WYROK SĄDU (ósma izba w składzie powiększonym)
z dnia 24 stycznia 2024 r.(*)
Unia gospodarcza i walutowa – Unia bankowa – Jednolity mechanizm restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji kredytowych i niektórych firm inwestycyjnych (SRM) – Jednolity bankowy fundusz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji (SRF) – Decyzja SRB w sprawie obliczania składek ex ante za 2021 r. – Obowiązek uzasadnienia – Równość traktowania – Zasada proporcjonalności – Zakres uznania przysługującego SRB – Zarzut niezgodności z prawem – Podstawa prawna rozporządzenia (UE) nr 806/2014 – Zakres uznania, jakim dysponuje Komisja
W sprawie T‑405/21
Dexia Crédit Local, z siedzibą w Paryżu (Francja), którą reprezentowali H. Gilliams i J.-M. Gollier, adwokaci,
strona skarżąca,
przeciwko
Jednolitej Radzie ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (SRB), którą reprezentowali J. Kerlin i C. De Falco, w charakterze pełnomocników, których wspierali H.-G. Kamann, F. Louis, P. Gey i V. Del Pozo Espinosa de los Monteros, adwokaci,
strona pozwana,
popieranej przez
Parlament Europejski, który reprezentowali J. Etienne i O. Denkov, w charakterze pełnomocników,
przez
Radę Unii Europejskiej, którą reprezentowali E. d’Ursel i A. Westerhof Löfflerová, w charakterze pełnomocników,
oraz przez
Komisję Europejską, którą reprezentowali D. Triantafyllou i A. Steiblytė, w charakterze pełnomocników,
interwenienci,
SĄD (ósma izba w składzie powiększonym),
w składzie: A. Kornezov, prezes, G. De Baere, D. Petrlík (sprawozdawca), K. Kecsmár i S. Kingston, sędziowie,
sekretarz: L. Ramette, administrator,
uwzględniając pisemny etap postępowania,
po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 1 marca 2023 r.,
wydaje następujący
Wyrok
1 W swej opartej na art. 263 TFUE skardze wnosząca ją, Dexia Crédit Local, żąda stwierdzenia nieważności decyzji SRB/ES/2021/22, wydanej przez Jednolitą Radę ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (SRB) [Single Resolution Board] w dniu 14 kwietnia 2021 r. w sprawie obliczanych ex ante za 2021 r. składek [zwanych dalej „składkami ex ante”] do jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji (zwanej dalej „zaskarżoną decyzją”) w zakresie, w jakim decyzja ta jej dotyczy.
[…]
III. Żądania stron
22 Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w dotyczącym jej zakresie;
– obciążenie SRB kosztami postępowania.
23 SRB wnosi do Sądu o:
– oddalenie skargi;
– obciążenie strony skarżącej kosztami postępowania;
– tytułem ewentualnym, w przypadku stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji, utrzymania jej skutków w mocy aż do momentu jej zastąpienia inną decyzją lub, co najmniej, na okres sześciu miesięcy począwszy od daty uprawomocnienia się niniejszego wyroku.
24 Parlament Europejski wnosi do Sądu o:
– oddalenie skargi w zakresie, w jakim opiera się ona na zarzucie niezgodności z prawem rozporządzenia nr 806/2014, który został podniesiony w piątym i szóstym z zarzutów tej skargi;
– obciążenie strony skarżącej kosztami postępowania.
25 Rada Unii Europejskiej wnosi do Sądu o:
– oddalenie skargi;
– obciążenie strony skarżącej kosztami postępowania.
26 Komisja wnosi do Sądu o:
– oddalenie skargi;
– obciążenie strony skarżącej kosztami postępowania.
IV. Co do prawa
[…]
A. W przedmiocie zarzutów niezgodności z prawem rozporządzenia nr 806/2014 i rozporządzenia delegowanego 2015/63
1. W przedmiocie zarzutów piątego i szóstego, dotyczących zarzutów niezgodności z prawem przepisów rozporządzenia nr 806/2014 w świetle traktatów
29 W pierwszej kolejności skarżąca podnosi, że art. 5, 69 i 70 rozporządzenia nr 806/2014, na podstawie których SRB określiła roczny poziom docelowy i jej składki ex ante, są niezgodne z prawem. Przepisy te miały zostać przyjęte na podstawie art. 114 TFUE, podczas gdy w niniejszym przypadku ustanowiona na mocy tego rozporządzenia niezależna agencja europejska SRB zastąpiła KOR właściwe do określania rocznego poziomu docelowego i składek ex ante.
30 W drugiej kolejności zdaniem skarżącej przepisy, których zgodność z prawem jest kwestionowana w ramach zarzutu szóstego, a mianowicie art. 69 i 70 rozporządzenia nr 806/2014, jak wyjaśniła ona w odpowiedzi na zadane jej przez Sąd pytania na piśmie, stanowią „przepisy podatkowe” w rozumieniu art. 114 ust. 2 TFUE, w związku z czym nie mogły one zostać przyjęte na podstawie ust. 1 tego postanowienia traktatowego. Ze względu na to bowiem, że w przepisach tych przewidziano nałożenie obowiązku uiszczania składek ex ante, mają one charakter podatkowy, gdyż nie stanowią rzeczywistego i proporcjonalnego wynagrodzenia za określoną usługę. Skarżąca nie może bowiem oczekiwać jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego za ich uiszczenie, zważywszy na potwierdzony przez Komisję i SRB fakt, że jej sytuacja jest uregulowana przepisami obowiązującymi w chwili jej restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, jeszcze przed wejściem w życie dyrektywy 2014/59, i że w przypadku jej upadłości nie będzie można zastosować wobec niej żadnego narzędzia restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.
31 Podobnie za pomocą składek ex ante realizowane są jedynie cele uzasadnione interesem publicznym, co zostało orzeczone przez Sąd w wyroku z dnia 20 stycznia 2021 r., ABLV Bank/SRB (T‑758/18, EU:T:2021:28, pkt 70, 71). Realizacja celu uzasadnionego interesem publicznym, polegającym na zapewnieniu stabilności finansowej systemu bankowego, przysparza zaś korzyści nie tylko instytucjom podlegającym obowiązkowi opłacania składek ex ante, lecz również wszystkim podmiotom gospodarczym Unii.
32 Wynika z tego, że jedynie art. 352 TFUE mógłby stanowić podstawę prawną do przyjęcia art. 5, 69 i 70 rozporządzenia nr 806/2014.
