WYROK TRYBUNAŁU (druga izba)
z dnia 16 stycznia 2014 r.(*)
Odesłanie prejudycjalne – Dyrektywa 2004/38/WE – Artykuł 16 ust. 2 i 3 – Prawo stałego pobytu obywateli państw trzecich będących członkami rodziny obywatela Unii – Uwzględnienie okresów odbywania kary pozbawienia wolności przez tych obywateli
W sprawie C‑378/12
mającej za przedmiot wniosek o wydanie, na podstawie art. 267 TFUE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Upper Tribunal (Immigration and Asylum Chamber), London (Zjednoczone Królestwo), postanowieniem z dnia 11 lipca 2012 r., które wpłynęło do Trybunału w dniu 3 sierpnia 2012 r., w postępowaniu:
Nnamdi Onuekwere
przeciwko
Secretary of State for the Home Department,
TRYBUNAŁ (druga izba),
w składzie: R. Silva de Lapuerta (sprawozdawca), prezes izby, J.L. da Cruz Vilaça, G. Arestis, J.C. Bonichot i A. Arabadjiev, sędziowie,
rzecznik generalny: Y. Bot,
sekretarz: A. Impellizzeri, administrator,
uwzględniając pisemny etap postępowania i po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 27 czerwca 2013 r.,
rozważywszy uwagi przedstawione:
– w imieniu N. Onuekwerego przez M. Hendersona oraz C. Meredith, barristers, upoważnionych przez D. Furnera, solicitor,
– w imieniu rządu Zjednoczonego Królestwa przez S. Brighouse oraz H. Walker, działające w charakterze pełnomocników, wspierane przez R. Palmera, barrister,
– w imieniu rządu czeskiego przez M. Smolka oraz J. Vláčila, działających w charakterze pełnomocników,
– w imieniu rządu niemieckiego przez T. Henzego oraz J. Möllera, działających w charakterze pełnomocników,
– w imieniu Irlandii przez E. Creedon, działającą w charakterze pełnomocnika,
– w imieniu rządu włoskiego przez G. Palmieri, działającą w charakterze pełnomocnika, wspieraną przez G. Palatiella, avvocato dello Stato,
– w imieniu rządu polskiego przez B. Majczynę oraz M. Szpunara, działających w charakterze pełnomocników,
– w imieniu Komisji Europejskiej przez M. Wilderspina oraz C. Tufvesson, działających w charakterze pełnomocników,
po zapoznaniu się z opinią rzecznika generalnego na posiedzeniu w dniu 3 października 2013 r.,
wydaje następujący
Wyrok
1 Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym dotyczy wykładni art. 16 ust. 2 i 3 dyrektywy 2004/38/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie prawa obywateli Unii i członków ich rodzin do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich, zmieniającej rozporządzenie (EWG) nr 1612/68 i uchylającej dyrektywy 64/221/EWG, 68/360/EWG, 72/194/EWG, 73/148/EWG, 75/34/EWG, 75/35/EWG, 90/364/EWG, 90/365/EWG i 93/96/EWG (Dz.U. L 158, s. 77 – wyd. spec. w jęz. polskim, rozdz. 5, t. 5, s. 46).
2 Wniosek ten został przedstawiony w ramach sporu pomiędzy N. Onuekwerem a Secretary of State for the Home Department (sekretarzem stanu ds. wewnętrznych, zwanym dalej „Secretary of State”) w przedmiocie decyzji odmawiającej wydania N. Onuekweremu karty stałego pobytu jako członkowi rodziny obywatela Unii.
Ramy prawne
Prawo Unii
3 Zgodnie z motywami 17 i 18 dyrektywy 2004/38:
„(17) Korzystanie ze stałego pobytu przez obywateli Unii, którzy zdecydowali się osiedlić na stałe w przyjmującym państwie członkowskim, wzmocniłoby poczucie obywatelstwa Unii i stanowi kluczowy element promowania spójności społecznej, która jest jednym z podstawowych celów Unii. Prawo stałego pobytu powinno zatem zostać ustanowione dla wszystkich obywateli Unii i członków ich rodziny, którzy zgodnie z warunkami ustanowionymi w niniejszej dyrektywie zamieszkiwali w przyjmującym państwie nieprzerwanie przez okres pięciu lat, o ile nie zastosowano wobec nich środka wydalenia.
