POSTANOWIENIE TRYBUNAŁU (izba ds. przyjmowania odwołań do rozpoznania)
z dnia 8 maja 2024 r.(*)
Odwołanie – Znak towarowy Unii Europejskiej – Przyjmowanie odwołań do rozpoznania – Artykuł 170b regulaminu postępowania przed Trybunałem – Wniosek niewykazujący istotności kwestii dla jedności, spójności lub rozwoju prawa Unii – Odmowa przyjęcia odwołania do rozpoznania
W sprawie C‑689/23 P
mającej za przedmiot odwołanie w trybie art. 56 statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, wniesione w dniu 16 listopada 2023 r.,
Grzegorz Wyrębski, zamieszkały we Wróblewie (Polska), którego reprezentowała A. Skup, radca prawny,
strona skarżąca,
w której drugą stroną postępowania byli:
QC,
QD,
QE,
strona skarżąca w pierwszej instancji,
Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO),
strona pozwana w pierwszej instancji,
TRYBUNAŁ (izba ds. przyjmowania odwołań do rozpoznania)
w składzie: L. Bay Larsen, wiceprezes Trybunału, O. Spineanu-Matei i L.S. Rossi (sprawozdawczyni), sędzie,
sekretarz: A. Calot Escobar,
uwzględniając wniosek sędzi sprawozdawczyni i po wysłuchaniu rzecznika generalnego P. Pikamäe,
wydaje następujące
Postanowienie
1 W odwołaniu Grzegorz Wyrębski wnosi o uchylenie wyroku Sądu Unii Europejskiej z dnia 6 września 2023 r., QC i in./EUIPO – Wyrębski (BLUE BRAND CHICKEN) (T‑316/22, EU:T:2023:515, zwanego dalej „zaskarżonym wyrokiem”), w którym Sąd stwierdził nieważność decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 24 marca 2022 r. (sprawa R 1166/2020‑2) dotyczącej postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku między G. Wyrębskim z jednej strony a QC, QD i QE z drugiej strony.
W przedmiocie wniosku o przyjęcie odwołania do rozpoznania
2 Na mocy art. 58a akapit pierwszy statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w przypadku odwołania wniesionego od orzeczenia Sądu dotyczącego decyzji niezależnej izby odwoławczej EUIPO Trybunał decyduje wcześniej o jego przyjęciu do rozpoznania.
3 Na podstawie art. 58a akapit trzeci tego statutu odwołanie przyjmuje się do rozpoznania, w całości lub w części, zgodnie ze szczegółowymi przepisami określonymi w regulaminie postępowania przed Trybunałem, jeżeli występuje w nim kwestia istotna dla jedności, spójności lub rozwoju prawa Unii.
4 Zgodnie z brzmieniem art. 170a § 1 regulaminu postępowania w sytuacjach, o których mowa w art. 58a akapit pierwszy wspomnianego statutu, wnoszący odwołanie załącza do niego wniosek o przyjęcie odwołania do rozpoznania, w którym wyjaśnia, jakiej kwestii istotnej dla jedności, spójności lub rozwoju prawa Unii ono dotyczy, i który zawiera wszystkie niezbędne elementy, aby umożliwić Trybunałowi rozstrzygnięcie tego wniosku.
5 Zgodnie z art. 170b §§ 1 i 3 tego regulaminu postępowania Trybunał orzeka w przedmiocie wniosku o przyjęcie odwołania do rozpoznania w możliwie najkrótszym czasie postanowieniem z uzasadnieniem.
6 Na poparcie swojego wniosku o przyjęcie odwołania do rozpoznania wnoszący odwołanie twierdzi, po pierwsze, że w zarzucie pierwszym odwołania podniesiono kwestie istotne dla jedności, spójności i rozwoju prawa Unii, a po drugie, że w zarzutach drugim i trzecim odwołania podniesiono kwestię istotną dla spójności prawa Unii.
