POSTANOWIENIE SĄDU (ósma izba)
z dnia 4 lutego 2015 r.(*)
Postępowanie – Ustalenie kosztów
W sprawie T‑666/11 DEP
Danuta Budziewska, zamieszkała w Łodzi (Polska), reprezentowana przez J. Masłowskiego, adwokata,
strona skarżąca,
przeciwko
Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM), reprezentowanemu przez D. Walicką, działającą w charakterze pełnomocnika,
strona pozwana,
w której drugą stroną w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą OHIM, występującą przed Sądem w charakterze interwenienta, jest:
Puma SE, z siedzibą w Herzogenaurach (Niemcy), reprezentowana przez adwokata P. Gonzáleza-Buena Catalána de Ocóna,
mającej za przedmiot wniosek o ustalenie kosztów podlegających zwrotowi przez stronę skarżącą na rzecz interwenienta w następstwie wyroku z dnia 7 listopada 2013 r., Budziewska/OHIM – Puma (Zwierzę z rodziny kotowatych w fazie wyskoku) (T‑666/11, EU:T:2013:584),
SĄD (ósma izba),
w składzie: D. Gratsias, prezes, M. Kancheva (sprawozdawca) i C. Wetter, sędziowie,
sekretarz: E. Coulon,
wydaje następujące
Postanowienie
Okoliczności faktyczne, przebieg postępowania i żądania stron
1 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 27 grudnia 2011 r. i zarejestrowanym pod numerem sprawy T‑666/11 skarżąca, Danuta Budziewska, wniosła skargę mającą na celu stwierdzenie nieważności decyzji Trzeciej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) z dnia 23 września 2011 r. (sprawa R 1137/2010‑3), dotyczącej postępowania w sprawie unieważnienia prawa do wzoru między Puma AG Rudolf Dassler Sport a Danutą Budziewską. W zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza stwierdziła, że zakwestionowany wzór, którego właścicielem była skarżąca, był pozbawiony charakteru indywidualnego na podstawie art. 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady (WE) nr 6/2002 z dnia 12 grudnia 2001 r. w sprawie wzorów wspólnotowych (Dz.U. 2002, L 3, s. 1) w związku z art. 6 tego rozporządzenia.
2 Puma AG Rudolf Dassler Sport, obecnie interwenient, Puma SE, wstąpiła do postępowania i wniosła, po pierwsze, o oddalenie skargi, po drugie, o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez wyraźne wskazanie w niej jako dodatkowej podstawy unieważnienia prawa do zakwestionowanego wzoru jego podobieństwa do jej wcześniej zarejestrowanych znaków towarowych, zgodnie z art. 25 ust. 1 lit. e) rozporządzenia nr 6/2002 i po trzecie, o obciążenie skarżącej kosztami postępowania.
3 Podczas rozprawy w dniu 5 czerwca 2013 r. w odpowiedzi na pytanie Sądu interwenient cofnął swoje drugie żądanie, co zostało odnotowane w protokole z rozprawy.
4 Wyrokiem z dnia 7 listopada 2013 r., Budziewska/OHIM – Puma SE (Zwierzę z rodziny kotowatych w fazie wyskoku) (T‑666/11, EU:T:2013:584) Sąd oddalił skargę i na mocy art. 87 § 2 regulaminu postępowania przed Sądem obciążył skarżącą kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi przez interwenienta.
5 Za pośrednictwem wiadomości elektronicznej z dnia 22 listopada 2013 r. interwenient wezwał skarżącą do zapłaty na jego rzecz poniesionych w związku z postępowaniem przed Sądem kosztów podlegających zwrotowi, które wycenił na kwotę 13 677,34 EUR.
6 Skarżąca nie odpowiedziała na to wezwanie do zapłaty.
7 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 6 maja 2014 r. interwenient wystąpił na podstawie art. 92 § 1 regulaminu postępowania z wnioskiem o ustalenie kosztów, w którym wnosi do Sądu o ustalenie kosztów podlegających zwrotowi, do których pokrycia jest zobowiązana skarżąca, na kwotę 13 677,34 EUR, powiększoną o wysokość wydatków poniesionych w związku z niniejszym postępowaniem, oszacowanych na kwotę 585,14 EUR.
8 W piśmie procesowym złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 30 lipca 2014 r. skarżąca przedstawiła na piśmie uwagi w przedmiocie wniosku o ustalenie kosztów i wniosła o jego nieuwzględnienie.
Co do prawa
9 Na poparcie swojego wniosku o ustalenie kosztów interwenient dostarczył rozliczenie, opiewające na łączną sumę 13 677,34 EUR, z tytułu kosztów i honorariów ujętych w trzech pozycjach, w ramach których domaga się on zapłaty następujących kwot: po pierwsze, 10 500 EUR za „wykonane usługi prawne”, które świadczył adwokat interwenienta – z przywołaniem stawek godzinowych oraz wymienieniem podjętych czynności i liczby roboczogodzin; po drugie, 2011,69 EUR tytułem „kosztów tłumaczenia”; po trzecie, 1165,65 EUR tytułem „wydatków bieżących” swojego doradcy, obejmujące koszty podróży do Luksemburga i pobytu tam w związku z jego uczestnictwem w rozprawie w dniu 5 czerwca 2013 r. Interwenient utrzymuje, że sprawę tę charakteryzowała szczególna złożoność, mająca związek z podnoszoną powszechną znajomością wcześniejszych znaków towarowych, a poza tym sprawa ta miała dla niego szczególne znaczenie ekonomiczne.