(18) Aby prawo do stałego pobytu stanowiło rzeczywisty mechanizm integracji w społeczeństwie przyjmującego państwa członkowskiego, w którym obywatel Unii zamieszkuje, nie powinno ono podlegać żadnym warunkom od momentu, kiedy zostało przyznane”.
4 Artykuł 2 dyrektywy 2004/38, zatytułowany „Definicje”, stanowi:
„Do celów niniejszej dyrektywy:
1) »obywatel Unii« oznacza każdą osobę mającą obywatelstwo państwa członkowskiego;
2) »członek rodziny« oznacza:
a) współmałżonka;
[…]
3) »przyjmujące państwo członkowskie« oznacza państwo członkowskie, do którego przybywa obywatel Unii w celu skorzystania z jego/jej prawa do swobodnego przemieszczania się i pobytu”.
5 Artykuł 3 dyrektywy 2004/38, zatytułowany „Beneficjenci”, stanowi w ust. 1:
„Niniejszą dyrektywę stosuje się w odniesieniu do wszystkich obywateli Unii, którzy przemieszczają się do innego państwa członkowskiego lub przebywają w innym państwie członkowskim niż państwo członkowskie, którego są obywatelami, oraz do członków ich rodziny, jak zdefiniowano w art. 2 ust. [pkt] 2, którzy im towarzyszą lub do nich dołączają”.
6 Artykuł 7 wspomnianej dyrektywy, zatytułowany „Prawo pobytu przez okres przekraczający trzy miesiące”, ma następujące brzmienie:
„1. Wszyscy obywatele Unii posiadają prawo pobytu na terytorium innego państwa członkowskiego przez okres dłuższy niż trzy miesiące, jeżeli:
a) są pracownikami najemnymi lub osobami pracującymi na własny rachunek w przyjmującym państwie członkowskim; lub
b) posiadają wystarczające zasoby dla siebie i członków ich rodziny, aby nie stanowić obciążenia dla systemu pomocy społecznej przyjmującego państwa członkowskiego w okresie pobytu, oraz są objęci pełnym ubezpieczeniem zdrowotnym w przyjmującym państwie członkowskim; lub
c) – są zapisani do instytucji prywatnej lub publicznej, uznanej lub finansowanej przez przyjmujące państwo członkowskie na podstawie przepisów prawnych lub praktyki administracyjnej, zasadniczo w celu odbycia studiów, włącznie z kształceniem zawodowym; oraz
– są objęci pełnym ubezpieczeniem zdrowotnym w przyjmującym państwie członkowskim i zapewnią odpowiednią władzę krajową, za pomocą oświadczenia lub innego równoważnego środka według własnego wyboru, że posiadają wystarczające zasoby dla siebie i członków rodziny, aby nie stanowić obciążenia dla systemu pomocy społecznej przyjmującego państwa członkowskiego w okresie ich pobytu; lub
d) są członkami rodziny towarzyszącymi lub dołączającymi do obywatela Unii, który spełnia warunki określone w lit. a), b) lub c).
2. Prawo pobytu przewidziane w ust. 1 rozciąga się na członków rodziny, którzy nie są obywatelami jednego z państw członkowskich, towarzyszących lub dołączających do obywatela Unii w przyjmującym państwie członkowskim, o ile tacy obywatele Unii spełniają warunki określone w ust. 1 lit. a), b) lub c).
[…]
4. W drodze odstępstwa od ust. 1 lit. d) i ust. 2 powyżej jedynie współmałżonek, zarejestrowany partner, o którym mowa w art. 2 ust. 2 lit. b), i dzieci pozostające na utrzymaniu mają prawo pobytu jako członkowie rodziny obywatela Unii, który spełnia warunki określone w ust. 1 lit. c) powyżej. Artykuł 3 ust. 2 stosuje się do jego/jej bezpośrednich wstępnych oraz do tych [do bezpośrednich wstępnych] jego/jej współmałżonka lub zarejestrowanego partnera”.
7 W rozdziale IV dyrektywy 2004/38, zatytułowanym „Prawo stałego pobytu”, art. 16, zatytułowany z kolei „Zasada ogólna dla obywateli Unii i członków ich rodziny”, stanowi:
„1. Obywatele Unii, którzy legalnie zamieszkują w przyjmującym państwie członkowskim przez nieprzerwany okres pięciu lat, mają prawo stałego pobytu w tym państwie. Prawo to nie podlega warunkom przewidzianym w rozdziale III.
