Language of document : ECLI:EU:T:2019:879

WYROK SĄDU (pierwsza izba)

z dnia 19 grudnia 2019 r.(*)

Znak towarowy Unii Europejskiej – Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku – Słowny unijny znak towarowy CINKCIARZ – Bezwzględne podstawy odmowy rejestracji – Charakter odróżniający – Brak charakteru opisowego – Artykuł 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia (UE) 2017/1001] – Określenie pejoratywne wiążące się z danymi towarami lub usługami

W sprawie T‑501/18

Currency One S.A., z siedzibą w Poznaniu (Polska), reprezentowana przez adwokata P. Szmidta i radcę prawnego B. Jóźwiaka,

strona skarżąca,

przeciwko

Urzędowi Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO), reprezentowanemu przez D. Walicką, działającą w charakterze pełnomocnika,

strona pozwana,

w której drugą stroną w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą EUIPO, występującą przed Sądem w charakterze interwenienta, jest

Cinkciarz.pl sp. z o.o., z siedzibą w Zielonej Górze (Polska), reprezentowana przez radcę prawnego E. Skrzydło-Tefelską i adwokata K. Gajka,

mającej za przedmiot skargę na decyzję Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 18 czerwca 2018 r. (sprawa R 2598/2017‑5), dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku pomiędzy Currency One a Cinkciarz.pl.


SĄD (pierwsza izba),

w składzie: P. Nihoul, pełniący obowiązki prezesa, J. Svenningsen (sprawozdawca) i U. Öberg, sędziowie,

sekretarz: J. Palacio González, główny administrator,

po zapoznaniu się ze skargą złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 22 sierpnia 2018 r.,

po zapoznaniu się z odpowiedzią na skargę złożoną przez EUIPO w sekretariacie Sądu w dniu 31 października 2018 r.,

po zapoznaniu się z odpowiedzią interwenienta na skargę złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 30 października 2018 r.,

po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 7 maja 2019 r.,

wydaje następujący

Wyrok

 Okoliczności powstania sporu

1        W dniu 26 stycznia 2015 r. interwenient, Cinkciarz.pl sp. z o.o., dokonał w Urzędzie Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) zgłoszenia unijnego znaku towarowego na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (Dz.U. 2009, L 78, s. 1), ze zmianami [zastąpionego rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 z dnia 14 czerwca 2017 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (Dz.U. 2017, L 154, s. 1)].

2        Znakiem towarowym, dla którego wystąpiono o rejestrację, jest oznaczenie słowne CINKCIARZ.

3        Towary i usługi, dla których wniesiono o rejestrację, należą do klas 9, 36 i 41 w rozumieniu Porozumienia nicejskiego dotyczącego międzynarodowej klasyfikacji towarów i usług dla celów rejestracji znaków z dnia 15 czerwca 1957 r., ze zmianami, i odpowiadają w szczególności następującemu opisowi:

–        klasa 9: „oprogramowanie komputerowe; programy gier komputerowych; nagrane programy komputerowe; ładowalne programy komputerowe; aplikacje komputerowe do pobrania z Internetu; programy do przetwarzania danych; interaktywne multimedialne programy komputerowe; publikacje w formie elektronicznej do pobrania z Internetu; sprzęt i akcesoria komputerowe; magnetyczne i optyczne nośniki danych; urządzenia do nagrywania, przesyłania lub odtwarzania dźwięku lub obrazów; okulary przeciwsłoneczne”;

–        klasa 36: „operacje walutowe; wymiana pieniędzy; usługi kantorów; dostarczanie informacji dotyczących kursów wymiany walut; dostarczanie waluty obcej; handel walutami; handel walutami online w czasie rzeczywistym; informacja finansowa w postaci kursów walut; notowania kursów wymiany walut; przewidywanie kursów walutowych; rynek dewizowy; skomputeryzowane usługi finansowe dotyczące obrotu walutą obcą; sporządzanie i notowanie informacji o kursach wymiany walut; swapy walutowe; udostępnianie informacji na temat cen kursu walut; usługi agencji wymiany pieniędzy; usługi doradcze dotyczące wymiany waluty obcej; usługi finansowych baz danych związane z wymianą walut; wymiana i przelew środków pieniężnych; zapewnianie list kursów walutowych; biura wymiany walut; usługi gotówkowe, czekowe i przekazy pieniężne; elektroniczny transfer środków pieniężnych za pośrednictwem telekomunikacji; zautomatyzowane usługi płatnicze; usługi w zakresie przesyłania pieniędzy; usługi w zakresie elektronicznych płatności; agencje nieruchomości; agencje ściągania wierzytelności; analizy finansowe; banki z dostępem bezpośrednim np. przez Internet lub telefon (home banking); informacje bankowe; operacje bankowe; bankowość hipoteczna; biura informacji kredytowej; ściąganie czynszów; doradztwo w sprawach finansowych; doradztwo w sprawach ubezpieczeniowych; zarządzanie finansami; wycena finansowa w ubezpieczeniach, bankowości i dotycząca nieruchomości; doradztwo finansowe; informacje finansowe; operacje finansowe; usługi finansowe; tworzenie funduszy inwestycyjnych; usługi funduszy zabezpieczających; notowania giełdowe; pośrednictwo giełdowe; gwarancje jako kaucje; informacja o ubezpieczeniach; informacje bankowe; informacje finansowe; inwestycje kapitałowe; lokaty kapitałowe; transfer elektroniczny kapitału; usługi w zakresie kar[t] debetowych i kredytowych; obsługa kart debetowych i kredytowych; emisja kart debetowych i kredytowych; maklerstwo ubezpieczeniowe; maklerstwo giełdowe; notowania giełdowe; ekspertyzy do celów podatkowych; pośrednictwo giełdowe; pośrednictwo ubezpieczeniowe; pożyczki finansowe; transakcje finansowe; ubezpieczenia; wymiana waluty; zarządzanie finansami; zarządzanie majątkiem nieruchomym; zarządzanie aktywami”;

–        klasa 41: „publikowanie tekstów innych niż teksty reklamowe; publikowanie elektroniczne online materiałów niepobieralnych; publikacja materiałów dostępnych za pośrednictwem baz danych lub Internetu; usługi w zakresie gier elektronicznych i konkursów świadczone za pośrednictwem Internetu; udzielanie informacji edukacyjnych online z komputerowej bazy danych lub za pośrednictwem Internetu; edukacja jako nauczanie; informacje o edukacji; studia filmowe; fotografie; fotoreportaże; salony gier; usługi gier świadczone online; gry hazardowe; usługi klubowe jako rozrywka lub nauczanie; komputerowe przygotowanie materiałów do publikacji; pokazy kształcenia praktycznego; organizowanie i prowadzenie warsztatów i szkoleń; organizowanie i prowadzenie koncertów; organizowanie i prowadzenie konferencji; organizowanie i prowadzenie kongresów; organizowanie i prowadzenie seminariów; organizowanie i prowadzenie sympozjów; organizowanie i prowadzenie zjazdów; organizowanie konkursów edukacyjnych lub rozrywkowych; publikacje elektroniczne online książek i periodyków; publikowanie elektroniczne online nie do pobrania; publikowanie książek; publikowanie tekstów innych niż teksty reklamowe”.