10 Skarżąca twierdzi, że wydatki, których zwrotu domaga się interwenient, przekraczają zasadne i niezbędne koszty prowadzenia postępowania przed Sądem i podnosi w związku z tym oczywiście nadmierny charakter wysuwanego przez interwenienta żądania zwrotu, zwłaszcza w odniesieniu do kosztów adwokackich – zarówno jeśli chodzi o przyjętą stawkę godzinową, jak i o wskazywany nakład pracy – oraz kosztów tłumaczenia, zważywszy, że dokonując wyboru języka polskiego jako języka postępowania, skarżąca korzystała z uprawnienia przyznanego jej w regulaminie postępowania.
11 Zgodnie z art. 92 § 1 regulaminu postępowania w razie sporu dotyczącego kosztów podlegających zwrotowi Sąd, na wniosek zainteresowanej strony i po wysłuchaniu uwag strony przeciwnej, wydaje postanowienie niepodlegające zaskarżeniu.
12 Na podstawie art. 91 lit. b) regulaminu postępowania do kosztów podlegających zwrotowi zalicza się „niezbędne wydatki poczynione przez strony w związku z postępowaniem, w szczególności koszty podróży i pobytu, a także wynagrodzenia pełnomocników, doradców oraz adwokatów lub radców prawnych”. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem z przepisu tego wynika, że koszty podlegające zwrotowi ograniczają się, po pierwsze, do tych, które zostały poniesione w związku z postępowaniem przed Sądem, a po drugie, do tych, które były w tym celu niezbędne [zob. postanowienia: z dnia 28 czerwca 2004 r., Airtours/Komisja, T‑342/99 DEP, Zb.Orz., EU:T:2004:192, pkt 13; z dnia 21 maja 2014 r., Esge/OHIM, T‑444/10 DEP, EU:T:2014:356, pkt 11; z dnia 30 września 2014 r., Kastenholz/OHIM – Qwatchme (Tarcze zegarka), T‑68/11 DEP, EU:T:2014:879, pkt 16 i przytoczone tam orzecznictwo].
13 Co się tyczy postępowań w sprawach z zakresu własności intelektualnej, art. 136 § 2 regulaminu postępowania precyzuje, że za koszty podlegające zwrotowi uznaje się także „[n]iezbędne koszty poniesione przez strony w związku z postępowaniem przed izbą odwoławczą oraz koszty sporządzenia wymaganych zgodnie z art. 131 § 4 akapit drugi przekładów pism i innych dokumentów na język postępowania […]” (postanowienie z dnia 23 października 2013 r., Phonebook of the World/OHIM, T‑589/11 DEP, EU:T:2013:572, pkt 9; ww. w pkt 12 postanowienie Tarcze zegarka, EU:T:2014:879, pkt 17).
14 Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem sąd Unii nie jest uprawniony do ustalania wysokości wynagrodzenia należnego adwokatowi od reprezentowanej przezeń strony postępowania, może on jednak określić wysokość kwoty, do której wynagrodzenie to będzie mogło zostać odzyskane od strony obciążonej kosztami postępowania. Orzekając w przedmiocie wniosku o ustalenie kosztów postępowania, Sąd nie bierze pod uwagę ani krajowej taryfy określającej wynagrodzenia adwokatów, ani ewentualnej umowy zawartej w tym zakresie między zainteresowaną stroną a jej pełnomocnikami lub doradcami (zob. postanowienia: z dnia 19 marca 2009 r., House of Donuts/OHIM, T‑333/04 DEP i T‑334/04 DEP, EU:T:2009:73, pkt 8; z dnia 25 października 2010 r., Bastos Viegas/OHIM – Fabre Médicament (OPDREX), T‑33/08 DEP, EU:T:2010:447, pkt 8; ww. w pkt 12 postanowienie Tarcze zegarka, EU:T:2014:879, pkt 18].
15 Z utrwalonego orzecznictwa wynika również, że w braku właściwych przepisów prawa Unii o charakterze taryfowym Sąd winien dokonać swobodnej oceny danych zebranych w sprawie, mając na uwadze przedmiot i charakter sporu, jego znaczenie pod kątem prawa Unii, jak również stopień trudności sprawy, nakład pracy, jakiego wymagało postępowanie sporne od uczestniczących w nim pełnomocników lub doradców, oraz interesy ekonomiczne, jakie strony miały w tym sporze (zob. ww. w pkt 12 postanowienia: Airtours/Komisja, EU:T:2004:192, pkt 18; Esge/OHIM, EU:T:2014:356, pkt 12; Tarcze zegarka, EU:T:2014:879, pkt 19 i przytoczone tam orzecznictwo).
