WYROK SĄDU (piąta izba)
z dnia 13 marca 2018 r.(*)
Znak towarowy Unii Europejskiej – Postępowanie w sprawie sprzeciwu – Rejestracja międzynarodowa wskazująca Unię Europejską – Graficzny znak towarowy K – Wcześniejszy graficzny znak towarowy Beneluksu K – Względna podstawa odmowy rejestracji – Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd – Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001]
W sprawie T‑824/16
Kiosked Oy Ab, z siedzibą w Espoo (Finlandia), reprezentowana przez adwokata L. Laaksonena,
strona skarżąca,
przeciwko
Urzędowi Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO), reprezentowanemu przez M. Fischera, działającego w charakterze pełnomocnika,
strona pozwana,
w której drugą stroną w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą EUIPO, występującą przed Sądem w charakterze interwenienta, jest
De Vlaamse Radio- en Televisieomroeporganisatie (VRT), z siedzibą w Brukseli (Belgia), reprezentowana przez adwokatów P.Y. Thoumsina i E. Van Melkebekego,
mającej za przedmiot skargę na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 19 września 2016 r. (sprawa R 279/2016‑4) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między VRT a Kiosked,
SĄD (piąta izba),
w składzie: D. Gratsias, prezes, A. Dittrich (sprawozdawca) i P.G. Xuereb, sędziowie,
sekretarz: E. Coulon,
po zapoznaniu się ze skargą złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 21 listopada 2016 r.,
po zapoznaniu się z odpowiedzią EUIPO na skargę, złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 16 lutego 2017 r.,
po zapoznaniu się z odpowiedzią interwenienta na skargę, złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 10 lutego 2017 r.,
uwzględniwszy, że w terminie trzech tygodni od dnia powiadomienia stron o zakończeniu pisemnego etapu postępowania nie wpłynął wniosek stron o wyznaczenie rozprawy, i postanowiwszy, na podstawie art. 160 § 3 regulaminu postępowania przed Sądem, orzec w przedmiocie skargi bez przeprowadzenia ustnego etapu postępowania,
wydaje następujący
Wyrok
Okoliczności powstania sporu
1 W dniu 27 lutego 2012 r. w Biurze Międzynarodowym Światowej Organizacji Własności Intelektualnej (WIPO) dokonano na rzecz skarżącej, Kiosked Oy Ab, rejestracji międzynarodowej wskazującej Unię Europejską nr 1112969.
2 Rejestracja międzynarodowa wskazująca Unię Europejską nr 1112969 została uzyskana dla następującego oznaczenia graficznego:
3 Towary i usługi, dla których uzyskano tę rejestrację, należą do klas 9, 35 i 42 w rozumieniu Porozumienia nicejskiego dotyczącego międzynarodowej klasyfikacji towarów i usług dla celów rejestracji znaków z dnia 15 czerwca 1957 r., ze zmianami, i odpowiadają dla każdej z tych klas następującemu opisowi:
– klasa 9: „urządzenia i przyrządy naukowe, żeglarskie, geodezyjne, fotograficzne, kinematograficzne, optyczne, wagowe, pomiarowe, sygnalizacyjne, kontrolne, do ratowania życia i do celów dydaktycznych; urządzenia i przyrządy do przewodzenia, dystrybucji, przekształcania, gromadzenia, sterowania i regulacji energii elektrycznej; urządzenia do nagrywania, transmisji lub odtwarzania dźwięku lub obrazu; magnetyczne nośniki danych, płyty do nagrywania; płyty kompaktowe, DVD i inne cyfrowe nośniki danych; mechanizmy do automatów uruchamianych na monetę; kasy sklepowe, maszyny liczące, sprzęt przetwarzający dane, komputery; oprogramowania do komputerów; gaśnice”;
– klasa 35: „reklama; zarządzanie w działalności gospodarczej; administrowanie działalności gospodarczej; prace biurowe”;
– klasa 42: „usługi naukowe i technologiczne, a także usługi badawcze i projektowe z tym związane; usługi w zakresie analizy przemysłowej i usługi badawcze; projektowanie i rozwijanie sprzętu i oprogramowania komputerowego”.
4 W dniu 3 maja 2012 r. rejestracja międzynarodowa wskazująca Unię Europejską nr 1112969 została zgłoszona w Urzędzie Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (Dz.U. 2009, L 78, s. 1), ze zmianami [zastąpionego rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 z dnia 14 czerwca 2017 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (Dz.U. 2017, L 154, s. 1)]. Została ona opublikowana w Biuletynie Wspólnotowych Znaków Towarowych nr 2012/085 z dnia 7 maja 2012 r. W dniu 7 lutego 2013 r. interwenient, De Vlaamse Radio- en Televisieomroeporganisatie (VRT), wniósł na podstawie art. 41 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 46 rozporządzenia 2017/1001) sprzeciw wobec rejestracji zgłoszonego znaku towarowego dla wszystkich oznaczanych nim towarów i usług.
5 Sprzeciw został oparty na czterech wcześniejszych znakach towarowych, w tym na przedstawionym poniżej graficznym znaku towarowym zarejestrowanym w dniu 10 sierpnia 2010 r. w Urzędzie Własności Intelektualnej Państw Beneluksu (OBPI) pod numerem 882400:
6 Wcześniejszy znak towarowy Beneluksu nr 882400 został zarejestrowany dla towarów i usług należących do klas 9, 14, 16, 18, 24, 25, 28, 35, 38 i 41–43, między innymi dla następujących towarów i usług:
– klasa 9: „urządzenia i przyrządy fotograficzne, kinematograficzne, optyczne i sygnalizacyjne: urządzenia do nagrywania, transmisji lub reprodukcji dźwięków lub obrazów; magnetyczne nośniki danych; nośniki w postaci płyt do nagrań audio i wideo; taśmy wideo, CD, CD‑I, CD‑ROM i DVD; magnetyczne lub kodowane karty klubowe i członkowskie; sprzęt wideo, audio i informatyczny; urządzenia do gier przystosowane jedynie do użytku z odbiornikami telewizyjnymi”;
– klasa 35: „reklama; zarządzanie w działalności gospodarczej; administrowanie działalnością gospodarczą; prace biurowe”;
– klasa 41: „edukacja, usługi edukacyjne, szkolenia i kursy”;
– klasa 42: „programy komputerowe; usługi projektowania i tworzenia serwisów internetowych niezawierających ruchomych obrazów; projektowanie i rozwijanie oprogramowania dla aplikacji multimedialnych”.
