POSTANOWIENIE SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
UNII EUROPEJSKIEJ
(pierwsza izba)

z dnia 12 grudnia 2014 r.

Sprawa F‑63/11 RENV

Luigi Macchia

przeciwko

Komisji Europejskiej

Służba publiczna – Personel tymczasowy – Przekazanie sprawy do Sądu po uchyleniu rozstrzygnięcia – Nieprzedłużenie umowy zawartej na czas określony – Uznanie administracyjne – Oczywisty błąd w ocenie – Skarga oczywiście niedopuszczalna i oczywiście bezzasadna

Przedmiot:      Skarga wniesiona na podstawie art. 270 TFUE, znajdującego zastosowanie do traktatu EWEA na mocy jego art. 106a, w której L. Macchia żądał w szczególności stwierdzenia nieważności dorozumianej decyzji odmownej w sprawie przedłużenia z nim umowy o pracę w charakterze członka personelu tymczasowego, a także w razie potrzeby, stwierdzenia nieważności decyzji z dnia 22 lutego 2011 r. oddalającej zażalenie wniesione na tę dorozumianą decyzję, a w konsekwencji przywrócenie go na stanowisko, które zajmował w Europejskim Urzędzie ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF). Pomocniczo, żądał zasądzenia od Komisji Europejskiej naprawienia szkody, a w każdym razie zasądzenia od Komisji zadośćuczynienia za krzywdę, szacowanego ex æquo et bono na kwotę 5000 EUR, oraz obciążenia jej kosztami postępowania.

Orzeczenie:      Skarga zostaje w części odrzucona jako oczywiście niedopuszczalna, a w części oddalona jako oczywiście bezzasadna. L. Macchia pokrywa własne koszty poniesione w sprawach F‑63/11, T‑368/12 P i F‑63/11 RENV oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską w sprawach F‑63/11 i F‑63/11 RENV. Komisja Europejska pokrywa własne koszty poniesione w sprawie T‑368/12 P.

Streszczenie

Urzędnicy – Personel tymczasowy – Zatrudnienie – Przedłużenie umowy zawartej na czas określony – Uznanie administracyjne – Obowiązek staranności ciążący na administracji – Uwzględnienie interesu danego pracownika oraz służby

[warunki zatrudnienia innych pracowników, art. 2 lit. a), art. 8 akapit pierwszy, art. 47 lit. b) ppkt (i)]

Możliwość przedłużenia umowy z członkiem personelu tymczasowego stanowi jedynie możliwość pozostawioną uznaniu właściwego organu, gdyż instytucjom przysługuje szeroki zakres uznania w zakresie organizacji ich służb w zależności od powierzonych im zadań oraz – z uwagi na te zadania – w zakresie przydziału do pracy personelu pozostającego do ich dyspozycji, pod warunkiem że przydział ten odbywa się w interesie służby.

Właściwy organ jest zobowiązany przy podejmowaniu decyzji dotyczącej sytuacji pracownika uwzględnić wszystkie okoliczności mogące wpłynąć na tę decyzję, a więc nie tyko interes służby, lecz także w szczególności interes danego pracownika. Wynika to bowiem z ciążącego na administracji obowiązku staranności, który odzwierciedla równowagę wzajemnych praw i obowiązków wprowadzonych przez regulamin pracowniczy i, analogicznie, warunki zatrudnienia innych pracowników w stosunkach między organem publicznym a jego pracownikami.

Przy tym, biorąc pod uwagę szeroki zakres uznania przysługujący instytucjom w tym zakresie, kontrola sądu ogranicza się do sprawdzenia braku oczywistego błędu lub nadużycia władzy.

Błąd można uznać za oczywisty jedynie wówczas, gdy jest on łatwo zauważalny w świetle kryteriów, od których zamiar prawodawcy uzależnił korzystanie z uznania.

Personnel tymczasowy mający umowę na czas określony nie może powoływać się na prawo do stabilności zatrudnienia przekładające się na obowiązek sprawdzenia przez instytucję, zanim podejmie ona decyzję o nieprzedłużeniu umowy o pracę członka personelu tymczasowego tej kategorii, czy nie można go przesunąć na inne stanowisko.

Tym samym poszanowanie obowiązku staranności oraz pojęcie interesu służby nie zobowiązują organu upoważnionego do zawierania umów, przed podjęciem decyzji o nieprzedłużeniu umowy o pracę członka personelu tymczasowego, do zbadania możliwości przesunięcia danego pracownika na inne stanowisko.

(zob. pkt 40–44, 46)

Odesłanie

Trybunał, wyrok Klinke/Trybunał Sprawiedliwości, C‑298/93 P, EU:C:1994:273, pkt 38

Sąd Unii Europejskiej, wyroki: Kyrpitsis/KES, T‑13/95, EU:T:1996:50, pkt 52; Potamianos/Komisja, T‑160/04, EU:T:2008:438, pkt 30; ETF/Landgren, T‑404/06 P, EU:T:2009:313, pkt 162; EMA/BU, T‑444/13 P, EU:T:2014:865, pkt 28 i przytoczone tam orzecznictwo

Sąd do spraw Służby Publicznej, wyrok Canga Fano/Rada, F‑104/09, EU:F:2011:29, pkt 35