WYROK SĄDU (czwarta izba w składzie powiększonym)

z dnia 25 stycznia 2017 r.(*)

Dumping – Przywóz niektórych rodzajów folii aluminiowej pochodzących z Armenii, Brazylii i Chin – Ostateczne cło antydumpingowe – Status przedsiębiorstwa działającego w warunkach gospodarki rynkowej – Artykuł 2 ust. 7 lit. b) i art. 2 ust. 7 lit. c) tiret drugie rozporządzenia (WE) nr 384/96 – Kumulatywna ocena przywozów będących przedmiotem dochodzeń antydumpingowych – Artykuł 3 ust. 4 lit. a) i b) rozporządzenia nr 384/96 – Oferta zobowiązania – Artykuł 8 ust. 3 rozporządzenia nr 384/96

W sprawie T‑512/09 RENV

Rusal Armenal ZAO, z siedzibą w Erywaniu (Armenia), reprezentowana przez B. Evtimova, E. Borovikova, adwokatów, oraz D. O’Keeffe’a, solicitor,

skarżąca,

przeciwko

Radzie Unii Europejskiej, reprezentowanej początkowo przez S. Boelaert oraz J.P. Hixa, działających w charakterze pełnomocników, a następnie przez J.P. Hixa, wspieranego przez B. O’Connora, solicitor, oraz S. Gubela, adwokata,

strona pozwana,

popieranej przez

Parlament Europejski, reprezentowany przez D. Warina i A. Auerspergera Maticia, działających w charakterze pełnomocników,

oraz przez

Komisję Europejską, reprezentowaną przez J.F. Brakelanda, M. Françę oraz A. Demeneix, działających w charakterze pełnomocników,

interwenienci,

mającej za przedmiot żądanie oparte na art. 263 TFUE i zmierzające do stwierdzenia nieważności rozporządzenia Rady (WE) nr 925/2009 z dnia 24 września 2009 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe i stanowiącego o ostatecznym pobraniu cła tymczasowego nałożonego na przywóz niektórych rodzajów folii aluminiowej pochodzących z Armenii, Brazylii i Chińskiej Republiki Ludowej (Dz.U. 2009, L 262, s. 1),

SĄD (czwarta izba w składzie powiększonym),

w składzie: M. Prek (sprawozdawca), prezes, I. Labucka, J. Schwarcz, V. Tomljenović i V. Kreuschitz, sędziowie,

sekretarz: C. Heeren, administrator,

uwzględniając pisemny etap postępowania i po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 1 czerwca 2016 r.,

wydaje następujący

Wyrok

 Okoliczności powstania sporu

1        Skarżąca, Rusal Armenal ZAO, jest spółką produkującą i eksportującą produkty aluminiowe założoną w 2000 r. w Armenii. W dniu 5 lutego 2003 r. Republika Armenii przystąpiła do Porozumienia ustanawiającego Światową Organizację Handlu (WTO) (Dz.U. 1994, L 336, s. 3).

2        W wyniku skargi złożonej przez Eurométaux w dniu 28 maja 2008 r. Komisja Wspólnot Europejskich wszczęła postępowanie antydumpingowe dotyczące przywozu niektórych rodzajów folii aluminiowej pochodzących z Armenii, Brazylii i Chińskiej Republiki Ludowej (zwanej dalej „ChRL”). Zawiadomienie o wszczęciu tego postępowania zostało opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej w dniu 12 lipca 2008 r. (Dz.U. 2008, C 177, s. 13).

3        Pismami z dnia 25 lipca i 1 września 2008 r. skarżąca zakwestionowała w szczególności zaklasyfikowanie Armenii jako kraju nieposiadającego gospodarki rynkowej w rozumieniu art. 2 ust. 7 obowiązującego wówczas rozporządzenia Rady (WE) nr 384/96 z dnia 22 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony przed dumpingowym przywozem z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U. 1996, L 56, s. 1, zwanego dalej „rozporządzeniem podstawowym”). Ponadto w ramach oceny dotyczącej zaniżenia ceny/zaniżenia ceny referencyjnej skarżąca stwierdziła istnienie braków związanych z jej produkcją, w której to kwestii przedstawiła ona dodatkowe informacje w piśmie z dnia 7 października 2008 r.

4        Ponadto skarżąca złożyła wniosek o przyznanie jej statusu spółki działającej w warunkach gospodarki rynkowej lub, w razie odmowy, indywidualnego traktowania (zwany dalej „wnioskiem MET”). W tym zakresie pismem z dnia 19 grudnia 2008 r. Komisja powiadomiła skarżącą o powodach, na podstawie których stwierdziła, że kryteria dotyczące zgodności i kosztów produkcji, o których mowa w art. 2 ust. 7 lit. c) tiret drugie i trzecie rozporządzenia podstawowego, nie zostały spełnione. Pismem z dnia 5 stycznia 2009 r. skarżąca potwierdziła swoje zarzuty przeciwko stosowaniu art. 2 ust. 7 rozporządzenia podstawowego w stosunku do Armenii i zakwestionowała ocenę Komisji dotyczącą kryteriów, które ta uznała za niespełnione. Pismem z dnia 13 marca 2009 r. skarżąca przedstawiła Komisji dodatkowe dowody dotyczące wniosku MET.

5        W dniu 7 kwietnia 2009 r. Komisja przyjęła rozporządzenie (WE) nr 287/2009 nakładające tymczasowe cło antydumpingowe na przywóz niektórych rodzajów folii aluminiowej pochodzących z Armenii, Brazylii i [ChRL] (Dz.U. 2009, L 94, s. 17, zwane dalej „rozporządzeniem tymczasowym”). Pismem z dnia 8 kwietnia 2009 r. na podstawie art. 14 ust. 2 i art. 20 ust. 1 rozporządzenia podstawowego Komisja poinformowała skarżącą o rozporządzeniu tymczasowym, a także o powodach dotyczących obliczenia marginesu dumpingu i szkody w odniesieniu do skarżącej.

6        Turcja została wyznaczona jako kraj analogiczny w celu obliczenia wartości normalnej dla producentów eksportujących, którym nie nadano statusu spółki działającej w warunkach gospodarki rynkowej. Turecki producent produktu podobnego odpowiedział na kwestionariusz przesłany przez Komisję (motywy 10, 12 i 52 rozporządzenia tymczasowego).

7        Zgodnie z motywem 13 rozporządzenia tymczasowego dochodzenie dotyczące dumpingu i szkody objęło okres od 1 lipca 2007 r. do 30 czerwca 2008 r. (zwany dalej „okresem objętym dochodzeniem”). Badanie trendów w kontekście oszacowania szkody objęło okres od 1 stycznia 2005 r. do 30 czerwca 2008 r. (zwany dalej „badanym okresem”).

8        Zgodnie z motywem 19 rozporządzenia tymczasowego produktem objętym postępowaniem jest folia aluminiowa o grubości nie mniejszej niż 0,008 mm i nie większej niż 0,018 mm, bez podłoża, walcowana, ale dalej nie obrobiona, w rolkach o szerokości nieprzekraczającej 650 mm i o wadze ponad 10 kg, pochodząca z Armenii, Brazylii i ChRL, objęta kodem CN ex 7607 11 19. W odniesieniu do produktu podobnego motyw 20 rozporządzenia tymczasowego stanowi, że folia aluminiowa produkowana i sprzedawana przez przemysł Unii Europejskiej w Unii, folia aluminiowa produkowana i sprzedawana na rynkach krajowych Armenii, Brazylii i ChRL oraz folia aluminiowa przywożona do Unii z tych krajów, jak również folia produkowana i sprzedawana w Turcji mają zasadniczo te same podstawowe właściwości fizyczne i techniczne i mają takie samo podstawowe końcowe zastosowanie.

9        Jeżeli chodzi o przyznanie statusu spółki działającej w warunkach gospodarki rynkowej, Komisja stwierdziła w pierwszej kolejności, że Armenia nie może zostać uznana za kraj posiadający status gospodarki rynkowej, ponieważ została ona wymieniona w przypisie do art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia podstawowego. Ponadto Komisja wskazała, że skarżąca nie spełnia kryteriów dotyczących zgodności i kosztów produkcji, o których mowa w art. 2 ust. 7 lit. c) tiret drugie i trzecie rozporządzenia podstawowego. W tym względzie Komisja zauważyła, po pierwsze, że sprawozdanie finansowe skarżącej za 2006 r. zawierało negatywną opinię audytora, a za 2007 r. przedsiębiorstwo nie przedstawiło zbadanego sprawozdania finansowego, oraz po drugie, że cena zapłacona państwu armeńskiemu za nabycie akcji przedsiębiorstwa eksploatującego dawne tereny produkcyjne odpowiadała w przybliżeniu jednej trzeciej ich wartości nominalnej, w związku z czym skarżąca uzyskała nieodpłatnie korzystanie z nieruchomości (motywy 24, 25, 27–31 rozporządzenia tymczasowego).

10      Jeżeli chodzi o obliczenie marginesu dumpingu, Komisja wskazała w załączniku do pisma z dnia 8 kwietnia 2009 r. (zob. pkt 5 powyżej), że skarżąca spełniała warunki uzyskania indywidualnego traktowania. Ponadto porównanie średnich ważonych wartości normalnych każdego rodzaju odnośnego produktu wwożonego do Unii i pochodzącego od producenta tureckiego, który odpowiedział na kwestionariusz, ze średnimi ważonymi cenami skarżącej doprowadziło do obliczenia marginesu dumpingowego w wysokości 37%. Elementy te zostały ujęte w motywach 42, 74 i 77 rozporządzenia tymczasowego.

11      Dodatkowo Komisja uznała, że skutki danego przywozu mogą zostać ocenione łącznie, ponieważ przesłanki takiej oceny przewidziane w art. 3 ust. 4 rozporządzenia podstawowego zostały spełnione (motywy 91–94 rozporządzenia tymczasowego).

12      Co więcej, zdaniem Komisji analiza dotycząca konsumpcji w Unii, wielkości i cen przywozu z branych pod uwagę krajów oraz sytuacji przemysłu wykazała, że przemysł ów poniósł istotną szkodę w rozumieniu art. 3 ust. 5 rozporządzenia podstawowego (motywy 88–90 i 95–118 rozporządzenia tymczasowego). Ponadto po analizie dotyczącej skutków przywozu po cenach dumpingowych oraz skutków innych czynników Komisja stwierdziła, że szkodę należy przypisać gwałtownemu wzrostowi przywozu po cenach dumpingowych z krajów trzecich, których dotyczy postępowanie (motywy 119–138 rozporządzenia tymczasowego).

13      Ponieważ Komisja nie stwierdziła istnienia nadrzędnych względów do wprowadzenia środków tymczasowych, instytucja ta przystąpiła do nałożenia tymczasowego cła antydumpingowego na takim poziomie, aby usunąć szkodę, z uwzględnieniem niewyrządzającej szkody ceny, jaką powinien otrzymać przemysł Unii. W ten sposób tymczasowe cło antydumpingowe zostało ustalone w wysokości 20% dla produktów wytwarzanych przez skarżącą (motywy 164–170 rozporządzenia tymczasowego).

14      Pismem z dnia 15 lipca 2009 r. na podstawie art. 20 ust. 2–4 rozporządzenia podstawowego Komisja przesłała skarżącej dokument dotyczący najważniejszych ostatecznych ustaleń i faktów mających stanowić podstawę propozycji nałożenia ostatecznych ceł antydumpingowych. Komisja zwróciła się do skarżącej o przekazanie jej uwag w kwestii dokumentu obejmującego ostateczne ustalenia do dnia 30 lipca 2009 r.

15      Pismem z dnia 22 lipca 2009 r. skarżąca przedstawiła uwagi dotyczące dokumentu obejmującego ostateczne ustalenia i zaproponowała zobowiązanie w rozumieniu art. 8 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, żądając również spotkania w celu dokonania analizy wskazanego zobowiązania. Pismem z dnia 27 lipca 2009 r. Komisja przekazała skarżącej formularz zobowiązania i zaproponowała zorganizowanie spotkania w dniu 29 lipca 2009 r., przypominając jednocześnie, że termin na ostateczne złożenie zobowiązania mija w dniu 30 lipca. Pismem z dnia 30 lipca 2009 r. skarżąca złożyła Komisji swoje zobowiązanie.

16      Pismem z dnia 7 sierpnia 2009 r. Komisja wskazała skarżącej powody, dla jakich uznała, że zaproponowane przez skarżącą zobowiązanie nie może zostać przyjęte. Komisja wezwała skarżącą do przedstawienia uwag w tym zakresie najpóźniej do dnia 12 sierpnia 2009 r., co skarżąca uczyniła w dniu 10 sierpnia 2009 r. drogą poczty elektronicznej.

17      W dniu 24 września 2009 r. Rada Unii Europejskiej przyjęła rozporządzenie (WE) nr 925/2009 nakładające ostateczne cło antydumpingowe i stanowiące o ostatecznym pobraniu cła tymczasowego nałożonego na przywóz niektórych rodzajów folii aluminiowej pochodzących z Armenii, Brazylii i [ChRL] (Dz.U. 2009, L 262, s. 1, zwane dalej „zaskarżonym rozporządzeniem”). Ponadto w drodze decyzji 2009/736/WE z dnia 5 października 2009 r. przyjmującej zobowiązanie zaproponowane w związku z postępowaniem antydumpingowym w odniesieniu do przywozu niektórych rodzajów folii aluminiowej pochodzących, między innymi, z Brazylii (Dz.U. 2009, L 262, s. 50) Komisja przyjęła zobowiązania zaproponowane przez brazylijskiego producenta eksportującego Companhia Brasileira de Aluminio (CBA).

