POSTANOWIENIE SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI (druga izba)
z dnia 14 maja 2008 r.(*)
Skarga o stwierdzenie nieważności – Skarga o odszkodowanie – Zamówienia publiczne na usługi – Wspólnotowe postępowanie przetargowe – Odrzucenie oferty – Decyzja o unieważnieniu postępowania przetargowego – Skarga oczywiście pozbawiona podstawy prawnej – Umorzenie postępowania
W sprawach połączonych T‑383/06 i T‑71/07
Icuna.Com SCRL, z siedzibą w Braine‑le‑Château (Belgia), reprezentowana przez adwokatów J. Windeya oraz P. de Bandt,
strona skarżąca,
przeciwko
Parlamentowi Europejskiemu, reprezentowanemu przez O. Caisou‑Rousseau oraz M. Ecker, działających w charakterze pełnomocników,
strona pozwana,
mających za przedmiot: w sprawie T‑383/06, po pierwsze, wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji Parlamentu Europejskiego z dnia 1 grudnia 2006 r. odrzucającej ofertę skarżącej w ramach postępowania przetargowego EP/DGINFO/WEBTV/2006/0003, część 2 (treść programu), dotyczącego stworzenia i wdrożenia kanału telewizji internetowej Parlamentu Europejskiego, a po drugie żądanie odszkodowania w celu naprawienia szkód, jakie miałaby ponieść skarżąca w następstwie wydania decyzji z dnia 1 grudnia 2006 r. oraz w sprawie T‑71/07, po pierwsze, wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji Parlamentu Europejskiego z dnia 31 stycznia 2007 r. w sprawie unieważnienia postępowania przetargowego EP/DGINFO/WEBTV/2006/0003 dotyczącego stworzenia i wdrożenia kanału telewizji internetowej Parlamentu Europejskiego w zakresie części 2 (treść programu), a po drugie żądanie odszkodowania w celu naprawienia szkód, jakie miałaby ponieść skarżąca w następstwie wydania decyzji z dnia 31 stycznia 2007 r.,
SĄD PIERWSZEJ INSTANCJI WSPÓLNOT EUROPEJSKICH (druga izba),
w składzie: I. Pelikánová (sprawozdawca), prezes, K. Jürimäe i S. Soldevila Fragoso, sędziowie,
sekretarz: E. Coulon,
wydaje następujące
Postanowienie
Ramy prawne
1 Zgodnie z art. 100 rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich (Dz.U. L 248, s. 1, zwanego dalej „rozporządzeniem finansowym”):
„1. Intendent decyduje o tym, komu ma być przyznane zamówienie, zgodnie z kryteriami oceny i przyznania zamówienia określonymi z wyprzedzeniem w dokumentach odnoszących się do składania ofert i w zasadach udzielania zamówienia.
2. Zamawiający powiadamia wszystkich kandydatów lub oferentów, których wnioski lub oferty zostały odrzucone, o podstawach podjęcia decyzji, a także wszystkich oferentów, których oferty zostały dopuszczone i którzy zwrócili się z prośbą na piśmie, o ogólnych danych oraz zaletach oferty, która wygrała przetarg, oraz nazwisku oferenta, któremu udzielono zamówienia.
[…]”.
2 Artykuł 101 rozporządzenia finansowego przewiduje:
„Zamawiający przed podpisaniem umowy może zrezygnować z zamówienia lub unieważnić procedurę udzielenia zamówienia, przy czym oferenci lub kandydaci nie są uprawnieni do wystąpienia o odszkodowanie.
Decyzja musi być uzasadniona i przedłożona kandydatom lub oferentom”.
3 Zgodnie z art. 149 ust. 1 i 3 rozporządzenia Komisji (WE, Euratom) nr 2342/2002 z dnia 23 grudnia 2002 r. ustanawiającego szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia finansowego [(Dz.U. L 357, s. 1), zwanego dalej „rozporządzeniem wykonawczym”, zmienionym rozporządzeniem Komisji (WE, Euratom) nr 1261/2005 z dnia 20 lipca 2005 r. (Dz.U. L 201, s. 3)]:
„1. Instytucje zamawiające, najszybciej jak to możliwe, informują kandydatów i oferentów o podjętych decyzjach dotyczących udzielenia zamówień […], włączając powody, ze względu na które zdecydowały one o nieudzieleniu zamówienia […] będąc[ego] przedmiotem przetargu konkurencyjnego lub też o ponowieniu procedury.
[…]
3. W przypadku zamówień udzielanych przez instytucje wspólnotowe na własny rachunek na mocy art. 105 rozporządzenia finansowego instytucje zamawiające informują wszystkich odrzuconych kandydatów lub oferentów […], że ich oferty lub wnioski nie zostały przyjęte, precyzując w każdym przypadku przyczyny odrzucenia oferty lub wniosku.
Instytucje zamawiające informują wybranego kandydata lub oferenta o decyzji o przyznaniu, w tym samym czasie, co informują odrzuconych kandydatów lub oferentów, że ich wnioski nie zostały przyjęte, i zaznaczają, że przekazana decyzja nie stanowi zobowiązania dla właściwej instytucji zamawiającej.
[…]”.
Okoliczności faktyczne leżące u podstaw sporu
4 W dniu 6 maja 2006 r. Parlament Europejski opublikował w Suplemencie do Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej (Dz.U. S 87) ogłoszenie o zamówieniu dotyczącym kanału telewizji internetowej Parlamentu Europejskiego. Przetarg ten oznaczony numerem EP/DGINFO/WEBTV/2006/0003, składał się z dwóch części obejmujących odpowiednio architekturę i projekt (część 1) oraz treść programu (część 2).
5 Pismem z dnia 14 lipca 2006 r. skarżąca, Icuna.Com SCRL, odpowiedziała na zaproszenie do składania ofert w zakresie części 2, „treść programu”, razem ze spółką Parallèles productions, z którą zamierzała utworzyć konsorcjum.
6 Pismem z dnia 7 sierpnia 2006 r. Parlament poinformował skarżącą, że udzielono jej zamówienia (zwanym dalej „decyzją z dnia 7 sierpnia 2006 r.”). W końcu sierpnia 2006 r. osoba zajmująca się tą sprawą w Parlamencie skontaktowała się ze skarżącą, aby ustalić datę spotkania w celu zawarcia umowy. Termin ten, początkowo ustalony na dzień 1 września 2006 r., był jednak kilkakrotnie przesuwany.
7 W dniach 14 oraz 18 sierpnia 2006 r. dwóch odrzuconych oferentów wystosowało do Parlamentu pisma zawierające protest. W dniu 8 września 2006 r. osoba prowadząca tę sprawę w Parlamencie pocztą elektroniczną poinformowała skarżącą o tych protestach oraz że w związku z tym dokumentacja musi zostać jeszcze raz zbadana.
