Language of document : ECLI:EU:T:2022:263

WYROK SĄDU (dziewiąta izba)

z dnia 27 kwietnia 2022 r.(*)

Wzór wspólnotowy – Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do wzoru – Zarejestrowany wzór wspólnotowy przedstawiający odpływ liniowy prysznica – Wcześniejszy wzór przedstawiony po złożeniu wniosku o unieważnienie prawa do wzoru – Artykuł 28 ust. 1 lit. b) ppkt (v) rozporządzenia (WE) nr 2245/2002 – Uznanie przysługujące izbie odwoławczej – Zakres stosowania – Artykuł 63 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 6/2002 – Postępowanie ustne i środki dowodowe – Artykuły 64 i 65 rozporządzenia nr 6/2002 – Podstawa unieważnienia – Indywidualny charakter – Artykuł 6 i art. 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 6/2002 – Identyfikacja wcześniejszego wzoru – Pierwszeństwo zwarte – Określenie cech spornego wzoru – Całościowe porównanie

W sprawie T‑327/20

Group Nivelles NV, z siedzibą w Gingelom (Belgia), który reprezentował adwokat J. Jonkhout,

strona skarżąca,

przeciwko

Urzędowi Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO), który reprezentowali A. Folliard-Monguiral i G. Predonzani, w charakterze pełnomocników,

strona pozwana,

w której drugą stroną w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą EUIPO, występującą przed Sądem w charakterze interwenienta, była

Easy Sanitary Solutions BV, z siedzibą w Oldenzaal (Niderlandy), którą reprezentował adwokat F. Eijsvogels,

mającej za przedmiot skargę na decyzję Trzeciej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 17 marca 2020 r. (sprawa R 2664/2017‑3) dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do wzoru między Group Nivelles a Easy Sanitary Solutions,

SĄD (dziewiąta izba),

w składzie: M.J. Costeira, prezes, M. Kancheva (sprawozdawczyni) i T. Perišin, sędzie,

sekretarz: A. Juhász-Tóth, administratorka,

po zapoznaniu się ze skargą złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 28 maja 2020 r.,

po zapoznaniu się z odpowiedzią na skargę złożoną przez EUIPO w sekretariacie Sądu w dniu 29 września 2020 r.,

po zapoznaniu się z odpowiedzią interwenienta złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 2 października 2020 r.,

zważywszy na wyznaczenie innego sędziego w celu uzupełnienia składu izby po wystąpieniu przeszkody w wykonywaniu obowiązków po stronie jednego z jej członków,

po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 13 października 2021 r.,

wydaje następujący

Wyrok

 Okoliczności powstania sporu

1        W dniu 28 listopada 2003 r. interwenient, spółka Easy Sanitairy Solutions BV, dokonał w Urzędzie Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) zgłoszenia wzoru wspólnotowego na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 6/2002 z dnia 12 grudnia 2001 r. w sprawie wzorów wspólnotowych (Dz.U. 2002, L 3, s. 1; sprostowanie Dz.U. 2015, L 7, s. 5).

2        Wzór, o którego rejestrację wystąpiono i który został zakwestionowany w niniejszej sprawie, wygląda następująco:

25.1Image not found                  25.2Image not found                  25.3Image not found

3        Produkty, w których sporny wzór ma być zastosowany, należą do klasy 23-02 w rozumieniu Porozumienia z Locarno ustanawiającego międzynarodową klasyfikację wzorów przemysłowych z dnia 8 października 1968 r., ze zmianami, i odpowiadają następującemu opisowi: „Odpływ liniowy prysznica” (shower drains).

4        Sporny wzór został zarejestrowany jako wzór wspólnotowy w dniu 9 marca 2004 r. pod numerem 107834‑0025 i opublikowany w Biuletynie Wzorów Wspólnotowych nr 19/2004 z tego samego dnia. Rejestracja wzoru była wielokrotnie odnawiana, między innymi w dniu 16 czerwca 2018 r.

5        W dniu 3 września 2009 r. spółka I-Drain BVBA, będąca poprzednikiem prawnym skarżącej, spółki Group Nivelles NV, złożyła na podstawie art. 52 rozporządzenia nr 6/2002 wniosek o unieważnienie prawa do spornego wzoru.

6        W uzasadnieniu tego wniosku wspomniana spółka powołała się na podstawy unieważnienia określone w art. 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 6/2002 w związku z jego art. 4–9.

7        I-Drain dołączyła do swojego wniosku o unieważnienie przedstawioną poniżej kopię międzynarodowej rejestracji DM/059828 (zwanej dalej „rejestracją DM/059828” lub „wzorem DM/059828”), zgłoszonej i zarejestrowanej przez interwenienta w dniu 2 kwietnia 2002 r. oraz opublikowanej w dniu 30 czerwca 2002 r.:

Image not found

8        W dniu 2 kwietnia 2010 r. w odpowiedzi na uwagi interwenienta i po złożeniu wniosku o unieważnienie prawa do wzoru I-Drain przedstawiła nowe dokumenty dotyczące innych wzorów, w tym między innymi wydruki z dwóch katalogów produktów spółki Blücher z 1998 i 2000 r., zawierające, każdy na stronie 33, następującą ilustrację, pośrodku której widać ruszt (zwany dalej „rusztem widocznym w katalogach spółki Blücher”):

Image not found

9        W dniu 30 sierpnia 2010 r. w następstwie połączenia przez przejęcie skarżąca wstąpiła w prawa i obowiązki I-Drain, która przestała istnieć jako osoba prawna.

10      Decyzją z dnia 23 września 2010 r. Wydział Unieważnień uwzględnił wniosek o unieważnienie prawa do spornego wzoru na podstawie art. 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 6/2002, uznając, że ze względu na ruszt widoczny w katalogach spółki Blücher sporny wzór jest pozbawiony nowości w rozumieniu art. 5 tego rozporządzenia.

11      W dniu 15 października 2010 r. interwenient, działając na podstawie art. 55–60 rozporządzenia nr 6/2002, wniósł do EUIPO odwołanie od decyzji Wydziału Unieważnień.

12      Decyzją z dnia 4 października 2012 r. (zwaną dalej „pierwszą decyzją”) Trzecia Izba Odwoławcza EUIPO uwzględniła odwołanie i uchyliła decyzję Wydziału Unieważnień w zakresie, w jakim została ona wydana na podstawie art. 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 6/2002 w związku z jego art. 4 ust. 1 i art. 5, czyli w zakresie, w jakim stwierdzono w niej brak nowości spornego wzoru. Izba zwróciła sprawę Wydziałowi Unieważnień, aby mógł on ponownie rozpoznać wniosek o unieważnienie prawa do wzoru w zakresie, w jakim powołano się w nim na art. 25 ust. 1 lit. b) wspomnianego rozporządzenia w związku z jego art. 4 ust. 1 i art. 6, czyli na brak indywidualnego charakteru spornego wzoru.

13      W dniu 7 stycznia 2013 r. skarżąca zaskarżyła pierwszą decyzję do Sądu na podstawie art. 61 rozporządzenia nr 6/2002.

14      Wyrokiem z dnia 13 maja 2015 r., Group Nivelles/OHIM – Easy Sanitary Solutions (Odpływ liniowy prysznica) (T‑15/13, zwanym dalej „pierwszym wyrokiem Sądu”, EU:T:2015:281), Sąd stwierdził nieważność pierwszej decyzji i oddalił skargę w pozostałym zakresie. Podobnie jak EUIPO Sąd uwzględnił jako (część) wcześniejszego wzoru ruszt widoczny w katalogach spółki Blücher, lecz nie wzór DM/059828.

15      W dniu 11 lipca 2015 r. interwenient, zaś w dniu 24 lipca 2015 r. EUIPO dwoma odwołaniami zaskarżyli pierwszy wyrok Sądu do Trybunału.

16      Wyrokiem z dnia 21 września 2017 r., Easy Sanitary Solutions i EUIPO/Group Nivelles (C‑361/15 P i C‑405/15 P, zwanym dalej „wyrokiem wydanym w postępowaniu odwoławczym”, EU:C:2017:720), Trybunał oddalił oba odwołania, stwierdziwszy jednakże, w pkt 72 i 134 tego wyroku, że Sąd dwukrotnie naruszył prawo. W pierwszej kolejności Trybunał orzekł, że w pkt 77–79 i 84 pierwszego wyroku Sądu naruszono prawo poprzez sformułowanie wymogu, by w ramach oceny nowości spornego wzoru w rozumieniu art. 5 rozporządzenia nr 6/2002 EUIPO połączyło rozmaite elementy jednego lub kilku wcześniejszych wzorów zawartych w różnych wydrukach z katalogów spółki Blücher, które zostały załączone do wniosku o unieważnienie prawa do wzoru, mimo że wnoszący o unieważnienie nie przedstawił w całości wcześniejszego wzoru, na którego pierwszeństwo się powoływał. W drugiej kolejności Trybunał orzekł, że Sąd naruszył prawo poprzez sformułowanie, w pkt 132 pierwszego wyroku Sądu, poświęconym ocenie indywidualnego charakteru spornego wzoru, wymogu, by poinformowany użytkownik tego wzoru znał produkt, w którym zastosowano lub zawarto wcześniejszy wzór. Niezależnie od tego oba odwołania zostały oddalone, skutkiem czego stwierdzenie nieważności pierwszej decyzji w sentencji pierwszego wyroku Sądu stało się prawomocne i sprawa została zwrócona EUIPO do ponownego rozpoznania.

17      W dniu 19 grudnia 2017 r. strony postępowania przed EUIPO zostały poinformowane o przydzieleniu sprawy dotyczącej odwołania od decyzji Wydziału Unieważnień Trzeciej Izbie Odwoławczej, zasiadającej w nowym składzie, pod numerem R 2664/2017‑3.

18      W dniu 24 lipca 2018 r. sprawozdawca Izby Odwoławczej wysłał stronom postępowania przed EUIPO pismo, w którym poinformował je, że wcześniejszym wzorem, który został przedstawiony Izbie Odwoławczej, był wzór DM/059828 oraz że był to jedyny wzór, który został wymieniony we wniosku o unieważnienie prawa do wzoru, w przeciwieństwie do rusztu widocznego w katalogach spółki Blücher. W ramach ponownej analizy sprawy wskutek przekazania jej do ponownego rozpoznania przez Trybunał sprawozdawca stwierdził, że wcześniejszy wzór rozpatrywany przez wcześniejsze instancje nie został wymieniony we wniosku o unieważnienie prawa do wzoru, przy czym nie wskazano w nim żadnego innego wzoru. Stronom wyznaczono dwa miesiące na przedstawienie uwag.

19      Skarżąca przedłożyła swoje uwagi w dniu 21 września 2018 r.

20      Decyzją z dnia 17 marca 2020 r. (zwaną dalej „zaskarżoną decyzją”) Trzecia Izba Odwoławcza EUIPO uwzględniła skargę interwenienta, uchyliła decyzję Wydziału Unieważnień i oddaliła wniosek o unieważnienie prawa do wzoru. Na początku stwierdziła, że we wniosku o unieważnienie prawa do wzoru skarżąca wskazała jako wcześniejszy wzór wyłącznie wzór DM/059828, zaś inne wzory, takie jak wzór z katalogów spółki Blücher, zostały przez nią przywołane później – w ramach uwag uzupełniających. Trzecia Izba Odwoławcza przypomniała, że art. 63 ust. 2 rozporządzenia nr 6/2002 nie pozwala wnioskodawcy na rozszerzenie przedmiotu postępowania poprzez oparcie wniosku na nowych wcześniejszych wzorach.

21      Co się tyczy spornego wzoru i jego widocznych cech, Izba Odwoławcza stwierdziła, że został on zarejestrowany dla odpływów liniowych prysznica składających się z syfonu, rynny odpływowej i rusztu, a także między innymi że przedstawiony w spornym wzorze produkt ma szczeliny umiejscowione po obu jego stronach i cienkie zewnętrzne krawędzie, przy czym ruszt jest na całej powierzchni ozdobiony kropkami. Izba Odwoławcza przypomniała, że jak wskazano w pkt 49 pierwszego wyroku Sądu, po montażu „[odpływu liniowego] prysznica (shower drain)”, którego dotyczy sporny wzór, czyli jego wbudowaniu w posadzkę prysznica, widoczna była nie tylko górna część rusztu, ale także dwie boczne szczeliny i górna część krawędzi rynny odpływowej.

22      Odnosząc się do wcześniejszego wzoru, Izba Odwoławcza uznała, że musi dokonać pełnej analizy przedstawionych jej dowodów w celu dokładnego ustalenia elementów, z których składa się wzór, ponieważ w świetle wyroku wydanego w postępowaniu odwoławczym i pierwszego wyroku Sądu nie może chodzić o ruszt widoczny pośrodku ilustracji zawartej na stronie 33 katalogów spółki Blücher, która nie przedstawia kompletnego urządzenia do odprowadzania cieczy. Przypomniawszy, że wniosek o unieważnienie prawa do wzoru determinuje przedmiot postępowania, który wynika, po pierwsze, ze spornego wzoru, a po drugie, z przywołanych wcześniejszych wzorów, Izba Odwoławcza uznała, że w niniejszym wypadku skarżąca oparła swój wniosek o unieważnienie prawa do wzoru na wzorze DM/059828 (przedstawionym w pkt 7 powyżej).

23      Wypowiadając się w przedmiocie funkcji technicznej spornego wzoru, Izba Odwoławcza stwierdziła, że żadna z jego cech nie była podyktowana samą tylko jego funkcją techniczną i dlatego nie powinna zostać wykluczona z zakresu ochrony ani nie powinna zostać umniejszona przy ocenie wyniku całościowego porównania. Wskazała również, że projekt w tej dziedzinie ma mocny komponent estetyczny.

24      Jeśli chodzi o indywidualny charakter spornego wzoru, po pierwsze, Izba Odwoławcza uznała, że poinformowanym użytkownikiem jest osoba, która zna podstawowe cechy i rodzaje kanałów odpływowych dostępnych w zwykłym obrocie handlowym i należy zarówno do kręgu odbiorców profesjonalnych (składającego się na przykład z detalistów sprzedających odpływy liniowe osobom trzecim, montujących je hydraulików lub architektów wyposażenia wnętrz, poszukających i wybierających odpływy prysznicowe dla swoich klientów, kierujących się ich estetyką), jak i do kręgu odbiorców nieprofesjonalnych obejmującego użytkowników końcowych, którzy sami wybierają je i kupują w celu ich montażu i wykorzystania w dowolnym sektorze lub środowisku. Po drugie, Izba Odwoławcza uznała, że swoboda projektanta jest stosunkowo szeroka, ponieważ nawet jeśli poinformowany użytkownik jako taki wie, że aby odpływ mógł spełniać swoją funkcję odwadniającą, musi być wyposażony w rynnę odpływową z bocznymi i końcowymi krawędziami, syfon połączony z kanalizacją oraz ruszty, ruszt lub zamkniętą maskownicę ze szczelinami lub wlotami, przez które przepływa woda, to konkretny wygląd tych elementów pod względem kształtu, materiału, wielkości i proporcji może być różny, ponieważ jedynym szczególnym wymogiem, jaki musi spełniać odpływ, jest zapewnienie odprowadzania wody. Po trzecie, po ustaleniu indywidualnych cech spornego wzoru i ujawnionych wcześniejszych wzorów, a następnie po porównaniu ogólnego wrażenia, jakie one wywierają (zob. pkt 117–127 poniżej), Izba Odwoławcza stwierdziła, że sporny wzór ma indywidualny charakter, a tym samym nie może być pozbawiony nowości, co oznacza, że prawo do niego jest ważne.

 Żądania stron

25      Skarżąca wnosi do Sądu o:

–        stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

–        wydanie nowego wyroku i unieważnienie prawa do spornego wzoru poprzez zmianę uzasadnienia;

–        obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

26      EUIPO wnosi do Sądu o:

–        oddalenie skargi;

–        obciążenie skarżącej kosztami postępowania.