2. Ustęp 1 stosuje się również do członków rodziny, którzy nie są obywatelami jednego z państw członkowskich i legalnie zamieszkiwali wraz z obywatelem Unii w przyjmującym państwie członkowskim przez nieprzerwany okres pięciu lat.
3. Ciągłości pobytu nie naruszają przejściowe okresy nieobecności nieprzekraczające ogółem sześciu miesięcy w roku lub dłuższe okresy nieobecności z powodu obowiązkowej służby wojskowej, lub okres nieobecności obejmujący 12 kolejnych miesięcy z ważnych powodów, na przykład ciąży i porodu, poważnej choroby, studiów, kształcenia zawodowego lub oddelegowania w innym państwie członkowskim lub państwie trzecim.
4. Po nabyciu prawa stałego pobytu można je utracić jedynie w wyniku nieobecności w przyjmującym państwie członkowskim przez okres przekraczający dwa kolejne lata”.
Prawo Zjednoczonego Królestwa
8 Immigration (European Economic Area) Regulations 2006 [rozporządzenie z 2006 r. w sprawie imigracji (Europejski Obszar Gospodarczy)] dokonuje transpozycji do prawa Zjednoczonego Królestwa przepisów dyrektywy 2004/38.
9 Artykuł 15 wspomnianego rozporządzenia, zatytułowany „Prawo stałego pobytu”, dokonuje transpozycji art. 16 dyrektywy 2004/38.
Postępowanie główne i pytania prejudycjalne
10 Nnamdi Onuekwere jest obywatelem nigeryjskim. W dniu 2 grudnia 1999 r. zawarł on związek małżeński z korzystającą z prawa do swobodnego przemieszczania się i pobytu w Wielkiej Brytanii obywatelką Irlandii, z którą ma dwoje dzieci. W dniu 5 września 2000 r. N. Onuekwere jako członek rodziny obywatela Unii otrzymał pozwolenie na pobyt w Zjednoczonym Królestwie o pięcioletnim okresie ważności.
11 W dniu 26 czerwca 2000 r. N. Onuekwere został skazany na karę dziewięciu miesięcy pozbawienia wolności w zawieszeniu na dwa lata, przy czym ten wyrok skazujący nie doprowadził do rzeczywistego pozbawienia wolności zainteresowanego.
12 W dniu 16 września 2004 r. N. Onuekwere został ponownie skazany za przestępstwo popełnione w 2003 r. Choć orzeczono wobec niego karę dwóch lat i sześciu miesięcy pozbawienia wolności, został on zwolniony w dniu 16 listopada 2005 r. Jednakże Secretary of State decyzją z dnia 18 listopada 2005 r. zarządził wydalenie N. Onuekwerego ze Zjednoczonego Królestwa. Stwierdzono nieważność tej decyzji ze względu na fakt, że N. Onuekwere był małżonkiem obywatelki Unii korzystającej z praw przysługujących jej na podstawie traktatu WE.
13 W styczniu 2008 r. N. Onuekwere został ponownie pozbawiony wolności z powodu popełnienia innego przestępstwa. W dniu 8 maja 2008 r. został on skazany na karę dwóch lat i trzech miesięcy pozbawienia wolności. W dniu 6 lutego 2009 r. N. Onuekwere został zwolniony, lecz Secretary of State ponownie zarządził jego wydalenie ze Zjednoczonego Królestwa. W dniu 29 czerwca 2010 r. Upper Tribunal (Immigration and Asylum Chamber), London, stwierdził jednakże nieważność decyzji Secretary of State w sprawie wydalenia. Stwierdzając, że prawo stałego pobytu w rozumieniu art. 16 dyrektywy 2004/38 zostało uzyskane tylko przez małżonkę N. Onuekwerego, sąd ten uznał, że szczególne okoliczności związane z sytuacją N. Onuekwerego przeważają nad interesem publicznym przemawiającym za wydaleniem zainteresowanego ze względów porządku publicznego.
14 W następstwie N. Onuekwere złożył wniosek o wydanie karty stałego pobytu, który został oddalony przez Secretary of State decyzją z dnia 24 września 2010 r. Choć First-tier Tribunal (Immigration and Asylum Chamber) uznał, że N. Onuekweremu przysługuje prawo pobytu, potwierdził jednak brak przysługiwania prawa stałego pobytu zainteresowanemu, który wniósł środek odwoławczy do sądu odsyłającego.
