WYROK SĄDU (piąta izba)
z dnia 6 listopada 2014 r.(*)
Wspólnotowy znak towarowy – Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego przedstawiającego linię falistą – Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji – Brak charakteru odróżniającego – Artykuł 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 – Brak charakteru odróżniającego uzyskanego w następstwie używania – Artykuł 7 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009 – Artykuł 76 rozporządzenia nr 207/2009 – Artykuł 75 rozporządzenia nr 207/2009
W sprawie T‑53/13
Vans, Inc., z siedzibą w Cypress, Kalifornia (Stany Zjednoczone), reprezentowana przez adwokata M. Hirscha,
strona skarżąca,
przeciwko
Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM), reprezentowanemu przez Ó. Mondéjara Ortuña, działającego w charakterze pełnomocnika,
strona pozwana,
mającej za przedmiot skargę na decyzję Piątej Izby Odwoławczej (OHIM) z dnia 14 listopada 2012 r. (sprawa R 860/2012‑5), dotyczącą rejestracji graficznego znaku towarowego przedstawiającego linię falistą jako wspólnotowego znaku towarowego,
SĄD (piąta izba),
w składzie: A. Dittrich, prezes, J. Schwarcz i V. Tomljenović (sprawozdawca), sędziowie,
sekretarz: E. Coulon,
po zapoznaniu się ze skargą złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 31 stycznia 2013 r.,
po zapoznaniu się z odpowiedzią na skargę złożoną przez OHIM w sekretariacie Sądu w dniu 7 maja 2013 r.,
uwzględniwszy, że w terminie miesiąca od dnia powiadomienia stron o zakończeniu pisemnego etapu postępowania nie wpłynął żaden wniosek o wyznaczenie rozprawy, i postanowiwszy, na podstawie sprawozdania sędziego sprawozdawcy i w zastosowaniu art. 135a regulaminu postępowania przed Sądem, orzec w przedmiocie skargi bez przeprowadzenia ustnego etapu postępowania,
wydaje następujący
Wyrok(1)
[…]
Żądania stron
7 Skarżąca wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w całości i przekazanie sprawy Izbie Odwoławczej do ponownego rozpoznania;
– obciążenie OHIM kosztami postępowania.
8 OHIM wnosi do Sądu o:
– oddalenie skargi;
– obciążenie skarżącej kosztami postępowania.
Co do prawa
[…]
W przedmiocie zarzutu pierwszego dotyczącego w szczególności naruszenia art. 76 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009
[…]
12 Należy przypomnieć, że stosownie do orzecznictwa art. 76 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009 wymaga, aby eksperci i izby odwoławcze OHIM badali stan faktyczny z urzędu. Wynika stąd, że właściwe organy OHIM mogą uzasadniać swoje rozstrzygnięcia okolicznościami faktycznymi, które nie zostały podniesione przez zgłaszającego znak towarowy [wyrok z dnia 23 stycznia 2014 r., Novartis/OHIM (CARE TO CARE), T‑68/13, EU:T:2014:29, pkt 22; zob. także podobnie wyrok z dnia 22 czerwca 2006 r., Storck/OHIM, C‑25/05 P, Zb.Orz., EU:C:2006:422, pkt 50, 51, 54]. Ponadto z utrwalonego orzecznictwa wynika, że nie uwzględniając argumentów lub dowodów przedstawionych przez strony w odpowiednim terminie, OHIM narusza art. 76 rozporządzenia nr 207/2009 [zob. podobnie wyroki: z dnia 9 listopada 2005 r., Focus Magazin Verlag/OHIM – ECI Telecom (Hi‑FOCuS), T‑275/03, Zb.Orz., EU:T:2005:385, pkt 43; a także z dnia 10 lipca 2006 r., La Baronia de Turis/OHIM – Baron Philippe de Rothschild (LA BARONNIE), T‑323/03, Zb.Orz, EU:T:2006:197, pkt 68].
13 W niniejszej sprawie w swojej argumentacji skarżąca wysuwa w istocie dwa zarzuty dotyczące, po pierwsze, braku odpowiedniego rozpatrzenia dowodów, o których mowa w pkt 10 powyżej, a po drugie, niewystarczającego uzasadnienia.
14 Co się tyczy zarzutu pierwszego, dotyczącego braku odpowiedniego rozpatrzenia dowodów, o których mowa w pkt 10 powyżej, w pierwszej kolejności należy zauważyć, że z zaskarżonej decyzji w żaden sposób nie wynika, iż Izba Odwoławcza odmówiła rozpatrzenia jakiegokolwiek argumentu bądź dopuszczenia jakiegokolwiek dowodu, jakie przedstawiła skarżąca.