18      W odniesieniu do wniosku MET skarżącej Rada potwierdziła w motywach 18–26 i 32 zaskarżonego rozporządzenia ocenę zawartą w rozporządzeniu tymczasowym dotyczącą statusu Armenii, kryteriów, jakie Komisja uznała za niespełnione przez skarżącą, oraz dotyczącą kwestii przyznania jej indywidualnego traktowania (zob. pkt 9 i 10 powyżej). W tych okolicznościach margines dumpingu skarżącej został ustalony na 33,4% (pkt 4.4 zaskarżonego rozporządzenia). Rada potwierdziła ponadto w pkt 55 i 56 zaskarżonego rozporządzenia zawartą w rozporządzeniu tymczasowym ocenę dotyczącą łącznej oceny skutków odnośnego przywozu (zob. pkt 11 powyżej). Wreszcie, w motywach 44–48 i 59–109 zaskarżonego rozporządzenia Rada potwierdziła również oceny zawarte w rozporządzeniu tymczasowym, które zostały podsumowane w pkt 12 i 13 powyżej, i ustaliła poziom usunięcia szkody wyrządzonej przez przywóz dokonany przez skarżącą na 13,4%.

19      W odniesieniu do zobowiązania oferowanego przez skarżącą Rada wskazała w motywie 114 zaskarżonego rozporządzenia, że zobowiązanie to nie może zostać przyjęte przede wszystkim ze względu na ryzyko wzajemnej rekompensaty wynikające ze struktury grupy, do której należy skarżąca, oraz z charakteru powstałych relacji handlowych pomiędzy nią a jej klientami w Unii. Zgodnie z motywem 115 zaskarżonego rozporządzenia zobowiązanie to zostało odrzucone również na podstawie sformułowanych w motywach 21 i 22 tego rozporządzenia stwierdzeń dotyczących sprawozdania finansowego skarżącej.

20      W tych okolicznościach Rada nałożyła na podstawie art. 1 ust. 2 zaskarżonego rozporządzenia ostateczne cło antydumpingowe w wysokości 13,4% na przywóz produktów skarżącej.

 Przebieg postępowania przed Sądem i Trybunałem

21      Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 21 grudnia 2009 r. skarżąca wniosła o stwierdzenie nieważności zaskarżonego rozporządzenia.

22      W następstwie złożenia wniosku Komisja została dopuszczona do udziału w postępowaniu w charakterze interwenienta popierającego żądania Rady.

23      Skarżąca wniosła do Sądu o:

–        stwierdzenie nieważności zaskarżonego rozporządzenia w dotyczącej jej części;

–        obciążenie Rady kosztami postępowania.

24      Rada i Komisja wniosły do Sądu o:

–        oddalenie skargi;

–        obciążenie skarżącej kosztami postępowania.

25      Na poparcie skargi skarżąca podniosła pięć zarzutów, dotyczących, po pierwsze, niezgodności z prawem art. 2 ust. 7 rozporządzenia podstawowego, który jest w szczególności sprzeczny z art. 2.7 porozumienia o stosowaniu art. VI Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu z 1994 r. (GATT) (Dz.U. 1994, L 336, s. 103, zwanego dalej „porozumieniem antydumpingowym”), stanowiącego załącznik IA do porozumienia ustanawiającego WTO, po drugie, naruszenia art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego, po trzecie, naruszenia art. 3 ust. 4 rozporządzenia podstawowego i braku uzasadnienia, po czwarte, naruszenia zasady równego traktowania i popełnienia oczywistego błędu w ocenie oraz, po piąte, naruszenia zasady dobrej administracji.

26      W wyroku z dnia 5 listopada 2013 r., Rusal Armenal/Rada (T‑512/09, EU:T:2013:571), Sąd uwzględnił pierwszy zarzut skargi i w konsekwencji stwierdził nieważność zaskarżonego rozporządzenia w zakresie dotyczącym skarżącej.

27      Pismem złożonym w sekretariacie Trybunału w dniu 16 stycznia 2014 r. Komisja złożyła odwołanie, w którym domagała się od Trybunału uchylenia wyroku z dnia 5 listopada 2013 r., Rusal Armenal/Rada (T‑512/09, EU:T:2013:571).

28      W następstwie złożenia wniosku Parlament Europejski został dopuszczony do udziału w postępowaniu w charakterze interwenienta popierającego żądania Komisji.

29      Na poparcie odwołania Komisja podniosła trzy zarzuty: pierwszy oparty na tym, że Sąd orzekł ultra petita, drugi – że Sąd naruszył prawo, orzekając, iż art. 2 ust. 7 rozporządzenia podstawowego ma na celu wykonanie szczególnych zobowiązań zaciągniętych w ramach WTO, oraz trzeci, dotyczący naruszenia ogólnej zasady równowagi instytucjonalnej.

30      W wyroku z dnia 16 lipca 2015 r., Komisja/Rusal Armenal (C‑21/14 P, zwanym dalej „wyrokiem w sprawie odwołania”, EU:C:2015:494), Trybunał uwzględnił zarzut drugi i uchylił wyrok z dnia 5 listopada 2013 r., Rusal Armenal/Rada (T‑512/09, EU:T:2013:571).

31      Tytułem wstępu Trybunał przypomniał, że przepisy umowy międzynarodowej, której stroną jest Unia, mogą zostać powołane na poparcie skargi o stwierdzenie nieważności prawa wtórnego Unii lub zarzutu opartego na niezgodności z prawem takiego aktu wyłącznie pod dwoma warunkami, po pierwsze, że nie sprzeciwiają się temu charakter i struktura tej umowy, a po drugie, że treść tych przepisów jest bezwarunkowa i dostatecznie jasna. Jedynie w przypadku łącznego spełniania tych dwóch warunków można powoływać się przed sądem Unii na te przepisy jako na kryterium oceny zgodności z prawem aktu Unii. Trybunał zaznaczył także, iż porozumienia WTO, zważywszy na ich charakter i kontekst systemowy, nie należą co do zasady do norm, w świetle których może być dokonywana kontrola zgodności z prawem aktów instytucji Unii (wyrok w sprawie odwołania, pkt 37, 38).

32      Trybunał zauważył niemniej, iż w dwóch wyjątkowych sytuacjach, które wynikają z woli samoograniczenia przez prawodawcę unijnego swobody swojego działania przy stosowaniu przepisów WTO, uznał on, że to do sądu Unii należy w odpowiednim przypadku kontrola zgodności z prawem aktu Unii i aktów wydanych w celu jego wykonania w świetle porozumień WTO, czyli, po pierwsze, w sytuacji, w której Unia miała zamiar wykonać szczególny obowiązek przyjęty w ramach tych porozumień, i po drugie, w przypadku, w którym odnośny akt prawa Unii wyraźnie odsyła do konkretnych postanowień tych porozumień (wyrok w sprawie odwołania, pkt 40, 41).

33      Następnie Trybunał uznał, że art. 2 ust. 7 rozporządzenia podstawowego wprowadził szczególny system ustanawiający szczegółowe przepisy dotyczące obliczania wartości normalnej w stosunku do przywozów z państw będących członkami WTO nieposiadających gospodarki rynkowej, w tym z Armenii, oraz że przepis ów stanowi wyraz woli przyjęcia w tej dziedzinie przez prawodawcę unijnego podejścia właściwego dla porządku prawnego Unii (wyrok w sprawie odwołania, pkt 47, 48). W zakresie, w jakim porozumienie antydumpingowe nie zawiera szczególnych przepisów dotyczących przywozu z nieposiadających gospodarki rynkowej państw będących członkami WTO, nie można wykazać współzależności pomiędzy z jednej strony przepisami znajdującymi się w art. 2 ust. 7 rozporządzenia podstawowego dotyczącego przywozu z nieposiadających gospodarki rynkowej państw będących członkami WTO a z drugiej strony przepisami art. 2 porozumienia antydumpingowego. Wobec powyższego Trybunał stwierdził, że wspomnianego przepisu rozporządzenia podstawowego nie można uznać za środek przeznaczony do zapewnienia w porządku prawnym Unii wykonania szczególnego obowiązku przyjętego w ramach WTO (wyrok w sprawie odwołania, pkt 49–53).

34      Zgodnie z art. 61 statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej Trybunał uchylił wyrok z dnia 5 listopada 2013 r., Rusal Armenal/Rada (T‑512/09, EU:T:2013:571), oraz ostatecznie orzekł w przedmiocie pierwszego zarzutu skargi wniesionej przez skarżącą, oddalając go (wyrok w sprawie odwołania, pkt 57–60). Trybunał przekazał sprawę Sądowi, aby orzekł on w przedmiocie zarzutów od drugiego do piątego.

35      Po odesłaniu do Sądu sprawa została przydzielona czwartej izbie Sądu w składzie powiększonym.

36      Strony nie skorzystały z przewidzianej w art. 217 § 1 regulaminu postępowania przed Sądem możliwości przedłożenia uwag na piśmie.

37      Na wniosek sędziego sprawozdawcy Sąd (czwarta izba w składzie powiększonym) postanowił o otworzeniu ustnego etapu postępowania.

38      Na rozprawie w dniu 1 czerwca 2016 r. wysłuchane zostały wystąpienia stron i ich odpowiedzi na pytania zadane przez Sąd. Jednocześnie strony zostały wezwane do przedstawienia uwag co do ewentualnego wpływu wyroku w sprawie odwołania na zarzuty skargi od drugiego do piątego, co zostało odnotowane w protokole z rozprawy.

 Co do prawa

39      Po wydaniu wyroku w sprawie odwołania do rozpatrzenia pozostają cztery zarzuty, dotyczące, odpowiednio, naruszenia art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego (zarzut drugi), naruszenia art. 3 ust. 4 rozporządzenia podstawowego i braku uzasadnienia (zarzut trzeci), naruszenia zasady równego traktowania i popełnienia oczywistego błędu w ocenie (zarzut czwarty) oraz naruszenia zasady dobrej administracji (zarzut piąty).

 W przedmiocie zarzutu drugiego, opartego na naruszeniu art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego

40      Poprzez zarzut drugi skarżąca podniosła, że dokonana przez instytucje ocena jej wniosku MET jest dotknięta oczywistym błędem. Niniejszy zarzut składa się z dwóch części. W części pierwszej skarżąca kwestionuje zasadność ustalenia dotyczącego naruszenia art. 2 ust. 7 lit. c) tiret drugie rozporządzenia podstawowego. W części drugiej skarżąca kwestionuje zasadność ustalenia dotyczącego naruszenia art. 2 ust. 7 lit. c) tiret trzecie rozporządzenia podstawowego.

41      Rada, popierana przez Komisję, wnosi o oddalenie rozpatrywanego zarzutu.

42      Zgodnie z art. 2 ust. 7 lit. c) tiret drugie i trzecie rozporządzenia podstawowego „wniosek na mocy lit. b) [wniosek, o którym mowa w lit. b)] […] zawiera [musi zawierać] wystarczające dowody, że producent działa w warunkach gospodarki rynkowej, to jest w takich warunkach, gdzie: […] przedsiębiorstwa posiadają jeden wyraźny [przejrzysty] zestaw podstawowej dokumentacji księgowej, która jest niezależnie kontrolowana zgodnie z międzynarodowymi standardami księgowości [rachunkowości] oraz jest stosowana pod każdym względem [do wszystkich celów] [tiret drugie], […] koszty produkcji i sytuacja finansowa przedsiębiorstw nie podlegają znaczącym wahaniom, wynikającym z przejścia od byłego nierynkowego systemu gospodarki, w szczególności w odniesieniu do amortyzacji środków trwałych, innych odpisów, wymiany barterowej oraz płatności poprzez rekompensatę długów [tiret trzecie]”.

43      W zakresie, w jakim, po pierwsze, przesłanki wymienione w art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia bazowego mają charakter kumulatywny (wyrok z dnia 18 marca 2009 r., Shanghai Excell M&E Enterprise i Shanghai Adeptech Precision/Rada, T‑299/05, EU:T:2009:72, pkt 76) oraz, po drugie, w dwóch częściach zarzutu skarżąca kwestionuje zasadność ustaleń dotyczących owego art. 2 ust. 7 lit. c) tiret drugie i trzecie, należy zauważyć, że wystarczy oddalić jedną ze wskazanych części zarzutu, aby oddalić zarzut w całości.

44      W okolicznościach niniejszej sprawy trzeba najpierw zbadać pierwszą część zarzutu.

45      Należy przypomnieć, że w motywach 21 i 22 zaskarżonego rozporządzenia Rada stwierdziła, iż przedstawione przez skarżącą dowody nie odpowiadają przesłankom wymienionym w art. 2 ust. 7 lit. c) tiret drugie rozporządzenia podstawowego, a także potwierdziła ona analizę znajdującą się w rozporządzeniu tymczasowym.

46      Motyw 22 zaskarżonego rozporządzenia ma następujące brzmienie: „[…] [p]rzedsiębiorstwo jest zobowiązane posiadać jeden przejrzysty zestaw dokumentacji księgowej zgodny z międzynarodowymi standardami księgowości[,] [b]raki ujawnione przez audytorów zarówno w przypadku roku finansowego 2006, jak i 2007 ewidentnie wskazywały, że dokumentacja księgowa nie była prowadzona zgodnie z międzynarodowymi standardami księgowości, a zatem przedsiębiorstwo nie było w stanie dowieść, iż spełnia ono drugie kryterium MET [(statusu przedsiębiorstwa działającego w warunkach gospodarki rynkowej)][,] [k]ryteria dotyczące MET wyraźnie odnoszą się do standardów międzynarodowych, a członkostwo w WTO nie zmienia nic w tej kwestii[,] [p]oza tym członkostwo w WTO nie jest samo w sobie gwarancją prowadzenia przez przedsiębiorstwo działalności w oparciu o zasady gospodarki rynkowej”.

47      W motywie 27 rozporządzenia tymczasowego Komisja zauważyła, że sprawozdanie finansowe skarżącej za 2006 r. zawierało negatywną opinię audytorów, a za 2007 r. skarżąca nie przedstawiła zbadanego sprawozdania finansowego.

