WYROK SĄDU (ósma izba)
z dnia 24 października 2019 r.(*)
Znak towarowy Unii Europejskiej – Postępowanie w sprawie sprzeciwu – Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego Happy Moreno choco – Wcześniejsze graficzne krajowe znaki towarowe MORENO – Względna podstawa odmowy rejestracji – Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd – Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001] – Zastąpienie wykazu towarów objętych wcześniejszymi graficznymi krajowymi znakami towarowymi – Sprostowanie decyzji izby odwoławczej – Artykuł 102 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001 – Podstawa prawna – Wcześniejsza praktyka decyzyjna – Pewność prawa – Uzasadnione oczekiwania
W sprawie T‑498/18
ZPC Flis sp.j., z siedzibą w Radziejowicach (Polska), reprezentowana przez adwokata M. Kondrata,
strona skarżąca,
przeciwko
Urzędowi Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO), reprezentowanemu przez K. Kompari oraz H. O’Neilla, działających w charakterze pełnomocników,
strona pozwana,
w której drugą stroną w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą EUIPO, występującą przed Sądem w charakterze interwenienta, jest
Aldi Einkauf GmbH & Co. OHG, z siedzibą w Essen (Niemcy), reprezentowana przez adwokatów N. Lützenratha, U. Rademachera, C. Fürsena i M. Minknera,
mającej za przedmiot skargę na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 31 maja 2018 r. (sprawa R 1464/2017‑1), dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu pomiędzy Aldi Einkauf a ZPC Flis,
SĄD (ósma izba),
w składzie: A.M. Collins, prezes, R. Barents i J. Passer (sprawozdawca), sędziowie,
sekretarz: R. Ūkelytė, administrator,
po zapoznaniu się ze skargą złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 20 sierpnia 2018 r.,
po zapoznaniu się z odpowiedzią na skargę złożoną przez EUIPO w sekretariacie Sądu w dniu 30 listopada 2018 r.,
po zapoznaniu się z odpowiedzią na skargę złożoną przez interwenienta w sekretariacie Sądu w dniu 22 listopada 2018 r.,
uwzględniwszy żądanie przedstawienia dokumentów skierowane przez Sąd do EUIPO w dniu 5 lutego 2019 r.,
uwzględniwszy pytanie na piśmie wystosowane do stron przez Sąd oraz udzielone na to pytanie odpowiedzi, które wpłynęły do sekretariatu Sądu w dniu 20 lutego 2019 r.,
po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 4 lipca 2019 r.,
wydaje następujący
Wyrok
Okoliczności powstania sporu
1 W dniu 22 stycznia 2016 r. skarżąca, ZPC Flis sp.j., dokonała w Urzędzie Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) zgłoszenia unijnego znaku towarowego na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (Dz.U. 2009, L 78, s. 1), ze zmianami [zastąpionego rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 z dnia 14 czerwca 2017 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (Dz.U. 2017, L 154, s. 1)].
2 Znakiem towarowym, dla którego wystąpiono o rejestrację, jest przedstawione poniżej oznaczenie graficzne:
3 Towary i usługi, dla których wniesiono o rejestrację, należą do klas 30 i 35 w rozumieniu Porozumienia nicejskiego dotyczącego międzynarodowej klasyfikacji towarów i usług dla celów rejestracji znaków z dnia 15 czerwca 1957 r., ze zmianami, i odpowiadają, dla każdej z tych klas, następującemu opisowi:
– klasa 30: „słodycze, wyroby cukiernicze, wafle, rurki waflowe, ciastka”;
– klasa 35: „sprzedaż hurtowa i detaliczna słodyczy, [foremek do ciastek], wafli, rurek waflowych, sprzedaż hurtowa i detaliczna słodyczy, [foremek do ciastek], wafli, rurek waflowych za pośrednictwem Internetu”.
4 Zgłoszenie znaku towarowego zostało opublikowane w Biuletynie Znaków Towarowych Unii Europejskiej nr 59/2016 z dnia 30 marca 2016 r.
5 W dniu 23 czerwca 2016 r. interwenient, Aldi Einkauf GmbH & Co. OHG, wniósł na podstawie art. 41 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 46 rozporządzenia 2017/1001) sprzeciw wobec rejestracji zgłoszonego znaku towarowego dla towarów wskazanych w pkt 3 powyżej.
6 Sprzeciw został oparty na wcześniejszych graficznych niemieckich znakach towarowych zarejestrowanych pierwotnie w odniesieniu do następujących towarów: „kawy, substytutów kawy; wyrobów z kawy; napojów na bazie kawy; herbaty, kakao; wyrobów z kakao; napojów na bazie kakao; napojów na bazie czekolady; wszystkich wyżej wymienionych towarów również w postaci instant”, należących do klasy 30 (dalej „pierwotny wykaz towarów”). W następstwie decyzji z dnia 29 września 2008 r. Deutsches Patent- und Markenamt (niemieckiego urzędu ds. patentów i znaków towarowych, Niemcy) o częściowym unieważnieniu prawa do znaku rejestracja wcześniejszych graficznych niemieckich znaków towarowych została ograniczona do następujących towarów: „kawy, produktów i napojów na bazie kawy zawierających kawę; proszku do przyrządzania napojów na bazie kakao”, należących do klasy 30 (dalej „zmieniony wykaz towarów”). Wcześniejszymi znakami towarowymi są następujące znaki:
– przedstawiony poniżej wcześniejszy graficzny niemiecki znak towarowy, zgłoszony w dniu 17 stycznia 2007 r. i zarejestrowany w dniu 29 marca 2007 r. pod numerem 30702839:
– przedstawiony poniżej wcześniejszy graficzny niemiecki znak towarowy, zgłoszony w dniu 17 stycznia 2007 r. i zarejestrowany w dniu 29 marca 2007 r. pod numerem 30702840:
7 W uzasadnieniu sprzeciwu powołano się na podstawę odmowy rejestracji określoną w art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2017/1001].
8 Decyzją z dnia 10 maja 2017 r. Wydział Sprzeciwów oddalił sprzeciw, opierając swoją decyzję na zmienionym wykazie towarów oznaczonych wcześniejszymi znakami towarowymi.
9 W dniu 6 lipca 2017 r. interwenient – działając na podstawie art. 58–64 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 66–71 rozporządzenia 2017/1001) – wniósł do EUIPO odwołanie od decyzji Wydziału Sprzeciwów.
10 Decyzją z dnia 31 maja 2018 r. (zwaną dalej „zaskarżoną decyzją”) Pierwsza Izba Odwoławcza EUIPO częściowo uchyliła decyzję Wydziału Sprzeciwów.
11 W tym względzie Izba Odwoławcza uznała, że właściwym terytorium są Niemcy, a właściwy krąg odbiorców odpowiada szerokiemu kręgowi odbiorców, stosunkowo dobrze poinformowanemu, dostatecznie uważnemu i rozsądnemu, o przeciętnym poziomie uwagi.
12 Co się tyczy porównania rozpatrywanych towarów i usług, Izba Odwoławcza stwierdziła, że „słodycze, wyroby cukiernicze, wafle, rurki waflowe, ciastka”, należące do klasy 30 i oznaczone zgłoszonym znakiem towarowym, oraz towary objęte pierwotnym wykazem towarów oznaczonych wcześniejszymi znakami towarowymi są identyczne lub podobne. Izba Odwoławcza uznała również w istocie, że usługi oznaczone zgłoszonym znakiem towarowym są podobne do towarów objętych pierwotnym wykazem i oznaczonych wcześniejszymi znakami towarowymi, z wyjątkiem usług „sprzedaży hurtowej i detalicznej foremek do ciastek, sprzedaży hurtowej i detalicznej foremek do ciastek za pośrednictwem Internetu”, które są odmienne.
13 Co się tyczy porównania kolidujących ze sobą oznaczeń, Izba Odwoławcza uznała zasadniczo, że elementem odróżniającym wspomnianych oznaczeń jest wspólne określenie „moreno” i że są one podobne na płaszczyźnie wizualnej i bardzo podobne, a nawet identyczne, na płaszczyźnie fonetycznej, przy czym płaszczyzna konceptualna nie odgrywa żadnej roli przy porównywaniu kolidujących ze sobą oznaczeń.
14 W konsekwencji Izba Odwoławcza stwierdziła istnienie prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w rozumieniu art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 w odniesieniu do wszystkich towarów i usług, z wyjątkiem usług należących do klasy 35 i odpowiadających następującemu opisowi: „sprzedaż hurtowa i detaliczna foremek do ciastek, sprzedaż hurtowa i detaliczna foremek do ciastek za pośrednictwem Internetu”.
15 W dniu 15 listopada 2018 r. Izba Odwoławcza wydała na podstawie art. 102 rozporządzenia 2017/1001 decyzję zatytułowaną „corrigendum”, doręczoną w dniu 11 grudnia 2018 r. (zwaną dalej „corrigendum z dnia 15 listopada 2018 r.”). Tym sposobem dokonała ona zastąpienia pierwotnego wykazu towarów przez zmieniony wykaz towarów oznaczonych wcześniejszymi znakami towarowymi.
16 Punkt 1 sentencji zaskarżonej decyzji nie został zmieniony przez corrigendum z dnia 15 listopada 2018 r.
Żądania stron
17 Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy do EUIPO w celu ponownego rozpatrzenia;
– lub zmianę zaskarżonej decyzji „poprzez stwierdzenie, że nie ma względnych podstaw do odmowy rejestracji [zgłoszonego] znaku towarowego […] w odniesieniu do wszystkich towarów objętych klasami 30 i 35 i należy zarejestrować znak towarowy”;
– „zasądzenie kosztów postępowania na rzecz strony skarżącej”.