27      Interwenient wnosi do Sądu o:

–        oddalenie zarzutów szczegółowych podniesionych na poparcie zarzutów pierwszego, drugiego, czwartego, piątego i szóstego;

–        obciążenie skarżącej kosztami postępowania.

 Co do prawa

28      Na poparcie skargi skarżąca podnosi sześć zarzutów dotyczących w istocie błędów w ocenie, które miała popełnić Izba Odwoławcza: po pierwsze – w pkt 24 zaskarżonej decyzji (oraz w dwóch pierwszych akapitach na drugiej stronie pisma sprawozdawcy z dnia 24 lipca 2018 r., do których odnosi się ten punkt),;po drugi – w pkt 26 tej decyzji; po trzecie – w pkt 38 i 39 tej decyzji w związku z jej pkt 58 i 62–65; po czwarte – w pkt 98–110 oraz 112 zaskarżonej decyzji; po piąte – w pkt 111 tej decyzji w związku z jej pkt 29 i 30; oraz po szóste – w pkt 114–117 tej decyzji.

29      W ocenie Sądu najpierw należy zbadać zarzuty trzeci i pierwszy, które dotyczą określenia wcześniejszego wzoru, następnie zarzut drugi, który dotyczy określenia cech spornego wzoru, i wreszcie, zarzuty czwarty, piąty i szósty, które dotyczą porównania kolidujących ze sobą wzorów i oceny indywidualnego charakteru spornego wzoru.

 W przedmiocie zarzutów pierwszegotrzeciego, dotyczących określenia wcześniejszego wzoru

 W przedmiocie zarzutu trzeciego

30      W zarzucie trzecim skarżąca twierdzi, że w pkt 38 i 39 zaskarżonej decyzji w związku z jej pkt 58 i 62–65 Izba Odwoławcza popełniła błąd i naruszyła art. 63 ust. 2 rozporządzenia nr 6/2002, stwierdzając, że do celów rozpatrzenia wniosku o unieważnienie prawa do wzoru dopuszczono i można było uwzględnić tylko dowody przedstawione w ramach wniosku o unieważnienie prawa do wzoru złożonego przed Wydziałem Unieważnień, w niniejszym przypadku wniosek poprzednika prawnego skarżącej z dnia 3 września 2009 r. Jej zdaniem zgodnie z prawem w ramach oceny okoliczności faktycznych i dowodów przedstawionych w postępowaniu w sprawie unieważnienia prawa do wzoru EUIPO posiada takie uprawnienie tylko i w zakresie, w jakim EUIPO ma wydać decyzję w tym postępowaniu. Natomiast jej zdaniem na powyższe uprawnienie nie można powoływać się w odniesieniu do okoliczności faktycznych i dowodów przedstawionych w postępowaniu, w którym EUIPO już orzekało i które było już przedmiotem ostatecznej i wcześniejszej decyzji EUIPO.

31      Zdaniem skarżącej w niniejszej sprawie toczące się przed EUIPO postępowania zakończyły się już wydaniem ostatecznej i wcześniejszej decyzji, a mianowicie postępowanie przed Wydziałem Unieważnień EUIPO zakończyło się wydaniem decyzji Wydziału Unieważnień z dnia 23 września 2010 r., zaś postępowanie przed Izbą Odwoławczą EUIPO zakończyło się wydaniem pierwszej decyzji z dnia 4 października 2012 r. Oba postępowania miały doprowadzić do wniosku, że pod uwagę mogą zostać wzięte wszystkie okoliczności faktyczne i dowody. W późniejszych postępowaniach przed Sądem i Trybunałem kwestia dopuszczalności okoliczności faktycznych i dowodów przedstawionych przez strony w ramach poprzednich postępowań przed Wydziałem Unieważnień i Izbą Odwoławczą nie została podniesiona ani zakwestionowana z urzędu, ani w żaden inny sposób. W szczególności błędny jest wniosek, że w piśmie z dnia 24 lipca 2018 r. sprawozdawca twierdził, iż może oprzeć się na wyroku wydanym w postępowaniu odwoławczym, zgodnie z którym nie było możliwości przedstawienia ilustracji znajdującej się na stronie 33 katalogów spółki Blücher. Interwenient i EUIPO nigdy nie zakwestionowali tych ustaleń Wydziału Unieważnień i Izby Odwoławczej w tym względzie ani przed Sądem, ani przed Trybunałem.

32      Skarżąca twierdzi zatem, że poprzez sformułowanie takiego wniosku w odnośnych punktach zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza uchyliła swoje poprzednie decyzje ostateczne. Taka sytuacja jest sprzeczna z ogólnymi zasadami dobrej administracji i rozstrzygania sporów, określonymi w art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, jak również z zasadami pewności prawa, ochrony uzasadnionych oczekiwań i staranności proceduralnej. W ocenie skarżącej Izba Odwoławcza nie mogła z mocą wsteczną skorzystać z uprawnienia przysługującego jej na mocy art. 63 ust. 2 rozporządzenia nr 6/2002.

33      EUIPO nie zgadza się z argumentacją skarżącej.

34      Z kolei interwenient pozostawia kwestię zarzutu prawnego podniesionego przez skarżącą w ramach niniejszego zarzutu ocenie Sądu.

35      W pkt 38 i 39 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza uznała, że z uwagi na to, iż Trybunał stwierdził w zaskarżonym wyroku, że wcześniejszy wzór, który wzięła pod uwagę w pierwszej decyzji, był niewłaściwy, należało zbadać inne wcześniejsze wzory, na które powołuje się skarżąca. We wniosku o unieważnienie prawa do wzoru jako wcześniejszy wzór skarżąca wskazała jedynie wzór DM/059828. Pozostałe wzory zostały przywołane później przez poprzednika prawnego skarżącej w uwagach uzupełniających. W tym względzie Izba Odwoławcza dodała, że należy uwzględnić okoliczność, iż art. 63 ust. 2 rozporządzenia nr 6/2002 nie pozwala wnioskodawcy na rozszerzenie przedmiotu postępowania wskutek oparcia wniosku na nowych wcześniejszych wzorach, gdyż takie rozwiązanie skutkowałoby wydłużeniem postępowania i zmianą jego przedmiotu. Tymczasem nowe wcześniejsze wzory przedstawione przez poprzednika prawnego skarżącej w jej późniejszych uwagach, a mianowicie wzory z katalogów spółki Blücher, nie zostały powołane we wniosku o unieważnienie prawa do wzoru jako wcześniejsze wzory.

36      W pkt 58 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza przypomniała, że – jak już orzekła w kilku wcześniejszych decyzjach – wniosek o unieważnienie prawa do wzoru określa przedmiot postępowania, który wynika z jednej strony ze spornego wzoru, a z drugiej strony z powołanych wcześniejszych wzorów, oraz że z tego względu nie jest już możliwe wprowadzenie do postępowania innych wcześniejszych wzorów mogących podważyć nowość lub indywidualny charakter spornego wzoru po dokonaniu zgłoszenia.

37      W pkt 62 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza zauważyła, że ruszt widoczny pośrodku ilustracji zawartej na stronie 33 katalogów spółki Blücher, oznaczony przez poprzednika prawnego skarżącej jako jeden z wcześniejszych wzorów, który miał potwierdzić, że sporny wzór jest pozbawiony nowości i indywidualnego charakteru, został przedstawiony dopiero w odpowiedzi na uwagi interwenienta. Uściśliła, że okoliczność, iż wspomniany ruszt został uznany przez wcześniejsze instancje za dopuszczalny wzór wcześniejszy, jest sprzeczna z wyżej wymienionymi zasadami, zgodnie z którymi przedmiot postępowania w sprawie unieważnienia prawa do wzoru został określony we wniosku o jego unieważnienie, i że po złożeniu takiego wniosku do postępowania nie można wprowadzać innych wcześniejszych wzorów.

38      W celu uzupełnienia Izba Odwoławcza zauważyła w pkt 63 zaskarżonej decyzji, że uprawnienie Wydziału Unieważnień do oceny dopuszczalności okoliczności faktycznych, dowodów i dokumentów uzupełniających dotyczących wzorów lub praw wcześniejszych, powołanych we wniosku o unieważnienie prawa do wzoru, przyznane mu na podstawie art. 63 ust. 2 rozporządzenia nr 6/2002, ma charakter dyskrecjonalny. Przepis ten nie pozwala jednak wnioskującemu o unieważnienie prawa do wzoru na rozszerzenie przedmiotu postępowania poprzez oparcie wniosku na nowych wcześniejszych wzorach, gdyż takie rozwiązanie skutkowałoby wydłużeniem postępowania i zmianą jego przedmiotu. W rezultacie z uwagi na to, że wzory wskazane w szczególności w dokumentach przedstawionych w załącznikach 3a i 3b, a mianowicie w katalogach spółki Blücher, nie zostały wymienione we wniosku o unieważnienie prawa do wzoru, ani Wydział Unieważnień, ani Izba Odwoławcza nie dysponowały uprawnieniami dyskrecjonalnymi w tym względzie. W konsekwencji wzorów ukazanych w tych dokumentach nie można uznać za dopuszczalny przejaw wcześniejszej sztuki wzorniczej na użytek niniejszego postępowania w sprawie unieważnienia prawa do wzoru. W pkt 64 omawianej decyzji Izba Odwoławcza stwierdziła, że z tych samych powodów dokumenty i ilustracje wymienione przez skarżącą w jej uwagach w odpowiedzi na pismo sprawozdawcy, które dotyczyły wzorów innych niż wzory zawarte w wzorze DM/059828, nie mogą stanowić dopuszczalnego przejawu wcześniejszej sztuki wzorniczej.

39      W pkt 65 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza stwierdziła zatem, że zgodnie z pismem sprawozdawcy jedynym wcześniejszym wzorem w niniejszej sprawie jest wzór DM/059828.

40      W zarzucie trzecim skarżąca twierdzi w istocie, że Izba Odwoławcza popełniła błąd i naruszyła art. 63 ust. 2 rozporządzenia nr 6/2002, opierając swoją decyzję jedynie na wcześniejszych wzorach przedstawionych we wniosku o unieważnienie prawa do wzoru, bez względu na dowody, takie jak katalogi spółki Blücher, przedstawione po złożeniu tego wniosku o unieważnienie, na których Izba Odwoławcza oparła się wyłącznie w pierwszej decyzji, która stała się ostateczna.

41      W tym względzie na wstępie należy stwierdzić, że kwestia określenia wcześniejszych wzorów, które należy porównać z spornym wzorem, nigdy nie została rozstrzygnięta w sposób ostateczny w dotychczasowych postępowaniach przed EUIPO, Sądem i Trybunałem.

42      Po pierwsze bowiem, pierwsza decyzja Izby Odwoławczej, w której zresztą wyraźnie nie rozstrzygnięto kwestii dopuszczalności dokumentów przedstawionych przez skarżącą po złożeniu wniosku o unieważnienie prawa do wzoru, została uchylona pierwszym wyrokiem Sądu, który stał się prawomocny (zob. pkt 14 i 16 powyżej). Tymczasem zgodnie z utrwalonym orzecznictwem wyrok stwierdzający nieważność aktu działa ze skutkiem ex tunc i w związku z tym z mocą wsteczną eliminuje ten akt z porządku prawnego [zob. wyroki: z dnia 27 czerwca 2013 r., Beifa Group/OHIM – Schwan-Stabilo Schwanhäußer (Przyrządy do pisania), T‑608/11, niepublikowany, EU:T:2013:334, pkt 32 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 23 września 2020 r., CEDC International/EUIPO – Underberg (Kształt źdźbła trawy w butelce), T‑796/16, EU:T:2020:439, pkt 72 (niepublikowany) i przytoczone tam orzecznictwo]. W związku z tym pierwsza decyzja została wyeliminowana z porządku prawnego Unii Europejskiej, wobec czego nie jest ona ostateczna.

43      Po drugie, w swoim pierwszym wyroku (zob. pkt 14 powyżej) również Sąd nie wypowiedział się w kwestii dopuszczalności wspomnianych dokumentów ani tym bardziej w kwestii przedmiotu wcześniejszych wzorów, które należało porównać ze spornym wzorem. Kwestia ta nie została bowiem podniesiona ani przez strony, ani nawet z urzędu przez Sąd. Ponadto wyrok wydany w postępowaniu odwoławczym (zob. pkt 16 powyżej) ograniczał się jedynie do kwestii prawnych podniesionych w odwołaniach. W konsekwencji kwestia określenia wcześniejszych wzorów, na których opierał się wniosek o unieważnienie prawa do wzoru, oraz kwestia znaczenia dokumentów przedstawionych później dla określenia wcześniejszych wzorów nie zostały podniesione ani w pierwszym wyroku Sądu, ani w wyroku wydanym w postępowaniu odwoławczym.

44      Dalej, należy stwierdzić, że niniejszy zarzut opiera się na założeniu, zgodnie z którym art. 63 ust. 2 rozporządzenia nr 6/2002 ma zastosowanie w okolicznościach takich jak rozpatrywane w niniejszej sprawie. Należy zatem zbadać, czy przepis ten ma zastosowanie w niniejszej sprawie, przynajmniej w odniesieniu do kwestii określenia wcześniejszego wzoru, w szczególności w świetle art. 28 ust. 1 lit. b) ppkt (v) i (vi) rozporządzenia Komisji (WE) nr 2245/2002 z dnia 21 października 2002 r. wykonującego rozporządzenie nr 6/2002 (Dz.U. 2002, L 341, s. 28; sprostowanie Dz.U. 2008, L 171, s. 65).

45      W tym względzie należy przypomnieć, że zgodnie z art. 63 ust. 2 rozporządzenia nr 6/2002 EUIPO może nie brać pod uwagę stanu faktycznego lub dowodów, których zainteresowane strony nie przedstawiły w odpowiednim terminie. Przepis ten przyznaje zatem uprawnienia dyskrecjonalne zarówno Wydziałowi Unieważnień, jak i Izbie Odwoławczej EUIPO.

46      Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem z brzmienia art. 63 ust. 2 rozporządzenia nr 6/2002 wynika, że co do zasady, z zastrzeżeniem odmiennych przepisów, przedstawienie okoliczności faktycznych i dowodów przez strony po upływie terminów, którym podlega ich przedstawienie zgodnie z przepisami rozporządzenia nr 6/2002, jest możliwe oraz że w żaden sposób nie zabrania się EUIPO uwzględnienia przedstawionych w ten sposób z opóźnieniem okoliczności faktycznych i dowodów. Uściślając, iż EUIPO „może” w danym przypadku nie wziąć pod uwagę takich dowodów, wspomniany przepis powierza w istocie EUIPO szerokie uprawnienia dyskrecjonalne w zakresie podjęcia decyzji – przy założeniu, że zostanie ona w tym względzie uzasadniona – co do tego, czy należy wziąć takie dowody pod uwagę [zob. wyrok z dnia 5 lipca 2017 r., Gamet/EUIPO – „Metal-Bud II” Robert Gubała (Klamka), T‑306/16, niepublikowany, EU:T:2017:466, pkt 15, 16 i przytoczone tam orzecznictwo].

