POSTANOWIENIE SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI (pierwsza izba)
z dnia 19 września 2006 r.(*)
Skarga o stwierdzenie nieważności – Dyrektywa 92/43/EWG − Ochrona siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory − Decyzja 2004/798/WE – Wykaz terenów w kontynentalnym regionie biogeograficznym mających znaczenie dla Wspólnoty – Osoby bezpośrednio i indywidualnie zainteresowane – Niedopuszczalność
W sprawie T‑122/05
Robert Benkö, zamieszkały w Kohfidisch (Austria),
Nikolaus Draskovich, zamieszkały w Güssing (Austria),
Alexander Freiherr von Kottwitz‑Erdödy, zamieszkały w Kohfidisch,
Peter Masser, zamieszkały w Deutschlandsberg (Austria),
Alfred Prinz von und zu Liechtenstein, zamieszkały w Deutschlandsbergu,
Marktgemeinde Götzendorf an der Leitha (Austria),
Gemeinde Ebergassing (Austria),
Ernst Harrach, zamieszkały w Bruck an der Leitha (Austria),
Schlossgut Schönbühel‑Aggstein AG, z siedzibą w Vaduz (Liechtenstein),
Heinrich Rüdiger Fürst Starhemberg’sche Familienstiftung, z siedzibą w Vaduz,
reprezentowani przez adwokata M. Schaffgotscha,
strona skarżąca,
przeciwko
Komisji Wspólnot Europejskich, reprezentowanej przez M. van Beeka i B. Schimę, działających w charakterze pełnomocników,
strona pozwana,
mającej za przedmiot wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji 2004/798/WE z dnia 7 grudnia 2004 r. przyjmującej na mocy dyrektywy Rady 92/43/EWG wykaz terenów mających znaczenie dla Wspólnoty, składających się na kontynentalny region biogeograficzny (Dz.U. L 382, str. 1),
SĄD PIERWSZEJ INSTANCJI
WSPÓLNOT EUROPEJSKICH (pierwsza izba),
w składzie: R. García‑Valdecasas, prezes, J. D. Cooke i V. Trstenjak, sędziowie,
sekretarz: E. Coulon,
wydaje następujące
Postanowienie
Ramy prawne i stan faktyczny
1 W dniu 21 maja 1992 r. Rada wydała dyrektywę 92/43/EWG w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory (Dz.U. L 206, str. 7, zwaną dalej „dyrektywą siedliskową”).
2 Celem dyrektywy siedliskowej jest zgodnie z jej art. 2 ust. 1 przyczynienie się do zapewnienia różnorodności biologicznej poprzez ochronę siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory na obszarze państw członkowskich, do którego stosuje się traktat WE.
3 W art. 2 ust. 2 precyzuje ona, że działania podejmowane w celu jej stosowania mają zapewnić zachowanie lub odtworzenie, we właściwym stanie ochrony, siedlisk przyrodniczych oraz gatunków dzikiej fauny i flory ważnych dla Wspólnoty.
4 Zgodnie z szóstym motywem dyrektywy siedliskowej w celu odtworzenia lub zachowania siedlisk przyrodniczych i gatunków objętych zakresem zainteresowania Wspólnoty we właściwym stanie ochrony, konieczne jest wyznaczenie specjalnych obszarów ochrony w celu stworzenia spójnej europejskiej sieci ekologicznej zgodnie z wyznaczonym harmonogramem.
5 Zgodnie z art. 1 lit. l) dyrektywy siedliskowej specjalny obszar ochrony oznacza „teren mający znaczenie dla Wspólnoty wyznaczony przez państwa członkowskie w drodze ustawy, decyzji administracyjnej i/lub umowy, na którym są stosowane konieczne środki ochronne w celu zachowania lub odtworzenia, we właściwym stanie ochrony, siedlisk przyrodniczych i/lub populacji gatunków, dla których teren został wyznaczony”.
6 Zgodnie z art. 3 ust. 1 akapit pierwszy dyrektywy siedliskowej stworzenie spójnej europejskiej sieci ekologicznej specjalnych obszarów ochrony, pod nazwą „Natura 2000”, złożonej z terenów, na których znajdują się typy siedlisk przyrodniczych i siedlisk gatunków wymienione w załączniku I do dyrektywy siedliskowej, jak również siedliska gatunków wymienione w załączniku II do tej dyrektywy, co ma umożliwić zachowanie tych typów siedlisk przyrodniczych i siedlisk danych gatunków we właściwym stanie ochrony w ich naturalnym zasięgu lub, w stosownych przypadkach, ich odtworzenie.
7 Załącznik I do dyrektywy siedliskowej ustanawia typy siedlisk przyrodniczych mających znaczenie dla Wspólnoty, których ochrona wymaga wyznaczenia specjalnych obszarów ochrony; załącznik II ustanawia gatunki zwierząt i roślin mających znaczenie dla Wspólnoty, których ochrona wymaga wyznaczenia specjalnych obszarów ochrony.
8 Zgodnie z art. 4 dyrektywy siedliskowej procedura wyznaczania specjalnych obszarów ochrony przebiega w trzech etapach. Na mocy ust. 1 tego przepisu każde państwo członkowskie proponuje wykaz terenów, wskazując rodzime typy siedlisk przyrodniczych z załącznika I i rodzime gatunki z załącznika II w odniesieniu do terytorium, na którym tereny się znajdują. Wykaz ten zostaje przekazany Komisji w ciągu trzech lat od notyfikacji dyrektywy siedliskowej wraz z informacją na temat każdego terenu.
9 Zgodnie z art. 4 ust. 2 dyrektywy siedliskowej na podstawie tych wykazów oraz na podstawie kryteriów wymienionych w załączniku III, jak również w porozumieniu z każdym państwem członkowskim Komisja opracowuje projekt wykazu terenów mających znaczenie dla Wspólnoty. Wykaz terenów mających znaczenie dla Wspólnoty przyjmowany jest zgodnie z procedurą określoną w art. 21 dyrektywy siedliskowej.
10 Artykuł 4 ust. 4 dyrektywy siedliskowej stanowi, że po zatwierdzeniu terenu mającego znaczenie dla Wspólnoty zgodnie z procedurą określoną w ust. 2 tego artykułu zainteresowane państwo członkowskie możliwie najszybciej, nie później niż w ciągu sześciu lat, wyznacza ten teren jako specjalny obszar ochrony, ustalając priorytetowe działania w świetle znaczenia tych terenów dla zachowania lub odtworzenia, we właściwym stanie ochrony, typu siedliska przyrodniczego wymienionego w załączniku I lub gatunku wymienionego w załączniku II, a także do celów spójności Natury 2000 oraz w świetle zagrożenia degradacją lub zniszczeniem, na które narażone są te tereny.