7 Trzema pozostałymi wcześniejszymi znakami towarowymi, na których został oparty sprzeciw, są:
– przedstawiony poniżej graficzny znak towarowy zarejestrowany w OBPI w dniu 10 sierpnia 2010 r. pod numerem 882402 dla towarów i usług należących do klas 9, 14, 16, 18, 24, 25, 28, 35, 38 i 41–43:
– przedstawiony poniżej graficzny znak towarowy zarejestrowany w OBPI w dniu 7 czerwca 2006 r. pod numerem 796522 dla towarów i usług należących do klas 9, 14, 16, 18, 24, 25, 28, 35, 38 i 41–43:
– przedstawiony poniżej graficzny znak towarowy zarejestrowany w OBPI w dniu 7 czerwca 2006 r. pod numerem 796523 dla towarów i usług należących do klas 9, 14, 16, 18, 24, 25, 28, 35, 38 i 41–43:
8 W uzasadnieniu sprzeciwu powołana została podstawa odmowy rejestracji określona w art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2017/1001]. Sprzeciw dotyczył wszystkich towarów i usług oznaczanych zgłoszonym znakiem towarowym i był oparty na wszystkich towarach i usługach oznaczanych wcześniejszymi znakami towarowymi.
9 Decyzją z dnia 10 grudnia 2015 r. Wydział Sprzeciwów, na podstawie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009, częściowo uwzględnił sprzeciw, w szczególności w odniesieniu do następujących usług:
– klasa 35: „reklama; zarządzanie w działalności gospodarczej; administrowanie działalnością gospodarczą; prace biurowe”;
– klasa 42: „projektowanie i rozwijanie oprogramowania”.
10 W dniu 9 lutego 2016 r. na podstawie art. 58–64 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 66–71 rozporządzenia 2017/1001) skarżąca wniosła do EUIPO odwołanie od decyzji Wydziału Sprzeciwów.
11 Na mocy decyzji z dnia 19 września 2016 r. (zwanej dalej „zaskarżoną decyzją”) Izba Odwoławcza EUIPO oddaliła odwołanie w zakresie dotyczącym usług wskazanych w pkt 9 powyżej.
12 Zważywszy z jednej strony na niższy od przeciętnego stopień podobieństwa wizualnego, niemożność przeprowadzenia porównania na płaszczyźnie fonetycznej i „neutralny” charakter porównania na płaszczyźnie konceptualnej, z drugiej zaś strony na fakt, że samoistnie odróżniający charakter wcześniejszego znaku towarowego Beneluksu nr 882400 jest „zwykły” tudzież „co najwyżej przeciętny”, Izba Odwoławcza stwierdziła w istocie, że w przypadku zgłoszonego znaku towarowego i wcześniejszego znaku towarowego Beneluksu nr 882400 istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd w rozumieniu art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 w odniesieniu do usług należących do klas 35 i 42, które zostały uznane za identyczne.
13 Ponadto Izba Odwoławcza ustaliła, że prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd istnieje także w odniesieniu do oznaczanych zgłoszonym znakiem towarowym i wcześniejszym znakiem towarowym Beneluksu nr 882400 towarów z klasy 9, które mogą zostać uznane za identyczne.
Żądania stron
14 Skarżąca wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim Izba Odwoławcza oddaliła jej odwołanie w odniesieniu do usług „reklama; zarządzanie w działalności gospodarczej; administrowanie działalnością gospodarczą; prace biurowe”, należących do klasy 35, oraz do usług „projektowanie i rozwijanie oprogramowania”, należących do klasy 42;
– zezwolenie na zarejestrowanie zgłoszonego znaku towarowego dla tych usług;
– obciążenie interwenienta całością kosztów poniesionych przez nią w postępowaniu w sprawie sprzeciwu, w tym kosztów reprezentacji prawnej, zgodnie z wykazem kosztów, jaki zostanie przez nią przedstawiony w terminie, o którym mowa w art. 85 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 109 rozporządzenia 2017/1001), a w braku przedstawienia takiego wykazu – zgodnie z właściwymi przepisami;
– obciążenie interwenienta kosztami poniesionymi przez nią w toku niniejszego postępowania, zgodnie z art. 85 rozporządzenia nr 207/2009.
15 EUIPO wnosi do Sądu o:
– oddalenie skargi;
– obciążenie skarżącej kosztami postępowania.
16 Interwenient wnosi do Sądu o:
– oddalenie skargi;
– obciążenie skarżącej całością kosztów poniesionych przez niego w postępowaniu w sprawie sprzeciwu oraz w niniejszym postępowaniu, w tym kosztami związanymi z reprezentacją prawną, zgodnie z wykazem kosztów, jaki zostanie przedstawiony przez niego w terminie, o którym mowa w art. 85 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 109 rozporządzenia 2017/1001), a w braku przedstawienia takiego wykazu – zgodnie z właściwymi przepisami.
17 Punkt 37 akapit drugi odpowiedzi na skargę interwenienta brzmi następująco:
„Z tych względów skarga podlega oddaleniu, a wniesiony przez interwenienta sprzeciw powinien zostać uwzględniony w całości. Ponadto skarżącą należy obciążyć kosztami poniesionymi przez interwenienta w związku z niniejszym postępowaniem, zgodnie z art. 85 rozporządzenia nr 207/2009”.
Co do prawa
Dopuszczalność żądań interwenienta
18 Interwenient wniósł o oddalenie skargi i o obciążenie skarżącej określonymi kosztami.
19 Na pierwszy rzut oka nie jest jednak oczywiste, czy przytoczony w pkt 17 powyżej fragment zdania „wniesiony przez interwenienta sprzeciw powinien zostać uwzględniony w całości” powinien być postrzegany jako żądanie. Gdyby przyjąć, że wspomniany fragment zdania należy uznać za żądanie, to takie żądanie tak czy inaczej byłoby niedopuszczalne.