7 W zarzucie pierwszym wnoszący odwołanie podnosi pierwsze naruszenie art. 52 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (Dz.U. 2009, L 78, s. 1) ze względu na to, że Sąd błędnie zinterpretował pojęcie „złej wiary” w rozumieniu tego przepisu w sposób bardzo ścisły, przypisując kluczowe znaczenie okolicznościom, które nie powinny determinować tej oceny.
8 W szczególności Sąd uznał przede wszystkim, że dla oceny złej wiary w momencie dokonywania zgłoszenia znaku towarowego, w sytuacji gdy między zgłaszającym ten znak towarowy do rejestracji a osobą trzecią, która domaga się unieważnienia prawa do tego znaku, istniała współpraca przed tą rejestracją, zasadnicze znaczenie posiada forma, jaką przybrała ta współpraca, tymczasem taki wymóg nie wynika ani z przepisów prawa, ani z orzecznictwa. Następnie Sąd utożsamił prawa autorskie do oznaczenia z prawem do ubiegania się o ochronę tego oznaczenia jako znaku towarowego, co jest sprzeczne z orzecznictwem. Wreszcie Sąd stwierdził, że ani EUIPO, ani wnoszący odwołanie nie wskazali podstawy prawnej umowy zawartej z właścicielami znaku, podczas gdy nie istnieje wymóg, by umowa, na której opiera się wspomniana współpraca, wskazywała podstawę prawną dla tej umowy.
9 Zdaniem wnoszącego odwołanie w pierwszym zarzucie odwołania poruszono istotną kwestię prawną mającą na celu ustalenie, czy podnoszone okoliczności, a mianowicie forma umowy o współpracy, podstawa prawna jej zawarcia lub sam fakt zawarcia umowy o przeniesienie praw autorskich, mogą rzeczywiście mieć decydujące znaczenie dla oceny złej wiary w momencie dokonywania zgłoszenia znaku towarowego.
10 Z jednej strony w jego przekonaniu kwestia ta jest istotna dla rozwoju prawa Unii. Po pierwsze bowiem, kolejności Trybunał nie wypowiedział się jeszcze wyraźnie w przedmiocie możliwości, że wspomniane okoliczności wykazują brak złej wiary. Po drugie, podstawa unieważnienia przewidziana w art. 52 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 ma zasadnicze znaczenie. Po trzecie, ponieważ podstawę tę bardzo często podnosi się przed EUIPO, zajęcie stanowiska przez Trybunał w tym względzie będzie miało znaczenie dla wielu spraw.
11 Z drugiej strony uważa on, że wspomniana kwestia jest również istotna dla jedności i spójności prawa Unii, ponieważ Sąd odszedł od podstawowej zasady, która zakłada stwierdzenie istnienia lub nieistnienia dobrej wiary w momencie dokonywania zgłoszenia do rejestracji znaku towarowego z uwzględnieniem uzasadnionych interesów osób trzecich.
12 W zarzucie drugim wnoszący odwołanie podnosi drugie naruszenie art. 52 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 ze względu na to, że Sąd nie przeprowadził pełnej oceny złej wiary w momencie dokonywania zgłoszenia spornego znaku towarowego.
13 W szczególności wnoszący odwołanie twierdzi, iż Sąd nie wziął pod uwagę faktu, że zgłoszenie spornego znaku towarowego nastąpiło w trakcie trwania współpracy z wnoszącym odwołanie oraz że zostało dokonane bez jego wiedzy i zgody. Ponadto w pkt 32 zaskarżonego wyroku Sąd uznał w sposób arbitralny i z pominięciem zebranych dowodów, że nie wykazano uczestniczenia wnoszącego odwołanie w tworzeniu spornego znaku towarowego. W dodatku Sąd nie ocenił należycie, po pierwsze, że współpraca między stronami była oparta na stosunku zaufania, w którym wnoszący odwołanie odgrywał wiodącą rolę, a po drugie, że wnoszący odwołanie podjął samodzielnie decyzję o sprzedaży towarów opatrzonych spornym znakiem towarowym bez sprzeciwu ze strony właścicieli znaku i że poniósł koszty, a także że właściciele znaku zataili przed wnoszącym odwołanie fakt, że jeden z nich zawarł umowę o przeniesienie praw autorskich do spornego oznaczenia i że podjęli oni działania w kierunku wyeliminowania wnoszącego odwołanie z rynku, dążąc do zapewnienia sobie wyłączności jego klienteli.