15 Sąd ten zauważa, że jeżeli wykluczyć okresy pozbawienia wolności N. Onuekwerego o łącznej długości trzech lat i trzech miesięcy przy obliczaniu okresu jego pobytu w Zjednoczonym Królestwie, długość tego pobytu, choć przerywanego tymi okresami, przekracza pięć lat. Natomiast gdyby wspomniane okresy miały być uwzględnione, pobyt N. Onuekwerego w Zjednoczonym Królestwie wyniósłby dziewięć lat i trzy miesiące w dacie decyzji będącej przedmiotem sporu w postępowaniu głównym i ponad dziesięć lat w dacie złożenia wniosku o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym.
16 W tych okolicznościach Upper Tribunal (Immigration and Asylum Chamber), London, postanowił zawiesić postępowanie i skierować do Trybunału następujące pytania prejudycjalne:
„1) W jakich okolicznościach, o ile w ogóle, okres odbywania kary pozbawienia wolności stanowi legalne zamieszkiwanie dla celów związanych z nabyciem prawa stałego pobytu na mocy art. 16 dyrektywy o obywatelstwie 2004/38?
2) Jeżeli okres odbywania kary pozbawienia wolności nie może być uznany za legalne zamieszkiwanie, to czy osoba, która odbywała karę pozbawienia wolności, jest uprawniona do zsumowania okresów pobytu przed i po odbyciu tej kary dla celów obliczenia pięcioletniego okresu zamieszkiwania wymaganego do nabycia prawa stałego pobytu na mocy dyrektywy 2004/38?”.
W przedmiocie pytań prejudycjalnych
W przedmiocie pytania pierwszego
17 Poprzez pytanie pierwsze sąd odsyłający dąży w istocie do ustalenia, czy art. 16 ust. 2 dyrektywy 2004/38 należy interpretować w ten sposób, że okresy odbywania kary pozbawienia wolności w przyjmującym państwie członkowskim przez obywatela państwa trzeciego będącego członkiem rodziny obywatela Unii, który nabył prawo stałego pobytu w tym państwie członkowskim podczas tych okresów, mogą być brane pod uwagę dla celów nabycia przez tego obywatela państwa trzeciego prawa stałego pobytu w rozumieniu tego przepisu.
18 Na wstępie należy przypomnieć, że zgodnie z art. 16 ust. 2 dyrektywy 2004/38 nabycie prawa stałego pobytu przez członków rodziny obywatela Unii, którzy nie są obywatelami jednego z państw członkowskich, zależy w każdym razie od tego, po pierwsze, czy obywatel ten sam spełnia warunki określone w art. 16 ust. 1 tej dyrektywy, i po drugie, czy wspomniani członkowie zamieszkiwali z nim w rozpatrywanym okresie (zob. wyrok z dnia 8 maja 2013 r. w sprawie C‑529/11 Alarape i Tijani, pkt 34) w sposób nieprzerwany.
19 W tym względzie obowiązek zamieszkiwania przez członków rodziny obywatela Unii, którzy nie są obywatelami jednego z państw członkowskich, z tym obywatelem w przyjmującym państwie członkowskim w rozpatrywanym okresie pociąga za sobą konieczne i równoczesne istnienie przysługującego im prawa pobytu na podstawie art. 7 ust. 2 dyrektywy 2004/38 jako członkom rodziny towarzyszącym wspomnianemu obywatelowi lub do niego dołączającym, tak że mogą być wzięte pod uwagę wyłącznie okresy pobytu tych członków spełniające warunek przewidziany w jej art. 7 ust. 2 (zob. ww. wyrok w sprawie Alarape i Tijani, pkt 36, 37).
20 Zdaniem N. Onuekwerego jako że jego małżonka w chwili nabycia prawa stałego pobytu spełniała warunki wymienione w art. 7 ust. 1 lit. a), b) lub c) dyrektywy 2004/38 przez nieprzerwany okres pięciu lat, on z kolei spełnił warunek przewidziany w art. 7 ust. 2 tej dyrektywy w tym samym okresie swojego pobytu w przyjmującym państwie członkowskim, tak że wspomniany okres powinien być brany pod uwagę dla celów nabycia przez niego prawa stałego pobytu w rozumieniu art. 16 ust. 2 wspomnianej dyrektywy, i to pomimo okoliczności, że podczas części tego okresu był on pozbawiony wolności.
21 Jak podnoszą to wszystkie państwa członkowskie, które przedstawiły uwagi, i Komisja Europejska, tej argumentacji nie można uwzględnić.
