POSTANOWIENIE SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI (izba ds. odwołań)
z dnia 9 września 2009 r.
Sprawa T‑375/08 P
Bart Nijs
przeciwko
Trybunałowi Obrachunkowemu Wspólnot Europejskich
Odwołanie – Służba publiczna – Urzędnicy – Decyzja Trybunału Obrachunkowego o odnowieniu mandatu sekretarza generalnego tej instytucji – Decyzja o nieawansowaniu wnoszącego odwołanie w postępowaniu w sprawie awansu za 2004 r. – Odwołanie w części oczywiście niedopuszczalne, a w części oczywiście bezzasadne
Przedmiot: Odwołanie mające na celu uchylenie postanowienia Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (druga izba) z dnia 26 czerwca 2008 r. w sprawie F‑108/07 Nijs przeciwko Trybunałowi Obrachunkowemu, dotychczas nieopublikowanego w Zbiorze.
Orzeczenie: Odwołanie zostaje częściowo odrzucone, a częściowo oddalone. Bart Nijs pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Trybunał Obrachunkowy Wspólnot Europejskich w postępowaniu odwoławczym.
Streszczenie
1. Postępowanie – Skarga do Sądu do spraw Służby Publicznej – Identyczna treść normatywna przepisu regulaminu Sądu Pierwszej Instancji oraz przepisu regulaminu postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej – Zastosowanie wskazanego przepisu regulaminu postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej do sprawy wniesionej przed jego wejściem w życie
(regulamin Sądu Pierwszej Instancji, art. 111; regulamin postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej, art. 76; decyzja Rady 2004/752, art. 3 ust. 4)
2. Postępowanie – Orzeczenie w drodze postanowienia z uzasadnieniem –Warunki – Wysłuchanie rzecznika generalnego – Brak normy proceduralnej w postępowaniu przed Sądem do spraw Służby Publicznej
(regulamin Sądu Pierwszej Instancji, art. 111; decyzja Rady 2004/752, art. 3 ust. 4)
3. Postępowanie – Skarga do Sądu do spraw Służby Publicznej – Możliwość drugiej wymiany pism procesowych – Swobodna ocena Sądu do spraw Służby Publicznej
(statut Trybunału Sprawiedliwości, załącznik I, art. 7 ust. 3)
4. Postępowanie – Skarga wszczynająca postępowanie – Wymogi formalne – Zwięzłe przedstawienie powołanych zarzutów
(regulamin Sądu Pierwszej Instancji, art. 44 § 1 lit. c))
5. Odwołanie – Przedstawienie w skardze zarzutów i argumentów co do prawa – Niewystarczająco dokładny zarzut – Odesłanie do wszystkich załączników – Niedopuszczalność
(regulamin Sądu Pierwszej Instancji, art. 138 § 1 lit. c))
6. Odwołanie – Zarzuty – Zarzut dotyczący rozstrzygnięcia Sądu do spraw Służby Publicznej w przedmiocie kosztów – Niedopuszczalność w sytuacji oddalenia wszystkich pozostałych zarzutów
(statut Trybunału Sprawiedliwości, załącznik I, art. 11 ust. 2)
1. W sytuacji, gdy Sąd do spraw Służby Publicznej, zgodnie z wymogami określonymi w orzecznictwie, zastosował równocześnie art. 111 regulaminu Sądu Pierwszej Instancji oraz art. 76 regulaminu postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej do sprawy wniesionej przed wejściem w życie tego ostatniego regulaminu, skarżący nie może skutecznie utrzymywać, że w chwili wnoszenia skargi nie był w stanie znać norm, na których podstawie jego skarga została odrzucona. W odniesieniu do postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej treść normatywna przywołanych art. 111 i 76 jest bowiem dokładnie identyczna. Zaś jako że treść regulaminu Sądu Pierwszej Instancji została opublikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej w dniu 30 maja 1991 r., nikt nie może powoływać się na jego nieznajomość.
(zob. pkt 21, 23, 24, 28)
Odesłanie: Trybunał, sprawa 161/88 Binder, 12 lipca 1989 r., Rec. s. I‑2415, pkt 19
2. Z uwagi na to, że stosowanie odpowiednio art. 111 regulaminu Sądu Pierwszej Instancji do postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej do czasu wejścia w życie jego własnego regulaminu postępowania oznacza konieczność uwzględnienia wewnętrznej organizacji Sądu do spraw Służby Publicznej, przepis ten nie może wymagać żadnego udziału rzecznika generalnego w postępowaniu przed tym sądem. Ani bowiem w traktacie WE, ani w decyzji 2004/752 ustanawiającej Sąd do spraw Służby Publicznej, ani też w statucie Trybunału nie przewidziano, aby Sąd do spraw Służby Publicznej wspierany był przez rzeczników generalnych. Ponadto nie istnieje również przepis umożliwiający Sądowi do spraw Służby Publicznej wyznaczenie w określonych sprawach jednego ze swoich członków do pełnienia funkcji rzecznika generalnego.