11 W art. 4 ust. 5 dyrektywa siedliskowa precyzuje, że wraz z umieszczeniem terenu w ustanowionym przez Komisję wykazie terenów mających znaczenie dla Wspólnoty podlega on przepisom art. 6 ust. 2, 3 i 4.
12 Artykuł 6 dyrektywy siedliskowej dotyczy działań koniecznych dla zapewnienia ochrony specjalnych obszarów ochrony. Stanowi on:
„1. Dla specjalnych obszarów ochrony państwa członkowskie tworzą konieczne środki ochronne obejmujące, jeśli zaistnieje taka potrzeba, odpowiednie plany zagospodarowania opracowane specjalnie dla tych terenów bądź zintegrowane z innymi planami rozwoju oraz odpowiednie środki ustawowe, administracyjne lub umowne, odpowiadające ekologicznym wymaganiom typów siedlisk przyrodniczych, wymienionych w załączniku I, lub gatunków wymienionych w załączniku II, żyjących na tych terenach.
2. Państwa członkowskie podejmują odpowiednie działania w celu uniknięcia na specjalnych obszarach ochrony pogorszenia stanu siedlisk przyrodniczych i siedlisk gatunków, jak również w celu uniknięcia niepokojenia gatunków, dla których zostały wyznaczone takie obszary, o ile to niepokojenie może mieć znaczenie w stosunku do celów niniejszej dyrektywy.
3. Każdy plan lub przedsięwzięcie, które nie jest bezpośrednio związane lub konieczne do zagospodarowania terenu, ale które może na nie w istotny sposób oddziaływać zarówno oddzielnie, jak i w połączeniu z innymi planami lub przedsięwzięciami, podlega odpowiedniej ocenie jego skutków dla danego terenu z punktu widzenia założeń jego ochrony. W świetle wniosków wynikających z tej oceny oraz bez uszczerbku dla przepisów ust. 4 właściwe władze krajowe wyrażają zgodę na ten plan lub przedsięwzięcie dopiero po upewnieniu się, że nie wpłynie on niekorzystnie na dany teren oraz, w stosownych przypadkach, po uzyskaniu opinii całego społeczeństwa.
4. Jeśli pomimo negatywnej oceny skutków dla danego terenu oraz braku rozwiązań alternatywnych plan lub przedsięwzięcie musi jednak zostać zrealizowane z powodów o charakterze zasadniczym wynikających z nadrzędnego interesu publicznego, w tym interesów mających charakter społeczny lub gospodarczy, państwo członkowskie stosuje wszelkie środki kompensujące konieczne do zapewnienia ochrony ogólnej spójności Natury 2000. O przyjętych środkach kompensujących państwo członkowskie informuje Komisję.
Jeżeli dany teren obejmuje typ siedliska przyrodniczego i/lub jest zamieszkały przez gatunek o znaczeniu priorytetowym, jedyne względy, na które można się powołać, to względy odnoszące się do zdrowia ludzkiego lub bezpieczeństwa publicznego, korzystnych skutków o podstawowym znaczeniu dla środowiska lub, po wyrażeniu opinii przez Komisję, innych powodów o charakterze zasadniczym wynikających z nadrzędnego interesu publicznego”.
13 W dniu 7 grudnia 2004 r. Komisja wydała, na podstawie art. 4 dyrektywy siedliskowej, decyzję 2004/798/WE przyjmującą na mocy dyrektywy siedliskowej wykaz terenów mających znaczenie dla Wspólnoty, składających się na kontynentalny region biogeograficzny (Dz.U. L 382, str. 1, zwaną dalej „zaskarżoną decyzją”). Wykaz ten znajduje się w załączniku I do zaskarżonej decyzji i ujęte są w nim następujące tereny:
– AT1114813 Südburgenbländisches Hügel‑ und Terassenland;
– AT1205A00 Wachau;
– AT1220000 Feuchte Ebene – Leithaauen;
– AT2242000 Schwarze und Weiße Sulm;
– AT3120000 Waldaist und Naarn;
– AT3122000 Oberes Donau‑ und Aschachtal.
14 Jeden ze skarżących, Peter Masser, realizuje od kilku lat projekt dotyczący stworzenia małej elektrowni na terenie oznaczonym symbolem AT2242000. To samo dotyczy Alfreda Prinza von und zu Liechtensteina, który jest ponadto właścicielem nieruchomości.
15 Teren oznaczony numerem AT1220000 znajduje się na terytorium Marktgemeinde Götzendorf an der Leitha i Gemeinde Ebergassing. Obie te gminy znajdują się w kraju związkowym Dolna Austria. Nie roszczą sobie oni praw do bycia właścicielami gruntów położonych na terenach klasyfikowanych w zaskarżonej decyzji.
16 Wreszcie pozostali skarżący są właścicielami gruntów położonych na terenach określonych w zaskarżonej decyzji i zarządzają na nich gospodarstwami rolnymi i leśnymi. Chodzi o Roberta Benkö, Nikolausa Draskovicha i Alexandra Freiherra von Kottwitz‑Erdödy’ego dla terenu oznaczonego numerem AT1114813, Ernsta Harracha dla terenu oznaczonego numerem AT1220000, Schlossgut Schönbühel‑Aggstein AG dla terenu oznaczonego numerem AT1205A00 i Heinrich Rüdiger Fürst Starhembergg’sche Familienstiftung dla terenu oznaczonego numerem AT3122000.
Postępowanie
17 W dniu 21 marca 2005 r. skarżący wnieśli do sekretariatu Sądu skargę w niniejszej sprawie.
18 W oddzielnym piśmie złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 25 lipca 2005 r. strona pozwana podniosła zarzut niedopuszczalności skargi na podstawie art. 114 § 1 regulaminu Sądu. W dniu 2 września 2005 r. skarżący złożyli uwagi w przedmiocie tego zarzutu.
19 W ramach środków organizacji postępowania Sąd postawił Republice Austrii oraz Komisji kilka pytań na piśmie. Odpowiedzi udzielone na te pytania w wyznaczonym terminie zostały następnie przekazane wszystkim skarżącym, którzy przedstawili uwagi w tej kwestii.
