POSTANOWIENIE SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
(pierwsza izba)
z dnia 1 lutego 2008 r.
Sprawa F-77/07
Kay Labate
przeciwko
Komisji Wspólnot Europejskich
Służba publiczna – Urzędnicy – Zabezpieczenie społeczne – Ubezpieczenie z tytułu wypadków i chorób zawodowych – Choroba zawodowa – Rak płuca – Bierne palenie tytoniu – Umorzenie postępowania
Przedmiot: Skarga wniesiona na podstawie art. 236 WE i 152 EWEA, w której K. Labate żąda stwierdzenia nieważności odmownych decyzji Komisji z dnia 18 października 2004 r. i z dnia 6 października 2006 r. w sprawie wniosku o uznanie zawodowego podłoża choroby nowotworowej płuc, na którą cierpiał i zmarł jej małżonek, nakazania Komisji wypłacenia jej wszystkich świadczeń, do których jest uprawniona zgodnie z art. 73 regulaminu pracowniczego i zwrócenia kosztów podróży często ponoszonych przez jej męża celem konsultacji z lekarzem w Brukseli na podstawie art. 9 zasad ubezpieczenia urzędników od ryzyka wypadku i choroby zawodowej, a także zarządzenia wszystkich innych środków, jakie mogą okazać się słuszne, i obciążenia Komisji kosztami postępowania.
Orzeczenie: Postępowanie zostaje umorzone w przedmiocie żądań przedstawionych w skardze przez skarżącą. Żądania odszkodowania przedstawione w piśmie skarżącej z dnia 25 października 2007 r. zostają oddalone jako oczywiście bezzasadne. Komisja zostaje obciążona kosztami postępowania.
Streszczenie
1. Skarga o stwierdzenie nieważności – Skarga na decyzję – Wycofanie zaskarżonej decyzji w trakcie postępowania – Skarga, która stała się bezprzedmiotowa – Umorzenie postępowania
(regulamin postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej, art. 75)
2. Urzędnicy – Skarga – Nieograniczone prawo orzekania – Zasądzenie z urzędu odszkodowania od pozwanej instytucji
(regulamin pracowniczy, art. 91 ust. 1)
1. Należy umorzyć postępowanie w przedmiocie skargi o stwierdzenie nieważności, gdy w trakcie postępowania sporna decyzja została formalnie wycofana przez instytucję będącą jej autorem i gdy wycofaniu nie towarzyszyło jednoczesne przyjęcie innej decyzji mającej ten sam przedmiot. Takie bowiem wycofanie, które doprowadziło do zniknięcia z mocą wsteczną spornej decyzji, wywołuje skutki równoważne do tych, jakie mogłyby wynikać ze stwierdzenia nieważności.
W tym względzie argument, jakoby instytucja wycofała sporną decyzję, aby uchylić się od kontroli sądu, nie pozwala wykazać, że spór nadal jest przedmiotowy. Nie można bowiem zarzucić instytucji, że po przeanalizowaniu skargi i wszystkich okoliczności sporu uznała za słuszne zaradzenie pewnym brakom czy nieprawidłowościom tej decyzji poprzez ponowne podjęcie procedury wydania decyzji. Ponadto mimo że niestety decyzja została wycofana z opóźnieniem, nie ma to znaczenia dla stwierdzenia, że sporna decyzja znikła z porządku prawnego.
(zob. pkt 7, 11, 13)
Odesłanie:
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑22/96 Langdon przeciwko Komisji, 18 września 1996 r., Rec. s. II‑1009, pkt 12–14
2. O ile prawdą jest, że sąd wspólnotowy ma nieograniczone prawo orzekania w sporach o charakterze majątkowym, na podstawie art. 91 ust. 1 regulaminu pracowniczego i zasądzenia od instytucji, nawet z urzędu, zadośćuczynienia za krzywdę wyrządzoną stronie skarżącej, o tyle jednak może wypowiedzieć się w przedmiocie zasądzenia zadośćuczynienia dopiero po zbadaniu zgodności z prawem aktu poddanego jego kontroli. W zakresie bowiem, w jakim sąd wspólnotowy nie może zbadać zgodności z prawem zaskarżonego aktu ani ocenić rzeczywistego wystąpienia i zakresu podnoszonej szkody, nie można uznać, że po stronie instytucji powstała już odpowiedzialność.
Tym samym w przypadku wniosku o wpłatę odszkodowania celem naprawienia szkody wynikającej z przewlekłości postępowania o uznanie zawodowego podłoża choroby spowodowanego wycofaniem pierwotnej decyzji, a następnie ponownym rozpoczęciem postępowania przed komisją lekarską, sąd wspólnotowy nie może podjąć się badania zgodności z prawem wycofanej decyzji ani przewlekłości wciąż toczącego się postępowania, do którego wszystkich stadiów czy warunków przebiegu nie ma dostępu i którego całkowitej długości nie można z góry przesądzić. Ponadto sama treść decyzji, która zostanie ostatecznie wydana, jest z definicji nieznana stronom ani sądowi wspólnotowemu, a żądania odszkodowawcze skarżącego będą musiały zależeć od decyzji kończącej to postępowanie.
(zob. pkt 16–22)
Odesłanie:
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑99/95 Stott przeciwko Komisji, 12 grudnia 1996 r., Rec. s. II‑2227, pkt 72; sprawa T‑394/03 Angeletti przeciwko Komisji, 11 kwietnia 2006 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑2‑95, II‑A‑2‑441, pkt 163–167 i przytoczone tam orzecznictwo; sprawa T‑402/03 Katalagarianakis przeciwko Komisji, 15 marca 2007 r., dotychczas nieopublikowana w Zbiorze, pkt 104