określenia pochodzenia towaru lub usługi oznaczonych znakiem towarowym, pozwalając mu na odróżnienie, bez ryzyka wprowadzenia w błąd, tego towaru lub usługi od towarów lub usług mających inne pochodzenie (zob. podobnie wyrok z dnia 29 kwietnia 2004 r., Henkel/OHIM, C‑456/01 P i C‑457/01 P, EU:C:2004:258, pkt 48).

68      Ponadto należy przypomnieć, że z pewnością oznaczenia opisowe, o których mowa w art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009, są również, bez uszczerbku dla możliwości nabycia charakteru odróżniającego w drodze używania, pozbawione charakteru odróżniającego oraz że zgodnie z orzecznictwem jeżeli przynajmniej jedno z możliwych znaczeń oznaczenia opisuje cechę danych towarów, oznaczenie to kwalifikuje się jako opisowe w rozumieniu art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009, a tym samych podlega odmowie rejestracji (zob. podobnie wyrok z dnia 23 października 2003 r., OHIM/Wrigley, C‑191/01 P, EU:C:2003:579, pkt 30, 32).

69      Niemniej jednak tego wypracowanego w ramach art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009 orzecznictwa nie można transponować przez analogię do zastosowania art. 7 ust. 1 lit. b) tego rozporządzenia, w sytuacji gdy kwestionuje się charakter odróżniający zgłoszonego znaku towarowego w rozumieniu art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 z przyczyn innych niż jego charakter opisowy (zob. wyrok z dnia 3 września 2020 r., achtung!/EUIPO, C‑214/19 P, niepublikowany, EU:C:2020:632, pkt 36).

70      W niniejszej sprawie Wielka Izba Odwoławcza wskazała, że tworzony przez specjalistów właściwy krąg odbiorców uznałby zgłoszony znak towarowy za przekaz merytorycznej wiadomości mającej charakter czysto informacyjny, a nie za oznaczenie handlowe dla publikacji ujętych w klasach 16 i 41, usług z dziedziny rozrywki, sportu i kultury, jak również szkoleń i dokształcania ujętych w klasie 41, oraz usług z dziedziny marketingu, doradztwa dla przedsiębiorstw i doradztwa w zakresie zarządzania zasobami ludzkimi ujętych w klasie 35, w których mowa jest o tworzeniu lub wykorzystywaniu profili osobowościowych opartych na układzie limbicznym.

71      Wielka Izba Odwoławcza dodała, że to samo dotyczy odbiorców profesjonalnych w dziedzinie kultury, sportu i rozrywki, którzy po prostu zakładają, że omawiane usługi uwzględniają najnowszą wiedzę na temat różnych typów limbicznych i w związku z tym stanowią wartość dodaną w porównaniu z tradycyjnymi usługami tego samego rodzaju.

72      Ponadto Wielka Izba Odwoławcza oddaliła argument skarżącej oparty na wyroku z dnia 5 lipca 2012 r., Deutscher Ring/OHIM (Deutscher Ring Sachversicherungs‑AG) (T‑209/10, niepublikowanym, EU:T:2012:347) z tego względu, że sprawa, która doprowadziła do wydania tego wyroku, dotyczyła odmiennego oznaczenia oraz odmiennych towarów i usług i że wspomniane oznaczenie byłoby rozumiane jako nazwa fantazyjna, podczas gdy zgłoszone oznaczenie posiada wyraźnie znaczenie opisowe.

73      Wreszcie Wielka Izba Odwoławcza uznała, że ciąg słów składający się na zgłoszony znak towarowy nie zawiera żadnej graficznej ani semantycznej modyfikacji, tak że nie posiada on żadnej cechy, która mogłaby sprawić, że znak ten, rozpatrywany jako całość, byłby w stanie odróżnić objęte nim towary i usługi od towarów i usług innych przedsiębiorstw.