Żądania stron
20 Skarżący wnoszą do Sądu o:
– uznanie skargi za dopuszczalną;
– stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w całości;
– ewentualnie, o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w odniesieniu do wszystkich terenów austriackich mających znaczenie dla Wspólnoty (noszących oznaczenie AT w załączniku I do zaskarżonej decyzji);
– w dalszej kolejności ewentualnie, o stwierdzenie nieważności sklasyfikowania przez zaskarżoną decyzję terenów oznaczonych symbolami AT1114813, AT2242000, AT1220000, AT1205A00, AT3122000 i AT3120000 jako obszarów mających znaczenie dla Wspólnoty;
– w jeszcze dalszej kolejności, o stwierdzenie nieważności sklasyfikowania w załączniku I do zaskarżonej decyzji określonych terenów jako terenów mających znaczenie dla Wspólnoty dla siedlisk i gatunków o stopniu reprezentatywności i ocenie globalnej B, C i D (ewentualnie C i D, w dalszej kolejności ewentualnie jedynie D) standardowych arkuszy danych państw członkowskich dla:
– wszystkich terenów objętych zaskarżoną decyzją (zgodnie z załącznikiem I),
– ewentualnie, wszystkich terenów austriackich (oznaczonych numerem AT w załączniku I),
– w dalszej kolejności ewentualnie tylko terenów AT1114813, AT2242000, AT1220000, AT1205A00, AT2122000 i AT3120000.
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
21 Komisja wnosi do Sądu o:
– odrzucenie skargi jako niedopuszczalnej;
– obciążenie skarżących kosztami postępowania.
Co do prawa
22 Na mocy art. 114 § 1 regulaminu, jeżeli jedna ze stron tego zażąda, Sąd może rozstrzygnąć w przedmiocie niedopuszczalności bez rozpatrywania istoty sprawy. Zgodnie z § 3 tego artykułu, jeżeli Sąd nie zadecyduje inaczej, pozostała część postępowania odbywa się ustnie. W niniejszej sprawie Sąd jest zdania, że uzyskał już wystarczającą wiedzę na podstawie pism znajdujących się w aktach sprawy i że nie ma potrzeby otwierania procedury ustnej.
23 Komisja, po zakwestionowaniu istnienia interesu prawnego do wniesienia skargi po stronie skarżących, z wyjątkiem gmin, oraz tego, że zaskarżona decyzja jest aktem podlegającym zaskarżeniu w rozumieniu art. 230 akapit pierwszy WE, koncentruje zarzut niedopuszczalności na tym, że nie dotyczy ona bezpośrednio i indywidualnie skarżących w rozumieniu art. 230 akapit czwarty WE. Ten ostatni zarzut należy zbadać w pierwszej kolejności.
24 Zgodnie z art. 230 akapit czwarty WE „każda osoba fizyczna lub prawna może wnieść [...] skargę na decyzje, których jest adresatem, oraz na decyzje, które mimo przyjęcia w formie rozporządzenia lub decyzji skierowanej do innej osoby dotyczą jej bezpośrednio i indywidualnie”.
25 Ponieważ nie kwestionuje się, że skarżący nie są adresatami zaskarżonej decyzji i że jest ona skierowana jedynie do państw członkowskich, należy zbadać, czy ta decyzja dotyczy ich bezpośrednio i indywidualnie.
26 Ze względu na fakt, że sytuacja prawna skarżących będących podmiotami prywatnymi znacznie się różni od sytuacji prawnej skarżących gmin, które nie są właścicielami gruntów położonych na terenach sklasyfikowanych w zaskarżonej decyzji jako obszary mające znaczenie dla Wspólnoty, należy oddzielnie zbadać sytuację obydwu kategorii skarżących.
W przedmiocie bezpośredniego oddziaływania na skarżących będących podmiotami prywatnymi
Argumenty stron
27 Po uznaniu treści zaskarżonej decyzji za przepisy generalne o charakterze normatywnym, z czego wynika, że zaskarżona decyzja sama w sobie jest aktem o generalnym charakterze, Komisja utrzymuje, że decyzja nie dotyczy bezpośrednio skarżących będących podmiotami prywatnymi w rozumieniu art. 230 akapit czwarty WE. Ponieważ należy uwzględnić sytuację prawną, a nie sytuację faktyczną (wyrok Sądu z dnia 27 czerwca 2000 r. w sprawach połączonych T‑172/98 i od T‑175/98 do T‑177/98 Salamander i in. przeciwko Parlamentowi i Radzie, Rec. str. II‑2487, pkt 62), możliwy spadek wartości majątku skarżących podmiotów prywatnych spowodowany zaskarżoną decyzją nie wystarcza do uzasadnienia bezpośredniego oddziaływania na nich.
28 Zdaniem Komisji sporne przepisy są w istocie przepisami podobnymi do przepisów dyrektywy, które mogą nakładać obowiązki w stosunku do osób fizycznych. I tak art. 6 ust. 2–4 dyrektywy siedliskowej tworzy zobowiązania jedynie wobec państw członkowskich, a nie osób fizycznych.
29 Komisja przypomina, że w celu określenia, czy decyzja bezpośrednio dotyczy skarżącego, trzeba zbadać, czy sposób działania państw członkowskich może zostać wywnioskowany z zaskarżonej decyzji, bez pozostawienia tym państwom jakiegokolwiek zakresu swobodnego uznania. W niniejszym przypadku nie można określić, kiedy i ewentualnie w jaki sposób zaskarżona decyzja zmienia sytuację prawną skarżących podmiotów prywatnych. W istocie art. 6 ust. 2 dyrektywy siedliskowej pozostawia państwom członkowskim margines swobodnego uznania co najmniej w dwóch sprawach: kwestii, kiedy niepokojenie gatunków może mieć znaczące skutki, i kwestii określenia odpowiednich działań w celu uniknięcia pogorszenia stanu i niepokojenia gatunków. Podobnie art. 6 ust. 3 i 4 dyrektywy siedliskowej pozostawia państwom członkowskim margines swobodnego uznania w zakresie, w jakim jest to konieczne w kontekście konkretnego planu lub przedsięwzięcia, którego wymóg zbadania zgodności z celami ochrony może mieć skutki prawne.