20 Rzeczony fragment zdania stanowiłby bowiem żądanie, w którym interwenient domagałby się od Sądu uwzględnienia jego sprzeciwu w postaci, w jakiej wniósł go pierwotnie w postępowaniu przed Wydziałem Sprzeciwów, a przynajmniej przywrócenia decyzji tego wydziału. Tymczasem, jak wynika z orzecznictwa, takie żądanie, jako że ma ono na celu stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w kwestii niepodniesionej w skardze, należy rozpatrywać jak skargę wzajemną [zob. podobnie wyrok z dnia 6 października 2017 r., NRJ Group/EUIPO – Sky International (SKY ENERGY), T‑184/16, niepublikowany, EU:T:2017:703, pkt 31].
21 W tym względzie należy przypomnieć, iż z art. 182 § 1 i 2 regulaminu postępowania przed Sądem wynika, że skargę wzajemną można wnieść w terminie przewidzianym na złożenie odpowiedzi na skargę i że sporządza się ją w piśmie odrębnym od odpowiedzi na skargę. Przy założeniu zaś, że wspomniany fragment zdania stanowi żądanie, żądanie to nie zostało podniesione w odrębnym piśmie, a zatem nie spełnia wymogów przewidzianych w art. 182 § 1 i 2 regulaminu postępowania. W konsekwencji takie żądanie należałoby odrzucić jako niedopuszczalne (zobacz podobnie wyrok z dnia 6 października 2017 r., SKY ENERGY, T‑184/16, niepublikowany, EU:T:2017:703, pkt 32).
Co do przedmiotu sporu
22 Z uwagi na odmienność rozstrzygnięcia w decyzji Wydziału Sprzeciwów z jednej strony i w decyzji Izby Odwoławczej z drugiej strony, a także mając na względzie, że interwenient odwołuje się w swojej odpowiedzi na skargę do wszystkich towarów i usług, na których opierał się sprzeciw, mimo że skarżąca wymienia w swych żądaniach jedynie część usług oznaczanych zgłoszonym znakiem towarowym, należy na wstępie określić, które towary i usługi stanowią przedmiot niniejszego sporu.
23 Jak wynika z pierwszego żądania skarżącej oraz z wyjaśnień, jakich skarżąca udzieliła w skardze, domaga się ona stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie dotyczącym następujących usług:
– klasa 35: „reklama; zarządzanie w działalności gospodarczej; administrowanie działalności gospodarczej; prace biurowe”;
– klasa 42: „projektowanie i rozwijanie oprogramowania”.
24 Zważywszy na dokonane przez skarżącą w ramach tego żądania ograniczenie, jedyny zarzut podniesiony w skardze może zostać rozpatrzony wyłącznie pod kątem usług wskazanych w pkt 23 powyżej.
25 Natomiast ze względu na niedopuszczalność ewentualnej skargi wzajemnej interwenienta (zob. pkt 18–21 powyżej) argumenty interwenienta dotyczące towarów i usług innych niż te wskazane w pkt 23 powyżej, niebędących przedmiotem skargi w niniejszej sprawie, nie mogą zostać poddane badaniu.
W przedmiocie podnoszonego przez skarżącą jedynego zarzutu, dotyczącego naruszenia art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009
26 Skarżąca podnosi w istocie, że Izba Odwoławcza naruszyła art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009, ponieważ błędnie stwierdziła istnienie w przypadku zgłoszonego znaku towarowego i wcześniejszego znaku towarowego Beneluksu nr 882400 prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w odniesieniu do rozpatrywanych towarów usług. W szczególności podważa ona ocenę Izby Odwoławczej dokonaną w odniesieniu do osób należących właściwego kręgu odbiorców i poziomu ich uwagi, stopnia podobieństwa wizualnego znaków oraz samoistnie odróżniającego charakteru wcześniejszego znaku towarowego Beneluksu nr 882400. I tak zdaniem skarżącej w przypadku kolidujących ze sobą znaków zasadniczo nie istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd w odniesieniu do rozpatrywanych usług.
27 Interwenient podnosi w istocie, że w przypadku kolidujących ze sobą znaków Izba Odwoławcza powinna była stwierdzić prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd w odniesieniu do wszystkich usług oznaczanych zgłoszonym znakiem towarowym. Rozpatrywane usługi są bowiem skierowane do ogółu odbiorców wykazujących przeciętny poziom uwagi, a kolidujące ze sobą znaki są identyczne lub co najmniej wykazują wysoki stopień podobieństwa. Ponadto wcześniejszy znak towarowy Beneluksu nr 882400 ma charakter przeciętnie odróżniający.
28 EUIPO uważa zasadniczo, że Izba Odwoławcza prawidłowo ustaliła istnienie prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd.
29 Na wstępie należy stwierdzić, że na mocy art. 151 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 189 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001) rejestracja międzynarodowa wskazująca Unię Europejską ma od dnia jej rejestracji ten sam skutek co zgłoszenie unijnego znaku towarowego, w zastosowaniu art. 3 ust. 4 Protokołu odnoszącego się do Porozumienia madryckiego o międzynarodowej rejestracji znaków, przyjętego w Madrycie dnia 27 czerwca 1989 r. (Dz.U. 2003, L 296, s. 22). Artykuł 156 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 196 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001) stanowi, że wobec rejestracji międzynarodowej wskazującej Unię Europejską przysługuje sprzeciw na tych samych zasadach co w przypadku opublikowanych zgłoszeń unijnych znaków towarowych.
30 Zgodnie z art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 w wyniku sprzeciwu właściciela wcześniejszego znaku towarowego zgłoszonego znaku towarowego nie rejestruje się, jeżeli z powodu identyczności z wcześniejszym znakiem towarowym lub podobieństwa do niego i identyczności lub podobieństwa towarów lub usług oznaczonych tymi dwoma znakami towarowymi istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd odbiorców na terytorium, na którym wcześniejszy znak towarowy jest chroniony. Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd obejmuje również prawdopodobieństwo skojarzenia z wcześniejszym znakiem towarowym.