(zob. pkt 22)
Odesłanie: Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T‑222/07 P Kerstens przeciwko Komisji, 8 września 2008 r., dotychczas nieopublikowana w Zbiorze, pkt 49, 50
3. Z art. 7 ust. 3 załącznika I do statutu Trybunału Sprawiedliwości jasno wynika, że Sąd do spraw Służby Publicznej nie ma żadnego obowiązku zwrócenia się do stron postępowania o drugą wymianę pism. Decyzja o zwróceniu się o taką wymianę mieści się w zakresie swobodnej oceny tego sądu, z której korzysta on w zależności od własnych potrzeb informacyjnych. W rezultacie brzmienie tego przepisu nie może rodzić uzasadnionego oczekiwania u strony skarżącej co do możliwości złożenia drugiego pisma po skardze.
(zob. pkt 27)
4. Skarga spełnia wymogi określone w art. 44 § 1 lit. c) regulaminu Sądu Pierwszej Instancji wyłącznie wówczas, gdy przedstawienie przedmiotu sporu i zwięzłe przedstawienie podniesionych zarzutów są na tyle jasne i precyzyjne, by jednocześnie umożliwiały stronie pozwanej przygotowanie obrony, a Sądowi rozstrzygnięcie w przedmiocie skargi, przy czym są to warunki łączne. Zatem jeżeli skarga nie umożliwia Sądowi zrozumienia podnoszonych argumentów, a tym samym oceny, czy są one zasadne, twierdzenie, że omawiana skarga jest zrozumiała dla strony przeciwnej z racji okoliczności stanu faktycznego, które są jej znane, jest nieistotne.
(zob. pkt 35–37)
5. W ramach odwołania od orzeczenia Sądu do spraw Służby Publicznej do Sądu Pierwszej Instancji argumentacja oparta na twierdzeniu, że Sąd do spraw Służby Publicznej naruszył prawo, ponieważ nie orzekł w przedmiocie jednego z zarzutów, nie spełnia wymogów jasnego i precyzyjnego charakteru, wynikających z art. 138 § 1 lit. c) regulaminu Sądu Pierwszej Instancji, jeżeli wnoszący odwołanie nie wyjaśni w sposób jasny i precyzyjny, na czym polega rzekome naruszenie prawa. W tym względzie ogólne odesłanie do pism innych niż odwołanie nie rekompensuje braku istotnych elementów argumentacji prawnej, wymaganych na mocy przytoczonego przepisu. Ponadto wyszukiwanie i identyfikowanie w załącznikach zarzutów i argumentów, które Sąd Pierwszej Instancji mógłby uznać za podstawę skargi, nie jest jego zadaniem, gdyż załączniki pełnią wyłącznie funkcję dowodową i instrumentalną.
(zob. pkt 41, 57)
Odesłanie: Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T‑154/98 Asia Motor France i in. przeciwko Komisji, 21 maja 1999 r., Rec. s. II‑1703, pkt 49; Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T‑209/01 Honeywell przeciwko Komisji, 14 grudnia 2005 r., Zb.Orz. s. II‑5527, pkt 57 i przytoczone tam orzecznictwo
6. Z art. 11 ust. 2 załącznika I do statutu Trybunału Sprawiedliwości wynika, że odwołanie nie może dotyczyć wyłącznie ustalenia wysokości kosztów postępowania i wskazania strony je ponoszącej. Stąd w sytuacji, gdy wszystkie inne zarzuty odwołania od orzeczenia Sądu do spraw Publicznej zostały oddalone, żądania dotyczące rzekomej nieprawidłowości orzeczenia tego Sądu w zakresie wskazania strony ponoszącej koszty należy uznać za oczywiście niedopuszczalne.
(zob. pkt 71, 72)
Odesłanie: Trybunał, sprawa C‑301/02 P Tralli przeciwko EBC, 26 maja 2005 r., Zb.Orz. s. I‑4071, pkt 88 i przytoczone tam orzecznictwo