30 Powołując się przez analogię na postanowienie Sądu z dnia 10 września 2002 r. w sprawie T‑223/01 Japan Tobacco i JT International przeciwko Parlamentowi i Radzie, Rec. str. II‑3259, Komisja twierdzi, że art. 6 ust. 2 dyrektywy siedliskowej nie poddaje skarżących podmiotów prywatnych żadnemu ograniczeniu. Zdaniem Komisji, aby można było przewidzieć ograniczenia dla osób fizycznych na mocy dyrektywy siedliskowej, państwo członkowskie musi zawsze zacząć od zbadania i uznania potrzeby działania, a następnie określić rodzaj stosownej interwencji. Na przykład, jeśli chodzi o pewne wykorzystanie gruntów, może ono go całkowicie zakazać, dopuścić je – określając lub też nie opłaty lub warunki – albo też samemu bądź za pośrednictwem osób trzecich ustanowić środki mające zrekompensować niedogodności związane ze spornym wykorzystaniem. Z całości powyższych rozważań wynika, że zdaniem Komisji zaskarżona decyzja nie dotyczy bezpośrednio skarżących będących osobami prywatnymi.
31 Skarżący będący podmiotami prywatnymi uważają, że decyzja dotyczy ich bezpośrednio, ponieważ państwa członkowskie nie mają żadnego zakresu swobodnego uznania w zakresie odnoszącym się do istotnych decyzji. Z jednej strony zaskarżona decyzja ustanawia listę i definicję terenów. Z drugiej strony dyrektywa siedliskowa przyjmuje ostateczne cele ochrony, nie pozostawiając państwom członkowskim żadnego marginesu działania. W rezultacie zdaniem skarżących będących podmiotami prywatnymi art. 6 ust. 2 dyrektywy siedliskowej przewiduje zakaz pogarszania stanu siedlisk.
32 O ile skarżący będący podmiotami prywatnymi przyznają, że w rozumieniu art. 6 ust. 2 dyrektywy siedliskowej państwa członkowskie mogą podejmować działania, które uważają za odpowiednie dla osiągnięcia tych celów, to podkreślają jednak, że cele te zostały już wyznaczone. Zdaniem skarżących będących podmiotami prywatnymi w celu wdrożenia zaskarżonej decyzji państwa członkowskie muszą podjąć niekorzystne dla nich kroki, ponieważ nie dysponując żadnym zakresem uznania, są one co najmniej zobowiązane do transpozycji zakazu pogarszania stanu siedlisk w rozumieniu art. 6 ust. 2 dyrektywy siedliskowej i dokonania oceny skutków dla środowiska wobec skarżących będących podmiotami prywatnymi w rozumieniu art. 6 ust. 3 dyrektywy siedliskowej. W istocie przyjęcie planu lub przedsięwzięcia podlega warunkowi istnienia naukowej pewności, że nie będzie miało żadnych negatywnych skutków, co odpowiada badaniu naukowemu, a nie uprawnieniom dyskrecjonalnym. Ponadto dyrektywa siedliskowa nie pozwala państwom członkowskim na łagodzenie obowiązujących zasad lub odstępowanie od nich. Powoduje to negatywne skutki dla skarżących będących osobami prywatnymi.
33 Skarżący będący podmiotami prywatnymi dodają, że jednostki muszą przestrzegać celów ochrony przyjętych w ramach dyrektywy siedliskowej i wynikających z niej obowiązków. Jednostki nie byłyby w stanie przestrzegać norm i celów wyznaczonych w dyrektywie siedliskowej, a więc i zaskarżonej decyzji, powołując się na nieprzyjęcie krajowych przepisów transponujących, co jest jedynie zwykłą kwestią formalną.
34 W odpowiedzi na twierdzenia Komisji, że w przypadku odrzucenia niniejszej skargi jako niedopuszczalnej skarżący zachowaliby możliwość podniesienia niezgodności z prawem zaskarżonej decyzji przed sądami krajowymi, które mają obowiązek zwrócenia się do Trybunału Sprawiedliwości z zapytaniem o zgodność z prawem zaskarżonej decyzji w trybie art. 234 WE, skarżące gminy, jak również skarżący będący podmiotami prywatnymi, stwierdzają, że ten środek odwoławczy nie pozwala na wyjaśnienie przedmiotowych faktów i byłby on zbyt długi, ponieważ zajęłoby to około sześciu lat. Państwa członkowskie są bowiem zobowiązane do transpozycji dyrektywy siedliskowej i stosowania odpowiednich przepisów do obszarów błędnie uznanych za obszary mające znaczenie dla Wspólnoty, w ten sposób, że kontrola legalności zaskarżonej decyzji drogą prejudycjalną nastąpiłaby zbyt późno. Wobec powyższego skarżący uważają, że byliby pozbawieni skutecznej ochrony prawnej w wyniku złej oceny zasady bezpieczeństwa prawnego i skuteczności prawa wspólnotowego.
Ocena Sądu
35 Z orzecznictwa Trybunału wynika, że kwestionowany akt wspólnotowy dotyczy bezpośrednio jednostki, jeżeli bezpośrednio wpływa na jej sytuację prawną i nie pozostawia żadnego zakresu uznania swoim adresatom, których obowiązkiem jest go wykonać, co ma mieć charakter automatyczny i musi wynikać z samego uregulowania wspólnotowego, bez potrzeby stosowania innych przepisów pośrednich (zob. wyrok Trybunału z dnia 5 maja 1998 r. w sprawie C‑386/96 P Dreyfus przeciwko Komisji, Rec. str. I‑2309, pkt 43 i powołane tam orzecznictwo oraz ww. wyrok w sprawie Salamander i in. przeciwko Parlamentowi i Radzie, pkt 52).
36 Podobnie dzieje się również wtedy, gdy możliwość niezastosowania się przez adresatów do aktu wspólnotowego jest czysto teoretyczna, gdyż ich wola wyciągnięcia konsekwencji zgodnych z tym aktem nie budzi żadnych wątpliwości (ww. wyrok w sprawie Dreyfus przeciwko Komisji, pkt 44).
37 Skarżący będący podmiotami prywatnymi twierdzą w szczególności, że system ochrony przewidziany w art. 6 ust. 2, 3 i 4 dyrektywy siedliskowej, którym zaskarżona dyrektywa obejmuje należące do nich grunty, powoduje dla nich ujemne skutki bezpośrednie, takie jak zakaz pogarszania stanu siedlisk i obowiązek oceny wpływu na obszar realizowanych przedsięwzięć.
38 Tymczasem, chociaż art. 4 ust. 5 dyrektywy siedliskowej przewiduje, że wraz z umieszczeniem w wykazie określonym w ust. 2 akapit trzeci tego artykułu podlega on przepisom art. 6 ust. 2, 3 i 4 dyrektywy siedliskowej, istotne jest sprawdzenie czy przepisy te pozostawiają organom krajowym swobodę działania.