18 EUIPO wnosi do Sądu o:
– oddalenie skargi;
– obciążenie skarżącej kosztami postępowania.
19 Interwenient wnosi do Sądu o:
– uznanie skargi za niedopuszczalną;
– odrzucenie odwołania;
– obciążenie skarżącej kosztami postępowania.
Co do prawa
20 Na poparcie skargi skarżąca wskazuje, że corrigendum z dnia 15 listopada 2018 r. wydano poza zakresem stosowania art. 102 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001, i podnosi tylko jeden zarzut dotyczący naruszenia art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009. W tych ramach skarżąca twierdzi, że doszło do naruszenia zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań i zasady pewności prawa.
W przedmiocie dopuszczalności skargi
21 Interwenient powołuje się na niedopuszczalność skargi – nie podnosząc zarzutu niedopuszczalności na podstawie art. 130 regulaminu postępowania przed Sądem – z uwagi na to, że żądania skarżącej są sprzeczne z zasadą, zgodnie z którą powinny one być „jasne i jednoznaczne”. Zdaniem interwenienta w niniejszym przypadku nie jest możliwe zrozumienie, jakie jest żądanie skarżącej.
22 W niniejszym przypadku należy stwierdzić, że skarga spełnia wymogi jasności i precyzji określone w art. 177 § 1 lit. e) regulaminu postępowania, ponieważ w pełni zrozumiałe jest, że skarżąca żąda stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji oraz ewentualnie zmiany tej decyzji.
23 W związku z tym skargę należy uznać za dopuszczalną.
W przedmiocie dopuszczalności załączników A.3–A.27 do skargi, przedstawionych po raz pierwszy przed Sądem
24 EUIPO twierdzi, że dowody przedstawione przez skarżącą dotyczące używania na rynku określenia „moreno” są niedopuszczalne w zakresie, w jakim są nowe, ponieważ Izba Odwoławcza nie dysponowała nimi, gdy wydawała zaskarżoną decyzję.
25 Interwenient podnosi wyraźnie zarzut niedopuszczalności w zakresie, w jakim skarżąca przedłożyła dokumenty zawarte w załącznikach A.3–A.27 do skargi po raz pierwszy przed Sądem.
26 Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem skarga do Sądu ma na celu dokonanie kontroli zgodności z prawem decyzji izb odwoławczych EUIPO w rozumieniu art. 65 rozporządzenia nr 207/2009, a zatem zadaniem Sądu nie jest ponowne rozpoznanie stanu faktycznego w świetle dokumentów przedłożonych przed nim po raz pierwszy [wyrok z dnia 12 marca 2014 r., Tubes Radiatori/OHIM – Antrax It (Grzejnik), T‑315/12, niepublikowany, EU:T:2014:115, pkt 27; zob. także podobnie wyrok z dnia 24 listopada 2005 r., Sadas/OHIM – LTJ Diffusion (ARTHUR ET FELICIE), T‑346/04, EU:T:2005:420, pkt 19 i przytoczone tam orzecznictwo].
27 W niniejszej sprawie skarżąca dostarczyła wydruki wyciągów z kilku baz danych, takich jak baza danych EUIPO (załączniki A.3, A.11 i A.21–A.24), baza danych niemieckiego urzędu ds. patentów i znaków towarowych (załączniki A.4. i A.5), baza danych Lietuvos Respublikos valstybinis patentų biuras (urzędu patentowego Republiki Litewskiej, Litwa) (załącznik A.19) i baza danych Światowej Organizacji Własności Intelektualnej (WIPO) (załączniki A.6, A.16–A.18, A.20 i A.25–A.27), wydruki ze słowników online (załączniki A.7–A.9), wydruk strony z encyklopedii online Wikipedia (załącznik A.10) oraz wydruki stron z witryn internetowych (załączniki A.12–A.15).
28 Należy zaś stwierdzić, że z akt sprawy w żaden sposób nie wynika, iż skarżąca przedstawiła wyżej wymienione dowody w toku postępowania przed instancjami EUIPO w celu wykazania występowania prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd, wobec czego zostały one przedstawione po raz pierwszy przed Sądem, a w konsekwencji należy je uznać za niedopuszczalne, z wyjątkiem dowodów zawartych w załącznikach A.3–A.6.
29 O ile bowiem dokumenty zawarte w załącznikach A.3–A.6 stanowią nowe dowody, o tyle nie można jednak czynić skarżącej zarzutu, że przedstawiła wyciągi z baz danych EUIPO (załącznik A.3), niemieckiego urzędu ds. patentów i znaków towarowych (załączniki A.4. i A.5) oraz WIPO (załącznik A.6) dla wsparcia twierdzenia, że zaskarżona decyzja została obarczona błędem w odniesieniu do porównania towarów i usług oraz prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd przy uwzględnieniu wykazu towarów, dla których wcześniejsze znaki towarowe zostały zarejestrowane, błędem, którego nie można było wykryć przed wydaniem zaskarżonej decyzji.
30 Wynika stąd załączniki A.3–A.6 do skargi należy uznać za dopuszczalne.
W przedmiocie zastąpienia wykazu towarów w zaskarżonej decyzji i corrigendum z dnia 15 listopada 2018 r.
31 Skarżąca twierdzi w istocie, że Izba Odwoławcza odnosi się do pierwotnego wykazu towarów oznaczonych wcześniejszymi znakami towarowymi, podczas gdy zmieniony wykaz towarów figuruje w wyciągach z bazy danych WIPO i niemieckiego urzędu ds. patentów i znaków towarowych, co jej zdaniem stanowi zatem naruszenie przepisów rozporządzenia nr 207/2009. W odpowiedzi z dnia 20 lutego 2019 r. na pytanie zadane przez Sąd skarżąca utrzymuje, że Izba Odwoławcza nie mogła oprzeć się na art. 102 rozporządzenia 2017/1001 w celu przyjęcia corrigendum z dnia 15 listopada 2018 r. Skarżąca podnosi, że zastąpienia wykazu towarów nie można uznać za oczywisty błąd lub przeoczenie, że rzutuje ono na prawidłowość analizy dokonanej przez Izbę Odwoławczą, że ma wpływ na uzasadnienie oraz na zasadność zaskarżonej decyzji i że dokonano go poza zakresem stosowania art. 102 rozporządzenia 2017/1001.
32 EUIPO przyznaje, że wzięło pod uwagę pierwotny wykaz towarów, a nie wykaz towarów, dla których zarejestrowano wcześniejsze znaki towarowe, po ograniczeniu. Jednakże EUIPO podnosi, że ten błąd pisarski, sprostowany przez corrigendum z dnia 15 listopada 2018 r., nie ma żadnego wpływu na zastosowane rozumowanie, a także na wnioski Izby Odwoławczej, jako że „wyroby z kawy” są w identycznej mierze objęte pierwotnym wykazem towarów oznaczonych wcześniejszymi znakami towarowymi oraz zmienionym wykazem towarów.
33 W odpowiedzi na środek organizacji postępowania interwenient przyznaje, że pierwotny wykaz towarów oraz zmieniony wykaz towarów różnią się. Jednakże interwenient podnosi, że ten błąd nie zmienia ani rozumowania, ani wniosku Izby Odwoławczej.
34 Artykuł 102 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001 stanowi, że EUIPO – z własnej inicjatywy lub na wniosek strony – poprawia wszystkie błędy językowe lub błędy pisarskie i oczywiste omyłki w swoich decyzjach lub błędy techniczne popełnione przez siebie przy rejestracji unijnego znaku towarowego lub publikacji tej rejestracji.
35 W niniejszym przypadku należy zauważyć, że uzasadnienie w zakresie dotyczącym wyznaczenia terytorium, określenia właściwego kręgu odbiorców oraz w odniesieniu do porównania oznaczeń nie zostało w żaden sposób zmienione przez corrigendum z dnia 15 listopada 2018 r.
36 W istocie przez corrigendum z dnia 15 listopada 2018 r. zostało dodane jedynie odniesienie do ograniczenia wykazu towarów oznaczonych wcześniejszymi znakami towarowymi w pkt 3 zaskarżonej decyzji i została przez nie zastąpiona jedynie wzmianka dotycząca towarów faktycznie odpowiadających zmienionemu wykazowi towarów w odniesieniu do porównania towarów i usług w pkt 18, 19 i 25 zaskarżonej decyzji, a także w odniesieniu do prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w pkt 40 tej decyzji.
37 Należy stwierdzić, po pierwsze, że zastąpienia wykazu towarów należących do klasy 30 i oznaczonych wcześniejszymi znakami towarowymi nie można uznać za błąd językowy ani za błąd pisarski, ponieważ, co się tyczy tego ostatniego błędu, Izba Odwoławcza zbadała identyczność lub podobieństwo rozpatrywanych towarów w świetle pierwotnego wykazu towarów oznaczonych wcześniejszymi znakami towarowymi. Ponadto corrigendum z dnia 15 listopada 2018 r. nie usunęło z zaskarżonej decyzji wszystkich wzmianek dotyczących pierwotnego wykazu towarów. Świadczy o tym odniesienie do towarów takich jak herbata, dokonane w pkt 20 zaskarżonej decyzji, gdy to Izba Odwoławcza wskazuje, że do przygotowywania towarów oznaczonych zgłoszonym znakiem towarowym może być używana zaparzona herbata, oraz odniesienie do załączników 7 i 8 dotyczących czekolady i odnoszących się do dowodów przedstawionych przez skarżącą w celu wykazania identyczności lub podobieństwa pomiędzy rozpatrywanymi towarami i usługami.