14 Zdaniem wnoszącego odwołanie w drugim zarzucie odwołania podniesiono kwestię dotyczącą spójności prawa Unii. Do Trybunału należy bowiem wyeliminowanie z porządku prawnego Unii orzeczeń sądowych opartych na przeinaczeniu przedstawionych okoliczności faktycznych i dowodów, które są bezpośrednio związane z podnoszoną podstawą unieważnienia.
15 W zarzucie trzecim wnoszący odwołanie podnosi naruszenie art. 36 statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej ze względu na niewystarczające uzasadnienie przez Sąd zaskarżonego wyroku.
16 W szczególności z jednej strony Sąd wprowadził, jako elementy istotne dla oceny złej wiary, kwestie dotyczące podstawy prawnej i formy umowy o współpracy oraz umowy o przeniesienie praw autorskich, nie wyjaśniając jednak powodów, dla których elementy te powinny być istotne. Z drugiej strony Sąd nie uzasadnił w wystarczający sposób dokonanej przez siebie oceny przedstawionych mu dowodów.
17 Zdaniem wnoszącego odwołanie poza tym, że niewystarczający charakter uzasadnienia zaskarżonego wyroku stanowi kwestię prawną, która może zostać podniesiona w ramach odwołania, niewystarczające uzasadnienie nie jest spójne w świetle prawa Unii. Jedynie bowiem wystarczające uzasadnienie pozwoliłoby zainteresowanym zapoznać się z powodami, dla których ich argumenty nie zostały uwzględnione przez Sąd, i dostarczyć elementów wystarczających do tego, by Trybunał mógł sprawować przysługującą mu kontrolę. Tak więc uchylenie zaskarżonego wyroku na tej podstawie wprowadzałoby w życie wymóg spójności prawa Unii.
18 Na wstępie należy zauważyć, że to na wnoszącym odwołanie spoczywa ciężar wykazania, że kwestie podnoszone w odwołaniu są istotne dla jedności, spójności lub rozwoju prawa Unii (postanowienia: z dnia 10 grudnia 2021 r., EUIPO/The KaiKai Company Jaeger Wichmann, C‑382/21 P, EU:C:2021:1050, pkt 20; z dnia 11 lipca 2023 r., EUIPO/Neoperl, C‑93/23 P, EU:C:2023:601, pkt 18).
19 Poza tym, jak wynika z art. 58a akapit trzeci statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w związku z art. 170a § 1 i art. 170b § 4 regulaminu postępowania, wniosek o przyjęcie odwołania do rozpoznania musi zawierać wszystkie niezbędne elementy, aby umożliwić Trybunałowi rozstrzygnięcie w przedmiocie przyjęcia odwołania do rozpoznania oraz określenie, w przypadku częściowego przyjęcia tego odwołania, zarzutów lub części odwołania, których powinna dotyczyć odpowiedź na odwołanie. Skoro bowiem mechanizm wstępnego przyjmowania odwołań do rozpoznania przewidziany w art. 58a tego statutu ma na celu ograniczenie kontroli sprawowanej przez Trybunał do kwestii istotnych dla jedności, spójności lub rozwoju prawa Unii, jedynie zarzuty podnoszące takie kwestie i wykazane przez wnoszącego odwołanie mogą podlegać badaniu przez Trybunał w ramach procedury odwoławczej (postanowienia: z dnia 10 grudnia 2021 r., EUIPO/The KaiKai Company Jaeger Wichmann, C‑382/21 P, EU:C:2021:1050, pkt 21; z dnia 11 lipca 2023 r., EUIPO/Neoperl, C‑93/23 P, EU:C:2023:601, pkt 19).