74      Należy stwierdzić, że uzasadnienie, przedstawione powyżej w pkt 70 i 71, w którym Wielka Izba Odwoławcza uznała, że zgłoszony znak towarowy zostanie zrozumiany jako wiadomość merytoryczna mająca czysto informacyjny charakter, ma na celu wykazanie, w danym wypadku, ewentualnego charakteru opisowego tego znaku towarowego w rozumieniu art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009 w zakresie, w jakim zgłoszony znak towarowy mógłby służyć w obrocie handlowym do oznaczania w szczególności jakości, przeznaczenia lub innych właściwości danych towarów lub usług w rozumieniu tego przepisu.

75      Ponadto Wielka Izba Odwoławcza przypomniała, że uznała, iż zgłoszony znak towarowy ma wyraźnie znaczenie opisowe.

76      Jeżeli chodzi o uzasadnienie wymienione powyżej w pkt 73, to z jednej strony opiera się ono na błędnych ustaleniach Wielkiej Izby Odwoławczej, zgodnie z którymi zgłoszony znak towarowy ma charakter opisowy w rozumieniu art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009, a z drugiej strony ukazuje ono zastosowanie błędnego kryterium oceny możliwości rejestracji zgłoszonego znaku towarowego, zgodnie z którym oznaczenie składające się z elementów opisowych może spełnić przesłanki rejestracji, jeżeli istnieje dostrzegalna różnica między oznaczeniem a zwykłą sumą jego elementów składowych. O ile bowiem takie kryterium umożliwia wykluczenie używania znaku towarowego do opisu towaru lub usługi, o tyle nie pozwala ono na określenie, czy dany znak może zagwarantować konsumentowi lub końcowemu użytkownikowi identyfikację pochodzenia oznaczonego nim towaru lub usługi.

77      Z powyższych rozważań wynika, że Wielka Izba Odwoławcza nie przystąpiła do badania podstawy odmowy rejestracji przewidzianej w art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 niezależnie od badania podstawy odmowy rejestracji przewidzianej w art. 7 ust. 1 lit. c) tego rozporządzenia, opierając swoje rozumowanie na założeniu istnienia charakteru opisowego zgłoszonego znaku towarowego w rozumieniu tego ostatniego przepisu, i w konsekwencji nie wzięła pod uwagę interesu ogólnego, którego ochronie służy konkretnie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009. Tym samym naruszyła ona prawo przy zastosowaniu tego ostatniego przepisu.

78      Należy zatem uwzględnić zarzut czwarty.

79      Z powyższych rozważań wynika, że należy stwierdzić nieważność zaskarżonej decyzji w całości, bez potrzeby orzekania w przedmiocie zarzutu piątego i szóstego, dotyczących, odpowiednio, naruszenia art. 94 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001 i naruszenia art. 96 tego rozporządzenia. Nie ma ponadto potrzeby orzekania w przedmiocie zarzutu trzeciego, dotyczącego naruszenia art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009, zważywszy, że jak wskazano powyżej w pkt 53, ustalenia poczynione przez Sąd w odniesieniu do charakteru opisowego rozpatrywanego znaku towarowego w wyroku stwierdzającym nieważność nabyły powagi rzeczy osądzonej.

 W przedmiocie kosztów

80      Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania przed Sądem kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ EUIPO przegrało sprawę, należy zgodnie z żądaniem skarżącej orzec, że pokryje ono własne koszty oraz koszty poniesione przez skarżącą.

Z powyższych względów

SĄD (piąta izba w składzie powiększonym)

orzeka, co następuje:

1)      Stwierdza się nieważność decyzji Wielkiej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 2 grudnia 2019 r. (sprawa R 1276/2017G).

2)      EUIPO pokrywa koszty postępowania.

Papasavvas

Spielmann

Öberg

Spineanu-Matei

 

      Mastroianni

Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 1 września 2021 r.

Podpisy


*      Język postępowania: niemiecki.