48      W motywach 28 i 29 tego rozporządzenia Komisja odrzuciła argumentację skarżącej odnoszącą się, po pierwsze, do poddania się procesowi audytu dotyczącego 2006 r., po drugie, do zobowiązania się do przedstawienia sprawozdania za 2007 r. poddanego audytowi zgodnie z międzynarodowymi standardami rachunkowości oraz, po trzecie, do braku znaczenia wydania przez audytora negatywnej opinii, ze względu na przeprowadzenie audytu zgodnie z międzynarodowymi standardami rewizji finansowej. Po pierwsze, Komisja przypomniała, że sprawozdanie finansowe za 2007 r. nie zostało jej przedstawione, pomimo żądań w tym zakresie. Po drugie, zauważyła ona, że art. 2 ust. 7 lit. b) rozporządzenia podstawowego, który przyznaje status przedsiębiorstwa działającego w warunkach gospodarki rynkowej (zwanego dalej „statusem MET”), stanowi wyjątek, który należy interpretować w sposób ścisły, i wywnioskowała stąd, że sprawozdania powinny być nie tylko poddawane audytowi zgodnie z międzynarodowymi standardami, ale także sporządzane zgodnie z MSR (międzynarodowymi standardami rachunkowości).

49      Argumentację skarżącej powołaną przeciwko tej analizie można podzielić na dwa punkty. Punkt pierwszy, przedstawiony tytułem głównym, dotyczy błędnej wykładni art. 2 ust. 7 lit. c) tiret drugie rozporządzenia podstawowego, prowadzącej do zastosowania błędnego kryterium prawnego. W punkcie drugim, przedstawionym tytułem pomocniczym, skarżąca zarzuca Radzie popełnienie oczywistego błędu w ocenie przy zastosowaniu preferowanego przez nią kryterium.

 W przedmiocie punktu części pierwszej zarzutu opartego na zastosowaniu błędnego kryterium prawnego

50      Zdaniem skarżącej art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego należy interpretować w sposób uwzględniający członkostwo Republiki Armenii w WTO oraz niepowodujący nadmiernego ciężaru dowodu. Skarżąca uważa, że Rada zastosowała błędne kryterium prawne, przyjmując rozszerzoną wykładnię wymogu „niezależnego kontrolowania zgodnie z międzynarodowymi standardami [rachunkowości]” znajdującego się w art. 2 ust. 7 lit. c) tiret drugie rozporządzenia podstawowego. Konsekwencją tego było wymaganie od niej, żeby jej sprawozdania finansowe były sporządzane ściśle zgodnie ze wszystkimi międzynarodowymi standardami rachunkowości, żeby były one wolne od wad i wszelkich zastrzeżeń oraz żeby były poświadczone sprawozdaniem z audytu niezawierającego zastrzeżeń. Wymóg taki wykracza poza zakres art. 2 ust. 7 lit. c) tiret drugie, który wymaga jedynie, aby dokumentacja księgowa była przejrzysta, aby była ona niezależnie kontrolowana zgodnie z międzynarodowymi standardami rachunkowości oraz aby była stosowana do wszystkich celów.

51      Zdaniem skarżącej Rada błędnie zatem utrzymuje, że wykładnia odniesienia do „niezależnego kontrolowania zgodnie z międzynarodowymi standardami [rachunkowości]” jako dotyczącego jedynie przeprowadzenia audytu zgodnie z międzynarodowymi standardami rachunkowości jest sprzeczna z logiką art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego.

52      Skarżąca zwraca najpierw uwagę, że przeprowadzenie audytu oznacza nie tylko poszanowanie międzynarodowych standardów rewizji finansowej, ale także badanie dokumentacji księgowej zgodnie z międzynarodowymi standardami sprawozdawczości finansowej (MSSF, International Financial Reporting Standards). Skarżąca wnioskuje z tego zasadniczo, że nie jest zobowiązana do sporządzenia dokumentacji księgowej zgodnie z międzynarodowymi standardami sprawozdawczości finansowej, ponieważ przeprowadzenie audytu jest wystarczające. Skarżąca zauważa w tym względzie, że sprawozdanie z audytu przeprowadzonego za 2007 r. (zwane dalej „sprawozdaniem z audytu za 2007 r.”) dotyczy przedstawienia wyników finansowych i przepływów pieniężnych w odniesieniu do międzynarodowych standardów sprawozdawczości finansowej. Następnie skarżąca podnosi, że jeśli audytorzy stwierdzą wystąpienie istotnych zniekształceń, nie mogą wydać zaświadczenia. Wreszcie, twierdzi ona, że nielogiczne jest traktowanie w sposób analogiczny przedsiębiorstwa, które nie przeprowadziło audytu swoich sprawozdań finansowych albo przeprowadziło taki audyt jedynie na podstawie nieuznanych standardów lokalnych.

53      Skarżąca dodaje zasadniczo, że w wypadku gdyby został jej przyznany status MET, instytucje mogłyby w każdym wypadku dostosować swe koszty na podstawie art. 2 ust. 5 rozporządzenia podstawowego.

54      Komisja wnosi o oddalenie tego punktu zarzutu.

55      Rozpatrywane jest tu znaczenie, jakie należy przypisać wymogowi, zgodnie z którym przedsiębiorstwo powinno korzystać z „jednego [przejrzystego] zestawu podstawowej dokumentacji księgowej, która jest niezależnie kontrolowana zgodnie z międzynarodowymi standardami [rachunkowości] oraz jest stosowana [do wszystkich celów]”, o którym to wymogu mowa w art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego.

56      W pierwszej kolejności, w odniesieniu do przepisów regulujących badanie tego punktu zarzutu, zgodnie z utrwalonym orzecznictwem dla dokonania wykładni przepisu prawa Unii należy wziąć pod uwagę nie tylko jego treść, ale także jego kontekst oraz cele, do których zmierza uregulowanie, którego ów przepis stanowi część (zob. wyrok z dnia 7 czerwca 2005 r., VEMW i in., C‑17/03, EU:C:2005:362, pkt 41 i przytoczone tam orzecznictwo).

57      Ponadto w zakresie, w jakim rozpatrywana jest wykładnia jednej z przesłanek przyznania statusu MET przewidzianego w art. 2 ust. 7 lit. b) rozporządzenia podstawowego, należy także uwzględnić fakt, że sposób ustalania wartości normalnej produktu określony w tym przepisie stanowi wyjątek od szczególnego sposobu przewidzianego do tego celu w art. 2 ust. 7 lit. a) rzeczonego rozporządzenia, bowiem ten ostatni co do zasady ma zastosowanie w przypadku przywozów pochodzących z państw nieposiadających gospodarki rynkowej. Przy czym zgodnie z utrwalonym orzecznictwem wszelkie odstępstwa lub wyjątki od zasady ogólnej należy interpretować w sposób ścisły [zob. wyrok z dnia 10 października 2012 r., Gem-Year i Jinn-Well Auto-Parts (Zhejiang)/Rada, T‑172/09, niepublikowany, EU:T:2012:532, pkt 118 i przytoczone tam orzecznictwo]. Ze względu na to, że art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego określa przesłanki, które należy spełnić w celu zastosowania tego wyjątku, wspomniane przesłanki należy interpretować w sposób ścisły.

58      Należy najpierw zauważyć, że w przeciwieństwie do tej zasady ścisłej wykładni skarżąca podnosi, iż wykładnia przesłanek przyznania statusu MET powinna, wręcz przeciwnie, uwzględniać członkostwo Republiki Armenii w WTO.

59      Prawdą jest, jak wynika z utrwalonego orzecznictwa Trybunału, że przepisy prawa Unii należy, o ile to możliwe, interpretować w świetle prawa międzynarodowego, w szczególności jeśli są to przepisy, które mają właśnie na celu wprowadzenie w życie umowy międzynarodowej zawartej przez Unię (zob. wyrok z dnia 15 marca 2012 r., SCF, C‑135/10, EU:C:2012:140, pkt 51 i przytoczone tam orzecznictwo).

60      Niemniej należy zauważyć, że jedno z istotnych założeń wyroku w sprawie odwołania jest oparte na szczególnym charakterze art. 2 ust. 7 rozporządzenia podstawowego, w zakresie, w jakim wynika on z wyboru prawodawcy Unii o ustanowieniu szczególnych norm w zakresie przywozu z nieposiadających gospodarki rynkowej państw będących członkami WTO, chociaż porozumienie antydumpingowe nie zawiera szczególnych przepisów dotyczących przywozu z takich państw (zob. pkt 33 powyżej).

61      Trzeba stwierdzić, że to dokonane przez Trybunał podkreślenie zarówno szczególnego charakteru podejścia Unii, jak i braku odpowiadającego przepisu w porozumieniu antydumpingowym pozbawia znaczenia okoliczność, że Republika Armenii jest członkiem WTO w odniesieniu do wykładni przesłanek przewidzianych w art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego.

62      W drugiej kolejności, w odniesieniu do wykładni art. 2 ust. 7 lit. c) tiret drugie rozporządzenia podstawowego, należy przypomnieć, że art. 2 ust. 7 lit. b) tego rozporządzenia pozwala wyjątkowo przedsiębiorstwu z kraju nieposiadającego gospodarki rynkowej na ustalenie wartości normalnej jego produktu zgodnie z zasadami stosowanymi w przedsiębiorstwach działających w państwach o gospodarce rynkowej.

63      Celem przesłanek znajdujących się w art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego jest nałożenie na wnioskującego o MET pewnej liczby obowiązków zmierzających do umożliwienia instytucjom sprawdzenie, czy wnioskodawca ów działa w warunkach gospodarki rynkowej. W tym kontekście należy stwierdzić, że szczególnie ważne jest, aby dokumentacja księgowa stosowana przez dane przedsiębiorstwo odzwierciedlała rzeczywiste koszty ponoszone przez jego produkcję, ponieważ to na ich podstawie zostanie ustalona wartość normalna produktu przedsiębiorstwa.

64      W świetle tego celu znajdujące się w art. 2 ust. 7 lit. c) tiret drugie rozporządzenia podstawowego odesłanie do posiadania „jed[nego] pełn[ego] zestaw[u] podstawowej dokumentacji księgowej, która jest niezależnie kontrolowana zgodnie z międzynarodowymi standardami [rachunkowości] oraz jest stosowana [do wszystkich celów]”, nie może być rozumiane inaczej niż jako zmierzające do umożliwienia instytucjom upewnienia się co do prawidłowości dokumentacji księgowej danego przedsiębiorstwa.

65      Skarżąca błędnie zatem utrzymuje w istocie, że przesłanka taka może zostać spełniona w oparciu o samo przeprowadzenie procedury audytu zgodnie z międzynarodowymi standardami rewizji finansowej, niezależnie od wniosków, które zostały przedstawione w odniesieniu do zgodności sprawozdań danego przedsiębiorstwa z międzynarodowymi standardami rachunkowości. Po pierwsze, podejście takie byłoby sprzeczne z celem art. 2 ust. 7 lit. c) tiret drugie rozporządzenia podstawowego, ponieważ mogłoby ono prowadzić do udzielenia statusu MET w stosunku do przedsiębiorstwa, którego dokumentacja księgowa nie jest wystarczająco wiarygodna. Po drugie, podejście takie byłoby także sprzeczne z zasadą ścisłej wykładni art. 2 ust. 7 lit. b) i c) rozporządzenia podstawowego, która została przypomniana w pkt 57 powyżej.

66      Wynika stąd, że kryterium prawne, które Rada była zobowiązana zastosować, polegało na zbadaniu, czy dowody przedstawione przez skarżącą na podstawie art. 2 ust. 7 lit. c) tiret drugie rozporządzenia podstawowego umożliwiały upewnienie się co do prawidłowości jej dokumentacji księgowej. W związku z tym Rada miała obowiązek uwzględnić ustalenia audytów przeprowadzonych w odniesieniu do zgodności dokumentacji księgowej z międzynarodowymi standardami rachunkowości.

67      W konsekwencji, wskazując w motywie 22 zaskarżonego rozporządzenia, że „[b]raki ujawnione przez audytorów zarówno w przypadku roku finansowego 2006, jak i 2007 ewidentnie wskazywały, że dokumentacja księgowa nie była prowadzona zgodnie z międzynarodowymi standardami księgowości, a zatem przedsiębiorstwo nie było w stanie dowieść, iż spełnia ono drugie kryterium MET”, Rada nie dopuściła się podnoszonego przez skarżącą naruszenia prawa.

68      Wniosku tego nie osłabia odesłanie poczynione przez skarżącą do art. 2 ust. 5 rozporządzenia podstawowego. Przepis ów pozwala instytucjom – w stosunku do przedsiębiorstwa działającego w państwie o gospodarce rynkowej, którego koszty związane z produkcją i ze sprzedażą produktu objętego postępowaniem nie są właściwie odzwierciedlone w jego zapisach księgowych – na dostosowywanie lub ustalanie tych kosztów na podstawie kosztów innych producentów lub eksporterów w tym samym kraju lub, w przypadku gdy takie informacje nie są dostępne lub nie mogą być wykorzystywane, na każdej innej stosownej podstawie, łącznie z informacjami z innych reprezentatywnych rynków.

69      W istocie, skarżąca wydaje się twierdzić, że ewentualne błędy w jej dokumentacji księgowej nie stanowią przeszkody dla uznania statusu MET, ponieważ znalazłaby się ona wówczas w sytuacji równoznacznej z sytuacją przedsiębiorstwa z kraju o gospodarce rynkowej, względem której zastosowanie znajduje art. 2 ust. 5 rozporządzenia podstawowego.

70      Taka argumentacja nie jest przekonująca.

71      Po pierwsze, stoi ona w bezpośredniej sprzeczności z zasadą ścisłej wykładni przesłanek przyznania statusu MET określonej w przytoczonym w pkt 57 powyżej orzecznictwie.

72      Po drugie, należy zauważyć, że art. 2 ust. 5 rozporządzenia podstawowego opiera się przede wszystkim na zasadzie dostosowania lub ustalenia kosztów danego przedsiębiorstwa na podstawie porównania z kosztami innych producentów lub eksporterów w tym samym kraju. Tymczasem należy stwierdzić, że dokonanie porównania w ramach tego samego kraju jest możliwe jedynie względem przedsiębiorstwa objętego gospodarką rynkową, a niemożliwe względem wnioskującego o MET, który z definicji działa w kraju pozbawionym takiej gospodarki. W wypadku wątpliwości co do rzeczywistego charakteru kosztów wnioskującego o MET wniosek ów należy zatem odrzucić, a wartość normalną produktu należy ustalić na podstawie porównania z państwem trzecim o gospodarce rynkowej, zgodnie z art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia podstawowego.

