Beschikking van het Hof (Zevende kamer) van 4 april 2017 – Consalvo

(Zaak C‑582/16)

„Prejudiciële verwijzing – Artikel 99 van het Reglement voor de procesvoering van het Hof – Identieke prejudiciële vragen – Artikelen 49 en 56 VWEU – Vrijheid van vestiging – Vrij verrichten van diensten – Kansspelen – Nationale regeling – Herschikking van het concessiestelsel door de einddata van de concessies op elkaar af te stemmen – Nieuwe aanbesteding – Concessies met een kortere looptijd dan de oude concessies – Overdracht om niet van het gebruik van de in eigendom toebehorende materiële en immateriële goederen die het beheer‑ en inzamelingsnetwerk van het spel vormen – Beperking – Dwingende vereisten van algemeen belang – Evenredigheid”

1.      Prejudiciële vragen – Vragen identiek aan in de rechtspraak al beantwoorde vragen – Toepassing van artikel 99 van het Reglement voor de procesvoering

(Art. 267 VWEU; Reglement voor de procesvorming van het Hof, art. 99)

(zie punten 7, 8)

2.      Vrijheid van vestiging – Vrij verrichten van diensten – Beperkingen – Kansspelen – Nationale wettelijke regeling op grond waarvan een nieuwe aanbesteding wordt uitgeschreven voor concessies die een kortere looptijd hebben dan de in het verleden verleende concessies omdat het stelsel wordt herschikt door de einddata op elkaar af te stemmen – Toelaatbaarheid

(Art. 49 VWEU en 56 VWEU)

(zie punt 11, dictum 1)

3.      Vrij verrichten van diensten – Vrijheid van vestiging – Beperkingen – Kansspelen – Nationale wettelijke regeling die concessiehouders de verplichting oplegt om het gebruik van de in eigendom toebehorende materiële en immateriële goederen die het beheer- en inzamelingsnetwerk van het spel vormen, bij de beëindiging van de activiteit wegens het verstrijken van de looptijd van de concessie om niet over te dragen – Ontoelaatbaarheid – Rechtvaardiging – Dwingende redenen van algemeen belang – Evenredigheid – Verificatie door de nationale rechterlijke instantie

(Art. 49 VWEU en 56 VWEU)

(zie punt 12, dictum 2)

Dictum

1) De artikelen 49 en 56 VWEU, alsook het beginsel van gelijke behandeling en het doeltreffendheidsbeginsel, moeten aldus worden uitgelegd dat zij zich niet verzetten tegen een nationale wettelijke regeling inzake kansspelen zoals die in het hoofdgeding, op grond waarvan een nieuwe aanbesteding wordt uitgeschreven voor concessies die een kortere looptijd hebben dan de in het verleden verleende concessies omdat het stelsel wordt herschikt door de einddata van de concessies op elkaar af te stemmen.

2) De artikelen 49 en 56 VWEU moeten aldus worden uitgelegd dat zij zich verzetten tegen een restrictieve nationale bepaling zoals die in het hoofdgeding, die een concessiehouder van kansspelen verplicht het gebruik van de hem in eigendom toebehorende materiële en immateriële goederen die het beheer‑ en inzamelingsnetwerk van het spel vormen, bij de beëindiging van zijn activiteit wegens het verstrijken van de looptijd van de concessie om niet over te dragen, voor zover deze beperking verder gaat dan nodig is om de daadwerkelijk door deze bepaling nagestreefde doelstelling te verwezenlijken, hetgeen de verwijzende rechterlijke instantie dient na te gaan.