39 Artykuł 6 ust. 2 dyrektywy siedliskowej zobowiązuje państwa członkowskie do podjęcia „odpowiednich działań w celu uniknięcia [...] na specjalnych obszarach ochrony pogorszenia stanu siedlisk przyrodniczych i siedlisk gatunków, jak również w celu uniknięcia niepokojenia gatunków, dla których zostały wyznaczone takie obszary, o ile to niepokojenie może mieć znaczenie w stosunku do celów niniejszej dyrektywy”. Użyty w tym przepisie przymiotnik „odpowiednich” wyraźnie wskazuje, że państwa członkowskie muszą w każdym przypadku dokonywać oceny, czy należy podejmować działania, a jeśli tak, to jaki rodzaj kroków należy podjąć w celu uniknięcia pogorszenia stanu siedlisk przyrodniczych i siedlisk gatunków, jak również w celu uniknięcia niepokojenia gatunków, dla których zostały wyznaczone obszary w rozumieniu art. 6 ust. 2 dyrektywy siedliskowej. Ponadto odpowiednie działania w celu uniknięcia pogorszenia stanu siedlisk i niepokojenia gatunków, dla których wyznaczone zostały takie obszary, mogą zostać podjęte jedynie pod warunkiem, że „to niepokojenie może mieć znaczenie w stosunku do celów niniejszej dyrektywy”. Kwestia oceny, czy niepokojenie może mieć znaczenie w stosunku do celów dyrektywy siedliskowej, jest zatem pozostawiona do oceny władz krajowych.
40 Z rozważań tych wynika, że w przeciwieństwie do twierdzenia skarżących będących podmiotami prywatnymi, art. 6 ust. 2 dyrektywy siedliskowej pozostawia państwom członkowskim swobodę oceny (zob. podobnie opinia rzecznika generalnego J. Kokott w sprawie C‑127/02 Waddenvereniging i Vogelbeschermingsvereniging, w której zapadł wyrok Trybunału z dnia 7 września 2004 r., Rec. str. I‑7405, I‑7409, pkt 133).
41 Zgodnie z art. 6 ust. 3 zdanie pierwsze dyrektywy siedliskowej każdy plan lub przedsięwzięcie, które nie są bezpośrednio związane lub konieczne do zagospodarowania terenu, ale które mogą na niego w istotny sposób oddziaływać, zarówno oddzielnie, jak i w połączeniu z innymi planami lub przedsięwzięciami, powinny podlegać odpowiedniej ocenie ich skutków dla danego terenu z punktu widzenia założeń jego ochrony. Z przepisu tego wynika, że ocenie podlegają tylko plany i przedsięwzięcia, które mogą w istotny sposób oddziaływać na teren. W istocie art. 6 ust. 3 dyrektywy siedliskowej uzależnia wymóg odpowiedniej oceny skutków planu lub przedsięwzięcia od warunku istnienia prawdopodobieństwa lub ryzyka, które w istotny sposób oddziałuje na dany teren (ww. wyrok w sprawie Komisja przeciwko Zjednoczonemu Królestwu, pkt 54).
42 Ryzyko takie ma miejsce, gdy na podstawie obiektywnych danych nie można wykluczyć, że plan lub przedsięwzięcie będzie oddziaływać na dany teren w istotny sposób (ww. wyrok w sprawie Waddenvereniging i Vogelbeschermingsvereniging, pkt 44 i 45 oraz ww. wyrok w sprawie Komisja przeciwko Zjednoczonemu Królestwu, pkt 54). Niemniej jednak kwestia, czy plan lub przedsięwzięcie spełnia ten warunek lub go nie spełnia i na podstawie jakich kryteriów, musi koniecznie zawierać ocenę władz krajowych. (zob. podobnie opinia rzecznika generalnego M. Tizzana w sprawie C‑98/03 Komisja przeciwko Niemcom, w której zapadł wyrok Trybunału w dniu 10 stycznia 2006 r., Rec. str. I‑53, I‑57, pkt 38). Wynika z tego, że państwa członkowskie nie są zobowiązane do przedstawiania wszystkich planów i przedsięwzięć skarżącym, którzy są podmiotami prywatnymi, do odpowiedniej oceny ich skutków dla danego terenu.
43 Jeśli władze krajowe uważają, że przedsięwzięcie może w istotny sposób oddziaływać na tereny, muszą, na mocy art. 6 ust. 3 zdanie pierwsze i dziesiątego motywu dyrektywy siedliskowej, dokonać odpowiedniej oceny skutków tego przedsięwzięcia dla danych terenów. Użyty w tym przepisie przymiotnik „odpowiedniej” wskazuje na istnienie zakresu uznania państw członkowskich co do rodzaju oceny, jakiej mają dokonać. Zgodnie z art. 6 ust. 3 zdanie drugie dyrektywy siedliskowej „w świetle wniosków wynikających z tej oceny oraz bez uszczerbku dla przepisów ust. 4 właściwe władze krajowe wyrażają zgodę na ten plan lub przedsięwzięcie dopiero po upewnieniu się, że nie wpłynie on niekorzystnie na dany teren oraz, w stosownych przypadkach, po uzyskaniu opinii całego społeczeństwa”. W świetle wniosków wynikających z oceny skutków planu lub przedsięwzięcia dla danego terenu, do właściwych władz krajowych należy wyrażenie zgody na ten plan lub przedsięwzięcie dopiero po upewnieniu się, że nie wpłynie on niekorzystnie na dany teren. W tej kwestii władze krajowe mają prawo do swobodnej oceny, z którego korzystają zgodnie z zasadami określonymi w art. 6 ust. 3 dyrektywy siedliskowej (zob. podobnie ww. wyrok w sprawie Waddenvereniging i Vogelbeschermingsverenigong, pkt 67 i 70).
44 Ponadto art. 6 ust. 4 dyrektywy siedliskowej, co zastrzega jej art. 6 ust. 3 zdanie drugie, przewiduje, pod pewnymi warunkami, możliwość zezwolenia na realizację planu lub przedsięwzięcia z powodów o charakterze zasadniczym wynikających z nadrzędnego interesu publicznego, nawet pomimo negatywnej oceny skutków dla danego terenu w rozumieniu art. 6 ust. 3 dyrektywy siedliskowej. Z całą pewnością władze krajowe mają prawo do swobodnej oceny w przypadku kwestii, czy plan lub przedsięwzięcie muszą być realizowane z powodów wynikających z nadrzędnego interesu publicznego.