38 Po drugie, wbrew temu, co podnosili EUIPO i interwenient na rozprawie, błąd, który doprowadził do zastąpienia wykazu towarów oznaczonych wcześniejszymi znakami towarowymi, nie stanowi również oczywistej omyłki, ponieważ Izba Odwoławcza zbadała identyczność lub podobieństwo rozpatrywanych towarów w odniesieniu do wszystkich towarów objętych treścią pierwotnego wykazu towarów, takich jak herbata (zob. pkt 37 powyżej).
39 Po trzecie, należy również odrzucić uznanie za błąd techniczny, które uzasadniałoby zastosowanie art. 102 rozporządzenia 2017/1001, ponieważ w niniejszym przypadku błąd nie dotyczy rejestracji lub publikacji unijnego znaku towarowego, lecz błędnego wzięcia pod uwagę wykazu towarów, dla których wcześniejsze znaki towarowe zostały rzeczywiście zarejestrowane, w ramach oceny prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd.
40 Wynika stąd, że corrigendum z dnia 15 listopada 2018 r. zostało przyjęte poza zakresem przypadków przewidzianych w art. 102 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001, w których izby odwoławcze mogą sprostować swoje decyzje. Było ono zatem pozbawione wszelkiej podstawy prawnej [zob. podobnie wyrok z dnia 22 listopada 2011 r., mPAY24/OHIM – Ultra (MPAY24), T‑275/10, niepublikowane, EU:T:2011:683, pkt 25].
41 W świetle tych ustaleń należy zbadać zgodność z prawem zaskarżonej decyzji bez uwzględnienia zmian wprowadzonych do niej w corrigendum z dnia 15 listopada 2018 r.
42 Co się tyczy podniesionego przez EUIPO na rozprawie argumentu, zgodnie z którym nawet przy założeniu, że Izba Odwoławcza popełniła błąd w zaskarżonej decyzji, nie może on prowadzić do stwierdzenia nieważności tej decyzji, ponieważ nie miał ona żadnego wpływu na wynik postępowania [zob. podobnie wyrok z dnia 3 czerwca 2015 r., Giovanni Cosmetics/OHIM – Vasconcelos & Gonçalves (GIOVANNI GALLI), T‑559/13, EU:T:2015:353, pkt 135 i przytoczone tam orzecznictwo], należy go oddalić z następujących powodów.
43 Kawa i napoje na bazie kawy występują w obu wykazach towarów w identycznym sformułowaniu, a wyroby z kawy występują we wspomnianych wykazach w sformułowaniu analogicznym, tak że zastosowane rozumowanie, przeprowadzona ocena oraz wniosek dotyczący wspomnianych towarów w zaskarżonej decyzji są również identyczne. Co się tyczy w szczególności „proszku do przyrządzania napojów na bazie kakao” widniejącego w zmienionym wykazie towarów, należy uznać, że obejmuje on część towarów odnoszących się do „napojów na bazie kakao” i kakao w postaci instant (domyślenie do przyrządzania napojów).
44 Wynika z tego, że zmieniony wykaz towarów jest bardziej ograniczony i mieści się w całości w pierwotnym wykazie towarów widniejącym w zaskarżonej decyzji.
45 Z uwagi na to, że Izba Odwoławcza oparła swoją ocenę na wszystkich towarach objętych pierwotnym wykazem, orzekła ona ultra petita, biorąc pod uwagę w swojej analizie prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd towary inne niż te, dla których zarejestrowano wcześniejsze znaki towarowe, a mianowicie „substytuty kawy; herbatę, kakao; wyroby z kakao; napoje na bazie czekolady; wszystkie wyżej wymienione towary również w postaci instant”, z wyjątkiem kakao, co się tyczy tych ostatnich towarów.
46 Wynika stąd, że należy stwierdzić nieważność zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim stwierdzono w niej istnienie prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w odniesieniu do towarów innych niż te, dla których zarejestrowano wcześniejsze znaki towarowe.
47 Ponadto podniesiony przez skarżącą zarzut dotyczący naruszenia art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 należy zbadać jedynie w odniesieniu do towarów, dla których wcześniejsze znaki towarowe zostały rzeczywiście zarejestrowane.
W przedmiocie zarzutu dotyczącego naruszenia art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009
48 Zgodnie z art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 w wyniku sprzeciwu właściciela wcześniejszego znaku towarowego zgłoszonego znaku towarowego nie rejestruje się, jeżeli z powodu identyczności z wcześniejszym znakiem towarowym lub podobieństwa do niego i identyczności lub podobieństwa towarów lub usług oznaczonych tymi dwoma znakami towarowymi istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd odbiorców na terytorium, na którym wcześniejszy znak towarowy jest chroniony. Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd obejmuje również prawdopodobieństwo skojarzenia z wcześniejszym znakiem towarowym. Ponadto zgodnie z art. 8 ust. 2 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia nr 207/2009 za „wcześniejsze znaki towarowe” należy uznać znaki towarowe zarejestrowane w państwie członkowskim, w odniesieniu do których data złożenia wniosku o rejestrację jest wcześniejsza od daty wniosku o rejestrację unijnego znaku towarowego.
49 Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd istnieje, jeśli krąg odbiorców może uznać, że dane towary lub usługi pochodzą z tego samego przedsiębiorstwa lub z przedsiębiorstw powiązanych gospodarczo. Według tegoż orzecznictwa prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd winno być oceniane całościowo, zgodnie ze sposobem postrzegania danych oznaczeń i towarów lub usług przez właściwy krąg odbiorców, przy uwzględnieniu wszystkich istotnych czynników występujących w danym przypadku, a w szczególności współzależności między podobieństwem oznaczeń a podobieństwem oznaczonych towarów i usług [zob. wyrok z dnia 9 lipca 2003 r., Laboratorios RTB/OHIM – Giorgio Beverly Hills (GIORGIO BEVERLY HILLS), T‑162/01, EU:T:2003:199, pkt 30–33 i przytoczone tam orzecznictwo].
50 Należy stwierdzić, że skarżąca nie podważa dokonanych przez Izbę Odwoławczą ocen, o których mowa w pkt 11 powyżej, dotyczących wyznaczenia terytorium podlegającego uwzględnieniu oraz określenia właściwego kręgu odbiorców.
W przedmiocie porównania rozpatrywanych towarów i usług
51 Skarżąca twierdzi, że Izba Odwoławcza nie wzięła pod uwagę wszystkich czynników mających znaczenie przy badaniu porównania towarów i że w konsekwencji błędnie stwierdziła, iż towary należące do klasy 30 są identyczne lub podobne. Skarżąca podnosi, że towary są odmienne w zakresie, w jakim, po pierwsze, towary oznaczone zgłoszonym znakiem towarowym są przeznaczone do jedzenia, podczas gdy towary oznaczone wcześniejszymi znakami towarowymi są przeznaczone do picia, a po drugie, wafle, ciastka i słodycze mogą zawierać wiele składników, w ramach których kakao lub kawa nie jest głównym składnikiem. Zdaniem skarżącej Izba Odwoławcza nie wzięła pod uwagę uzasadnienia decyzji Wydziału Sprzeciwów wskazującego w szczególności na różnice w charakterze i przeznaczeniu towarów. Ponadto podnosi ona, że rozpatrywane towary są odmienne, ponieważ dodanie kakao czy aromatu na bazie kakao lub kawy do wyrobów końcowych takich jak wafle, słodycze lub ciastka nie oznacza automatycznie, że wspomniane towary będą sprzedawane pod zgłoszonym znakiem towarowym. Jej zdaniem takie założenie wykracza poza zakres art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009. Dodaje ona wreszcie, że rozpatrywane towary są zupełnie różnymi środkami spożywczymi, które nie znajdują się w bezpośrednim sąsiedztwie, w szczególności w działach supermarketów, oraz że towary oraz usługi mogą albo współdzielić te same kanały dystrybucji, albo korzystać z różnych kanałów dystrybucji.
52 EUIPO i interwenient kwestionują te argumenty.
53 Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem przy ocenie podobieństwa rozpatrywanych towarów lub usług należy uwzględnić wszystkie istotne czynniki charakteryzujące wzajemny stosunek tych towarów lub usług. Czynniki te obejmują w szczególności charakter tych towarów lub usług, ich przeznaczenie, sposób używania, podobnie jak to, czy towary lub usługi te konkurują ze sobą, czy też się uzupełniają. Inne czynniki, jak na przykład kanały dystrybucji danych towarów, mogą być także wzięte pod uwagę [zob. wyrok z dnia 11 lipca 2007 r., El Corte Inglés/OHIM – Bolaños Sabri (PiraÑAM diseño original Juan Bolaños), T‑443/05, EU:T:2007:219, pkt 37 i przytoczone tam orzecznictwo].
54 Ponadto orzeczono, że w przypadku gdy towary oznaczone wcześniejszym znakiem towarowym obejmują towary określone w zgłoszeniu znaku towarowego, towary te uznawane są za identyczne (zob. wyrok z dnia 24 listopada 2005 r., ARTHUR ET FELICIE, T‑346/04, EU:T:2005:420, pkt 34 i przytoczone tam orzecznictwo).
55 W orzecznictwie uściślono również, że okoliczność, iż dane towary są często sprzedawane w tych samych wyspecjalizowanych punktach sprzedaży, może ułatwić danemu konsumentowi dostrzeżenie ścisłego związku istniejącego pomiędzy nimi i wzmocnić wrażenie, że za ich produkcję odpowiedzialne jest to samo przedsiębiorstwo (zob. podobnie wyrok z dnia 11 lipca 2007 r., PiraÑAM diseño original Juan Bolaños, T‑443/05, EU:T:2007:219, pkt 50).