4        Sporny znak towarowy został zarejestrowany w dniu 15 czerwca 2015 r. pod numerem 13678991 dla towarów i usług wskazanych w pkt 3 powyżej.

5        W dniu 22 grudnia 2015 r. skarżąca, Currency One S.A., złożyła wniosek o unieważnienie prawa do spornego znaku towarowego na podstawie art. 52 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 207/2009 [obecnie art. 59 ust. 1 lit. a) rozporządzenia 2017/1001] w odniesieniu do wszystkich towarów i usług wskazanych w pkt 3 powyżej, oparty, po pierwsze, na art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009 [obecnie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia 2017/1001, który ma identyczne brzmienie i który będzie przywoływany poniżej] na tej podstawie, że oznaczenie tworzące wspomniany znak towarowy jest opisowe w odniesieniu do wspomnianych towarów i usług, a po drugie, na art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 [obecnie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2017/1001, który ma identyczne brzmienie i który będzie przywoływany poniżej] na tej podstawie, że wspomniany znak towarowy jest pozbawiony charakteru odróżniającego.

6        Wspomniany wniosek o unieważnienie prawa do znaku został oddalony decyzją Wydziału Unieważnień z dnia 6 października 2017 r.

7        W dniu 5 grudnia 2017 r. skarżąca wniosła do EUIPO odwołanie na podstawie art. 66–71 rozporządzenia 2017/1001.

8        Decyzją z dnia 18 czerwca 2018 r. (zwaną dalej „zaskarżoną decyzją”) Piąta Izba Odwoławcza EUIPO oddaliła to odwołanie.

9        Jeżeli chodzi, po pierwsze, o podstawę określoną w art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia 2017/1001, Izba Odwoławcza uznała, że żadne ze znaczeń określenia „cinkciarz” nie jest opisowe w odniesieniu do rozpatrywanych towarów lub usług lub ich podstawowej właściwości. W szczególności uznała ona, że słowo to, które pierwotnie w czasach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (PRL) oznaczało osoby nielegalnie handlujące walutami obcymi, w aktualnym znaczeniu odnoszącym się do działalności w zakresie wymiany walut budzi jedynie negatywne konotacje, wykluczając neutralne określenie takiej działalności. W związku z tym wspomniane określenie stanowi według EUIPO nazwę fantazyjną, a choć sugerującą lub aluzyjną, to jednak taką, która tym samym jest jedynie pośrednio opisowa względem tej działalności i która dopiero drogą skojarzenia myślowego może naprowadzić odbiorców na cechy usług wiążących się ze wspomnianą działalnością. Co się tyczy, po drugie, podstawy określonej w art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2017/1001, Izba Odwoławcza uznała, że oznaczenie CINKCIARZ jest postrzegane przez właściwy krąg odbiorców jako określenie oryginalne, przewrotne lub ironiczne i tym samym zaskakujące, nadające się do wskazywania pochodzenia handlowego usług wiążących się z działalnością w zakresie wymiany walut. Wreszcie uznała ona, że wspomniane ustalenia odnoszą się a fortiori do pozostałych rozpatrywanych towarów lub usług.

 Żądania stron

10      Skarżąca wnosi do Sądu o:

–        stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

–        obciążenie EUIPO kosztami postępowania, w tym kosztami związanymi z postępowaniem odwoławczym.

11      EUIPO i interwenient wnoszą do Sądu o:

–        oddalenie skargi;

–        obciążenie skarżącej kosztami postępowania.

 Co do prawa

12      Skarżąca podnosi trzy zarzuty, dotyczące, po pierwsze, naruszenia art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia 2017/1001 w odniesieniu do usług wymiany walut, po drugie, naruszenia tego samego przepisu i obowiązku uzasadnienia w odniesieniu do pozostałych rozpatrywanych towarów i usług, a po trzecie, naruszenia art. 7 ust. 1 lit. b) wspomnianego rozporządzenia.

13      Na wstępie należy przypomnieć, po pierwsze, że zgodnie z art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia 2017/1001 nie są rejestrowane znaki towarowe, które składają się wyłącznie z oznaczeń lub wskazówek mogących służyć w obrocie do oznaczania rodzaju, jakości, ilości, przeznaczenia, wartości, pochodzenia geograficznego lub czasu produkcji towaru lub świadczenia usługi, lub innych właściwości towarów lub usług.

14      Aby oznaczenie mogło zostać uznane za opisowe i w rezultacie zostało objęte zakazem przewidzianym przez ten przepis, musi ono mieć wystarczająco bezpośredni i konkretny związek z rozpatrywanymi towarami lub usługami, który pozwoli właściwemu kręgowi odbiorców natychmiast i bez głębszego zastanowienia dostrzec w nim opis tych towarów i usług lub jednej z ich właściwości [zob. wyrok z dnia 12 stycznia 2005 r., Deutsche Post EURO EXPRESS/OHIM (EUROPREMIUM), T‑334/03, EU:T:2005:4, pkt 25 i przytoczone tam orzecznictwo].

15      Po drugie, zgodnie z art. 7 ust. 1 lit. b) tego rozporządzenia nie są rejestrowane znaki towarowe pozbawione jakiegokolwiek odróżniającego charakteru.

16      Odróżniający charakter znaku towarowego w rozumieniu art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 2017/1001 oznacza, że ten znak towarowy pozwala na identyfikację towaru lub usługi, dla których wniesiono o rejestrację, jako pochodzących z określonego przedsiębiorstwa i tym samym na odróżnienie tego towaru lub tej usługi od towarów lub usług pochodzących z innych przedsiębiorstw (zob. wyrok z dnia 21 stycznia 2010 r., Audi/OHIM, C‑398/08 P, EU:C:2010:29, pkt 33 i przytoczone tam orzecznictwo).

17      Oznaczenie może zostać zidentyfikowane jako pochodzące z określonego przedsiębiorstwa i tym samym może posiadać charakter odróżniający, jeżeli wymaga od właściwego kręgu odbiorców wysiłku interpretacyjnego i cechuje się pewną oryginalnością i siłą wywoływania skojarzeń, co powoduje, że staje się ono łatwe do zapamiętania (zob. podobnie wyrok z dnia 21 stycznia 2010 r., Audi/OHIM, C‑398/08 P, EU:C:2010:29, pkt 59).

18      Z tych wstępnych rozważań wynika, że w celu dokonania oceny zasadności zarzutów przedstawionych przez skarżącą konieczne jest uprzednie ustalenie znaczenia polskiego określenia „cinkciarz”, które powinno zostać sprecyzowane w odniesieniu do jego rozumienia przez właściwy krąg odbiorców [zob. podobnie wyrok z dnia 8 lipca 2008 r., Lancôme/OHIM – CMS Hasche Sigle (COLOR EDITION), T‑160/07, EU:T:2008:261, pkt 44 i przytoczone tam orzecznictwo].