45 W rezultacie państwa członkowskie nie muszą zabraniać realizacji planów lub przedsięwzięć skarżących będących podmiotami prywatnymi. Możliwy zakaz realizacji jednego z tych przedsięwzięć nie wynikałby z dyrektywy siedliskowej, ale z decyzji każdego państwa członkowskiego o wykonaniu zaskarżonej decyzji i dyrektywy siedliskowej, podejmowanej w każdym przypadku raczej w ten sam sposób niż odmiennie (zob. podobnie postanowienia Sądu z dnia 22 czerwca 2006 r.: w sprawie T‑136/04 Freiherr von Cramer‑Klett i Rechtleverband Pfronten przeciwko Komisji, Zb.Orz. str. II‑1805, pkt 47 i 52; w sprawie T‑137/04 Mayer i in. przeciwko Komisji, Zb.Orz. str. II‑1825, pkt 60 i 65 oraz w sprawie T‑150/05 Sahlstedt i in. przeciwko Komisji, Zb.Orz. str. II‑1851, pkt 54 i 59; zob. również, podobnie i analogicznie, ww. wyrok w sprawie Salamander i in. przeciwko Parlamentowi i Radzie, pkt 68 oraz ww. postanowienie Sądu w sprawie Japan Tobacco i JT International przeciwko Parlamentowi i Radzie, pkt 51 i następne).
46 Z powyższych rozważań wynika, że umieszczenie terenu w wykazie terenów mających znaczenie dla Wspólnoty nie daje żadnej dokładnej wskazówki w odniesieniu do działań, które zostaną przyjęte przez władze krajowe zgodnie z przepisami dyrektywy siedliskowej.
47 Skarżący będący podmiotami prywatnymi twierdzą, że zaskarżona decyzja pociąga za sobą poważne skutki gospodarcze, jak również niedogodności natury prawnej, a mianowicie zwiększenie kosztów administracyjnych i spadek wartości ich gruntów. Jednakże skutki te, zakładając, że są one bezpośrednią konsekwencją dyrektywy siedliskowej i zaskarżonej decyzji, a nie uczestnictwa przedsiębiorców w ich zastosowaniu przez państwa członkowskie, dotyczą w każdym razie nie sytuacji prawnej, ale wyłącznie faktycznej sytuacji skarżących będących podmiotami prywatnymi (zob. podobnie ww. wyrok w sprawie Salamander i in. przeciwko Parlamentowi i Radzie, pkt 62; ww. postanowienia: w sprawie Freiherr von Cramer‑Klett i Rechtlerverband Pfronten przeciwko Komisji, pkt 47; w sprawie Mayer i in. przeciwko Komisji, pkt 60 i w sprawie Sahlstedt i in. przeciwko Komisji, pkt 54).
48 Wreszcie skarżące podmioty prywatne, jak również skarżące gminy wskazują zasadniczo na swoje prawo do skutecznej ochrony sądowej.
49 W tej kwestii należy przypomnieć, że traktat ustanowił za pośrednictwem art. 230 i 241 WE z jednej strony oraz art. 234 WE z drugiej kompletny system środków prawnych oraz procedur służących zapewnieniu zupełnego systemu kontroli legalności aktów wydawanych przez instytucje, powierzając go sądom wspólnotowym (zob. podobnie wyrok Trybunału z dnia 23 kwietnia 1986 r. w sprawie 294/83 Les Verts przeciwko Parlamentowi, Rec. str. 1339, pkt 23). W ramach tego systemu osoby fizyczne lub prawne niemogące, z powodu warunków dopuszczalności, o których mowa w art. 230 akapit czwarty WE, zaskarżyć bezpośrednio aktów wspólnotowych o ogólnym charakterze, mogą podnieść kwestię nieważności tego aktu, w zależności od przypadku, albo przed sądem wspólnotowym w postępowaniu incydentalnym na podstawie art. 241 WE, albo przed sądami krajowymi, powodując zwrócenie się przez te sądy, jako nieposiadające kompetencji do stwierdzenia nieważności takich aktów (wyrok Trybunału z dnia 22 października 1987 r. w sprawie 314/85 Foto‑Frost, Rec. str. 4199, pkt 20) z pytaniem prejudycjalnym do Trybunału (wyrok Trybunału z dnia 25 lipca 2002 r. w sprawie C‑50/00 P Unión de Pequeños Agricultores przeciwko Radzie, Rec. str. I‑6677, pkt 40).
50 Zatem na państwach członkowskich ciąży obowiązek stworzenia zupełnego systemu środków zaskarżenia, który pozwalałby na zapewnienie poszanowania prawa do skutecznej ochrony sądowej (ww. wyrok w sprawie Unión de Pequeños Agricultores przeciwko Radzie, pkt 41).
51 W tych ramach, zgodnie z zasadą lojalnej współpracy wyrażoną w art. 10 WE, sądy krajowe są zobowiązane – tak dalece, jak to możliwe – do interpretowania i stosowania wewnętrznych przepisów proceduralnych regulujących korzystanie ze środków prawnych w taki sposób, który pozwala osobom fizycznym i prawnym na zakwestionowanie na drodze sądowej legalności każdej decyzji lub każdego innego krajowego przepisu odnoszącego się do stosowania wobec nich aktu wspólnotowego o ogólnym charakterze poprzez podniesienie zarzutu nieważności takiego aktu (ww. wyrok w sprawie Unión de Pequeños Agricultores przeciwko Radzie, pkt 42).
52 Wobec powyższego, ze względu na brak możliwości wnioskowania o stwierdzenie nieważności zaskarżonego aktu, skarżący będą mogli zaskarżyć wykonawcze akty krajowe do dyrektywy siedliskowej i zaskarżonej decyzji, które ich dotyczą, i w tym kontekście zachowują możliwość powoływania się na jego niezgodność z prawem przed sądami krajowymi, orzekającymi w poszanowaniu art. 234 WE (zob. podobnie wyrok Trybunału z dnia 17 listopada 1998 r. w sprawie C‑70/97 P Kruidvat przeciwko Komisji, Rec. str. I‑7183, pkt 49; postanowienie Sądu z dnia 12 lipca 2000 r. w sprawie T‑45/00 Conseil national des professions de l’automobile i in. przeciwko Komisji, Rec. str. II‑2927, pkt 26).
53 Z powyższych rozważań wynika, że zaskarżona decyzja nie dotyczy bezpośrednio skarżących będących podmiotami prywatnymi, bez potrzeby badania, czy decyzja ta dotyczy ich indywidualnie.
