WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
(pierwsza izba)

z dnia 24 marca 2011 r.

Sprawa F-104/09

Diego Canga Fano

przeciwko

Radzie Unii Europejskiej

Służba publiczna – Urzędnicy – Awans – Postępowanie w sprawie awansu za 2009 r. – Decyzja o nieawansowaniu – Porównanie osiągnięć – Oczywisty błąd w ocenie – Skarga o stwierdzenie nieważności – Skarga o odszkodowanie

Przedmiot: Skarga wniesiona na podstawie art. 270 TFUE, znajdującego zastosowanie do traktatu EWEA na mocy jego art. 106a, w której D. Canga Fano żąda stwierdzenia nieważności decyzji o nieawansowaniu go do grupy zaszeregowania AD 13 w ramach postępowania w sprawie awansu za 2009 r. i zasądzenia od Rady na jego rzecz kwoty 200 000 EUR tytułem zadośćuczynienia za krzywdę, której, jak twierdzi, doznał, i tytułem naprawienia uszczerbku na karierze zawodowej, który, jak twierdzi, poniósł.

Orzeczenie: Skarga zostaje oddalona. Skarżący pokrywa całość kosztów postępowania.

Streszczenie

1.      Urzędnicy – Awans – Porównanie osiągnięć – Uznanie administracyjne

(regulamin pracowniczy, art. 45)

2.      Urzędnicy – Awans – Postępowanie

1.      Przysługujące administracji uznanie dla celów porównania osiągnięć urzędników przedstawionych do awansu na podstawie art. 45 regulaminu pracowniczego jest ograniczone koniecznością porównania kandydatur przy dochowaniu wszelkiej staranności i bezstronności, w interesie służby i zgodnie z zasadą równego traktowania. W praktyce porównanie powinno być prowadzone na zasadzie równości i na podstawie porównywalnych źródeł informacji.

W tej kwestii, zachowując praktyczną skuteczność, którą należy przyznać zakresowi uznania organu powołującego, błąd w ocenie osiągnięć urzędnika nieawansowanego jest oczywisty, gdy jest łatwy do zauważenia i może zostać stwierdzony w świetle kryteriów, od których prawodawca uzależnił decyzje dotyczące awansu.

(zob. pkt 34, 35)

Odesłanie:

Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑132/03 Casini przeciwko Komisji, 15 września 2005 r., pkt 53

2.      Przepisy mające zastosowanie do procedury oceny urzędników nie przewidują wypowiadania się przez oceniających w przedmiocie zasługiwania przez ocenianego urzędnika na awans. Gdy oceniający podejmują inicjatywę przedstawienia do awansu któregoś z członków swojego zespołu pracowników, wyrażają oni opinię, która w żaden sposób nie może zobowiązywać organu powołującego, ponieważ awans może nastąpić jedynie po dokonaniu porównania osiągnięć wszystkich urzędników instytucji uprawnionych do ubiegania się o awans w ramach tej samej grupy zaszeregowania. W konsekwencji, po pierwsze, oceny te nie mają tego samego ciężaru gatunkowego co oceny wynikające z elementów ocenionych przez oceniającego. Po drugie, organ powołujący ma prawo awansowania urzędnika, gdy uzna, że jest to uzasadnione, nawet przy braku uwag przemawiających na rzecz awansu, które wynikają z dotyczącego tego urzędnika sprawozdania z oceny.

(zob. pkt 60)