19      W tym względzie z dokumentów przedstawionych w ramach postępowania administracyjnego wynika, że określenie „cinkciarz” odnosiło się do osoby, która pokątnie prowadziła nielegalną działalność w zakresie wymiany walut, gdy w epoce PRL lub bezpośrednio po niej działalność ta była objęta monopolem państwa. Z tym określeniem, odnoszącym się do działalności uznawanej za pokątny handel i wykonywanej przez podejrzane osoby, wiązała się negatywna konotacja. Jako że prowadzenie działalności w zakresie wymiany walut przez podmioty prawa prywatnego zostało zalegalizowane w 1989 r., od tej pory działalność tę mogły wykonywać otwarcie kantory wymiany walut, które z uwagi na ich legalność odróżniały się od osób oznaczanych tym określeniem. Począwszy od tego momentu, wydaje się, że określenie to zyskało konotację zasadniczo historyczną, oznaczającą osoby, które do 1989 r. prowadziły nielegalną i pokątną działalność w zakresie wymiany walut.

20      Biorąc pod uwagę okoliczność, że kontekst dziejowy leżący u podstaw określenia „cinkciarz” zakończył się dopiero w 1989 r., a także powszechną znajomość historycznej postaci osoby oznaczanej wspomnianym określeniem w kulturze polskiej, o czym świadczą w szczególności różne tytuły artykułów odnoszących się do tej postaci (załączniki E.20 i E.24–E.26), a także niedawno opublikowane materiały na ten temat (załączniki E.19, E.21 i E.36–E.41), należy stwierdzić, że w chwili dokonania zgłoszenia do rejestracji spornego znaku towarowego, w dniu 26 stycznia 2015 r., większa część właściwego kręgu odbiorców znała historyczne znaczenie tego określenia.

21      Stwierdzając w pkt 10 skargi w odniesieniu do określenia „cinkciarz”, że „zawód [ten] nie jest oficjalnie uznany” lub że „okres jego świetności już minął”, skarżąca przyznaje w sposób dorozumiany, iż wspomniane określenie oznacza w istocie osobę pokątnie parającą się wymianą walut w czasach PRL. Ponadto w pkt 11 skargi wyraźnie przyznaje, że określenie to jest zasadniczo używane w publikacjach do oznaczania takiej osoby. Twierdzi ona jednak w tych samych dwóch punktach skargi, że „zawód” polegający na „pokątnym handlowaniu walutami” nie zniknął i że osoba, która obecnie zajmuje się taką działalnością, może wciąż być oznaczana określeniem „cinkciarz”, przyznając jednocześnie w pkt 12 skargi, że określenie to ma negatywną konotację i jest używane w sposób krytyczny i zasadniczo pejoratywny.

22      Powyższe twierdzenia znajdują potwierdzenie w niektórych dowodach przedstawionych w ramach postępowania administracyjnego.

23      W tym względzie definicje pochodzące ze słowników (załączniki E.1–E.15) są niejednoznaczne. O ile bowiem wszystkie one wskazują, że rzeczownik „cinkciarz” jest potocznym określeniem oznaczającym handlarza walutami, o tyle cytaty te wydają się odnosić do historycznego znaczenia tego określenia. Jednakże niektóre artykuły opublikowane w Internecie świadczą o tym, że określenie to nadal było używane i rozumiane jako oznaczające osobę obecnie zajmującą się wymianą walut dokonywaną w sposób pokątny i oszukańczy, a z tego względu nielegalny, na sposób „cinkciarzy” istniejących w czasach PRL (załączniki E.32 i E.33), oraz – wskutek powiązania – jakąkolwiek działalnością o charakterze oszukańczym, pozaprawnym czy nieuczciwym lub za taką uznawaną (załącznik E.31).

24      Niemniej jednak, oznajmiając w pkt 10 skargi, że określenie „cinkciarz” może również oznaczać „podmiot świadczący” „usług[i] wymiany walut poza oficjalnym obiegiem”, oraz w pkt 25 skargi, że określenie to „jest powszechnie używane w ramach świadczenia usług wymiany walut poza oficjalnym obiegiem przez wiele podmiotów”, i dodając w pkt 24 skargi, że wspomniane określenie „służy w normalnych warunkach do prezentacji [rozpatrywanych] towarów lub usług”, skarżąca wydaje się sugerować, iż określenia „cinkciarz” można również używać w sposób neutralny, czyli pozbawiony negatywnej lub pejoratywnej konotacji, do oznaczania osoby fizycznej lub prawnej prowadzącej działalność w zakresie wymiany walut. Jednakże skarga nie zawiera żadnego odesłania do dokumentów przedstawionych w ramach postępowania administracyjnego.

25      Zapytana o tę kwestię na rozprawie skarżąca wskazała, że twierdzenie to zostało odzwierciedlone w załącznikach E.29, E.30 i E.34.

26      Przedstawiwszy następnie artykuł zawarty w załączniku E.30, zatytułowany „Tak cinkciarze na lotniskach wyciągają pieniądze od podróżnych”, skarżąca przyznała jednak, że artykuł ten odnosił się w sposób krytyczny do działalności polegającej na oszukiwaniu. W odniesieniu do artykułu zawartego w załączniku E.29, zatytułowanego „Rząd bawi się w cinkciarzy?”, podkreśliła jedynie, że artykuł ten wskazuje na aktualne używanie określenia „cinkciarz”, nie twierdząc jednak, że nie ma on charakteru krytycznego.

27      Także na rozprawie skarżąca podniosła natomiast, że w artykule zawartym w załączniku E.34, opublikowanym w dniu 17 kwietnia 2014 r. i zatytułowanym „Internetowi cinkciarze. Historia czterech facetów, którzy »skubnęli« banki na 20 miliardów”, określenia „cinkciarz” użyto do oznaczenia wielu różnych podmiotów gospodarczych, w tym skarżącej i interwenienta, lub do oznaczenia „usług wymiany walut poza oficjalnym obiegiem”.

28      Z treści tego ostatniego artykułu można wywnioskować, że używając wyrażenia „różne podmioty gospodarcze”, skarżąca miała na myśli przedsiębiorstwa, które prowadzą działalność w zakresie wymiany walut za pośrednictwem innego kanału, a mianowicie przez Internet, odróżniając się od banków w zakresie stosowanych kursów wymiany. Ze wspomnianego artykułu wynika, że przedsiębiorstwa te zawdzięczają swój rozwój ustawie z 2011 r. zezwalającej kredytobiorcom, którzy w polskich bankach zawarli umowy kredytowe denominowane we frankach szwajcarskich, na zwracanie miesięcznych rat kredytowych przy użyciu walut nabytych od podmiotów innych niż te banki. Omawiany artykuł wskazywał, że skarżąca i interwenient podzielili się niemalże całością polskiego rynku wymiany walut w Internecie w mniej więcej równych częściach, przy czym około czterdzieści innych przedsiębiorstw również jest obecnych na tym rynku, choć w sposób marginalny.

29      Jednakże wbrew temu, co twierdzi skarżąca, artykuł ten nie dowodzi, by określenie „cinkciarz” było używane do oznaczania w sposób neutralny niektórych przedsiębiorstw świadczących usługi wymiany walut, mianowicie przedsiębiorstw prowadzących działalność w Internecie, lub do oznaczania usług świadczonych przez te przedsiębiorstwa.