15 W drugiej kolejności należy stwierdzić, że jeśli chodzi o dokumenty przedstawione przez skarżącą w załącznikach 5 i 6 do uwag z dnia 27 stycznia 2012 r., z pkt 14–16 zaskarżonej decyzji wynika, iż Izba Odwoławcza rozpatrzyła je, a następnie odrzuciła. Z pkt 16 zaskarżonej decyzji wynika w szczególności, że Izba Odwoławcza posłużyła się kryteriami określonymi w orzecznictwie (zob. pkt 84 poniżej) i zastosowała je w odniesieniu do rejestracji wspólnotowych znaków towarowych, na które powołuje się skarżąca, a następnie postanowiła ich nie uwzględniać, jako że nie jest związana wcześniejszymi lub błędnymi decyzjami OHIM. Dopiero w następstwie tej analizy Izba Odwoławcza błędnie przyjęła, tytułem dodatkowym, o czym świadczy użycie przez nią sformułowania „ponadto”, że wspomniane rejestracje mogły być oparte na art. 7 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009.
16 Nie ulega wątpliwości, że analizując te dokumenty, Izba Odwoławcza popełniła błąd, stwierdzając w pkt 16 zaskarżonej decyzji, iż rejestracje wspólnotowych znaków towarowych mogły być oparte na fakcie uzyskania przez nie charakteru odróżniającego w następstwie używania, w rozumieniu art. 7 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009. Błędu tego, który ponadto dotyczy dodatkowego argumentu powołanego na etapie analizy dokumentów przedłożonych przez skarżącą, nie należy jednak postrzegać w kategoriach naruszenia art. 76 rozporządzenia nr 207/2009, lecz naruszenia prawa materialnego, którego ewentualne konsekwencje zostaną zbadane w pkt 84–88 poniżej.
17 Pobieżne zbadanie dowodów, takie jak to, które w niniejszej sprawie skarżąca zarzuca Izbie Odwoławczej – zakładając, że rzeczywiście miało miejsce – nie stanowi bowiem naruszenia normy proceduralnej określonej w art. 76 rozporządzenia nr 207/2009. W danym wypadku błędna ocena materiału dowodowego dostarczonego przez stronę może skutkować naruszeniem przepisów prawa materialnego, które mają zastosowanie w danej sprawie.
18 W trzeciej kolejności, jeśli chodzi o załącznik 10 do odwołania rozpatrywanego przez Izbę Odwoławczą, należy zauważyć, że dokument ten zawiera w szczególności informacje dotyczące wielkości sprzedaży osiągniętej przez skarżącą w latach 2010–2011 w niektórych państwach członkowskich, a konkretnie w państwach Beneluksu, w Republice Czeskiej, Danii i Szwecji (jako części Skandynawii) w Niemczech, Grecji, Hiszpanii, Francji, we Włoszech, w Polsce i w Zjednoczonym Królestwie. Dokument ten zawiera także prognozy sprzedaży dla tych państw członkowskich na rok 2012 r. Dokument ten służy zatem uzupełnieniu treści oświadczenia dyrektora skarżącej ds. promocji i wydarzeń, złożonego pod przysięgą przed ekspertem, i zawiera, jak Izba Odwoławcza wskazała w pkt 23 zaskarżonej decyzji podsumowującym jego uwagi, dane liczbowe dotyczące wielkości sprzedaży bez podziału na państwa, które nie odzwierciedlają pełnej kwoty sprzedaży dla całej Unii ani nie znajdują potwierdzenia w innych dokumentach, takich jak faktury.
19 Z zaskarżonej decyzji wynika, że jak podnosi skarżąca, Izba Odwoławcza nie ustosunkowała się do tego dokumentu. Nie został on bowiem wymieniony w pkt 21 zaskarżonej decyzji wśród dodatkowych dokumentów, jakie skarżąca przedstawiła Izbie Odwoławczej, przy czym Izba Odwoławcza nie wspomniała też o nim w ramach oceny materiału dowodowego dostarczonego przez skarżącą.