– W przedmiocie porównania towarów należących do klasy 30
56 Co się tyczy podobieństwa między towarami należącymi do klasy 30 i oznaczonymi kolidującymi ze sobą oznaczeniami, Izba Odwoławcza stwierdziła w pkt 22 zaskarżonej decyzji, że są one częściowo identyczne, a częściowo podobne.
57 Po pierwsze, w pkt 18 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza uznała, że zawarte w zgłoszeniu do rejestracji wyszczególnienie dotyczące wyrobów z kawy i wyrobów z kakao rozciąga się na końcowe produkty spożywcze, których podstawowym składnikiem jest kawa lub czekolada; następnie „słodycze, wyroby cukiernicze, wafle, rurki waflowe, ciastka”, których podstawowym składnikiem jest kawa lub kakao, mogą być uznane za kakao lub wyroby z kakao; a wreszcie wyszczególnienie wyrobów z kawy i wyrobów z kakao obejmuje towary oznaczone zgłoszonym znakiem towarowym, których głównym składnikiem jest kawa lub kakao, oraz że w tym zakresie towary te można uznać za identyczne.
58 O ile wprawdzie „wyroby z kawy” należą do podstawowych części składowych „słodyczy, wyrobów cukierniczych, wafli, rurek waflowych, ciastek” [zob. podobnie wyrok z dnia 19 września 2018 r., Eddy’s Snack Company/EUIPO – Chocoladefabriken Lindt & Sprüngli (Eddy’s Snackcompany, T‑652/17, niepublikowany, EU:T:2018:564, pkt 34, 35], ponieważ mogą zostać wprowadzone podczas ich przyrządzania w celu nadania im pewnego smaku, choćby nawet nie stanowiły ich głównego składnika, o tyle należy jednak uznać, że „wyroby z kawy” obejmują „słodycze, wyroby cukiernicze, wafle, rurki waflowe, ciastka” jedynie wtedy, gdy głównym składnikiem jest kawa, w zakresie, w jakim te pierwsze stanowią ogólną wskazówkę lub kategorię szerszą niż te drugie.
59 Wynika stąd, że Izba Odwoławcza słusznie stwierdziła, iż towary oznaczone kolidującymi ze sobą oznaczeniami są identyczne w zakresie, w jakim towary oznaczone wcześniejszymi znakami towarowymi obejmują towary oznaczone zgłoszonym znakiem towarowym.
60 Po drugie, Izba Odwoławcza uznała w pkt 19 zaskarżonej decyzji, że inne towary oznaczone wcześniejszymi znakami towarowymi, odpowiadające napojom lub towarom używanym do sporządzania napojów lub jako składniki pozwalające na dodanie aromatu lub smaku do produktów żywnościowych, są podobne do towarów oznaczonych zgłoszonym znakiem towarowym, na tej podstawie, iż są one komplementarne, ponieważ są one często spożywane, sprzedawane lub serwowane razem, a właściwy krąg odbiorców w sposób bardzo regularny będzie rozważać ich jednoczesny zakup.
61 W tym względzie należy podkreślić, że towary lub usługi komplementarne to takie, pomiędzy którymi istnieje ścisły związek polegający na tym, że jeden towar lub jedna usługa są nieodzowne lub istotne dla użycia drugiego towaru lub drugiej usługi, wobec czego konsumenci mogą myśleć, że za wytworzenie tych towarów lub za świadczenie tych usług odpowiedzialne jest to samo przedsiębiorstwo. Z definicji towary kierowane do różnych kręgów odbiorców nie mogą mieć charakteru komplementarnego [zob. wyrok z dnia 22 stycznia 2009 r., Commercy/OHIM – easyGroup IP Licensing (easyHotel), T‑316/07, EU:T:2009:14, pkt 57, 58 i przytoczone tam orzecznictwo].
62 Oczywiście, Izba Odwoławcza słusznie stwierdziła w pkt 19 zaskarżonej decyzji, że towary oznaczone zgłoszonym znakiem towarowym różnią się od towarów oznaczonych wcześniejszymi znakami towarowymi, biorąc pod uwagę ich charakter i cel. O ile bowiem „słodycze, wyroby cukiernicze, wafle, rurki waflowe, ciastka” stanowią produkty spożywcze w postaci stałej konsumowane w celu zaspokojenia głodu lub chęci zjedzenia wyrobów cukierniczych, o tyle kawa, napoje na bazie kawy lub proszek do przyrządzania napojów na bazie kakao są produktami spożywczymi płynnymi lub używanymi w celu przyrządzania płynnych produktów spożywczych, które są konsumowane w celu zaspokojenia pragnienia lub zaspokojenia albo potrzeby kofeiny, albo ochoty na kakao zawarte w napojach na bazie kakao [zob. podobnie wyrok z dnia 28 października 2015 r., Monster Energy/OHIM – Home Focus (MoMo Monsters), T‑736/14, niepublikowany, EU:T:2015:809, pkt 23, 25].
63 Co się tyczy komplementarności tych towarów, należy zauważyć, że o ile słodyczom, wyrobom cukierniczym, waflom, rurkom waflowym i ciastkom mogą towarzyszyć napoje, o tyle ich spożywanie nie jest ani niezbędne, ani istotne dla spożycia kawy, napojów na bazie kawy albo proszku do przyrządzania napojów na bazie kakao lub na odwrót, choćby nawet właściwy krąg odbiorców mógł je konsumować razem (wyrok z dnia 28 października 2015 r., MoMo Monsters, T‑736/14, niepublikowany, EU:T:2015:809, pkt 28, 29).
64 Jednakże, co się tyczy kanałów dystrybucji, należy stwierdzić – jak zauważyło EUIPO – że skarżąca przyznaje, iż rozpatrywane towary mogą współdzielić te same kanały dystrybucji, i nie kwestionuje, że są one przeznaczone dla tych samych konsumentów. Ponadto towary oznaczone rozpatrywanymi znakami towarowymi są ogólnie wystawiane, w szczególności w supermarketach, w tych samych działach lub w swoim sąsiedztwie, wobec czego właściwy krąg odbiorców może uznać, że mogą one pochodzić od tych samych producentów [zob. podobnie wyrok z dnia 26 kwietnia 2016 r., Franmax/EUIPO – Ehrmann (Dino), T‑21/15, niepublikowany, EU:T:2016:241, pkt 27].
65 Wynika z tego, że należy zaaprobować dokonaną przez Izbę Odwoławczą ocenę stwierdzającą podobieństwo między „słodyczami, wyrobami cukierniczymi, waflami, rurkami waflowymi, ciastkami” a „kawą, napojami na bazie kawy lub proszkiem do sporządzania napojów na bazie kakao”.
– W przedmiocie porównania towarów należących do klasy 30 i usług należących do klasy 35
66 Co się tyczy podobieństwa między usługami należącymi do klasy 35, oznaczonymi zgłoszonym znakiem towarowym, a towarami należącymi do klasy 30, oznaczonymi wcześniejszymi znakami towarami, Izba Odwoławcza uznała w pkt 25 zaskarżonej decyzji, że istnieje niski stopień podobieństwa między usługami „sprzedaży hurtowej i detalicznej słodyczy, wafli, rurek waflowych; sprzedaży hurtowej i detalicznej słodyczy, wafli, rurek waflowych za pośrednictwem Internetu” a „wyrobami z kawy; wyrobami z kakao”, ponieważ te ostatnie obejmują towary oznaczone zgłoszonym znakiem towarowym, których głównym składnikiem jest kawa lub kakao lub które mają smak kawy lub kakao.
67 Należy przypomnieć, że zgodnie z art. 21 akapit pierwszy statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej i art. 177 § 1 lit. d) regulaminu postępowania skarga powinna zawierać podnoszone zarzuty i argumenty, a także zwięzłe omówienie wspomnianych zarzutów. Wskazanie to powinno wynikać z samej treści skargi oraz być na tyle jasne i precyzyjne, by strona pozwana mogła przygotować się do obrony oraz by Sąd mógł orzec w przedmiocie skargi, w stosownym wypadku bez konieczności pozyskiwania dodatkowych informacji [zob. podobnie wyrok z dnia 22 czerwca 2017 r., Biogena Naturprodukte/EUIPO (ZUM wohl), T‑236/16, EU:T:2017:416, pkt 11 i przytoczone tam orzecznictwo].
68 Należy zaś zauważyć, podobnie jak to uczyniło EUIPO, że skarżąca twierdzi ogólnie, iż nie istnieje żadne podobieństwo między rozpatrywanymi towarami i usługami, nie przedstawiając jednak na poparcie swojego twierdzenia jakiegokolwiek argumentu, który mógłby podważyć ocenę Izby Odwoławczej w odniesieniu do porównania dokonanego między usługami oznaczonymi zgłoszonym znakiem towarowym a towarami oznaczonymi wcześniejszymi znakami towarowymi, w szczególności.
69 Wynika stąd, że twierdzenie to nie spełnia wymogów określonych w regulaminie postępowania i że w konsekwencji ten zarzut szczegółowy należy uznać za niedopuszczalny w rozumieniu orzecznictwa przytoczonego w pkt 67 powyżej.