47      Co się tyczy wykonywania rzeczonych uprawnień dyskrecjonalnych EUIPO w celu ewentualnego uwzględnienia dowodów przedstawionych z opóźnieniem, takie uwzględnienie przez EUIPO, w sytuacji kiedy ma ono orzekać w ramach postępowania w sprawie unieważnienia prawa do wzoru, może być w szczególności uzasadnione, jeśli EUIPO uważa, po pierwsze, że okoliczności przedstawione z opóźnieniem mogą na pierwszy rzut oka posiadać rzeczywiste znaczenie dla wyniku toczącego się przed nim postępowania w sprawie unieważnienia prawa do wzoru, a po drugie, że etap postępowania, na którym ma miejsce takie opóźnione przedstawienie, i związane z nim okoliczności nie stoją na przeszkodzie temu uwzględnieniu. Z powyższego wynika, że Sąd musi ustalić, czy Izba Odwoławcza faktycznie skorzystała z szerokich uprawnień dyskrecjonalnych przy podejmowaniu, w sposób uzasadniony i z należytym uwzględnieniem wszystkich istotnych okoliczności, decyzji o uwzględnieniu albo nieuwzględnieniu dowodów przedstawionych po raz pierwszy w toczącym się przed nią postępowaniu w celu wydania decyzji. Sąd musi też zbadać, czy Izba Odwoławcza prawidłowo skorzystała z uprawnień dyskrecjonalnych przysługujących jej na podstawie art. 63 ust. 2 rozporządzenia nr 6/2002 (zob. wyrok z dnia 5 lipca 2017 r., Klamka, T‑306/16, niepublikowany, EU:T:2017:466, pkt 17, 18 i przytoczone tam orzecznictwo).

48      Z orzecznictwa wynika również, że przedstawienie dowodów stanowiących uzupełnienie dowodów przedstawionych w terminie wyznaczonym przez EUIPO pozostaje możliwe także po upływie wspomnianego terminu, przy czym nie ma żadnych przeciwwskazań, aby EUIPO mogło uwzględnić takie przedstawione z opóźnieniem okoliczności faktyczne i dowody [zob. wyrok z dnia 14 marca 2018 r., Crocs/EUIPO – Gifi Diffusion (Obuwie), T‑651/16, niepublikowany, EU:T:2018:137, pkt 33 i przytoczone tam orzecznictwo; zob. także podobnie i analogicznie wyrok z dnia 26 września 2013 r., Centrotherm Systemtechnik/OHIM i centrotherm Clean Solutions, C‑610/11 P, EU:C:2013:593, pkt 88].

49      Należy jednak przypomnieć też art. 52 ust. 2 rozporządzenia nr 6/2002, który stanowi, iż wniosek o unieważnienie prawa do znaku składa się na piśmie i należy go uzasadnić. W art. 28 ust. 1 lit. b) ppkt (i) i (vi) rozporządzenia nr 2245/2002 uściślono, że wniosek o unieważnienie prawa do wzoru musi zawierać wskazanie podstaw, na których oparty jest wniosek, oraz wskazanie stanu faktycznego, dowodów i argumentów przedstawionych na poparcie tego wniosku. Dodatkowo zgodnie z art. 28 ust. 1 lit. b) ppkt (v) wskazanego rozporządzenia, jeżeli podstawą wniosku o unieważnienie prawa do zarejestrowanego wzoru wspólnotowego jest twierdzenie, że wzór ten nie spełnia wymogu nowości lub jest pozbawiony indywidualnego charakteru, to we wniosku należy wskazać i przedstawić wcześniejsze wzory, które mogłyby stanowić przeszkodę dla uznania nowości lub indywidualnego charakteru zarejestrowanego wzoru wspólnotowego, jak również dokumenty dowodzące istnienia tych wcześniejszych wzorów.

50      Na gruncie orzecznictwa to do strony, która występuje z wnioskiem o unieważnienie, należy dostarczenie EUIPO niezbędnych wskazówek, a w szczególności dokładne i kompletne określenie i przedstawienie wzoru, na którego pierwszeństwo się powołuje, tak aby wykazać, że sporny wzór nie mógł być skutecznie zarejestrowany. Stąd to nie do EUIPO, ale do wnoszącego o unieważnienie prawa do wzoru należy przedstawienie dowodów świadczących o prawdziwości tej podstawy [wyrok wydany w postępowaniu odwoławczym, pkt 59, 65; zob. także wyrok z dnia 17 września 2019 r., Aroma Essence/EUIPO – Refan Bulgaria (Gąbki do mycia), T‑532/18, niepublikowany, EU:T:2019:609, pkt 25 i przytoczone tam orzecznictwo].

51      Należy uściślić, że dowód istnienia i określenia wcześniejszego wzoru powinien zostać przedstawiony dla każdej z podstaw unieważnienia podniesionych przez wnoszącego o unieważnienie. W tym względzie Sąd orzekł, że ani EUIPO, ani wnoszący o unieważnienie prawa do wzoru nie mogą na poparcie braku indywidualnego charakteru (art. 6 rozporządzenia nr 6/2002) opierać się na niektórych powołanych wzorach, jeżeli z wniosku o unieważnienie wynika, że wspomniane wcześniejsze wzory zostały przywołane wyłącznie na poparcie innej podstawy unieważnienia, takiej jak brak nowości (art. 5 tego rozporządzenia) [zob. podobnie wyrok z dnia 14 marca 2018 r., Gifi Diffusion/EUIPO – Crocs (Obuwie), T‑424/16, niepublikowany, EU:T:2018:136, pkt 46–48].

52      Dodatkowo zgodnie z art. 63 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002 w trakcie postępowania dotyczącego unieważnienia EUIPO ogranicza się do badania okoliczności faktycznych, dowodów i argumentów przedstawionych przez strony. Strona skarżąca musi upewnić się, że wszystkie wcześniejsze wzory zostały jasno określone i przedstawione, ponieważ postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do wzoru jest postępowaniem o charakterze kontradyktoryjnym. W rezultacie przy rozpatrywaniu wniosku o unieważnienie prawa do wzoru EUIPO może brać pod uwagę jedynie wzory, na które strona skarżąca wyraźnie powołała się we wniosku o unieważnienie, a nie w jakimkolwiek późniejszym dokumencie (zob. podobnie wyrok z dnia 17 września 2019 r., Gąbki do mycia, T‑532/18, niepublikowany, EU:T:2019:609, pkt 30, 36).

53      W związku z tym art. 28 ust. 1 lit. b) ppkt (v) rozporządzenia nr 2245/2002 (zob. pkt 49 powyżej) zakłada, że określenie wcześniejszego wzoru zostaje dokonane z chwilą złożenia wniosku o unieważnienie prawa do wzoru, który [to wniosek] określa przedmiot sporu i pozwala uprawnionemu z tytułu spornego wzoru na zajęcie stanowiska w przedmiocie zasadności wniosku. Prawidłowy przebieg postępowania i ochrona uzasadnionego interesu właściciela spornego wzoru przed narażaniem go na prowadzenie sporu, którego przedmiot podlega ciągłym zmianom, stoją bowiem na przeszkodzie możliwości dowolnego powoływania się przez wnioskodawcę na inne wcześniejsze wzory w toku postępowania o unieważnienie. Z tego względu przestrzeganie tego przepisu stanowi przesłankę dopuszczalności wniosku o unieważnienie prawa do wzoru na podstawie art. 30 ust. 1 tego rozporządzenia.

54      W konsekwencji należy stwierdzić, podobnie jak uczyniło to EUIPO, że logika art. 28 ust. 1 lit. b) ppkt (v) rozporządzenia nr 2245/2002 polega na narzuceniu terminu „prekluzyjnego” lub zawitego, czyli terminu, którego naruszenie stanowi bezwzględną przeszkodę procesową w przedstawieniu dowodów dotyczących zasadniczych elementów wniosku o unieważnienie, które określają i wyznaczają ramy prawne tego wniosku. Oprócz sytuacji, w której EUIPO wymaga usunięcia braków wniosku zgodnie z art. 30 ust. 1 tego rozporządzenia, nie ma możliwości przedstawienia nowych dowodów dotyczących wskazania i przedstawienia wcześniejszych wzorów, ponieważ rozszerzałoby to ramy prawne wniosku o unieważnienie.

55      Z art. 28 ust. 1 lit. b) ppkt (v) rozporządzenia nr 2245/2002 wynika zatem, że wniosek o unieważnienie określa przedmiot sporu, który wynika z jednej strony ze spornego wzoru, a z drugiej strony z przywołanych wcześniejszych wzorów. W rezultacie po wystąpieniu z wnioskiem o unieważnienie prawa do wzoru nie ma już możliwości wprowadzenia do postępowania innych wcześniejszych wzorów, które mogłyby podważyć nowość lub indywidualny charakter spornego wzoru.

56      Należy zatem stwierdzić, że w świetle art. 28 ust. 1 lit. b) ppkt (v) rozporządzenia nr 2245/2002 w postępowaniu w sprawie unieważnienia prawa do wzoru wspólnotowego EUIPO musi zbadać wyłącznie wcześniejsze wzory wskazane we wniosku o unieważnienie, z wyłączeniem innych wzorów powołanych później jako wcześniejsze wzory.

57      Należy też wyjaśnić zakres stosowania art. 28 ust. 1 lit. b) ppkt (vi) rozporządzenia nr 2245/2002, który stanowi, że wniosek o unieważnienie prawa do wzoru musi zawierać „wskazanie stanu faktycznego, dowodów i argumentów przedstawionych na poparcie […] podstaw [wniosku]”, a tym samym zakres uznania przysługującego EUIPO na mocy art. 63 ust. 2 rozporządzenia nr 6/2002.

58      W tym względzie należy podkreślić, podobnie jak uczyniło to EUIPO, że w art. 28 ust. 1 lit. b) ppkt (v) i (vi) rozporządzenia nr 2245/2002 dokonano zasadniczego rozróżnienia między dowodami dotyczącymi „wskazania i przedstawienia wcześniejszych wzorów”, wymaganymi w art. 28 ust. 1 lit. b) ppkt (v) wspomnianego rozporządzenia, a pozostałymi „[elementami] stanu faktycznego [i] dowod[ami]”, o których mowa w art. 28 ust. 1 lit. b) ppkt (vi) tego rozporządzenia, przykładowo w odniesieniu do okoliczności faktycznych i dowodów dotyczących publicznego udostępnienia wzoru (art. 7 rozporządzenia nr 6/2002) lub dowodów dotyczących funkcji technicznej spornego wzoru (art. 8 rozporządzenia 6/2002).

59      Wynika z tego, że uprawnienia dyskrecjonalne przysługujące EUIPO na podstawie art. 63 ust. 2 rozporządzenia nr 6/2002 w celu „wzięcia pod uwagę stanu faktycznego lub dowodów, których zainteresowane strony nie przedstawiły w odpowiednim terminie”, mogą mieć zastosowanie wyłącznie do „stanu faktycznego i dowodów”, o których mowa w art. 28 ust. 1 lit. b) ppkt (vi) rozporządzenia nr 2245/2002, a nie do „wskazania i przedstawienia wcześniejszych wzorów” wymaganych przez art. 28 ust. 1 lit. b) ppkt (v) tego rozporządzenia. W szczególności art. 63 ust. 2 rozporządzenia nr 6/2002 nie znajduje zastosowania do kwestii określenia wcześniejszego wzoru.

60      W związku z tym chociaż art. 63 ust. 2 rozporządzenia nr 6/2002 pozwala na uwzględnienie dodatkowych dowodów (zob. pkt 48 powyżej), na przykład bardziej precyzyjnego przedstawienia wzoru lub dowodu publicznego udostępnienia wzoru, na który powołano się we wniosku o unieważnienie, to nie dopuszcza on możliwości rozszerzenia ram prawnych tego wniosku poprzez przedstawienie całkowicie nowych dowodów, pozwalając wnioskodawcy na oparcie wspomnianego wniosku na innych wcześniejszych wzorach, ponieważ takie rozwiązanie zmieniałoby przedmiot sporu, a dodatkowo wydłużałoby czas trwania postępowania.

61      W pkt 39 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza słusznie zatem stwierdziła między innymi, że art. 63 ust. 2 rozporządzenia nr 6/2002 nie pozwala wnioskującemu o unieważnienie prawa do wzoru na rozszerzenie przedmiotu postępowania poprzez oparcie wniosku na nowych, wcześniejszych wzorach.

62      W niniejszej sprawie nie ulega wątpliwości, że – jak w istocie stwierdziła Izba Odwoławcza w pkt 61 zaskarżonej decyzji – po wezwaniu stron do przedstawienia uwag wzór przedstawiony w katalogach spółki Blücher nie został wskazany ani przedstawiony w ramach wniosku o unieważnienie prawa do wzoru z dnia 3 września 2009 r., lecz dopiero w odpowiedzi na uwagi interwenienta z dnia 2 kwietnia 2010 r. (zob. pkt 7 i 8 powyżej).

63      Tymczasem wspomniany wzór nie jest identyczny ze wzorem, na który początkowo powołano się we wniosku o unieważnienie prawa do wzoru, ponieważ widoczny na nim ruszt różni się od wcześniejszych wzorów będących przedmiotem rejestracji DM/059828. Nie ma tu zatem mowy o „przedstawieniu tego samego wcześniejszego wzoru” w rozumieniu orzecznictwa Sądu [zob. podobnie wyrok z dnia 22 czerwca 2010 r., Shenzhen Taiden/OHIM – Bosch Security Systems (Urządzenie komunikacyjne), T‑153/08, EU:T:2010:248, pkt 25]. Żadne usunięcie stwierdzonych braków na gruncie art. 30 ust. 1 rozporządzenia nr 2245/2002 nie było zresztą konieczne, ponieważ poprzednik prawny skarżącej prawidłowo określił wcześniejsze wzory przywołane na poparcie jego wniosku o unieważnienie prawa do wzoru, a mianowicie wzory widniejące w rejestracji DM/059828.

64      W tych okolicznościach należy uznać, podobnie jak zrobiło to EUIPO, że ewentualne uwzględnienie dowodów przedstawionych po złożeniu wniosku o unieważnienie prawa do wzoru na podstawie art. 63 ust. 2 rozporządzenia nr 6/2002 może być dopuszczone jedynie w celu zilustrowania sposobów używania konkretnych produktów, w których zawarto porównywane wzory, lub na poparcie każdej innej okoliczności lub każdego innego twierdzenia, które zostały już podniesione we wniosku o unieważnienie. W tym sensie prawdą jest, że Izba Odwoławcza nie wykluczyła wprost dopuszczalności wspomnianych dowodów w zakresie, w jakim mają one na celu uzupełnienie przedstawionej poprzednio argumentacji dotyczącej wcześniejszego wzoru wskazanego we wniosku o unieważnienie.

65      Jednakże formalna dopuszczalność takich dowodów nie oznacza zgody na dodanie nowego wzoru wcześniejszego do wzorów pierwotnie przywołanych we wniosku o unieważnienie prawa do wzoru w świetle art. 28 ust. 1 lit. b) ppkt (v) rozporządzenia nr 2245/2002. W tym kontekście przedstawienie katalogów spółki Blücher po złożeniu wniosku o unieważnienie byłoby bowiem równoznaczne z przedstawieniem całkowicie „nowego” dowodu, w przeciwieństwie do dowodu „dodatkowego” w rozumieniu orzecznictwa Trybunału i Sądu dotyczącego art. 63 ust. 2 rozporządzenia nr 6/2002 (zob. pkt 48 powyżej)

66      W pkt 63 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza słusznie zatem uznała w istocie, że o ile uwzględnienie dowodów uzupełniających mogło wprawdzie doprowadzić do rozszerzenia ram faktycznych wniosku o unieważnienie prawa do wzoru poprzez dodanie ich do innych dowodów dotyczących wcześniejszych wzorów, na które już się powołano, o tyle nie może ono rozszerzać ram prawnych tego wniosku na nowo przywołane wcześniejsze wzory, ponieważ zakres wspomnianego wniosku został ostatecznie określony przez poprzednika prawnego skarżącej w chwili jego zgłoszenia poprzez wskazanie wcześniejszych wzorów powołanych na poparcie przedmiotowego wniosku.

67      Izba Odwoławcza słusznie stwierdziła również w pkt 65 i 66 zaskarżonej decyzji, że jedynym wcześniejszym wzorem, na który prawidłowo powołano się w niniejszej sprawie, był wzór DM/059828, który został publicznie udostępniony w rozumieniu art. 7 rozporządzenia nr 6/2002 przed datą dokonania zgłoszenia spornego wzoru. Istnienie i pierwszeństwo tego ujawnienia nie jest zresztą kwestionowane.