30      Omawiany artykuł opisuje bowiem zasadniczo dwa przedsiębiorstwa, w tym interwenienta, którego nazwa została wielokrotnie wymieniona. W tym kontekście określenia „cinkciarz” zawartego w tytule i w jednym fragmencie tego artykułu nie można brać pod uwagę, abstrahując od nazwy interwenienta. Ponadto, jak wynika z tytułu wspomnianego artykułu, użycie w nim tego określenia nie odnosi się do dwóch przedsiębiorstw będących przedmiotem tegoż artykułu jako takich, lecz do czterech osób – będących założycielami tych przedsiębiorstw – których przebieg działalności zawodowej opisano i których wypowiedzi przytoczono. Podobnie, co się tyczy pojedynczego użycia określenia „cinkciarz” w treści wspomnianego artykułu, odnosi się ono nie do tych dwóch przedsiębiorstw, lecz do założycieli tych przedsiębiorstw, które są prezentowane jako „ich biznes”. Ponadto, choć nie są one wymienione za pomocą odniesienia do ich nazwy handlowej lub nazw odnoszących się do ich witryn internetowych (Currency One, Internetowykantor.pl oraz Walutomat.pl z jednej strony, a Cinkciarz.pl z drugiej strony), wspomniane przedsiębiorstwa są oznaczone w omawianym artykule określeniami takimi jak „internetowe kantory” lub „wirtualne kantory”.

31      Na marginesie można wskazać, że w pkt 33 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza dokonała w istocie podobnej analizy dokumentów, na których opierała się opinia zawarta w załączniku E.43, która jako jedyna wspomina o neutralnym znaczeniu określenia „cinkciarz”. Skarżąca nie zakwestionowała wspomnianej analizy ani zresztą nie powołała się na wspomnianą opinię przed Sądem.

32      Podsumowując tę kwestię, należy stwierdzić, że okazuje się, iż dwa znaczenia określenia „cinkciarz” pozostają w związku z usługami wymiany walut. Po pierwsze, chodzi o historyczne znaczenie, w ramach którego oznacza ono osobę pokątnie i nielegalnie handlującą walutami w czasach PRL. Po drugie, chodzi o znaczenie współczesne, w ramach którego określenie to jest używane w sensie pochodnym, ogólnym, jako synonim spryciarza lub oszusta, lecz także w rozumieniu bliskim znaczeniu historycznemu, do oznaczania osoby, która aktualnie para się jeszcze pokątnym i oszukańczym, a tym samym nielegalnym handlem walutami. Natomiast, jak prawidłowo stwierdziła Izba Odwoławcza, nie wykazano, że określenie „cinkciarz” oznacza obecnie w sposób neutralny osobę lub przedsiębiorstwo świadczące usługi wymiany walut.

33      To na podstawie tych przyjętych znaczeń określenia „cinkciarz” należy zbadać zasadność zarzutów skarżącej.

 W przedmiocie zarzutu pierwszego, dotyczącego naruszenia art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 2017/1001odniesieniu do usług wymiany walut

34      Skarżąca twierdzi, że określenie „cinkciarz” może być używane do oznaczania podmiotu świadczącego usługi wymiany walut poza oficjalnym obiegiem i że w konsekwencji chodzi o nazwę zawodu, z której powinno się móc korzystać swobodnie, niezależnie od faktu, że jest ona głównie używana w znaczeniu negatywnym.

35      EUIPO i interwenient kwestionują zasadność tego zarzutu. Według interwenienta określenie „cinkciarz” ma jedynie znaczenie historyczne, oznaczające osobę pokątnie handlującą walutami w czasach PRL, i nie jest używane do oznaczania obecnie prowadzonej działalności w zakresie wymiany walut.

36      W myśl art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia 2017/1001 nie są rejestrowane znaki towarowe, które składają się wyłącznie z oznaczeń lub wskazówek mogących służyć w obrocie do oznaczania rodzaju, jakości, ilości, przeznaczenia, wartości, pochodzenia geograficznego lub czasu produkcji towaru lub świadczenia usługi, lub innych właściwości towarów lub usług.

37      Jak przypomniano w pkt 14 powyżej, aby oznaczenie zostało objęte zakazem ustanowionym w art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 2017/1001, musi ono mieć wystarczająco bezpośredni i konkretny związek z rozpatrywanymi towarami lub usługami, który pozwoli właściwemu kręgowi odbiorców natychmiast i bez głębszego zastanowienia dostrzec w nim opis tych towarów i usług lub jednej z ich właściwości.

38      Ocenę opisowego charakteru oznaczenia przeprowadzić można wyłącznie poprzez odniesienie, po pierwsze, do sposobu jego odbioru przez właściwy krąg odbiorców, oraz po drugie, do danych towarów lub usług (zob. wyrok z dnia 8 lipca 2008 r., COLOR EDITION, T‑160/07, EU:T:2008:261, pkt 44 i przytoczone tam orzecznictwo).

39      W niniejszym przypadku rozpatrywane towary i usługi to w istocie: w odniesieniu do klasy 9 oprogramowanie komputerowe, publikacje elektroniczne i nośniki danych; w odniesieniu do klasy 36 usługi bankowe i finansowe, usługi związane z wymianą walut, usługi agencji nieruchomości i zarządzania majątkiem nieruchomym, usługi ściągania wierzytelności, usługi związane z ubezpieczeniami i ekspertyzy podatkowe; a w odniesieniu do klasy 41 usługi w zakresie publikowania i edytowania, usługi w zakresie gier i usługi związane z edukacją i szkoleniem. Izba Odwoławcza stwierdziła, że takie towary i usługi są przeznaczone zarówno dla specjalistów, jak i szerokiego kręgu odbiorców, a poziom uwagi właściwego kręgu odbiorców waha się od przeciętnego do wysokiego. Ponadto stwierdziła ona, że ocenę opisowego charakteru spornego znaku towarowego należy przeprowadzić z punktu widzenia kręgu odbiorców posługujących się językiem polskim, jako że znak ten składa się z określenia mającego znaczenie w tym języku.

40      Powyższe oceny nie zostały zakwestionowane i żaden element nie prowadzi do ich podważenia. Należy jednakże podkreślić, że fakt, iż właściwy krąg odbiorców tworzą w części specjaliści w danej dziedzinie, nie może mieć decydującego wpływu na kryteria prawne stosowane przy dokonywaniu oceny opisowego charakteru oznaczenia [wyrok z dnia 7 maja 2019 r., Fissler/EUIPO (vita), T‑423/18, EU:T:2019:291, pkt 14].

41      Artykuł 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia 2017/1001, przewidując zakaz rejestracji w charakterze znaku towarowego wskazanych w nim oznaczeń lub wskazówek, służy realizacji celu leżącego w ogólnym interesie, polegającego na umożliwieniu wszystkim swobodnego używania oznaczeń lub wskazówek opisujących właściwości towarów lub usług, dla których występuje się o rejestrację. Przepis ten zapobiega w rezultacie temu, by używanie takich oznaczeń lub wskazówek było zastrzeżone dla jednego tylko przedsiębiorstwa z tytułu dokonania ich rejestracji jako znaków towarowych (zob. wyrok z dnia 23 października 2003 r., OHIM/Wrigley, C‑191/01 P, EU:C:2003:579, pkt 31 i przytoczone tam orzecznictwo).