8 W dniu 14 września 2006 r. dyrektor do spraw informacji w Parlamencie i intendent omawianego postępowania przetargowego poinformował skarżącą, że w wyniku dodatkowego badania dokumentacji stwierdził on wystąpienie przesłanki wskazującej na oczywisty błąd w ocenie popełniony przez komisję przetargową i że w konsekwencji postanowił uchylić decyzję z dnia 7 sierpnia 2006 r., „w duchu art. 149 ust. 3” rozporządzenia wykonawczego. Intendent postanowił również zwrócić się do nowej komisji przetargowej o ponowne zbadanie wszystkich otrzymanych ofert. Skarżąca odpowiedziała na to pismo pismem z dnia 19 września 2006 r.
9 W piśmie przesłanym pocztą elektroniczną z dnia 28 września 2006 r. Parlament zwrócił się do skarżącej o przekazanie, po pierwsze, informacji z rejestru karnego, a po drugie listy referencyjnej projektów przez nią zrealizowanych w ostatnim czasie wraz z dotyczącymi ich zaświadczeniami, a także opis sprzętu technicznego, jaki miałby być użyty w celu zapewnienia wykonania usług stanowiących przedmiot zamówienia. Skarżąca spełniła to żądanie w piśmie z dnia 2 października 2006 r., w którym przekazała wymagane dokumenty.
10 W dniu 26 października 2006 r. nowa komisja przetargowa stwierdziła, że bardziej korzystna pod względem ekonomicznym jest oferta spółki Mostra i zaproponowała udzielenie zamówienia tej właśnie spółce.
11 W dniu 21 listopada 2006 r. skarżąca skierowała pismo do intendenta, w którym zaproponowała, że z uwagi na fakt, iż komisja przetargowa miała na nowo podjąć decyzję, w razie potrzeby dostarczy wyjaśnienia dotyczące swojej oferty przy okazji ewentualnego spotkania z intendentem.
12 Decyzją z dnia 1 grudnia 2006 r. Parlament odrzucił ofertę złożoną przez skarżącą (zwaną dalej „decyzją z dnia 1 grudnia 2006 r.”). Ponadto z akt sprawy wynika, że sporne zamówienie zostało udzielone spółce Mostra.
Postępowanie przed Sądem
13 Pismem zarejestrowanym w sekretariacie Sądu w dniu 19 grudnia 2006 r. (sprawa T‑383/06) skarżąca wniosła pierwszą skargę o stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 1 grudnia 2006 r. oraz zażądała odszkodowania za szkodę poniesioną z powodu wydania tej decyzji.
14 Odrębnym pismem, zarejestrowanym w sekretariacie w tym samym dniu (sprawa T‑383/06 R) skarżąca wniosła o zastosowanie środka tymczasowego w celu zawieszenia wykonania decyzji z dnia 1 grudnia 2006 r. oraz, stosownie do okoliczności, zawieszenia wykonania umowy zawartej pomiędzy Parlamentem a spółką Mostra, a także przedstawienia niektórych dokumentów.
15 W dniu 21 grudnia 2006 r. w godzinach przedpołudniowych Parlament i spółka Mostra podpisali umowę dotyczącą części 2.
16 W dniu 21 grudnia 2006 r., po południu, prezes Sądu wydał postanowienie o zawieszeniu wykonania decyzji z dnia 1 grudnia 2006 r. na podstawie art. 105 § 2 regulaminu Sądu. Nakazał również Parlamentowi na wypadek, gdyby umowa ze spółką została już zawarta, zawiesić jej wykonanie do czasu wydania ostatecznego rozstrzygnięcia (postanowienie prezesa Sądu z dnia 21 grudnia 2006 r. w sprawie T‑383/06 R Icuna.Com przeciwko Parlamentowi, niepublikowane w Zbiorze, zwane dalej „postanowieniem z dnia 21 grudnia 2006 r.”).
17 Posiedzenie Sądu w przedmiocie środka tymczasowego w sprawie T‑383/06 R odbyło się w dniu 22 stycznia 2007 r. Jak wynika z protokołu tego posiedzenia, prezes Sądu zwrócił się do Parlamentu o „rozważenie możliwości unieważnienia postępowania przetargowego będącego przedmiotem […] wniosku o zastosowanie środka tymczasowego, zgodnie z art. 101 rozporządzenia [finansowego], i wszczęcie kolejnego postępowania w sprawie udzielenia zamówienia”.
18 W odpowiedzi na pismo skierowane do sekretariatu Sądu w dniu 26 stycznia 2007 r. przez skarżącą Parlament w piśmie z dnia 31 stycznia 2007 r. przekazał kopię aneksu podpisanego w dniu 30 stycznia 2007 r. ze spółką Mostra, na podstawie którego umowa podpisana w dniu 21 grudnia 2006 r. dotycząca części 2 spornego przetargu została rozwiązana ze skutkiem od dnia i godziny, w której spółka Mostra dowiedziała się o postanowieniu zawieszającym wykonanie decyzji z dnia 1 grudnia 2006 r., tj. od dnia 21 grudnia 2006 r. godz. 17.14. Parlament poinformował również w tym samym piśmie o zamiarze „cofnięcia w późniejszym czasie decyzji o udzieleniu zamówienia”.
19 Decyzją z dnia 31 stycznia 2007 r. intendent postanowił unieważnić postępowanie, na którego podstawie spółka Mostra uzyskała zamówienie obejmujące część 2 (zwaną dalej „decyzją z dnia 31 stycznia 2007 r.”). Zalecił także możliwie jak najszybsze ogłoszenie nowego przetargu.
20 W piśmie z dnia 7 lutego 2007 r. skarżąca oświadczyła, że zamierza podtrzymać swój wniosek o zastosowanie środka tymczasowego w sprawie T‑383/06 R w odniesieniu do decyzji z dnia 1 grudnia 2006 r. ze względu na brak właściwości Parlamentu w zakresie unieważnienia postępowania przetargowego.
21 Postanowieniem z dnia 26 lutego 2007 r. w sprawie T‑383/06 R Icuna.Com przeciwko Parlamentowi, niepublikowanym w Zbiorze, prezes Sądu stwierdził, iż wniosek o zastosowanie środka tymczasowego w sprawie T‑383/06 R jest bezprzedmiotowy, ponieważ umowa zawarta pomiędzy Parlamentem a spółką Mostra została rozwiązana za obopólną zgodą stron umowy, a Parlament wyraźnie oświadczył, iż nie ma zamiaru wykonywać decyzji z dnia 1 grudnia 2006 r.
22 Pismem zarejestrowanym w sekretariacie Sądu w dniu 9 marca 2007 r. (sprawa T‑71/07) skarżąca wniosła skargę o stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 31 stycznia 2007 r. oraz zażądała odszkodowania za szkodę poniesioną z powodu wydania tej decyzji.
23 W odrębnym piśmie, zarejestrowanym w sekretariacie w tym samym dniu, skarżąca wniosła również o rozpoznanie skargi przez Sąd w trybie przyspieszonym, na podstawie art. 76a regulaminu Sądu.
24 W odrębnym piśmie, zarejestrowanym w sekretariacie w tym samym dniu (sprawa T‑71/07 R), skarżąca złożyła ponadto wniosek o zastosowanie środka tymczasowego. Po pierwsze, zażądała w nim, aby prezes Sądu, na podstawie art. 105 § 2 regulaminu Sądu, rozstrzygnął w przedmiocie wniosku przed przedstawieniem uwag przez Parlament, a po drugie, wniosła o zawieszenie wykonania decyzji z dnia 31 stycznia 2007 r.