33 SRB, Parlament, Rada i Komisja kwestionują tę argumentację.
34 Na wstępie należy przypomnieć, że wybór podstawy prawnej aktu Unii musi opierać się na obiektywnych czynnikach mogących być przedmiotem kontroli sądowej, do których należą w szczególności cel i treść tego aktu [zob. opinia 1/15 (Umowa UE–Kanada o danych PNR) z dnia 26 lipca 2017 r., EU:C:2017:592, pkt 76 i przytoczone tam orzecznictwo; wyrok z dnia 4 września 2018 r., Komisja/Rada (umowa z Kazachstanem), C‑244/17, EU:C:2018:662, pkt 36].
35 Akty ustawodawcze przyjęte na podstawie art. 114 ust. 1 TFUE powinny, po pierwsze, stanowić środki dotyczące zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich, i, po drugie, mieć na celu ustanowienie rynku wewnętrznego i zapewnienie jego funkcjonowania (wyrok z dnia 22 stycznia 2014 r., Zjednoczone Królestwo/Parlament i Rada, C‑270/12, EU:C:2014:18, pkt 100).
36 W pierwszej kolejności, aby przeanalizować to, czy art. 5, 69 i 70 rozporządzenia nr 806/2014 mogły zostać przyjęte na podstawie art. 114 ust. 1 TFUE, należy zbadać, czy przepisy te spełniają dwa wskazane w pkt 35 powyżej warunki.
37 Po pierwsze, należy przypomnieć, że art. 114 TFUE może być stosowany jako podstawa prawna tylko wtedy, gdy z aktu prawnego w sposób obiektywny i rzeczywisty wynika, iż został on przyjęty w celu poprawy warunków ustanowienia rynku wewnętrznego i zapewnienia jego funkcjonowania (zob. wyrok z dnia 22 stycznia 2014 r., Zjednoczone Królestwo/Parlament i Rada, C‑270/12, EU:C:2014:18, pkt 113 i przytoczone tam orzecznictwo).
38 W niniejszej sprawie w szczególności z motywów 1 i 3 rozporządzenia nr 806/2014 oraz z motywu 1 dyrektywy 2014/59 wynika, że rozporządzenie to zostało przyjęte w kontekście kryzysu gospodarczo-finansowego, który ujawnił brak na poziomie Unii instrumentów umożliwiających skuteczne stawianie czoła ryzyku stwarzanemu przez instytucje znajdujące się w trudnej sytuacji finansowej, która to sytuacja zmuszała państwa członkowskie do korzystania, w celu wsparcia takich instytucji, z publicznych środków finansowych.
39 Z motywu 1 rozporządzenia nr 806/2014 wynika również, że kryzys ten uwidocznił to, iż funkcjonowanie rynku wewnętrznego w tym obszarze jest zagrożone oraz rosnące ryzyko rozdrobnienia rynku usług finansowych. Stanowiło to prawdziwy powód do obaw na rynku wewnętrznym, na którym banki powinny były być w stanie prowadzić działalność transgraniczną na znaczną skalę, podczas gdy stwierdzono ograniczenie takiej działalności, związane z obawą wystąpienia efektu domina.
40 Ponadto prawodawca Unii w motywach 2–4 i 12 rozporządzenia nr 806/2014 podkreślił, że rozbieżności w zakresie krajowych przepisów dotyczących restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz stosowanych przez odpowiednie państwa członkowskie praktyk administracyjnych, jak również brak w ramach unii bankowej jednolitej procedury decyzyjnej dotyczącej restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji przyczyniają się do wzajemnego braku zaufania pomiędzy krajowymi systemami bankowymi, również w przypadku państw członkowskich nieobjętych SRM, jak również do niestabilności rynku, a to ze względu na to, że nie zapewniają one jakiejkolwiek przewidywalności co do ewentualnych skutków upadłości danego banku. Rozbieżności te mogły również skutkować, wyłącznie ze względu na miejsce siedziby niektórych banków, wyższymi kosztami kredytów w przypadku tych banków i ich klientów, niezależnie od ich rzeczywistej wypłacalności.
41 Wreszcie prawodawca Unii podkreślił w motywach 9 i 19 rozporządzenia nr 806/2014, że tak długo, jak przepisy i praktyki dotyczące restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, a także szczegółowe zasady dotyczące podziału obciążenia pozostaną w gestii poszczególnych państw członkowskich, a środki finansowe potrzebne do sfinansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji będą pozyskiwane i wydatkowane na szczeblu krajowym, związek między państwami członkowskimi a sektorem bankowym nie zostanie w pełni zerwany, a rynek wewnętrzny pozostanie rozdrobniony. Sytuacja taka ogranicza działalność transgraniczną banków, utrudnia korzystanie z podstawowych wolności, a także prowadzi do zakłóceń konkurencji na rynku wewnętrznym.
42 W świetle tych rozważań rozporządzenie nr 806/2014 ma na celu rozluźnienie związku łączącego sytuację budżetową każdego państwa członkowskiego, tak jak jest ona postrzegana, z kosztami finansowania banków i przedsiębiorstw, które mają w nim siedzibę, a także przeniesienie odpowiedzialności za finansowanie stabilizacji systemu finansowego na sektor finansowy w jego całokształcie.
43 Jak zaś wskazano w jego art. 1, w rozporządzeniu nr 806/2014 ustanowiona została w szczególności jednolita procedura restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji finansowych, które powinny być stosowane przez SRB w celu przeciwdziałania zagrożeniom, o których mowa w pkt 38–41 powyżej.
44 Zasadniczym elementem tych zasad i procedury jest SRF, który umożliwia, jak wynika z art. 67 i 76 rozporządzenia nr 806/2014 oraz z motywu 107 tego rozporządzenia, zapewnienie skutecznego stosowania instrumentów restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, jak również przyczynia się do finansowania tych instrumentów poprzez zapewnienie ich skutecznego stosowania.
45 Aby zapewnić, że w SRF znajdują się wystarczające środki finansowe, jest on finansowany, w świetle rozważań przedstawionych w pkt 38–41 powyżej, w szczególności z wpłacanych przez instytucje składek ex ante, których kwota zależy od ostatecznego poziomu docelowego i jest obliczana według zasad ustanowionych w art. 69 i 70 rozporządzenia nr 806/2014.
46 Tak więc uiszczenie tych składek, w kwocie ustalonej zgodnie z art. 69 i 70 rozporządzenia nr 806/2014, zapewnia skuteczne stosowanie jednolitych zasad i jednolitej procedury restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji finansowych. Zasady określające wysokość tych składek z kolei, jak wynika z motywów 12 i 19 tego rozporządzenia, zapobiegają tworzeniu się przeszkód w korzystaniu z podstawowych wolności czy też zakłóceń konkurencji na rynku wewnętrznym, które powstawałyby w wyniku stosowania rozbieżnych praktyk krajowych.