31 Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd istnieje, jeśli krąg odbiorców mógłby uznać, że dane towary lub usługi pochodzą z tego samego przedsiębiorstwa lub z przedsiębiorstw powiązanych gospodarczo. W myśl tego orzecznictwa prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd należy oceniać całościowo zgodnie ze sposobem postrzegania rozpatrywanych oznaczeń oraz towarów lub usług przez właściwy krąg odbiorców i z uwzględnieniem wszystkich istotnych okoliczności danego przypadku, w szczególności wzajemnej zależności między podobieństwem oznaczeń a podobieństwem oznaczanych towarów lub usług [zob. wyrok z dnia 9 lipca 2003 r., Laboratorios RTB/OHIM – Giorgio Beverly Hills (GIORGIO BEVERLY HILLS), T‑162/01, EU:T:2003:199, pkt 30–33 i przytoczone tam orzecznictwo].
32 Do celów stosowania art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd zakłada jednoczesne istnienie identyczności lub podobieństwa między kolidującymi ze sobą znakami towarowymi oraz identyczności lub podobieństwa oznaczonych tymi znakami towarów lub usług. Przesłanki te muszą być spełnione łącznie [zob. wyrok z dnia 22 stycznia 2009 r., Commercy/OHIM – easyGroup IP Licensing (easyHotel), T‑316/07, EU:T:2009:14, pkt 42 i przytoczone tam orzecznictwo].
W przedmiocie właściwego kręgu odbiorców i wykazywanego przez niego poziomu uwagi
33 Zgodnie z orzecznictwem przy dokonywaniu całościowej oceny prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd należy wziąć pod uwagę przeciętnego konsumenta danej kategorii towarów, który jest właściwie poinformowany oraz dostatecznie uważny i rozsądny. Należy także mieć na uwadze, że stopień uwagi przeciętnego konsumenta może różnić się w zależności od kategorii towarów lub usług [zob. wyrok z dnia 13 lutego 2007 r., Mundipharma/OHIM – Altana Pharma (RESPICUR), T‑256/04, EU:T:2007:46, pkt 42 i przytoczone tam orzecznictwo].
34 Z pkt 15 zaskarżonej decyzji można zasadniczo wywieść, że zdaniem Izby Odwoławczej z uwagi na fakt, iż wcześniejszy znak towarowy Beneluksu nr 882400 został zarejestrowany przez OBPI w Beneluksie, terytorium właściwym z punktu widzenia oceny prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w niniejszym wypadku jest obszar Belgii, Luksemburga i Niderlandów. Stwierdzenie to nie jest dotknięte błędem, a zatem należy je potwierdzić.
35 Co się tyczy właściwego kręgu odbiorców, Izba Odwoławcza uznała w pkt 44 zaskarżonej decyzji, że „część kolidujących ze sobą towarów i usług jest skierowana do ogółu odbiorców, a inna ich część – do odbiorców profesjonalnych”.
36 Skarżąca podnosi, że rozpatrywane usługi są przeznaczone dla profesjonalistów. Jest tak w szczególności w przypadku usług reklamy, ponieważ usługi te mają na celu reklamowanie jakiegoś towaru lub innej usługi. Żaden konsument nie ma potrzeby korzystania z usług reklamy.
37 Jak zostało wskazane w pkt 27 powyżej, interwenient uważa, że rozpatrywane usługi są skierowane do ogółu odbiorców.
38 Zgodnie z orzecznictwem właściwy krąg odbiorców składa się z osób mogących korzystać zarówno z usług oznaczanych wcześniejszym znakiem towarowym, jak i z usług oznaczanych zgłoszonym znakiem towarowym [zob. podobnie wyroki: z dnia 1 lipca 2008 r., Apple Computer/OHIM – TKS-Teknosoft (QUARTZ), T‑328/05, niepublikowany, EU:T:2008:238, pkt 23; z dnia 30 września 2010 r., PVS/OHIM – MeDiTA Medizinische Kurierdienst (medidata), T‑270/09, niepublikowany, EU:T:2010:419, pkt 28].
39 W tym względzie należy zaznaczyć, że rozpatrywane usługi są wykorzystywane przez licznych profesjonalistów, a nie przez ogół konsumentów, co EUIPO samo zresztą przyznaje w swojej odpowiedzi na skargę. Jest tak w szczególności w przypadku usług „reklamy”, należących do klasy 35, o których wspomniała skarżąca (zob. pkt 36 powyżej).
40 W pkt 44 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza zauważyła także, że poziom uwagi właściwego kręgu odbiorców waha się pomiędzy przeciętnym a wysokim.
41 Zdaniem skarżącej w niniejszej sprawie właściwy krąg odbiorców, składający się z profesjonalistów, wykazuje wysoki poziom uwagi.
42 W opinii interwenienta należy przyjąć przeciętny poziom uwagi.
43 W niniejszej sprawie, jako że – jak zostało wskazane w pkt 39 powyżej – właściwy krąg odbiorców składa się w przypadku rozpatrywanych usług z profesjonalistów, należy przyjąć w tym względzie wysoki poziom uwagi.
W przedmiocie porównania usług
44 Izba Odwoławcza, w pkt 39 zaskarżonej decyzji, zgodziła się ze stwierdzeniem Wydziału Sprzeciwu, że usługi wskazane w pkt 23 powyżej są identyczne z niektórymi usługami oznaczanymi wcześniejszymi znakami towarowymi.
45 Zdaniem skarżącej zgłoszony znak towarowy i wcześniejszy znak towarowy Beneluksu nr 882400 odnoszą się zasadniczo do towarów i usług w pewnym sensie podobnych, jednak ten ostatni znak nie obejmuje wszystkich towarów i usług oznaczanych zgłoszonym znakiem towarowym. W związku z powyższym „rozpatrywane usługi” należy „uznać za podobne”.
46 Interwenient uważa, że większość usług oznaczanych wcześniejszymi znakami towarowymi jest identyczna z usługami oznaczanymi zgłoszonym znakiem towarowym lub przynajmniej wysoce do nich podobna.