25 W dniu 16 marca 2007 r. nowe zaproszenie do składania ofert dotyczące spornego zamówienia zostało ogłoszone w Suplemencie do Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej (Dz.U. S 53).
26 W dniu 22 marca 2007 r. Parlament, w odrębnym piśmie, podniósł zarzut niedopuszczalności w sprawie T‑71/07 zgodnie z art. 114 § 1 regulaminu Sądu.
27 W dniu 2 kwietnia 2007 r. druga izba Sądu postanowiła oddalić wniosek skarżącej o rozpoznanie sprawy T‑71/07 w trybie przyspieszonym.
28 W postanowieniu z dnia 4 maja 2007 r. w sprawie T‑71/07 R Icuna.Com przeciwko Parlamentowi, niepublikowanym w Zbiorze, prezes Sądu oddalił wniosek o zastosowanie środka tymczasowego w sprawie T‑71/07 R i orzekł, że rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.
29 Na żądanie Sądu Parlament i skarżąca przedstawili uwagi w kwestii ewentualnego połączenia spraw T‑383/06 i T‑71/07, odpowiednio w dniu 20 grudnia 2007 r. oraz w dniu 7 stycznia 2008 r.
30 Decyzję o połączeniu spraw prezes drugiej izby przekazał Sądowi, zgodnie z art. 50 § 1 regulaminu Sądu. Ponieważ skargi w sprawach T‑383/06 i T‑71/07 były powiązane, Sąd postanowił, że należy je połączyć w celu wydania niniejszego postanowienia.
Żądania stron
31 W sprawie T‑383/06 skarżąca wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 1 grudnia 2006 r.;
– stwierdzenie odpowiedzialności pozaumownej Wspólnoty i zasądzenie od Parlamentu Europejskiego zapłaty na rzecz skarżącej, po pierwsze, kwoty 58 700 EUR tytułem odszkodowania za koszty poniesione w ramach postępowania przetargowego i po drugie, zadośćuczynienia z uwagi na naruszenie dobrego imienia oraz wyznaczenie rzeczoznawcy w celu oszacowania wysokości tego zadośćuczynienia;
– obciążenie Parlamentu kosztami postępowania.
32 W sprawie T‑383/06 Parlament wnosi do Sądu o:
– oddalenie wniosku o stwierdzenie nieważności;
– oddalenie żądania odszkodowania oraz żądania powołania rzeczoznawcy;
– obciążenie skarżącej kosztami postępowania.
33 W sprawie T‑71/07 skarżąca wnosi do Sądu o:
– oddalenie zarzutu niedopuszczalności jako oczywiście bezzasadnego;
– tytułem żądania ewentualnego, rozpoznanie zarzutu niedopuszczalności łącznie z rozpoznaniem sprawy co do istoty;
– w każdym zaś przypadku obciążenie Parlamentu dodatkowymi kosztami postępowania związanymi z zarzutem niedopuszczalności;
– stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 31 stycznia 2007 r.;
– stwierdzenie odpowiedzialności pozaumownej Wspólnoty i zasądzenie od Parlamentu Europejskiego zapłaty na rzecz skarżącej odszkodowania za wszelkie szkody poniesione w następstwie decyzji z dnia 31 stycznia 2007 r. oraz wyznaczenie rzeczoznawcy w celu oszacowania tych szkód;
– obciążenie Parlamentu kosztami postępowania.
34 W ramach zarzutu niedopuszczalności podniesionego w sprawie T‑71/07 Parlament wnosi do Sądu o:
– odrzucenie skargi jako niedopuszczalnej;
– obciążenie skarżącej kosztami postępowania.
Co do prawa
35 Zgodnie z art. 111 regulaminu, jeżeli skarga jest oczywiście pozbawiona podstawy prawnej, Sąd może, nie podejmując dalszych czynności procesowych, podjąć decyzję w przedmiocie skargi, wydając postanowienie wraz z uzasadnieniem.
36 Ponadto na podstawie art. 113 regulaminu Sąd może w każdym czasie, po wysłuchaniu stron, z urzędu stwierdzić, iż skarga stała się bezprzedmiotowa i nie ma potrzeby jej rozpatrywania.
1. W przedmiocie skargi w sprawie T‑71/07
37 W sprawie T‑71/07 zarzut niedopuszczalności podniesiony przez Parlament należy rozpoznać łącznie z rozpoznaniem istoty sprawy, zgodnie z art. 114 § 4 akapit pierwszy regulaminu Sądu.
W przedmiocie dopuszczalności
Argumenty stron
38 W zarzucie niedopuszczalności Parlament utrzymuje, po pierwsze, że decyzja z dnia 31 stycznia 2007 r. nie dotyczy skarżącej ani bezpośrednio, ani indywidualnie, a po drugie, że skarżąca nie ma żadnego interesu w stwierdzeniu nieważności rzeczonej decyzji, która nie jest dla niej niekorzystna.
39 Parlament dodaje, że postępowanie przetargowe stanowi nierozłączną całość, a udzielenie zamówienia spółce Mostra jest jego wynikiem. Uważa on, iż nie była możliwa żadna inna decyzja niż odrzucenie oferty skarżącej i udzielenie zamówienia spółce Mostra. W każdym razie, według Parlamentu, nie było możliwości udzielenia zamówienia przedsiębiorstwu, które nie spełniało kryteriów wyboru. Parlament nie mógł ograniczyć się jedynie do cofnięcia decyzji z dnia 1 grudnia 2006 r. o odrzuceniu oferty skarżącej, równocześnie pozostawiając w mocy korzystną dla niej część procedury oceny ofert.
40 Skarżąca podważa argumenty Parlamentu. Po pierwsze, twierdzi, iż decyzja z dnia 31 stycznia 2007 r. dotyczy jej bezpośrednio, ponieważ prowadzi do uchylenia decyzji z dnia 7 sierpnia 2006 r., która jako zwycięzcę przetargu wskazywała skarżącą, zmusza ją do poniesienia kosztów w celu wzięcia udziału w kolejnym postępowaniu przetargowym, a także w celu zapewnienia ochrony swoich interesów przed sądem oraz uniemożliwia jej dochodzenie, w ramach skargi w sprawie T‑383/06, odszkodowania za szkodę poniesioną w następstwie wydania decyzji z dnia 1 grudnia 2006 r.
41 Po drugie, skarżąca uważa, że decyzja z dnia 31 stycznia 2007 r. dotyczy jej indywidualnie, ponieważ wydanie decyzji nastąpiło w wyniku działania samej skarżącej, w następstwie postępowania w przedmiocie środka tymczasowego w sprawie T‑383/06 R wszczętego przez skarżącą. Co więcej, jej sytuacja różni się od sytuacji innych oferentów, gdyż jedynie skarżącej udzielono pierwotnie omawianego zamówienia. Wreszcie decyzja z dnia 31 stycznia 2007 r. ma negatywny wpływ na rozstrzygnięcie w przedmiocie jej żądania odszkodowania w sprawie T‑383/06.