42      Poprzez dokonany przez prawodawcę Unii Europejskiej wybór słowa „właściwość” zostaje podkreślony fakt, że oznaczeniami objętymi art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia 2017/1001 są tylko oznaczenia służące do określania z łatwością rozpoznawanej przez właściwy krąg odbiorców cechy towarów lub usług, dla których wystąpiono o rejestrację. I tak oznaczenie może zostać wykluczone z rejestracji na podstawie tego przepisu tylko wtedy, gdy można zasadnie przyjąć, że faktycznie zostanie ono rozpoznane przez właściwy krąg odbiorców jako opis jednej ze wspomnianych właściwości (zob. podobnie wyroki: z dnia 10 marca 2011 r., Agencja Wydawnicza Technopol/OHIM, C‑51/10 P, EU:C:2011:139, pkt 50; z dnia 7 maja 2019 r., vita, T‑423/18, EU:T:2019:291, pkt 43).

43      Aby odmówić rejestracji w oparciu o art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia 2017/1001, nie jest konieczne, by oznaczenia i wskazówki składające się na znak towarowy, o których mowa w tym przepisie, były w momencie wniesienia o rejestrację faktycznie używane do opisu takich towarów lub usług jak te mające być objęte rejestracją, lub do opisu właściwości takich towarów lub usług. Wystarczy, jak na to wskazuje samo sformułowanie tego przepisu, by te oznaczenia lub wskazówki mogły być używane do takich celów (wyrok z dnia 23 października 2003 r., OHIM/Wrigley, C‑191/01 P, EU:C:2003:579, pkt 32).

44      Wreszcie należy przypomnieć, że na mocy art. 7 ust. 2 tegoż rozporządzenia art. 7 ust. 1 tego rozporządzenia stosuje się bez względu na fakt, że podstawy odmowy rejestracji istnieją tylko w części Unii, przy czym ta część może ograniczyć się do jednego państwa członkowskiego (zob. podobnie wyrok z dnia 22 czerwca 2006 r., Storck/OHIM, C‑25/05 P, EU:C:2006:422, pkt 83).

45      W ramach omawianego zarzutu skarżąca twierdzi, że określenie „cinkciarz” ma charakter opisowy w odniesieniu do usług wymiany walut, wobec czego rejestracja spornego znaku towarowego, który składa się wyłącznie z tego określenia, powinna była zostać unieważniona w zakresie, w jakim ten znak towarowy obejmuje wspomniane usługi.

46      Z rozważań zawartych w pkt 19–32 powyżej wynika, że określenie „cinkciarz” w znaczeniach istotnych w niniejszej sprawie, po pierwsze, cechuje się historycznym, ale także aktualnym związkiem z usługami wymiany walut, a po drugie ma konotację wyłącznie pejoratywną, to znaczy zawierającą negatywne wyobrażenie deprecjonujące oznaczaną osobę, mianowicie osobę parającą się handlowaniem, oszustwami lub czynnościami uznawanymi za nieuczciwe, w szczególności, ale nie wyłącznie w ramach transakcji wymiany walut dokonywanych pokątnie.

47      Skarżąca twierdzi, że zastosowanie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia 2017/1001 nie wymaga, by wskazanie opisowe było pozytywne lub neutralne, lecz jedynie, by opisywało ono towar lub usługę objęte zgłoszeniem do rejestracji lub ich właściwość. Ponadto negatywna konotacja określenia „cinkciarz” może zniknąć z czasem.

48      Zgodnie z orzecznictwem przypomnianym w pkt 37 i 38 powyżej, zastosowanie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia 2017/1001 jest możliwe tylko wtedy, gdy uwzględniając odbiór przez właściwy krąg odbiorców spornego oznaczenia, ma ono wystarczająco bezpośredni i konkretny związek z rozpatrywaną usługą, który pozwoli temu kręgowi natychmiast i bez głębszego zastanowienia dostrzec w nim opis tej usługi lub jednej z jej właściwości.

49      Orzecznictwo to należy powiązać z orzecznictwem, zgodnie z którym oznaczenia i wskazówki opisowe w rozumieniu wspomnianego przepisu to takie, które w zwykłym z punktu widzenia konsumenta użyciu mogą służyć oznaczaniu – bądź bezpośrednio, bądź przez przywołanie jednej z tych podstawowych właściwości – towaru lub usługi, dla których wystąpiono o rejestrację (zob. wyrok z dnia 28 czerwca 2012 r., XXXLutz Marken/OHIM, C‑306/11 P, niepublikowany, EU:C:2012:401, pkt 77 i przytoczone tam orzecznictwo).

50      W tym względzie należy zauważyć, że jak wynika z motywu 3 rozporządzenia 2017/1001, ma ono na celu przyczynienie się do zniesienia barier dla swobodnego przepływu towarów i usług na rynku wewnętrznym. Swobody te dotyczą wyłącznie towarów wprowadzonych do obrotu gospodarczego i handlowego Unii w sposób zgodny z prawem (zob. podobnie wyrok z dnia 16 grudnia 2010 r., Josemans, C‑137/09, EU:C:2010:774, pkt 42) i, analogicznie, świadczenia zgodnych z prawem usług. Wynika stąd, że ochrona przewidziana prawem unijnych znaków towarowych może zostać przyznana znakowi towarowemu wyłącznie w zakresie, w jakim oznacza on towary i usługi zgodne z prawem i świadczone legalnie.

51      Należy założyć, że przeciętny konsument, uznany za właściwie poinformowanego oraz dostatecznie uważnego i rozsądnego, jest świadomy tego faktu, co najmniej dlatego, iż wie, że u podstaw Unii stoją wartości państwa prawnego – jak wynika z art. 2 TUE – i że nieodłączną cechą państwa prawnego jest to, że ustawa nie może mieć na celu ochrony lub wspierania czynności niezgodnych z prawem, przy czym ta cecha państwa prawnego jest powszechnie znana. W tym względzie należy podkreślić, że wbrew temu, co utrzymuje skarżąca, nie można uznać, iż określenie „cinkciarz” oznacza „zawód”, podczas gdy odnosi się ono wyłącznie do dokonywania czynności niezgodnych z prawem.

52      W związku z tym w niniejszym przypadku właściwy krąg odbiorców jest świadomy faktu, że usługi objęte spornym znakiem towarowym nie mogą stanowić pokątnej i nielegalnej działalności w zakresie wymiany walut.

53      Wynika z tego, że określenie „cinkciarz”, które tworzy ten znak towarowy i oznacza wykonywanie takiej pokątnej i nielegalnej działalności, nie może służyć w zwykłym z punktu widzenia właściwego kręgu odbiorców użyciu oznaczaniu zgodnych z prawem usług wymiany walut. W tym względzie można wskazać na powiązanie z orzecznictwem, zgodnie z którym w przypadku oznaczeń lub wskazówek mogących służyć w obrocie do oznaczania pochodzenia geograficznego towaru lub usługi, dla których wniesiono o rejestrację, art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia 2017/1001 nie stoi na przeszkodzie rejestracji nazw geograficznych, odnośnie do których – ze względu na cechy wskazywanego miejsca – nie jest prawdopodobne, aby zainteresowane kręgi mogły uznać, że dana kategoria towarów pochodzi z tego miejsca (zob. wyrok z dnia 6 września 2018 r., Bundesverband Souvenir – Geschenke – Ehrenpreise/EUIPO, C‑488/16 P, EU:C:2018:673, pkt 39 i przytoczone tam orzecznictwo).

