ΔΙΑΤΑΞΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ
(πρώτο τμήμα)

της 9ης Ιουλίου 2010

Υπόθεση F-91/09

Luigi Marcuccio

κατά

Ευρωπαϊκής Επιτροπής

«Υπαλληλική υπόθεση — Υπάλληλοι — Εύλογη προθεσμία προς άσκηση αγωγής αποζημιώσεως — Εκπρόθεσμο»

Αντικείμενο: Προσφυγή-αγωγή ασκηθείσα δυνάμει των άρθρων 236 ΕΚ και 152 ΕΑ, με την οποία ο L. Marcuccio ζητεί, πρώτον, να κηρυχθεί ανυπόστατη και, επικουρικώς, να ακυρωθεί η σιωπηρή απόφαση της Επιτροπής, η οποία απέρριψε την αίτησή του της 9ης Σεπτεμβρίου 2008 περί χορηγήσεως αποζημιώσεως για τη ζημία που υπέστη εξαιτίας του από 9 Δεκεμβρίου 2003 σημειώματος της ιατρικής υπηρεσίας της Επιτροπής, σχετικά με ιατρικό έλεγχο που τον αφορούσε· δεύτερον, να ακυρωθεί και να κηρυχθεί ανυπόστατη η απόφαση της Επιτροπής, της 30ής Ιουνίου 2009, με την οποία απορρίφθηκε η από 16 Μαρτίου 2009 ένστασή του κατά της ως άνω σιωπηρής αποφάσεως· τρίτον, να καταδικαστεί η Επιτροπή να του καταβάλει το ποσό των 300 000 ευρώ ως αποζημίωση για τη βλάβη που ισχυρίζεται ότι υπέστη ή οποιοδήποτε άλλο ποσό που το Γενικό Δικαστήριο θα κρίνει δίκαιο και εύλογο για τον σκοπό αυτόν, προσαυξημένο κατά τους τόκους από την ημέρα κατά την οποία η Επιτροπή παρέλαβε την αίτηση της 9ης Σεπτεμβρίου 2008, με επιτόκιο 10 %, κεφαλαιοποιούμενους ετησίως.

Απόφαση: Η προσφυγή-αγωγή απορρίπτεται εν μέρει ως προδήλως απαράδεκτη και εν μέρει ως προδήλως αβάσιμη. Ο προσφεύγων-ενάγων καταδικάζεται στο σύνολο των δικαστικών εξόδων.

Περίληψη

Υπάλληλοι — Προσφυγή-αγωγή — Προθεσμίες — Αίτημα αποζημιώσεως απευθυνόμενο σε θεσμικό όργανο — Τήρηση εύλογης προθεσμίας — Κριτήρια εκτιμήσεως

(Οργανισμός του Δικαστηρίου, άρθρο 46· Κανονισμός Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων, άρθρο 90)

Στους υπαλλήλους ή στο λοιπό προσωπικό απόκειται να απευθύνουν, εντός εύλογης προθεσμίας, στο θεσμικό όργανο οποιαδήποτε αίτηση για τη χορήγηση αποζημιώσεως από την Ένωση λόγω ζημίας η πρόκληση της οποίας μπορεί να της καταλογιστεί και τούτο από τη στιγμή κατά την οποία έλαβαν γνώση της καταστάσεως για την οποία παραπονούνται. Το εύλογο μιας προθεσμίας πρέπει να εκτιμάται ανάλογα με τις περιστάσεις κάθε υποθέσεως και, ιδίως, με το διακύβευμα που ενέχει η διαφορά για τον ενδιαφερόμενο, με την πολυπλοκότητα της υποθέσεως και με τη συμπεριφορά των παριστάμενων διαδίκων.

Πρέπει, επίσης, να λαμβάνεται υπόψη συναφώς ως σημείο συγκρίσεως η πενταετής αποσβεστική προθεσμία την οποία προβλέπει, για υποθέσεις εξωσυμβατικής ευθύνης, το άρθρο 46 του Οργανισμού του Δικαστηρίου, έστω και αν η προθεσμία αυτή δεν έχει εφαρμογή στις διαφορές μεταξύ της Ενώσεως και του προσωπικού της. Οι ενδιαφερόμενοι, όταν θεωρούν ότι υπέστησαν παράνομη δυσμενή διάκριση, οφείλουν να απευθύνουν εντός εύλογης προθεσμίας, η οποία δεν πρέπει να υπερβαίνει τα πέντε έτη από το χρονικό σημείο κατά το οποίο έλαβαν γνώση της καταστάσεως για την οποία παραπονούνται, αίτηση προς το θεσμικό όργανο να λάβει τα αναγκαία μέτρα προκειμένου η κατάσταση αυτή να διορθωθεί και να λάβει τέλος.

Εντούτοις, η πενταετής προθεσμία δεν μπορεί να αποτελέσει άκαμπτο και απαραβίαστο όριο πριν από το οποίο κάθε αίτηση υποβάλλεται παραδεκτώς, ανεξαρτήτως του χρόνου που έλαβε ο αιτών για να απευθύνει την αίτησή του στη διοίκηση και των περιστάσεων της κρινόμενης υποθέσεως.

(βλ. σκέψεις 32 έως 35)

Παραπομπή:

ΔΕΕ: 22 Οκτωβρίου 1975, 9/75, Meyer-Burckhardt κατά Επιτροπής, Συλλογή τόμος 1975, σ. 363, σκέψεις 7, 10 και 11

ΓΔΕΕ: 5 Οκτωβρίου 2004, T‑45/01, Sanders κ.λπ. κατά Επιτροπής, Συλλογή 2004, σ. II‑3315, σκέψη 62· 5 Οκτωβρίου 2004, T‑144/02, Eagle κ.λπ. κατά Επιτροπής, Συλλογή 2004, σ. II‑3381, σκέψεις 60, 65 και 66 και εκεί παρατιθέμενη νομολογία, και σκέψη 71· 26 Ιουνίου 2009, T‑114/08 P, Marcuccio κατά Επιτροπής, Συλλογή Υπ.Υπ. 2009, σ. I‑B‑1‑53 και II‑B‑1‑313, σκέψη 28

ΔΔΔΕΕ: 1 Φεβρουαρίου 2007, F‑125/05, Τσαρνάβας κατά Επιτροπής, Συλλογή Υπ.Υπ. 2007, σ. I‑Α‑1‑43 και II‑Α‑1‑231, σκέψεις 71, 76 και 77