16 Na podstawie tych kryteriów należy oszacować wysokość kosztów podlegających zwrotowi w niniejszej sprawie.
17 W pierwszej kolejności Sąd zauważa, że sprawa w postępowaniu głównym nie cechowała się żadną szczególną złożonością pod względem swojego przedmiotu i charakteru. Jak wynika bowiem z ww. w pkt 4 wyroku Zwierzę z rodziny kotowatych w fazie wyskoku (EU:T:2013:584), sprawa ta miała za przedmiot wniesioną przez skarżącą skargę o stwierdzenie nieważności opartą na jednym tylko zarzucie, dotyczącym podnoszonego naruszenia art. 6 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002, i z tego względu stanowiła typowe postępowanie w sprawie z zakresu wzorów obejmujące ocenę charakteru indywidualnego na podstawie podstawy unieważnienia prawa do wzoru określonej w art. 25 ust. 1 lit. b) tego rozporządzenia. Ponadto drugie żądanie interwenienta, oparte na podstawie unieważnienia prawa do wzoru wskazanej w art. 25 ust. 1 lit. e) wspomnianego rozporządzenia, nie dotyczyło kwestii, która była rozpatrywana w zaskarżonej decyzji, a co więcej, interwenient cofnął to żądanie podczas rozprawy (zob. pkt 3 powyżej). A zatem wspomniana sprawa nie dotyczyła ani nowej kwestii prawnej, ani złożonej kwestii faktycznej i nie może zatem zostać uznana za szczególnie trudną, co potwierdza też zwięzłość zaskarżonej decyzji (siedem stron) i skargi (cztery strony) (zob. podobnie ww. w pkt 12 postanowienie Tarcze zegarka, EU:T:2014:879, pkt 27). Jednocześnie należy stwierdzić, że sprawa nie miała szczególnego znaczenia z punktu widzenia prawa Unii, ponieważ ww. w pkt 4 wyrok Zwierzę z rodziny kotowatych w fazie wyskoku (EU:T:2013:584) wpisuje się w utrwaloną linię orzeczniczą (zob. podobnie ww. w pkt 13 postanowienie Phonebook of the World/OHIM, EU:T:2013:572, pkt 12).
18 W drugiej kolejności Sąd stwierdza, że o ile omawiana sprawa miała wprawdzie znaczenie ekonomiczne dla interwenienta, o tyle wobec nieprzedstawienia przez niego żadnych konkretnych danych ów interes ekonomiczny nie może zostać uznany za nadzwyczajny czy za znacznie różniący się od interesu ekonomicznego stanowiącego podstawę każdego wniosku o unieważnienie prawa do wzoru wspólnotowego [zob. podobnie ww. w pkt 13 postanowienie Phonebook of the World/OHIM, EU:T:2013:572, pkt 13; postanowienie z dnia 6 marca 2014 r., Spectrum Brands (UK)/OHIM – Philips (STEAM GLIDE), T‑544/11 DEP, EU:T:2014:147, pkt 15; ww. w pkt 12 postanowienie Tarcze zegarka, EU:T:2014:879, pkt 22].
19 W trzeciej kolejności, co się tyczy rozmiaru nakładu pracy, jaki musiał włożyć doradca interwenienta, sąd Unii powinien zasadniczo uwzględnić całkowitą liczbę godzin pracy, które mogą wydawać się obiektywnie niezbędne w związku z postępowaniem przed Sądem [zob. ww. w pkt 12 postanowienie Airtours/Komisja, EU:T:2004:192, pkt 30; postanowienie z dnia 22 marca 2010 r., Mülhens/OHIM – Spa Monopole (MINERAL SPA), T‑93/06 DEP, EU:T:2010:106, pkt 21; ww. w pkt 12 postanowienie Tarcze zegarka, EU:T:2014:879, pkt 23 i przytoczone tam orzecznictwo]. Ponadto należy przypomnieć, że możliwość ocenienia przez sąd Unii wartości wykonanej pracy zależy od dokładności dostarczonych informacji [zob. podobnie ww. w pkt 12 postanowienie Airtours/Komisja, EU:T:2004:192, pkt 30; ww. w pkt 14 postanowienie OPDREX, EU:T:2010:447, pkt 13; ww. w pkt 12 postanowienie Esge/OHIM, EU:T:2014:356, pkt 16]. Chociaż brak takich informacji nie stanowi przeszkody dla ustalenia przez Sąd na zasadzie słuszności kwoty kosztów podlegających zwrotowi, to jednak sprawia on, że Sąd musi dokonać oceny żądań wnioskodawcy w sposób bezwzględnie ścisły [zob. podobnie postanowienia: z dnia 27 kwietnia 2009 r., Mülhens/OHIM – Conceria Toska (TOSKA), T‑263/03 DEP, EU:T:2009:118, pkt 18; z dnia 24 października 2011 r., Marcuccio/Komisja, T‑176/04 DEP II, EU:T:2011:616, pkt 27 i przytoczone tam orzecznictwo]. Tymczasem w niniejszej sprawie dostarczone przez interwenienta informacje na temat usług wykonanych przez jej doradcę nie są dokładne, ponieważ polegają na przedstawieniu krótkiego opisu poszczególnych świadczeń, a interwenient, na poparcie swego wniosku w tym względzie, przedłożył jedynie skierowane do skarżącej rozliczenie wydatków, które nie stanowi ani rachunku, ani faktury wystawionej interwenientowi przez jego doradcę.