Ocena Sądu
42 Zgodnie z art. 230 akapit czwarty WE każda osoba fizyczna lub prawna może wnieść skargę na decyzje, których jest adresatem, oraz na decyzje, które mimo przyjęcia w formie decyzji skierowanej do innej osoby dotyczą jej bezpośrednio i indywidualnie.
43 W niniejszej sprawie należy zaznaczyć, że skarżąca nie jest adresatem decyzji z dnia 31 stycznia 2007 r.
44 Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem akt wspólnotowy dotyczy jednostki bezpośrednio, w rozumieniu art. 230 akapit czwarty WE, jeżeli bezpośrednio wpływa na sytuację prawną zainteresowanego, a jego stosowanie ma charakter czysto automatyczny i wynika wyłącznie z ustawodawstwa wspólnotowego, bez potrzeby stosowania przepisów pośrednich (zob. wyrok Trybunału z dnia 5 maja 1998 r. w sprawie C‑386/96 P Dreyfus przeciwko Komisji, Rec. s. I‑2309, pkt 43 i przytoczone tam orzecznictwo).
45 Ponadto z utrwalonego orzecznictwa wynika, iż podmioty inne niż adresaci decyzji mogą utrzymywać, iż decyzja ta dotyczy ich indywidualnie tylko wtedy, gdy ma ona wpływ na ich sytuację ze względu na szczególne dla nich cechy charakterystyczne lub na sytuację faktyczną, która odróżnia je od wszelkich innych osób i w związku z tym indywidualizuje w sposób podobny jak adresata decyzji (wyroki Trybunału: z dnia 15 lipca 1963 r. w sprawie 25/62 Plaumann przeciwko Komisji, Rec. s. 197, 223, z dnia 17 stycznia 1985 r. w sprawie 11/82 Piraiki‑Patraiki i in. przeciwko Komisji, Rec. s. 207, pkt 11; wyrok Sądu z dnia 27 kwietnia 1995 r. w sprawie T‑435/93 ASPEC i in. przeciwko Komisji, Rec. s. II‑1281, pkt 62).
46 Wreszcie skarga o stwierdzenie nieważności wniesiona przez osobę fizyczną lub prawną jest dopuszczalna wyłącznie w zakresie, w jakim strona skarżąca ma interes prawny w stwierdzeniu nieważności zaskarżonego aktu. Konieczne jest, by interes ten istniał, był aktualny i podlegał ocenie na dzień wniesienia skargi (zob. wyroki Sądu: z dnia 14 kwietnia 2005 r. w sprawie T‑141/03 Sniace przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. II‑1197, pkt 25, i przytoczone tam orzecznictwo, z dnia 20 września 2007 r. w sprawie T‑136/05 Salvat père & fils i in. przeciwko Komisji, dotychczas nieopublikowany w Zbiorze, pkt 34 i przytoczone tam orzecznictwo).
47 W niniejszej sprawie decyzja z dnia 31 stycznia 2007 r. wpływa bezpośrednio na sytuację prawną skarżącej. Jeśli chodzi o unieważnienie całego postępowania przetargowego, decyzja z dnia 31 stycznia 2007 r. skutkuje uchyleniem decyzji z dnia 1 grudnia 2006 r. o odrzuceniu oferty skarżącej, a także decyzji z dnia 14 września 2006 r., która uchyliła decyzję o udzieleniu skarżącej zamówienia oraz decyzji z dnia 7 sierpnia 2006 r. o udzieleniu jej zamówienia. Zatem decyzja z dnia 31 stycznia 2007 r. dotyczy skarżącej bezpośrednio. Z tego samego powodu decyzja z dnia 31 stycznia 2007 r. jest niekorzystna dla skarżącej, która w związku z tym ma interes prawny w stwierdzeniu jej nieważności.
48 Decyzja z dnia 31 stycznia 2007 r. również dotyczy skarżącej indywidualnie, ponieważ jako jedynej pośród oferentów udzielono jej zamówienia w unieważnionym postępowaniu przetargowym. Ten właśnie element może indywidualizować ją w stosunku do pozostałych odrzuconych oferentów.
49 Tym samym należy oddalić podniesiony przez Parlament zarzut niedopuszczalności skargi wniesionej przez skarżącą w sprawie T‑71/07.
W przedmiocie wniosku o stwierdzenie nieważności
Argumenty skarżącej
50 Na poparcie wniosku o stwierdzenie nieważności w sprawie T‑71/07 skarżąca podnosi dwa zarzuty. Pierwszy zarzut oparty jest na braku właściwości instytucji podejmującej decyzję oraz naruszeniu art. 101 rozporządzenia finansowego. Podstawą drugiego zarzutu jest brak uzasadnienia. Parlament nie przekazał odpowiedzi na skargę w sprawie T‑71/07, a więc nie wypowiedział się na temat zarzutów przedstawionych na poparcie wniosku o stwierdzenie nieważności.
– W przedmiocie pierwszego zarzutu opartego na braku właściwości instytucji podejmującej decyzję oraz naruszeniu art. 101 rozporządzenia finansowego
51 Skarżąca zaznacza, iż żaden przepis prawa wspólnotowego nie pozwala instytucji zamawiającej na unieważnienie udzielenia zamówienia po podpisaniu umowy z podmiotem, któremu zamówienia udzielono. W szczególności ani postanowienie z dnia 21 grudnia 2006 r., ani zalecenie wyrażone przez prezesa Sądu podczas posiedzenia w sprawie zastosowania środka tymczasowego w dniu 22 stycznia 2007 r. nie mogą stanowić podstawy prawnej decyzji z dnia 31 stycznia 2007 r.
52 Jeśli założyć, że podstawę decyzji z dnia 31 stycznia 2007 r. stanowi art. 101 rozporządzenia finansowego, to według skarżącej w niniejszej sprawie przesłanki zastosowania tego przepisu nie są spełnione. W istocie art. 101 rozporządzenia finansowego ogranicza uprawnienia instytucji zamawiającej w zakresie unieważnienia postępowania przetargowego w taki sposób, że ma ona kompetencje do wydania tego rodzaju decyzji jedynie do czasu podpisania umowy z wyłonionym wykonawcą. Tymczasem Parlament zawarł umowę ze spółką Mostra w dniu 21 grudnia 2006 r., czyli ponad miesiąc przed wydaniem decyzji z dnia 31 stycznia 2007 r.
53 Według skarżącej unieważnienie postępowania przetargowego nie mogło być ponadto brane pod uwagę, ponieważ zamówienie już wcześniej zostało prawidłowo udzielone skarżącej na podstawie decyzji z dnia 7 sierpnia 2006 r.
54 Co więcej, sam fakt rozwiązania umowy ze spółką Mostra nie oznaczałby, iż umowa nie została podpisana. Ponadto planowane rozwiązanie umowy nie obejmowało wszystkich skutków prawnych umowy, ponieważ została ona rozwiązana ze skutkiem od dnia i godziny, w których spółka Mostra dowiedziała się o zawieszeniu wykonania umowy. Zatem wszystkie skutki, które powstały przed otrzymaniem tej wiadomości, zdaniem skarżącej będą trwały nadal.
