WYROK SĄDU (ósma izba)

z dnia 17 grudnia 2010 r.(*)

Dumping – Przywóz lin żelaznych i stalowych pochodzących z Chin, Indii, Republiki Południowej Afryki, Ukrainy i Rosji – Odmowa przeprowadzenia częściowego przeglądu okresowego nałożonych ceł antydumpingowych

W sprawie T‑369/08

European Wire Rope Importers Association (EWRIA), z siedzibą w Hemer (Niemcy),

Câbleries namuroises SA, z siedzibą w Namur (Belgia),

Ropenhagen A/S, z siedzibą w Vallensbaek Strand (Dania),

ESH Eisen‑ und Stahlhandelsgesellschaft mbH, z siedzibą w Kaarst (Niemcy),

Heko Industrieerzeugnisse GmbH, z siedzibą w Hemer,

Interkabel Internationale Seil‑ und Kabel‑Handels GmbH, z siedzibą w Solms (Niemcy),

Jose Casañ Colomar, SA, z siedzibą w Walencji (Hiszpania),

Denwire Ltd, z siedzibą w Dudley (Zjednoczone Królestwo),

reprezentowane przez adwokata T. Liebera,

strona skarżąca,

przeciwko

Komisji Europejskiej, reprezentowanej przez C. Clyne’a oraz H. van Vlieta, działających w charakterze pełnomocników,

strona pozwana,

mającej za przedmiot wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 4 lipca 2008 r., na mocy której Komisja odrzuciła wniosek skarżących o dokonanie częściowego przeglądu okresowego środków antydumpingowych mających zastosowanie do przywozu lin żelaznych i stalowych,

SĄD (ósma izba),

w składzie: E. Martins Ribeiro (sprawozdawca), prezes, S. Papasavvas i A. Dittrich, sędziowie,

sekretarz: K. Pocheć, administrator,

uwzględniając procedurę pisemną i po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 18 marca 2010 r.,

wydaje następujący

Wyrok

 Ramy prawne

A –  Podstawowe rozporządzenie antydumpingowe

1        Podstawowe rozporządzenie antydumpingowe stanowi rozporządzenie Rady (WE) nr 384/96 z dnia 22 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony przed dumpingowym przywozem z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U. L 56, s. 1, zwane dalej „rozporządzeniem podstawowym”) [zastąpione rozporządzeniem Rady (WE) nr 1225/2009 z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U. L 343, s. 51, sprostowanym w Dz.U. 2010, L 7, s. 22)]. Artykuł 1 ust. 1, 2 i 4 rozporządzenia podstawowego (obecnie art. 1 ust. 1, 2 i 4 rozporządzenia nr 1225/2009 [polska wersja rozporządzenia nr 1225/2009 nie jest identyczna z brzmieniem rozporządzenia nr 384/96 – przyp. tłum.]) stanowi:

„1.      Cło antydumpingowe może zostać nałożone na każdy produkt dumpingowy, którego wprowadzenie do wolnego obrotu we Wspólnocie powoduje szkodę.

2.      Produkt uznaje się za dumpingowy, jeżeli jego cena eksportowa do Wspólnoty jest niższa od porównywalnej ceny podobnego produktu, w zwykłym obrocie handlowym, ustalonej w kraju wywozu.

[…]

4.      Do celów niniejszego rozporządzenia »podobny produkt« oznacza produkt, który jest identyczny, to jest, który przypomina pod wszystkimi względami rozpatrywany produkt lub, w braku takiego produktu, inny produkt, który wprawdzie nie przypomina go pod każdym względem, ale którego właściwości są bardzo zbliżone do cech danego produktu”.

2        Artykuł 3 ust. 1 i 2 rozporządzenia podstawowego (obecnie art. 3 ust. 1 i 2 rozporządzenia nr 1225/2009) stanowi:

„1.      Zgodnie z niniejszym rozporządzeniem termin »szkoda« oznacza, jeżeli nie określono inaczej, znaczną szkodę dla przemysłu wspólnotowego, zagrożenie znaczną szkodą dla przemysłu wspólnotowego lub znaczne opóźnienie powstawania takiego przemysłu oraz jest interpretowane zgodnie z przepisami niniejszego artykułu.

2.      Ustalenie szkody odbywa się na podstawie istniejących dowodów, po dokonaniu obiektywnej oceny zarówno: lit. a) wielkości przywozu towarów po cenach dumpingowych i jego wpływu na ceny produktów podobnych na rynku Wspólnoty oraz lit. b) wpływu tego przywozu na przemysł wspólnotowy”.

3        Artykuł 5 ust. 7 i 9 rozporządzenia podstawowego (obecnie art. 5 ust. 7 i 9 rozporządzenia nr 1225/2009) stanowi:

„7.      Dowody istnienia zarówno dumpingu, jak i szkody rozpatruje się jednocześnie w decyzji o wszczęciu dochodzenia. Skargę oddala się, w przypadku gdy dowody na istnienie dumpingu lub szkody, mające uzasadnić wszczęcie postępowania w danej sprawie, nie są wystarczające.

[…]

9.      W przypadku gdy po konsultacji materiał dowodowy jest wystarczający do wszczęcia postępowania, Komisja wszczyna je w ciągu 45 dni od daty złożenia skargi i opublikowania zawiadomienia w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich. W przypadku przedstawienia materiału dowodowego, który jest niewystarczający, po przeprowadzeniu konsultacji skarżący zostaje o tym poinformowany w ciągu 45 dni od daty [złożenia] skargi w Komisji”.

