Sprawa T‑512/09 RENV

Rusal Armenal ZAO

przeciwko

Radzie Unii Europejskiej

Dumping – Przywóz niektórych rodzajów folii aluminiowej pochodzących z Armenii, Brazylii i Chin – Ostateczne cło antydumpingowe – Status przedsiębiorstwa działającego w warunkach gospodarki rynkowej – Artykuł 2 ust. 7 lit. b) i art. 2 ust. 7 lit. c) tiret drugie rozporządzenia (WE) nr 384/96 – Kumulatywna ocena przywozów będących przedmiotem dochodzeń antydumpingowych – Artykuł 3 ust. 4 lit. a) i b) rozporządzenia nr 384/96 – Oferta zobowiązania – Artykuł 8 ust. 3 rozporządzenia nr 384/96

Streszczenie – wyrok Sądu (czwarta izba w składzie powiększonym) z dnia 25 stycznia 2017 r.

1.      Prawo Unii Europejskiej – Wykładnia – Metody – Wykładnia literalna, systemowa i celowościowa

2.      Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Marża dumpingu – Ustalenie wartości normalnej – Przywóz z krajów nieposiadających gospodarki rynkowej – Przyznanie statusu przedsiębiorstwa działającego w warunkach gospodarki rynkowej – Warunki – Posiadanie jednego przejrzystego zestawu podstawowej dokumentacji księgowej niezależnie kontrolowanej zgodnie z międzynarodowymi standardami rachunkowości i stosowanej do wszystkich celów – Ścisła wykładnia – Brak wpływu członkostwa danego państwa trzeciego w WTO

[rozporządzenie Rady nr 384/96, art. 2 ust. 7 lit. c) tiret drugie]

3.      Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Marża dumpingu – Ustalenie wartości normalnej – Przywóz z krajów nieposiadających gospodarki rynkowej – Przyznanie statusu przedsiębiorstwa działającego w warunkach gospodarki rynkowej – Warunki – Ciężar dowodu spoczywający na producentach – Ocena dowodów przez instytucje – Kontrola sądowa – Granice

[rozporządzenie Rady nr 384/96, art. 2 ust. 7 lit. c)]

4.      Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Szkoda – Kumulatywna ocena skutków przywozów będących przedmiotem dochodzeń antydumpingowych – Przesłanki – Znaczny charakter przywozu z poszczególnych krajów – Uwzględnienie progu w wysokości 1% wskazanego w art. 5 ust. 7 rozporządzenia podstawowego nr 384/96 – Dopuszczalność

[rozporządzenie Rady nr 384/96, art. 3 ust. 4 lit. a), art. 5 ust. 7]

5.      Prawo Unii Europejskiej – Zasady – Równość traktowania – Obowiązek przestrzegania zasady legalności – Niemożność powołania się na niezgodne z prawem działanie dokonane na rzecz innej osoby

6.      Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Szkoda – Kumulatywna ocena skutków przywozów będących przedmiotem dochodzeń antydumpingowych – Przesłanki – Znaczny charakter przywozu z poszczególnych krajów – Okres, który należy uwzględnić

[rozporządzenie Rady nr 384/96, art. 3 ust. 2, art. 4 ust. 1 lit. a), art. 6 ust. 1]

7.      Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Dochodzenie – Uwzględnienie informacji dotyczących okresu po przeprowadzeniu dochodzenia – Zakaz – Wyjątek

(rozporządzenie Rady nr 384/96, art. 6 ust. 1)

8.      Akty instytucji – Uzasadnienie – Obowiązek – Zakres – Rozporządzenie nakładające cła antydumpingowe

(art. 296 TFUE; rozporządzenie Rady nr 925/2009)

9.      Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Szkoda – Kumulatywna ocena skutków przywozów będących przedmiotem dochodzeń antydumpingowych – Przesłanki – Właściwy charakter łącznej oceny w świetle warunków konkurencji – Ocena warunków konkurencji – Uwzględnienie kryteriów mających znaczenie dla określenia produktu podobnego – Dopuszczalność