47 W tym względzie należy stwierdzić, że przywołane przez skarżącą na poparcie wysuwanego zarzutu usługi należące do klasy 35 figurują zarówno w wykazie usług oznaczanych zgłoszonym znakiem towarowym, jak i w wykazie usług oznaczanych wcześniejszym znakiem towarowym Beneluksu nr 882400. Również ich opisy zostały sformułowane w identyczny sposób.
48 Co się tyczy usług należących do klasy 42, należy uściślić, że usługi związane z „projektowaniem i rozwijaniem oprogramowania”, do których odnosi się zgłoszony znak towarowy, należą do szerszej kategorii usług związanych z „programami komputerowymi”, oznaczanymi wcześniejszym znakiem towarowym Beneluksu nr 882400. W rezultacie wskazuje to na identyczność usług należących do klasy 42.
49 W tych okolicznościach należy potwierdzić ocenę Izby Odwoławczej, która uznała, iż usługi oznaczane zgłoszonym znakiem towarowym i usługi, do których odnosi się wcześniejszy znak towarowy Beneluksu nr 882400, są identyczne (zob. pkt 44 powyżej).
W przedmiocie porównania oznaczeń
50 Całościową ocenę prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd – w zakresie, w jakim dotyczy ona wizualnego, fonetycznego lub konceptualnego podobieństwa kolidujących ze sobą oznaczeń – należy oprzeć na wywieranym przez nie całościowym wrażeniu, ze szczególnym uwzględnieniem ich elementów odróżniających i dominujących. Sposób postrzegania znaków towarowych przez przeciętnego konsumenta danych towarów lub usług odgrywa w ramach całościowej oceny wspomnianego prawdopodobieństwa decydującą rolę. W tym względzie przeciętny konsument postrzega zwykle znak towarowy jako całość i nie dokonuje analizy jego poszczególnych detali (zob. wyrok z dnia 12 czerwca 2007 r., OHIM/Shaker, C‑334/05 P, EU:C:2007:333, pkt 35 i przytoczone tam orzecznictwo).
– W przedmiocie podobieństwa wizualnego
51 Izba Odwoławcza przeprowadziła porównanie zgłoszonego znaku towarowego z wcześniejszym znakiem towarowym Beneluksu nr 882400 pod względem wizualnym.
52 W tym zakresie Izba Odwoławcza uznała w pkt 20 zaskarżonej decyzji, że kolidujące ze sobą oznaczenia, będące oba znakami „czysto graficznymi” (zob. pkt 18, 19 i 21 zaskarżonej decyzji), wykazują stopień podobieństwa niższy od przeciętnego. W szczególności oznaczenia te mają wspólny biały element graficzny na czarnym tle i oba składają się z pionowej części o różnym kształcie z umieszczonym po jej prawej stronie elementem o różnym kształcie, przy czym element ten jest połączony z elementem pionowym w zgłoszonym znaku towarowym i oddzielony we wcześniejszym znaku towarowym Beneluksu nr 882400.
53 Tytułem posiłkowym Izba Odwoławcza stwierdziła w pkt 23 zaskarżonej decyzji, że właściwy krąg odbiorców jest w stanie, po dokładnym przyjrzeniu się i przy odrobinie wyobraźni, rozpoznać w obu tych znakach kształt, który może przypominać wielką literę „K”.
54 Skarżąca twierdzi z kolei, że między zgłoszonym znakiem towarowym a wcześniejszym znakiem towarowym Beneluksu nr 882400 nie istnieje żadne podobieństwo wizualne, przyznaje natomiast, iż przedstawienie graficzne tych oznaczeń nawiązuje do wielkiej litery „K”.
55 Wychodząc z założenia, że rozpatrywane oznaczenia są tworzone przez wielką literę „K” przedstawioną w kolorach czarnym i białym, interwenient podnosi, że zgłoszony znak towarowy i wcześniejszy znak towarowy Beneluksu nr 882400 należy uznać za identyczne na płaszczyźnie wizualnej. W każdym razie, jego zdaniem, nawet gdyby różnice występujące między tymi znakami nie mogły zostać uznane za zwykłe „nic nieznaczące” różnice, to należałoby przynajmniej stwierdzić, że znaki te są wysoce podobne.
56 Przed ustosunkowaniem się do tych argumentów należy przypomnieć, że zgodnie z orzecznictwem dwa znaki towarowe są podobne, gdy z punktu widzenia właściwego kręgu odbiorców istnieje między nimi przynajmniej częściowa identyczność w zakresie jednego lub kilku istotnych aspektów [wyrok z dnia 11 maja 2010 r., Wessang/OHIM – Greinwald (star foods), T‑492/08, niepublikowany, EU:T:2010:186, pkt 41].
57 W przeciwieństwie do pojęcia podobieństwa pojęcie identyczności wymaga co do zasady, by dwa porównywane elementy były identyczne pod każdym względem. Jednakże, ponieważ z jednej strony postrzeganie identyczności powinno oceniać się z punktu widzenia przeciętnego konsumenta, który jest właściwie poinformowany oraz dostatecznie uważny i rozsądny, a z drugiej strony nie jest ono rezultatem bezpośredniego porównania wszystkich cech porównywanych elementów, obecność nieznaczących różnic, które mogą zostać niedostrzeżone przez przeciętnego konsumenta, nie wyklucza istnienia identyczności między porównywanymi oznaczeniami. Zgodnie z orzecznictwem oznaczenie jest zatem identyczne ze znakiem towarowym wtedy, gdy powtarza, bez dokonywania zmian ani wprowadzenia żadnych dodatkowych elementów, wszystkie elementy tworzące ten znak lub gdy rozpatrywane jako całość wykazuje różnice tak nieznaczące, że mogą zostać niedostrzeżone przez przeciętnego konsumenta (zob. analogicznie i podobnie wyrok z dnia 20 marca 2003 r., LTJ Diffusion, C‑291/00, EU:C:2003:169, pkt 50–54).