20 Wobec powyższego wniosek o przyjęcie odwołania do rozpoznania musi w każdym wypadku w sposób jasny i precyzyjny wskazywać zarzuty, na których odwołanie się opiera, z taką samą precyzją i jasnością określać kwestię prawną podnoszoną w każdym zarzucie, uściślać, czy ta kwestia jest istotna dla jedności, spójności lub rozwoju prawa Unii, i podawać w sposób konkretny powody, dla których wspomniana kwestia jest istotna w świetle przywołanego kryterium. Co się tyczy w szczególności zarzutów odwołania, wniosek o przyjęcie odwołania do rozpoznania musi określać przepis prawa Unii lub orzecznictwo, które mogły zostać naruszone przez zaskarżony wyrok lub postanowienie, przedstawiać w sposób zwięzły naruszenie prawa, którego miał się dopuścić Sąd, i wskazywać, w jakiej mierze wpłynęło ono na rozstrzygnięcie zawarte w zaskarżonym wyroku lub postanowieniu. W razie gdy przywołane naruszenie prawa wynika z naruszenia orzecznictwa, wniosek o przyjęcie odwołania do rozpoznania musi przedstawiać w sposób zwięzły, lecz jasny i precyzyjny, po pierwsze, gdzie występuje zarzucana sprzeczność, poprzez wskazanie zarówno punktów zaskarżonego wyroku lub postanowienia, które wnoszący odwołanie podważa, jak i punktów orzeczenia Trybunału lub Sądu, które jakoby nie zostały uwzględnione, a po drugie, konkretne powody, dla których taka sprzeczność powoduje powstanie kwestii istotnej dla jedności, spójności lub rozwoju prawa Unii (postanowienia: z dnia 10 grudnia 2021 r., EUIPO/The KaiKai Company Jaeger Wichmann, C‑382/21 P, EU:C:2021:1050, pkt 22; z dnia 11 lipca 2023 r., EUIPO/Neoperl, C‑93/23 P, EU:C:2023:601, pkt 20).
21 Wniosek o przyjęcie odwołania do rozpoznania, który nie zawiera elementów wyszczególnionych w poprzednim punkcie niniejszego postanowienia, od samego początku nie pozwala bowiem na wykazanie, że w odwołaniu podniesiono kwestię istotną dla jedności, spójności lub rozwoju prawa Unii uzasadniającą jego przyjęcie do rozpoznania (postanowienia: z dnia 24 października 2019 r., Porsche/EUIPO, C‑613/19 P, EU:C:2019:205, pkt 16; z dnia 5 marca 2024 r., Cayago Tec/EUIPO, C‑700/23 P, EU:C:2024:223, pkt 17).
22 W niniejszej sprawie, co się tyczy w pierwszej kolejności argumentów streszczonych w pkt 7–11 niniejszego postanowienia, o ile wnoszący odwołanie wskazuje naruszenia prawa, których miał się dopuścić Sąd, o tyle nie przedstawia on jednak w sposób wystarczający pod względem prawnym i zgodny ze wszystkimi wymogami określonymi w pkt 20 niniejszego postanowienia powodów, dla których takie naruszenia – przy założeniu, że zostaną wykazane – poruszałyby kwestię istotną dla jedności, spójności lub rozwoju prawa Unii, która uzasadniałaby przyjęcie odwołania do rozpoznania.
23 Ponadto okoliczność, że dana kwestia prawna nie stanowiła przedmiotu badania Trybunału, nie oznacza mimo wszystko, że w sposób konieczny cechuje ją istotność dla jedności, spójności lub rozwoju prawa Unii, jako że składający wniosek o przyjęcie odwołania do rozpoznania jest w każdym przypadku zobowiązany wykazać taką istotność poprzez przedstawienie ścisłych wskazówek nie tylko w przedmiocie nowego charakteru tej kwestii, ale również w przedmiocie powodów, dla których wspomniana kwestia jest istotna w świetle wspomnianych kryteriów (zob. podobnie postanowienie z dnia 15 czerwca 2022 r., Cypr/EUIPO, C‑120/22 P, EU:C:2022:493, pkt 19 i przytoczone tam orzecznictwo). Natomiast z rozpatrywanego wniosku nie wynika, by to zostało wykazane, ponieważ wnoszący odwołanie ograniczył się do stwierdzenia w sposób ogólny, że Trybunał nie wypowiedział się jeszcze wyraźnie w kwestii, o której mowa, i że orzeczenie Trybunału miałoby wpływ na wiele spraw.