47 Ponadto prawodawca Unii podkreślił w motywach 11, 31 i 39 rozporządzenia nr 806/2014, że jednolite stosowanie systemu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w uczestniczących w nim państwach członkowskich zostanie wzmocnione dzięki powierzeniu tego zadania SRB, która została stworzona specjalnie w celu zapewnienia szybkiego i skutecznego procesu decyzyjnego w przypadkach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, a także powinna zapewnić odpowiednie uwzględnienie krajowej stabilności finansowej, stabilności finansowej Unii oraz rynku wewnętrznego. W tym kontekście w art. 5 tego rozporządzenia przewidziano, że SRB należy uznać za KOR w rozumieniu dyrektywy 2014/59, w sytuacji gdy wykonuje on zadania i uprawnienia powierzone takiemu właśnie KOR. Przepis ten pozwala zatem SRB na działanie w ramach unii bankowej jako organ w pełni decyzyjny w dziedzinie restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji i, co za tym idzie, biorąc pod uwagę również rozważania przedstawione w pkt 38–41 powyżej, ma ona również na celu polepszenie funkcjonowania rynku wewnętrznego.
48 W świetle powyższego należy stwierdzić, że rozporządzenie nr 806/2014, a w szczególności jego art. 5, 69 i 70, ma na celu usprawnienie ustanowienia rynku wewnętrznego i polepszenie jego funkcjonowania.
49 Po drugie, należy przypomnieć, że poprzez zawarte w art. 114 TFUE sformułowanie „środki dotyczące zbliżenia” autorzy traktatu FUE pragnęli powierzyć prawodawcy Unii, w zależności od sytuacji ogólnej i okoliczności konkretnego przypadku w ramach harmonizowanej dziedziny, pewien zakres uznania co do techniki zbliżania prawodawstwa najwłaściwszej dla uzyskania zamierzonego rezultatu, w szczególności w dziedzinach, które charakteryzują się złożonymi właściwościami technicznymi (zob. wyrok z dnia 22 stycznia 2014 r., Zjednoczone Królestwo/Parlament i Rada, C‑270/12, EU:C:2014:18, pkt 102 i przytoczone tam orzecznictwo).
50 W konsekwencji prawodawca Unii, w zakresie wyboru techniki zbliżenia i biorąc pod uwagę zakres uznania, z jakiego korzysta co do środków, o których mowa w art. 114 TFUE, może przekazać organowi lub jednostce organizacyjnej Unii uprawnienia mające na celu wprowadzenie w życie zamierzonej harmonizacji. Tak jest w szczególności w przypadku, gdy do wydania danych środków konieczne jest posiadanie przez taki podmiot szczególnej wiedzy fachowej i technicznej, a także zdolności do podejmowania działań (wyrok z dnia 22 stycznia 2014 r., Zjednoczone Królestwo/Parlament i Rada, C‑270/12, EU:C:2014:18, pkt 105).
51 W tym kontekście, po pierwsze, należy zauważyć, że, jak wynika z pkt 38–42 powyżej, do wydania środków w dziedzinie restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji konieczne jest posiadanie przez podmiot, który ma je podjąć, szczególnej wiedzy fachowej i technicznej. Po drugie, jak wynika z rozważań przedstawionych w pkt 47 powyżej, SRB została ustanowiona w celu zapewnienia stosowania jednolitych zasad i jednolitej procedury restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji, a także wspierania tego stosowania. W tych okolicznościach prawodawca Unii mógł w art. 5 rozporządzenia nr 806/2014 przewidzieć, że SRB należy uznać za KOR w rozumieniu dyrektywy 2014/59, w sytuacji gdy wykonuje ona zadania i uprawnienia powierzone takiemu właśnie KOR, oraz mógł jej powierzyć uprawnienia do ustalania, na podstawie art. 69 i 70 tego rozporządzenia, kwoty składek ex ante oraz do zarządzania środkami finansowymi dostępnymi w SRF zgodnie z art. 67 ust. 2 i 3 tego rozporządzenia.
52 Ponadto, jak wynika z pkt 45 i 46 powyżej, art. 69 i 70 rozporządzenia nr 806/2014 stanowią istotny element procedury restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji i rządzących nią zasad, który przyczynia się do uniknięcia sytuacji, w jakiej rozbieżne praktyki krajowe utrudniałyby korzystanie z podstawowych wolności lub zakłócałyby konkurencję na rynku wewnętrznym.
53 Podobnie, jak wynika z pkt 47 powyżej, w art. 5 rozporządzenia nr 806/2014 przewidziany został środek dotyczący zbliżenia ustawodawstw dotyczących restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, który wspiera jednolite stosowanie procedury restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji oraz rządzących nią zasad.
54 W tych okolicznościach art. 5, 69 i 70 rozporządzenia nr 806/2014 można uznać za przepisy dotyczące zbliżenia przepisów państw członkowskich w dziedzinie restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji w unii bankowej.
55 Wniosku tego nie może podważyć podniesiony przez skarżącą argument, zgodnie z którym utworzenie SRB na mocy rozporządzenia nr 806/2014 nie spełnia wymogów określonych w wyroku z dnia 2 maja 2006 r., Zjednoczone Królestwo/Parlament i Rada (C‑217/04, EU:C:2006:279, pkt 44, 45).
56 Ponadto w wyroku z dnia 2 maja 2006 r., Zjednoczone Królestwo/Parlament i Rada (C‑217/04, EU:C:2006:279) Trybunał podkreślił, że zadania powierzone organowi mającemu przyczyniać się do realizacji procesu harmonizacji powinny być ściśle związane z dziedzinami będącymi przedmiotem aktów dokonujących zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich, co ma miejsce „w szczególności” w przypadku, gdy organ ten wykonuje świadczenia na rzecz organów krajowych lub podmiotów, które mają wpływ na jednolite wykonanie przepisów harmonizujących i mogą ułatwić ich stosowanie (wyrok z dnia 2 maja 2006 r., Zjednoczone Królestwo/Parlament i Rada, C‑217/04, EU:C:2006:279, pkt 45).
57 Przedstawiwszy te wyjaśnienia, Trybunał podkreślił te cechy charakterystyczne zawisłej przed nim sprawy, które pozwoliły, w charakteryzujących ją okolicznościach, uznać, że zadania powierzone rozpatrywanemu w niej organowi są ściśle związane z dziedzinami będącymi przedmiotem aktów dokonujących zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych rozpatrywanych w tej sprawie państw członkowskich.