W przedmiocie oddziaływania na skarżące gminy
Argumenty stron
54 Jeśli chodzi o indywidualne oddziaływanie na skarżące gminy, Komisja – po stwierdzeniu różnic między niniejszą sprawą a okolicznościami, na podstawie których zapadł wyrok Trybunału z dnia 18 maja 1994 r. w sprawie C‑309/89 Codorniu przeciwko Radzie (Rec. str. I‑1853) i wyrok Sądu z dnia 11 września 2002 r. w sprawie T‑13/99 Pfizer Animal Health przeciwko Radzie (Rec. str. II‑3305) – twierdzi, że interes ogólny, jaki osoba prawna taka jak gmina, jako jednostka właściwa w sprawach natury gospodarczej i społecznej na jej terytorium, może mieć w osiągnięciu korzystnego skutku dla jej pomyślnego rozwoju gospodarczego, nie może wystarczyć do uznania, że decyzja dotyczy jej indywidualnie w rozumieniu art. 230 akapit czwarty WE (wyrok Trybunału z dnia 10 kwietnia 2003 r. w sprawie C‑142/00 P Komisja przeciwko Nederlandse Antillen, Rec. str. I‑3483, pkt 69). Zdaniem Komisji każdy akt prawa wspólnotowego o charakterze generalnym ustanawiający obowiązki w stosunku do państw członkowskich może, zgodnie ze strukturą instytucjonalną tych państw, zakładać, że różne krajowe jednostki terytorialne będą zobowiązane do przestrzegania tych obowiązków. W tym przypadku sytuacja skarżących gmin nie różni się od sytuacji innych krajowych organów prawa publicznego właściwych miejscowo dla terenów sklasyfikowanych w zaskarżonej decyzji jako tereny mające znaczenie dla Wspólnoty.
55 Skarżące gminy Marktgemeinde Götzendorf an der Leitha i Gemeinde Ebergassing twierdzą, że są gminami, których obszary zamieszkałe są zagrożone w wyniku wyznaczenia obszarów ochrony i celów ochrony. Decyzja dotyczy tych gmin indywidualnie jako jednostek lokalnych odpowiedzialnych za zagospodarowanie i ochronę obszarów zamieszkałych, do których odnosi się zaskarżona decyzja. Z powodu zaskarżonej decyzji podlegają one – arbitralnie i niesłusznie – systemowi prawnemu dyrektywy siedliskowej, z czego wynika naruszenie ich kompetencji instytucjonalnych.
56 Skarżące gminy powołują się ponadto na ww. wyrok w sprawie Codorniu przeciwko Radzie, jak również na swoje prawo do przedstawienia stanowiska.
57 Wreszcie twierdzą one, na podstawie rozważań przedstawionych w pkt 34 niniejszego postanowienia, że odrzucenie niniejszej skargi jako niedopuszczalnej nie zapewnia im wystarczającej ochrony prawnej. Na podstawie rozważań przedstawionych w pkt 34 niniejszego postanowienia Komisja podtrzymuje przeciwne stanowisko.
Ocena Sądu
58 Należy zbadać, czy zaskarżona decyzja dotyczy skarżących gmin ze względu na pewne cechy, które są im właściwe, lub ze względu na sytuację, która wyodrębnia je spośród wszystkich innych osób i w ten sposób indywidualizuje je w sposób analogiczny do adresata zaskarżonej decyzji (wyrok Trybunału z dnia 15 lipca 1963 r. w sprawie 25/62 Plaumann przeciwko Komisji, Rec. str. 197, 223 i ww. wyrok w sprawie Komisja przeciwko Nederlandse Antilles, pkt 65).
59 Skarżące gminy zamierzają uzasadnić fakt, że decyzja dotyczy ich indywidualnie w szczególności ze względu na ich kompetencje w zakresie zagospodarowania i ochrony terytorium, na którym znajdują się tereny wyznaczone w zaskarżonej decyzji.
60 Otóż, co potwierdza Republika Austrii w swojej odpowiedzi z dnia 6 kwietnia 2006 r. na pytanie postawione przez Sąd, przepisy art. 6 ust. 2, 3 i 4 dyrektywy siedliskowej wchodzą zgodnie z prawem austriackim w zakres kompetencji ustawodawczej i wykonawczej krajów związkowych, z wyjątkiem krajów związkowych Wiedeń i Górna Austria, w których takie kompetencje należą, przynajmniej częściowo i w pewnych przypadkach, do gmin. W stanowisku z dnia 16 maja 2006 r. odnośnie do odpowiedzi Republiki Austrii skarżący nie kwestionują tej analizy. Wynika z tego, że skarżące gminy, które znajdują się w kraju związkowym Górnej Austrii, nie są właściwe do wykonania art. 6 ust. 2 dyrektywy siedliskowej. Wobec powyższego należy wykluczyć, że taka kompetencja indywidualizuje je w rozumieniu art. 230 akapit czwarty WE.
61 W każdym razie, nawet zakładając, że skarżące gminy są właściwe do wykonania dyrektywy siedliskowej, kompetencja ta nie może ich indywidualizować w rozumieniu art. 230 akapit czwarty WE. Ich sytuacja prawna w tej kwestii nie różni się bowiem od sytuacji prawnej każdego innego organu krajowego upoważnionego do wykonania dyrektywy siedliskowej, a w szczególności jej art. 6 ust. 2, 3 i 4.
62 Prawdą jest, że władze właściwe na poziomie krajowym do wykonania dyrektywy siedliskowej są zobowiązane na mocy art. 6 tej dyrektywy do podejmowania koniecznych działań ochronnych, w szczególności w celu uniknięcia pogorszenia stanu siedlisk przyrodniczych i siedlisk gatunków (ust. 2), oraz działań mających na celu odpowiednią ocenę skutków dla terenów sklasyfikowanych planów lub przedsięwzięć, które mogą na nie w istotny sposób oddziaływać (ust. 3). Jednakże zawarta w zaskarżonej decyzji definicja terenów mających znaczenie dla Wspólnoty jest ogólna i abstrakcyjna w takim stopniu, że nie dotyczy konkretnych osób, ale części terytorium. O ile te części terytorium są bardzo ograniczone, o tyle określa się je jednak wyłącznie na podstawie nazwy, powierzchni i współrzędnych geograficznych terenu, które są kryteriami ogólnymi i abstrakcyjnymi.