W przedmiocie porównania kolidujących ze sobą oznaczeń
70 Całościową ocenę prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w zakresie dotyczącym wizualnego, fonetycznego lub konceptualnego podobieństwa kolidujących ze sobą oznaczeń należy oprzeć na wywieranym przez nie całościowym wrażeniu, ze szczególnym uwzględnieniem ich elementów odróżniających i dominujących. Sposób postrzegania znaków towarowych przez przeciętnych konsumentów danych towarów lub usług odgrywa w całościowej ocenie wspomnianego prawdopodobieństwa decydującą rolę. W tym względzie przeciętny konsument postrzega zwykle znak towarowy jako całość i nie dokonuje analizy jego poszczególnych detali (zob. wyrok z dnia 12 czerwca 2007 r., OHIM/Shaker, C‑334/05 P, EU:C:2007:333, pkt 35 i przytoczone tam orzecznictwo).
71 Ocena podobieństwa dwóch znaków towarowych nie może ograniczyć się do zbadania tylko jednego z elementów tworzących dany złożony znak towarowy i porównania go z innym znakiem towarowym. Przeciwnie, porównania należy dokonać poprzez analizę danych znaków towarowych postrzeganych każdy jako całość, co nie oznacza, że całościowe wrażenie pozostawione przez złożony znak towarowy w pamięci właściwego kręgu odbiorców nie może w niektórych przypadkach zostać zdominowane przez jeden lub kilka z jego składników (zob. wyrok z dnia 12 czerwca 2007 r., OHIM/Shaker, C‑334/05 P, EU:C:2007:333, pkt 41 i przytoczone tam orzecznictwo). Jedynie wtedy, gdy wszystkie pozostałe składniki znaku towarowego są bez znaczenia, ocena podobieństwa może zależeć wyłącznie od składnika dominującego (wyroki: z dnia 12 czerwca 2007 r., OHIM/Shaker, C‑334/05 P, EU:C:2007:333, pkt 42; z dnia 20 września 2007 r., Nestlé/OHIM, C‑193/06 P, niepublikowany, EU:C:2007:539, pkt 43). Mogłoby tak być w szczególności, gdyby dany składnik sam był w stanie zdominować wizerunek tego znaku zachowany przez właściwy krąg odbiorców w pamięci, w związku z czym wszystkie pozostałe składniki tego znaku towarowego stałyby się bez znaczenia w wywieranym przez niego całościowym wrażeniu (wyrok z dnia 20 września 2007 r., Nestlé/OHIM, C‑193/06 P, niepublikowany, EU:C:2007:539, pkt 43).
72 To w świetle powyższych rozważań należy zbadać porównanie kolidujących ze sobą oznaczeń.
73 W niniejszym przypadku zgłoszony znak towarowy zawiera cztery lekko stylizowane elementy słowne, mianowicie „flis” w kolorze złotym, „happy” w kolorze żółtym oraz „moreno” i „choco” w kolorze białym. Oznaczenie składa się również z elementów graficznych, takich jak tło cieniowane w kolorze brązowym mające odcień jaśniejszy w części górnej i ciemniejszy w części dolnej, a także korona w kolorze złotym umieszczona nad elementem słownym „flis” i po lewej od wyrazu „happy”.
74 Wcześniejsze znaki towarowe zawierają pojedynczy element słowny „moreno”. Wcześniejszy znak towarowy nr 30702839 zawiera wspomniany element słowny w kolorze szarym na czarnym tle obramowanym szarą obwódką. Co się tyczy wcześniejszego znaku towarowego nr 30702840, zawiera on ten sam element słowny, przy czym litery pierwsza i ostatnia, „m” i „o”, są większe niż pozostałe, oraz dwa elementy graficzne przedstawiające dwie pionowe linie umieszczone na obrzeżach.
– W przedmiocie określenia elementów odróżniających i dominujących zgłoszonego znaku towarowego
75 Skarżąca twierdzi w istocie, że elementem dominującym nie jest element słowny „moreno”, lecz korona w kolorze złotym, która jest umieszczona pośrodku zgłoszonego oznaczenia, przy czym wspomniana korona jest również objęta ochroną w ramach dwóch graficznych unijnych znaków towarowych zarejestrowanych w imieniu skarżącej, jednego w tym samym kolorze, a drugiego w kolorze czarnym. Skarżąca podnosi, że korona ta nie jest elementem bez znaczenia, lecz, przeciwnie, jest elementem odróżniającym oznaczenia, który stanowi odniesienie do jego właściciela, czyli do skarżącej, oraz że korona poza tym, że jest elementem dominującym, wyróżnia się swoim złotym kolorem na ciemnym, czarno-brązowym tle.
76 EUIPO i interwenient kwestionują te argumenty.
77 Aby ocenić charakter odróżniający danego elementu składowego znaku towarowego, należy rozpatrzyć większą lub mniejszą zdolność tego elementu do wskazywania, że towary lub usługi, dla których znak towarowy został zarejestrowany, pochodzą z określonego przedsiębiorstwa, a zatem do umożliwienia odróżnienia tych towarów lub usług od towarów lub usług pochodzących z innych przedsiębiorstw. Przy dokonywaniu tej oceny należy wziąć pod uwagę w szczególności samoistne cechy danego elementu, rozpatrując kwestię, czy ma on jakikolwiek charakter opisowy względem towarów lub usług, dla których znak towarowy został zarejestrowany [wyrok z dnia 8 listopada 2016 r., For Tune/EUIPO – Gastwerk Hotel Hamburg (fortune), T‑579/15, niepublikowany, EU:T:2016:644, pkt 34].
78 Ponadto, w przypadku gdy znak towarowy składa się z elementów słownych i elementów graficznych, pierwsze z nich winny być co do zasady traktowane jako bardziej odróżniające niż te ostatnie, ponieważ przeciętny konsument łatwiej będzie odnosić się do rozpatrywanych towarów lub usług poprzez przytoczenie ich elementów słownych aniżeli poprzez opisanie graficznych elementów tego znaku [zob. podobnie wyrok z dnia 12 marca 2014 r., Borrajo Canelo/OHIM – Tecnoazúcar (PALMA MULATA), T‑381/12, niepublikowany EU:T:2014:119, pkt 38 i przytoczone tam orzecznictwo].
79 Jeżeli chodzi o ocenę dominującego charakteru jednego składnika lub kilku składników złożonego znaku towarowego, należy w szczególności wziąć pod uwagę samoistne cechy każdego z tych składników w porównaniu z samoistnymi cechami innych składników. Ponadto pomocniczo można także uwzględnić pozycję, jaką poszczególne elementy składowe zajmują względem siebie w ramach układu złożonego znaku towarowego [wyrok z dnia 23 października 2002 r., Matratzen Concord/OHIM – Hukla Germany (MATRATZEN), T‑6/01, EU:T:2002:261, pkt 35].
80 W pierwszej kolejności należy stwierdzić, podobnie jak uczyniły to Izba Odwoławcza i EUIPO, że określenie „moreno” jest elementem odróżniającym zgłoszonego oznaczenia z uwagi na to, że wyraz ten nie ma żadnego znaczenia w języku niemieckim. Argument skarżącej, zgodnie z którym element słowny „moreno” ma znaczenie w języku hiszpańskim, które szeroki krąg odbiorców niemieckojęzycznych powinien dostrzegać we wspomnianym elemencie słownym, nie może podważyć tego stwierdzenia, ponieważ jak przyznaje skarżąca, język hiszpański jest prawie nieznany szerokiemu kręgowi odbiorców niemieckojęzycznych, a wspomniany argument nie jest niczym poparty. W tym względzie należy przypomnieć, że – jak stwierdzono w pkt 28 powyżej – dowody przedstawione przez skarżącą na poparcie jej argumentu zostały uznane za niedopuszczalne.
81 Ponadto należy potwierdzić dokonaną przez Izbę Odwoławczą ocenę widniejącą w pkt 33 zaskarżonej decyzji i niepodważaną przez skarżącą, zgodnie z którą to oceną właściwy krąg odbiorców zrozumie wyrazy „happy” i „choco” (odnoszący się do niemieckiego wyrazu „Schokolade”), odpowiednio, jako przyjemność, jaką sprawia spożywanie towarów oznaczonych zgłoszonym znakiem towarowym, i jako główny składnik lub zasadniczy smak rozpatrywanych towarów. W konsekwencji należy uznać, po pierwsze, że element słowny „choco” jest aluzyjny w zakresie, w jakim wyraźnie odnosi się do czekolady lub do jej skrótu [zob. podobnie wyrok z dnia 25 stycznia 2017 r., Sun System Kereskedelmi és Szolgáltató/EUIPO – Hollandimpex Kereskedelmi és Szolgáltató (Choco Love), T‑325/15, niepublikowany, EU:T:2017:29, pkt 57], a po drugie, że element „happy” ma charakter słabo odróżniający.
82 Co się tyczy elementów graficznych, należy stwierdzić, że tło, z uwagi na zarówno formę geometryczną, jak i wycieniowanie w kolorze brązowym, nawet jeśli kolor ten może odnosić się do koloru kawy lub czekolady, ma charakter pospolity i nie może przyciągnąć uwagi właściwego kręgu odbiorców.
83 Ponadto nie można uwzględnić argumentu skarżącej mającego w istocie na celu wykazanie, że korona ma charakter odróżniający, na tej podstawie, że była ona przedmiotem dwóch wcześniejszych rejestracji jako graficznych unijnych znaków towarowych nr 008328346 i nr 015001266.
84 Należy bowiem zauważyć, że graficzne znaki towarowe nr 008328346 i 015001266 składają się z elementu słownego „flis”, czyli części nazwy handlowej skarżącej, oraz elementu graficznego, takiego jak, odpowiednio, korona w kolorze czarnym i korona w kolorze złotym.