55 Skarżąca utrzymuje ponadto, że decyzja z dnia 31 stycznia 2007 r. narusza art. 101 rozporządzenia finansowego, ponieważ unieważnienie postępowania przetargowego dotyczy tylko części 2. Przepis ten nie pozwala na unieważnienie części postępowania przetargowego. Według skarżącej oczywiste jest, że ponieważ części 1 i 2 wchodzą w skład tego samego przetargu, ewentualne unieważnienie powinno było obejmować całe postępowanie, tzn. również postępowanie dotyczące udzielenia zamówienia w zakresie części 1.
– W przedmiocie drugiego zarzutu opartego na naruszeniu obowiązku uzasadnienia
56 Skarżąca utrzymuje, że decyzja z dnia 31 stycznia 2007 r. została wydana z naruszeniem obowiązku uzasadnienia, który stanowi ogólną zasadę, a ponadto został przewidziany w art. 101 rozporządzenia finansowego oraz w art. 149 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego.
57 Decyzja z dnia 31 stycznia 2007 r. nie pozwala na zrozumienie powodów, które skłoniły Parlament do wydania omawianego aktu. Powołanie się na „zalecenie” prezesa Sądu nie wystarcza do uzasadnienia decyzji z dnia 31 stycznia 2007 r. Jest ono zresztą sprzeczne z pozostałą częścią decyzji z dnia 31 stycznia 2007 r., gdyż Parlament uznał, że decyzja z dnia 31 stycznia 2007 r. „nie przyznaje w żaden sposób, że decyzja z dnia [14] września 2006 r., która uchyliła pierwszą decyzję o udzieleniu zamówienia i powołała nową komisję przetargową, nie była prawidłowym trybem działania”.
Ocena Sądu
– W przedmiocie pierwszego zarzutu opartego na braku właściwości instytucji podejmującej decyzję oraz naruszeniu art. 101 rozporządzenia finansowego
58 Należy uznać, że Parlament był instytucją właściwą do wydania decyzji z dnia 31 stycznia 2007 r. Odmienna opinia skarżącej opiera się na błędnej wykładni art. 101 akapit pierwszy rozporządzenia finansowego, którego celem jest uregulowanie, na wypadek rezygnacji z zamówienia lub unieważnienia postępowania przetargowego przez instytucję zamawiającą, konfliktu między prywatnymi interesami oferentów i podmiotu, który wygrał przetarg, a interesem ogólnym, do którego realizacji ma dążyć instytucja zamawiająca. W istocie trzeba rozróżnić dwa etapy w ramach stosowania tego przepisu.
59 Po pierwsze, przed podpisaniem umowy z wybranym oferentem instytucja zamawiająca nie jest zobowiązana z tytułu tego wyboru, może więc, w ramach swojej misji wykonywanej w interesie ogólnym, swobodnie zrezygnować z zamówienia lub unieważnić postępowanie przetargowe. Artykuł 101 rozporządzenia finansowego wyłącza w takim przypadku wszelkie prawa kandydatów i oferentów do odszkodowania z tytułu rezygnacji lub unieważnienia.
60 Po drugie, po zawarciu umowy instytucja zamawiająca jest zobowiązana umową w stosunku do wybranego oferenta. Nie może już zatem, co do zasady, zrezygnować z zamówienia ani unieważnić przetargu w sposób jednostronny. Inaczej może postąpić tylko w wyjątkowych okolicznościach, takich jak te w niniejszej sprawie, kiedy to obie strony umowy zgodnie postanowiły rozwiązać umowę.
61 Odmienna wykładnia art. 101 akapit pierwszy rozporządzenia finansowego przedstawiona przez skarżącą, według której instytucja zamawiająca po podpisaniu umowy z wyłonionym wykonawcą nie może już unieważnić postępowania o udzielenie zamówienia, nawet gdyby wyłoniony wykonawca zrezygnował ze swojej wynikającej z umowy pozycji, mogłaby spowodować, w przypadku takim jak w niniejszej sprawie, w którym instytucja zamawiająca po zawarciu umowy stwierdziła możliwość wystąpienia nieprawidłowości w postępowaniu o udzielenie zamówienia, że uczestnicy tego postępowania znaleźliby się w impasie. Z jednej strony wykonanie umowy w takiej sytuacji narażałoby ich na ryzyko, że zostanie orzeczone względem nich zawieszenie wykonania, co zresztą w niniejszej sprawie nastąpiło tytułem środka tymczasowego, lub że zostanie stwierdzona nieważność decyzji o udzieleniu zamówienia w następstwie odwołania wniesionego do Sądu przez odrzuconego oferenta. Z drugiej strony instytucja zamawiająca nie mogłaby unieważnić postępowania ani zrezygnować z zamówienia, nawet gdyby wyłoniony wykonawca był gotowy, jak w niniejszej sprawie, rozwiązać umowę. Nie można więc interpretować art. 101 rozporządzenia finansowego w ten sposób, że sprzeciwia się on zgodnej woli stron umowy pragnących rozwiązać tę umowę przed przystąpieniem do jej wykonania. W takiej sytuacji instytucja zamawiająca powinna mieć prawo unieważnienia postępowania przetargowego.
62 W świetle powyższego ratio legis art. 101 rozporządzenia finansowego oraz pewność prawa wymagają, aby uznać, że w okolicznościach niniejszej sprawy Parlament był właściwy do unieważnienia postępowania przetargowego.
63 Należy również uznać, że Parlament nie naruszył art. 101 rozporządzenia finansowego, traktując odrębnie obie części zamówienia. Wprawdzie obydwie te części są w pewnym stopniu współzależne w tym sensie, że wchodzą w skład tego samego przetargu, są jednak przy tym samodzielne. W istocie, po pierwsze każda z dwóch części ma inny przedmiot, a mianowicie odpowiednio architekturę i projekt (część 1) oraz treść programu (część 2). Po drugie, postępowanie dotyczące części 1 toczyło się całkowicie niezależnie od postępowania dotyczącego części 2, ponieważ zamówienie w zakresie każdej z tych części mogło zostać udzielone różnym, niezwiązanym ze sobą oferentom.
– W przedmiocie drugiego zarzutu opartego na naruszeniu obowiązku uzasadnienia
64 Należy przypomnieć, że art. 101 akapit drugi rozporządzenia finansowego przewiduje, iż decyzja o unieważnieniu postępowania w sprawie udzielenia zamówienia musi być uzasadniona i przedłożona kandydatom lub oferentom.
65 Artykuł 149 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego stanowi, że instytucje zamawiające, najszybciej jak to możliwe, informują kandydatów i oferentów o podjętych decyzjach dotyczących udzielenia zamówień, wskazując powody, ze względu na które zdecydowały one o nieudzielaniu zamówienia.
66 Na mocy tych przepisów i bardziej generalnie, ogólnego obowiązku uzasadnienia, który wynika z art. 253 WE, Parlament miał obowiązek przekazania, równocześnie z decyzją o unieważnieniu przetargu, także uzasadnienia tej decyzji (zob. podobnie wyrok Sądu z dnia 8 maja 2007 r. w sprawie T‑271/04 Citymo przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. II‑1375, pkt 100).