58 Taki ścisły związek między zadaniami powierzonymi SRB i dziedziną uregulowaną w rozporządzeniu nr 806/2014 zachodzi również w niniejszej sprawie. Powierzone SRB w tym rozporządzeniu zadania, które zostały opisane w pkt 51 powyżej, wpisują się bowiem w kontekst tworzenia unii bankowej, co wiązało się, jak wskazał prawodawca Unii w motywie 5 tego rozporządzenia, z jednolitym, pełnym i szczegółowym uregulowaniem usług finansowych. W tym kontekście, jak wynika z motywu 35 tego rozporządzenia, SRB odgrywa ważną rolę w zapewnianiu spójności między praktykami nadzorczymi i praktykami w zakresie restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji na obszarze całej Unii. Ponadto zgodnie z art. 31 ust. 1 i art. 70 ust. 2 tego rozporządzenia, wykonując swoje zadania SRB ściśle współpracuje z KOR, w tym również przy obliczaniu składek ex ante. Zadania powierzone SRB w rozporządzeniu nr 806/2014 wywierają zatem wpływ na jednolite wykonywanie przepisów harmonizujących i mogą ułatwić ich stosowanie.
59 W tych okolicznościach skarżąca nie może twierdzić, że zadania powierzone SRB nie pozostają ściśle związane z dziedzinami będącymi przedmiotem aktów, za pomocą których dokonuje się zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich w danej dziedzinie.
60 Z całości powyższych rozważań wynika, że art. 5, 69 i 70 rozporządzenia 806/2014 spełniają wymogi przewidziane w art. 114 ust. 1 TFUE.
61 W drugiej kolejności skarżąca utrzymuje, że art. 69 i 70 rozporządzenia nr 806/2014, w zakresie, w jakim przewidziano w nich obowiązek uiszczania składek ex ante, mają charakter podatkowy w rozumieniu art. 114 ust. 2 TFUE i nie mogą zatem zostać przyjęte na podstawie art. 114 ust. 1 TFUE.
62 Artykuł 114 ust. 2 TFUE stanowi, że ust. 1 tego postanowienia nie ma w szczególności zastosowania do „przepisów podatkowych”.
63 Co się tyczy wykładni wyrażenia „przepisy podatkowe”, należy stwierdzić, że w traktacie FUE nie zawarto jego definicji (zob. podobnie wyrok z dnia 29 kwietnia 2004 r., Komisja/Rada, C‑338/01, EU:C:2004:253, pkt 63).
64 Niemniej jednak z orzecznictwa Trybunału wynika, że opłata uiszczana przez podmioty gospodarcze działające w danym sektorze nie ma charakteru podatkowego w szczególności w sytuacji, gdy jest ona bezpośrednio przeznaczona wyłącznie na finansowanie wydatków tego sektora, które są niezbędne do jego funkcjonowania, a w szczególności w celu jego stabilizacji (zob. podobnie i analogicznie wyrok z dnia 11 lipca 1989 r., Schräder HS Kraftfutter, 265/87, EU:C:1989:303, pkt 9, 10).
65 Rozumowanie to ma zaś również zastosowanie w przypadku składek ex ante, które opierają się na logice ubezpieczeniowej i są uiszczane przez podmioty gospodarcze z określonego sektora w celu finansowania wyłącznie wydatków tego sektora.
66 Tak więc, jeśli chodzi o charakter składek ex ante, w pkt 38 powyżej zostało wskazane, że rozporządzenie nr 806/2014 zostało przyjęte w kontekście kryzysu gospodarczo-finansowego, który ujawnił brak na poziomie Unii instrumentów, które umożliwiałyby skuteczną konfrontację z ryzykiem stwarzanym przez instytucje znajdujące się w trudnej sytuacji finansowej, co zmuszało państwa członkowskie do korzystania, w celu wsparcia takich instytucji, z publicznych środków finansowych. SRM został ustanowiony w celu uniknięcia szkodliwych skutków, jakie pociągały za sobą upadłości instytucji finansowych podczas takich kryzysów, ponieważ upadłość takiej instytucji w jednym państwie członkowskim może zagrażać stabilności rynków finansowych w ich całokształcie, jak wynika to z motywów 8 i 12 tego rozporządzenia.
67 W tym kontekście prawodawca Unii uznał, że finansowanie stabilizacji systemu finansowego jest zadaniem sektora finansowego jako całości, jak wynika w szczególności z motywu 100 rozporządzenia nr 806/2014.
68 Z tej perspektywy szczególny charakter składek ex ante polega – jak wynika z motywów 105–107 dyrektywy 2014/59 i motywu 41 rozporządzenia nr 806/2014 – na zagwarantowaniu, zgodnie z logiką ubezpieczeniową, aby sektor finansowy zapewniał SRM środki finansowe wystarczające do tego, aby mógł on wypełniać swoje funkcje (zob. wyrok z dnia 15 lipca 2021 r., Komisja/Landesbank Baden-Württemberg i SRB, C‑584/20 P i C‑621/20 P, EU:C:2021:601, pkt 113).
69 Tak więc zgodnie z art. 67 ust. 2 i 4 oraz motywem 61 rozporządzenia nr 806/2014 składki ex ante są pobierane od podmiotów gospodarczych sektora finansowego w celu zasilenia SRF, z którego można skorzystać wyłącznie w celu skutecznego zastosowania instrumentów restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz skutecznego wykonania uprawnień w zakresie prowadzenia restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, w sytuacji gdy takie środki są konieczne do osiągnięcia celu polegającego na zapewnieniu stabilności finansowej tego sektora.
70 W tym względzie należy zauważyć, że, jak wynika z art. 1 rozporządzenia nr 806/2014, środki, o których mowa w pkt 69 powyżej, są stosowane wyłącznie wobec instytucji, które są zobowiązane do uiszczania składek ex ante.
71 Niewątpliwie w rozporządzeniu nr 806/2014 nie przewidziano żadnego automatycznego związku pomiędzy uiszczeniem przez daną instytucję składki ex ante a restrukturyzacją i uporządkowaną likwidacją tej instytucji. Z tego powodu składek ex ante nie można uznać za składki ubezpieczeniowe, w przypadku których możliwe byłoby miesięczne naliczanie i zwrot (zob. podobnie wyrok z dnia 20 stycznia 2021 r., ABLV Bank/SRB, T‑758/18, EU:T:2021:28, pkt 70, 73).
72 Niemniej jednak instytucje korzystają z SRF w dwojaki sposób, a finansowane jest to właśnie ze składek ex ante.
73 Po pierwsze, w przypadku gdy instytucje znajdują się na progu upadłości lub są nią zagrożone, ich sytuacja finansowa może zostać uregulowana w ramach procedury restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, która może zostać wszczęta wobec nich, jeżeli spełnione będą również pozostałe warunki z tych przewidzianych w art. 18 rozporządzenia nr 806/2014. Taka procedura pozwala bowiem na wykorzystanie środków finansowych SRF w przypadku takich instytucji, przy założeniu, że środki te były zasilane przez uiszczane przez te instytucje składki.
74 Po drugie, ze składek ex ante korzyść odnoszą wszystkie instytucje, a to dzięki stabilności systemu finansowego, którą zapewnia właśnie SRF.