68      W konsekwencji należy przede wszystkim stwierdzić, że wbrew temu, co twierdzi skarżąca, Izba Odwoławcza w żaden sposób nie zmieniła żadnej z wcześniejszych decyzji ostatecznych i nie naruszyła żadnej z ogólnych zasad wskazanych w pkt 32 powyżej, a następnie, że Izba Odwoławcza nie naruszyła art. 63 ust. 2 rozporządzenia nr 6/2002, lecz prawidłowo zastosowała art. 28 ust. 1 lit. b) ppkt (v) rozporządzenia nr 2245/2002.

69      Zarzut trzeci należy zatem oddalić jako bezzasadny.

 W przedmiocie zarzutu pierwszego

70      W zarzucie pierwszym, podzielonym na trzy części, skarżąca twierdzi, że w pkt 24 zaskarżonej decyzji w związku z pismem sprawozdawcy z dnia 24 lipca 2018 r. Izba Odwoławcza popełniła szereg błędów w ocenie.

71      W części pierwszej skarżąca zarzuca Izbie Odwoławczej błędne stwierdzenie, że sprawozdawca uznał w swoim piśmie, iż jedynym wcześniejszym wzorem, który należy uwzględnić, jest wzór DM/059828, ponieważ był on jedynym wzorem wymienionym we wniosku o unieważnienie prawa do wzoru. Tymczasem uzasadnienie zawarte w tym punkcie, a mianowicie, że do wniosku o unieważnienie dołączono jedynie ten wzór, nie wynika z pisma sprawozdawcy i nie jest również uzasadnione w zaskarżonej decyzji.

72      W części drugiej omawianego zarzutu skarżąca zarzuca Izbie Odwoławczej błędne stwierdzenie, że ilustracja na stronie 33 katalogów spółki Blücher nie może zostać wzięta pod uwagę ze względu na to, że wyrok wydany w postępowaniu odwoławczym nie pozwala na przedstawienie tej ilustracji jako wcześniejszego wzoru w postępowaniu w sprawie unieważnienia prawa do wzoru. Jej zdaniem Izba Odwoławcza wyciągnęła z tego wyroku wniosek, który nie ma żadnych podstaw. Ponadto EUIPO nie zarządziło przeprowadzenia środków dowodowych, w przeciwieństwie do pkt 71 wyroku wydanego w postępowaniu odwoławczym.

73      W części trzeciej zarzutu skarżąca twierdzi, że Izba Odwoławcza błędnie stwierdziła, iż jedynym wzorem, który mógł zostać wzięty pod uwagę, jest wzór DM/059828, taki jak przedstawiony przez skarżącą we wniosku o unieważnienie prawa do wzoru, opierając się na ocenie sprawozdawcy, który stwierdził, że „wcześniejszy wzór badany przez wcześniejsze instancje” nie został wskazany we wniosku o unieważnienie prawa do wzoru złożonym przez poprzednika prawnego skarżącej z dnia 3 września 2009 r. Wniosek ten jest szerszy niż wniosek zawarty w piśmie sprawozdawcy, który w ogóle nie stwierdził, że wcześniejszy wzór badany przez wcześniejsze instancje nie został wymieniony we wniosku o unieważnienie.

74      EUIPO i interwenient nie zgadzają się z argumentami skarżącej.

75      W pkt 24 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza przypomniała, że w dniu 24 lipca 2018 r. sprawozdawca przesłał stronom pismo, w którym poinformował je, że przedstawionym mu wcześniejszym wzorem jest wzór DM/059828, który jest jedynym wzorem wymienionym we wniosku o unieważnienie. Izba Odwoławcza wskazała, że przy ponownej analizie sprawy po przekazaniu jej przez Trybunał sprawozdawca stwierdził, że wcześniejszy wzór rozpatrywany przez wcześniejsze instancje nie został wspomniany we wniosku o unieważnienie prawa do wzoru, w którym nie było też mowy o żadnym innym wzorze.

76      W części pierwszej omawianego zarzutu skarżąca twierdzi w istocie, że ani sprawozdawca w piśmie z dnia 24 lipca 2018 r., ani Izba Odwoławcza w pkt 24 zaskarżonej decyzji nie uzasadnili powodu, dla którego jedynym wzorem, który należy wziąć pod uwagę, jest wzór zarejestrowany pod numerem DM/059828 (zob. pkt 7 powyżej), bez wzoru przedstawionego w pkt 8 powyżej.

77      W tym względzie wypada przypomnieć, że zgodnie z art. 62 zdanie pierwsze rozporządzenia nr 6/2002 decyzje EUIPO muszą zawierać uzasadnienie. Ten obowiązek uzasadnienia ma taki sam zakres jak obowiązek wynikający z art. 296 TFUE, wymagający, by rozumowanie autora aktu przedstawiono w sposób jasny i jednoznaczny. Podwójnym celem tego obowiązku jest, po pierwsze, umożliwienie zainteresowanym zapoznania się z motywami wydania danego aktu, tak by mieli oni możliwość obrony swoich praw, a po drugie, umożliwienie sądowi Unii przeprowadzenia kontroli zgodności z prawem decyzji. Kwestię, czy uzasadnienie decyzji spełnia te wymogi, należy oceniać nie tylko na podstawie jego brzmienia, ale również na podstawie całości zasad prawnych regulujących daną dziedzinę [zob. wyrok z dnia 13 czerwca 2019 r., Visi/one/EUIPO – EasyFix (Plakietka informacyjna dla pojazdów), T‑74/18, EU:T:2019:417, pkt 57 i przytoczone tam orzecznictwo].

78      W niniejszej sprawie należy przede wszystkim zauważyć, że obowiązek uzasadnienia dotyczy jedynie zaskarżonej decyzji, a nie pisma sprawozdawcy w ramach danego postępowania, które nie jest aktem podlegającym zaskarżeniu. Z orzecznictwa wynika bowiem, że decyzja izby odwoławczej może zostać zaskarżona do sądu Unii, jeżeli wywołuje ona „wiążące skutki prawne” w stosunku do strony w postępowaniu przed EUIPO [zob. podobnie i analogicznie wyrok z dnia 17 marca 2009 r., Laytoncrest/OHIM – Erico (TRENTON), T‑171/06, EU:T:2009:70, pkt 21]. Nie jest tak w przypadku pisma sprawozdawcy przed Izbą Odwoławczą.

79      Następnie, jak wynika z analizy zarzutu trzeciego (zob. pkt 30–69 powyżej), w pkt 38, 39 i 53–67 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza wyraźnie wyjaśniła powody, dla których przy badaniu wymogów przewidzianych w art. 5 i 6 rozporządzenia nr 6/2002 można było wziąć pod uwagę tylko wcześniejszy wzór, którego przedstawienie dołączono do wniosku o unieważnienie. W szczególności Izba Odwoławcza posłużyła się wykładnią art. 63 ust. 2 rozporządzenia nr 6/2002 w świetle art. 28 ust. 1 lit. b) ppkt (i), (v) i (vi) rozporządzenia nr 2245/2002, zresztą, jak stwierdzono podczas rozpatrywania zarzutu trzeciego, pozbawioną błędu. To obszerne uzasadnienie w pełni czyni zadość obowiązkowi uzasadnienia wynikającemu z art. 62 zdanie pierwsze rozporządzenia nr 6/2002.

80      Część pierwszą niniejszego zarzutu należy zatem oddalić jako bezzasadną.

81      W części drugiej skarżąca zarzuca w istocie Izbie Odwoławczej, że ta nie wzięła pod uwagę ilustracji zawartych w katalogach spółki Blücher, w szczególności tej przedstawionej w pkt 8 powyżej, mimo że kwestie dotyczące dopuszczalności i znaczenia tej ostatniej ilustracji mają powagę rzeczy osądzonej w następstwie wyroku wydanego w postępowaniu odwoławczym.

82      W tym zakresie należy przypomnieć, że zgodnie z art. 61 ust. 6 rozporządzenia nr 6/2002 EUIPO jest zobowiązane do podjęcia niezbędnych środków w celu zastosowania się do orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

83      Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, aby podporządkować się wyrokowi stwierdzającemu nieważność i zapewnić jego pełne wykonanie, instytucja będąca autorem aktu, którego nieważność została stwierdzona, jest zobowiązana do uwzględnienia nie tylko sentencji wyroku, ale również uzasadnienia prowadzącego do jego wydania, które stanowi nieodzowny element tego wyroku w tym znaczeniu, że jest niezbędne do zrozumienia dokładnego znaczenia tego, co zostało orzeczone w sentencji. To właśnie uzasadnienie wskazuje z jednej strony konkretny przepis uznany za niezgodny z prawem, a z drugiej strony przedstawia szczegółowo względy, z powodu których orzeczono w sentencji niezgodność z prawem i które zainteresowana instytucja powinna uwzględnić przy zastąpieniu aktu, którego nieważność została stwierdzona (zob. wyrok z dnia 27 czerwca 2013 r., Przyrządy do pisania, T‑608/11, niepublikowany, EU:T:2013:334, pkt 33 i przytoczone tam orzecznictwo).

84      W niniejszej sprawie należy zauważyć, że w pkt 69–71 wyroku wydanego w postępowaniu odwoławczym Trybunał orzekł, co następuje:

„69      Od EUIPO nie można zaś wymagać, by dokonywało, w szczególności w ramach oceny nowego charakteru spornego wzoru, połączenia różnych elementów wcześniejszego wzoru [czyli rynny odpływowej i rusztu przedstawionych w pkt 8 powyżej], ponieważ to do wnoszącego o unieważnienie należy przekazanie kompletnego przedstawienia wcześniejszego wzoru. Ponadto wszelkie ewentualne kombinacje zawierałyby, jak zauważył rzecznik generalny w pkt 152 opinii, niedoskonałości, ponieważ ich uzyskanie w sposób konieczny wiązałoby się z dokonywaniem przybliżeń.

70      W tych okolicznościach, jak słusznie utrzymuje EUIPO i wbrew temu, co orzekł Sąd w pkt 78 zaskarżonego wyroku, okoliczność, że sporny wzór składa się wyłącznie z kombinacji udostępnionych już publicznie wzorów, w odniesieniu do których wskazano wcześniej, iż są one przeznaczone do łącznego używania, nie może w braku kompletnego wskazania i przedstawienia wzoru, na którego pierwszeństwo się powołano, mieć znaczenia w ramach badania nowości w rozumieniu art. 5 rozporządzenia nr 6/2002.

71      Należy w tym względzie dodać, że wskazana przez Sąd w pkt 68 zaskarżonego wyroku okoliczność, iż ESS, interwenient przed Sądem, przedstawiła wydruki z katalogu przedsiębiorstwa Blücher, różniące się od tych załączonych przez Group Nivelles do jej wniosku o unieważnienie, które zawierały ilustracje [rusztu takiego jak widoczny] pośrodku ilustracji zamieszczonej w pkt 23 niniejszego wyroku, umieszczone[j] na [rynnie odpływowej zawierającej] poniżej [syfon odpływowy], nie może stanowić uzupełnienia braku dokładnego wskazania i przedstawienia wcześniejszego wzoru, na który powoływała się Group Nivelles. Chociaż taka okoliczność mogłaby zostać wzięta pod uwagę przez EUIPO do celów przeprowadzenia postępowania dowodowego na podstawie art. 65 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002, to jednak do tego urzędu nie należy łączenie rozmaitych elementów jednego lub więcej niż jednego wzoru, które to elementy były udostępniane publiczne w sposób odrębny w różnych wydrukach z katalogów załączonych do wniosku o unieważnienie, tak aby uzyskać kompletną postać wcześniejszego wzoru, na który się powołano. W istocie bez potrzeby rozpatrywania argumentu EUIPO, zgodnie z którym w pkt 68 i 76 zaskarżonego wyroku doszło do przeinaczenia okoliczności faktycznych, wystarczy stwierdzić, iż Sąd w tym wyroku w żadnym wypadku a nie uznał, że ilustracja przedstawiona przez ESS stanowi kompletny obraz konkretnego wcześniejszego wzoru, na którego pierwszeństwo powołuje się Group Nivelles”.

85      W tym względzie należy na początku przypomnieć, że jak już wcześniej zauważono w ramach badania zarzutu trzeciego, kwestia określenia wcześniejszych wzorów, które należy porównać z spornym wzorem, nigdy nie została rozstrzygnięta w sposób ostateczny w dotychczasowych postępowaniach przed EUIPO, Sądem i Trybunałem (zob. pkt 41–43 powyżej). Owa szczegółowa kwestia nie jest zatem objęta obowiązkiem poszanowania powagi rzeczy osądzonej.

86      Następnie należy zauważyć, że przytoczony przez skarżącą fragment wyroku wydanego w postępowaniu odwoławczym dotyczy jedynie obowiązku „kompletnego przedstawienia” wcześniejszego wzoru. Trybunał nie wypowiedział się natomiast w przedmiocie możliwości takiego „kompletnego przedstawienia” po złożeniu wniosku o unieważnienie prawa do wzoru. Owa szczegółowa kwestia nie jest zatem objęta obowiązkiem poszanowania powagi rzeczy osądzonej.

87      Ponadto w zakresie, w jakim skarżąca zarzuca Izbie Odwoławczej, że ta nie zarządziła przeprowadzenia środków dowodowych na podstawie art. 65 rozporządzenia nr 6/2002, zarzut ten jest bezzasadny. Skarżąca rzeczywiście zażądała przesłuchania świadków w swoich uwagach z dnia 21 września 2018 r., ale nie wyjaśnia, w jaki sposób nieprzeprowadzenie takich środków dowodowych miałoby stanowić błąd w ocenie. Prawdą jest, że tacy świadkowie mogli podeprzeć twierdzenie, zgodnie z którym w dniu dokonania zgłoszenia spornego wzoru zbliżone do niego wzory były już znane. Jednakże taki wkład byłby nieistotny dla sprawy, ponieważ zasadnicza kwestia rozstrzygana przez Izbę Odwoławczą, a mianowicie określenie wcześniejszych wzorów, które należało wziąć pod uwagę w celu oceny nowości i indywidualnego charakteru spornego wzoru, mogła zostać prawnie rozstrzygnięta na podstawie wykładni art. 63 ust. 2 rozporządzenia nr 6/2002 w świetle art. 28 ust. 1 lit. b) ppkt (i), (v) i (vi) rozporządzenia nr 2245/2002. W każdym wypadku rzeczowe zeznania biegłych były zatem pozbawione jakiegokolwiek znaczenia w takim kontekście.

88      Wreszcie, należy podkreślić, że ani Sąd, ani Trybunał nie wypowiedziały się w przedmiocie konieczności przeprowadzenia tych środków dowodowych, przy czym ani Sąd, ani Trybunał nie są właściwe do kierowania do EUIPO nakazów dotyczących w szczególności przeprowadzenia takich środków dowodowych [zob. podobnie wyrok z dnia 9 lutego 2017 r., Mast-Jägermeister/EUIPO (Kubki), T‑16/16, EU:T:2017:68, pkt 27].

89      Część drugą omawianego zarzutu należy zatem oddalić jako bezzasadną.

90      W części trzeciej skarżąca wysuwa różne zastrzeżenia wobec pisma sprawozdawcy z dnia 24 lipca 2018 r.

91      W tym względzie wystarczy stwierdzić, że część trzecia omawianego zarzutu jest niedopuszczalna, ponieważ podstawy stwierdzenia nieważności podniesione w skardze mogą dotyczyć jedynie zaskarżonej decyzji, a nie wcześniejszej czynności procesowej, która sama w sobie nie wywołuje żadnych skutków prawnych i stanowi akt niepodlegający zaskarżeniu (zob. pkt 77 powyżej), takiej jak pismo sprawozdawcy.