58 W niniejszej spawie zgłoszony znak towarowy jest tworzony przez element, który może być postrzegany jako wielka litera „K” w kolorze białym, zapisana pogrubioną czcionką, której końce są częściowo zaokrąglone. Litera ta jest umieszczona w centrum szerszego prostokątnego elementu graficznego w kolorze czarnym, którego dwa górne rogi i prawy dolny róg również są zaokrąglone. Wcześniejszy znak towarowy Beneluksu nr 882400 może z kolei być postrzegany jako wielka litera „K” w kolorze białym, w której wszystkie tworzące ją linie, czyli linia pionowa i schodzące się linie diagonalne, znajdujące się po prawej stronie linii pionowej, są zaokrąglone. Litera ta jest umieszczona na czarnym tle, które wykracza poza jej kontury, nie tworzy jednak kształtu figury geometrycznej, która mogłaby zostać precyzyjnie opisana.
59 Prawdą jest, że w zakresie, w jakim oba kolidujące ze sobą oznaczenia mogą być postrzegane jako wielka litera „K”, zawierają one element wspólny. Co więcej, oznaczenia te są tego samego koloru – są czarno-białe. Niemniej jednak przedstawienie graficzne wielkiej litery „K” w tych dwóch znakach nie jest identyczne. W zgłoszonym znaku towarowym pionowa linia i dwie linie diagonalne rozchodzące się w prawo są bowiem – co jest typowe dla wielkiej litery „K” – ściśle połączone. We wcześniejszym znaku towarowym Beneluksu nr 882400 pionowa linia stanowiąca lewą część wielkiej litery „K” jest odrobinę oddalona od diagonalnych linii znajdujących się z prawej strony tej litery. Zaokrąglone kształty linii tworzących wielką literę „K” są natomiast różne. Końcówki wielkiej litery „K” widoczne w zgłoszonym znaku towarowym są częściowo zaokrąglone, podczas gdy końcówki wielkiej litery „K” we wcześniejszym znaku towarowym Beneluksu nr 882400 są zaokrąglone zupełnie. Jak wynika już z rozważań zawartych w pkt 58 powyżej, kształt czarnego tła w tych dwóch znakach również jest różny. Tło zgłoszonego znaku towarowego znaku towarowego przypomina bowiem trochę szewron, w którego centrum umieszczona została litera „K”, podczas gdy tło wcześniejszego znaku towarowego Beneluksu nr 882400 nie ma precyzyjnego kształtu typowej figury geometrycznej.
60 Powyższe różnice nie są na tyle nieznaczące, by mogły zostać niedostrzeżone przez profesjonalistów, którzy wykazują wysoki poziom uwagi.
61 W tych okolicznościach, zważywszy na całościowe wrażenie wywierane przez zgłoszony znak towarowy i wcześniejszy znak towarowy Beneluksu nr 882400, nie można uznać, że te dwa znaki towarowe są identyczne.
62 W świetle powyższego nie można także stwierdzić, wbrew temu, co wskazała Izba Odwoławcza w pkt 20 i 23 zaskarżonej decyzji, że stopień podobieństwa wizualnego jest w tym wypadku niższy od przeciętnego. W rzeczywistości stopień podobieństwa wizualnego należy uznać za przynajmniej przeciętny.
– W przedmiocie podobieństwa fonetycznego
63 W pkt 21 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza wskazała, że między zgłoszonym znakiem towarowym a wcześniejszym znakiem towarowym Beneluksu nr 882400 nie można było przeprowadzić porównania fonetycznego. W tym względzie Izba Odwoławcza wyszła z założenia, że znaki te są czysto graficzne. Skarżąca podnosi jednak, że oba rozpatrywane znaki mogą zostać wymówione jako litera „k”. Zdaniem interwenienta znaki te są identyczne z fonetycznego punktu widzenia.
64 W niniejszym wypadku należy wskazać, że w zakresie, w jakim właściwy krąg odbiorców byłby skłonny wyróżnić literę „k” w zgłoszonym znaku towarowym oraz we wcześniejszym znaku towarowym Beneluksu nr 882400, te dwa znaki mogą być wymawiane w ten sam sposób. W rezultacie należy stwierdzić, że wbrew temu, co wskazała w tym względzie Izba Odwoławcza, kolidujące ze sobą znaki towarowe są identyczne pod względem fonetycznym.
– W przedmiocie podobieństwa konceptualnego
65 Izba Odwoławcza stwierdziła w pkt 22 zaskarżonej decyzji, że ani zgłoszony znak towarowy, ani wcześniejszy znak towarowy Beneluksu nr 882400 nie zawierają żadnego przekazu. W rezultacie konceptualne porównanie tych dwóch znaków było „neutralne”. Zdaniem skarżącej znaki te nie mają znaczenia konceptualnego. Interwenient podnosi natomiast, że odwołanie się do litery „k” czyni te znaki identycznymi pod względem konceptualnym.
66 Co się tyczy porównania konceptualnego dwóch znaków towarowych tworzonych przez pojedynczą i tę samą literę, należy stwierdzić, że przedstawienie graficzne litery może przywoływać w odczuciu właściwego kręgu odbiorców odrębną jednostkę, a mianowicie szczególny fonem. W tym znaczeniu litera stanowi odniesienie pojęciowe.
67 Wynika stąd, że między oznaczeniami może istnieć identyczność konceptualna, jeżeli stanowią one odniesienie do tej samej litery alfabetu [zob. podobnie wyroki: z dnia 10 maja 2011 r., Emram/OHIM – Guccio Gucci (G), T‑187/10, niepublikowany, EU:T:2011:202, pkt 60, 61; z dnia 10 listopada 2011 r., Esprit International/OHIM – Marc O’Polo International (Przedstawienie litery na kieszeni), T‑22/10, niepublikowany, EU:T:2011:651, pkt 99; z dnia 8 maja 2012 r., Mizuno/OHIM – Golfino (G), T‑101/11, niepublikowany, EU:T:2012:223, pkt 56].
68 W niniejszym wypadku, ponieważ litera „k” występuje zarówno w zgłoszonym znaku towarowym, jak i we wcześniejszym znaku towarowym Beneluksu nr 882400, należy uznać, że omawiane oznaczenia są identyczne pod względem konceptualnym.