75 Ryzyko pokrywane przez SRF to bowiem ryzyko, jakie stwarza cały sektor finansowy dla stabilności systemu finansowego (wyrok z dnia 20 stycznia 2021 r., ABLV Bank/SRB, T‑758/18, EU:T:2021:28, pkt 72).
76 Wynika z tego, że celem SRF jest – z punktu widzenia logiki nie podatkowej, lecz ubezpieczeniowej – zapewnienie stabilności sektora finansowego w jego całokształcie, przy jednoczesnym zapewnieniu ochrony przed skutkami jego własnego kryzysu, z której to ochrony korzystają wszystkie instytucje z tego sektora.
77 Ten mający ubezpieczeniowy charakter cel znajduje zresztą odzwierciedlenie również w sposobie obliczania składek ex ante, ponieważ wysokość tych składek nie wynika z zastosowania określonej stopy do podstawy wymiaru, lecz, w zastosowaniu art. 102 i 103 dyrektywy 2014/59 oraz art. 69 i 70 rozporządzenia nr 806/2014, z określenia ostatecznego poziomu docelowego, a następnie rocznego poziomu docelowego, który jest następnie podzielony pomiędzy instytucje (zob. wyrok z dnia 15 lipca 2021 r., Komisja/Landesbank Baden-Württemberg i SRB, C‑584/20 P i C‑621/20 P, EU:C:2021:601, pkt 113). Taki podział rocznego poziomu docelowego opiera się w szczególności, jak wynika również z motywu 109 rozporządzenia nr 806/2014, na ryzyku, jakie dla stabilności systemu finansowego stanowi każda poszczególna instytucja, co zachęca instytucje finansowe do stosowania mniej ryzykownych metod funkcjonowania.
78 Z powyższego wynika, że instytucje uiszczają składki ex ante zgodnie z logiką ubezpieczeniową, przy czym składki te są bezpośrednio przeznaczane wyłącznie na finansowanie wydatków sektora finansowego, do którego należą te instytucje, a wydatki te są niezbędne do funkcjonowania tego sektora, w szczególności w celu jego stabilizacji w przypadku upadłości niektórych z należących doń instytucji i ograniczenia efektu domina.
79 Tak więc te przepisy rozporządzenia nr 806/2014, które nakładają na instytucje obowiązek uiszczania składek ex ante i określają zasady ich obliczania, w szczególności jego art. 69 i 70, nie stanowią „przepisów podatkowych” w rozumieniu art. 114 ust. 2 TFUE.
80 Stwierdzenia tego nie mogą podważyć pozostałe z podniesionych przez skarżącą argumentów.
81 Po pierwsze, z powodów przedstawionych w pkt 72–74 powyżej, należy oddalić podniesiony przez skarżącą argument, zgodnie z którym po uiszczeniu składek ex ante nie otrzymała ona żadnego świadczenia wzajemnego.
82 Po drugie, nie można uwzględnić argumentu skarżącej, zgodnie z którym stabilność finansowa jest celem uzasadnionym interesem publicznym, przy czym realizacja tego celu przysparza korzyści również tym podmiotom, które nie podlegają obowiązkowi uiszczania składek ex ante. Taka okoliczność nie wywiera bowiem wpływu na ubezpieczeniową logikę składek ex ante, zważywszy, że te uiszczane przez instytucje składki są przeznaczane bezpośrednio i wyłącznie na finansowanie wydatków sektora finansowego, do którego należą te instytucje, i które są niezbędne do funkcjonowania tego sektora.
83 W trzeciej kolejności skarżąca twierdzi, że rozporządzenie nr 806/2014 należało przyjąć na podstawie art. 352 TFUE, który jest przepisem równoważnym art. 127 ust. 6 TFUE, stanowiącemu podstawę prawną rozporządzenia Rady (UE) nr 1024/2013 z dnia 15 października 2013 r. powierzającego Europejskiemu Bankowi Centralnemu szczególne zadania w odniesieniu do polityki związanej z nadzorem ostrożnościowym nad instytucjami kredytowymi (Dz.U. 2013, L 287, s. 63).
84 Celem art. 352 TFUE jest zastąpienie braku przyznania instytucjom Unii – w sposób wyraźny lub dorozumiany w szczególnych postanowieniach traktatu – kompetencji do działania, jeżeli kompetencje te okazują się jednak niezbędne do tego, aby Unia mogła wykonywać swoje zadania w celu osiągnięcia jednego z celów ustanowionych w traktacie [opinia 2/94 (Przystąpienie Wspólnoty do EKPC) z dnia 28 marca 1996 r., EU:C:1996:140, pkt 29; zob. także wyrok z dnia 3 września 2009 r., Parlament/Rada, C‑166/07, EU:C:2009:499, pkt 41 i przytoczone tam orzecznictwo].
85 Wynika z tego, że, w sytuacji gdy istnieje lex specialis stanowiące podstawę prawną dla przyjęcia aktu Unii, skorzystanie z art. 352 TFUE jest wykluczone.
86 Z jednej strony zaś, z pkt 38–54 powyżej wynika, że przepisy, których zgodność z prawem jest kwestionowana, a mianowicie art. 5, 69 i 70 rozporządzenia nr 806/2014, spełniają warunki przewidziane w art. 114 ust. 1 TFUE, ponieważ każdy z nich stanowi środek dotyczący zbliżenia ustawodawstw dotyczących restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, a także mają one na celu poprawę funkcjonowania rynku wewnętrznego. Z drugiej strony, z pkt 62–79 powyżej wynika, że art. 69 i 70 tego rozporządzenia, których zgodność z prawem jest kwestionowana, nie stanowią „przepisów podatkowych” w rozumieniu art. 114 ust. 2 TFUE.
87 W związku z tym mogą one być powiązane z kompetencjami przyznanymi instytucjom Unii w zakresie stanowienia prawa na podstawie art. 114 TFUE w celu poprawy funkcjonowania rynku wewnętrznego.
88 Wynika z tego, że art. 352 TFUE nie stanowi podstawy prawnej do przyjęcia art. 5, 69 i 70 rozporządzenia nr 806/2014.
89 W świetle całości powyższych rozważań zarzuty piąty i szósty należy oddalić.
[…]
B. W przedmiocie zarzutów dotyczących zgodności z prawem zaskarżonej decyzji
[…]
1. W przedmiocie zarzutu pierwszego, dotyczącego naruszenia przez SRB w zaskarżonej decyzji art. 69 ust. 2 rozporządzenia nr 806/2014
[…]
207 Aby ocenić, czy SRB przy ustalaniu w zaskarżonej decyzji rocznego poziomu docelowego dopuściła się naruszenia art. 69 ust. 2 rozporządzenia nr 806/2014, Sąd powinien najpierw z urzędu zbadać, czy decyzja ta jest wystarczająco uzasadniona w odniesieniu do określenia tego poziomu.