W przedmiocie wykonanych usług prawnych
20 Interwenient opisuje, że „wykonane usługi prawne”, które były świadczone przez jego doradcę według stawki godzinowej wynoszącej 350 EUR, obejmowały „analizę pisma odwoławczego skarżącej, złożonego [w dniu 27 grudnia] 2011 r. (2 godziny)”, „konsultację orzecznictwa i doktryny mających zastosowanie w sprawie (4 godziny)”, „przygotowanie i złożenie w Sądzie odpowiedzi na [skargę] skarżącej (7 godzin)”, „analizę złożonej w Sądzie przez OHIM odpowiedzi na skargę (1 godzina)”, „analizę dwóch powiadomień z Sądu z dnia 24 kwietnia 2013 r. (0,5 godziny)”, „odpowiedź na powiadomienie, które obejmowało sprawozdanie na rozprawę, wniesienie o sprostowanie omyłki (1 godzina)”, „opracowanie i wysłanie pisma do Sądu dotyczącego języka rozprawy (0,5 godziny)”, „przygotowanie wystąpienia w obronie argumentów [interwenienta] na rozprawie ustnej dnia 5 czerwca 2013 r. przed Sądem Unii Europejskiej w Luksemburgu (6 godzin)” oraz „udział w rozprawie ustnej (18 godzin, ograniczone do 8 godzin)”.
21 Co się tyczy przede wszystkim stosowanej przez adwokata interwenienta stawki godzinowej wynoszącej 350 EUR, należy przypomnieć, że zgodnie z orzecznictwem wynagrodzenie według stawki godzinowej, o której zastosowanie wniesiono, winno być brane pod uwagę w zakresie, w jakim uwzględnienie wysokiej stawki godzinowej wydaje się stosowne wyłącznie jako wynagrodzenie usług świadczonych przez profesjonalistów zdolnych do pracy w sposób efektywny i szybki, a jego korelatem winno być w konsekwencji oszacowanie w sposób bezwzględnie ścisły całkowitej liczby godzin pracy niezbędnych z punktu widzenia prowadzenia postępowania spornego [zob. postanowienie z dnia 14 maja 2013 r., Arrieta D. Gross/OHIM – International Biocentric Foundation i in. (BIODANZA), T‑298/10 DEP, EU:T:2013:237, pkt 20 i przytoczone tam orzecznictwo].
22 W niniejszej sprawie Sąd stwierdza, że wynagrodzenie według stawki godzinowej, o której zastosowanie wniesiono, jest wysokie, jednak niepozbawione podstaw w kontekście tego rodzaju postępowania, ponieważ zgodnie z wnioskiem o ustalenie kosztów doradca interwenienta posiada „ponad 20 lat doświadczenia w dziedzinie własności intelektualnej”, oraz na podstawie orzecznictwa przytoczonego w pkt 21 powyżej wysoka stawka godzinowa ma za odpowiednik bezwzględnie ścisłe oszacowanie godzin pracy niezbędnych z punktu widzenia postępowania przed Sądem.
23 Co się tyczy usług prawnych związanych z odpowiedzią interwenienta na skargę, jego adwokat wskazuje całkowitą liczbę 13 godzin przeznaczonych na analizę skargi, konsultację orzecznictwa i doktryny oraz przygotowanie i złożenie odpowiedzi na skargę. Godziny te, naliczone według stawki godzinowej wynoszącej 350 EUR, przekładają się na łączną sumę 4550 EUR.
24 W tym względzie należy stwierdzić, że oprócz posiadania „ponad 20 lat doświadczenia w dziedzinie własności intelektualnej”, doradca interwenienta miał już szeroką wiedzę na temat sprawy, wynikającą z faktu reprezentowania interwenienta jeszcze przed wniesieniem skargi w postępowaniu głównym – w postępowaniu przed Wydziałem Sprzeciwów i przed izbą odwoławczą OHIM. Okoliczność ta może po części ułatwić pracę i skrócić czas konieczny do przygotowania odpowiedzi na skargę (zob. postanowienia: z dnia 13 stycznia 2006 r., IPK-München/Komisja, T‑331/94 DEP, Zb.Orz., EU:T:2006:11, pkt 59; z dnia 17 lipca 2012 r., Budějovický Budvar/OHIM – Anheuser-Busch (BUD), od T‑60/04 DEP do T‑64/04 DEP, EU:T:2012:390, pkt 19; ww. w pkt 13 postanowienie Phonebook of the World/OHIM, EU:T:2013:572, pkt 18). W swej odpowiedzi na skargę interwenient musiał zatem ustosunkować się jedynie do pojedynczego zarzutu, który został podniesiony w skardze, opartego na naruszeniu art. 6 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002 w związku z art. 25 ust. 1 lit. b) tego rozporządzenia, a dotyczącego podnoszonego indywidualnego charakteru zakwestionowanego wzoru. Tymczasem z akt sprawy przed OHIM wynika, że interwenient rozwinął już podobną argumentację prawną w postępowaniu przed izbą odwoławczą. Ponadto poruszona kwestia, jak to zostało wskazane w pkt 17 powyżej, nie była ani nowa, ani złożona. Wreszcie skarga, którą należało przeanalizować, miała cztery strony. Należy zatem stwierdzić, że zredagowanie odpowiedzi interwenienta na skargę nie wymagało misternej i dogłębnej analizy.