22 Z samego brzmienia i celu art. 16 ust. 2 dyrektywy 2004/38 wynika bowiem, że okresy odbywania kary pozbawienia wolności nie mogą być brane pod uwagę dla celów nabycia prawa stałego pobytu w rozumieniu tego przepisu.
23 Po pierwsze, jak przypomniano w pkt 18 niniejszego wyroku, nabycie zgodnie z tym art. 16 ust. 2 prawa stałego pobytu przez niektórych członków rodziny obywatela Unii, którzy nie są obywatelami jednego z państw członkowskich, zależy w każdym razie nie tylko od tego, czy obywatel ten sam spełnia warunki określone w art. 16 ust. 1 dyrektywy 2004/38, ale także od tego, czy ci członkowie rodziny zamieszkiwali legalnie w rozpatrywanym okresie w sposób nieprzerwany „wraz z” wymienionym obywatelem, przy czym określenie „wraz z” wzmacnia warunek, zgodnie z którym wspomniani członkowie rodziny powinni towarzyszyć temuż obywatelowi lub do niego dołączać.
24 Po drugie, należy przypomnieć, że jak wynika z motywu 17 dyrektywy 2004/38, prawo stałego pobytu stanowi kluczowy element promowania spójności społecznej i zostało przewidziane przez tę dyrektywę w celu wzmocnienia poczucia obywatelstwa Unii, tak że prawodawca Unii uzależnił uzyskanie prawa stałego pobytu na podstawie art. 16 ust. 1 dyrektywy 2004/38 od integracji obywatela Unii w przyjmującym państwie członkowskim (zob. wyrok z dnia 7 października 2010 r. w sprawie C‑162/09 Lassal, Zb.Orz. s. I‑9217, pkt 32, 37).
25 Taka idea integracji, która leży u podstaw nabycia prawa stałego pobytu przewidzianego w art. 16 ust. 1 dyrektywy 2004/38, nie opiera się tylko na aspektach terytorialnych i czasowych, lecz także na czynnikach natury jakościowej, dotyczących stopnia zintegrowania z przyjmującym państwem członkowskim (zob. wyrok z dnia 21 lipca 2011 r. w sprawach C‑325/09 Dias, Zb.Orz. s. I‑6387, pkt 64), w takim stopniu, że podważenie więzi integracyjnej pomiędzy zainteresowaną osobą a przyjmującym państwem członkowskim uzasadnia utratę prawa stałego pobytu nawet poza przypadkiem, o którym mowa w art. 16 ust. 4 dyrektywy 2004/38 (zob. podobnie ww. wyrok w sprawie Dias, 59, 63, 65).
26 Orzeczenie przez sąd krajowy bezwarunkowej kary pozbawienia wolności może świadczyć o nieposzanowaniu przez zainteresowaną osobę wartości wyrażonych przez społeczeństwo przyjmującego państwa członkowskiego w jego prawie karnym, tak że wzięcie pod uwagę okresów odbywania kary pozbawienia wolności dla celów nabycia przez członków rodziny obywatela Unii, którzy nie są obywatelami jednego z państw członkowskich, prawa stałego pobytu w rozumieniu art. 16 ust. 2 dyrektywy 2004/38 w oczywisty sposób byłoby sprzeczne z celem, do którego dąży ta dyrektywa, ustanawiając to prawo pobytu.
27 W świetle ogółu powyższych rozważań na pytanie pierwsze należy odpowiedzieć, iż art. 16 ust. 2 dyrektywy 2004/38 należy interpretować w ten sposób, że okresy odbywania kary pozbawienia wolności w przyjmującym państwie członkowskim przez obywatela państwa trzeciego będącego członkiem rodziny obywatela Unii, który nabył prawo stałego pobytu w tym państwie członkowskim podczas tych okresów, nie mogą być brane pod uwagę dla celów nabycia przez tego obywatela państwa trzeciego prawa stałego pobytu w rozumieniu tego przepisu.
W przedmiocie pytania drugiego
28 Poprzez pytanie drugie sąd odsyłający dąży w istocie do ustalenia, czy art. 16 ust. 2 i 3 dyrektywy 2004/38 należy interpretować w ten sposób, że okresy odbywania kary pozbawienia wolności w przyjmującym państwie członkowskim przez obywatela państwa trzeciego będącego członkiem rodziny obywatela Unii, który nabył prawo stałego pobytu w tym państwie członkowskim podczas tych okresów, przerywają ciągłość pobytu.