W przedmiocie całościowej oceny prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd
69 Należy przypomnieć, że całościowa ocena prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd zakłada pewną współzależność branych pod uwagę czynników, a zwłaszcza podobieństwa znaków towarowych oraz podobieństwa oznaczonych nimi towarów lub usług. Stąd niski stopień podobieństwa między oznaczanymi towarami lub usługami może być zrównoważony wysokim stopniem podobieństwa między znakami i odwrotnie [wyrok z dnia 28 września 2016 r., The Art Company B & S/EUIPO – G‑Star Raw (THE ART OF RAW), T‑593/15, niepublikowany, EU:T:2016:572, pkt 37].
70 Z przedstawionych powyżej rozważań wynika, że całościowe wrażenie wywierane przez zgłoszony znak towarowy z jednej strony i przez wcześniejszy znak towarowy Beneluksu nr 882400 z drugiej strony wskazuje na dwa znaki, które są przeciętnie podobne pod względem wizualnym (zob. pkt 62 powyżej), jednak identyczne pod względem fonetycznym i pod względem konceptualnym (zob. pkt 64 i 68 powyżej).
71 W świetle powyższych okoliczności i z uwagi na identyczność rozpatrywanych usług (zob. pkt 47 i 48 powyżej) w przypadku dwóch kolidujących ze sobą znaków należy stwierdzić istnienie prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd właściwego kręgu odbiorców, a mianowicie profesjonalistów, i to mimo wysokiego poziomu uwagi, jaki ci odbiorcy wykazują.
72 W tym względzie należy wskazać, że poziom uwagi danego kręgu odbiorców stanowi oczywiście element podlegający uwzględnieniu w ramach oceny prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w rozumieniu art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009, jednak nie można przyjmować, że istnieją wypadki, w których z powodu poziomu uwagi wykazywanego przez dany krąg odbiorców wszelkie prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd, a co za tym idzie, wszelka możliwość zastosowania tego przepisu mogą zostać a priori wykluczone [wyrok z dnia 21 listopada 2013 r., Equinix (Germany)/OHIM – Acotel (ancotel.), T‑443/12, niepublikowany, EU:T:2013:605, pkt 52, 53].
73 Warto także doprecyzować, że chodzi tu o poziom uwagi wykazywany przez właściwy krąg odbiorców przy rozważaniu handlowego pochodzenia rozpatrywanych towarów lub usług. Okoliczność, że dani odbiorcy będą w większym stopniu zwracali uwagę na to, kto jest producentem lub dostawcą towaru lub usługi, jakie pragną nabyć, nie oznacza jednak, że będą w najmniejszych detalach analizowali znak towarowy, z którym się zetkną, lub będą go szczegółowo porównywać z innym znakiem. Nawet bowiem w przypadku odbiorców wykazujących wysoki poziom uwagi nie ulega wątpliwości, że osoby należące do właściwego kręgu odbiorców bardzo rzadko moją możliwość przeprowadzenia bezpośredniego porównania różnych znaków towarowych i muszą zazwyczaj zdawać się na zachowany w pamięci niedoskonały obraz tych znaków (zob. podobnie wyrok z dnia 21 listopada 2013 r., ancotel., T‑443/12, niepublikowany, EU:T:2013:605, pkt 54 i przytoczone tam orzecznictwo).
74 W niniejszym wypadku zgłoszony znak towarowy i wcześniejszy znak towarowy Beneluksu nr 882400 nie są identyczne jedynie na płaszczyźnie wizualnej. Między elementami graficznymi tych znaków istnieją bowiem różnice. W tym względzie nie można jednak wykluczyć, że znacząca część właściwego kręgu odbiorców zachowa w pamięci jedynie niedoskonały obraz wcześniejszego znaku towarowego. W tych okolicznościach możliwe jest, zważywszy na fonetyczną i konceptualną identyczność oznaczeń, że w zetknięciu ze zgłoszonym znakiem towarowym właściwy krąg odbiorców będzie postrzegał ten ostatni znak raczej jako zaktualizowaną i unowocześnioną wersję wspomnianego wcześniejszego znaku towarowego aniżeli jako inny znak towarowy mający odmienne pochodzenie handlowe. Wynika z tego, że różnice występujące na płaszczyźnie wizualnej między elementami graficznymi tych dwóch kolidujących ze sobą znaków nie wystarczają, aby wykluczyć prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd.
75 Wyciągniętego w pkt 71 powyżej wniosku nie podważają pozostałe argumenty skarżącej.
76 Skarżąca twierdzi, że wcześniejszy znak towarowy Beneluksu nr 882400 ma jedynie słabo samoistnie odróżniający charakter i powinien w konsekwencji korzystać z mniej rozszerzonej ochrony. Jest tak dlatego, że znak ten tworzy oznaczenie, które jest zwyczajne i powszechne, a mianowicie wielką literę „K” lub kształt, który może zostać uznany za wielką literę „K”, otoczoną po prostu czarnym konturem. Tymczasem co do zasady odrębna litera alfabetu stanowi słabo samoistnie odróżniający element oznaczenia ze względu na to, że nie przyciąga uwagi konsumentów ani nie może zostać uznana za element twórczy. Skarżąca podnosi, że zgodnie z orzecznictwem znaki towarowe tworzone przez pojedynczą literę należy uznawać za znaki wykazujące słabo odróżniający charakter, który nie może zostać wzmocniony ze względu na fakt, iż litera nie posiada ogólnie znaczenia w danej branży. Jej zdaniem bardzo mało twórcza koncepcja wcześniejszego znaku towarowego nie może zyskać charakteru odróżniającego. Ponadto użycie czarnych konkurów dla liter jest dość powszechne w przypadku graficznych znaków towarowych.
77 W pkt 45 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza stwierdziła, że wobec braku znaczenia wcześniejszego znaku towarowego Beneluksu nr 882400 w odniesieniu do usług należących do klas 35 i 42, które stanowią przedmiot niniejszego sporu, samoistny charakter odróżniający tego znaku jest „zwykły”. Z pkt 47 zaskarżonej decyzji wynika w istocie, że z punktu widzenia Izby Odwoławczej słowo „zwykły” jest w tym kontekście równoważne z określeniem „co najwyżej przeciętny”.