73      W konsekwencji punkt pierwszy tej części zarzutu należy oddalić.

 W przedmiocie punktu części pierwszej zarzutu dotyczącego oczywistego błędu w ocenie

74      Tytułem pomocniczym skarżąca twierdzi, że motyw 22 zaskarżonego rozporządzenia jest dotknięty oczywistym błędem w ocenie, ponieważ Rada za wysoko oszacowała wpływy zastrzeżenia związanego z raportem z badania sprawozdania finansowego za 2007 r., który to raport pozostał pozytywny.

75      W pierwszej kolejności skarżąca twierdzi, że odesłanie do „zgodności” z międzynarodowymi standardami nie wyklucza pewnych zastrzeżeń niemających wpływu na prawidłowość przeważającej części zbadanego sprawozdania finansowego.

76      W drugiej kolejności przypomina ona, że sprawozdanie finansowe za rok 2007 przedstawiła w dniach 12 i 13 marca 2009 r., czyli w następnym dniu po jego przekazaniu przez niezależnych audytorów i trzy tygodnie przed przyjęciem rozporządzenia tymczasowego. Poza zastrzeżeniem dotyczącym wartości zapasów na dzień 31 grudnia 2006 r. audytorzy wydali opinię pozytywną, która potwierdzała zgodność z międzynarodowymi standardami, w tym międzynarodowymi standardami rachunkowości.

77      W trzeciej kolejności skarżąca twierdzi zasadniczo, że nie było możliwe, by audytorzy w sprawozdaniu z audytu za 2007 r. wydali opinię bez zastrzeżenia, ponieważ sprawozdanie finansowe za rok 2007 sporządzane jest w stosunku do zamknięcia roku finansowego 2006, dla którego wydano opinię negatywną. Podnosi ona, że opinia z zastrzeżeniem będącym następstwem opinii negatywnej stanowi uznanie osiągnięcia poważnego postępu w przedstawianiu sprawozdania finansowego i oznacza, że zastrzeżenie to nie dotyczy przeważającej części sprawozdania, a sprawozdanie to jest zgodne z międzynarodowymi standardami. Skarżąca wskazuje w tym względzie, że opinia z zastrzeżeniem może zostać wydana, wyłącznie jeżeli zastrzeżenie nie ma znaczenia, które zakwestionowałoby zasadę pozytywnej opinii, i nie dotyczy ono istotnej liczby informacji zawartych w sprawozdaniu finansowym. W związku z tym Rada w sposób oczywisty popełniła błąd, stwierdzając, że zastrzeżenie dotyczące wyceny zapasów miało wpływ na koszty poniesione w okresie objętym dochodzeniem, który to wpływ byłby ponadto wystarczająco znaczący, aby uznać sprawozdanie finansowe za niezgodne z międzynarodowymi standardami.

78      W czwartej kolejności skarżąca zarzuca instytucjom, że nie uwzględniły one niemalże trzyletniego zamknięcia jej fabryki w latach 2004–2006, mającego na celu dokonanie wymiany lub modernizacji wyposażenia fabryki, co miało wpływ na jej rachunkowość za rok finansowy 2006. Twierdzi ona, że podjęła wysiłki i udało się jej określić oraz poprawić błędy wykazane za ten rok, co wyjaśnia opóźnienie w przedłożeniu sprawozdania z audytu za 2007 r. Podnosi ona, że nierozsądne jest żądanie od niej korekty wszystkich błędów dotyczących roku finansowego 2006. W replice zauważa ona, że zniekształcenia dotyczące oceny i raportu z inwentaryzacji zostały już poprawione w sprawozdaniu z audytu za 2007 r. oraz że zastrzeżenia nie mogą się powtórzyć w sprawozdaniu z audytu za 2008 r.

79      Tytułem wstępu Sąd zauważa, że rozpatrywany punkt zarzutu dotyczy zastosowania art. 2 ust. 7 lit. c) tiret drugie rozporządzenia podstawowego w okolicznościach będących przedmiotem niniejszej sprawy oraz że zakres dokonywanej kontroli powinien uwzględniać szeroki zakres uprawnień dyskrecjonalnych przyznany instytucjom w dziedzinie środków ochrony handlowej ze względu na złożoność okoliczności gospodarczych, politycznych i prawnych, których oceny muszą dokonać (zob. wyrok z dnia 18 marca 2009 r., Shanghai Excell M&E Enterprise i Shanghai Adeptech Precision/Rada, T‑299/05, EU:T:2009:72, pkt 79 i przytoczone tam orzecznictwo).

80      Wynika z tego, że przeprowadzana przez sąd Unii kontrola ocen dokonywanych przez instytucje musi ograniczać się do weryfikacji przestrzegania zasad proceduralnych, prawidłowości ustaleń okoliczności faktycznych będących podstawą kwestionowanej decyzji, braku oczywistego błędu w ocenie tych okoliczności faktycznych oraz braku nadużycia władzy (zob. wyrok z dnia 18 marca 2009 r., Shanghai Excell M&E Enterprise i Shanghai Adeptech Precision/Rada, T‑299/05, EU:T:2009:72, pkt 80 i przytoczone tam orzecznictwo).

81      Należy jednak przypomnieć, że chociaż w dziedzinach, w których zachodzi potrzeba dokonania złożonych ocen ekonomicznych, Komisja dysponuje pewnym zakresem uznania w sprawach gospodarczych, nie oznacza to, iż sąd Unii powinien powstrzymać się od kontroli dokonanej przez instytucje interpretacji danych o charakterze ekonomicznym. Sąd Unii powinien bowiem w szczególności nie tylko zbadać materialną dokładność przytoczonych dowodów, ich wiarygodność i spójność, ale także zbadać, czy te dowody stanowią zbiór istotnych danych, które należy wziąć pod uwagę w celu oceny złożonej sytuacji, i czy mogą one stanowić poparcie dla wniosków wyciągniętych na ich podstawie (wyrok z dnia 29 stycznia 2014 r., Hubei Xinyegang Steel/Rada, T‑528/09, EU:T:2014:35, pkt 53).

82      Należy wreszcie podkreślić, że ciężar dowodu spoczywa na producencie‑eksporterze, który dąży do przyznania statusu MET. Artykuł 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego stanowi bowiem, że wniosek „zawiera wystarczające dowody”. Tym samym na instytucjach Unii nie spoczywa ciężar udowodnienia, że producent‑eksporter nie spełnia przesłanek przewidzianych dla korzystania z tego statusu. Do instytucji Unii należy natomiast dokonanie oceny, czy dowody przedstawione przez producenta‑eksportera są wystarczające dla wykazania, że spełnione zostały przesłanki przewidziane w art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego, a do sądu Unii – kontrola, czy ocena ta nie jest dotknięta oczywistym błędem (zob. wyrok z dnia 18 marca 2009 r., Shanghai Excell M&E Enterprise i Shanghai Adeptech Precision/Rada, T‑299/05, EU:T:2009:72, pkt 83 i przytoczone tam orzecznictwo).

83      W świetle powyższego rozpatrywany punkt zarzutu wymaga sprawdzenia, czy Rada nie dopuściła się oczywistego błędu w ocenie, utrzymując w istocie, że ujawnione przez audytorów braki uniemożliwiają upewnienie się co do prawidłowości dokumentacji księgowej skarżącej.

84      W pierwszej kolejności należy zauważyć, że dochodzenie objęło okres od 1 lipca 2007 r. do 30 czerwca 2008 r. oraz że skarżąca była w stanie przedstawić jedynie sprawozdanie z audytu za część tego okresu, mianowicie za rok 2007.

85      W drugiej kolejności z akt sprawy wynika, że sprawozdanie z audytu za rok 2007 zawiera zastrzeżenie uzasadnione następującą uwagą: „[s]półka ujawniła szereg różnic pomiędzy kontami dotyczącymi inwentaryzacji fizycznej a zapisami księgowymi na dzień 31 grudnia 2006 r., lecz dotychczas nie była w stanie wyjaśnić w sposób satysfakcjonujący tych różnic[;] [n]iemożliwe dla nas było upewnienie się co do prawidłowości tych wartości inwentarzowych w drodze innych procedur weryfikacji[;] [w] konsekwencji nie mogliśmy ustalić, czy na dzień 31 grudnia 2006 r. konieczna jest korekta inwentaryzacji, a także korekta kosztów sprzedaży i strat netto za lata zamknięte w dniach 31 grudnia 2006 r. i 2007 r.”. Doprowadziło to do sformułowania następującego zastrzeżenia w wydanej przez audytorów pozytywnej opinii: „[w] naszej opinii, z zastrzeżeniem skutków takich korekt na obecne i odpowiadające dane liczbowe, które to korekty mogłyby w stosownym przypadku zostać uznane za konieczne, gdyby było możliwe uzyskanie wystarczających i odpowiednich dowodów kontroli określonych w podstawach opinii z zastrzeżeniem, sprawozdanie finansowe przedstawia rzetelnie we wszystkich jego istotnych aspektach sytuację finansową spółki na dzień 31 grudnia 2007 r., a także jej wyniki finansowe oraz przepływy pieniężne za zamknięty w tym dniu rok finansowy, zgodnie z międzynarodowymi standardami sprawozdawczości finansowej”.

86      Zastrzeżenie dotyczyło zatem trzech elementów: inwentaryzacji zapasów na dzień 31 grudnia 2006 r., kosztów sprzedaży i strat netto za lata 2006 i 2007.

87      W trzeciej kolejności prawdą jest, że skarżąca słusznie zauważyła, iż z rozdziału (m) wspomnianego sprawozdania z audytu wynika, że w 2007 r. podjęto wysiłki mające na celu korektę błędów zidentyfikowanych w sprawozdaniu z audytu za 2006 r. Niemniej rozdział (m) sprawozdania z audytu nie może być rozumiany w oderwaniu od zastrzeżenia wydanego przez audytorów. Wynika z tego, że chociaż skarżąca dokonała przewartościowania niektórych błędnych danych w 2006 r. (w tym wartości wyposażenia i zapasów), wiarygodność tych korekt pozostaje niepewna.

88      W tym względzie należy stwierdzić, że skarżąca sama przyznaje w swoich pismach niepełny charakter przeprowadzonych przez nią przewartościowań, jako że twierdzi ona w replice, iż „[s]prostowanie podczas dochodzenia antydumpingowego dokładnie każdego błędu pisarskiego znajdującego się w sprawozdaniu finansowym za rok zamknięty w dniu 31 grudnia 2006 r. i wskazanego przez biegłego rewidenta może w ten sposób stanowić dla [jej] zarządu nieracjonalne obciążenie”.

89      W czwartej kolejności z powyższego wynika, że dowody przedstawione przez skarżącą, na której spoczywa ciężar udowodnienia spełnienia przesłanek przewidzianych w art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego zgodnie z przytoczonym w pkt 82 powyżej orzecznictwem, nie pozwalają instytucjom na upewnienie się co do prawdziwości rozliczeń skarżącej odnoszących się do trzech elementów: inwentaryzacji zapasów na dzień 31 grudnia 2006 r., kosztów sprzedaży i strat netto w latach 2006 i 2007.

90      Po pierwsze, nie można zasadnie zaprzeczyć, że informacje te dotyczą kosztów skarżącej mogących mieć wpływ na określenie wartości normalnej jej produktu.

91      Po drugie, musi z tego wynikać, że dokumentacja księgowa skarżącej nie pozwala instytucjom na określenie wspomnianej wartości normalnej zgodnie z metodą przewidzianą w art. 2 ust. 7 lit. b) rozporządzenia podstawowego.

92      Rada nie popełniła zatem zarzucanego oczywistego błędu w ocenie, uznając, że skarżąca nie wykazała, iż przesłanki z art. 2 ust. 7 lit. c) tiret drugie rozporządzenia podstawowego zostały spełnione.

93      W świetle powyższych rozważań należy oddalić punkt drugi części pierwszej zarzutu i w rezultacie – część pierwszą zarzutu w całości. W oparciu o argument przedstawiony w pkt 43 powyżej wniosek ten wystarcza do oddalenia rozpatrywanego zarzutu bez konieczności badania jego części drugiej.

 W przedmiocie zarzutu trzeciego, opartego na naruszeniu art. 3 ust. 4 rozporządzenia podstawowego i braku uzasadnienia

94      W tym zarzucie skarżąca zarzuca Radzie naruszenie art. 3 ust. 4 rozporządzenia podstawowego w wyniku skumulowania przywozów z Armenii z przywozami z Brazylii i ChRL.

95      Rada, popierana przez Komisję, wnosi o oddalenie rozpatrywanego zarzutu.

96      Zgodnie z art. 3 ust. 4 rozporządzenia podstawowego, „[j]eżeli przedmiotem postępowania antydumpingowego jest jednocześnie przywóz produktów z więcej niż jednego kraju, skutki tego przywozu ocenia się w sposób łączny jedynie, pod warunkiem że: a) ustalony margines dumpingu w przywozie z każdego kraju przekracza poziom de minimis zdefiniowany w art. 9 ust. 3 i wielkość przywozu z każdego z tych krajów nie jest nieznaczna; oraz b) łączna ocena skutków przywozu jest właściwa po uwzględnieniu warunków konkurencji między produktami przywożonymi oraz warunków konkurencji między produktami przywożonymi a wspólnotowym produktem podobnym”.

97      W motywach 55–57 zaskarżonego rozporządzenia Rada odrzuciła argumentację skarżącej opartą na tym, że przywóz z Armenii powinien zostać potraktowany osobno od przywozów z Brazylii i ChRL, w następujący sposób:

„(55) W następstwie ujawnienia ustaleń tymczasowych producent eksportujący z Armenii stwierdził, że przywóz z Armenii powinien zostać potraktowany osobno w obliczeniach dotyczących szkody, biorąc pod uwagę niewielkie ilości przywozu, jego niski udział w rynku oraz stabilne tendencje w przywozie, a także rzekome duże różnice w jakości między produktami pochodzącymi z Armenii a produktami z Brazylii i ChRL.