24 W drugiej kolejności, co się tyczy argumentacji przytoczonej w pkt 12–14 niniejszego postanowienia, należy stwierdzić, że wnoszący odwołanie zmierza do podważenia dokonanej przez Sąd oceny okoliczności faktycznych dotyczącej przedstawionych mu dowodów. Taka zaś argumentacja nie może wykazać, że w odwołaniu podniesiono kwestię istotną dla jedności, spójności lub rozwoju prawa Unii (postanowienie z dnia 17 stycznia 2022 r., AM.VI. i Quinam/EUIPO, C‑599/21 P, EU:C:2022:32, pkt 18 i przytoczone tam orzecznictwo).
25 W trzeciej kolejności, co się tyczy argumentacji przytoczonej w pkt 15–17 niniejszego postanowienia, należy przypomnieć, że o ile prawdą jest, że – jak wynika z orzecznictwa Trybunału – brak uzasadnienia lub niewystarczające uzasadnienie stanowi naruszenie prawa, które może zostać podniesione w ramach odwołania, o tyle przyjęcie odwołania do rozpoznania jest jednak uzależnione od spełnienia przez wnoszącego odwołanie szczególnych przesłanek polegających na wykazaniu, w rozumieniu wskazanym w pkt 20 niniejszego postanowienia, że w odwołaniu podniesiono jedną lub więcej niż jedną kwestię istotną dla jedności, spójności lub rozwoju prawa Unii. Wykazanie to samo w sobie wymaga ustalenia zarówno istnienia, jak i znaczenia takich kwestii za pomocą konkretnych i swoistych dla danego przypadku dowodów, a nie tylko argumentów o charakterze ogólnym (zob. analogicznie postanowienie z dnia 8 marca 2023 r., Hijos de Moisés Rodríguez González/EUIPO, C‑605/22 P, EU:C:2023:199, pkt 21 i przytoczone tam orzecznictwo). Tymczasem wnoszący odwołanie nie wykazuje w sposób wymagany prawem, jak zarzucany przez niego brak uzasadnienia zaskarżonego wyroku podnosi kwestię istotną dla spójności prawa Unii.
26 W tych okolicznościach należy stwierdzić, że przedstawiony przez wnoszącego odwołanie wniosek nie pozwala na wykazanie, że w odwołaniu podniesiono kwestię istotną dla jedności, spójności lub rozwoju prawa Unii.
27 W świetle powyższych rozważań nie należy przyjąć odwołania do rozpoznania.
W przedmiocie kosztów
28 Zgodnie z art. 137 regulaminu postępowania, który znajduje zastosowanie do postępowania odwoławczego na mocy art. 184 § 1 tego regulaminu, o kosztach rozstrzyga się w postanowieniu kończącym postępowanie w sprawie.
29 Ponieważ niniejsze postanowienie zostało wydane przed doręczeniem odwołania pozostałym uczestnikom postępowania, a w konsekwencji, zanim mogli oni ponieść koszty, należy orzec, że wnoszący odwołanie ponosi własne koszty.
Z powyższych względów Trybunał (izba ds. przyjmowania odwołań do rozpoznania) postanawia, co następuje:
1) Odwołanie nie zostaje przyjęte do rozpoznania.
2) Grzegorz Wyrębski pokrywa własne koszty.
Sporządzono w Luksemburgu w dniu 8 maja 2024 .
Sekretarz | | Prezes izby ds. przyjmowania
odwołań do rozpoznania |
A. Calot Escobar | | L. Bay Larsen |