92      Co więcej, z powodów przedstawionych już w pkt 41–43 i 84–89 powyżej część trzecia tego zarzutu jest bezzasadna w zakresie, w jakim dotyczy powagi rzeczy osądzonej wyroków Trybunału i Sądu.

93      Część trzecią omawianego zarzutu należy zatem odrzucić jako niedopuszczalną, a dodatkowo oddalić jako bezzasadną.

94      Zarzut pierwszy należy zatem oddalić.

 W przedmiocie zarzutu drugiego dotyczącego określenia cech spornego wzoru

95      W zarzucie drugim skarżąca twierdzi, że w pkt 26 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza popełniła błąd przy określaniu cech spornego wzoru. Ponownie powołując się na pkt 69 wyroku wydanego w postępowaniu odwoławczym (zob. pkt 84 powyżej), skarżąca podnosi, że od EUIPO nie można wymagać, by w ramach oceny nowego charakteru spornego wzoru dokonywało połączenia różnych elementów wcześniejszego wzoru (w niniejszej sprawie rynny odpływowej i rusztu) w celu uzyskania jego kompletnego wyglądu. Jej zdaniem istotną kwestią jest „cecha odróżniająca” spornego wzoru. Tymczasem z uwag interwenienta z dnia 8 grudnia 2009 r. wynika, że interwenient nie chciał w rzeczywistości zarejestrować wyglądu linowego odpływu prysznica, a jedynie wygląd rusztu przeznaczonego do stosowania w prostokątnych i podłużnych odpływach. Z dwóch wyroków wydanych przez sądy niderlandzkie wynika również, że jedyną „cechą odróżniającą” spornego wzoru jest „zamknięty lub pełny ruszt”, czyli „ruszt bez otworów, dzięki którym woda może spływać poprzez szczeliny umieszczone po obu jego stronach”. Wydział Unieważnień EUIPO uznał też, że jedyną widoczną cechą spornego wzoru podczas zwykłego używania jest górna część rusztu.

96      Zdaniem skarżącej byłoby całkowicie spójne, gdyby Wydział Unieważnień, doszedłszy do tego wniosku, oparł swoje rozumowanie na porównaniu wyglądu pełnego rusztu spornego wzoru z wyglądem wszystkich innych wcześniejszych rusztów, w szczególności rusztów widocznych na stronie 33 katalogów spółki Blücher. Okoliczność, że owe ruszty są przeznaczone w danym przypadku do stosowania w połączeniu z prostokątną, podłużną rynną, tworząc w ten sposób odpływ liniowy prysznica, ma jedynie niewielkie znaczenie w tym względzie, ponieważ zdaniem interwenienta ich cech nie można uznać za odróżniające, nowe lub indywidualne, zaś prostokątna, podłużna rynna i związane z nią cechy nie są widoczne podczas zwykłego używania odpływu.

97      EUIPO i interwenient nie zgadzają się z argumentami skarżącej.

98      W pkt 26 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza przypomniała, że w dniu 21 września 2018 r. skarżąca złożyła wniosek o przesłuchanie i przedstawiła swe uwagi oparte w istocie na różnych argumentach, które zostały wymienione przez Izbę Odwoławczą. W szczególności skarżąca powołała się na oświadczenia złożone w poprzednim postępowaniu, z których według niej wynika, że specjalistyczne środowiska były świadome istnienia wzorów odpływów liniowych prysznica, których wygląd składał się z prostokątnego korytka lub rynny odpływowej o podłużnym kształcie z takim samym zamkniętym rusztem. Skarżąca powołała się między innymi na załączniki nr 5–7 i zwróciła się do Izby Odwoławczej o przesłuchanie tych świadków.

99      W zarzucie drugim skarżąca podnosi w istocie, że Izba Odwoławcza popełniła błąd przy określaniu cech spornego wzoru. Izba Odwoławcza miała popełnić błąd poprzez wzięcie pod uwagę niektórych cech spornego wzoru, takich jak boczne szczeliny, podczas gdy interwenient powołuje się na prawa wyłączne jedynie w odniesieniu do „wyglądu rusztu odpływu linowego prysznica, przeznaczonego do stosowania w prostokątnych i podłużnych odpływach (prysznicowych)”. Innymi słowy, kształt odpływów liniowych prysznica, prostokątny i podłużny, oraz boczne szczeliny nie są objęte przedmiotem ochrony spornego wzoru. Jedynie kształt rusztu odpływu liniowego prysznica umożliwia odróżnienie tego wzoru od wzorów wcześniejszych.

100    Na wstępie należy zauważyć, że pkt 26 zaskarżonej decyzji nie jest zawarty w „[jej] uzasadnieniu” (pkt 27–116), lecz w „przedstawieniu okoliczności faktycznych” (pkt 1–26), ponieważ jest poświęcony streszczeniu argumentów skarżącej, a nie o ocenie dokonanej przez Izbę Odwoławczą.

101    Tymczasem zgodnie z orzecznictwem zarzuty, które nie mają na celu podważenia powodów, dla których Izba Odwoławcza oddaliła wniesione do niej odwołanie, należy uznać za nieistotne dla sprawy [zob. postanowienie z dnia 16 października 2020 r., L. Oliva Torras/EUIPO – Mecánica del Frío (Urządzenia sprzęgające do pojazdów), T‑629/19, niepublikowane, EU:T:2020:506, pkt 26 i przytoczone tam orzecznictwo]. Z taką sytuacją mamy do czynienia w niniejszej sprawie.

102    Ponadto należy przypomnieć, podobnie jak uczyniło to EUIPO, że przedmiot spornego wzoru i jego cechy powinny być określone wyłącznie poprzez odniesienie do ilustracji przedstawionych na poparcie zgłoszenia do rejestracji.

103    Przy ocenie nowości lub indywidualnego charakteru spornego wzoru należy bowiem porównać go z wcześniejszymi wzorami w postaci, w jakiej ten wzór został zarejestrowany [zob. podobnie i analogicznie wyroki: z dnia 8 grudnia 2005 r., Castellblanch/OHIM – Champagne Roederer (CRISTAL CASTELLBLANCH), T‑29/04, EU:T:2005:438, pkt 57; z dnia 21 kwietnia 2021 r., Chanel/EUIPO – Huawei Technologies (Przedstawienie koła zawierającego dwie splecione ze sobą krzywe), T‑44/20, niepublikowany, EU:T:2021:207, pkt 25].

104    Co więcej, wnioski dotyczące przedmiotu i cech spornego wzoru nie mogą być pozostawione ocenie stron, a ostatecznie ich swobodnej dyspozycji [zob. podobnie w przedmiocie kwalifikacji prawnej aktu ujawnienia wzoru wyrok z dnia 23 października 2018 r., Mamas and Papas/EUIPO – Wall-Budden (Osłona na łóżeczko), T‑672/17, niepublikowany, EU:T:2018:707, pkt 60].

105    Zarzut drugi należy zatem oddalić jako bezskuteczny i bezzasadny.

 W przedmiocie zarzutów czwartego, piątegoszóstego, dotyczących porównania kolidujących ze sobą wzorówoceny indywidualnego charakteru spornego wzoru

 Przypomnienie przepisów i orzecznictwa

106    Na podstawie art. 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 6/2002 wzór wspólnotowy może zostać uznany za nieważny tylko wtedy, gdy nie spełnia wymogów art. 4–9, to znaczy jest pozbawiony nowości bądź indywidualnego charakteru.

107    Zgodnie z art. 6 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 6/2002 zarejestrowany wzór wspólnotowy posiada indywidualny charakter, jeśli całościowe wrażenie, jakie wywołuje na poinformowanym użytkowniku, różni się od wrażenia, jakie wywiera na takim użytkowniku wzór, który został udostępniony publicznie przed datą dokonania zgłoszenia wzoru do rejestracji lub, jeśli zastrzeżono pierwszeństwo, przed datą pierwszeństwa. W art. 6 ust. 2 omawianego rozporządzenia uściślono ponadto, że przy ocenie indywidualnego charakteru bierze się pod uwagę stopień swobody twórcy przy opracowywaniu wzoru.

108    Ocena indywidualnego charakteru wzoru wspólnotowego polega w istocie na przeprowadzeniu czteroetapowego badania. Badanie to polega na określeniu, po pierwsze, sektora produktów, w których wzór ma zostać zastosowany lub zawarty, po drugie, poinformowanego użytkownika wspomnianych produktów według ich przeznaczenia, a także, poprzez odniesienie do tego poinformowanego użytkownika, stopnia znajomości wcześniejszej sztuki wzorniczej i poziomu uwagi poświęcanej podobieństwom i różnicom przy dokonywaniu porównywania wzorów, po trzecie, stopnia swobody twórcy przy opracowywaniu wzoru, którego wpływ na indywidualny charakter wzoru jest odwrotnie proporcjonalny, i po czwarte, z uwzględnieniem tego stopnia swobody, wyniku porównania – bezpośredniego, jeśli to możliwe – całościowego wrażenia wywieranego na poinformowanym użytkowniku przez sporny wzór i przez każdy rozpatrywany odrębnie wcześniejszy wzór, który został udostępniony publicznie (zob. wyrok z dnia 13 czerwca 2019 r., Plakietka informacyjna dla pojazdów, T‑74/18, EU:T:2019:417, pkt 66 i przytoczone tam orzecznictwo).

109    W przypadku wzorów wcześniejszych oceny indywidualnego charakteru wzoru należy dokonywać w stosunku do jednego lub więcej niż jednego wzoru wcześniejszego, wyodrębnionego spośród wszystkich wzorów wcześniej udostępnionych publicznie, a nie w stosunku do kombinacji poszczególnych elementów pochodzących z kilku wcześniejszych wzorów (wyroki: z dnia 19 czerwca 2014 r., Karen Millen Fashions, C‑345/13, EU:C:2014:2013, pkt 25, 35; z dnia 13 czerwca 2019 r., Plakietka informacyjna dla pojazdów, T‑74/18, EU:T:2019:417, pkt 84; zob. także podobnie wyrok wydany w postępowaniu odwoławczym, pkt 61). A zatem wcześniejszy wzór musi korzystać z pierwszeństwa „zwartego” lub „kompletnego” i nie może być wynikiem połączenia.

110    Niezbędne jest, by instancje EUIPO dysponowały ilustracją wcześniejszego wzoru umożliwiającą im zorientowanie się w wyglądzie produktu, w którym wzór ten jest zawarty, i określenie w sposób precyzyjny i pewny wcześniejszego wzoru do celów przeprowadzenia na podstawie art. 5–7 rozporządzenia nr 6/2002 oceny nowego i indywidualnego charakteru spornego wzoru oraz wynikającego z tej oceny porównania między rozpatrywanymi wzorami. Aby zbadać, czy sporny wzór jest rzeczywiście pozbawiony nowości lub indywidualnego charakteru, należy bowiem dysponować konkretnym i określonym wcześniejszym wzorem. Ponadto to do strony, która występuje z wnioskiem o unieważnienie, należy dostarczenie EUIPO niezbędnych wskazówek, a w szczególności dokładne i kompletne wskazanie i przedstawienie wzoru, na którego pierwszeństwo się powołuje, tak aby wykazać, że sporny wzór nie może być skutecznie zarejestrowany. Od EUIPO nie można zaś wymagać, by dokonywało, w szczególności w ramach oceny nowego charakteru spornego wzoru, połączenia różnych elementów wcześniejszego wzoru, ponieważ to do wnoszącego o unieważnienie należy przekazanie kompletnego przedstawienia wcześniejszego wzoru (zob. podobnie wyrok wydany w postępowaniu odwoławczym, pkt 64, 65, 69).

111    Ponadto należy podkreślić, że podobnie jak w przypadku zakresu ochrony wzoru w postępowaniu o naruszenie w świetle art. 36 ust. 6 rozporządzenia nr 6/2002 dla powołania się na wcześniejszy wzór w postępowaniu o unieważnienie nie ma znaczenia, jakiego sektora produktów wskazanych w zgłoszeniu do rejestracji ów wzór dotyczy. Zgodnie bowiem z orzecznictwem Trybunału nie ma wymogu, by poinformowany użytkownik spornego wzoru znał produkt, w którym zawarto lub zastosowano wcześniejszy wzór (zob. podobnie wyrok wydany w postępowaniu odwoławczym, pkt 134). Innymi słowy, wcześniejszy wzór zawarty w produkcie innym niż produkt, którego dotyczy sporny wzór, jest w zasadzie wcześniejszym wzorem istotnym do celów oceny nowości – w rozumieniu art. 6 rozporządzenia nr 6/2002 – tego późniejszego wzoru.

112    Co się tyczy spornego wzoru, niewidoczne cechy produktu, które nie mają związku z jego wyglądem, nie mogą być brane pod uwagę przy ustalaniu, czy sporny wzór może zostać objęty ochroną [zob. podobnie wyrok z dnia 9 września 2014 r., Biscuits Poult/OHIM – Banketbakkerij Merba (Ciastko), T‑494/12, EU:T:2014:757, pkt 29].

113    Co się tyczy porównania kolidujących ze sobą wzorów, zgodnie z utrwalonym orzecznictwem indywidualny charakter wzoru wynika z odmiennego całościowego wrażenia lub braku „déjà vu” z punktu widzenia poinformowanego użytkownika w stosunku do ogółu istniejących wcześniej wzorów, z pominięciem różnic, które nie są wystarczająco uwydatnione, ażeby wpłynąć na wspomniane całościowe wrażenie, nawet jeśli wykraczają poza nieznaczące szczegóły, z uwzględnieniem jednak różnic wystarczająco uwydatnionych, by wywołać odmienne całościowe wrażenie (zob. wyrok z dnia 13 czerwca 2019 r., Plakietka informacyjna dla pojazdów, T‑74/18, EU:T:2019:417, pkt 83 i przytoczone tam orzecznictwo).

114    Porównanie całościowego wrażenia wywieranego przez kolidujące ze sobą wzory powinno stanowić syntezę i nie może ograniczać się do analitycznego porównania wykazu podobieństw i różnic. Porównanie to powinno opierać się na cechach ujawnionych w spornym wzorze i musi dotyczyć wyłącznie elementów chronionych, z pominięciem cech, zwłaszcza technicznych, wyłączonych spod ochrony. Wspomniane porównanie powinno obejmować wzory w zarejestrowanej postaci, przy czym nie można wymagać od wnoszącego o unieważnienie przedstawienia graficznego wzoru, na który się powołał, porównywalnego z tym zawartym w zgłoszeniu do rejestracji spornego wzoru (zob. wyrok z dnia 13 czerwca 2019 r., Plakietka informacyjna dla pojazdów, T‑74/18, EU:T:2019:417, pkt 84 i przytoczone tam orzecznictwo).

115    To właśnie w świetle tego orzecznictwa należy zbadać zarzuty skarżącej czwarty, piąty i szósty po indywidualnym przedstawieniu kolidujących ze sobą wzorów i przypomnieniu ocen dokonanych przez Izbę Odwoławczą w pkt 98–112 zaskarżonej decyzji.