67 Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem zakres obowiązku uzasadnienia zależy od charakteru danego aktu i kontekstu, w jakim został przyjęty. Uzasadnienie powinno w sposób jasny i jednoznaczny przedstawiać rozumowanie instytucji, tak aby z jednej strony zainteresowani mogli zapoznać się z uzasadnieniem przyjętego środka, aby móc bronić swoich praw i ustalić, czy decyzja jest zasadna, a z drugiej strony, aby sąd wspólnotowy mógł przeprowadzić kontrolę jego zgodności z prawem (wyrok Trybunału z dnia 2 kwietnia 1998 r. w sprawie C‑367/95 P Komisja przeciwko Sytraval i Brink’s France, Rec. s. I‑1719, pkt 63; wyrok Sądu z dnia 14 stycznia 2004 r. w sprawie T‑109/01 Fleuren Compost przeciwko Komisji, Rec. s. II‑127, pkt 119; postanowienie prezesa Sądu z dnia 20 września 2005 r. w sprawie T‑195/05 R Deloitte Business Advisory przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. II‑3485, pkt 108).
68 Wreszcie, jeśli chodzi w szczególności o samo wskazanie podstawy prawnej aktu prawnego, z utrwalonego orzecznictwa wynika, iż brak powołania konkretnego przepisu nie musi stanowić naruszenia istotnych wymogów proceduralnych, jeżeli możliwe jest ustalenie podstawy prawnej aktu w oparciu o inne elementy. Przy czym wyraźne powołanie podstawy prawnej jest niezbędne jedynie w sytuacji, gdy jej brak powoduje, że zainteresowane podmioty i sąd wspólnotowy pozostają w stanie niepewności co do dokładnej podstawy prawnej (wyrok Trybunału z dnia 26 marca 1987 r. w sprawie 45/86 Komisja przeciwko Radzie, Rec. s. 1493, pkt 9).
69 W niniejszej sprawie należy na wstępie zaznaczyć, że skarżąca otrzymała w ramach postępowania w przedmiocie środka tymczasowego w sprawie T‑71/07 R kopię uwag Parlamentu z dnia 31 stycznia 2007 r. do protokołu z posiedzenia z dnia 22 stycznia 2007 r. w sprawie zastosowania środka tymczasowego, zawierających w szczególności kopię projektu decyzji o unieważnieniu postępowania, a także kopię decyzji z dnia 31 stycznia 2007 r. o unieważnieniu postępowania przetargowego.
70 Otóż, jak przyznaje sama skarżąca, w skardze w sprawie T‑71/07, Parlament wskazał w swoich uwagach z dnia 31 stycznia 2007 r., iż podstawą decyzji z dnia 31 stycznia 2007 r. miał być art. 101 rozporządzenia finansowego. Ponadto w motywach tej decyzji stwierdzono m.in., że w postanowieniu z dnia 21 grudnia 2006 r. zabroniono Parlamentowi wprowadzenia w życie umowy do czasu ostatecznego rozstrzygnięcia, że na posiedzeniu w przedmiocie środka tymczasowego prezes Sądu zwrócił się do Parlamentu o zbadanie możliwości unieważnienia postępowania o udzielenie zamówienia i wszczęcie nowego postępowania oraz że Parlament i spółka Mostra zgodnie uznały, iż postanowienie z dnia 21 grudnia 2006 r. uniemożliwia realizację umowy w rozsądnym terminie i w związku z tym postanowiły rozwiązać tę umowę.
71 Z okoliczności towarzyszących wydaniu decyzji z dnia 31 stycznia 2007 r., jak również z jej motywów wynika, że Parlament uważał, iż nie ma innego wyboru niż unieważnienie przetargu na podstawie art. 101 rozporządzenia finansowego, aby uniknąć poważnego opóźnienia w realizacji projektu telewizji internetowej. Należy zatem stwierdzić, iż uzasadnienie podane przez Parlament w decyzji z dnia 31 stycznia 2007 r. jasno ukazuje przyjęty przezeń tok rozumowania.
72 Takie uzasadnienie umożliwia skarżącej dochodzenie swoich praw, a Sądowi sprawowanie kontroli.
73 W świetle powyższego należy oddalić obydwa zarzuty podniesione przez skarżącą oraz oddalić wniosek o stwierdzenie nieważności w sprawie T‑71/07 jako oczywiście pozbawiony podstawy prawnej.
W przedmiocie żądania odszkodowania
Argumenty skarżącej
74 Skarżąca powołuje się na odpowiedzialność pozaumowną Wspólnoty w rozumieniu art. 288 akapit drugi WE. W jej mniemaniu w świetle wszystkich argumentów, którymi uzasadnia swój wniosek o stwierdzenie nieważności, oczywiste jest, iż Parlament dopuścił się szeregu bezprawnych działań w toku postępowania, które doprowadziło do wydania decyzji z dnia 31 stycznia 2007 r. Te bezprawne działania, każde z osobna lub wszystkie razem, mogą stanowić istotne naruszenie prawa wspólnotowego.
75 Po pierwsze, skarżąca utrzymuje, iż poniosła szkodę przez pozbawienie jej zysków z tytułu decyzji z dnia 7 sierpnia 2006 r., w wyniku nieprawidłowego wszczęcia przez Parlament postępowania, które doprowadziło do udzielenia zamówienia innemu oferentowi i z racji wydania decyzji z dnia 31 stycznia 2007 r. Szkoda ta jest trudna do oszacowania, natomiast składają się na nią nieuchronne i dające się przewidzieć koszty poniesione w związku z udziałem w kolejnym przetargu. Po drugie, skarżąca twierdzi, iż doznała krzywdy. Negatywna ocena przytoczona w celu uzasadnienia odrzucenia jej oferty w decyzji z dnia 1 grudnia 2006 r. została powtórzona w decyzji z dnia 31 stycznia 2007 r., co naruszyło dobre jej imię. Zadośćuczynienie za tę krzywdę wynosiłoby około 10% całkowitej wartości zamówienia, którą to kwotę mógłby dokładnie oszacować rzeczoznawca wyznaczony przez Sąd.
76 Parlament w sprawie T‑71/07 nie przekazał odpowiedzi na skargę, a więc nie wypowiedział się na temat zarzutów przedstawionych na poparcie żądania odszkodowania.
Ocena Sądu
77 W świetle utrwalonego orzecznictwa powstanie odpowiedzialności pozaumownej Wspólnoty w rozumieniu art. 288 akapit drugi WE jest uzależnione od łącznego spełnienia następujących przesłanek: bezprawności zarzucanego instytucjom postępowania, rzeczywistego charakteru szkody i istnienia związku przyczynowego między zarzucanym postępowaniem a podnoszoną szkodą (wyrok Trybunału z dnia 2 lipca 1974 r. w sprawie 153/73 Holtz & Willemsen przeciwko Radzie i Komisji, Rec. s. 675, pkt 7 oraz wyrok Sądu z dnia 3 lutego 2005 r. w sprawie T‑19/01 Chiquita Brands i in. przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. II‑315, pkt 76).