25 Należy także zauważyć, że złożona przez interwenienta odpowiedź na skargę, nie licząc załączników, miała 24 strony, zawierające liczne przedstawienia wzorów, a połowa z tych stron (strony 12–23) dotyczyła podstawy unieważnienia określonej w art. 25 ust. 1 lit. e) rozporządzenia nr 6/2002 i komentarzy na temat dotyczących tego zagadnienia decyzji organów wspólnotowych i krajowych. Tymczasem należy przypomnieć, podążając za tym, co zostało stwierdzone w pkt 17 powyżej, że drugie żądanie interwenienta, oparte na podstawie unieważnienia określonej we wspomnianym przepisie, nie dotyczyło kwestii, która była rozpatrywana w zaskarżonej decyzji, a co więcej, zresztą interwenient sam cofnął to żądanie podczas rozprawy. W konsekwencji argumentacja interwenienta rozwinięta posiłkowo w oparciu o tę podstawę unieważnienia nie może zostać uznana za niezbędną z punktu widzenia prowadzenia postępowania przed Sądem.
26 W tych okolicznościach Sąd uważa, że liczba 13 godzin pracy poświęconych na przygotowanie odpowiedzi na skargę oraz na inne związane z tym czynności wskazane w rozliczeniu adwokata interwenienta jest wygórowana i winna zostać ograniczona do 3 godzin.
27 Co się tyczy wreszcie usług prawnych związanych z rozprawą, która odbyła się w dniu 5 czerwca 2013 r., adwokat interwenienta wskazuje liczbę 17 godzin pracy obejmujących 6 godzin przygotowania, 8 godzin (po ograniczeniu) udziału w rozprawie oraz 3 godzin przeznaczonych na czynności z nią związane. Godziny te, naliczone według stawki godzinowej wynoszącej 350 EUR, przekładają się na łączną sumę 5950 EUR.
28 W tym względzie należy na wstępie odrzucić zawarte we wniosku o ustalenie kosztów twierdzenie interwenienta, zgodnie z którym „skarżąca wniosła o przeprowadzenie rozprawy, i na 3 dni przed datą rozprawy (dnia 3 czerwca 2013 r.) poinformowała Sąd, że sama w niej nie weźmie udziału”. Trzeba bowiem stwierdzić, iż to sam interwenient powiadomił Sąd, w piśmie z dnia 23 listopada 2012 r., że życzy sobie zostać wysłuchany, mimo że żadna z pozostałych stron nie wyraziła takiej chęci. Prawdą jest jednak, że skarżąca powiadomiła Sąd o swojej zamierzonej nieobecności na rozprawie dopiero na dwa dni przed jej przeprowadzeniem – zbyt późno, aby interwenient mógł wziąć poprawkę na tę nieobecność. Poza tym interwenient mógł, zgodnie ze swym życzeniem wyrażonym w piśmie z dnia 9 maja 2013 r., wystąpić przed Sądem w języku angielskim.
29 Należy również zauważyć, że na poparcie swego wniosku o przeprowadzenie rozprawy interwenient wskazał, zgodnie z art. 135a regulaminu postępowania, powody, dla których wnosił o wysłuchanie go. To skrótowe uzasadnienie (jedna strona) dotyczyło z jednej strony wyjaśnienia niektórych sprzeczności w ramach zastrzeżenia skarżącej odnoszącego się do „porównania dwóch znaków” w zaskarżonej decyzji, a z drugiej strony miało zapoznać Sąd z argumentacją, na której opierało się żądanie zmiany zaskarżonej decyzji poprzez wyraźne wskazanie w niej jako dodatkowej podstawy unieważnienia prawa do zakwestionowanego wzoru jego podobieństwa do należących do interwenienta wcześniejszych rejestracji znaków towarowych, zgodnie z art. 25 ust. 1 lit. e) rozporządzenia nr 6/2002. Tymczasem, jeżeli chodzi o pierwszy ze wskazanych powodów, wystarczy stwierdzić, że z uwagi na to, iż skarżąca w żaden sposób nie poparła swojego zastrzeżenia dotyczącego porównania spornych wzorów w zaskarżonej decyzji jako „porównania znaków”, zastrzeżenie to zostało odrzucone jako niedopuszczalne (zob. ww. w pkt 4 wyrok Zwierzę z rodziny kotowatych w fazie wyskoku, EU:T:2013:584, pkt 28, 33–35), przy czym nie było potrzeby przeprowadzenia długiej dyskusji służącej wyjaśnieniu wewnętrznych sprzeczności w ramach tego zastrzeżenia lub oddaleniu tego zastrzeżenia. Co się tyczy drugiego ze wskazanych powodów, należy przypomnieć, że na rozprawie w dniu 5 czerwca 2013 r. (zob. pkt 3 powyżej) interwenient cofnął związane z tym powodem żądanie, w związku z czym szczegółowe przedstawienie go nie było konieczne. Ponadto, jeżeli chodzi o podstawę unieważnienia opartą na art. 6 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002 w związku z art. 25 ust. 1 lit. b) tego rozporządzenia, interwenient poprzestał zasadniczo na powtórzeniu argumentów sformułowanych już przez OHIM będący stroną pozwaną w postępowaniu głównym.