20 Należy jednak zauważyć, że okoliczność, iż Izba Odwoławcza nie zawarła w swej decyzji wszystkich argumentów jednej ze stron bądź całego przedstawionego przez nią materiału dowodowego, czy też nie odniosła się do każdego z tych elementów, nie pozwala na przyjęcie wniosku, że Izba Odwoławcza odmówiła ich uwzględnienia [wyrok z dnia 9 grudnia 2010 r., Tresplain Investments/OHIM – Hoo Hing (Golden Elephant Brand), T‑303/08, Zb.Orz, EU:T:2010:505, pkt 46].
21 W niniejszym przypadku z zaskarżonej decyzji w żaden sposób nie wynika, że Izba Odwoławcza odmówiła dopuszczenia dokumentu przedstawionego w załączniku 10 do rozpatrywanego przez nią odwołania. W szczególności Izba Odwoławcza nie zarzuciła skarżącej, że ta nie przedstawiła tego dokumentu w stosownym terminie ani też nie odrzuciła go jako niedopuszczalnego. Możliwe, że uwadze Izby Odwoławczej umknęła okoliczność, że załącznik 10 do rozpatrywanego przez nią odwołania zawierał informacje dotyczące wielkości sprzedaży skarżącej w niektórych państwach członkowskich.
22 Jednakże sam ten fakt nie pozwala na stwierdzenie naruszenia normy proceduralnej zawartej w art. 76 rozporządzenia nr 207/2009. Chodzi tu o błędną ocenę materiału dowodowego przedstawionego przez skarżącą, która w danym wypadku może prowadzić do naruszenia prawa materialnego. Ewentualne konsekwencje tej błędnej oceny zostaną zbadane w ramach oceny zarzutu dotyczącego naruszenia art. 7 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009 (zob. pkt 107 poniżej).
23 W czwartej kolejności, odnosząc się do dowodu, który rzekomo pochodzi z niezależnych źródeł, a który znajduje się w załączniku 2 do uwag z dnia 27 stycznia 2012 r., należy wskazać, że dowodem tym jest strona magazynu o tematyce związanej z modą – Elle. Strona ta zawiera zdjęcie modelki noszącej parę butów, które produkuje skarżąca, opatrzonych znakiem towarowym, o zarejestrowanie którego skarżąca wnosi.
24 W tym względzie należy stwierdzić, że chociaż wbrew stanowisku skarżącej, nie mamy tu do czynienia z ogłoszeniem, jest to jednak dotyczący jej materiał promocyjny, który ukazał się w magazynie o tematyce związanej z modą, co pozwoliło jej na zaprezentowanie swoich produktów odbiorcom. Izba Odwoławcza odniosła się do całego tego materiału reklamowego w pkt 26 i 27 zaskarżonej decyzji, w związku z czym nie można jej zarzucać nieuwzględnienia tego dokumentu. Stąd też Izba Odwoławcza nie naruszyła normy proceduralnej określonej w art. 76 rozporządzenia nr 207/2009.
25 W każdym razie, nawet gdyby założyć, jak czyni to skarżąca, że dokument ten należało uwzględnić w charakterze dowodu pochodzącego z niezależnych źródeł, należy zauważyć, że podobnie jak w przypadku załącznika 10 do odwołania rozpatrywanego przez Izbę Odwoławczą, z zaskarżonej decyzji w żaden sposób nie wynika, że Izba Odwoławcza odmówiła jego dopuszczenia. I tak Izba Odwoławcza nie zarzuciła skarżącej, że ta nie przedstawiła tego dokumentu w stosownym terminie ani nie uznała go za niedopuszczalny. Z tego względu, nawet gdyby założyć, że Izba Odwoławcza mogła o nim nie wspomnieć, sam ten fakt, jak już wskazano w pkt 22 powyżej, nie może stanowić naruszenia normy proceduralnej określonej w art. 76 rozporządzenia nr 207/2009. Może on stanowić błędną ocenę materiału dowodowego przedstawionego przez skarżącą, której ewentualne konsekwencje zostaną zbadane w ramach oceny zarzutu dotyczącego naruszenia art. 7 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009 (zob. pkt 107 poniżej).
26 Wynika stąd, że należy uznać, iż skarżąca nie może zarzucać Izbie Odwoławczej naruszenia normy proceduralnej określonej w art. 76 rozporządzenia nr 207/2009. W związku z tym argumenty skarżącej w tym względzie należy oddalić.
[…]
Z powyższych względów
SĄD (piąta izba)
orzeka, co następuje:
1) Skarga zostaje oddalona.
2) Vans, Inc. zostaje obciążona kosztami postępowania.
Dittrich | Schwarcz | Tomljenović |
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 6 listopada 2014 r.
Podpisy