54      W konsekwencji określenie „cinkciarz” nie pozwala właściwemu kręgowi odbiorców natychmiast i bez głębszego zastanowienia dostrzec w nim opis zgodnych z prawem usług wymiany walut lub podmiotu świadczącego takie usługi. Skoro nieodłączna cecha tego określenia, a mianowicie to, że oznacza ono pokątną i nielegalną działalność, pozostaje w całkowitej sprzeczności z jedną z właściwości takich usług, mianowicie ich samoistnie zgodnym z prawem charakterem, właściwy krąg odbiorców będzie mógł dostrzec związek między spornym znakiem towarowym a zgodnymi z prawem usługami wymiany walut, jedynie wykraczając poza tę sprzeczność i dochodząc do wniosku, że wspomniany znak towarowy ironicznie i na zasadzie gry skojarzeń, wbrew jego znaczeniu, obejmuje usługi wymiany walut świadczone w sposób zgodny z prawem.

55      W rezultacie sporny znak towarowy nie ma wystarczająco bezpośredniego i konkretnego związku z usługami wymiany walut nim objętymi.

56      Wniosek ten znajduje potwierdzenie w analizie dokonywanej w świetle leżącego w ogólnym interesie celu realizowanego przez zakaz rejestracji przewidziany w art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia 2017/1001, który to cel należy uwzględnić w ramach konkretnego badania wszystkich istotnych elementów cechujących zgłoszenie do rejestracji (zob. analogicznie wyrok z dnia 8 kwietnia 2003 r., Linde i in., od C‑53/01 do C‑55/01, EU:C:2003:206, pkt 75) lub, jak w niniejszym przypadku, rejestrację, o której unieważnienie wniesiono.

57      Zgodnie z orzecznictwem przypomnianym w pkt 41 powyżej przepis ten ma na celu zachowanie przez wszystkie zainteresowane podmioty swobodnego używania oznaczeń lub wskazówek opisujących właściwości danych usług. Gdyby bowiem przedsiębiorstwo było uprawnione do zmonopolizowania używania terminu mającego charakter opisowy, wynikałoby z tego ograniczenie zakresu słownictwa, którym dysponowaliby jego konkurenci do opisania swoich własnych towarów [zob. podobnie wyrok z dnia 16 października 2014 r., Larrañaga Otaño/OHIM (GRAPHENE), T‑458/13, EU:T:2014:891, pkt 18 i przytoczone tam orzecznictwo]. Wspomniany cel leżący w ogólnym interesie sam wpisuje się w ramy ustanowionego i utrzymywanego na mocy traktatu FUE systemu niezakłóconej konkurencji, którego prawo znaków towarowych stanowi zasadniczy element (zob. analogicznie wyrok z dnia 6 maja 2003 r., Libertel, C‑104/01, EU:C:2003:244, pkt 48–52).

58      Z ustaleń dokonanych w odniesieniu do znaczenia określenia „cinkciarz” wynika zaś, że jest ono nierozerwalnie związane z istotnym aspektem działalności, którą oznacza, czyli z jej pokątnym i nielegalnym charakterem, który pozostaje w całkowitej sprzeczności z cechą rozpatrywanych usług wymiany walut, jaką jest ich samoistnie zgodny z prawem charakter.

59      Wreszcie, oczywiście jest prawdą, że zgodnie z samym brzmieniem art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia 2017/1001 oznaczenia i wskazówki, których rejestracja jest zakazana na podstawie tego przepisu, to takie, które mogą być po prostu używane w celach opisowych, bez konieczności faktycznego używania tych oznaczeń lub wskazówek w momencie dokonywania zgłoszenia.

60      Niemniej jednak taka możliwość używania może zostać uwzględniona tylko wtedy, gdy można rozsądnie przewidzieć, że rozpatrywane oznaczenie będzie stanowić w przyszłości w odczuciu zainteresowanych kręgów opis właściwości danych towarów lub usług (zob. analogicznie wyrok z dnia 12 lutego 2004 r., Koninklijke KPN Nederland, C‑363/99, EU:C:2004:86, pkt 56 i przytoczone tam orzecznictwo). W związku z tym wspomniana możliwość nie może opierać się na zwykłych spekulacjach, lecz – przeciwnie – powinna być oparta na pewnych elementach, które czynią ją w szczególności racjonalnie wiarygodną [zob. podobnie wyrok z dnia 12 marca 2008 r., Compagnie générale de diététique/OHIM (GARUM), T‑341/06, niepublikowany, EU:T:2008:70, pkt 43].

61      Taką spekulację stanowi zaś przewidywana przez skarżącą ewentualność, że określenie „cinkciarz” straci w przyszłości negatywną konotację związaną z pokątnym i nielegalnym charakterem wskazywanej działalności – która to konotacja jest jego nieodłączną cechą – i w konsekwencji będzie oznaczać w sposób neutralny prowadzenie działalności w zakresie wymiany walut.

62      W tym względzie należy przypomnieć, że – jak wynika z dokumentów przedstawionych w ramach postępowania administracyjnego i z ustaleń dokonanych w pkt 19, 23 i 32 powyżej – od początku określenie „cinkciarz”, w swoich znaczeniach istotnych w niniejszej sprawie, miało negatywny sens związany z nielegalnym i pokątnym charakterem działalności osób, które oznacza, a po zmianie kontekstu historycznego, w którym się pojawiło, jego zakres ewoluował, prowadząc do uwydatnienia tego negatywnego aspektu, gdyż jego użycie uogólniło się, obejmując osoby parające się działalnością uznawaną za nielegalną, oszukańczą lub nieuczciwą. Ponadto, jak wynika z pkt 29 i 30 powyżej, brak jest istotnej wskazówki, zgodnie z którą wspomniane określenie jest również używane w sposób neutralny do oznaczania podmiotu świadczącego usługi wymiany walut.

63      W świetle tych okoliczności nie wydaje się, by w dniu dokonania zgłoszenia do rejestracji spornego znaku towarowego można było rozsądnie przewidzieć, że określenie „cinkciarz” będzie stanowić w przyszłości w odczuciu zainteresowanych kręgów opis rozpatrywanych usług.

64      Z całości powyższych rozważań wynika, że Izba Odwoławcza słusznie orzekła, iż na mocy art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia 2017/1001 nie można unieważnić prawa do spornego znaku towarowego w odniesieniu do usług wymiany walut. W konsekwencji zarzut pierwszy należy oddalić jako bezzasadny.

 W przedmiocie zarzutu drugiego, dotyczącego naruszenia art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia 2017/1001obowiązku uzasadnieniaodniesieniu do rozpatrywanych towarówusług innych niż usługi wymiany walut

65      Skarżąca utrzymuje, że zaskarżona decyzja jest niewystarczająco uzasadniona w odniesieniu do oddalenia wniosku o unieważnienie prawa do znaku w zakresie, w jakim opierał się on na opisowym charakterze rozpatrywanych towarów i usług innych niż wymiana walut, z uwagi na to, iż Izba Odwoławcza wzięła pod uwagę te inne towary i usługi całościowo, a nie osobno dla każdej kategorii.

66      W pkt 59 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza, przyjmując w tym względzie uzasadnienie decyzji Wydziału Unieważnień, stwierdziła, że skoro określenie „cinkciarz” nie jest opisowe w odniesieniu do usług wymiany walut, jest tak a fortiori w stosunku do pozostałych rozpatrywanych usług i towarów, których związek z tym określeniem jest jeszcze słabszy.