30 W tych okolicznościach okazuje się, że w ramach godzin wskazanych jako poświęcone na przygotowanie rozprawy i na udział w niej oraz na związane z tą rozprawą czynności, niezbędne z punktu widzenia obrony praw interwenienta przed Sądem okazały się tylko godziny, które były poświęcone na faktyczne uczestnictwo w rozprawie i na jej przygotowanie w rozsądnym wymiarze czasu. Tymczasem z protokołu z rozprawy w sprawie zakończonej ww. w pkt 4 wyrokiem Zwierzę z rodziny kotowatych w fazie wyskoku (EU:T:2013:584) wynika, że przeprowadzona w dniu 5 czerwca 2013 r. rozprawa odbyła się pod nieobecność skarżącej w godzinach od 9.35 do 10.30, a zatem trwała około godziny. W rezultacie Sąd uważa, że przyjęta w rozliczeniu adwokata interwenienta liczba 17 godzin pracy poświęconych na samą rozprawę i na jej przygotowanie jest oczywiście wygórowana i winna zostać ograniczona do dwóch godzin.
31 Zważywszy na powyższe rozważania, słuszne będzie ustalenie wydatków, które podlegają zwrotowi i są związane z „wykonanymi usługami prawniczymi”, które były świadczone przez doradcę interwenienta i były niezbędne z punktu widzenia postępowania przed Sądem, na kwotę 1750 EUR.
W przedmiocie kosztów tłumaczenia
32 Interwenient wskazuje, że „koszty tłumaczenia”, wynoszące łącznie 2011,69 EUR, obejmowały „tłumaczenie z języka polskiego na angielski powiadomień z Sądu z dnia 24 kwietnia 2012 r. oraz 25 maja 2012 r. oraz skargi skarżącej” (160,86 EUR), „tłumaczenie z języka niemieckiego na polski pełnomocnictwa udzielonego przez interwenienta jego pełnomocnikowi oraz zaświadczenia wystawionego przez Rejestr Handlowy” (135,95 EUR), „tłumaczenie z języka hiszpańskiego na polski odpowiedzi złożonej w imieniu [interwenienta]” (1351,16 EUR), „tłumaczenie powiadomienia z Sądu z dnia 6 września 2012 r. z języka polskiego na angielski” (50 EUR), „tłumaczenie odpowiedzi OHIM na skargę, złożonej do Sądu w Luksemburgu” (165,34 EUR) i „tłumaczenie dwóch powiadomień z Sądu z dnia 24 kwietnia 2013 r. z języka polskiego na angielski” (148,38 EUR).
33 Przede wszystkim, co się tyczy kwoty 1351,16 EUR żądanej tytułem tłumaczenia odpowiedzi interwenienta na skargę z języka hiszpańskiego na polski, należy na wstępie wskazać, że z przedstawionych przez interwenienta dokumentów poświadczających wynika, iż żądana za to „tłumaczenie” kwota ma w rzeczywistości na celu sfinansowanie czterech różnych usług polegających na trzech tłumaczeniach i „wprowadzeniu zmian do projektu [odpowiedzi na skargę]” (35 EUR), którego kosztem skarżąca nie może zostać obciążona. Należy uściślić, że z jednej strony owe trzy tłumaczenia zostały dokonane na polski nie z hiszpańskiego, jak utrzymuje interwenient, lecz z angielskiego, z drugiej zaś strony odpowiadają, po pierwsze, „powiadomieniu z Sądu z dnia 15 maja 2012 r.” (15 EUR), po drugie „projektowi [odpowiedzi na skargę]” (479,76 EUR) i po trzecie, „dokumentom załączonym do odpowiedzi” (821,40 EUR).
