Sprawy połączone T‑309/04, T‑317/04, T‑329/04 i T‑336/04
TV 2/Danmark A/S i in.
przeciwko
Komisji Wspólnot Europejskich
Pomoc państwa – Środki przyjęte przez władze duńskie w stosunku do nadawcy publicznego TV 2 w celu sfinansowania powierzonej mu misji publicznej – Środki uznane za pomoc państwa częściowo zgodną, a częściowo niezgodną ze wspólnym rynkiem – Skarga o stwierdzenie nieważności – Dopuszczalność – Interes prawny – Prawo do obrony – Usługi publicznej działalności nadawczej – Definicja i finansowanie – Zasoby państwowe – Obowiązek uzasadnienia – Obowiązek zbadania
Streszczenie wyroku
1. Skarga o stwierdzenie nieważności – Interes prawny – Konieczność posiadania istniejącego i aktualnego interesu prawnego
(art. 230 WE)
2. Konkurencja – Przedsiębiorstwa zobowiązane do zarządzania usługami w ogólnym interesie gospodarczym – Definicja usług w ogólnym interesie gospodarczym – Uprawnienia dyskrecjonalne państw członkowskich
(art. 86 ust. 2 WE; protokół amsterdamski)
3. Pomoc przyznawana przez państwa – Decyzja Komisji o wszczęciu formalnego postępowania wyjaśniającego w odniesieniu do środka krajowego uznanego wstępnie za nową pomoc – Obowiązek uzasadnienia
(art. 88 ust. 2 WE; rozporządzenie Rady nr 659/1999, art. 6)
1. Skarga o stwierdzenie nieważności wniesiona przez osobę fizyczną lub prawną jest dopuszczalna tylko wówczas, gdy skarżący ma interes w stwierdzeniu nieważności zaskarżonego aktu.
Interes ten zakłada, że samo stwierdzenie nieważności takiego aktu będzie miało wiążące skutki prawne lub, używając innego sformułowania, że w wyniku skargi strona skarżąca będzie mogła uzyskać jakąś korzyść.
Zatem beneficjent pomocy państwa ma interes prawny w podważeniu decyzji Komisji stwierdzającej, że wymieniona pomoc jest częściowo zgodna, a częściowo niezgodna ze wspólnym rynkiem, jeśli analiza Komisji ujawnia wzajemne powiązania i nierozerwalną więź między kwalifikacją prawną zgodności i niezgodności spornych środków ze wspólnym rynkiem wykluczające zbadanie dopuszczalności skargi poprzez podział zaskarżonej decyzji na dwie części: jedną uznającą sporne środki za częściowo niezgodne ze wspólnym rynkiem, a drugą uznającą je za częściowo zgodne ze wspólnym rynkiem.
Ponadto interes prawny, który winien istnieć i być aktualny oraz który podlega ocenie na dzień wniesienia skargi, można wywieść z istnienia udowodnionego „ryzyka”, iż na sytuację prawną skarżących może wpłynąć wszczęcie postępowań sądowych, bądź z tego, że „ryzyko” postępowań sądowych jest rzeczywiste i aktualne.
(por. pkt 67, 68, 72–74, 79)
2. Państwa członkowskie posiadają szerokie uprawnienia uznaniowe w kwestii definicji tego, co uważają za usługi świadczone w ogólnym interesie gospodarczym. Dlatego definicja tych usług może zostać podana w wątpliwość przez Komisję jedynie w przypadku oczywistego błędu.
Przyznanego państwom członkowskim uprawnienia do ustalenia szerokiej definicji nadawczych usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym, obejmującej także nadawanie programów skierowanych do ogólnego odbiorcy, nie może podważyć okoliczność, że nadawca świadczący usługi publiczne prowadzi ponadto działalność handlową, w szczególności polegającą na sprzedaży przestrzeni reklamowych. Takie podważenie sprowadzałoby się bowiem do uzależnienia samej definicji usług nadawczych świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym od sposobu ich finansowania. Tymczasem usługa świadczona w ogólnym interesie gospodarczym określana jest ex hypothesi przez wzgląd na interes ogólny, któremu służy, a nie na środki, które zapewniają jej świadczenie.
(por. pkt 101, 107, 108)
3. Zgodnie z art. 6 rozporządzenia nr 659/1999 o „postępowaniu w sprawach z zakresu pomocy państwa”, gdy Komisja decyduje o wszczęciu formalnego postępowania wyjaśniającego w odniesieniu do środka krajowego, decyzja o wszczęciu może ograniczyć się do podsumowania odpowiednich kwestii faktycznych i prawnych, „wstępnej oceny” w przedmiocie środka państwowego mającej na celu ustalenie, czy ma on charakter pomocy, i przedstawienia powodów, które wzbudzają wątpliwości co do jego zgodności ze wspólnym rynkiem. Zgodnie z wymienionym art. 6 decyzja o wszczęciu postępowania musi umożliwić zainteresowanym skuteczne wzięcie udziału w formalnym postępowaniu wyjaśniającym, w trakcie którego będą mieli możliwość przedstawienia swych argumentów. W tym celu wystarczy, aby zainteresowani znali rozumowanie, które doprowadziło Komisję do wstępnego uznania, że badany środek może stanowić nową pomoc niezgodną ze wspólnym rynkiem.
(por. pkt 138, 139)