85 W tym względzie należy zauważyć, że oznaczenie tworzące wyżej wymienione graficzne znaki towarowe jest w całości zawarte w zgłoszonym znaku towarowym. Niemniej jednak, o ile wyraz „flis”, umieszczony poniżej korony, nie jest wyraźnie dostrzegalny, tak że właściwy krąg odbiorców nie przywiąże do niego żadnej szczególnej uwagi, o tyle należy wskazać, że charakter odróżniający korony w kolorze złotym trzeba ocenić w świetle całościowego wrażenia wywieranego przez oznaczenie, o którego rejestrację wniesiono w niniejszym przypadku. Jak zaś podnosi EUIPO, wspomnianą koronę właściwy krąg odbiorców będzie postrzegać jako element mający charakter zachwalający, a nie wskazujący na pochodzenie handlowe towarów i usług jako wywodzących się z określonego przedsiębiorstwa.
86 Należy zatem potwierdzić dokonaną przez Izbę Odwoławczą w pkt 32 i 33 zaskarżonej decyzji ocenę, zgodnie z którą, po pierwsze, element słowny „moreno” jest elementem odróżniającym, określenie „choco” jest aluzyjne, a element słowny „happy” ma charakter słabo odróżniający, a po drugie, elementy graficzne są pozbawione charakteru odróżniającego, z wyjątkiem elementu przedstawiającego koronę w kolorze złotym, który ma jednak charakter zachwalający i nie jest w konsekwencji szczególnie odróżniający. Ponadto należy zauważyć, że określenie „flis” nie zostanie spostrzeżone w całościowym wrażeniu wywieranym przez zgłoszone oznaczenie.
87 W drugiej kolejności należy zgodzić się z dokonaną przez Izbę Odwoławczą w pkt 33 i 34 zaskarżonej decyzji oceną, zgodnie z którą określenie „moreno” jest elementem dominującym zgłoszonego oznaczenia ze względu, po pierwsze, na centralne miejsce, które zajmuje w tym oznaczeniu, a po drugie, na rozmiar czcionek, które są większe niż czcionki pozostałych elementów „happy” i „choco”. Co więcej, elementy graficzne nie są w stanie podważyć tego stwierdzenia, ponieważ w całościowym wrażeniu wywieranym przez to oznaczenie tło wycieniowane w kolorze brązowym okazuje się bez znaczenia, a korona umiejscowiona w górnej lewej części oznaczenia okazuje się mieć charakter drugorzędny.
88 Tym samym zaskarżona decyzja nie jest obaczona błędem w tym zakresie.
– W przedmiocie podobieństwa wizualnego
89 Skarżąca utrzymuje, że kolidujące ze sobą oznaczenia nie są podobne w zakresie, w jakim różnią się pod względem cech, struktury, stylizacji oraz kombinacji kolorystycznej, nawet mimo tego, że jest im wspólny element słowny „moreno”. W tym względzie podnosi ona, że obecność w zgłoszonym oznaczeniu wyrazów „happy” i „choco” oraz korony w kolorze złotym, zastosowanie kolorów brązowego, czarnego, białego, złotego i żółtego, a także stylizacja litery „m” elementu słownego „moreno” skutkują odmiennością w stosunku do wcześniejszych znaków towarowych.
90 EUIPO i interwenient kwestionują te argumenty.
91 W niniejszym przypadku wcześniejsze znaki towarowe składają się wyłącznie z określenia „moreno”, podczas gdy zgłoszony znak towarowy zawiera cztery elementy słowne, mianowicie „flis”, „happy”, „moreno” i „choco”, obejmując element słowny wspólny wcześniejszym znakom towarowym.
92 Zatem kolidujące ze sobą oznaczenia współdzielą taki sam ciąg liter umieszczonych w tej samej kolejności, mianowicie „m”, „o”, „r”, „e”, „n” i „o”, tak że ta częściowa identyczność może stwarzać w odczuciu właściwego kręgu odbiorców pewne wrażenie podobieństwa na płaszczyźnie wizualnej [zob. podobnie wyrok z dnia 6 grudnia 2018 r., Tomasz KawałkoTrofeum/EUIPO – Ferrero (KINDERPRAMS), T‑115/18, niepublikowany, EU:T:2018:882, pkt 48 i przytoczone tam orzecznictwo].
93 W tym względzie, o ile obecność w każdym z kolidujących ze sobą oznaczeń kilku liter w tej samej kolejności może mieć pewne znaczenie dla oceny podobieństwa wizualnego między dwoma kolidującymi ze sobą oznaczeniami [wyrok z dnia 20 października 2016 r., Clover Canyon/EUIPO – Kaipa Sportswear (CLOVER CANYON), T‑693/15, niepublikowany, EU:T:2016:620, pkt 29], o tyle okoliczność, że wcześniejsze oznaczenie jest w całości objęte zgłoszonym oznaczeniem, wzmacnia podobieństwo wizualne wspomnianych oznaczeń [wyrok z dnia 15 czerwca 2011 r., Graf-Syteco/OHIM – Teco Electric & Machinery (SYTECO), T‑229/10, niepublikowany, EU:T:2011:273, pkt 34].
94 Okoliczność, że po pierwsze, zgłoszony znak towarowy składa się z różnej liczby wyrazów, a po drugie, określenie „moreno” znajduje się pośrodku wyrażenia „flis happy moreno choco”, nie jest bowiem wystarczająca, by zneutralizować wszelkie podobieństwo wizualne, ze względu na zbieżność sześciu liter określenia „moreno” i włączenie jedynego elementu słownego wcześniejszych znaków towarowych do zgłoszonego znaku towarowego. Ponadto element słowny „flis”, umieszczony poniżej korony w kolorze złotym, jest ledwo zauważalny i nie zostanie spostrzeżony.
95 W świetle całościowego wrażenia wywieranego przez każde z kolidujących ze sobą oznaczeń elementy graficzne nie są w stanie podważyć tej oceny. Po pierwsze, tło cieniowane w kolorze brązowym, występujące w zgłoszonym znaku towarowym, oraz czarne tło, występujące wyłącznie we wcześniejszym znaku towarowym nr 30702839, wskazanym w pkt 6 tiret pierwsze powyżej, są bez znaczenia i nie wywierają wpływu na właściwy krąg odbiorców, ponieważ są to zwykłe kształty i kolory niemające żadnego oryginalnego charakteru. Po drugie, korona w kolorze złotym okazuje się mieć charakter drugorzędny, wbrew temu, co podnosi skarżąca, ze względu na jej stosunkowo mały rozmiar w stosunku do innych elementów słownych i graficznych, jak również na jej umiejscowienie w górnej lewej części zgłoszonego znaku towarowego, przy czym właściwy krąg odbiorców przywiązuje, co więcej, większą uwagę do elementów słownych. Po trzecie, co się tyczy tych ostatnich, należy stwierdzić, że kolory szary i biały, a także czcionka nie wyróżniają się szczególnie.
96 Wynika stąd, że należy zaaprobować dokonaną przez Izbę Odwoławczą w pkt 35 i 37 zaskarżonej decyzji ocenę, zgodnie z którą kolidujące ze sobą oznaczenia są podobne na płaszczyźnie wizualnej, z uwagi na to, po pierwsze, że zbieżność elementu słownego „moreno” nie może być kompensowana przez różnice o charakterze dekoracyjnym między oznaczeniami, a po drugie, że element dominujący zgłoszonego znaku towarowego powiela jedyny element słowny wcześniejszych znaków towarowych.
97 Z tego względu Izba Odwoławcza słusznie stwierdziła podobieństwo wizualne kolidujących ze sobą oznaczeń.
– W przedmiocie podobieństwa fonetycznego
98 Skarżąca utrzymuje, że kolidujące ze sobą oznaczenia nie są podobne na płaszczyźnie fonetycznej w zakresie, w jakim zgłoszony znak towarowy obejmuje trzy wyrazy, siedem sylab i szesnaście liter, podczas gdy wcześniejsze znaki towarowe obejmują pojedynczy wyraz, trzy sylaby i sześć liter. Zdaniem skarżącej różnica ta ma wpływ na rytm i intonację nazw tych oznaczeń.
99 EUIPO i interwenient kwestionują te argumenty.
100 Należy przypomnieć, że fonetyczne odtworzenie złożonego oznaczenia odpowiada odtworzeniu wszystkich jego elementów słownych, niezależnie od ich cech graficznych, które są raczej objęte analizą oznaczenia na płaszczyźnie wizualnej. Zatem nie należy brać pod uwagę elementów graficznych wcześniejszego oznaczenia do celów porównania kolidujących ze sobą oznaczeń na płaszczyźnie fonetycznej [zob. wyrok z dnia 15 października 2015 r., Wolverine International/OHIM – BH Stores (cushe), T‑642/13, niepublikowany, EU:T:2015:781, pkt 62 i przytoczone tam orzecznictwo].
101 Nawet jeśli kolidujące ze sobą oznaczenia są różnej długości i składają się z różnej liczby wyrazów, to wywierane przez nich całościowe wrażenie prowadzi do wniosku, że wykazują one podobieństwo fonetyczne ze względu na wspólny im element [zob. podobnie wyrok z dnia 20 października 2011 r., COR Sitzmöbel Helmut Lübke/OHIM – El Corte Inglés (COR), T‑214/09, niepublikowany, EU:T:2011:612, pkt 63].
102 Okoliczność, że liczba sylab kolidujących ze sobą oznaczeń jest różna, nie wystarcza do tego, aby wykluczyć podobieństwo między znakami towarowymi, które należy oceniać na podstawie całościowego wrażenia wywieranego przy ich pełniej wymowie [zob. podobnie wyrok z dnia 28 października 2010 r., Farmeco/OHIM – Allergan (BOTUMAX), T‑131/09, niepublikowany, EU:T:2010:458, pkt 39 i przytoczone tam orzecznictwo; wyrok z dnia 13 czerwca 2012 r., XXXLutz Marken/OHIM – Meyer Manufacturing (CIRCON), T‑542/10, niepublikowany, EU:T:2012:294, pkt 50].