[rozporządzenie Rady nr 384/96, art. 1 ust. 4, art. 3 ust. 4 lit. b)]

10.    Postępowanie sądowe – Dowód – Dowód z dokumentów – Moc dowodowa – Ocena przez sąd Unii – Kryteria

11.    Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Propozycje zobowiązań dotyczących cen – Przyjęcie – Uprawnienia dyskrecjonalne instytucji – Uwzględnienie konieczności zapewnienia odpowiedniej kontroli zobowiązań –Dopuszczalność – Kontrola sądowa – Granice

(rozporządzenie Rady nr 384/96, art. 8 ust. 3)

12.    Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Procedura antydumpingowa – Prawo do dobrej administracji – Zakres

(Karta praw podstawowych Unii Europejskiej, art. 41; rozporządzenie Rady nr 384/96)

1.      Zobacz tekst orzeczenia.

(zob. pkt 56)

2.      Ze względu na to, że art. 2 ust. 7 lit. c) podstawowego rozporządzenia antydumpingowego nr 384/96 w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej określa przesłanki, które należy spełnić w celu zastosowania wyjątku, przewidzianego w art. 2 ust. 7 lit. b) tego rozporządzenia, wspomniane przesłanki należy interpretować w sposób ścisły.

Dokonane przez sąd Unii podkreślenie zarówno szczególnego charakteru podejścia Unii, jak i braku odpowiadającego przepisu w porozumieniu o stosowaniu artykułu VI Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu z 1994 r. (GATT) pozbawia znaczenia okoliczność, że dane państwo trzecie jest członkiem Światowej Organizacji Handlu (WTO) w odniesieniu do wykładni przesłanek przewidzianych w art. 2 ust. 7 lit. c) podstawowego rozporządzenia antydumpingowego.

W świetle celu przesłanek zawartych w art. 2 ust. 7 lit. c) tego rozporządzenia, odesłanie w tiret drugim tego przepisu do posiadania „jed[nego] pełn[ego] zestaw[u] podstawowej dokumentacji księgowej, która jest niezależnie kontrolowana zgodnie z międzynarodowymi standardami [rachunkowości] oraz jest stosowana [do wszystkich celów]”, nie może być rozumiane inaczej niż jako zmierzające do umożliwienia instytucjom upewnienia się co do prawidłowości dokumentacji księgowej danego przedsiębiorstwa.

Strona skarżąca błędnie zatem utrzymuje, że przesłanka taka może zostać spełniona w oparciu o samo przeprowadzenie procedury audytu zgodnie z międzynarodowymi standardami rewizji finansowej, niezależnie od wniosków, które zostały przedstawione w odniesieniu do zgodności sprawozdań danego przedsiębiorstwa z międzynarodowymi standardami rachunkowości.

Ponadto dokonanie porównania w ramach tego samego kraju, przewidziane w art. 2 ust. 5 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego jest możliwe jedynie względem przedsiębiorstwa objętego gospodarką rynkową, a niemożliwe względem wnioskującego o status przedsiębiorstwa działającego w warunkach gospodarki rynkowej (MET), który z definicji działa w kraju pozbawionym takiej gospodarki. W wypadku wątpliwości co do rzeczywistego charakteru kosztów wnioskującego o MET wniosek ów należy zatem odrzucić, a wartość normalną produktu należy ustalić na podstawie porównania z państwem trzecim o gospodarce rynkowej, zgodnie z art. 2 ust. 7 lit. a) podstawowego rozporządzenia antydumpingowego.

(zob. pkt 57, 61, 63–65, 72)

3.      Zobacz tekst orzeczenia.

(zob. pkt 79–82)

4.      Artykuł 3 ust. 4 lit. a) podstawowego rozporządzenia antydumpingowego nr 384/96 w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej jest interpretowany w taki sposób, że pozwala on na uwzględnienie przywozu pochodzącego z pewnego państwa, w ramach kumulacji, wyłącznie w zakresie, w jakim jest dokonywany przez producenta eksportującego, co do którego stwierdzono, że dopuszcza się dumpingu. Wynika stąd, że celem tego przepisu jest uniknięcie dokonywania kumulatywnej oceny skutków przywozu poprzez włączenie kraju, z którego przywóz od danego producenta eksportującego nie jest źródłem dumpingu, dlatego że margines dumpingu jest mniejszy od poziomu de minimis lub też dlatego że wielkości przywozu są nieznaczne.