(56)      Twierdzenie to nie mogło zostać zaakceptowane, jako że stwierdzono, iż wszystkie warunki łącznej oceny skutków przywozu określone w art. 3 ust. 4 rozporządzenia podstawowego zostały spełnione:

–        Zgodnie z ustaleniami tymczasowymi, które zostały potwierdzone w motywach [38 i 39], margines dumpingu ustalony dla Armenii był powyżej poziomu de minimis zgodnie z art. 9 ust. 3 rozporządzenia podstawowego.

–        Poziom przywozu z Armenii nie był nieznaczny w rozumieniu art. 5 ust. 7 rozporządzenia podstawowego, tj. jego udział w rynku osiągnął 5,26%, zgodnie z danymi przedstawionymi w motywie 96 (tabela 4) rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych [(rozporządzenia tymczasowego][;] [u]stalono również, iż przywóz z Armenii wzrósł znacząco od 2006 r. do końca [okresu objętego dochodzeniem] mimo ponownego pojawienia się przywozu z ChRL oraz znaczącego przywozy z Brazylii w badanym okresie.

–        Odnośnie do warunków konkurencji pomiędzy produktami przywożonymi z krajów, których dotyczy postępowanie, a w szczególności w odniesieniu do argumentów dotyczących znacznych różnic w jakości pomiędzy produktami przywożonymi, o czym mowa w motywie 52, ustalono, że produkty z Armenii mają podobne podstawowe cechy fizyczne i techniczne oraz że miały te same podstawowe zastosowania bez względu na ich szczególną jakość[;] [n]ależy również zauważyć, że producent eksportujący zadeklarował chęć podniesienia jakości folii aluminiowych do dalszego przetwarzania, co wskazuje na to, że argument o rzekomo złej jakości wytwarzanych produktów może być przesadzony.

(57)      Argumenty przedstawione w tej kwestii przez producenta eksportującego z Armenii zostały zatem odrzucone”.

98      Ponadto motyw 52 zaskarżonego rozporządzenia, dotyczący odparcia argumentów przedstawionych przez eksportującego producenta w Brazylii, lecz do którego to motywu odsyła motyw 56 tiret trzecie, brzmi następująco: „[o]dnośnie do pierwszego zarzutu, tj. różnicy w standardach jakości, w dochodzeniu wykazano, że mimo różnic w jakości transakcje na rynku folii aluminiowej uzależnione były głównie od ceny, a różnice w jakości odgrywały jedynie niewielką rolę przy wyborze dostawcy[;] [u]stalenia te zostały potwierdzone przez współpracujących importerów i użytkowników[;] [w] związku z powyższym nieuzasadnione twierdzenie producenta eksportującego z Brazylii, jakoby rynek folii aluminiowej był podzielony na osobne segmenty w zależności od różnic jakości produktu, nie zostały potwierdzone w trakcie obecnego dochodzenia, a co za tym idzie argument ten musiał zostać odrzucony”.

99      Sąd uznał, że argumentacja przedstawiona przez skarżącą w ramach rozpatrywanego zarzutu może zostać podzielona na dwie części, w zależności od tego, czy kwestionowana jest ocena przesłanek zawartych, po pierwsze, w art. 3 ust. 4 lit. a) rozporządzenia podstawowego, dotyczących znacznego charakteru przywozu objętego skumulowaną oceną, i po drugie, w art. 3 ust. 4 lit. b) rozporządzenia podstawowego, odnoszących się do badania warunków konkurencji. W ramach tej drugiej części zostanie między innymi zbadane zakwestionowanie przez skarżącą niewystarczającego charakteru uzasadnienia zaskarżonego rozporządzenia w odniesieniu do wspomnianego art. 3 ust. 4 lit. b).

 W przedmiocie części pierwszej, dotyczącej przesłanki odnoszącej się do znacznego charakteru przywozu objętego skumulowaną oceną

100    Skarżąca podnosi w istocie pięć zastrzeżeń dotyczących dokonanej przez Radę oceny znacznego charakteru przywozu objętego skumulowaną oceną.

101    Zastrzeżenie pierwsze odnosi się do wykładni przesłanki, że wielkość przywozu z poszczególnych krajów, o której mowa w art. 3 ust. 4 lit. a) rozporządzenia podstawowego, jest nieznaczna. Skarżąca zarzuca Radzie błędne uwzględnienie kryterium jednoprocentowego udziału w rynku określonego w art. 5 ust. 7 rozporządzenia podstawowego w celu oceny nieznacznego charakteru przywozu w rozumieniu art. 3 ust. 4 lit. a) tegoż rozporządzenia. Po pierwsze, skarżąca zauważa, że art. 3 ust. 4 rozporządzenia podstawowego nie zawiera żadnego odesłania do art. 5 ust. 7 tego rozporządzenia. Po drugie, podnosi ona w istocie, że niski poziom przywozu nie ma tego samego skutku w tych dwóch przepisach. O ile w wypadku art. 5 ust. 7 rozporządzenia podstawowego doprowadziłoby to do zakończenia postępowania, o tyle nie musiałoby tak być w wypadku zastosowania art. 3 ust. 4 lit. a) tego rozporządzenia. Skarżąca zauważa ponadto, że w odniesieniu do wykładni rozporządzenia podstawowego Rada nie może powoływać się na korzystanie z jakiegokolwiek zakresu uznania.

102    Tytułem wstępu należy zauważyć, że w motywie 56 tiret drugie zaskarżonego rozporządzenia Rada w celu uznania przywozu dokonywanego przez skarżącą za „znaczny” nie dokonała szczególnej oceny wielkości wspomnianego przywozu, lecz oparła się na wykładni art. 3 ust. 4 lit. a) rozporządzenia podstawowego w związku z art. 5 ust. 7 tego rozporządzenia.

103    Z orzecznictwa wynika, że art. 3 ust. 4 lit. a) rozporządzenia podstawowego jest interpretowany w taki sposób, że pozwala on na uwzględnienie przywozu pochodzącego z pewnego państwa, w ramach kumulacji, wyłącznie w zakresie, w jakim jest dokonywany przez producenta eksportującego, co do którego stwierdzono, że dopuszcza się dumpingu (wyrok z dnia 28 października 2004 r., Shanghai Teraoka Electronic/Rada, T‑35/01, EU:T:2004:317, pkt 161). Wynika stąd, że celem tego przepisu jest uniknięcie dokonywania kumulatywnej oceny skutków przywozu poprzez włączenie kraju, z którego przywóz od danego producenta eksportującego nie jest źródłem dumpingu, dlatego że margines dumpingu jest mniejszy od poziomu de minimis lub też dlatego że wielkości przywozu są nieznaczne.

104    Należy stwierdzić, że art. 5 ust. 7 rozporządzenia podstawowego, w zakresie, w jakim stanowi, że „[n]ie wszczyna się postępowania przeciwko krajom, których przywóz stanowi mniej niż 1% rynku, chyba że kraje te łącznie zapewniają 3% lub więcej konsumpcji Wspólnoty”, ma szczególnie na celu wyjaśnić okoliczności, w których udział przywozu w konsumpcji w Unii jest zbyt niski, aby przywóz ten mógł zostać uznany za źródło dumpingu.

105    Istnieje zatem komplementarny związek pomiędzy tymi dwoma przepisami, w wyniku czego Rada nie dopuściła się zarzucanego przez skarżącą naruszenia prawa, uwzględniając wskazany w art. 5 ust. 7 rozporządzenia podstawowego próg w wysokości 1% w celu dokonania wykładni przesłanki dotyczącej znacznego charakteru przywozu zawartej w art. 3 ust. 4 lit. a) rozporządzenia podstawowego.

106    Zastrzeżenie pierwsze podlega zatem oddaleniu.

107    Zastrzeżenie drugie opiera się na porównaniu z dokonaną przez Radę kwalifikacją przywozu z Rosji. Radzie zarzucono, iż stwierdziła, że przywóz z Armenii ma istotny wpływ na rynek, podczas gdy przywóz z Rosji – pomimo że większy – został uznany za niewielki i niemający negatywnego wpływu na sytuację przemysłu Unii.

108    Należy stwierdzić, że skarżąca nie dokonała kwalifikacji prawnej tego zastrzeżenia.

109    W przypadku gdyby rozpatrywane zastrzeżenie było podnoszone w celu wykazania, iż instytucje niesłusznie uznały, że przywóz dokonywany przez skarżącą jest znaczny na podstawie art. 3 ust. 4 lit. a) rozporządzenia podstawowego, powinno ono zostać od razu oddalone, ponieważ w pkt 103–105 powyżej stwierdzono, że wykładnia określenia „znaczny” w świetle art. 5 ust. 7 rozporządzenia podstawowego nie była w żaden sposób błędna.

110    W przypadku gdyby rozpatrywane zastrzeżenie należało rozumieć jako podnoszące w istocie naruszenie zasady równego traktowania ze szkodą dla skarżącej, również wtedy nie można by go uwzględnić. Nawet bez konieczności analizowania, czy przywóz z Rosji i przywóz z Armenii znajdują się w porównywalnych sytuacjach, wystarczy przypomnieć, iż poszanowanie zasady równego traktowania musi iść w parze z poszanowaniem zasady legalności, co oznacza, że nikt nie może powoływać na swoją korzyść bezprawności popełnionej na rzecz innej strony (zob. wyrok z dnia 14 kwietnia 2011 r., Visa Europe i Visa International Service/Komisja, T‑461/07, EU:T:2011:181, pkt 219 i przytoczone tam orzecznictwo). W rezultacie, zakładając, że Rada błędnie uznała przywóz z Rosji za niewielki, błąd taki nie ma wpływu na zasadną kwalifikację przywozu z Armenii jako „znacznego”.

111    Zastrzeżenie drugie należy zatem również oddalić.

112    Zastrzeżenia trzecie, czwarte i piąte dotyczą wyboru okresu uwzględnianego do celów oceny nieznacznego lub znacznego charakteru przywozu dokonywanego przez skarżącą.

113    W zastrzeżeniu trzecim zarzucono Radzie ustalenie wielkości przywozu dokonanego przez skarżącą jedynie na podstawie okresu objętego dochodzeniem (lipiec 2007 r. – czerwiec 2008 r.), a nie na podstawie badanego okresu (styczeń 2005 r. – czerwiec 2008 r.). Skarżąca twierdzi w istocie, że sam okres objęty dochodzeniem nie jest względem skarżącej okresem referencyjnym, ponieważ okres ten nie uwzględnia skutków całkowitego zaprzestania jej działalności w latach 2004–2006. Okres objęty dochodzeniem nie odzwierciedla zatem braku przywozu z Armenii do końca 2006 r. i prowadzi zasadniczo do zniekształconego przedstawienia przywozu. Uwzględnienie wielkości eksportu podczas badanego okresu wystarczyłoby do wykazania nieznacznego charakteru przywozu skarżącej. Skarżąca dodaje, że samo uwzględnienie przywozu w okresie objętym dochodzeniem nie jest wystarczające do ustalenia szkody w rozumieniu art. 3 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Skarżąca twierdzi również w istocie, że analiza Rady jest wewnętrznie sprzeczna, gdyż pomimo nieuwzględnienia skutków zamknięcia fabryki skarżącej w obliczeniach średniej wielkości przywozu odnosi się ona do zwiększenia wielkości przywozu spowodowanego tym okresem zamknięcia.

114    W motywie 3 zaskarżonego rozporządzenia dokonano rozróżnienia pomiędzy z jednej strony okresem objętym dochodzeniem dotyczącym dumpingu i wyrządzonej nim szkody (od dnia 1 lipca 2007 r. do dnia 30 czerwca 2008 r.) a z drugiej strony badanym okresem, który dotyczy analizy tendencji mających znaczenie dla oceny szkody (od dnia 1 stycznia 2005 r. do dnia 30 czerwca 2008 r.).

115    W motywie 56 tiret drugie zaskarżonego rozporządzenia Rada uwzględniła poziom przywozu z Armenii w okresie objętym dochodzeniem (czyli 5,26%), uznając, że nie był on nieznaczny. Rada ustaliła również, iż przywóz z Armenii wzrósł znacząco od 2006 r. do końca okresu objętego dochodzeniem, mimo ponownego pojawienia się przywozu z ChRL oraz znaczącego przywozu z Brazylii w badanym okresie.

116    W celu uzasadnienia swojego wniosku w kwestii znacznego charakteru przywozu Rada oparła się zatem, po pierwsze, na wartości przywozu dokonanego przez skarżącą podczas okresu objętego dochodzeniem oraz, po drugie, na zmianach w przywozie podczas dłuższego okresu referencyjnego, czyli badanego okresu.

117    W zakresie, w jakim z pkt 104 i 105 powyżej wynika, że wskazane w motywie 56 tiret trzecie zaskarżonego rozporządzenia stwierdzenie osiągnięcia udziału w rynku w wysokości 5,26% wystarcza samo w sobie do wykazania znacznego charakteru przywozu dokonanego przez skarżącą, Sąd uznaje, że wystarczy zbadać, czy Rada nie popełniła oczywistego błędu w ocenie, ustalając wskazany udział w rynku w oparciu wyłącznie o dane dotyczące okresu objętego dochodzeniem, od dnia 1 lipca 2007 r. do dnia 30 czerwca 2008 r.

118    Zgodnie z art. 6 ust. 1 rozporządzenia podstawowego „[p]o wszczęciu postępowania Komisja we współpracy z państwami członkowskimi podejmuje działania na szczeblu Wspólnoty[;] [p]ostępowanie obejmuje zarówno dumping, jak i szkodę, które badane są jednocześnie[;] [a]by ustalenia były reprezentatywne, określa się okres [objęty dochodzeniem], który w przypadku dumpingu zwykle obejmuje nie mniej niż sześć miesięcy bezpośrednio poprzedzających wszczęcie postępowania”.