34 Tymczasem wśród tłumaczeń tych dokumentów jedynie tłumaczenie odpowiedzi na skargę na język postępowania należy uznać za niezbędne w związku z postępowaniem przed Sądem, gdyż z art. 131 § 4 akapit drugi regulaminu postępowania wynika, iż każda ze stron jest obowiązana do sporządzenia przekładu na język postępowania pism procesowych lub dokumentów, innych niż skarga, złożonych przez nią w innym języku niż język postępowania. Jeżeli chodzi o wspomniane powyżej dokumenty załączone do odpowiedzi na skargę, należy zauważyć, że pismo przewodnie do odpowiedzi na skargę wskazuje na cztery grupy dokumentów, zawierające również te, które zostały przetłumaczone.
35 Pierwsze trzy grupy dokumentów załączonych do odpowiedzi na skargę stanowią zaświadczenie wydane przez Rejestr Spółek potwierdzające istnienie i formę prawną interwenienta, udzielone przez niego pełnomocnictwo do reprezentowania go i zaświadczenie potwierdzające, że wyznaczony pełnomocnik jest wpisany na listę adwokatów, a zatem dokumenty, których przedstawienie jest wymagane na podstawie art. 44 §§ 3 i 5 regulaminu postępowania. Tymczasem, o ile na mocy art. 35 § 3 akapity pierwszy i drugi regulaminu postępowania wszystkie załączniki do pism stron powinny zostać przedstawione w języku postępowania lub – gdy są przedstawione w innym języku – załącza się do nich przekład na język postępowania, o tyle z art. 43 § 4 wspomnianego regulaminu wynika, że do danego pisma procesowego należy załączyć jedynie powołane w nim dokumenty. Załączniki służą bowiem uzasadnieniu argumentacji przedstawionej w pismach stron i ilustracji ich treści. Natomiast dokumenty, których przedstawienie jest wymagane w art. 44 §§ 3 i 5 regulaminu postępowania, nie mają funkcji ilustracyjnej, a ich celem jest umożliwienie Sądowi sprawdzenia, czy dane pismo procesowe jest dopuszczalne z punktu widzenia reprezentacji osoby fizycznej lub prawnej, w imieniu której zostały złożone. Ponadto przepis ten nie wymaga, by rzeczone dokumenty były przedstawiane w języku postępowania. Wynika z tego, że ponieważ, po pierwsze, interwenient nie był obowiązany do załączenia do odpowiedzi na skargę dokumentów, których przedstawienie było w każdym wypadku wymagane na mocy art. 44 §§ 3 i 5 tego regulaminu, a po drugie, nie był także zobowiązany do przedstawienia tych dokumentów w języku postępowania, koszty poniesione na tłumaczenie tych dokumentów nie były niezbędne w związku z postępowaniem przed Sądem [zob. postanowienie z dnia 6 marca 2013 r., Polsko-Amerykański dom inwestycyjny/OHIM, T‑332/10 DEP, EU:T:2013:104, pkt 56, 57].
36 Jeżeli chodzi o czwartą grupę załączników, na którą składały się rozmaite decyzje, należy zauważyć, że wszystkie dokumenty, które poddano tłumaczeniu, zostały przetłumaczone na język angielski. W niniejszej sprawie zaś angielski nie jest językiem postępowania przed Sądem, gdyż językiem tym jest polski. W rezultacie tłumaczenie tych dokumentów nie może zostać uznane za niezbędne z punktu widzenia postępowania przed Sądem (zob. postanowienie z dnia 12 września 2012 r., Klosterbrauerei Weissenohe/Torresan, C‑5/10 P-DEP, EU:C:2012:562, pkt 29).
37 Jednocześnie za niezbędne z punktu widzenia postępowania przed Sądem nie można uznać tłumaczeń doręczeń lub powiadomień ze strony Sądu, dotyczących skargi i odpowiedzi OHIM na skargę, ponieważ również te tłumaczenia zostały dokonane na język angielski, który nie jest językiem postępowania.
38 Wreszcie należy stwierdzić, że o ile tłumaczenie projektu odpowiedzi na skargę stanowi koszt podlegający zwrotowi, o tyle związana z nim kwota 479,76 EUR musi w niniejszym przypadku zostać obniżona o połowę, ponieważ połowa tego pisma dotyczyła możliwości zastosowania podstawy unieważnienia określonej w art. 25 ust. 1 lit. e) rozporządzenia nr 6/2002, którego posiłkowe powołanie nie było niezbędne z punktu widzenia postępowania przed Sądem (zob. pkt 17, 25 powyżej).
39 W tych okolicznościach Sąd uważa, że kwota 2011,69 EUR żądana z tytułu „kosztów tłumaczenia” jest wygórowana i słuszne będzie ustalenie wydatków, które podlegają zwrotowi i są związane z kosztami tłumaczenia niezbędnymi w związku z postępowaniem przed Sądem na kwotę 239,88 EUR.
W przedmiocie wydatków bieżących
40 Interwenient wskazuje, że „wydatki bieżące” poniesione na przelot i pobyt P. Gonzáleza-Buena Catalána de Ocóna, jego doradcy, w celu stawienia się na rozprawie w dniu 5 czerwca 2013 r. i opiewające na łączną kwotę 1165,65 EUR obejmowały koszty „biletu lotniczego (klasa ekonomiczna)” (550,20 EUR), „taksówek (na lotniska w Madrycie i Luksemburgu oraz do Trybunału Sprawiedliwości, i z powrotem)” (154 EUR), „hotel[u]” (279 EUR) i „wyżywienia” (182,45 EUR).