 Indywidualne przedstawienie kolidujących ze sobą wzorów i przypomnienie zaskarżonej decyzji

116    Kolidujące ze sobą wzory zostały przedstawione następująco, przy czym sześć przedstawień stanowiących przedmiot rejestracji DM/059828 należy rozpatrywać oddzielnie, ponieważ każdy z nich stanowi, z zastrzeżeniem zbadania zarzutu czwartego (zob. pkt 128–147 poniżej), pierwszeństwo zwarte (zob. pkt 109 powyżej):

Image not found

25.1 25.2 25.3

Image not found

Sporny wzór

Wcześniejsze wzory

Image not found

25.1 25.2 25.3

Image not found

Sporny wzór

Wcześniejsze wzory

Image not found

25.1 25.2 25.3

Image not found

Sporny wzór

Wcześniejsze wzory


Image not found

25.1 25.2 25.3

Image not found

Sporny wzór

Wcześniejsze wzory

Image not found

25.1 25.2 25.3

Image not found

Sporny wzór

Wcześniejsze wzory

Image not found

25.1 25.2 25.3

Image not found

Sporny wzór

Wcześniejsze wzory

Image not found

25.1 25.2 25.3

Image not found

Sporny wzór

Wcześniejsze wzory

117    W pkt 98 i 99 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza zauważyła, że wcześniejsze wzory nr 1 i 3 są jedynymi wzorami, w których przedstawiono ruszt nieperforowany, podczas gdy pozostałe wcześniejsze wzory zawierają otwory, które różniły się liczbą i kształtem. Ponieważ obecność otworów w znacznym stopniu determinuje ogólne wrażenie, jakie wywiera sporny wzór, Izba Odwoławcza uznała, że przy ocenie indywidualnego charakteru należy zwrócić szczególną uwagę na wcześniejsze wzory nr 1 i 3. Jednakże w celu uzupełnienia uwzględniła ona również inne wcześniejsze wzory, a mianowicie wcześniejsze wzory nr 2, 4, 5 i 6, ponieważ zdaniem skarżącej niektóre z nich miały wymiary i proporcje zbieżne z wymiarami i proporcjami odpływu liniowego prysznica przedstawionego w spornym wzorze. Izba Odwoławcza dodała, że przy porównywaniu rozpatrywanych wzorów uwzględniła jedynie wygląd cech, które pozostają widoczne po montażu odpływu.

118    W pkt 100 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza przypomniała, że w odniesieniu do spornego wzoru w pkt 49 swojego pierwszego wyroku (zob. pkt 14 powyżej) Sąd uznał, że produktem, do którego się on odnosi, jest „odpływ liniowy prysznica” (shower drain) i że po jego zamontowaniu w podłodze prysznica widoczna była nie tylko górna część rusztu, ale także dwie boczne szczeliny i górna część krawędzi rynny odpływowej, w związku z czym było jasne, że to ten ostatni element miała na myśli Izba Odwoławcza w pierwszej decyzji, kiedy mówiła o „cienkich zewnętrznych krawędziach odpływu linowego prysznica”. Z tego względu w pkt 59 wspomnianego wyroku Sąd przychylił się do stanowiska Izby Odwoławczej zawartego w pierwszej decyzji, zgodnie z którym po zamontowaniu „odpływu liniowego” przedstawionego w spornym wzorze pozioma powierzchnia rusztu nie jest jej jedynym elementem, który pozostaje widoczny.

119    W tym względzie należy od razu zaznaczyć, w trosce o jasność i precyzyjność terminologiczną, że jak stwierdził Sąd we francuskiej wersji swojego pierwszego wyroku (zob. pkt 49 i 59 wspomnianego wyroku), spornym wzorem nie jest „siphon de douche” (syfon prysznicowy; w języku niderlandzkim „douchesifon”) sensu stricto, lecz raczej „caniveau d’évacuation de douche” (odpływ linowy prysznica, w języku niderlandzkim „douchegoot” lub „doucheput”), obejmujący nie tylko syfon, ale również i przede wszystkim rynnę odpływową i ruszt. Ponadto sformułowanie „caniveau d’évacuation de douche” (odpływ liniowy prysznica) stanowi dokładniejsze tłumaczenie angielskiej nazwy „shower drain”, również wymienionej we wspomnianym wyroku i obecnej we wniosku o rejestrację (zob. pkt 3 powyżej).

120    W pkt 101 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza wskazała, co następuje:

–        kolidujące ze sobą wzory mają wspólny prostokątny i podłużny kształt;

–        wcześniejszy wzór nr 5 i sporny wzór mają niemalże identyczne proporcje między czterema bokami rusztu;

–        wcześniejsze wzory nr 1 i 3 oraz sporny wzór mają zamknięty ruszt;

–        z wyjątkiem wcześniejszego wzoru nr 5 pozostałe wcześniejsze wzory oraz sporny wzór mają widoczne zewnętrzne krawędzie ze wszystkich czterech stron.

121    W pkt 102 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza stwierdziła z kolei, że kolidujące ze sobą wzory różnią się jednak następującymi cechami:

–        wcześniejsze wzory nr 1, 2, 3 i 5 miały pośrodku okrągły kolektor wody, który był dopasowany do znajdującego się pod spodem syfonu, zaś sporny wzór nie zawierał tego elementu;

–        wcześniejsze wzory nr 1 i 2 zawierały cztery elementy łączące umieszczone po dłuższych bokach, które były nieobecne w innych wzorach, w tym w spornym wzorze, ale które jednak były prawie niewidoczne po zamontowaniu produktu;

–        wcześniejsze wzory nr 4, 5 i 6 nie miały pełnego rusztu, ale ruszt z otworami, podczas gdy sporny wzór miał ruszt pełny i zdobiony;

–        szczeliny wzdłuż bocznych krawędzi miał jedynie ruszt spornego wzoru, podczas gdy wcześniejsze wzory były wyposażone w okrągły zbiornik wody lub ruszt z otworami bądź perforacjami;

–        ruszt we wcześniejszych wzorach nie zawierał żadnego elementu dekoracyjnego, podczas gdy ruszt w spornym wzorze był na całej powierzchni ozdobiony wzorem w kropki.

122    W pkt 103 i 104 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza zauważyła, że całościowe wrażenie, jakie wywierają na poinformowanym użytkowniku wcześniejsze wzory nr 1 i 3, jest zasadniczo zdeterminowane obecnością prostokątnej i podłużnej rynny odpływowej oraz okrągłego otworu pośrodku, który jest dopasowany do znajdującego się pod spodem syfonu. Jej zdaniem wspomniane cechy różnią się od cech obecnych w sektorze urządzeń do odprowadzania cieczy, w których również mogą występować kwadratowe lub okrągłe rynny odpływowe, jak również otwory mające na przykład prostokątny kształt. Natomiast jej zdaniem cienkie zewnętrzne krawędzie czterech boków są mniej zauważalne od innych elementów i mają mniejszy wpływ na całościowe wrażenie, jakie wywołują.

123    W pkt 105 i 106 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza stwierdziła ponadto, że sporny wzór przedstawia prostokątny i podłużny ruszt zawierający widoczne cienkie zewnętrzne krawędzie ze wszystkich czterech stron. Jednak zdaniem Izby Odwoławczej, inaczej niż w przypadku wcześniejszych badanych wzorów, ruszt był całkowicie zamknięty, ponieważ przepływ wody odbywał się przez boczne szczeliny umieszczone wzdłuż dłuższych krawędzi boku syfonu prysznicowego spornego wzoru, a ponadto jego powierzchnia była ozdobiona wzorem w szare kropki. Ponadto w niniejszym przypadku obecność cienkich krawędzi zewnętrznych nie była szczególnie zauważalna w trakcie używania omawianego urządzenia do odprowadzania wody. Z pionowego punktu widzenia wspomniane cechy nie wywierają bowiem szczególnego wrażenia na poinformowanym użytkowniku, którego uwaga koncentruje się głównie na liniach i kształtach rusztu.

124    W pkt 107 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza stwierdziła zatem, że chociaż owe wzory i sporny wzór składają się z prostokątnych i podłużnych kształtów o cienkich krawędziach zewnętrznych mających zbliżone proporcje do proporcji wcześniejszych wzorów, na które powołała się skarżąca, sporny wzór zawiera całkowicie zamknięty ruszt, który, co równie ważne, jest wykończony bocznymi szczelinami. Jej zdaniem wspomniane cechy sprawiają, że sporny wzór wywiera inne wrażenie niż wcześniejsze wzory. W tych ostatnich brak zdobień na pełnym ruszcie i obecność natychmiast rzucającego się w oczy okrągłego kształtu rynny odpływowej lub rusztu z otworami w decydujący sposób przyczyniły się do wywieranego przez nie całościowego wrażenia.

125    W pkt 108 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza podkreśliła, że te różnice nie są ani nieznaczne, ani niewielkie, ani w żaden sposób nieznaczące, a stwierdzenie to jest tym bardziej prawdziwe, że ruszt spornego wzoru jest ozdobiony małymi szarymi punktami. W ocenie Izby Odwoławczej skarżąca nie może zasadnie twierdzić, że wygląd, linie i kształty omawianych systemów odprowadzania cieczy należy pominąć ze względu na to, iż pełnią one funkcję techniczną, lub że dowody wskazują, iż w odnośnym sektorze może istnieć tendencja do oferowania urządzeń do odprowadzania cieczy w kształcie prostokątnego, podłużnego, pełnego rusztu. Przeciwnie, mimo że rozpatrywane cechy pełnią funkcję techniczną, mają kształty, wymiary i położenie, które mogą być różne z uwagi na stosunkowo szeroki stopień swobody, jaką cieszy się twórca, i które zostały podyktowane względami estetycznymi. Trudno też zgodzić się z argumentem skarżącej, że oprócz obecności rusztu z otworami, co jej zdaniem jest podyktowane względami technicznymi, sporny wzór jest identyczny ze wzorem DM/059828. Zdaniem Izby Odwoławczej kształt i położenie otworów na ruszcie są elementami, przy których projektowaniu twórca cieszył się dużą swobodą i które mogą być opracowywane niezależnie od jakiejkolwiek funkcji technicznej, którą te elementy mogą również spełniać, lub jako jej uzupełnienie. Kształt otworów poszczególnych urządzeń do odprowadzania cieczy może być zatem różny, podobnie jak ich umiejscowienie i konfiguracja, co sprawia, że wygląd tych elementów może wpływać na ogólne wrażenie.

126    W pkt 109 i 110 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza stwierdziła w konsekwencji, że chociaż całościowe wrażenie wywierane przez sporny wzór dotyczyło eleganckiego, prostego i minimalistycznego odpływu linowego prysznica, składającego się z zamkniętego, zdobionego rusztu i bocznych szczelin, to o całościowym wrażeniu wywieranym przez wcześniejsze wzory decydowały raczej bardziej standardowe cechy, takie jak znajdujący się pośrodku zbiornik wody lub ruszt z otworami. Ponadto jej zdaniem wcześniejsze wzory nie posiadały elementów dekoracyjnych, podczas gdy takie elementy były obecne w spornym wzorze. Mimo że skarżąca podkreśla fakt, iż obecność bocznych szczelin w odpływie prysznicowym wyposażonym w pełny ruszt jest powszechna i wymagana ze względu na funkcję techniczną, jaką pełnią, Izba Odwoławcza stwierdziła, że w przedstawionym kształcie te boczne szczeliny mają pewną wartość estetyczną, która nadaje odpływowi prysznicowego interwenienta ogólny, elegancki i minimalistyczny wygląd.

127    W pkt 112 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza dodała, że z tych samych powodów, a także biorąc pod uwagę fakt, iż wcześniejsze wzory nr 2, 4, 5 i 6 nie mają pełnego rusztu, lecz ruszt z otworami, których liczba, kształt i wymiary różną się, uznała ona, że całościowe wrażenie wywierane przez te wzory na poinformowanym użytkowniku różni się od wrażenia wywieranego przez sporny wzór, który ma zamkniętą powierzchnię zdobioną kropkami, oraz że różnice te miały decydujący wpływ na wygląd spornych wzorów.

 W przedmiocie zarzutu czwartego

128    W zarzucie czwartym skarżąca twierdzi, że w pkt 98–110 i 112 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza błędnie oceniła nowość lub indywidualny charakter spornego wzoru, porównując go ze wzorami przedstawionymi w ramach zgłoszenia DM/059828. Zdaniem skarżącej porównanie to jest błędne, ponieważ Izba Odwoławcza wyszła z błędnego założenia, zawartego w pkt 98 i 101 zaskarżonej decyzji, że wzór nr 1 (odpowiadający nr. 1.1 i 1.2) i wzór nr 3 (odpowiadający nr. 3.1 i 3.2), ujęte w ramach zgłoszenia DM/059828, dotyczyły odpływów prysznicowych wyposażonych w ruszt nieperforowany, zwany też „pełnym” (cover of rooster).

129    Tymczasem, po pierwsze, wzór odpowiadający nr. 1.1 i 1.2 składa się wyłącznie z rynny odpływowej (przy czym nr 1.1 jest widokiem z góry, zaś nr 1.2 widokiem z dołu) bez zamontowanego w nim lub leżącego na nim rusztu, niezależnie od ewentualnych perforacji. W związku z tym w odróżnieniu od spornego wzoru wzór ten nie przedstawia kompletnego odpływu liniowego prysznica. Nie ulega wątpliwości, że rynna odpływowa przedstawiona przez wzór odpowiadający nr. 1.1 i 1.2 jest zainstalowana w posadzce i nie jest widoczna podczas zwykłego używania (z wyjątkiem jej górnych krawędzi). Z tego względu wzór nr 1 nie jest objęty zakresem ochrony wzoru wspólnotowego. Tak samo jest w przypadku innego wzoru, wskazanego w pkt 98 i 101, czyli wzoru nr 3 (odpowiadającemu nr. 3.1 i 3.2), który również składa się wyłącznie z rynny odpływowej (przy czym nr 3.1 jest widokiem z góry, zaś nr 3.2 widokiem z dołu) bez zamontowanego w nim lub leżącego na nim rusztu, niezależnie od ewentualnych perforacji. Ponadto cienkie, zewnętrzne krawędzie widoczne po bokach wzorów nr 1.1 i 1.2, wskazanych w pkt 101 i 102 tiret drugie zaskarżonej decyzji, również przestają być dostrzegalne po montażu w posadzce i przestają być dostrzegalne przy normalnym używaniu.

130    Po drugie, jeśli chodzi o wzór nr 5 (odpowiadający nr. 5.1 i 5.2) i wzór nr 6 (odpowiadający nr. 6.1 i 6.2), Izba Odwoławcza stwierdziła w pkt 102 tiret trzecie swojej decyzji, że dotyczą one odpływów liniowych prysznica z perforowanym rusztem. Tymczasem wzory te w ogóle nie przedstawiają odpływu liniowego prysznica. Na ilustracjach wzoru odpowiadającego nr. 5.1 i 5.2 widać jedynie perforowany ruszt (przy czym nr 5.1 jest widokiem z góry, widocznym jedynie podczas zwykłego używania, zaś nr 5.2 widokiem z dołu). To samo dotyczy ilustracji wzoru odpowiadającego nr. 6.1 i 6.2 (gdzie nr 6.1 to widok z dołu, a nr 6.2 – widok z góry, widoczny tylko podczas zwykłego używania). W ten sposób Izba Odwoławcza porównała wygląd kompletnego odpływu liniowego prysznica – sporny wzór – z wyglądem samego rusztu, stanowiącego część takiego odpływu.

131    Zdaniem skarżącej z lektury punktów zaskarżonej decyzji, do których odnosi się niniejszy zarzut, jasno wynika, iż uwadze Izby Odwoławczej umknęło, że wzory odpowiadające nr 1.1, 1.2, 3.1 i 3.2 dotyczą samych rynien odpływowych (bez rusztu), że wzory odpowiadające nr 5.1, 5.2, 6.1 i 6.2 odnoszą się tylko do (perforowanych) rusztów oraz że tylko wzory nr 2 i 4 przedstawiają kompletny odpływowy liniowy prysznica, z rynną odpływową i wbudowanym w nią lub leżącym na niej rusztem – tak jak sporny wzór. Dlatego wzór odpowiadający nr 1.1 i 1.2 tworzy, wraz ze wzorem odpowiadającym nr 5.1 i 5.2, wygląd wzoru nr 2, podczas gdy wzór odpowiadający nr 3.1 i 3.2 tworzy, wraz ze wzorem odpowiadającym nr 6.1 i 6.2, wygląd wzoru nr 4. W rzeczywistości rejestracja DM/059828 przedstawia jedynie dwa wcześniejsze wzory kompletnego odpływu linowego prysznica, takiego jak sporny wzór, a mianowicie wzory nr 2 i 4.