119    Zgodnie z orzecznictwem dochodzenie należy prowadzić na podstawie informacji na tyle aktualnych, na ile to możliwe, po to, aby określić cła antydumpingowe odpowiednie w celu ochrony przemysłu Unii przed praktykami dumpingowymi (wyroki: z dnia 3 października 2000 r., Industrie des poudres sphériques/Rada, C‑458/98 P, EU:C:2000:531, pkt 92; z dnia 28 stycznia 2016 r., CM Eurologistik i GLS, C‑283/14 i C‑284/14, EU:C:2016:57, pkt 66).

120    Z orzecznictwa wynika również, że Rada może ustalić szkodę poniesioną przez przemysł Unii w okresie dłuższym niż objęty dochodzeniem dotyczącym przypadków praktyk dumpingowych (zob. podobnie wyrok z dnia 7 maja 1991 r., Nakajima/Rada, C‑69/89, EU:C:1991:186, pkt 87) za pomocą analizy tendencji mających znaczenie dla oceny szkody w badanym okresie.

121    Skarżąca uważa, że to w tym dłuższym okresie należało ocenić znaczny charakter jej przywozu.

122    Wystarczy w tym względzie zaznaczyć, iż Rada słusznie twierdzi, że doprowadziłoby to do przedstawienia zniekształconego obrazu rzeczywistej wielkości eksportu w Unii, jako że wówczas uwzględniony zostałby okres zamknięcia fabryki skarżącej, co nie może być uznane za odzwierciedlające jej rzeczywisty poziom produkcji i eksportu.

123    W związku z tym, ustalając znaczny charakter przywozu dokonanego przez skarżącą na podstawie danych odnoszących się jedynie do okresu objętego dochodzeniem, a nie do badanego okresu, Rada nie popełniła oczywistego błędu w ocenie zarzucanego przez skarżącą.

124    Wniosku tego nie osłabia zawarta w replice argumentacja skarżącej dotycząca obowiązku dokonania przez instytucję obiektywnej oceny zgodnie z art. 3 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Bez konieczności rozważania podważanej przez Radę dopuszczalności tego argumentu wystarczy zaznaczyć, że nieuwzględnienie okresu, który nie odzwierciedla normalnej działalności skarżącej, wpisuje się w koncepcję zbierania danych zarówno aktualnych, jak i możliwych, i w rezultacie jest zgodne z logiką obiektywnej oceny, do której odnosi się art. 3 ust. 2 rozporządzenia podstawowego.

125    Wobec tego zastrzeżenie trzecie należy oddalić.

126    W ramach zastrzeżenia czwartego skarżąca podnosi, że dokonywany przez nią przywóz był analizowany za okres 18 miesięcy, natomiast przywóz z innych krajów eksportujących był analizowany za okres 42 miesięcy, co świadczy o traktowaniu skarżącej w sposób dyskryminujący.

127    Należy jednak stwierdzić, że owo zastrzeżenie jest pozbawione podstawy faktycznej. Z motywu 93 tiret drugie rozporządzenia tymczasowego, do którego odsyła motyw 58 zaskarżonego rozporządzenia, wynika, że wielkości przywozu z Armenii, jak również z Brazylii i ChRL zostały ustalone dla tego samego okresu referencyjnego, czyli badanego okresu.

128    W zastrzeżeniu piątym skarżąca zarzuca Radzie, że ta nie uwzględniła wielkości przywozu mającego miejsce po okresie objętym dochodzeniem. Przypomina ona, że sprzedaż, którą prowadziła w 2008 r. w Unii, zaczęła wykazywać znaczące tendencje spadkowe, które się utrzymywały po zakończeniu okresu objętego dochodzeniem. Skarżąca uważa, że uwzględnienie wielkości przywozu mającego miejsce po okresie objętym dochodzeniem zapewnia wzięcie pod uwagę zarówno najnowszych, jak i możliwych danych oraz że skoro wielkość przywozu zaczęła spadać dwa miesiące przed wszczęciem postępowania administracyjnego, spadek ów nie może być spowodowany wskazanym wszczęciem.

129    Jak stwierdził to już bowiem Sąd, okres dochodzenia i zakaz uwzględniania okoliczności, które wystąpiły po tym okresie, mają na celu zapewnienie, by na okoliczności, na których opiera się ustalenie dumpingu i szkody, nie miało wpływu zachowanie zainteresowanych producentów mające miejsce po wszczęciu postępowania antydumpingowego, a zatem by nałożone na zakończenie postępowania cła ostateczne pozwalały na skuteczne wyrównanie szkody wyrządzonej dumpingiem (zob. wyrok z dnia 17 grudnia 2008 r., HEG i Graphite India/Rada, T‑462/04, EU:T:2008:586, pkt 66 i przytoczone tam orzecznictwo).

130    Ponadto, posługując się określeniem „zwykle”, art. 6 ust. 1 rozporządzenia podstawowego dopuszcza wyjątki od zakazu uwzględniania informacji dotyczących okresu następującego po okresie objętym dochodzeniem. Co się tyczy okoliczności przemawiających na korzyść przedsiębiorstw objętych dochodzeniem, orzeczono już, że od instytucji Unii nie można wymagać uwzględnienia okoliczności dotyczących okresu następującego po okresie objętym dochodzeniem, o ile okoliczności te nie stanowią nowych faktów, w wyniku których planowane wprowadzenie ceł antydumpingowych byłoby oczywiście niewłaściwe. Jeśli natomiast okoliczności dotyczące okresu następującego po okresie objętym dochodzeniem uzasadniają – poprzez fakt, że odzwierciedlają aktualne zachowanie danych przedsiębiorstw – nałożenie lub podwyższenie ceł antydumpingowych, to na tej podstawie należy stwierdzić, że instytucje są uprawnione, a nawet zobowiązane do uwzględnienia tych okoliczności (zob. wyrok z dnia 17 grudnia 2008 r., HEG i Graphite India/Rada, T‑462/04, EU:T:2008:586, pkt 67 i przytoczone tam orzecznictwo)

131    W komentarzu w przedmiocie ujawnienia tymczasowych ustaleń skarżąca przedstawiła wykres danych statystycznych dotyczących przywozu pochodzących z urzędu statystycznego Unii Europejskiej (Eurostat), którego analiza pokazuje spadek dokonywanego przez skarżącą przywozu w okresie marzec–kwiecień 2008 r., a następnie stabilizację tego przywozu do końca rozpatrywanego okresu, czyli do stycznia 2009 r.

132    Prawdą jest, iż z dokumentu tego wynika, że spadek przywozu nastąpił głównie w okresie kwiecień–maj 2008 r., czyli nie tylko przed wszczęciem przez Komisję postępowania antydumpingowego (w dniu 12 lipca 2008 r.), ale także przed złożeniem skargi przez sam przemysł Unii (w dniu 28 maja 2008 r.), co mogłoby oznaczać, że ów spadek nie jest spowodowany wszczęciem dochodzenia antydumpingowego.

133    Niemniej należy zauważyć, że wskazane w pkt 130 powyżej orzecznictwo przewiduje – w odniesieniu do okoliczności przemawiających na korzyść przedsiębiorstw objętych dochodzeniem – uwzględnienie okoliczności, które wystąpiły w okresie następującym po okresie objętym dochodzeniem, jedynie w wypadku, gdy w wyniku tych okoliczności planowane wprowadzenie ceł antydumpingowych byłoby oczywiście niewłaściwe.

134    Należy zaś stwierdzić, że wcześniejsze nastąpienie spadku przywozu w stosunku do wszczęcia postępowania jest bardzo względne, jako że wspomniany spadek był w rzeczywistości prawie zbieżny z wniesieniem skargi przez przemysł Unii, oraz że w konsekwencji nie można wykluczyć, iż pomiędzy tymi dwoma zdarzeniami istnieje związek przyczynowy. Ponadto owo toczące się postępowanie mogło mieć wpływ na zachowanie skarżącej poprzez zmuszenie jej do utrzymania względnie niskiego poziomu przywozu do dnia zamknięcia postępowania antydumpingowego. Uzasadnienie oparte na możliwym zachowaniu skarżącej ze względu na wszczęcie dochodzenia antydumpingowego nie jest zatem w sposób oczywisty pozbawione znaczenia.

135    Rada nie popełniła toteż oczywistego błędu, odmawiając w sposób dorozumiany uwzględnienia wielkości przywozu mającego miejsce po okresie objętym dochodzeniem.

136    W związku z tym należy oddalić zastrzeżenie piąte oraz część pierwszą zarzutu w całości.

 W przedmiocie części drugiej, dotyczącej oceny warunków konkurencji

137    Zawarta w rozpatrywanej części zarzutu argumentacja może zostać podzielona na trzy zastrzeżenia, w których to skarżąca krytykuje, po pierwsze, uzasadnienie zaskarżonego rozporządzenia w odniesieniu do zastosowania art. 3 ust. 4 lit. b) rozporządzenia podstawowego, po drugie, zastosowanie nieistotnych kryteriów oraz, po trzecie, popełnienie oczywistego błędu w ocenie przy zastosowaniu tego przepisu w okolicznościach rozpatrywanej sprawy.

138    Co się tyczy pierwszego zastrzeżenia, skarżąca podważa uzasadnienie zaskarżonego rozporządzenia w odniesieniu do odrzucenia dowodów przedstawionych przez skarżącą w celu wykazania, że niska jakość jej produktu stawia ją w warunkach konkurencji różniących się od warunków, w których działają, po pierwsze, importerzy z Brazylii oraz z ChRL, i po drugie, producenci z Unii. Zauważa ona w tym względzie, że Rada ograniczyła się do podkreślenia chęci podniesienia przez skarżącą jakości folii aluminiowych do dalszego przetwarzania.

139    Z utrwalonego orzecznictwa wynika, że uzasadnienie wymagane przez art. 296 TFUE powinno przedstawiać w sposób jasny i jednoznaczny rozumowanie instytucji Unii będącej autorem zaskarżonego aktu w taki sposób, aby umożliwić zainteresowanym zapoznanie się z powodami podjęcia środka celem obrony ich praw, a sądowi Unii – przeprowadzenie kontroli (zob. wyrok z dnia 11 lipca 2013 r., Hangzhou Duralamp Electronics/Rada, T‑459/07, niepublikowany, EU:T:2013:369, pkt 86 i przytoczone tam orzecznictwo).

140    Nie ma wymogu, by uzasadnienie wyszczególniało wszystkie istotne elementy faktyczne lub prawne, ponieważ ocena spełnienia wymogów uzasadnienia winna nie tylko opierać się na brzmieniu aktu, ale także uwzględniać okoliczności jego wydania, jak również całość przepisów prawa regulującego daną dziedzinę. Wystarczy, by Rada przedstawiła okoliczności faktyczne i ustalenia prawne mające zasadnicze znaczenie dla logiki rozporządzenia (zob. wyrok z dnia 11 lipca 2013 r., Hangzhou Duralamp Electronics/Rada, T‑459/07, niepublikowany, EU:T:2013:369, pkt 87 i przytoczone tam orzecznictwo).

141    W szczególności instytucje nie są zobowiązane do zajęcia stanowiska wobec wszystkich argumentów zainteresowanych stron, wystarczy bowiem przedstawić fakty i względy prawne o zasadniczym znaczeniu dla decyzji (zob. wyrok z dnia 16 grudnia 2015 r., VTZ i in./Rada, T‑108/13, niepublikowany, EU:T:2015:980, pkt 157 i przytoczone tam orzecznictwo).

142    W pierwszej kolejności należy zauważyć, że wykładnia motywu 52 w związku z motywem 56 tiret trzecie zaskarżonego rozporządzenia ujawnia w sposób jasny i jednoznaczny rozumowanie Rady w odniesieniu do spełnienia wymogu zawartego w art. 3 ust. 4 lit. b) rozporządzenia podstawowego. Wynikają z tego zasadniczo trzy elementy: po pierwsze, znaczenie konkurencji cenowej na rynku folii aluminiowej oraz niewielka rola różnic w jakości (motyw 52); następnie, stwierdzenie, że produkty skarżącej mają podobne podstawowe cechy fizyczne i techniczne oraz że miały te same podstawowe zastosowania, bez względu na ich szczególną jakość (motyw 56 tiret trzecie), oraz, wreszcie, zadeklarowana przez skarżącą chęć podniesienia jakości folii aluminiowych do dalszego przetwarzania, co wskazuje na to, że argument o rzekomo złej jakości wytwarzanych produktów może być przesadzony (motyw 56 tiret trzecie). Ów aspekt uzasadnienia zaskarżonego rozporządzenia jest zatem zgodny z wymogami określonymi w pkt 139 powyżej.

143    W konsekwencji, w drugiej kolejności, zgodnie z pkt 140 i 141 powyżej należy stwierdzić, że te wskazane w motywie 52 i motywie 56 tiret trzecie zaskarżonego rozporządzenia powody dotyczące spełnienia przesłanki zawartej w art. 3 ust. 4 lit. b) rozporządzenia podstawowego są wystarczające do spełniania wymogów art. 296 TFUE w odniesieniu do tego aspektu uzasadnienia Rady, bez konieczności zajęcia przez Radę wyraźnego stanowiska w kwestii poszczególnych dowodów przedstawionych przez skarżącą podczas postępowania administracyjnego.

144    Zastrzeżenie pierwsze należy zatem oddalić.

145    W ramach zastrzeżenia drugiego skarżąca utrzymuje, że zaskarżone rozporządzenie jest dotknięte oczywistym błędem w ocenie, w zakresie, w jakim argumentacja skarżącej dotycząca warunków konkurencji została oddalona z powodu braku znaczenia. Stwierdzenie znajdujące się w motywie 56 tiret trzecie zaskarżonego rozporządzenia – oparte na tym, że produkty z Armenii mają podobne podstawowe cechy fizyczne i techniczne oraz że miały te same podstawowe zastosowania bez względu na ich szczególną jakość – jest znaczące jedynie w odniesieniu do podobnych produktów lub produktów rozpatrywanych na podstawie art. 1 ust. 4 rozporządzenia podstawowego, a nie w celu oceny warunków konkurencji na podstawie art. 3 ust. 4 lit. b) rozporządzenia podstawowego.