103 W ramach uwagi wstępnej należy wskazać, że jak wynika z pkt 85 powyżej, element słowny „flis” nie będzie wymawiany przez właściwy krąg odbiorców ze względu na jego trudno dostrzegalny charakter.
104 W niniejszym przypadku pozostałe elementy słowne zgłoszonego znaku towarowego, rozpatrywane w całości, obejmują siedem sylab łącznie podzielonych na trzy wyrazy, mianowicie „hap”, „py”, „mo”, „re”, „no”, „cho” i „co”, podczas gdy wcześniejsze znaki towarowe obejmują ten sam pojedynczy element słowny składający się z trzech sylab, mianowicie „mo”, „re” i „no”.
105 Należy stwierdzić, iż nawet jeśli kolidujące ze sobą oznaczenia mają odmienną strukturę sylabiczną z uwagi na to, że zawierają różną liczbę wyrazów, i tak są podobne, ponieważ pojedynczy element słowny „moreno”, tworzący wcześniejsze znaki towarowe, jest zawarty w zgłoszonym znaku towarowym i będzie wymawiany identycznie i z tą samą intonacją, tak że elementy słowne „happy” i „choco” występujące w zgłoszonym znaku towarowym nie są w stanie zneutralizować tego podobieństwa fonetycznego [zob. podobnie wyroki: z dnia 8 listopada 2016 r., fortune, T‑579/15, niepublikowany, EU:T:2016:644, pkt 49 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 17 października 2018 r., Szabados/EUIPO – Sociedad Española de Neumología y Cirugía Torácica (Separ) (MicroSepar), T‑788/17, niepublikowany, EU:T:2018:691, pkt 31, 32].
106 W rezultacie Izba Odwoławcza słusznie uznała w pkt 36 i 37 zaskarżonej decyzji, że kolidujące ze sobą oznaczenia są bardzo podobne pod względem fonetycznym.
– W przedmiocie podobieństwa konceptualnego
107 Skarżąca twierdzi, że nawet jeśli określenie „moreno” nie ma szczególnego znaczenia w języku niemieckim, przeciętny konsument niemiecki doskonale rozumie, że wyraz „moreno” oznacza w języku hiszpańskim „brązowy”, a tym samym odnosi się do brązowego koloru wyrobów z kakao lub wyrobów z kawy, oznaczonych wcześniejszymi znakami towarowymi. W tym względzie wspiera ona swoją argumentację tym, że po pierwsze, hiszpański jest jednym z najbardziej używanych języków na świecie, a po drugie, przeciętny konsument niemiecki ma pewną znajomość języka hiszpańskiego, na przykład z uwagi na jego środowisko zawodowe, hobby, jego ogólną kulturę lub też zainteresowania.
108 EUIPO i interwenient kwestionują te argumenty.
109 W niniejszym przypadku jest bezsporne, że określenie „moreno” nie posiada znaczenia w języku niemieckim i że elementy słowne „happy” oraz „choco” mają, odpowiednio, charakter słabo odróżniający i charakter aluzyjny, wobec czego ocena dokonana przez Izbę Odwoławczą w istocie w pkt 36 i 37 zaskarżonej decyzji nie jest obarczona błędem w tym zakresie.
110 Co więcej, argument skarżącej wskazujący, że właściwy krąg odbiorców jest jakoby w stanie zrozumieć, iż określenie „moreno” oznacza w języku hiszpańskim „brązowy”, i dostrzeże tym samym związek z towarami oznaczonymi wcześniejszymi znakami towarowymi, nie może zostać uwzględniony.
111 Należy bowiem, po pierwsze, przypomnieć, że załączniki A.9 i A.10 do skargi, obejmujące, odpowiednio, wydruki ze słownika hiszpańsko-angielskiego online i wydruk strony encyklopedii online Wikipedia, zostały uznane za niedopuszczalne ze względów wyjaśnionych w pkt 28 powyżej. Jako że te środki dowodowe zostają pominięte, i niezależnie od ich mocy dowodowej, należy zauważyć, że skarżąca nie wykazuje w wystarczający sposób, że właściwy krąg odbiorców, składający się z przeciętnych konsumentów niemieckich, posiada znajomość języka hiszpańskiego wystarczającą do ustalenia, że określenie „moreno” oznacza „brązowy”.
112 Po drugie, nie wykazano, by właściwy krąg odbiorców postrzegał element słowny „moreno” jako mający jasne znaczenie w ramach kolidujących ze sobą oznaczeń i wskazujący w ten sposób na związek między tym określeniem a, po pierwsze, towarami oraz usługami oznaczonymi zgłoszonym znakiem towarowym i, po drugie, towarami oznaczonymi wcześniejszymi znakami towarowymi.
113 Wynika stąd, że w niniejszym przypadku nie można dokonać żadnego porównania konceptualnego.
114 Z całości powyższych elementów wynika, że kolidujące ze sobą oznaczenia są podobne.
W przedmiocie prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd
115 Skarżąca utrzymuje, że różnice wizualne, fonetyczne i konceptualne między kolidującymi ze sobą oznaczeniami wykluczają jakiekolwiek prawdopodobieństwo wprowadzenia konsumenta w błąd, i podkreśla, że porównania należy również dokonać w zależności od elementów odróżniających i dominujących. W tym względzie uważa ona, że wcześniejsze znaki towarowe są pozbawione charakteru odróżniającego, co Izba Odwoławcza wyraźnie pominęła w ramach badania prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd, ponieważ przytaczając przykłady na poparcie swojej argumentacji, podnosi ona, iż element słowny jest powszechnie używany przez innych wytwórców do oznaczania pewnego rodzaju słodyczy lub towarów i usług należących do klas 30 i 35. Dodaje ona, że gdyby Sąd utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję, interwenient miałby podstawy do wytaczania powództw przeciwko podmiotom gospodarczym, które używają określenia „moreno” do oznaczenia jakiegoś produktu spożywczego. Ponadto podnosi ona, że Izba Odwoławcza nie wzięła pod uwagę przedstawionych przez nią dowodów i nie uzasadniła wystarczająco powodów, dla których sprzeciw został uwzględniony.
116 EUIPO i interwenient kwestionują te argumenty.
117 Całościowa ocena prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd zakłada pewną współzależność branych pod uwagę czynników, zwłaszcza podobieństwa znaków towarowych i podobieństwa oznaczonych towarów lub usług. Stąd niski stopień podobieństwa pomiędzy oznaczonymi towarami lub usługami może być zrównoważony wysokim stopniem podobieństwa między znakami i odwrotnie [wyroki: z dnia 29 września 1998 r., Canon, C‑39/97, EU:C:1998:442, pkt 17; z dnia 14 grudnia 2006 r., Mast-Jägermeister/OHIM – Licorera Zacapaneca (VENADO w ramie i in.), T‑81/03, T‑82/03 i T‑103/03, EU:T:2006:397, pkt 74].
118 Ponadto uznanie, że wcześniejsze znaki towarowe odznaczają się słabo odróżniającym charakterem, nie stoi na przeszkodzie stwierdzeniu występowania prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd. O ile wprawdzie w celu dokonania oceny prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd należy uwzględnić charakter odróżniający wcześniejszych znaków towarowych (zob. analogicznie wyrok z dnia 29 września 1998 r., Canon, C‑39/97, EU:C:1998:442, pkt 24), o tyle jednak stanowi on tylko jeden z elementów, które należy wziąć pod uwagę w ramach tej oceny. A zatem nawet gdy wcześniejszy znak towarowy ma charakter słabo odróżniający, prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd może zaistnieć w szczególności z powodu podobieństwa oznaczeń i podobieństwa danych towarów lub usług [zob. wyrok z dnia 13 grudnia 2007 r., Xentral/OHIM – Pages jaunes (PAGESJAUNES.COM), T‑134/06, EU:T:2007:387, pkt 70 i przytoczone tam orzecznictwo].
119 W szczególności, co się tyczy charakteru odróżniającego wcześniejszych znaków towarowych, należy przypomnieć, że w ramach postępowania w sprawie sprzeciwu, aby nie naruszyć art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009, musi zostać uznane, iż krajowy znak towarowy, na który powołano się w sprzeciwie wobec rejestracji unijnego znaku towarowego, ma w pewnym stopniu odróżniający charakter (wyrok z dnia 24 maja 2012 r., Formula One Licensing/OHIM, C‑196/11 P, EU:C:2012:314, pkt 47). W tym względzie uznanie oznaczenia za opisowe lub rodzajowe jest równoznaczne z zaprzeczeniem charakteru odróżniającego tego oznaczenia (zob. podobnie wyrok z dnia 24 maja 2012 r., Formula One Licensing/OHIM, C‑196/11 P, EU:C:2012:314, pkt 41).
120 Z tego względu należy potwierdzić dokonaną przez Izbę Odwoławczą w pkt 35 zaskarżonej decyzji ocenę, zgodnie z którą określenie „moreno” jest elementem odróżniającym wcześniejszych znaków towarowych, który to element nie ma znaczenia w języku niemieckim, podczas gdy elementy graficzne okazują się bez znaczenia lub drugorzędne, przy czym ocena ta nie może zostać zakwestionowana przez argumentację skarżącej zmierzającą do wykazania, że wcześniejsze znaki towarowe są pozbawione charakteru odróżniającego.