78 Ponieważ te trzy przesłanki powstania odpowiedzialności pozaumownej Wspólnoty są kumulatywne, brak spełnienia jednej z nich jest wystarczający do oddalenia skargi o odszkodowanie (wyrok Trybunału z dnia 9 września 1999 r. w sprawie C‑257/98 P Lucaccioni przeciwko Komisji, Rec. s. I‑5251, pkt 14 i wyrok Sądu z dnia 6 grudnia 2001 r. w sprawie T‑43/98 Emesa Sugar przeciwko Radzie, Rec. s. II‑3519, pkt 59).
79 Jeśli chodzi o pierwszą przesłankę, bezprawne zachowanie zarzucane instytucji wspólnotowej musi polegać na wystarczająco istotnym naruszeniu normy prawnej przyznającej uprawnienia jednostkom (wyrok Trybunału z dnia 4 lipca 2000 r. w sprawie C‑352/98 P Bergaderm i Goupil przeciwko Komisji, Rec. s. I‑5291, pkt 42).
80 W niniejszej sprawie skarżąca powołuje się w istocie na zarzuty przedstawione na poparcie wniosku o stwierdzenie nieważności w celu wskazania bezprawnych działań, które mogą stanowić wystarczająco istotne naruszenie prawa wspólnotowego.
81 Tymczasem powyżej zostało ustalone, iż wniosek o stwierdzenie nieważności złożony przez skarżącą jest w sposób oczywisty pozbawiony podstawy prawnej ze względu na brak bezprawności w zachowaniu Parlamentu. Ponieważ żądanie odszkodowania w tej sprawie opiera się na tych samych argumentach co argumenty powołane na poparcie wniosku o stwierdzenie nieważności, należy zatem uznać, że to żądanie odszkodowania również jest pozbawione podstawy prawnej z powodu braku wystarczająco istotnego naruszenia normy prawnej przyznającej uprawnienia jednostkom.
82 W związku z powyższym należy oddalić żądanie odszkodowania w sprawie T‑71/07 jako oczywiście pozbawione podstawy prawnej.
2. W przedmiocie skargi w sprawie T‑383/06
W przedmiocie wniosku o stwierdzenie nieważności
83 Na prośbę Sądu strony, w drugiej wymianie pism procesowych w sprawie T‑383/06, wypowiedziały się na temat konsekwencji, jakie w tej sprawie wynikają z decyzji z dnia 31 stycznia 2007 r. o unieważnieniu postępowania w sprawie udzielenia spornego zamówienia.
Argumenty stron
84 Skarżąca uważa, że decyzja z dnia 31 stycznia 2007 r. została wydana przez niewłaściwy organ i że w związku z tym nie może powodować pozbawienia skuteczności decyzji z dnia 1 grudnia 2006 r. Według niej przetarg i związane z nim decyzje nadal wywołują wszystkie swoje skutki prawne. Zatem skarga o stwierdzenie nieważności w sprawie T‑383/06 nie jest bezprzedmiotowa.
85 Na poparcie tej tezy skarżąca powołuje argumenty w istocie identyczne z argumentami przedstawionymi w pierwszym zarzucie, który miał uzasadniać jej żądanie stwierdzenia nieważności w sprawie T‑71/07 (zob. pkt 51–55 powyżej).
86 Parlament podważa argumenty skarżącej, twierdząc, po pierwsze, że unieważnienie postępowania przetargowego w całości decyzją z dnia 31 stycznia 2007 r. oznaczało ipso facto cofnięcie decyzji z dnia 1 grudnia 2006 r., a po drugie, że miał on kompetencję do wydania rzeczonej decyzji.
Ocena Sądu
87 Należy przypomnieć, że żądania stwierdzenia nieważności zgłoszone przez skarżącą dotyczą decyzji z dnia 1 grudnia 2006 r., która została uchylona decyzją z dnia 31 stycznia 2007 r. Tymczasem zgodność z prawem decyzji z dnia 31 stycznia 2007 r. o unieważnieniu postępowania przetargowego jest przedmiotem skargi o stwierdzenie nieważności w sprawie T‑71/07, oddalonej jako oczywiście bezzasadna w pkt 73 niniejszego postanowienia.
88 W związku z powyższym decyzja z dnia 31 stycznia 2007 r. nadal wywołuje wszystkie wynikające z niej skutki prawne. W tych okolicznościach Sąd uważa, że uchylenie decyzji z dnia 1 grudnia 2006 r. decyzją z dnia 31 stycznia 2007 r. doprowadziło do rezultatu, jaki skarżąca chciała uzyskać, składając wniosek o stwierdzenie nieważności w sprawie T‑383/06, a mianowicie usunięcie z obrotu prawnego decyzji z dnia 1 grudnia 2006 r. (zob. podobnie postanowienie Sądu z dnia 17 września 1997 r. w sprawie T‑26/97 Antillean Rice Mills przeciwko Komisji, Rec. s. II‑1347, pkt 15).
89 Wynika stąd, iż wniosek o stwierdzenie nieważności w sprawie T‑383/06 stał się bezprzedmiotowy i że w konsekwencji, zgodnie z art. 113 regulaminu Sądu, nie jest konieczne rozpatrywanie tego wniosku.
W przedmiocie żądania odszkodowania
Argumenty stron
90 Skarżąca powołuje się na odpowiedzialność pozaumowną Wspólnoty w rozumieniu art. 288 akapit drugi WE. W jej mniemaniu, w świetle wszystkich argumentów, którymi uzasadnia swój wniosek o stwierdzenie nieważności, oczywiste jest, iż Parlament dopuścił się szeregu bezprawnych działań w toku postępowania, które doprowadziło do wydania decyzji z dnia 1 grudnia 2006 r.
91 W ramach wniosku o stwierdzenie nieważności w sprawie T‑383/06 skarżąca, po pierwsze, powołuje się na oczywistą nieprawidłowość w postępowaniu zakończonym wydaniem decyzji z dnia 1 grudnia 2006 r., wynikającą z braku właściwości Parlamentu, naruszenia art. 101 rozporządzenia finansowego oraz naruszenia art. 149 rozporządzenia wykonawczego. Po drugie, zarzuca ona naruszenie kryteriów ustalonych w zaproszeniu do składania ofert, naruszenie zasad równego traktowania, przejrzystości oraz obowiązku uzasadnienia.
92 W opinii skarżącej powyższe bezprawne działania, każde z osobna lub wszystkie razem, mogą stanowić istotne naruszenie prawa wspólnotowego.
93 Szkoda poniesiona przez skarżącą jest trudna do oszacowania. Składają się na nią, po pierwsze, koszty poniesione w związku z udziałem w postępowaniu przetargowym w wysokości 58 700 EUR, a po drugie nieuchronna i dająca się przewidzieć krzywda wynikająca z naruszenia dobrego imienia skarżącej. Zadośćuczynienie za tę krzywdę wynosiłoby około 10% całkowitej wartości zamówienia, którą to kwotę mógłby dokładnie oszacować rzeczoznawca wyznaczony przez Sąd.
94 Parlament uważa, iż skarżąca nie ma podstaw, aby żądać odszkodowania za koszty uczestnictwa w przetargu, ponieważ, po pierwsze, art. 4 ogólnych warunków mających zastosowanie do zamówień Parlamentu wyraźnie wyklucza taką możliwość, a po drugie, skarżąca nie przedstawiła jakiegokolwiek argumentu pozwalającego odstąpić od zasady przyjętej w orzecznictwie, zgodnie z którą koszty i opłaty poniesione przez oferenta z racji udziału w przetargu nie mogą stanowić szkody, która może podlegać naprawieniu poprzez przyznanie odszkodowania.