132    Skarżąca dodaje, że błędne jest także stwierdzenie zawarte w pkt 102 tiret pierwsze zaskarżonej decyzji. Zgodnie z tym stwierdzeniem wzory nr 1, 2, 3 i 5 rejestracji DM/059828 mają pośrodku okrągły zbiornik wody. Zdaniem skarżącej wzory nr 1 i 3 faktycznie są rynnami odpływowymi lub zbiornikami wody, ale nie one są widoczne podczas zwykłego używania. Natomiast wzory nr 2 i 5 nie są wyposażone w kolektor wody, ale przedstawiają ruszt z okrągłą perforacją umieszczoną pośrodku jej powierzchni.

133    Zdaniem skarżącej również stwierdzenie zawarte w pkt 102 tiret piąte oraz w pkt 106 i 107 zaskarżonej decyzji jest błędne. Zgodnie z tym stwierdzeniem ruszty obecne we wzorach odpływów przedstawionych w rejestracji DM/059828 (a więc według niej tylko wzory nr 2 i 4) nie zawierają żadnych elementów dekoracyjnych, podczas gdy w spornym wzorze ruszt jest stylizowany wzorem w kropki. Skarżąca twierdzi zaś, że ruszty wzorów objętych rejestracją DM/059828 zawierają dekorację przybierającą postać konkretnego perforowanego motywu. Natomiast ruszt przedstawiony w spornym wzorze charakteryzuje się brakiem elementów dekoracyjnych, ponieważ jest on gładkim rusztem ze stali nierdzewnej, czyli inaczej rusztem „pełnym”. Jest on całkowicie pozbawiony zdobień, czy to w postaci kropek, czy jakichkolwiek innych.

134    Skarżąca uważa zatem, że Izba Odwoławcza popełniła błąd co do charakteru i wyglądu przedmiotów, które należy porównać jako wcześniejsze wzory, ponieważ porównała sporny wzór najpierw z wyglądem rynny odpływowej odpływu linowego prysznica, następnie z wyglądem rusztu obecnego w takim odpływie i, wreszcie, z kompletnym odpływem liniowym prysznica. Skarżąca wywodzi z tego, że cecha lub cechy pozwalające na odróżnienie wyglądu spornego wzoru od wyglądu wcześniejszych wzorów są źródłem niepewności.

135    EUIPO i interwenient nie zgadzają się z argumentami skarżącej.

136    Na wstępie należy zauważyć, że skarżąca nie kwestionuje definicji poinformowanego użytkownika przyjętej w pkt 85 zaskarżonej decyzji ani oceny zawartej w pkt 88 tej decyzji, zgodnie z którą swoboda twórcy jest stosunkowo szeroka (zob. pkt 24 powyżej). Nie kwestionuje też oceny Izby Odwoławczej zawartej w pkt 77 tej decyzji, zgodnie z którą żadna z cech spornego wzoru nie była podyktowana wyłącznie jego funkcją techniczną i dlatego nie powinna zostać wykluczona z zakresu ochrony ani nie powinna odgrywać znacznie mniejszej roli w ich wpływie na całościowe porównanie (zob. pkt 23 powyżej). W każdym razie nie ma powodu, aby podważać tę definicję i te oceny.

137    Wątpliwości nie ulega również, że zgodnie z wyrokiem wydanym w postępowaniu odwoławczym nie ma wymogu, by poinformowany użytkownik spornego wzoru znał produkt, w którym zawarto lub zastosowano wcześniejszy wzór (zob. pkt 16 powyżej). Innymi słowy, wcześniejszy wzór zawarty w produkcie innym niż produkt, którego dotyczy sporny wzór, jest w zasadzie istotny do celów oceny nowości – w rozumieniu art. 6 rozporządzenia nr 6/2002 – tego późniejszego wzoru (zob. pkt 111 powyżej). W niniejszym przypadku okoliczność, że wcześniejsze wzory są przeznaczone do użytku przemysłowego w celu odprowadzania cieczy, a nie do używania jako odpływ liniowy prysznica w pomieszczeniu sanitarnym, takim jak łazienka, nie stoi zatem na przeszkodzie uwzględnieniu ich jako wcześniejszych wzorów mających znaczenie przy ocenie indywidualnego charakteru spornego wzoru.

138    W zarzucie czwartym skarżąca podnosi w istocie, że Izba Odwoławcza popełniła błąd przy porównywaniu spornego wzoru z wcześniejszymi wzorami przedstawionymi w rejestracji DM/059828. Izba Odwoławcza miała błędnie uznać, że wcześniejsze wzory przedstawione na ilustracjach odpowiadających nr. 1.1 i 1.2, a następnie 3.1 i 3.2, dotyczą nieperforowanego rusztu, podczas gdy dotyczą one samej rynny odpływowej. Zdaniem skarżącej te wcześniejsze wzory nie są widoczne podczas zwykłego używania (czyli po połączeniu z posadzką), w związku z czym nie są one objęte zakresem stosowania ochrony wzorów wspólnotowych (zob. pkt 98 i 101 zaskarżonej decyzji). Izba Odwoławcza miała też popełnić błąd, uznając, że wcześniejsze wzory odpowiadające nr. 5.1, 5.2, 6.1 i 6.2 dotyczą odpływów z perforowanym rusztem, podczas gdy dotyczą one samego rusztu. Skarżąca twierdzi, że jedynie wzory nr 2 i 4 z rejestracji DM/059828 stanowią kompletne odpływy liniowe prysznica, takie jak sporny wzór, wraz z rynną odpływową i wbudowanym w nią lub leżącym na niej rusztem.

139    Innymi słowy, skarżąca uważa, że sporny wzór mógł zostać porównany tylko z dwoma wcześniejszymi wzorami nr 2 i 4, ponieważ tylko te dwa wzory w ramach rejestracji DM/059828 dotyczą kompletnych „odpływów liniowych prysznica”, składających się z dwóch elementów, a mianowicie rynny odpływowej i rusztu.

Image not found

Image not found

Wzór nr 2 rejestracji DM/059828

Wzór nr 4 rejestracji DM/059828


140    W tym względzie należy przede wszystkim podkreślić, podobnie jak EUIPO, że ewentualny błąd, który Izba Odwoławcza mogła popełnić przy określaniu cech wzorów innych niż wzory nr 2 i 4 z rejestracji DM/059828, nie może mieć żadnego wpływu na zgodność z prawem zaskarżonej decyzji, ponieważ Izba Odwoławcza porównała sporny wzór z kompletnymi wzorami nr 2 i 4, czyli wzorami przedstawiającymi złożony produkt składający się z dwóch elementów – rynny odpływowej i rusztu, tworzących razem odpływ liniowy prysznica. Nawet przy założeniu, że przy badaniu wcześniejszych wzorów nr 1, 3, 5 i 6 Izba Odwoławcza porównała sporny wzór także z wyglądem samej rynny odpływowej lub samego rusztu, nie podważa to wyniku porównania spornego wzoru z kompletnymi odpływami liniowymi prysznica, takimi jak wcześniejsze wzory nr 2 i 4.

141    Dalej, porównanie między spornym wzorem a wcześniejszymi wzorami nr 2 i 4 jest pozbawione błędów. Jest tak, mimo że – wbrew temu, co stwierdzono w pkt 102 tiret trzecie zaskarżonej decyzji – wcześniejszy wzór nr 4 zawiera ruszt. Wystarczy bowiem, że wzór zawiera, jak wskazała Izba Odwoławcza, ruszt, którego motyw nie jest ozdobny, lecz funkcjonalny, aby ustalenia zawarte w pkt 109, 110 i 112 zaskarżonej decyzji były ważne i wolne od błędu co do wyniku. Bardzo drobny błąd popełniony przez Izbę Odwoławczą w pkt 102 tiret trzecie wspomnianej decyzji nie może zatem w sposób decydujący wpływać na zgodność z prawem tej decyzji.

142    Wreszcie, należy zaznaczyć, że w swoich pismach skarżąca nie przedstawia żadnego argumentu, który mógłby podważyć ustalenia poczynione w pkt 109, 110 i 112 zaskarżonej decyzji.

143    Co więcej, na rozprawie skarżąca przyznała, że miała „problem” z ilustracjami zawartymi w katalogach spółki Blücher, ponieważ na jednej z ilustracji widoczna była rynna odpływowa, a na innej ruszt, ale rynna i ruszt nie były przedstawione razem. W tym względzie należy jeszcze podkreślić, że w szczególności na gruncie wyroku z dnia 19 czerwca 2014 r., Karen Millen Fashions (C‑345/13, EU:C:2014:2013, pkt 25, 35), przytoczonego w pkt 109 powyżej, wcześniejszy wzór musi korzystać z pierwszeństwa „zwartego” lub „kompletnego” i nie może być wynikiem połączenia. W niniejszej sprawie należy jednak zauważyć, podobnie jak zrobiło to EUIPO na rozprawie, że z akt sprawy wynika, iż skarżąca nie przedstawiła kompletnego układu odpływowego zawierającego rynnę odpływową i ruszt, takiego jak ukazany w katalogach spółki Blücher. Z tego względu jedyne zwarte pierwszeństwa, na które w każdym wypadku może się powołać skarżąca, to wzory nr 2 i 4 objęte rejestracją DM/059828, przedstawiające kompletne odpływy liniowe prysznica.

144    Izba Odwoławcza słusznie zatem uznała w pkt 109 i 110 zaskarżonej decyzji, że chociaż całościowe wrażenie wywierane przez sporny wzór dotyczy „eleganckiego, prostego i minimalistycznego” odpływu liniowego prysznica składającego się z zamkniętego, zdobionego rusztu i bocznych szczelin, którego estetyka nadaje mu „elegancki i minimalistyczny” wygląd, to całościowe wrażenie, jakie wywołują wcześniejsze wzory, w szczególności wzory nr 2 i 4, było inne, ponieważ było zdeterminowane przez bardziej „standardowe”, funkcjonalne i niedekoracyjne cechy, takie jak umieszczony pośrodku okrągły zbiornik wodny (wzór nr 2, przedstawiony na ilustracjach nr. 1.1 i 1.2, oraz wzór nr 4, przedstawiony na ilustracjach nr. 3.1 i 3.2) lub ruszt ze szczelinami (wzór nr 2, przedstawiony na ilustracjach nr. 5.1 i 5.2, oraz wzór nr 4, przedstawiony na ilustracjach nr. 6.1 i 6.2).

145    Również w pkt 112 zaskarżonej decyzji, w związku z pkt 107 tej decyzji, Izba Odwoławcza dodała w istocie – słusznie – że z tych samych powodów co wskazane w pkt 109 i 110 wspomnianej decyzji i biorąc pod uwagę także fakt, że wcześniejsze wzory nr 2 i 4 przedstawiają funkcjonalny ruszt z otworami bez zdobień, uznała, że całościowe wrażenie wywierane przez te wzory na poinformowanym użytkowniku różniło się od wrażenia wywieranego przez sporny wzór, zawierający zamknięty ruszt, zdobiony motywem w kropki, jak również boczne szczeliny, pełniące funkcję estetyczną.

146    Wreszcie, w pkt 113 zaskarżonej decyzji, który nie został wyraźnie zakwestionowany przez skarżącą, Izba Odwoławcza słusznie uznała w istocie, że wspomniana różnica w wyglądzie cech, które były przedmiotem pracy twórcy, cieszącego się wysokim stopniem swobody, wystarczy, aby mimo występowania pewnych zbieżności wywołać inne całościowe wrażenie, w związku z czym stwierdziła, że na podstawie samych tylko wcześniejszych wzorów wymienionych we wniosku o unieważnienie, w szczególności wzoru nr 2 (przedstawionego na ilustracjach nr 1.1, 1.2, 5.1 i 5.2) oraz nr 4 (przedstawionego na ilustracjach nr 3.1, 3.2, 6.1 i 6.2), sporny wzór miał indywidualny charakter.

147    Zarzut czwarty należy zatem oddalić jako bezzasadny.

 W przedmiocie zarzutu piątego

148    W zarzucie piątym skarżąca twierdzi, że w pkt 111 zaskarżonej decyzji w związku z pkt 29 i 30 tej samej decyzji Izba Odwoławcza błędnie stwierdziła, że oświadczenia, do których skarżąca się odnosiła, nie zostały złożone pod przysięgą lub potwierdzone, ponieważ większość z tych oświadczeń miała formę wiadomości elektronicznych, a ponadto pochodziły one z kręgów samej skarżącej i nie były poparte żadnym niezależnym oświadczeniem. Skarżąca przypuszcza, że chodzi o załączniki nr 4–7 do jej odpowiedzi z dnia 2 kwietnia 2010 r., do których odniosła się również w pkt 20 swoich uwag z dnia 21 września 2018 r. Zdaniem skarżącej nie było powodu, aby nie uwzględniać tych oświadczeń do celów oceny nowości i indywidualnego charakteru spornego wzoru.

149    Przede wszystkim skarżąca uważa, że w świetle zarzutu trzeciego fakt, iż Izba Odwoławcza uwzględniła te oświadczenia, jest „dziwny i niekonsekwentny”. Skarżąca przedstawiła bowiem rozpatrywane załączniki wraz z ilustracją na stronie 33 katalogów spółki Blücher, którą Izba Odwoławcza odrzuciła na podstawie art. 63 ust. 2 rozporządzenia nr 6/2002 ze względu na to, że nie została ona przedstawiona w ramach wniosku o unieważnienie prawa do znaku z dnia 3 września 2009 r. Chociaż skarżąca przyznaje, że większość z tych oświadczeń to wiadomości elektroniczne, to jej zdaniem żaden z uczestników postępowania ani żadna instancja orzekająca wcześniej nigdy nie podali w wątpliwość prawdziwości ani integralności tych wiadomości elektronicznych. Ani te oświadczenia, ani ich treść nigdy nie zostały w żaden sposób zakwestionowane. Skarżąca dodaje też, że oświadczenia te nie pochodzą z jej własnych kręgów, lecz że załączniki nr 4, 5 i 7 pochodzą od spółki Blücher, przedsiębiorstwa całkowicie od niej niezależnego, z którym nie łączą jej żadne związki umowne, korporacyjne czy też inne, zaś załącznik nr 6 pochodzi od doradcy prawnego interwenienta.

150    EUIPO i interwenient nie zgadzają się z argumentami skarżącej.

151    W pkt 111 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza stwierdziła, że oświadczenia, na które powoływała się skarżąca, nie zostały złożone pod przysięgą lub potwierdzone, ponieważ większość z tych oświadczeń była wiadomościami elektronicznymi, a ponadto pochodziły one z kręgów samej skarżącej i nie były poparte żadnym niezależnym oświadczeniem na przykład ze strony producentów czy izb handlowych. W rezultacie Izba Odwoławcza uznała, że w świetle dokumentów, na które powołała się skarżąca, nie może odmówić walorów estetycznych poszczególnym cechom spornego wzoru. Przeciwnie, zdaniem Izby Odwoławczej w niniejszym przypadku należało wziąć pod uwagę wzór jako całość, a także kształt, rozmiar, położenie i proporcje tworzących go elementów.

152    W zarzucie piątym skarżąca twierdzi w istocie, że Izba Odwoławcza popełniła błąd, odmawiając wartości dowodowej wspomnianym oświadczeniom i korespondencji elektronicznej pochodzącym w szczególności od pracowników spółek Blücher lub I-Drain.