41 W tym względzie należy na wstępie zauważyć, że faktury przedstawione przez interwenienta celem wykazania kosztów wyżywienia jego doradcy w Luksemburgu wskazują na obecność drugiej osoby. Wystawiona w dniu 4 czerwca 2013 r. o godz. 20.44 faktura z kolacji opiewająca na kwotę 154,65 EUR wyraźnie wskazuje na „dwa nakrycia”, a ponadto liczba spożytych dań i napoi ewidentnie sugeruje obecność drugiego współbiesiadnika. Jednocześnie wystawiona w dniu 5 czerwca 2013 r. o godz. 12.23 faktura z obiadu, opiewająca na kwotę 27,90 EUR, również w sposób wyraźny wskazuje, że „dwie osoby” spożyły „2 menu degustacyjne”. Ponadto faktura z hotelu, w którym zatrzymał się doradca interwenienta, mimo uwzględnienia w taryfie „B&B” w cenie 250 EUR śniadania w dniu 5 czerwca 2013 r. ukazuje, że przy tej okazji zostało zamówione jeszcze jedno śniadanie („PDJ”) w cenie 29 EUR.
42 Tymczasem należy przypomnieć, że koszty podróży i pobytu poniesione przez osoby inne niż dany adwokat podlegają zwrotowi wyłącznie w przypadku, gdy obecność tych osób jest niezbędna z punktu widzenia postępowania [zob. postanowienia z dnia 8 lipca 1998 r., Eugénio Branco/Komisja, T‑85/94 (92), Rec, EU:T:1998:156, pkt 24; z dnia 8 lipca 2004 r., De Nicola/EBI, T‑7/98 DEP, T‑208/98 DEP i T‑109/99 DEP, Zb.Orz.SP, EU:T:2004:217, pkt 40].
43 W niniejszej sprawie interwenient nie przedstawił żadnych informacji pozwalających na ustalenie, kim była ta druga osoba, która zresztą nie pojawiła się na rozprawie przed Sądem. W konsekwencji mające związek z tą osobą koszty nie należą do „kosztów niezbędnych” w rozumieniu art. 91 lit. b) regulaminu postępowania. W rezultacie koszt drugiego śniadania nie podlega uwzględnieniu, a kwota, na jaką opiewa faktura za obiad w dniu 5 czerwca 2013 r. powinna zostać podzielona przez dwa. Co więcej, jako że wspomniany artykuł nie ma na celu dokonania zwrotu kosztów luksusowego wyżywienia, faktura z kolacji w dniu 4 czerwca 2013 r. powinna zostać obniżona do 40 EUR.
44 Natomiast żądanie zwrotu kosztów biletu lotniczego wynoszących 550,20 EUR wydaje się być racjonalne dla przelotu tam i z powrotem z Madrytu do Luksemburga i jest uzasadnione wobec przedstawienia odpowiedniej faktury.
45 W tych okolicznościach Sąd uważa, że kwota 1165,65 EUR żądania tytułem „wydatków bieżących” jest wygórowana i słuszne będzie ustalenie wydatków, które podlegają zwrotowi i są związane z kosztami podróży do Luksemburga i pobytu tam P. Gonzáleza-Buena Catalána de Ocóna, obejmującymi, odpowiednio, kwotę 550,20 EUR za bilet lotniczy, 154 EUR za taksówki, 250 EUR za hotel i 53,95 EUR za wyżywienie, na kwotę 1008,15 EUR.
Wnioski
46 Ze względu na całość powyższych rozważań słuszne będzie ustalenie kosztów podlegających zwrotowi poniesionych przez interwenienta z tytułu postępowania przed Sądem na kwotę 2998,03 EUR, która to kwota uwzględnia wszystkie okoliczności sprawy do chwili wydania niniejszego postanowienia.
47 W rezultacie nie ma potrzeby orzekania odrębnie w przedmiocie kosztów poniesionych przez strony w związku z niniejszym postępowaniem w sprawie ustalenia kosztów (zob. podobnie postanowienia z dnia 28 lutego 2013 r.: Komisja/Marcuccio, C‑513/08 P‑DEP, EU:C:2013:109, pkt 22; Komisja/Marcuccio, C‑528/08 P-DEP, EU:C:2013:110, pkt 32; zob. także postanowienie z dnia 2 marca 2009 r., Fries Guggenheim/Cedefop, T‑373/04 DEP, EU:T:2009:43, pkt 32 i przytoczone tam orzecznictwo).
Z powyższych względów
SĄD (ósma izba)
postanawia, co następuje:
Łączna wysokość kosztów podlegających zwrotowi przez Danutę Budziewską na rzecz Puma SE zostaje ustalona na kwotę 2998,03 EUR.
Sporządzono w Luksemburgu w dniu 4 lutego 2015 r.