121 W konsekwencji w świetle wykazu towarów, dla których wcześniejsze znaki towarowe zostały rzeczywiście zarejestrowane, Izba Odwoławcza słusznie stwierdziła, że przy uwzględnieniu przypomnianej w pkt 117 powyżej zasady współzależności w przypadku kolidujących ze sobą oznaczeń istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd z wyjątkiem usług należących do klasy 35 oznaczonych zgłoszonym znakiem towarowym i odpowiadających następującemu opisowi: „sprzedaż hurtowa i detaliczna foremek do ciastek, sprzedaż hurtowa i detaliczna foremek do ciastek za pośrednictwem Internetu”. Właściwy krąg odbiorców może bowiem sądzić, że rozpatrywane towary i usługi pochodzą z tego samego przedsiębiorstwa lub przynajmniej z przedsiębiorstw powiązanych gospodarczo w zakresie, w jakim, po pierwsze, rozpatrywane towary i usługi są w części identyczne i w części podobne, a po drugie, kolidujące ze sobą oznaczenia, rozpatrywane w całości, wykazują podobieństwa na płaszczyznach wizualnej i fonetycznej.
122 Argument skarżącej, zgodnie z którym Izba Odwoławcza nie wzięła pod uwagę dowodów przedstawionych przez nią w skardze, nie może zostać uwzględniony, ponieważ zostały one przedstawione po raz pierwszy przed Sądem i zostały uznane za niedopuszczalne, jak wynika z pkt 28 powyżej. Co więcej, wbrew temu, co utrzymuje skarżąca, należy zauważyć, że Izba Odwoławcza w wystarczającym stopniu przedstawiła powody, dla których stwierdziła istnienie prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w przypadku rozpatrywanych znaków towarowych.
W przedmiocie zarzutu szczegółowego dotyczącego naruszenia zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań i zasady pewności prawa
123 Skarżąca utrzymuje w istocie, że praktyka decyzyjna EUIPO ma zasadniczy charakter ze względu na to, że pozwala przewidzieć jego działania i ocenić, jakie szanse powodzenia ma zgłoszenie do rejestracji. Podnosi ona, że w niniejszym przypadku zaskarżona decyzja ma ten skutek, że żaden znak towarowy zawierający element słowny „moreno” nie będzie mógł już zostać zarejestrowany w przyszłości w zakresie, w jakim będzie występowało prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd w odniesieniu do wcześniejszych znaków towarowych. W tym zakresie skarżąca podaje dwa przykłady postępowań w sprawie sprzeciwu (nr B 2706 78 i B 2 734 861), w których EUIPO postanowiło oddalić sprzeciw w całości z powodu braku charakteru odróżniającego wcześniejszego znaku towarowego, w celu wykazania, że wcześniejsza praktyka decyzyjna EUIPO przemawia za rejestrację zgłoszonego znaku towarowego w świetle zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań i zasady pewności prawa.
124 EUIPO i interwenient kwestionują te argumenty.
125 Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem decyzje dotyczące rejestracji oznaczenia w charakterze unijnego znaku towarowego, do których wydawania są uprawnione na mocy rozporządzenia nr 207/2009 izby odwoławcze, wchodzą w zakres kompetencji ograniczonej, a nie uprawnień dyskrecjonalnych. Tak więc możliwość rejestracji oznaczenia jako unijnego znaku towarowego należy oceniać wyłącznie na podstawie tego rozporządzenia, zgodnie z jego wykładnią dokonaną przez sąd Unii Europejskiej, a nie na podstawie wcześniejszej praktyki izb odwoławczych [zob. wyrok z dnia 14 listopada 2017 r., Claranet Europe/EUIPO – Claro (claranet), T‑129/16, niepublikowany, EU:T:2017:800, pkt 96 i przytoczone tam orzecznictwo].
126 Ponadto, o ile EUIPO powinno wziąć pod uwagę wydane już decyzje i ze szczególną uwagą rozważyć, czy w danym przypadku rozstrzygnięcie winno brzmieć podobnie, o tyle poszanowanie zasady legalności wymaga, by każde zgłoszenie do rejestracji zostało rozpatrzone w sposób dokładny i kompletny, i miało miejsce w każdym konkretnym przypadku, jako że zarejestrowanie oznaczenia jako znaku towarowego zależy od swoistych kryteriów, które mają zastosowanie w okolicznościach faktycznych każdego indywidualnego przypadku (wyrok z dnia 16 stycznia 2019 r., Polska/Stock Polska sp. z o.o. i EUIPO, C‑162/17 P, niepublikowany, EU:C:2019:27, pkt 60).
127 W niniejszym przypadku, ponieważ przeprowadziwszy kompletne i konkretne badanie istnienia prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w przypadku kolidujących ze sobą oznaczeń, Izba Odwoławcza odmówiła częściowo rejestracji zgłoszonego znaku towarowego, skarżąca nie może skutecznie powoływać się na wcześniejsze decyzje EUIPO w celu podważenia stwierdzenia, zgodnie z którym rejestracja zgłoszonego znaku towarowego jest niezgodna z rozporządzeniem nr 207/2009 (zob. podobnie wyrok z dnia 14 listopada 2017 r., claranet, T‑129/16, niepublikowany, EU:T:2017:800, pkt 97 i przytoczone tam orzecznictwo).
128 Z całości powyższych elementów wynika, że należy oddalić skargę w odniesieniu do zmienionego wykazu towarów oznaczonych wcześniejszymi znakami towarowymi.
W przedmiocie żądania drugiego, dotyczącego zmiany zaskarżonej decyzji
129 Należy przypomnieć, że przyznana Sądowi na podstawie art. 72 ust. 3 rozporządzenia 2017/1001 kompetencja o charakterze reformatoryjnym nie skutkuje przyznaniem mu uprawnienia do dokonania oceny, w przedmiocie której izba odwoławcza nie przedstawiła jeszcze stanowiska. Wykonanie kompetencji o charakterze reformatoryjnym powinno w konsekwencji ograniczyć się zasadniczo do sytuacji, w których Sąd – po przeprowadzeniu kontroli oceny dokonanej przez izbę odwoławczą – na podstawie ustalonych elementów stanu faktycznego i prawnego jest w stanie określić, jaką decyzję powinna była wydać izba odwoławcza [zob. wyrok z dnia 16 maja 2017 r., Airhole Facemasks/EUIPO – sindustrysurf (AIR HOLE FACE MASKS YOU IDIOT), T‑107/16, EU:T:2017:335, pkt 45 i przytoczone tam orzecznictwo].
130 W niniejszym przypadku należy zauważyć, że Izba Odwoławcza zajęła w zaskarżonej decyzji stanowisko w przedmiocie istnienia prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w przypadku kolidujących ze sobą oznaczeń w odniesieniu do pierwotnego wykazu towarów oznaczonych wcześniejszymi znakami towarowymi, w związku z czym Sąd dysponuje uprawnieniem do zmiany wspomnianej decyzji w tym zakresie.
131 Z rozważań przedstawionych w pkt 12–14 i 48–128 powyżej wynika, że Izba Odwoławcza była zobowiązana stwierdzić, iż wbrew temu, co uznał Wydział Sprzeciwów, w odczuciu właściwego kręgu odbiorców istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd w przypadku kolidujących ze sobą oznaczeń w odniesieniu do wszystkich towarów i usług, dla których wniesiono o rejestrację, z wyjątkiem usług należących do klasy 35, oznaczonych zgłoszonym znakiem towarowym i odpowiadających następującemu opisowi: „sprzedaż hurtowa i detaliczna foremek do ciastek; sprzedaż hurtowa i detaliczna foremek do ciastek za pośrednictwem Internetu”.
132 W świetle całości powyższych rozważań należy stwierdzić, że przesłanki skorzystania przez Sąd z kompetencji o charakterze reformatoryjnym zostały spełnione, a sprzeciw należy uwzględnić w odniesieniu do wszystkich towarów i usług, dla których wniesiono o rejestrację, z wyjątkiem usług wskazanych w pkt 131 powyżej.
W przedmiocie kosztów
133 Zgodnie z art. 134 § 3 regulaminu postępowania przed Sądem w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań każdej ze stron każda z nich pokrywa własne koszty. Jednakże, jeżeli jest to uzasadnione okolicznościami sprawy, Sąd może orzec, że jedna ze stron pokrywa, oprócz własnych kosztów, część kosztów poniesionych przez stronę przeciwną.
134 W niniejszym przypadku żądania skarżącej, EUIPO i interwenienta zostały, odpowiednio, tylko częściowo uwzględnione, ponieważ stwierdzono częściową nieważność zaskarżonej decyzji. W konsekwencji należy postanowić, że każda ze stron ponosi własne koszty.
Z powyższych względów
SĄD (ósma izba)
orzeka, co następuje:
1) Stwierdza się nieważność decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 31 maja 2018 r. (sprawa R 1464/2017‑1) w zakresie, w jakim odmówiono w niej rejestracji zgłoszonego znaku towarowego dla następujących towarów: „substytuty kawy; herbata, kakao; wyroby z kakao; napoje na bazie czekolady; wszystkie wyżej wymienione towary również w postaci instant”, z wyjątkiem kakao, co się tyczy tych ostatnich towarów.
2) Sprzeciw zostaje uwzględniony dla wszystkich towarów i usług objętych zgłoszeniem do rejestracji z wyjątkiem usług należących do klasy 35 i odpowiadających następującemu opisowi: „sprzedaż hurtowa i detaliczna foremek do ciastek; sprzedaż hurtowa i detaliczna foremek do ciastek za pośrednictwem Internetu”.
3) W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.
4) Każda ze stron pokrywa własne koszty.
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 24 października 2019 r.
Podpisy