Sprawa T‑758/22
Puma SE
przeciwko
Urzędowi Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)
Wyrok Sądu (trzecia izba w składzie powiększonym) z dnia 8 maja 2024 r.
Wzór wspólnotowy – Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do wzoru – Zarejestrowany wzór wspólnotowy przedstawiający but – Wcześniejsze wzory wspólnotowe – Podstawy unieważnienia – Indywidualny charakter – Artykuł 25 ust. 1 lit. b) i art. 6 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 6/2002
1. Wcześniejsze wzory wspólnotowe – Podstawy unieważnienia – Brak indywidualnego charakteru – Wzór niewywołujący u poinformowanego użytkownika innego całościowego wrażenia niż to wywierane przez wcześniejszy wzór – Całościowa ocena wszystkich elementów przedstawionych we wzorach – Zakres – Uwzględnienie wyłącznie elementów chronionych przez zakwestionowany wzór
[rozporządzenie Rady nr 6/2002, art. 6 ust. 1, art. 25 ust. 1 lit. b)]
(zob. pkt 25–28, 34)
2. Wcześniejsze wzory wspólnotowe – Podstawy unieważnienia – Brak indywidualnego charakteru – Publiczne udostępnienie skutkujące ujawnieniem wszystkich elementów wzoru – Warunki ochrony
[rozporządzenie Rady nr 6/2002, art. 7 ust. 1, art. 25 ust. 1 lit. b)]
(zob. pkt 46)
Streszczenie
Sąd, rozpatrując skargę, którą oddalił, po raz pierwszy odniósł się do kwestii uwzględnienia elementów objętych zrzeczeniem się, czyli elementów nieobjętych ochroną wcześniejszego wzoru, które w niniejszym przypadku ukazano za pomocą linii przerywanych, przy porównywaniu dokonywanym w ramach opartego na braku indywidualnego charakteru postępowania w sprawie unieważnienia prawa do wzoru. Określił on zatem ratio legis postępowania w sprawie unieważnienia prawa do wzoru opartego na tej podstawie oraz granice ochrony wcześniejszego wzoru.
Fujian Daocheng Electronic Commerce Co. Ltd dokonała w Urzędzie Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) zgłoszenia do rejestracji wzoru wspólnotowego przedstawiającego but. Puma SE, skarżąca, złożyła wniosek o unieważnienie prawa do wzoru oparty na braku jego indywidualnego charakteru(1) względem siedmiu wcześniejszych wzorów. Wniosek ten został jednak oddalony przez Wydział Unieważnień na tej podstawie, że zakwestionowany wzór posiada taki indywidualny charakter. Podobnie izba odwoławcza oddaliła odwołanie wniesione przez skarżącą od decyzji Wydziału Unieważnień.
Ocena Sądu
Na wstępie Sąd przypomniał, że porównanie całościowego wrażenia wywoływanego przez kolidujące ze sobą wzory, po pierwsze, należy przeprowadzić w odniesieniu do całej postaci każdego z tych wzorów, a po drugie, powinno ono opierać się na ujawnionych cechach zakwestionowanego wzoru i dotyczyć wyłącznie tych cech, które są chronione przez ten wzór. Okoliczność, że wcześniejszy wzór ujawnia dodatkowe elementy, które nie występują w zakwestionowanym wzorze, nie ma znaczenia dla porównania rozpatrywanych wzorów. Należy zatem ustalić, jakie elementy są rzeczywiście chronione przez zakwestionowany wzór.
W pierwszej kolejności Sąd zauważył, że w celu porównania kolidujących ze sobą wzorów w niniejszym przypadku należy wziąć pod uwagę wszystkie elementy rzeczywiście chronione przez zakwestionowany wzór, który przedstawia kompletny but, składający się zarówno z podeszwy, jak i cholewki, i nie należy ograniczać się do porównania jedynie wyglądu podeszew, będącego jedynym elementem chronionym przez wcześniejszy wzór. Badanie podstawy unieważnienia, którą stanowi brak indywidualnego charakteru, nie wpisuje się bowiem w logikę ochrony wcześniejszego prawa, lecz polega na ustaleniu, czy zakwestionowany wzór spełnia przesłanki rejestracji(2). Oparcie się zaś na chronionych cechach wcześniejszego wzoru, zamiast na cechach zakwestionowanego wzoru, prowadziłoby do wykluczenia z porównania elementów zakwestionowanego wzoru, które są chronione, co skutkowałoby brakiem weryfikacji, czy wspomniany wzór jako całość spełnia warunki ochrony.
Ponadto, chociaż nie jest wykluczone, iż przy porównywaniu wzorów całościowe wrażenie wywoływane przez każdy z nich może być zdominowane przez określone cechy rozpatrywanych produktów lub ich części, Sąd uznał, że w niniejszym przypadku nie ma powodu, aby uznać, że z czysto wizualnego punktu widzenia podeszwa stanowi dla poinformowanego użytkownika cechę, która dominuje nad pozostałą częścią buta, i – tym samym – że całościowe wrażenie w odniesieniu do rozpatrywanych wzorów zostanie przez nią zdominowane.
W drugiej kolejności Sąd zbadał, czy postać cholewki buta wcześniejszych wzorów może również zostać wzięta pod uwagę przy porównywaniu całościowego wrażenia wywoływanego przez kolidujące ze sobą wzory, mimo że nie chodzi o cechy, w odniesieniu do których wystąpiono o ochronę. Zauważył on w tym względzie, że ocena indywidualnego charakteru wzoru jest uzależniona od faktu, czy ogólne wrażenie wywoływane u poinformowanego użytkownika różni się wyraźnie od wrażenia związanego z istniejącym dorobkiem wzorniczym. W ramach opartego na tej podstawie postępowania w sprawie unieważnienia prawa do wzoru jedyną funkcją wcześniejszego wzoru jest wskazanie stanu wcześniejszego wzornictwa, odpowiadającego dorobkowi wzorów odnoszących się do rozpatrywanego produktu, które były ujawnione w dacie dokonania zgłoszenia danego wzoru. Przynależność wcześniejszego wzoru do wspomnianego dorobku wynika zaś z samego jego udostępnienia. A zatem w celu ustalenia, czy można wziąć pod uwagę elementy wcześniejszego wzoru, należy skupić się nie na przedmiocie ochrony tego wzoru, lecz wyłącznie na kwestii, czy elementy te zostały ujawnione(3). Ponadto, aby publiczne udostępnienie wzoru skutkowało ujawnieniem wszystkich jego elementów, konieczne jest, by zostały one przedstawione w sposób jasny i precyzyjny w momencie dokonania tego ujawnienia.
W konsekwencji, zważywszy, że w niniejszym przypadku elementy wcześniejszych wzorów, w odniesieniu do których to elementów nie wystąpiono o ochronę, zostały ujawnione i wydają się wystarczająco jasne i precyzyjne, by można było dostrzec postać cholewki i jej poszczególnych części, Trybunał stwierdził, że przy ocenie indywidualnego charakteru zakwestionowanego wzoru można było wziąć pod uwagę te elementy.