63 W świetle ogólnego i abstrakcyjnego charakteru definicji terenów sklasyfikowanych w zaskarżonej decyzji, możliwy wpływ obowiązków wynikających z dyrektywy siedliskowej na wykonywanie uprawnień skarżących gmin w zakresie zagospodarowania i ochrony terytorium objawia się w ten sam sposób w przypadku każdej innej gminy, na której terytorium znajduje się teren sklasyfikowany w zaskarżonej decyzji. Zresztą, jak słusznie zauważa Komisja w zarzucie niedopuszczalności, każdy akt ogólny prawa wspólnotowego ustanawiający obowiązki z stosunku do państw członkowskich może, zgodnie ze strukturą instytucjonalną tych państw, zakładać, że różne krajowe jednostki terytorialne będą zobowiązane do przestrzegania tych obowiązków. Wobec powyższego niniejsza sytuacja wcale nie wyróżnia skarżących gmin w stosunku do sytuacji innych krajowych organów prawa publicznego właściwych miejscowo dla terenów sklasyfikowanych w zaskarżonej decyzji jako tereny mające znaczenie dla Wspólnoty.
64 W tej kwestii należy przypomnieć, że interes ogólny, jaki regionalna lub lokalna jednostka administracyjna – jako organ właściwy do rozwiązywania pewnych kwestii gospodarczych i społecznych na jej terytorium – może mieć w uzyskaniu rozstrzygnięcia korzystnego dla sytuacji gospodarczej tego ostatniego, nie może sam w sobie wystarczyć do uznania za podmiot, którego dotyczą akty o charakterze generalnym w rozumieniu art. 230 akapit czwarty WE (zob. podobnie wyrok Trybunału z dnia 22 listopada 2001 r. w sprawie C‑452/98 Nederlandse Antillen przeciwko Radzie, Rec. str. I‑8973, pkt 64 i ww. wyrok w sprawie Komisja przeciwko Nederlandse Antillen, pkt 69).
65 W celu uzasadnienia swojej legitymacji czynnej skarżące gminy wskazują na ww. wyrok w sprawie Codorniu przeciwko Radzie. Jednakże nie wykazały one, że zaskarżona decyzja spowodowała uszczerbek, uniemożliwiając skorzystanie ze szczególnego prawa w rozumieniu tego wyroku.
66 Skarżące gminy twierdzą, że zaskarżona decyzja w sposób arbitralny i niesłuszny obejmuje je systemem prawnym dyrektywy siedliskowej. Ten rzekomy błąd Komisji w wyznaczeniu części wspólnych terytoriów skarżących gmin jako terenów mających znaczenie dla Wspólnoty dotyczy jednak istoty niniejszej skargi, a zatem nie może indywidualizować skarżących gmin w rozumieniu art. 230 akapit czwarty WE zgodnie z interpretacją zawartą w orzecznictwie.
67 Ponadto skarżące gminy nie mają prawa do uczestniczenia w postępowaniu, które mogłoby je zindywidualizować w rozumieniu wyroku Trybunału z dnia 2 lutego 1988 r. w sprawach połączonych 67/85, 68/85 i 70/85 Van der Kooy i in. przeciwko Komisji (Rec. str. 219) lub wyroku Sądu z dnia 11 lipca 1996 r. w sprawach połączonych T‑528/93, T‑542/93, T‑543/93 i T‑546/93 Métropole télévision przeciwko Komisji (Rec. str. II‑649, pkt 61 i 62).
68 W tej kwestii z utrwalonego orzecznictwa wynika, że w zasadzie ani procedury w sprawie wydania aktu o charakterze generalnym, ani same akty nie wymagają, na mocy ogólnych zasad prawa wspólnotowego takich jak prawo do przedstawienia stanowiska, udziału osób, których dotyczą, ponieważ interesy tych osób powinny być reprezentowane przez polityczne organy odpowiedzialne za wydawanie tych aktów (postanowienia Sądu: z dnia 15 września 1998 r. w sprawie T‑109/97 Molkerei Großbraunshain i Bene Nahrungsmittel przeciwko Komisji, Rec. str. II‑3533, pkt 60 i z dnia 9 listopada 1999 r. w sprawie T‑114/99 CSR Pampry przeciwko Komisji, Rec. str. II‑331, pkt 50).
69 Z orzecznictwa Trybunału wynika również (wyrok z dnia 14 maja 1998 r. w sprawie C‑48/96 P Windpark Groothusen przeciwko Komisji, Rec. str. I‑2873, pkt 47; zob. również, podobnie, wyrok Trybunału z dnia 29 czerwca 1994 r. w sprawie C‑135/92 Fiskano przeciwko Komisji, Rec. str. I‑2885, pkt 39 i 40), że obowiązek wysłuchania zainteresowanych przed wydaniem aktu, który ich dotyczy, ma zastosowanie tylko gdy Komisja ma zamiar zastosować sankcję lub zastosować środek mogący mieć wpływ na ich sytuację prawną. Prawa do przedstawienia stanowiska w kontekście postępowania administracyjnego w odniesieniu do konkretnej osoby nie można wpisywać w kontekst procedury legislacyjnej prowadzącej do wydania przepisów o charakterze generalnym. Utrwalone orzecznictwo w dziedzinie konkurencji, które wymaga, aby przedsiębiorstwa podejrzewane o naruszenie zasad traktatu mogły przedstawić uwagi przed zastosowaniem wobec nich środków karnych, w szczególności sankcji, należy oceniać w jego własnym kontekście i nie może obejmować wspólnotowej procedury legislacyjnej prowadzącej do wydania przepisów normatywnych pociągających za sobą wybór polityki gospodarczej i mających zastosowanie do ogółu zainteresowanych przedsiębiorców (wyrok Sądu z dnia 11 grudnia 1996 r. w sprawie T‑521/93 Atlanta i in. przeciwko WE, Rec. str. II‑1707, pkt 70).
70 Skarżące gminy, podobnie zresztą jak skarżące podmioty prywatne, wskazują wreszcie zasadniczo na swoje prawo do skutecznej ochrony sądowej, w celu uzasadnienia swojej legitymacji czynnej.
71 Z powodów podanych już w pkt 48 i kolejnych niniejszego postanowienia tego argumentu nie można uwzględnić.
72 Z powyższych rozważań wynika, że zaskarżona decyzja nie dotyczy skarżących gmin indywidualnie, bez potrzeby badania, czy decyzja ta dotyczy ich bezpośrednio.
73 Z powyższego wynika, że niniejszą skargę należy odrzucić jako niedopuszczalną.
W przedmiocie kosztów
74 Zgodnie z art. 87 § 2 regulaminu kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ skarżący przegrali sprawę, należy ich obciążyć kosztami postępowania zgodnie z żądaniem Komisji.
Z powyższych względów
SĄD (pierwsza izba)
postanawia:
1) Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.
2) Skarżący zostają obciążeni, poza kosztami własnymi, kosztami poniesionymi przez Komisję.
Sporządzono w Luksemburgu w dniu 19 września 2006 r.
E. Coulon | | R. García‑Valdecasas |