208 W tym względzie należy przypomnieć, że brak uzasadnienia lub jego niewystarczający charakter stanowi bezwzględną przeszkodę procesową, która może, a nawet powinna, zostać uwzględniona przez sąd Unii z urzędu (zob. wyrok z dnia 2 grudnia 2009 r., Komisja/Irlandia i in., C‑89/08, EU:C:2009:742, pkt 34 i przytoczone tam orzecznictwo). Wynika z tego, że Sąd może, a nawet powinien uwzględnić również braki w uzasadnieniu inne niż te, na które powołuje się skarżąca, w szczególności w przypadku, gdy zostaną one ujawnione w toku postępowania.
209 W tym celu, poprzez zastosowanie środka organizacji postępowania i na rozprawie, strony zostały wysłuchane na okoliczność wszelkich ewentualnych braków w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, które mogłyby odnosić się do określenia rocznego poziomu docelowego.
210 Wyjaśniwszy to, należy przypomnieć, że, zgodnie z art. 69 ust. 1 rozporządzenia nr 806/2014, po upływie okresu początkowego, środki finansowe dostępne w SRF muszą osiągnąć ostateczny poziom docelowy, który odpowiada co najmniej 1 % kwoty depozytów gwarantowanych wszystkich instytucji, które uzyskały zezwolenie na prowadzenie działalności na terytorium wszystkich państw członkowskich uczestniczących w SRM.
211 Zgodnie z art. 69 ust. 2 rozporządzenia nr 806/2014 w okresie początkowym składki ex ante powinny być rozłożone w czasie możliwie równomiernie, aż do osiągnięcia wspomnianego w pkt 210 powyżej rocznego poziomu docelowego, jednak przy należytym uwzględnieniu fazy cyklu koniunkturalnego oraz wpływu, jaki procykliczne składki mogą mieć na sytuację finansową instytucji je wpłacających.
212 W art. 70 ust. 2 rozporządzenia nr 806/2014 wyjaśniono, że w każdym roku składki należne od wszystkich instytucji kredytowych, które uzyskały zezwolenie na prowadzenie działalności na terytorium wszystkich państw członkowskich uczestniczących w SRM, nie przekraczają 12,5 % ostatecznego poziomu docelowego.
213 Podobnie, zgodnie z art. 4 ust. 2 rozporządzenia delegowanego 2015/63, SRB oblicza składkę ex ante – dla wszystkich instytucji, które uzyskały zezwolenie na prowadzenie działalności na terytorium wszystkich państw członkowskich uczestniczących w SRB – na podstawie rocznego poziomu docelowego, który należy ustalić przy uwzględnieniu ostatecznego poziomu docelowego, oraz na podstawie obliczanej kwartalnie średniej kwoty depozytów gwarantowanych z poprzedniego roku.
214 Podobnie, zgodnie z art. 4 rozporządzenia wykonawczego 2015/81, SRB oblicza składkę ex ante dla każdej instytucji na podstawie rocznego poziomu docelowego, który należy ustalić na podstawie ostatecznego poziomu docelowego i zgodnie z metodą określoną w rozporządzeniu delegowanym 2015/63.
215 W niniejszej sprawie, jak wynika z motywu 48 zaskarżonej decyzji, SRB ustaliła dla okresu składkowego 2021 kwotę rocznego poziomu docelowego na 11 287 677 212,56 EUR.
216 W motywach 36 i 37 zaskarżonej decyzji SRB wyjaśniła w istocie, że ten roczny poziom docelowy powinien zostać określony na podstawie analizy dotyczącej zmian, jakim podlegały depozyty gwarantowane w poprzednich latach, wszelkich istotnych zmian sytuacji gospodarczej, a także analizy dotyczącej wskaźników odnoszących się do fazy cyklu koniunkturalnego oraz wpływu procyklicznych składek na sytuację finansową charakteryzującą instytucje. Następnie SRB uznała za właściwe, aby ustalić współczynnik, którego wartość opiera się na tej analizie i na środkach finansowych dostępnych w SRF (zwany dalej „współczynnikiem”). W celu uzyskania rocznego poziomu docelowego SRB zastosowała ten współczynnik do jednej ósmej średniej kwoty depozytów gwarantowanych w 2020 r.
217 To podejście przyjęte przez SRB w celu ustalenia współczynnika zostało przedstawione w motywach 38–47 zaskarżonej decyzji.
218 W motywie 38 zaskarżonej decyzji SRB odnotowała stałą tendencję wzrostową depozytów gwarantowanych w przypadku wszystkich instytucji w państwach członkowskich uczestniczących w SRM. Konkretnie rzecz ujmując, obliczana kwartalnie średnia kwota tych depozytów w 2020 r. wynosiła 6,689 bln EUR.
219 W motywach 40 i 41 zaskarżonej decyzji SRB przedstawiła prognozę tego, jak będą ewoluować depozyty gwarantowane w przypadku pozostałych trzech lat okresu początkowego, a mianowicie w latach 2021–2023. Oszacowała ona, że roczne stopy wzrostu depozytów gwarantowanych do końca okresu początkowego wyniosą od 4 % do 7 %.
220 W motywach 42–45 zaskarżonej decyzji SRB przedstawiła ocenę fazy cyklu gospodarczego i przewidywanego efektu procyklicznego, jakie składki ex ante mogą wywierać na sytuację finansową instytucji finansowych. W tym względzie SRB wskazała, że uwzględniła szereg informacji, takich jak sporządzona przez Komisję prognoza dotycząca wzrostu produktu krajowego brutto, podobna prognoza sporządzona przez Europejski Bank Centralny (EBC) czy też przepływ kredytów w sektorze prywatnym wyrażony jako odsetek produktu krajowego brutto.
221 W motywie 46 zaskarżonej decyzji SRB stwierdziła, że, nawet gdyby można było racjonalnie oczekiwać dalszego wzrostu depozytów gwarantowanych w ramach unii bankowej, tempo tego wzrostu byłoby niższe niż w 2020 r. W tym względzie w motywie 47 zaskarżonej decyzji SRB wskazała, że przyjęła „ostrożne podejście” w odniesieniu do stóp wzrostu depozytów gwarantowanych na nadchodzące lata aż do 2023 r.
222 Uwzględniając powyższe, SRB ustaliła w motywie 48 zaskarżonej decyzji wartość współczynnika na 1,35 %. Następnie obliczyła ona kwotę rocznego poziomu docelowego, mnożąc średnią kwotę depozytów gwarantowanych w 2020 r. przez ten współczynnik i dzieląc wynik tego obliczenia przez osiem, zgodnie z następującym wzorem matematycznym, który został zawarty w motywie 48 tej decyzji:
„Cel0 [kwota rocznego poziomu docelowego] = Łączna kwota depozytów gwarantowanych2020 * 0,0135 * ⅛ = EUR 11 287 677 212,56”.