Artykuł 5 ust. 7 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego, w zakresie, w jakim stanowi, że „[n]ie wszczyna się postępowania przeciwko krajom, których przywóz stanowi mniej niż 1% rynku, chyba że kraje te łącznie zapewniają 3% lub więcej konsumpcji Wspólnoty”, ma szczególnie na celu wyjaśnić okoliczności, w których udział przywozu w konsumpcji w Unii jest zbyt niski, aby przywóz ten mógł zostać uznany za źródło dumpingu.

Istnieje zatem komplementarny związek pomiędzy tymi dwoma przepisami, w wyniku czego Rada nie dopuszcza się naruszenia prawa, uwzględniając wskazany w art. 5 ust. 7 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego próg w wysokości 1% w celu dokonania wykładni przesłanki dotyczącej znacznego charakteru przywozu zawartej w art. 3 ust. 4 lit. a) tego rozporządzenia.

(zob. pkt 103–105)

5.      Poszanowanie zasady równego traktowania musi iść w parze z poszanowaniem zasady legalności, co oznacza, że nikt nie może powoływać na swoją korzyść bezprawności popełnionej na rzecz innej strony.

(zob. pkt 110)

6.      Dochodzenie antydumpingowe należy prowadzić na podstawie informacji na tyle aktualnych, na ile to możliwe, po to, aby określić cła antydumpingowe odpowiednie w celu ochrony przemysłu Unii przed praktykami dumpingowymi. Rada może ustalić szkodę poniesioną przez przemysł Unii w okresie dłuższym niż objęty dochodzeniem dotyczącym przypadków praktyk dumpingowych za pomocą analizy tendencji mających znaczenie dla oceny szkody w badanym okresie.

Ustalając znaczny charakter przywozu dokonanego przez producenta eksportującego w rozumieniu art. 4 ust. 1 lit. a) podstawowego rozporządzenia antydumpingowego nr 384/96 w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej na podstawie danych odnoszących się jedynie do okresu objętego dochodzeniem, a nie do badanego okresu, Rada nie popełniła oczywistego błędu w ocenie, ponieważ uwzględnienie omawianego okresu doprowadziłoby do przedstawienia zniekształconego obrazu rzeczywistej wielkości eksportu w Unii, jako że wówczas uwzględniony zostałby okres zamknięcia fabryki producenta eksportującego, co nie może być uznane za odzwierciedlające jego rzeczywisty poziom produkcji i eksportu.

Nieuwzględnienie okresu, który nie odzwierciedla normalnej działalności producenta eksportującego, wpisuje się w koncepcję zbierania danych zarówno aktualnych, jak i możliwych, i w rezultacie jest zgodne z logiką obiektywnej oceny, do której odnosi się art. 3 ust. 2 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego.

(zob. pkt 119, 120, 122–124)

7.      Okres dochodzenia i zakaz uwzględniania okoliczności, które wystąpiły po tym okresie, mają na celu zapewnienie, by na okoliczności, na których opiera się ustalenie dumpingu i szkody, nie miało wpływu zachowanie zainteresowanych producentów mające miejsce po wszczęciu postępowania antydumpingowego, a zatem by nałożone na zakończenie postępowania cła ostateczne pozwalały na skuteczne wyrównanie szkody wyrządzonej dumpingiem.