153    Przede wszystkim należy stwierdzić, że niniejszy zarzut opiera się na błędnej interpretacji zaskarżonej decyzji. W pkt 111 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza nie zamierzała bowiem odmawiać wartości dowodowej oświadczeniom przedstawionym przez skarżącą w załącznikach nr 4–7 do jej odpowiedzi z dnia 2 kwietnia 2010 r. na uwagi interwenienta złożone przed Wydziałem Unieważnień i dotyczące w istocie mniej lub bardziej estetycznego lub funkcjonalnego charakteru spornego wzoru. Izba Odwoławcza powołała się jedynie na utrwalone orzecznictwo Sądu, zgodnie z którym oświadczenia osób trzecich mają zasadniczo wartość dowodową, która jednak maleje proporcjonalnie do interesu osoby składającej oświadczenie w wygraniu sprawy [zob. podobnie wyroki: z dnia 16 lipca 2014 r., Nanu-Nana Joachim Hoepp/OHIM – Stal-Florez Botero (la nana), T‑196/13, niepublikowany, EU:T:2014:674, pkt 32 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 16 czerwca 2015 r., H.P. Gauff Ingenieure/OHIM – Gauff (Gauff JBG Ingenieure), T‑585/13, niepublikowany, EU:T:2015:386, pkt 28].

154    Dalej, niezależnie od wartości dowodowej wspomnianych oświadczeń należy również stwierdzić, że Izba Odwoławcza w rzeczywistości uwzględniła te dokumenty, co wynika z jej analizy w pkt 111 zaskarżonej decyzji. Izba Odwoławcza skorzystała zatem z uprawnień dyskrecjonalnych przyznanych jej na podstawie art. 63 ust. 2 rozporządzenia nr 6/2002 (zob. pkt 44–48 powyżej). Miała taką możliwość, ponieważ dokumenty wskazane jako załączniki 4–7 do odpowiedzi skarżącej z dnia 2 kwietnia 2010 r. nie dotyczyły określenia wcześniejszych wzorów. Należy natomiast przypomnieć, że konieczność takiego określenia wprost wynika z ram wniosku o unieważnienie prawa do wzoru, które nie pozwalają na korzystanie z tego rodzaju uprawnień dyskrecjonalnych (zob. odpowiedź Sądu na zarzut trzeci w pkt 40–69 powyżej).

155    Wreszcie, w ramach prawa do oceny stanu faktycznego Izba Odwoławcza nie była związana tymi oświadczeniami. Mogła ona stwierdzić, nie naruszając prawa, że takie oświadczenia nie mogą podważyć wniosku, iż sporny wzór ma aspekty estetyczne, a nie wyłącznie funkcjonalne. To właśnie te aspekty estetyczne odróżniają całościowe wrażenie wywierane przez sporny wzór, którym jest „elegancki, prosty i minimalistyczny” odpływ liniowy prysznica, od bardziej funkcjonalnego lub „standardowego” wrażenia wywoływanego przez wcześniejsze wzory, jak słusznie stwierdziła Izba Odwoławcza w pkt 109 zaskarżonej decyzji (zob. pkt 144 powyżej).

156    Ponadto w zakresie, w jakim argumenty skarżącej można interpretować w ten sposób, że została ona pozbawiona możliwości wezwania na świadków osób trzecich, które złożyły oświadczenia w ramach procedury ustnej i w ramach przesłuchania świadków przed Izbą Odwoławczą, o co wniosła na podstawie art. 64 i 65 rozporządzenia nr 6/2002, należy zauważyć, iż w pkt 29 i 30 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza uznała najpierw, że przeprowadzenie postępowania ustnego w niniejszej sprawie nie było ani konieczne, ani wskazane, następnie, że w poprzednim postępowaniu odwoławczym skarżąca sprzeciwiła się wnioskowi interwenienta o przeprowadzenie rozprawy, a wreszcie, że dysponowała wystarczającymi elementami, faktami, argumentami i dowodami, aby wydać decyzję. Izba Odwoławcza oddaliła zatem wniosek o przeprowadzenie postępowania ustnego oraz, z tych samych powodów, wniosek o przesłuchanie świadków.

157    W odniesieniu, po pierwsze, do wniosku o przeprowadzenie postępowania ustnego, art. 64 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002 przewiduje, że jeżeli EUIPO uzna to za stosowne, przeprowadza postępowanie ustne z własnej inicjatywy albo na wniosek jednej ze stron uczestniczących w postępowaniu.

158    Z brzmienia art. 64 rozporządzenia nr 6/2002 i sformułowania „jeżeli uzna to za stosowne” wynika zatem, że EUIPO dysponuje szerokim zakresem uznania co do przeprowadzenia postępowania ustnego.

159    Co więcej, z orzecznictwa w sprawach dotyczących wzorów wynika, że Izba Odwoławcza dysponuje pewnym marginesem oceny co do tego, czy przeprowadzenie postępowania ustnego przed nią jest rzeczywiście konieczne. Ten margines oceny dotyczący konieczności przeprowadzenia postępowania ustnego rozciąga się również na przypadki, gdy o jego przeprowadzenie wnosi strona [wyrok z dnia 13 grudnia 2017 r., Delfin Wellness/EUIPO – Laher (Kabiny na podczerwień i kabiny saunowe), T‑114/16, niepublikowany, EU:T:2017:899, pkt 114].

160    Analogicznie zgodnie z orzecznictwem w dziedzinie znaków towarowych odmowa nie jest dotknięta oczywistym błędem, jeżeli strona wnosząca o przeprowadzenie postępowania ustnego nie wykazała, że Izba Odwoławcza nie dysponowała wszystkimi informacjami niezbędnymi do wydania decyzji [zob. podobnie i analogicznie wyrok z dnia 27 lutego 2018 r., Hansen Medical/EUIPO – Covidien (MAGELLAN), T‑222/16, niepublikowany, EU:T:2018:99, pkt 56–59].

161    Z taką sytuacją mamy do czynienia w niniejszej sprawie. Izba Odwoławcza nie popełniła błędu, uznając, że dysponuje wszystkimi informacjami niezbędnymi do wydania zaskarżonej decyzji. Ponadto z akt sprawy nie wynika, że Izba Odwoławcza nie dysponowała wszystkimi informacjami niezbędnymi do uzasadnienia rozstrzygnięcia znajdującego się w sentencji wspomnianej decyzji.

162    Po drugie, jak przewiduje art. 65 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002, w każdym postępowaniu przed EUIPO można przeprowadzić środki dowodowe, na które składają się przesłuchanie stron, żądanie przedstawienia informacji, przedstawienie dokumentów i dowodów rzeczowych, przesłuchanie świadków, opinie biegłych i pisemne oświadczenia złożone pod przysięgą lub potwierdzone lub o podobnym skutku według prawa państwa, w którym takie oświadczenie zostało sporządzone. Zgodnie z art. 65 ust. 3 tego rozporządzenia, jeżeli EUIPO uważa za niezbędne przesłuchanie strony, świadka lub biegłego, wzywa daną osobę na przesłuchanie.

163    Z brzmienia art. 65 rozporządzenia nr 6/2002 i sformułowania „[j]eżeli Urząd uważa za niezbędne” wynika, że EUIPO dysponuje szerokim zakresem uznania co do przeprowadzenia przesłuchania świadków [zob. także podobnie postanowienie z dnia 14 czerwca 2021 r., TrekStor/EUIPO – Zagg (Pokrowiec ochronny na sprzęt komputerowy), T‑512/20, niepublikowane, EU:T:2021:359, pkt 32].

164    W związku z tym nieprzeprowadzeni przez Izbę Odwoławczą przesłuchania wskazanych świadków wynikał z jej szerokich uprawnień dyskrecjonalnych, przy czym skorzystanie z nich w niniejszej sprawie nie stanowiło błędu. Z orzecznictwa dotyczącego znaków towarowych wynika bowiem analogicznie, że odmowa nie jest dotknięta oczywistym błędem, jeżeli strona, która złożyła wniosek o przesłuchanie świadków, może przedstawić ich pisemne oświadczenia [zob. podobnie i analogicznie postanowienie z dnia 18 stycznia 2018 r., W&O medical esthetics/EUIPO – Fidia farmaceutici (HYALSTYLE), T‑178/17, niepublikowane, EU:T:2018:18, pkt 15–24.

165    Tym bardziej dotyczy to sytuacji, w której, jak w niniejszej sprawie, takie oświadczenia świadków na piśmie rzeczywiście zostały złożone. W pozostałym zakresie należy odesłać do powodów wskazanych już w pkt 87 powyżej.

166    Zarzut piąty należy zatem oddalić jako bezzasadny.

 W przedmiocie zarzutu szóstego

167    W zarzucie szóstym skarżąca twierdzi w pierwszej kolejności, że Izba Odwoławcza popełniła błąd, stwierdzając w pkt 114 i 115 zaskarżonej decyzji, że sporny wzór nie jest pozbawiony indywidualnego charakteru ani, co za tym idzie, nowości, w związku z czym prawo do niego jest ważne. Skarżąca odsyła do wszystkich poprzednich zarzutów, także rozpatrywanych łącznie. W drugiej kolejności skarżąca utrzymuje, że środki dowodowe, o których mowa w art. 65 rozporządzenia nr 6/2002, ani nie zostały przyjęte, ani też ich przyjęcie nie było rozważane, co narusza pkt 71 wyroku wydanego w postępowaniu odwoławczym. Izba Odwoławcza miała również nie ustosunkować się do wniosku skarżącej o umożliwienie jej przedstawienia dodatkowych dowodów, w szczególności poprzez powołanie konkretnych świadków, przy czym jej wniosek został, „tytułem ewentualnym”, powtórzony przed Sądem.

168    EUIPO i interwenient nie zgadzają się z argumentami skarżącej.

169    W pierwszej kolejności, jeśli chodzi o pkt 114 i 115 zaskarżonej decyzji, Izba Odwoławcza stwierdziła w nich, że skoro sporny wzór ma indywidualny charakter, to tym bardziej nie jest on pozbawiony nowości w rozumieniu art. 5 rozporządzenia nr 6/2002, wobec czego prawo do niego jest ważne.

170    W tym względzie należy zauważyć, że przesłanka indywidualnego charakteru, o której mowa w art. 6 rozporządzenia nr 6/2002, jest bardziej wymagająca niż przesłanka nowości, o której mowa w art. 5 tego rozporządzenia, ze względu na stopień zróżnicowania, jakiego wymaga w odniesieniu do każdego wcześniejszego wzoru. Na gruncie orzecznictwa wzór, który jest nowy, może posiadać indywidualny charakter – ale nie musi (zob. podobnie wyrok z dnia 6 czerwca 2013 r., Kastenholz/OHIM – Qwatchme (Tarcze zegarka), T‑68/11, EU:T:2013:298, pkt 38]. Natomiast wzór, który nie jest nowy, tym bardziej nie może mieć indywidualnego charakteru.

171    Istnienie indywidualnego charakteru a fortiori przesądza o nowości, jak w niniejszej sprawie, podczas gdy brak indywidualnego charakteru niekoniecznie przesądza o braku nowości, choć w każdym razie wystarcza do unieważnienia prawa do wzoru. Natomiast brak nowości jest decydującą okolicznością świadczącą o braku indywidualnego charakteru, mimo że nowość niekoniecznie przesądza o istnieniu indywidualnego charakteru, również wymaganego dla ważności wzoru.

172    W konsekwencji, jeżeli – tak jak w niniejszej sprawie – wniosek o unieważnienie prawa do wzoru opiera się na podstawach wymienionych w art. 5 i 6 rozporządzenia nr 6/2002 oraz na tych samych wcześniejszych wzorach, stwierdzenie indywidualnego charakteru spornego wzoru oznacza, że w świetle wspomnianych podstaw unieważnienia i wspomnianych wcześniejszych wzorów prawo do tego wzoru jest ważne.

173    W takich okolicznościach, w których stwierdzono istnienie indywidualnego charakteru, jak w niniejszej sprawie, nie jest konieczne, aby instancje EUIPO szczegółowo zbadały warunek nowości, ponieważ skupienie ich uwagi na badaniu indywidualnego charakteru może być uzasadnione względami metodologii i ekonomii procesowej. Natomiast w innych okolicznościach, w których stwierdzono brak nowości, priorytetowe potraktowanie badania przesłanki nowości również może być uzasadnione wspomnianymi względami metodologii i ekonomii procesowej – ponieważ taki brak nieuchronnie pociąga za sobą unieważnienie prawa do rozpatrywanego wzoru, bez konieczności wyraźnego badania przesłanki indywidualnego charakteru.

174    W świetle rozważań przedstawionych w pkt 170–173 powyżej należy stwierdzić, że Izba Odwoławcza nie popełniła błędu, badając, ze względów metodologii i ekonomii procesowej, istnienie indywidualnego charakteru spornego wzoru, z czego wywnioskowała, że ów indywidualny charakter przesądza o nowości tego wzoru.

175    W drugiej kolejności, co się tyczy środków dowodowych, wystarczy stwierdzić, że w pkt 71 wyroku wydanego w postępowaniu odwoławczym (cytowanym w pkt 84 powyżej) Trybunał wspomniał po prostu o tym, że „taka okoliczność mogłaby zostać wzięta pod uwagę przez EUIPO do celów przeprowadzenia postępowania dowodowego na podstawie art. 65 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002”. Używając wyrażenia „mogłaby”, Trybunał uznał w ten sposób szeroki zakres uznania, jaki przysługuje EUIPO przy przyjmowaniu środków dowodowych na podstawie tego przepisu (zob. pkt 162 i 163 powyżej). W konsekwencji niezarządzenie przez Izbę Odwoławczą przeprowadzenia środków dowodowych w ramach przysługujących jej szerokich uprawnień dyskrecjonalnych, w szczególności przesłuchania świadków, w żaden sposób nie narusza wyroku wydanego w postępowaniu odwoławczym ani nie stanowi błędu.

176    Ponadto, odnosząc się do wniosków dowodowych przedstawionych przed Sądem, należy przypomnieć, że zgodnie z art. 85 ust. 3 regulaminu postępowania przed Sądem „strony główne mogą przedstawiać nowe dowody lub wnioski dowodowe przed zamknięciem ustnego etapu postępowania […], o ile opóźnienie w ich złożeniu jest uzasadnione”. W niniejszej sprawie należy stwierdzić, iż zważywszy na okoliczność, że postępowanie administracyjne rozpoczęło się w 2009 r. oraz że przed Sądem nie podniesiono nowych okoliczności, opóźnienie w przedstawieniu takich dowodów w żadnym wypadku nie może być uzasadnione. Sąd uważa zresztą, że po zapoznaniu się z aktami sprawy ma na tyle wystarczającą wiedzę, że owe dowody nie są mu niezbędne do wydania orzeczenia.

177    Zarzut szósty należy zatem oddalić jako bezzasadny.

178    W świetle wszystkich powyższych rozważań skargę należy oddalić w całości.

 W przedmiocie kosztów

179    Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę.

180    Ponieważ skarżąca przegrała sprawę należy – zgodnie z żądaniem EUIPO i interwenienta – obciążyć ją kosztami.

Z powyższych względów

SĄD (dziewiąta izba)

orzeka, co następuje:

1)      Skarga zostaje oddalona.

2)      Group Nivelles NV zostaje obciążona kosztami postępowania.

Costeira

Kancheva

Perišin

Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 27 kwietnia 2022 r.

Podpisy


Spis treści


Okoliczności powstania sporu

Żądania stron

Co do prawa

W przedmiocie zarzutów pierwszego i trzeciego, dotyczących określenia wcześniejszego wzoru

W przedmiocie zarzutu trzeciego

W przedmiocie zarzutu pierwszego

W przedmiocie zarzutu drugiego dotyczącego określenia cech spornego wzoru

W przedmiocie zarzutów czwartego, piątego i szóstego, dotyczących porównania kolidujących ze sobą wzorów i oceny indywidualnego charakteru spornego wzoru

Przypomnienie przepisów i orzecznictwa

Indywidualne przedstawienie kolidujących ze sobą wzorów i przypomnienie zaskarżonej decyzji

W przedmiocie zarzutu czwartego

W przedmiocie zarzutu piątego

W przedmiocie zarzutu szóstego

W przedmiocie kosztów


*      Język postępowania: niderlandzki.