78 Zdaniem interwenienta należy stwierdzić, że samoistnie odróżniający charakter wcześniejszy znak towarowy Beneluksu nr 882400 jest przeciętny.
79 Pośród istotnych czynników, które należy brać pod uwagę w ramach całościowej oceny prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd, występuje także charakter odróżniający wcześniejszego znaku towarowego (wyrok z dnia 28 września 2016 r., THE ART OF RAW, T‑593/15, niepublikowany, EU:T:2016:572, pkt 39). Jednakże, nawet przy założeniu, że samoistny charakter odróżniający wcześniejszego znaku towarowego jest mniejszy niż przeciętny, ten ewentualnie słabo odróżniający charakter nie stoi jako taki na przeszkodzie stwierdzeniu istnienia prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd (zob. podobnie postanowienie z dnia 27 kwietnia 2006 r., L’Oréal/OHIM, C‑235/05 P, niepublikowany, EU:C:2006:271, pkt 42–45).
80 Dodatkowo należy przypomnieć, że zgodnie z orzecznictwem, aby ocenić charakter odróżniający znaku towarowego lub elementu składowego znaku towarowego, należy zbadać większą lub mniejszą zdolność tego znaku lub tego elementu do wskazywania, że towary lub usługi, dla których znak został zarejestrowany, pochodzą od określonego przedsiębiorstwa, a zatem do umożliwienia odróżnienia tych towarów lub usług od towarów lub usług pochodzących od innych przedsiębiorstw. Przy dokonywaniu tej oceny należy wziąć pod uwagę w szczególności samoistne cechy danego znaku lub elementu, z uwzględnieniem tego, czy mają one jakiekolwiek cechy opisu względem towarów lub usług, dla których znak został zarejestrowany [zob. podobnie wyrok z dnia 22 września 2016 r., Sun Cali/EUIPO – Abercrombie & Fitch Europe (SUN CALI), T‑512/15, EU:T:2016:527, pkt 59 i przytoczone tam orzecznictwo].
81 W tym względzie, bez konieczności wypowiadania się w kwestii tego, czy i na jakich warunkach należy stwierdzić, że litera alfabetu ma ogólnie samoistnie odróżniający charakter, w niniejszej sprawie wystarczy wskazać, co następuje.
82 Zaokrąglone końcówki białych linii wielkiej litery „K” stanowią elementy, które nie mogą zostać uznane za pospolite lub zwyczajne. Do tego dochodzi fakt, że pionowa biała linia i element przypominający szewron są od siebie oddzielone. Otóż co do zasady nie jest tak w przypadku typowego przedstawienia graficznego wielkiej litery „K”. Dodatkowo, nawet jeśli przyjąć, że w przypadku liter wykorzystanie czarnych konturów jest dość powszechne w graficznych znakach towarowych, to należy też zwrócić uwagę na kształt czarnego tła wykorzystanego we wcześniejszym znaku towarowym Beneluksu nr 882400. W tym względzie bowiem mamy do czynienia nie z typową figurą geometryczną, lecz z nietypowym przedstawieniem graficznym. Wreszcie, jak podniósł interwenient w odniesieniu do podobieństwa wizualnego oznaczeń, wrażenie wywierane przez wcześniejszy znak towarowy Beneluksu nr 882400 jest dynamiczne i zabawne. Powyższe elementy przemawiają za istnieniem przeciętnego samoistnie odróżniającego charakteru tego znaku.
83 W tych okolicznościach dokonana przez Izbę Odwoławczą w pkt 45 i 47 zaskarżonej decyzji ocena charakteru odróżniającego wcześniejszego znaku towarowego Beneluksu nr 882400 (zob. pkt 77 powyżej) wydaje się zasadna, podczas gdy wszystkie argumenty skarżącej wskazane w pkt 76 powyżej można jedynie oddalić.
84 Niezależnie od powyższego nawet przy występowaniu znaku towarowego o słabo odróżniającym charakterze może istnieć prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd, zwłaszcza z racji podobieństwa oznaczeń i oznaczonych nimi towarów czy usług [wyroki: z dnia 16 marca 2005 r., L’Oréal/OHIM – Revlon (FLEXI AIR), T‑112/03, EU:T:2005:102, pkt 61; z dnia 13 grudnia 2007 r., Xentral/OHIM – Pages jaunes (PAGESJAUNES.COM), T‑134/06, EU:T:2007:387, pkt 70].
85 Podsumowując, z całości powyższych rozważań wynika, że jedyny zarzut podniesiony przez skarżącą na poparcie jej skargi należy oddalić jako bezzasadny, a co za tym idzie oddaleniu podlega również skarga w całości, bez konieczności orzekania o dopuszczalności żądania drugiego, mającego na celu zezwolenie przez Sąd na rejestrację zgłoszonego znaku towarowego dla usług wskazanych w pkt 23 powyżej.
W przedmiocie kosztów
86 Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę.
87 W niniejszej sprawie EUIPO i interwenient wnieśli o obciążenie skarżącej kosztami postępowania w niniejszej instancji.
88 Ponieważ skarżąca przegrała sprawę, należy nakazać jej pokrycie własnych kosztów oraz – zgodnie z żądaniem EUIPO i interwenienta – kosztów poniesionych przez tych ostatnich.
89 Ponadto interwenient wniósł o to, by skarżąca została obciążona kosztami poniesionymi przez niego w związku z postępowaniem w sprawie sprzeciwu przed EUIPO.
90 W tym względzie wystarczy wskazać, że ponieważ w niniejszym wyroku skarga na zaskarżoną decyzję zostaje oddalona, w odniesieniu do kosztów poniesionych w postępowaniu w sprawie sprzeciwu wciąż obowiązuje orzeczenie o kosztach zawarte w pkt 3 sentencji tej decyzji.
Z powyższych względów
SĄD (piąta izba),
orzeka, co następuje:
1) Skarga zostaje oddalona.
2) Kiosked Oy Ab pokrywa, poza własnymi kosztami, koszty poniesione przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) oraz przez De Vlaamse Radio- en Televisieomroeporganisatie (VRT).
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 13 marca 2018 r.
Podpisy