146    Należy przypomnieć, iż w motywie 56 zaskarżonego rozporządzenia Rada przyjęła, „że produkty z Armenii mają podobne podstawowe cechy fizyczne i techniczne oraz że miały te same podstawowe zastosowania bez względu na ich szczególną jakość”. Skarżąca uważa, że są to kryteria mające znaczenie w ramach art. 1 ust. 4 rozporządzenia podstawowego, dotyczącego określenia produktu podobnego, ale nie w kontekście art. 3 ust. 4 lit. b) tego rozporządzenia.

147    W rozpatrywanym zastrzeżeniu skarżąca zarzuca zatem Radzie zastosowanie kryteriów niemających znaczenia dla oceny warunków konkurencji na podstawie art. 3 ust. 4 lit. b) rozporządzenia podstawowego. Rozpatrywany jest więc możliwy błąd w prawie Rady, a nie – jak wydaje się podnosić skarżąca – istnienie oczywistego błędu w ocenie.

148    W pkt 103 powyżej przypomniano, iż art. 3 ust. 4 lit. a) rozporządzenia podstawowego został zinterpretowany przez Sąd jako oznaczający, że kumulatywna ocena skutków przywozu nie może zostać dokonana przez włączenie kraju, z którego przywóz od danego producenta eksportującego nie jest źródłem dumpingu, dlatego że margines dumpingu jest mniejszy od poziomu de minimis lub też dlatego że wielkości przywozu są nieznaczne.

149    Trzeba uznać, że równorzędne podejście powinno być preferowane w ramach wykładni art. 3 ust. 4 lit. b) rozporządzenia podstawowego. Dlatego odwołanie się do odpowiedniego charakteru oceny kumulacyjnej „skutków przywozu […] w świetle warunków konkurencji między produktami przywożonymi” należy rozumieć jako mające na celu uniknięcie kumulowania skutków przywozu produktów, które nie są ze sobą w sytuacji konkurencyjnej w wystarczający sposób, aby powodować te same szkody poniesione przez przemysł Unii. Podobnie, wzmiankę o odpowiednim charakterze oceny kumulacyjnej „warunków konkurencji między produktami przywożonymi oraz warunków konkurencji między produktami przywożonymi a wspólnotowym produktem podobnym” należy rozumieć jako mającą na celu uniknięcie, aby przywóz niewystarczająco konkurencyjny w stosunku do produktów przemysłu Unii, a zatem takich, które nie mogą powodować szkody dla tego przemysłu, był przedmiotem oceny dokonywanej w sposób kumulacyjny z innymi przywozami.

150    W konsekwencji Rada nie naruszyła prawa, stosując kryteria równoważne z tymi mającymi znaczenie dla określenia produktu podobnego na podstawie art. 1 ust. 4 rozporządzenia podstawowego, ponieważ kryteria te mają co do zasady zapewnić istnienie wystarczającej konkurencji pomiędzy rozpatrywanym produktem a produktem podobnym.

151    Artykuł 1 ust. 4 rozporządzenia podstawowego definiuje bowiem produkt podobny jako „produkt, który jest identyczny, to jest taki, który przypomina pod wszystkimi względami produkt objęty postępowaniem lub, przy braku takiego produktu, inny produkt, który wprawdzie nie przypomina go pod każdym względem, ale którego właściwości ściśle odpowiadają właściwościom produktu objętego postępowaniem”. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem produkt objęty dochodzeniem antydumpingowym definiuje się w celu sporządzenia listy produktów, które, o ile zajdą po temu warunki, zostaną obciążone cłami antydumpingowymi. Do celów tej definicji instytucje mogą wziąć pod uwagę kilka czynników, takich jak cechy fizyczne, techniczne i chemiczne produktów, ich wykorzystanie, wymienność, percepcja konsumentów, kanały dystrybucji, proces wytwarzania, koszty produkcji i jakość [wyrok z dnia 10 października 2012 r., Gem-Year i Jinn-Well Auto-Parts (Zhejiang)/Rada, T‑172/09, niepublikowany, EU:T:2012:532, pkt 59 i przytoczone tam orzecznictwo].

152    Z powyższych rozważań wynika, iż uwzględniając okoliczność, „że produkty z Armenii mają podobne podstawowe cechy fizyczne i techniczne oraz że miały te same podstawowe zastosowania bez względu na ich szczególną jakość”, Rada nie dopuściła się zarzucanego przez skarżącą naruszenia prawa.

153    Zastrzeżenie drugie podlega zatem oddaleniu.

154    W ramach zastrzeżenia trzeciego skarżąca uważa, że Rada nie uwzględniła w sposób wystarczający niskiej jakości produktów skarżącej przy ocenie warunków konkurencji, a także dowodów, jakie skarżąca przedstawiła w celu wykazania wskazanej niskiej jakości.

155    W ramach badania owego zastrzeżenia, zgodnie z przytoczonym w pkt 79 powyżej orzecznictwem, należy uwzględnić szeroki zakres uprawnień dyskrecjonalnych przyznany instytucjom w dziedzinie środków ochrony handlowej ze względu na złożoność okoliczności gospodarczych, politycznych i prawnych, których oceny instytucje te muszą dokonać.

156    Do skarżącej należy więc wykazanie, że niska jakość dokonywanego przez nią przywozu stawia ów przywóz w sytuacji konkurencji tak różnej od sytuacji innych przywozów i produktu objętego postępowaniem, że decyzja Rady o zastosowaniu art. 3 ust. 4 lit. b) rozporządzenia podstawowego jest oczywiście błędna.

157    Jak już zauważono w pkt 142 powyżej, Rada przyjęła w istocie trzy elementy w celu stwierdzenia, że przesłanka z art. 3 ust. 4 lit. b) rozporządzenia podstawowego została spełniona: dominujący charakter konkurencji cenowej na rynku folii aluminiowej oraz niewielka rola różnic w jakości, stwierdzenie, że produkty skarżącej mają podobne podstawowe cechy fizyczne i techniczne oraz że miały te same podstawowe zastosowania bez względu na ich szczególną jakość, oraz zadeklarowana przez skarżącą chęć podniesienia jakości folii aluminiowych do dalszego przetwarzania.

158    W pierwszej kolejności należy stwierdzić, że przedstawione przez skarżącą dowody nie podważają wszystkich informacji uwzględnionych przez Radę. Nie obalają one istnienia chęci poprawienia przez skarżącą jakości jej produktów, która to chęć nie została zresztą zakwestionowana przez skarżącą w jej pismach.

159    W tym względzie można zauważyć, że Sąd miał już okazję uwzględnić w ramach określania produktu podobnego nie tylko zamienność na poziomie popytu, ale także zamienność na poziomie podaży, pod względem możliwości przejścia z produkcji produktów o pewnej jakości na produkcję produktów o innej jakości [zob. podobnie wyrok z dnia 10 października 2012 r., Gem-Year i Jinn-Well Auto-Parts (Zhejiang)/Rada, T‑172/09, niepublikowany, EU:T:2012:532, pkt 75]. Ze względów wskazanych w pkt 149–151 powyżej rozumowanie przedstawione w ramach analizy produktu objętego postępowaniem na podstawie art. 1 ust. 4 rozporządzenia podstawowego ma również znaczenie w odniesieniu do określenia warunków konkurencji w rozumieniu art. 3 ust. 4 lit. b) tego rozporządzenia.

160    Z powyższego jednoznacznie wynika, że niekwestionowana przez skarżącą możliwość przejścia na produkcję o lepszej jakości ogranicza w istotny sposób zakres jej argumentacji opartej na wpływie rzekomo złej jakości jej produktów na warunki konkurencji.

161    W drugiej kolejności, oraz w każdym wypadku, należy również zauważyć, że Rada słusznie podkreśliła niewielką wartość dowodową przedstawionych przez skarżącą dowodów.

162    Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem pierwszeństwo w prawie Unii ma zasada swobodnego doboru środków dowodowych, a jedynym kryterium istotnym dla oceny przedstawionych dowodów jest ich wiarygodność. Tym samym w celu dokonania oceny mocy dowodowej dokumentu trzeba najpierw zbadać wiarygodność zawartych w nim informacji. W szczególności należy zatem wziąć pod uwagę pochodzenie dokumentu, okoliczności jego sporządzenia, jego przeznaczenie, a następnie na podstawie jego treści ustalić, czy wydaje się on sensowny i wiarygodny (zob. podobnie i analogicznie wyrok z dnia 29 czerwca 2012 r., GDF Suez/Komisja, T‑370/09, EU:T:2012:333, pkt 161 i przytoczone tam orzecznictwo).

163    Po pierwsze, w odniesieniu do pism spółek Timos, DLR, RONCORNI, SPHERE France, FRIO COMSET, Cogepack, należy najpierw stwierdzić, że owe pisma zostały sporządzone na prośbę skarżącej po wszczęciu postępowania, następnie – że ich treść jest bardzo podobna, jeśli nie identyczna, a także, wreszcie, że wszystkie te spółki żądają zakończenia postępowania antydumpingowego wszczętego przeciw skarżącej. W tej sytuacji nie można uznać, że celem wspomnianych pism jest udzielenie obiektywnej oceny jakości produktów skarżącej. W konsekwencji fragmentowi tych pism dotyczącemu rzekomo złej jakości produktów skarżącej można przypisać jedynie niewielką moc dowodową.

164    Po drugie, co się tyczy pisma spółki Achenbach, wydaje się, że również pismo to zostało sporządzone na prośbę skarżącej po wszczęciu postępowania. Podkreśla się w nim w istocie, że uruchomienie nowych maszyn dostarczonych skarżącej przez wskazaną spółkę napotkało pewne trudności mające wpływ na koszty wytwarzania folii aluminiowej. Pismo to nie przedstawia zatem rzeczywistej mocy dowodowej w zakresie wykazania rzekomej złej jakości produkcji skarżącej.

165    W rezultacie, po trzecie, jedyny dowód rzeczywiście wykazujący złą jakość partii produktów skarżącej stanowi sporządzone przez spółkę LENZING pismo w sprawie reklamacji, za pomocą którego to pisma zakończono dostawy na rzecz tej spółki od skarżącej. Niemniej reklamacja ta dotyczy względnie niewielkiej kwoty (3176 EUR), której nie można w sposób rozsądny uznać za reprezentatywną dla całości lub dla dużej próbki produkcji skarżącej.

166    W świetle wszystkich tych informacji należy uznać, że skarżąca nie była w stanie wykazać oczywiście błędnego charakteru zastosowania art. 3 ust. 4 lit. b) rozporządzenia podstawowego do jej przywozu.

167    Należy zatem oddalić zastrzeżenie trzecie, a w konsekwencji zarzut trzeci w całości.

 W przedmiocie zarzutu czwartego, dotyczącego tego, że przy odrzuceniu złożonej przez skarżącą oferty zobowiązania doszło do naruszenia zasady równego traktowania i popełniono oczywisty błąd w ocenie

168    Skarżąca uważa, że przy odrzuceniu jej oferty zobowiązania doszło do naruszenia zasady równego traktowania oraz oparto się na oczywiście błędnym rozumowaniu.

169    Rada, popierana przez Komisję, wnosi o oddalenie rozpatrywanego zarzutu.

170    Zgodnie z art. 8 ust. 1 rozporządzenia podstawowego: „[p]od warunkiem tymczasowego potwierdzenia dumpingu i szkody, Komisja może przyjąć złożoną przez eksportera ofertę zadowalającego, dobrowolnego zobowiązania do rewizji cen lub zaprzestania wywozu na dany obszar po cenach dumpingowych, jeżeli po przeprowadzeniu konkretnych konsultacji w komitecie doradczym Komisja uzna, że szkodliwe efekty dumpingu zostaną usunięte”.

171    Zgodnie z art. 8 ust. 3 tego rozporządzenia „[o]ferowane zobowiązania nie muszą zostać zaakceptowane, jeżeli ich przyjęcie byłoby niepraktyczne, np. gdy liczba rzeczywistych lub potencjalnych eksporterów jest zbyt duża lub ze względu na inne przyczyny, w tym wynikające z założeń polityki ogólnej[;] [z]ainteresowany eksporter może zostać poinformowany o powodach odrzucenia oferowanego przez niego zobowiązania i może być przyznane mu prawo do wyrażenia opinii w tej sprawie[;] [p]owody odrzucenia wyszczególnia się w ostatecznej decyzji”.

172    Motywy 113–115 zaskarżonego rozporządzenia mają następujące brzmienie:

„(113) W trakcie dochodzenia jedyny współpracujący producent eksportujący z Armenii oraz jedyny współpracujący producent eksportujący z Brazylii zaoferowali zobowiązania cenowe zgodnie z art. 8 ust. 1 rozporządzenia podstawowego.

(114) Obie te propozycje zostały przeanalizowane. Zobowiązanie złożone przez eksportera z Brazylii usuwa wyrządzający szkodę wpływ dumpingu oraz ogranicza w wystarczającym stopniu ryzyko obejścia środków. W odniesieniu do propozycji producenta eksportującego z Armenii, biorąc pod uwagę złożoną strukturę grupy przedsiębiorstw, w której skład wchodzi producent, i jej skomplikowany system kanałów sprzedaży, istnieje duże ryzyko wzajemnych rekompensat połączonych ze sprzedażą tego samego produktu do tych samych odbiorców, lecz z innego źródła, jak również sprzedaży innych produktów do tych samych odbiorców pochodzących od innych przedsiębiorstw w ramach tej samej grupy. Eksporter z Armenii złożył znacząco zmienione zobowiązanie po upływie terminu określonego w art. 8 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Należy odnotować, że oprócz faktu, iż zmieniona propozycja została złożona po terminie, nie może być ona zaakceptowana z następujących powodów: chociaż przedsiębiorstwo zaproponowało, iż będzie dokonywać sprzedaży jedynie bezpośrednio do pierwszego niezależnego odbiorcy w [Unii], tj. z pominięciem w kanałach sprzedaży dwóch powiązanych przedsiębiorstw, dochodzenie wykazało, że przedsiębiorstwo sprzedawało inne produkty tym samym odbiorcom w [Unii]. Poza tym przedsiębiorstwo zapowiedziało, że zamierza produkować i sprzedawać do [Unii] nowy rodzaj produktu, tj. ACF. Jako że istnieje prawdopodobieństwo, iż ten nowy rodzaj produktu mógłby być sprzedawany tym samym odbiorcom w [Unii], nawet zmieniona propozycja nie wyklucza w odpowiednim stopniu ryzyka wzajemnych rekompensat.