29 W tym względzie należy stwierdzić, że jak przypomniano w pkt 18 niniejszego wyroku, zgodnie z art. 16 ust. 2 dyrektywy 200/38 nabycie prawa stałego pobytu przez członków rodziny obywatela Unii, którzy nie są obywatelami jednego z państw członkowskich, zależy – poza innymi warunkami – od tego, czy wspomniani członkowie zamieszkiwali legalnie z tym obywatelem przez nieprzerwany okres pięciu lat.
30 Ten warunek ciągłości legalnego zamieszkiwania odpowiada obowiązkowi integracji, który leży u podstaw nabycia prawa stałego pobytu, wspomnianego w pkt 24 i 25 niniejszego wyroku, i ogólnemu kontekstowi dyrektywy 2004/38, ustanawiającej w odniesieniu do prawa pobytu w przyjmującym państwie członkowskim system stopniowy, który – będąc w istocie powtórzeniem etapów i warunków przewidzianych w poprzedzających tę dyrektywę różnych instrumentach prawa Unii oraz orzecznictwie – ostatecznie prowadzi do prawa stałego pobytu (zob. wyrok z dnia 21 grudnia 2011 r. w sprawach połączonych C‑424/10 i C‑425/10 Ziółkowski i Szeja, Zb.Orz. s. I‑14051, pkt 38; a także ww. wyrok w sprawie Alarape i Tijani, pkt 46).
31 Jak zauważono w pkt 26 niniejszego wyroku, orzeczenie przez sąd krajowy bezwarunkowej kary pozbawienia wolności może świadczyć o nieposzanowaniu przez zainteresowaną osobę wartości wyrażonych przez społeczeństwo przyjmującego państwa członkowskiego w jego prawie karnym, tak że wzięcie pod uwagę okresów odbywania kary pozbawienia wolności dla celów nabycia przez członków rodziny obywatela Unii, którzy nie są obywatelami jednego z państw członkowskich, prawa stałego pobytu w rozumieniu art. 16 ust. 2 dyrektywy 2004/38 w oczywisty sposób byłoby sprzeczne z celem, do którego dąży ta dyrektywa, ustanawiając to prawo pobytu.
32 Wynika z tego, że na pytanie drugie należy odpowiedzieć, iż art. 16 ust. 2 i 3 dyrektywy 2004/38 należy interpretować w ten sposób, że okresy odbywania kary pozbawienia wolności w przyjmującym państwie członkowskim przez obywatela państwa trzeciego będącego członkiem rodziny obywatela Unii, który nabył prawo stałego pobytu w tym państwie członkowskim podczas tych okresów, przerywają ciągłość pobytu.
W przedmiocie kosztów
33 Dla stron w postępowaniu głównym niniejsze postępowanie ma charakter incydentalny, dotyczy bowiem kwestii podniesionej przed sądem odsyłającym, do niego zatem należy rozstrzygnięcie o kosztach. Koszty poniesione w związku z przedstawieniem uwag Trybunałowi, inne niż koszty stron w postępowaniu głównym, nie podlegają zwrotowi.
Z powyższych względów Trybunał (druga izba) orzeka, co następuje:
1) Artykuł 16 ust. 2 dyrektywy 2004/38/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie prawa obywateli Unii i członków ich rodzin do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich, zmieniającej rozporządzenie (EWG) nr 1612/68 i uchylającej dyrektywy 64/221/EWG, 68/360/EWG, 72/194/EWG, 73/148/EWG, 75/34/EWG, 75/35/EWG, 90/364/EWG, 90/365/EWG i 93/96/EWG, należy interpretować w ten sposób, że okresy odbywania kary pozbawienia wolności w przyjmującym państwie członkowskim przez obywatela państwa trzeciego będącego członkiem rodziny obywatela Unii, który nabył prawo stałego pobytu w tym państwie członkowskim podczas tych okresów, nie mogą być brane pod uwagę dla celów nabycia przez tego obywatela państwa trzeciego prawa stałego pobytu w rozumieniu tego przepisu.
2) Artykuł 16 ust. 2 i 3 dyrektywy 2004/38 należy interpretować w ten sposób, że okresy odbywania kary pozbawienia wolności w przyjmującym państwie członkowskim przez obywatela państwa trzeciego będącego członkiem rodziny obywatela Unii, który nabył prawo stałego pobytu w tym państwie członkowskim podczas tych okresów, przerywają ciągłość pobytu.
Podpisy