223 Z wyjaśnień SRB przedstawionych na rozprawie wynika w istocie, że ustaliła ona roczny poziom docelowy dla okresu składkowego 2021 w następujący sposób:
224 Po pierwsze, po przeprowadzeniu analizy prospektywnej SRB ustaliła kwotę depozytów gwarantowanych wszystkich instytucji, które uzyskały zezwolenie na prowadzenie działalności na terytorium wszystkich państw członkowskich uczestniczących w SRM, prognozowaną na koniec okresu początkowego, na około 7,5 bln EUR. W celu ustalenia tej kwoty SRB uwzględniła średnią kwotę depozytów gwarantowanych w 2020 r., a mianowicie 6,689 bln EUR, wynoszącą 4 % roczną stopę wzrostu depozytów gwarantowanych, a także liczbę pozostałych okresów składkowych do końca okresu początkowego, wynoszącą trzy.
225 Po drugie, zgodnie z art. 69 ust. 1 rozporządzenia nr 806/2014 SRB obliczyła 1 % z tych 7,5 bln EUR, aby uzyskać szacunkową kwotę ostatecznego poziomu docelowego, który miał zostać osiągnięty do dnia 31 grudnia 2023 r., czyli około 75 mld EUR.
226 Po trzecie, SRB odjęła od tej ostatniej kwoty zasoby finansowe dostępne w SRF już w 2021 r., tj. około 42 mld EUR, aby uzyskać w ten sposób kwotę, jaka pozostawała do pobrania w okresach składkowych pozostałych do końca okresu początkowego, a mianowicie w latach 2021–2023. Kwota ta wynosiła około 33 mld EUR.
227 Po czwarte, SRB podzieliła tę ostatnią kwotę na trzy, aby rozdzielić ją równomiernie między te trzy pozostałe okresy składkowe. Roczny poziom docelowy dla okresu składkowego 2021 został zatem ustalony na kwotę, o której mowa w pkt 215 powyżej, tj. około 11,287 mld EUR.
228 Na rozprawie SRB stwierdziła również, że upubliczniła informacje, na których została oparta metoda opisana w pkt 224–227 powyżej i które umożliwiają skarżącej zrozumienie metody, za pomocą której ustalony został roczny poziom docelowy. W szczególności SRB wyjaśniła, że w maju 2021 r., czyli już po wydaniu zaskarżonej decyzji, lecz jeszcze przed wniesieniem skargi, opublikowała na swojej stronie internetowej notę informacyjną o nazwie „Fact Sheet 2021” (zwaną dalej „notą informacyjną”), w której została wskazana szacunkowa kwota ostatecznego poziomu docelowego. Podobnie SRB stwierdziła, że kwota środków finansowych dostępnych w ramach SRF była również dostępna na jej stronie internetowej, a także w innych publicznych źródłach, i to na długo przed wydaniem zaskarżonej decyzji.
229 W celu zbadania, czy CRU wywiązała się z obowiązku uzasadnienia w odniesieniu do określenia rocznego poziomu docelowego, należy przypomnieć, że, jeśli chodzi o treść obowiązku uzasadnienia, z orzecznictwa wynika, że uzasadnienie decyzji wydanej przez instytucję lub organ Unii powinno być w szczególności pozbawione sprzeczności, co umożliwia zainteresowanym zapoznanie się z rzeczywistymi motywami leżącymi u podstaw decyzji w celu obrony ich praw przed właściwym sądem, a temu sądowi – przeprowadzenie kontroli (zob. podobnie wyroki: z dnia 10 lipca 2008 r., Bertelsmann i Sony Corporation of America/Impala, C‑413/06 P, EU:C:2008:392, pkt 169 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 22 września 2005 r., Suproco/Komisja, T‑101/03, EU:T:2005:336, pkt 20, 45–47; z dnia 16 grudnia 2015 r., Grecja/Komisja, T‑241/13, EU:T:2015:982, pkt 56).
230 Podobnie, gdy autor zaskarżonej decyzji przedstawia w toku postępowania przed sądem Unii pewne wyjaśnienia dotyczące jej uzasadnienia, wyjaśnienia te powinny być spójne z rozważaniami przedstawionymi w tej decyzji (zob. podobnie wyroki: z dnia 22 września 2005 r., Suproco/Komisja, T‑101/03, EU:T:2005:336, pkt 45–47; z dnia 13 grudnia 2016 r., Printeos i in./Komisja, T‑95/15, EU:T:2016:722, pkt 54, 55).
231 Jeśli bowiem rozważania przytoczone w zaskarżonej decyzji nie są spójne z wyjaśnieniami przedstawionymi w toku postępowania sądowego, uzasadnienie danej decyzji nie spełnia funkcji, które zostały przypomniane w pkt 181 i 182 powyżej. W szczególności taka niespójność uniemożliwia, po pierwsze, zainteresowanym zapoznanie się przed wniesieniem skargi z rzeczywistymi motywami leżącymi u podstaw decyzji i przygotowanie swej obrony w dotyczącym ich zakresie, i, po drugie, sądowi Unii, określenie powodów, które stanowiły rzeczywistą podstawę prawną tej decyzji, oraz zweryfikowanie ich zgodności z mającymi zastosowanie przepisami.
232 Wreszcie należy przypomnieć, że, w sytuacji gdy SRB wydaje decyzję ustalającą składki ex ante, musi podać do wiadomości instytucji będących adresatami tej decyzji metodę służącą obliczeniu tych składek (zob. wyrok z dnia 15 lipca 2021 r., Komisja/Landesbank Baden-Württemberg i SRB, C‑584/20 P i C‑621/20 P, EU:C:2021:601, pkt 122).
233 To samo powinno dotyczyć metody ustalania kwoty rocznego poziomu docelowego, ponieważ kwota ta ma istotne znaczenie dla systematyki takiej decyzji. Jak wynika bowiem z art. 4 rozporządzenia wykonawczego 2015/81, sposób obliczania składek ex ante polega na podziale tej kwoty między wszystkie instytucje, które mają je uiścić, efektem czego podwyższenie lub obniżenie tej kwoty pociąga za sobą odpowiednie podwyższenie lub obniżenie składki ex ante poszczególnych instytucji.
234 Z powyższego wynika, że choć SRB jest zobowiązana przedstawić instytucjom, w drodze zaskarżonej decyzji, wyjaśnienia dotyczące metody określania rocznego poziomu docelowego, to wyjaśnienia te powinny być spójne z wyjaśnieniami przedstawionymi przez SRB w toku postępowania sądowego i dotyczącymi faktycznie zastosowanej metody.