Ponadto, posługując się określeniem „zwykle”, art. 6 ust. 1 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego nr 384/96 w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej dopuszcza wyjątki od zakazu uwzględniania informacji dotyczących okresu następującego po okresie objętym dochodzeniem. Co się tyczy okoliczności przemawiających na korzyść przedsiębiorstw objętych dochodzeniem, to od instytucji Unii nie można wymagać uwzględnienia okoliczności dotyczących okresu następującego po okresie objętym dochodzeniem, o ile okoliczności te nie stanowią nowych faktów, w wyniku których planowane wprowadzenie ceł antydumpingowych byłoby oczywiście niewłaściwe. Jeśli natomiast okoliczności dotyczące okresu następującego po okresie objętym dochodzeniem uzasadniają – poprzez fakt, że odzwierciedlają aktualne zachowanie danych przedsiębiorstw – nałożenie lub podwyższenie ceł antydumpingowych, to instytucje są uprawnione, a nawet zobowiązane do uwzględnienia tych okoliczności.

(zob. pkt 129, 130)

8.      Zobacz tekst orzeczenia.

(zob. pkt 139–143)

9.      W ramach wykładni art. 3 ust. 4 lit. b) podstawowego rozporządzenia antydumpingowego nr 384/96 w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej, odwołanie się do odpowiedniego charakteru oceny kumulacyjnej „skutków przywozu […] w świetle warunków konkurencji między produktami przywożonymi” należy rozumieć jako mające na celu uniknięcie kumulowania skutków przywozu produktów, które nie są ze sobą w sytuacji konkurencyjnej w wystarczający sposób, aby powodować te same szkody poniesione przez przemysł Unii. Podobnie, wzmiankę o odpowiednim charakterze oceny kumulacyjnej „warunków konkurencji między produktami przywożonymi oraz warunków konkurencji między produktami przywożonymi a wspólnotowym produktem podobnym” należy rozumieć jako mającą na celu uniknięcie, aby przywóz niewystarczająco konkurencyjny w stosunku do produktów przemysłu Unii, a zatem takich, które nie mogą powodować szkody dla tego przemysłu, był przedmiotem oceny dokonywanej w sposób kumulacyjny z innymi przywozami.

W konsekwencji Rada nie narusza prawa, stosując kryteria równoważne z tymi mającymi znaczenie dla określenia produktu podobnego na podstawie art. 1 ust. 4 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego, ponieważ kryteria te mają co do zasady zapewnić istnienie wystarczającej konkurencji pomiędzy rozpatrywanym produktem a produktem podobnym.

(zob. pkt 149, 150)

10.    Zobacz tekst orzeczenia.

(zob. pkt 162)

11.    Z art. 8 ust. 3 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego nr 384/96 w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej wynika, iż przy ocenie ofert zobowiązań cenowych instytucje Unii mogą uwzględniać wszelkie okoliczności faktyczne. Ponadto żaden przepis podstawowego rozporządzenia antydumpingowego nie zobowiązuje instytucji Unii do przyjęcia propozycji zobowiązań dotyczących cen składanych przez podmioty gospodarcze objęte dochodzeniem poprzedzającym nałożenie ceł antydumpingowych. Przeciwnie, z rozporządzenia tego wynika, że o możliwości zaakceptowania tych zobowiązań decydują instytucje w ramach przysługujących im uprawnień dyskrecjonalnych.

Wynika z tego logiczny wniosek, że Sąd może wykonywać jedynie ograniczoną kontrolę co do zasadności odrzucenia oferty zobowiązania. W tym względzie można zauważyć, iż szeroki zakres uprawnień dyskrecjonalnych, z którego korzystają instytucje, nie wynika jedynie ze złożoności okoliczności gospodarczych, politycznych i prawnych wynikających ze środków ochrony handlowej. Jest on również konsekwencją decyzji prawodawcy o pozostawieniu instytucjom wolności decyzyjnej w zakresie przyjęcia bądź nieprzyjmowania oferty zobowiązania.

Konieczność zapewnienia odpowiedniej kontroli zobowiązań jest kwestią, którą instytucje mogą skutecznie wziąć pod uwagę przy badaniu oferty zobowiązania.

(zob. pkt 176–178)

12.    Zobacz tekst orzeczenia.

(zob. pkt 189–193)