67      Należy przypomnieć, że spoczywający na Izbie Odwoławczej obowiązek uzasadnienia, który wynika w szczególności z art. 94 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001, zmierza do osiągnięcia dwojakiego celu: po pierwsze, umożliwienia zainteresowanym poznania przyczyn, dla których wydano dany akt, w celu przygotowania obrony ich praw, a po drugie, umożliwienia sądowi Unii przeprowadzenia kontroli zgodności danej decyzji z prawem. Uzasadnienie musi przedstawiać w sposób jasny i jednoznaczny rozumowanie autora aktu, przy czym nie jest konieczne, by uzasadnienie wyszczególniało wszystkie istotne okoliczności faktyczne i prawne, ponieważ kwestia ustalenia, czy uzasadnienie aktu spełnia wspomniane wymogi, musi jednak zostać oceniona w świetle nie tylko jego brzmienia, lecz również jego kontekstu i ogółu norm prawnych dotyczących przedmiotowej dziedziny (zob. podobnie wyrok z dnia 28 czerwca 2018 r., EUIPO/Puma, C‑564/16 P, EU:C:2018:509, pkt 64, 65 i przytoczone tam orzecznictwo).

68      W tym względzie należy zauważyć, że argumentacja, którą skarżąca sformułowała przed instancjami EUIPO – tak jak zresztą przedstawia ją w skardze – ograniczała się do wskazania, w jaki sposób niektóre kategorie rozpatrywanych towarów i usług inne niż usługi wymiany walut mogły mieć jej zdaniem związek z tymi ostatnimi usługami czy też z osobami świadczącymi takie usługi. Wywiodła ona na tej podstawie, że określenie „cinkciarz”, które uważała za opisowe w odniesieniu do usług wymiany walut, jest również opisowe w stosunku do właściwości tych pozostałych towarów lub usług.

69      W takim kontekście i z uwagi na to, że Izba Odwoławcza już uprzednio stwierdziła, iż określenie „cinkciarz” nie jest opisowe w odniesieniu do usług wymiany walut, odrzucając tym samym przesłankę, na której opierała się argumentacja skarżącej dotycząca towarów i usług innych niż usługi wymiany walut, Izba mogła ograniczyć się do podania całościowego uzasadnienia dla wszystkich rozpatrywanych towarów lub usług.

70      EUIPO jest bowiem uprawnione do przyjęcia ogólnego uzasadnienia w świetle bezwzględnej podstawy odmowy rejestracji dla towarów lub usług, które pozostają w wystarczająco bezpośrednim i konkretnym związku, by tworzyć jedną dostatecznie jednolitą kategorię towarów lub usług, w szczególności na podstawie ich cech charakterystycznych, które są dla nich wspólne i które są istotne dla oceny możliwości podniesienia danej podstawy odmowy rejestracji. Oceny tej należy dokonywać in concreto w każdym konkretnym przypadku, przy czym nie jest wykluczone, by wszystkie towary i usługi objęte zgłoszeniem do rejestracji miały istotną cechę charakterystyczną dla dokonania analizy bezwzględnej podstawy odmowy rejestracji i by z tego względu mogły zostać przydzielone – w celu zbadania rozpatrywanego zgłoszenia do rejestracji względem rozważanej bezwzględnej podstawy odmowy rejestracji – do jednej kategorii dostatecznie jednolitej (zob. podobnie wyrok z dnia 17 maja 2017 r., EUIPO/Deluxe Entertainment Services Group, C‑437/15 P, EU:C:2017:380, pkt 30–34).

71      W niniejszym zaś przypadku skarżąca sama zaszeregowała rozpatrywane towary i usługi inne niż usługi wymiany walut w odniesieniu do całościowej i jednolitej cechy, która według niej uzasadniała uznanie opisowego charakteru oznaczenia CINKCIARZ w stosunku do tych innych towarów i usług, a mianowicie tego, że jakoby wykazują one wszystkie powiązanie z działalnością w zakresie wymiany walut.

72      W konsekwencji po stwierdzeniu, że sporny znak towarowy nie jest opisowy w odniesieniu do samych usług wymiany walut, Izba Odwoławcza, wystarczająco sprawdzając tę kwestię, mogła uznać, że wniosek ten odnosi się a fortiori do towarów i usług innych niż usługi wymiany walut, które jakoby wykazują pewien związek z tymi ostatnimi usługami. Czyniąc to, dokonała ona bowiem oceny in concreto, poprzez wypowiedzenie się co do powiązania, na którym skarżąca sama oparła swój wniosek o unieważnienie prawa do znaku na mocy art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia 2017/1001 w odniesieniu do tych innych towarów i usług. Co więcej, badanie to doprowadziło do rezultatu zgodnego z tym przepisem.

73      W rezultacie zarzut drugi należy oddalić jako bezzasadny.

 W przedmiocie zarzutu trzeciego, dotyczącego naruszenia art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2017/1001

74      W pierwszej kolejności skarżąca podnosi, że należy zastosować art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2017/1001 ze względu na opisowy charakter oznaczenia CINKCIARZ, jako że oznaczenie opisowe jest nieuchronnie pozbawione charakteru odróżniającego.

75      W drugiej kolejności skarżąca zarzuca Izbie Odwoławczej niezbadanie charakteru opisowego spornego znaku towarowego względem rozpatrywanych towarów i usług oraz względem sposobu postrzegania tego znaku towarowego przez właściwy krąg odbiorców. W szczególności pejoratywny charakter określenia „cinkciarz” nie stoi zdaniem skarżącej na przeszkodzie stwierdzeniu braku charakteru odróżniającego. W niniejszym przypadku ze względu na to, że wspomniane określenie jest jej zdaniem powszechnie używane w ramach świadczenia usług wymiany walut poza oficjalnym obiegiem, znak towarowy składający się z tego określenia nie może pełnić funkcji wskazywania pochodzenia handlowego rozpatrywanych towarów i usług. Z tego samego powodu wspomniane określenie nie cechuje się jej zdaniem aspektem fantazyjnym, nietypowym, nieoczekiwanym ani zaskakującym w odczuciu odbiorców polskich.

76      Izba Odwoławcza stwierdziła, że oznaczenie słowne CINKCIARZ jest rozumiane przez właściwy krąg odbiorców jako oznaczające osobę nielegalnie handlującą walutami, spekulanta, oszusta. Gdy jest używane w związku z rozpatrywanymi towarami i usługami, jest ono według EUIPO postrzegane przez tych odbiorców jako określenie oryginalne, przewrotne lub ironiczne i tym samym zaskakujące, nadające się do wskazywania pochodzenia handlowego rozpatrywanych towarów i usług oraz jako takie mogące zostać łatwo zapamiętane.

77      W myśl art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2017/1001 nie są rejestrowane znaki towarowe, które pozbawione są jakiegokolwiek charakteru odróżniającego.