235 Nie ma to zaś miejsca w niniejszej sprawie.
236 Należy bowiem przede wszystkim zaznaczyć, że w motywie 48 zaskarżonej decyzji przedstawiono wzór matematyczny, który został przedstawiony przez SRB jako podstawa dla określenia kwoty rocznego poziomu docelowego. Jak zaś wyjaśniono na rozprawie, okazuje się, że we wzorze tym nie ujęto elementów składowych metody faktycznie zastosowanej przez SRB. Jak wynika bowiem z pkt 224–227 powyżej, w ramach tej metody SRB uzyskała kwotę rocznego poziomu docelowego, odejmując od ostatecznego poziomu docelowego środki finansowe dostępne w SRF w celu obliczenia kwoty, którą nadal miała otrzymać do końca okresu początkowego, i dzieląc tę ostatnią kwotę przez trzy. Te dwa etapy obliczania nie znajdują zaś żadnego odzwierciedlenia we wspomnianym wzorze matematycznym.
237 Ponadto stwierdzenia tego nie może podważyć twierdzenie SRB, zgodnie z którym w maju 2021 r. opublikowała ona notę informacyjną, w której określiła przedział wskazujący ewentualne kwoty ostatecznego poziomu docelowego, a na swojej stronie internetowej – kwotę dostępnych w SRF środków finansowych. Niezależnie bowiem od kwestii, czy skarżąca rzeczywiście wiedziała o tych kwotach, same w sobie nie umożliwiały jej one zrozumienia tego, że SRB rzeczywiście zastosowała dwie operacje, o których mowa w pkt 236 powyżej, bowiem dodatkowo należy wyjaśnić, że we wzorze matematycznym wskazanym w motywie 48 zaskarżonej decyzji nawet o nich nie wspomniano.
238 Podobne niespójności mają również wpływ na sposób ustalenia współczynnika 1,35 %, który odgrywa jednak kluczową rolę we wzorze matematycznym, o jakim mowa w pkt 237 powyżej. Współczynnik ten można bowiem rozumieć w ten sposób, że uwzględnia on, oprócz innych parametrów, prognozę dotyczącą tego, jak będą ewoluować depozyty gwarantowane w pozostałych latach okresu początkowego. Jest to zaś niespójne z wyjaśnieniami przedstawionymi przez SRB na rozprawie, z których wynika, że współczynnik ten został ustalony w sposób umożliwiający uzasadnienie wyniku obliczenia kwoty rocznego poziomu docelowego, czyli po obliczeniu przez SRB tej kwoty w zastosowaniu czterech etapów przedstawionych w pkt 224–227 powyżej, i, w szczególności, poprzez podział na trzy kwoty wynikającej z odliczenia środków finansowych dostępnych w SRF od ostatecznego poziomu docelowego. Takie postępowanie nie wynika zaś w żaden sposób z zaskarżonej decyzji.
239 Ponadto należy przypomnieć, że zgodnie z notą informacyjną ta kwota ostatecznego poziomu docelowego mieściła się w przedziale od 70 do 75 mld EUR. Przedział ten okazuje się zatem niespójny z tym zawartym w motywie 41 zaskarżonej decyzji i dotyczącym stopy wzrostu depozytów gwarantowanych z 4 % do 7 %. SRB wskazała bowiem na rozprawie, że w celu określenia rocznego poziomu docelowego wzięła pod uwagę stopę wzrostu depozytów gwarantowanych w wysokości 4 % – która była najniższą stopą w drugim przedziale – i że uzyskała ona w ten sposób szacowany ostateczny poziom docelowy w wysokości 75 mld EUR, który stanowił najwyższą wartość pierwszego przedziału. Okazuje się zatem, że zachodzi rozbieżność pomiędzy tymi dwoma przedziałami. Po pierwsze bowiem, przedział odnoszący się do stopy zmian depozytów gwarantowanych obejmuje również wartości wyższe od 4 %, których zastosowanie doprowadziłoby jednak do uzyskania szacunkowej wartości ostatecznego poziomu docelowego wyższej niż kwoty zawarte w przedziale odnoszącym się do tego poziomu docelowego. Po drugie, skarżąca nie jest w stanie zrozumieć powodu, dla którego SRB włączyła do przedziału odnoszącego się do tego poziomu docelowego kwoty niższe niż 75 mld EUR. Aby bowiem osiągnąć tę kwotę, konieczne byłoby zastosowanie wartości poniżej 4 %, która nie jest jednak zawarta w przedziale odnoszącym się do stopy wzrostu depozytów gwarantowanych. W tych okolicznościach skarżąca nie była w stanie określić sposobu, w jaki SRB wykorzystała, w celu obliczenia szacunkowej wartości ostatecznego poziomu docelowego, przedział odnoszący się do stopy zmian depozytów gwarantowanych.
240 Wynika z tego, że, jeśli chodzi o określenie rocznego poziomu docelowego, metoda rzeczywiście zastosowana przez SRB, objaśniona przez nią na rozprawie, nie odpowiada metodzie opisanej w zaskarżonej decyzji, w związku z czym rzeczywiste powody, w świetle których został ustalony ten poziom docelowy, nie mogły zostać zidentyfikowane na podstawie zaskarżonej decyzji ani przez instytucje kredytowe, ani przez Sąd.
241 W świetle powyższego należy stwierdzić, że zaskarżona decyzja jest nieprawidłowo uzasadniona w zakresie dotyczącym określenia rocznego poziomu docelowego.
242 Należy zatem stwierdzić nieważność zaskarżonej decyzji, ponieważ taki brak uzasadnienia uniemożliwia Sądowi zbadanie zasadności zarzutu pierwszego.
[…]
Z powyższych względów
SĄD (ósma izba w składzie powiększonym)
orzeka, co następuje:
1) Stwierdzona zostaje nieważność decyzji Jednolitej Rady ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (SRB) SRB/ES/2021/22 z dnia 14 kwietnia 2021 r. w sprawie obliczania składek wnoszonych ex ante za 2021 r. na poczet jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w zakresie, w jakim dotyczy ona Dexia Crédit Local.
2) Skutki decyzji SRB/ES/2021/22 zostają utrzymane w mocy w zakresie, w jakim dotyczy ona Dexia Crédit Local, do czasu wejścia w życie, w rozsądnym terminie, który nie może przekroczyć sześciu miesięcy od dnia ogłoszenia niniejszego wyroku, nowej decyzji SRB ustalającej składki ex ante na rzecz jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji za okres składkowy 2021.
3) SRB pokrywa, poza własnymi kosztami, koszty poniesione przez Dexia Crédit Local.
4) Parlament Europejski, Rada Unii Europejskiej i Komisja Europejska pokrywają własne koszty.
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 24 stycznia 2024 r.
Podpisy