Ocena Sądu
95 Po pierwsze, w odniesieniu do szkody, która miałaby wynikać z tytułu kosztów udziału w unieważnionym postępowaniu przetargowym, należy stwierdzić, że skarżąca nie wykazała związku przyczynowego między działaniami zarzucanymi Parlamentowi, tj. podnoszonymi bezprawnymi działaniami w toku postępowania w sprawie udzielenia spornego zamówienia a szkodą, na którą składają się koszty uczestnictwa w tym postępowaniu. W istocie, nawet przy założeniu, że postępowanie, które doprowadziło do wydania decyzji z dnia 14 września oraz z dnia 1 grudnia 2006 r., a także same decyzje są niezgodne z prawem, a w związku z tym decyzja z dnia 7 sierpnia 2006 r., na podstawie której pierwotnie udzielono zamówienia skarżącej, nadal wywołuje wobec niej skutki prawne, ta ostatnia decyzja nie zapewniała jednak skarżącej żadnego prawa do zawarcia umowy. Wręcz przeciwnie, w decyzji z dnia 7 sierpnia 2006 r. wyraźnie stwierdzono, iż zgodnie z art. 149 ust. 3 akapit drugi rozporządzenia wykonawczego nie zawiera ona żadnego zobowiązania ze strony Parlamentu i że do czasu podpisania umowy może on, jako instytucja zamawiająca, unieważnić przetarg, przy czym skarżącej nie przysługuje prawo do jakiegokolwiek odszkodowania. Tymczasem w niniejszej sprawie skorzystano z tej możliwości na mocy decyzji z dnia 31 stycznia 2007 r. W tych okolicznościach należy stwierdzić, że nie istnieje żaden związek przyczynowy między działaniami zarzucanymi Parlamentowi a szkodą, na którą powołuje się skarżąca.
96 Po drugie, jeśli chodzi o krzywdę podnoszoną przez skarżącą, również nie została ona wykazana. Skarżąca twierdzi, że odrzucenie jej oferty zostało uzasadnione w decyzji z dnia 1 grudnia 2006 r. bardzo negatywną oceną, która może szybko rozpowszechnić się w zainteresowanych kręgach i poważnie zaszkodzić jej dobremu imieniu.
97 Należy jednak zaznaczyć, że skarżąca nie precyzuje, jaka negatywna ocena narusza jej dobre imię. W decyzji z dnia 1 grudnia 2006 r. o odrzuceniu oferty skarżącej Parlament wyjaśnia, iż skarżąca nie spełnia kryteriów wyboru pod względem zdolności technicznej i finansowej. Oczywiste jest, że tego rodzaju wyjaśnienia muszą wywołać negatywne oceny, czy to w stosunku do jakości oferty, czy walorów oferenta. Jednakże nie można, co do zasady, z tego rodzaju negatywnych ocen wyciągać wniosku, iż szkodzą one dobremu imieniu danego oferenta, pod warunkiem, że zostały sformułowane w sposób bezsporny i zgodny z faktami.
98 W istocie Parlament miał obowiązek, by dla potrzeb decyzji o udzieleniu zamówienia, a w szczególności w celu jej uzasadnienia zweryfikować, czy złożone oferty spełniają kryteria wyboru. Pod tym względem niczego nie można zarzucić decyzji z dnia 1 grudnia 2006 r., w której wyjaśniono, w odpowiednich słowach, że kadra kierownicza, doświadczenie, obroty oraz wyniki działalności operacyjnej skarżącej osiągnięte w ostatnich latach zostały uznane za przedstawiające zbyt niski poziom, aby Parlament mógł jej powierzyć tak duży projekt jak sporne zamówienie. Tego rodzaju stwierdzenia same w sobie nie mogą, w ramach odrzucenia oferty, zostać uznane za naruszające dobre imię skarżącej.
99 W świetle powyższego należy oddalić żądanie odszkodowania skarżącej w sprawie T‑383/06 jako oczywiście pozbawione podstawy prawnej.
W przedmiocie kosztów
100 Zgodnie z art. 87 § 2 regulaminu kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę.
101 Zgodnie z art. 87 § 6 regulaminu Sądu, w przypadku umorzenia postępowania, rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów zależy od uznania Sądu. Ponadto na podstawie art. 87 § 3 akapit pierwszy regulaminu Sądu w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań każdej ze stron albo w wypadkach szczególnych Sąd może postanowić, że koszty zostaną rozdzielone albo że każda ze stron poniesie swoje własne koszty.
102 Decyzja z dnia 1 grudnia 2006 r., będąca przedmiotem skargi w sprawie T‑383/06, została uchylona po wniesieniu skargi w drodze decyzji wydanej przez Parlament zgodnie z procedurą przewidzianą w zakresie przetargów. Jednakże w świetle akt niniejszych spraw oraz związanych z nimi spraw w przedmiocie środka tymczasowego nie można wykluczyć, że Parlament swoim zachowaniem w ramach postępowania o udzielenie zamówienia spowodował wniesienie skargi w sprawie T‑383/06, a także wniosku o zastosowanie środka tymczasowego w sprawie T‑383/06 R. W tych okolicznościach należy orzec, że skarżąca pokrywa połowę własnych kosztów w sprawach T‑383/06 i T‑383/06 R, natomiast Parlament zostaje obciążony, poza kosztami własnymi, także połową kosztów poniesionych przez skarżącą.
103 W sprawie T‑71/07, ponieważ skarżąca przegrała sprawę, należy obciążyć ją kosztami postępowania, włączając w to koszty postępowania w przedmiocie zastosowania środka tymczasowego w sprawie T‑71/07 R oraz koszty związane z zarzutem niedopuszczalności, stosownie do żądania Parlamentu.
Z powyższych względów
SĄD (druga izba)
postanawia, co następuje:
1) Sprawy T‑383/06 i T‑71/07 zostają połączone w celu wydania postanowienia.
2) W sprawie T‑71/07 zarzut niedopuszczalności zostaje rozpoznany łącznie z rozpoznaniem sprawy co do istoty.
3) Skarga w sprawie T‑71/07 zostaje oddalona jako oczywiście pozbawiona podstawy prawnej.
4) Nie jest konieczne rozpatrywanie wniosku o stwierdzenie nieważności w sprawie T‑383/06.
5) Żądanie odszkodowania w sprawie T‑383/06 zostaje oddalone jako oczywiście pozbawione podstawy prawnej.
6) W sprawie T‑383/06 Parlament pokrywa własne koszty oraz połowę kosztów poniesionych przez Icuna.Com SCRL, włączając w to koszty postępowania w przedmiocie zastosowania środka tymczasowego. Icuna.Com pokrywa połowę własnych kosztów.
7) W sprawie T‑71/07 Icuna.Com pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Parlament, włączając w to koszty postępowania w przedmiocie zastosowania środka tymczasowego i koszty związane z zarzutem niedopuszczalności.
Sporządzono w Luksemburgu w dniu 14 maja 2008 r.