78      Jak przypomniano w pkt 16 powyżej, odróżniający charakter znaku towarowego w rozumieniu art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2017/1001 oznacza, że ten znak towarowy pozwala na identyfikację towaru lub usługi, dla których wniesiono o rejestrację, jako pochodzących z określonego przedsiębiorstwa i tym samym na odróżnienie tego towaru lub tej usługi od towarów lub usług pochodzących z innych przedsiębiorstw (zob. wyrok z dnia 21 stycznia 2010 r., Audi/OHIM, C‑398/08 P, EU:C:2010:29, pkt 33 i przytoczone tam orzecznictwo).

79      Ów charakter odróżniający należy oceniać, po pierwsze, w stosunku do towarów lub usług, dla których znak towarowy został zgłoszony, a po drugie, z uwzględnieniem sposobu postrzegania go przez właściwy krąg odbiorców (zob. wyrok z dnia 29 kwietnia 2004 r., Henkel/OHIM, C‑456/01 P i C‑457/01 P, EU:C:2004:258, pkt 35 i przytoczone tam orzecznictwo).

80      Najpierw należy od razu stwierdzić, że biorąc pod uwagę odpowiedzi udzielone na zarzuty pierwszy i drugi, argumentację skarżącej należy odrzucić w zakresie, w jakim opiera się ona na twierdzeniu, że sporny znak towarowy ma charakter opisowy w odniesieniu do rozpatrywanych towarów i usług.

81      Następnie z pkt 53 i 54 zaskarżonej decyzji wynika, że wbrew temu, co twierdzi skarżąca, Izba Odwoławcza przeprowadziła badanie charakteru odróżniającego spornego znaku towarowego z uwzględnieniem jego sposobu postrzegania przez właściwy krąg odbiorców oraz rozpatrywanych towarów i usług. O ile wprawdzie z kontekstu wynika, że w sposób dorozumiany analiza zawarta w tych punktach dotyczy zasadniczo usług wymiany walut, o tyle należy wziąć pod uwagę fakt, iż w pkt 59 i 60 wspomnianej decyzji Izba Odwoławcza rozszerzyła swoje rozumowanie, uznając, że ustalenia dokonane w odniesieniu do usług wymiany walut odnoszą się a fortiori do pozostałych spornych towarów i usług przy uwzględnieniu słabszego związku między tymi pozostałymi towarami i usługami a określeniem „cinkciarz”.

82      Wreszcie, w zakresie, w jakim stwierdzenie braku charakteru odróżniającego spornego znaku towarowego opiera się na twierdzeniu, zgodnie z którym określenie „cinkciarz” jest „powszechnie używane w ramach świadczenia usług wymiany walut poza oficjalnym obiegiem”, należy zauważyć, że w ramach odpowiedzi na zarzut pierwszy stwierdzono, iż twierdzenie to nie zostało wykazane w zakresie, w jakim zakłada ono, że określenie to może oznaczać w sposób neutralny działalność w zakresie wymiany walut niezależnie od jej legalnego lub nielegalnego charakteru.

83      Natomiast przy uwzględnieniu znanego właściwemu kręgowi odbiorców zwykłego używania określenia „cinkciarz” w odniesieniu do pokątnej i nielegalnej działalności w zakresie wymiany walut należy uznać, jak to uczyniła Izba Odwoławcza, że określenie to ma charakter aluzyjny lub sugerujący względem zgodnych z prawem usług wymiany walut.

84      Jednakże, jak stwierdzono w pkt 54 powyżej, skoro nieodłączna cecha określenia „cinkciarz”, a mianowicie to, że oznacza ono pokątną i nielegalną działalność, pozostaje w całkowitej sprzeczności z jedną z właściwości rozpatrywanych usług wymiany walut, mianowicie ich samoistnie zgodnym z prawem charakterem, właściwy krąg odbiorców będzie mógł dostrzec związek między spornym znakiem towarowym a zgodnymi z prawem usługami wymiany walut, jedynie wykraczając poza tę sprzeczność i dochodząc do wniosku, że wspomniany znak towarowy ironicznie i na zasadzie gry skojarzeń, wbrew jego znaczeniu, obejmuje usługi wymiany walut świadczone w sposób zgodny z prawem. Wynika z tego, że co się tyczy tych usług, określenie „cinkciarz” wymaga od właściwego kręgu odbiorców wysiłku interpretacyjnego i tym samym cechuje się pewną oryginalnością i siłą wywoływania skojarzeń, co powoduje, że staje się ono łatwe do zapamiętania (zob. analogicznie wyrok z dnia 21 stycznia 2010 r., Audi/OHIM, C‑398/08 P, EU:C:2010:29, pkt 59), i nadaje się do wskazywania pochodzenia handlowego rozpatrywanych towarów i usług. W związku z tym należy uznać, że wspomniane określenie ma charakter odróżniający w odniesieniu do usług wymiany walut.

85      Rozważania te mają również zastosowanie w odniesieniu do rozpatrywanych usług należących do klasy 36, które mają związek z usługami wymiany walut, a mianowicie, co do istoty, usług bankowych i finansowych.

86      Co się tyczy pozostałych rozpatrywanych towarów i usług, jak stwierdziła to Izba Odwoławcza, związek między wskazanym przez skarżącą znaczeniem określenia „cinkciarz”, mianowicie znaczeniem odnoszącym się do nielegalnej i pokątnej działalności w zakresie wymiany walut, a tymi pozostałymi towarami i usługami, które nie dotyczą bezpośrednio handlu walutami, jest słaby, a wręcz nieistniejący. W konsekwencji sporny znak towarowy mógłby mieć co najwyżej bardzo ograniczony charakter aluzyjny w odniesieniu do niektórych z tych pozostałych towarów lub usług, wobec czego nie może zostać uwzględniona argumentacja skarżącej, która opiera się zasadniczo na opisowym charakterze wspomnianego znaku towarowego w odniesieniu do usług wymiany walut oraz na stosunku, jaki jej zdaniem istnieje między tymi usługami a pozostałymi rozpatrywanymi towarami i usługami. Ponadto można wskazać, że rozważania zawarte w pkt 84 powyżej znajdują również zastosowanie, co do istoty, do pozostałych rozpatrywanych towarów i usług w świetle ogólnego znaczenia wspomnianego określenia, oznaczającego osobę zajmującą się jakąkolwiek działalnością uznaną za nielegalną, oszukańczą lub nieuczciwą. Przeciwstawność wyłaniająca się z użycia tego określenia do oznaczania zgodnych z prawem towarów lub usług stwarza bowiem efekt zaskoczenia i wymaga zastanowienia, z czego wynika pewien charakter odróżniający.

87      W konsekwencji należy również oddalić zarzut trzeci jako bezzasadny i z tego względu oddalić skargę w całości.

 W przedmiocie kosztów

88      Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania przed Sądem kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę.

89      Ponieważ skarżąca przegrała sprawę, należy – zgodnie z żądaniem EUIPO i interwenienta – obciążyć ją poniesionymi przez nich kosztami.


Z powyższych względów

SĄD (pierwsza izba)

orzeka, co następuje:

1)      Skarga zostaje oddalona.

2)      Currency One S.A. pokrywa, poza własnymi kosztami, koszty poniesione przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) oraz przez Cinkciarz.pl sp. z o.o.

Nihoul

Svenningsen

Öberg

Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 19 grudnia 2019 r.

Sekretarz

 

      Prezes

E. Coulon

 

      R. da Silva Passos


*      Język postępowania: polski.