(115) Decyzją 2009/736 […] Komisja zaakceptowała zobowiązanie złożone przez [CBA]. Rada uznaje, że złożone zobowiązanie usuwa wyrządzający szkodę wpływ dumpingu oraz ogranicza w wystarczającym stopniu ryzyko obejścia środków. Odrzuca się propozycję zobowiązania złożoną przez Rusal Armenal w oparciu o argumenty przedstawione w motywie 114 oraz w związku z problemami zidentyfikowanymi w dokumentacji księgowej, o których mowa w motywach 21 i 22”.

173    W ramach tego zarzutu skarżąca kwestionuje zgodność z prawem tego, co uważa ona za cztery powody odrzucenia jej oferty zobowiązania, a mianowicie rzekome przedstawienie przez nią oferty zobowiązania po upływie terminu, uznanie wspomnianej oferty za „znacząco zmienioną”, „duże ryzyko wzajemnych rekompensat”, które wywołałoby przyjęcie oferty, oraz braki wpływające na jej rachunkowość.

174    Należy jednak stwierdzić, że treść motywów 114 i 115 zaskarżonego rozporządzenia wskazuje na istnienie jedynie dwóch powodów odmowy złożonej przez skarżącą oferty zobowiązania, czyli, po pierwsze, stwierdzenie, że zmieniona wersja oferty nie ogranicza w wystarczający sposób dużego ryzyka „wzajemnych rekompensat połączonych ze sprzedażą tego samego produktu do tych samych odbiorców, lecz z innego źródła, jak również sprzedaży innych produktów do tych samych odbiorców pochodzących od innych przedsiębiorstw w ramach tej samej grupy” (motyw 114), a po drugie, braki w dokumentacji księgowej skarżącej (motyw 115). Z motywu 114 zaskarżonego rozporządzenia nie wynika bowiem, że dwa pozostałe elementy zidentyfikowane przez skarżącą stanowią powody, dla których Rada odrzuciła wspomnianą ofertę.

175    W odniesieniu do zgodności z prawem zawartego w motywie 115 zaskarżonego rozporządzenia powodu opartego na brakach w dokumentacji księgowej skarżącej należy zauważyć, iż powód ów został bardziej szczegółowo wyjaśniony skarżącej przez Komisję w piśmie z dnia 7 sierpnia 2009 r., w którym wskazano w istocie, że kontrola wypełnienia zobowiązania wymaga możliwości weryfikacji dokumentacji księgowej skarżącej oraz że braki w prowadzeniu rachunkowości skarżącej zaobserwowane przy okazji badania jej wniosku MET podważają możliwość takiej weryfikacji.

176    Jak Sąd już zauważył, z art. 8 ust. 3 rozporządzenia podstawowego wynika, iż przy ocenie ofert zobowiązań cenowych instytucje Unii mogą uwzględniać wszelkie okoliczności faktyczne (wyrok z dnia 10 marca 2009 r., Interpipe Niko Tube i Interpipe NTRP/Rada, T‑249/06, EU:T:2009:62, pkt 224). Ponadto żaden przepis rozporządzenia podstawowego nie zobowiązuje instytucji Unii do przyjęcia propozycji zobowiązań dotyczących cen składanych przez podmioty gospodarcze objęte dochodzeniem poprzedzającym nałożenie ceł antydumpingowych. Przeciwnie, z rozporządzenia tego wynika, że o możliwości zaakceptowania tych zobowiązań decydują instytucje w ramach przysługujących im uprawnień dyskrecjonalnych (zob. wyrok z dnia 10 marca 2009 r., Interpipe Niko Tube i Interpipe NTRP/Rada, T‑249/06, EU:T:2009:62, pkt 225 i przytoczone tam orzecznictwo).

177    Wynika z tego logiczny wniosek, że Sąd może wykonywać jedynie ograniczoną kontrolę co do zasadności odrzucenia oferty zobowiązania. W tym względzie można zauważyć, iż szeroki zakres uprawnień dyskrecjonalnych, z którego korzystają instytucje, nie wynika jedynie ze złożoności okoliczności gospodarczych, politycznych i prawnych wynikających ze środków ochrony handlowej. Jest on również konsekwencją decyzji prawodawcy o pozostawieniu instytucjom wolności decyzyjnej w zakresie przyjęcia bądź nieprzyjmowania oferty zobowiązania.

178    W pierwszej kolejności należy zauważyć, że konieczność zapewnienia odpowiedniej kontroli zobowiązań jest kwestią, którą instytucje mogły skutecznie wziąć pod uwagę przy badaniu oferty zobowiązania skarżącej.

179    W konsekwencji, w drugiej kolejności, należy zbadać, czy – w zakresie, w jakim przyjęto, że zauważone braki w dokumentacji księgowej skarżącej mogły podać w wątpliwość monitorowanie realizacji zobowiązania skarżącej – zaskarżone rozporządzenie jest dotknięte oczywistym błędem w ocenie.

180    Jak już zauważono w pkt 89 powyżej, z motywu 22 zaskarżonego rozporządzenia, do którego odsyła motyw 115 tego rozporządzenia, wynika, że instytucje posiadały jedynie sprawozdania z audytu za lata 2006 i 2007, wskazujące braki odnoszące się do trzech elementów: inwentaryzacji zapasów na dzień 31 grudnia 2006 r., kosztów sprzedaży i strat netto za lata 2006 i 2007.

181    Po pierwsze, trzeba stwierdzić, że braki takie – poza ich wpływem na obliczenie normalnej wartości produktów skarżącej – mogą rodzić uzasadnione wątpliwości co do wiarygodności dokumentacji księgowej skarżącej.

182    Wniosku tego nie osłabia podnoszona przez skarżącą okoliczność, iż przyznano jej indywidualne traktowanie, jako że art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego nie przewiduje żadnej przesłanki dotyczącej dokumentacji księgowej zainteresowanego przedsiębiorstwa. Okoliczność taka jest więc pozbawiona znaczenia.

183    Po drugie, Rada słusznie zauważa w pismach, że ryzyko wzajemnej rekompensaty, któremu zobowiązanie skarżącej miało zaradzić, uczyniło monitorowanie przez Komisję rejestrów księgowych oraz rejestrów dotyczących zakupów, produkcji i zapasów skarżącej jeszcze istotniejszym. W wypadku gdyby przedstawiona przez skarżącą propozycja zobowiązania została przyjęta, do Komisji należałoby upewnienie się, że skarżąca, bezpośrednio lub za pośrednictwem spółki z grupy, do której skarżąca należy, nie sprzedaje jednemu ze swoich klientów Unii innego produktu, obniżając jego cenę, co mogłoby doprowadzić do zniwelowania bądź ograniczenia skutku podwyższenia ceny produktu skarżącej wynikającego z jej zobowiązania. Należy stwierdzić, że możliwość zapewnienia takiej weryfikacji jest zależna od wiarygodności dokumentacji księgowej skarżącej.

184    W świetle powyższych rozważań motyw 115 zaskarżonego rozporządzenia nie wydaje się dotknięty żadnym oczywistym błędem w ocenie. Ze względu na to, że motyw ten może uzasadnić w sposób wystarczający pod względem prawnym odmowę przyjęcia przez instytucje oferty zobowiązania skarżącej, nie ma potrzeby analizować krytyki podniesionej przeciwko motywowi 114 tego rozporządzenia.

185    W konsekwencji zarzut czwarty należy oddalić.

 W przedmiocie zarzutu piątego, opartego na naruszeniu zasady dobrej administracji

186    W ramach zarzutu piątego skarżąca odnosi się do artykułu, który pojawił się w The Sunday Times w Zjednoczonym Królestwie w dniu 12 października 2008 r., podkreślającego istnienie, po pierwsze, kontaktów społecznych pomiędzy właścicielem skarżącej, D., a byłym członkiem Komisji odpowiedzialnym za Dyrekcję Generalną (DG) ds. Handlu oraz, po drugie, prowadzonego przeciwko skarżącej dochodzenia antydumpingowego. Uważa ona zasadniczo, że z owego artykułu, jak również z kolejnych artykułów wynikają zarzuty dotyczące faworyzowania, powtórzone w pytaniu parlamentarnym. Podnosi także, iż w piśmie z dnia 16 października 2008 r., podanym do wiadomości publicznej w dniu 19 października 2008 r., dyrektor generalny DG ds. Handlu wskazał, że gdyby w stosunku do skarżącej wykazano dumping, prawdopodobnie zostałoby pobrane cło, oraz że „daleka od bycia traktowaną w sposób uprzywilejowany”, skarżąca mogłaby ostatecznie zostać zobowiązana do zapłaty należności celnych wywozowych.

187    Zasadniczo skarżąca zarzuca Komisji, że ta oparła się publicznie na toczącym się przeciwko skarżącej postępowaniu w celu obronienia się przed zarzutami o faworyzowanie. Skarżąca uważa również, iż możliwe jest, że pismo z dnia 16 października 2008 r. zostało zrozumiane przez pracowników Komisji jako zachęta do prowadzenia dochodzenia w taki sposób, aby uzyskać wynik niekorzystny dla skarżącej, w celu wykazania niezależności Komisji. Zdaniem skarżącej stanowi to naruszenie zasady „dobrej administracji”, mogące doprowadzić do stwierdzenia nieważności zaskarżonego rozporządzenia.

188    Rada, popierana przez Komisję, wnosi o oddalenie rozpatrywanego zarzutu.

189    Z utrwalonego orzecznictwa wynika, że Komisja i Rada są zobowiązane do poszanowania praw podstawowych Unii w toku postępowania administracyjnego w sprawie ochrony przed przywozem stanowiącym dumping ze strony państw nienależących do Unii, w tym prawa do dobrej administracji, ustanowionego w art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej [zob. wyrok z dnia 12 grudnia 2014 r., Crown Equipment (Suzhou) i Crown Gabelstapler/Rada, T‑643/11, EU:T:2014:1076, pkt 45 i przytoczone tam orzecznictwo]. Zgodnie z orzecznictwem dotyczącym zasady dobrej administracji, w sytuacji gdy instytucjom Unii przysługują uprawnienia dyskrecjonalne, poszanowanie gwarancji przyznanych przez porządek prawny Unii w postępowaniach administracyjnych nabiera tym bardziej podstawowego znaczenia. Wśród tych gwarancji znajduje się w szczególności obowiązek starannego i bezstronnego zbadania wszystkich istotnych okoliczności sprawy przez właściwą instytucję (wyroki: z dnia 21 listopada 1991 r., Technische Universität München, C‑269/90, EU:C:1991:438, pkt 14; z dnia 10 października 2012 r., Ningbo Yonghong Fasteners/Rada, T‑150/09, niepublikowany, EU:T:2012:529, pkt 77).

190    W niniejszej sprawie należy stwierdzić, że Komisja jedynie przywołała informacje o charakterze publicznym bez naruszania spoczywającego na niej obowiązku bezstronności.

191    W pierwszej kolejności, w zakresie, w jakim skarżąca uważa, że informacje wskazane w artykule The Sunday Times pochodzą od Komisji, należy najpierw zauważyć, że istnienie dochodzenia prowadzonego w przedmiocie przywozu niektórych folii aluminiowych pochodzących z Armenii ma charakter publiczny, dlatego wspomniany artykuł pojawił się po opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej zawiadomienia o wszczęciu postępowania w dniu 12 lipca 2008 r. Ponadto, w odniesieniu do okoliczności, że D. jest właścicielem spółki, wobec której toczy się wspomniane dochodzenie, wystarczy wskazać, że informacja ta mogła z łatwością zostać wywnioskowana z powszechnie znanych informacji. Można bowiem zasadnie uznać, że zarówno okoliczność, iż skarżąca jest jedynym producentem aluminium w Armenii, jak i fakt, że D. jest jej właścicielem, stanowią informacje publiczne.

192    W drugiej kolejności, w odniesieniu do treści pisma z dnia 16 października 2008 r., należy stwierdzić, że pismo to ogranicza się do zwrócenia uwagi na logikę rozporządzenia podstawowego, zgodnie z którą na przywóz dokonywany po cenach dumpingowych i wyrządzający szkodę przemysłowi Unii mogą być nakładane cła antydumpingowe.

193    Nie można zatem uznać, że doszło do jakiegokolwiek naruszenia zasady dobrej administracji.

194    W świetle powyższych uwag należy oddalić zarzut piąty i w rezultacie – skargę w całości.

 W przedmiocie kosztów

195    Zgodnie z art. 219 regulaminu postępowania Sąd, w orzeczeniach wydanych po uchyleniu jego orzeczenia i w przypadku spraw przekazanych do ponownego rozpoznania, orzeka o kosztach postępowania przed nim oraz postępowania odwoławczego przed Trybunałem. W zakresie, w jakim w wyroku w sprawie odwołania Trybunał orzekł, że rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie, również do Sądu należy orzeczenie w niniejszym wyroku w przedmiocie kosztów związanych z postępowaniem odwoławczym.

196    Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ skarżąca przegrała sprawę, należy, zgodnie z żądaniami Rady, obciążyć ją jej własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez Radę.

197    W myśl art. 138 § 1 regulaminu postępowania instytucje interweniujące pokrywają własne koszty. Parlament i Komisja ponoszą zatem własne koszty.

Z powyższych względów

SĄD (czwarta izba w składzie powiększonym)

orzeka, co następuje:

1)      Skarga zostaje oddalona.

2)      Rusal Armenal ZAO pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Radę Unii Europejskiej w postępowaniach przed Sądem i Trybunałem.

3)      Parlament Europejski i Komisja Europejska pokrywają własne koszty.

Prek Labucka Schwarcz

Tomljenović       Kreuschitz

Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 25 stycznia 2017 r.

Podpisy

* Język postępowania: angielski.