POSTANOWIENIE SĄDU (izba ds. odwołań)
z dnia 23 maja 2011 r.
Sprawa T‑493/09 P
Y
przeciwko
Komisji Europejskiej
Odwołanie – Służba publiczna – Personel kontraktowy – Zwolnienie – Odwołanie w części oczywiście niedopuszczalne, a w części oczywiście bezzasadne
Przedmiot: Odwołanie mające na celu uchylenie wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (trzecia izba) z dnia 7 października 2009 r. w sprawie F-29/08 Y przeciwko Komisji, Zb.Orz.SP s. I‑A‑1‑393, II‑A‑1‑2099.
Orzeczenie: Odwołanie zostaje w części odrzucone, a w części oddalone. Y pokrywa własne koszty postępowania oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską w ramach niniejszej instancji.
Streszczenie
1. Odwołanie – Zarzuty – Brak określenia podnoszonego naruszenia prawa – Niedopuszczalność
(statut Trybunału Sprawiedliwości, załącznik I, art. 11 ust. 1; regulamin postępowania przed Sądem, art. 138 § 1 akapit pierwszy lit. c))
2. Odwołanie – Zarzuty – Błąd w ustaleniach faktycznych – Niedopuszczalność – Kontrola oceny dowodów przez Sąd – Wykluczenie, z wyjątkiem przypadku ich przeinaczenia
(statut Trybunału Sprawiedliwości, załącznik I, art. 11)
3. Odwołanie – Zarzuty – Zwykłe powtórzenie zarzutów i argumentów podniesionych przed Sądem do spraw Służby Publicznej – Niedopuszczalność
(statut Trybunału Sprawiedliwości, załącznik I, art. 11 ust. 1; regulamin postępowania przed Sądem, art. 138 § 1 akapit pierwszy lit. c))
4. Urzędnicy – Prawa i obowiązki – Obowiązek informowania przełożonych o faktach mogących wzbudzić podejrzenie co do nielegalnej działalności lub poważnego zaniedbania – Zakres
(regulamin pracowniczy, art. 22a)
1. Z art. 11 ust. 1 załącznika I do statutu Trybunału Sprawiedliwości i z art. 138 § 1 akapit pierwszy lit. c) regulaminu postępowania przed Sądem wynika między innymi, że odwołanie musi dokładnie wskazywać zakwestionowane części wyroku, o których uchylenie się wnosi, jak również szczegółowe argumenty prawne na poparcie tego żądania.
Wymogu tego nie spełniają zarzuty dotyczące naruszenia prawa, które nie wskazują tych części lub argumentów z wymaganą dokładnością ani nie rozwijają odpowiedniej argumentacji prawnej na poparcie twierdzeń skarżącego.
(zob. pkt 27, 28)
Odesłanie: Sąd, sprawa T‑78/09 P Parlament przeciwko Collée, 17 marca 2010 r., pkt 20, 21
2. Zgodnie z art. 11 załącznika I do statutu Trybunału Sprawiedliwości odwołanie do Sądu jest ograniczone do kwestii prawnych, a tym samym Sąd do spraw Służby Publicznej jest wyłącznie właściwy do dokonania ustaleń faktycznych, chyba że nieprawidłowość tych ustaleń wynika z przedłożonych mu akt sprawy, oraz do dokonania oceny stanu faktycznego.
Z poszanowaniem roli sądu odwoławczego, przeinaczenie dowodów musi w oczywisty sposób wynikać z akt sprawy bez konieczności dokonywania nowej oceny faktów i dowodów.
(zob. pkt 34, 35)
Odesłanie: Trybunał, sprawa C‑8/95 P New Holland Ford przeciwko Komisji, 28 maja 1998 r., Rec. s. I‑3175, pkt 72; Trybunał, sprawa C‑551/03 P General Motors przeciwko Komisji, 6 kwietnia 2006 r., Zb.Orz. s. I‑3173, pkt 54; Trybunał, sprawa C‑167/04 P JCB Service przeciwko Komisji, 21 września 2006 r., Zb.Orz. s. I‑8935, pkt 108; Sąd, sprawa T‑338/07 P Bianchi przeciwko ETF, 19 marca 2010 r., pkt 61 i przytoczone tam orzecznictwo
3. Wymogom art. 11 ust. 1 załącznika I do statutu Trybunału Sprawiedliwości oraz art. 138 § 1 akapit pierwszy lit. c) regulaminu postępowania przed Sądem nie odpowiada odwołanie jedynie powtarzające lub dosłownie odtwarzające zarzuty i argumenty podniesione już przed Sądem do spraw Służby Publicznej. Odwołanie takie stanowi bowiem w rzeczywistości wniosek o ponowne rozpatrzenie skargi wniesionej do Sądu do spraw Służby Publicznej, co nie należy do właściwości Sądu.
(zob. pkt 57)
Odesłanie: ww. sprawa Parlament przeciwko Collée, pkt 22
4. Artykuł 22a ust. 3 regulaminu pracowniczego stanowi, że urzędnik, który na podstawie ust. 1 omawianego przepisu przekazał informację o faktach, mogących wzbudzić podejrzenie co do nielegalnej działalności lub o postępowaniu, mogącym stanowić poważne zaniedbanie w wypełnianiu zobowiązań urzędników Wspólnot Europejskich, „nie ponosi żadnych negatywnych skutków ze strony instytucji […], pod warunkiem że działał w dobrej wierze”. Zakładając nawet, że ten wymóg dobrej wiary mógłby być interpretowany w ten sposób, że zobowiązywałby danego urzędnika do podjęcia kroków mających na celu wykazanie prawdziwości jego twierdzeń, to z całą pewnością nie może on, w każdym razie, skłaniać tego urzędnika do nieinformowania o takich działaniach swoich przełożonych, w szczególności jeśli chodzi o dochodzenia mogące naruszać dobre imię instytucji. Zainteresowany nie może również uzasadniać takich działań tym, że jego przełożeni nie budzili jego zaufania, ponieważ art. 22a ust. 1 regulaminu pracowniczego stanowi wyraźnie, że o faktach takich jak określone w tym przepisie urzędnik powiadamia, jeżeli uznaje to za właściwe, sekretarza generalnego albo osoby zajmujące równorzędne stanowiska lub bezpośrednio Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych.
(zob. pkt 62)