4        Artykuł 11 ust. 2, 3, 5 i 6 rozporządzenia podstawowego (obecnie art. 11 ust. 2, 3, 5 i 6 rozporządzenia nr 1225/2009) stanowi:

„2.      Ostateczny środek antydumpingowy wygasa pięć lat po jego nałożeniu lub pięć lat od daty zamknięcia ostatniej rewizji [ostatniego przeglądu] dumpingu i szkody, chyba że podczas rewizji [przeglądu] stwierdzono, że wygaśnięcie doprowadzi do kontynuacji lub powrotu dumpingu i szkody. […]

3.      Potrzeba trwałego stosowania [utrzymywania] środków może zostać poddana rewizji [przeglądowi], […] pod warunkiem że upłynął odpowiedni termin co najmniej jednego roku od czasu nałożenia środków ostatecznych, na wniosek eksportera, importera lub producentów wspólnotowych, który to wniosek w dostatecznym stopniu dowodzi potrzeby dokonania tymczasowej rewizji [przeglądu okresowego].

Rewizję tymczasową [przegląd okresowy] wszczyna się, w przypadku gdy wniosek zawiera wystarczające dowody na to, że dalsze stosowanie środków nie jest już konieczne do wyrównania dumpingu i/lub szkody, która nie powinna występować nadal, ani powracać, jeżeli środki zostały usunięte lub zmienione, albo że istniejące środki nie są lub nie są już wystarczające do zapobiegania dumpingowi powodującemu szkody.

Prowadząc dochodzenie na mocy przepisów niniejszego ustępu, Komisja może między innymi rozważyć, czy okoliczności związane z dumpingiem i szkodą uległy istotnej zmianie albo czy istniejące środki przynoszą zamierzone wyniki w usuwaniu szkody poprzednio ustalonej zgodnie z art. 3 niniejszego rozporządzenia. W ostatecznym stwierdzeniu tej kwestii uwzględnia się wszystkie istotne i należycie udokumentowane dowody.

[…]

5.      Odpowiednie przepisy niniejszego rozporządzenia dotyczące procedur i przebiegu dochodzenia, z wyjątkiem przepisów określających terminy, stosuje się do wszystkich rewizji [przeglądów] prowadzonych na podstawie ust. 2, 3 i 4. Każdą taką rewizję [każdy taki przegląd] przeprowadza się w trybie przyspieszonym i zwykle zamyka w ciągu 12 miesięcy od daty jej [jego] wszczęcia.

6.      Rewizje [przeglądy] prowadzone na podstawie niniejszego artykułu wszczyna Komisja, po konsultacji z komitetem doradczym. Zgodnie z gwarancjami przewidzianymi w rewizji [przeglądzie] instytucja Wspólnoty odpowiedzialna za wprowadzenie środków uchyla je lub utrzymuje na podstawie ust. 2, albo uchyla, utrzymuje lub zmienia na podstawie ust. 3 i 4. […]”.

5        Artykuł 21 ust. 1 rozporządzenia podstawowego (obecnie art. 21 ust. 1 rozporządzenia nr 1225/2009) przewiduje:

„Ustalenie, czy interes Wspólnoty wymaga interwencji, opiera się na ocenie wszystkich jej poszczególnych interesów jako całości, w tym interesu przemysłu wewnętrznego, użytkowników i konsumentów krajowych; ustalenia na podstawie niniejszego artykułu dokonuje się wyłącznie w przypadku, gdy wszystkim stronom umożliwiono wyrażenie poglądów na podstawie ust. 2. Dokonując takiej oceny, szczególną uwagę zwraca się na potrzebę eliminacji skutków szkodliwego dumpingu zakłócającego handel oraz na przywrócenie efektywnej konkurencji. Środków ustalonych na skutek stwierdzonego dumpingu i szkody można nie stosować, w przypadku gdy organy Wspólnoty mogą jednoznacznie uznać, w oparciu o przedstawione informacje, że zastosowanie takich środków nie leży w interesie Wspólnoty”.

B –  Środki antydumpingowe mające zastosowanie do przywozów lin żelaznych lub stalowych

1.     Środki antydumpingowe nałożone na przywozy lin stalowych pochodzących z Chin, Indii, Republiki Południowej Afryki i Ukrainy

6        W następstwie dwóch skarg złożonych w kwietniu i czerwcu 1998 r. przez Liaison Committee of European Union Wire Rope Industries (Komitet Łącznikowy Przemysłu Lin Stalowych Unii Europejskiej, zwany dalej „EWRIS”) oraz wszczęcia postępowania antydumpingowego w dniu 20 maja 1998 r. dotyczącego przywozu lin stalowych do Wspólnoty, Komisja Wspólnot Europejskich przyjęła rozporządzenie (WE) nr 362/1999 z dnia 18 lutego 1999 r. nakładające tymczasowe cło antydumpingowe na przywóz stalowych lin i kabli z Chińskiej Republiki Ludowej, Indii, Meksyku, Republiki Południowej Afryki i Ukrainy i akceptujące zobowiązania złożone przez niektórych eksporterów z Węgier i Polski (Dz.U. L 45, s. 8). Motyw 7 wskazanego rozporządzenia następująco definiuje „produkt właściwy”: „stalowe liny i kable, w tym liny stalowe zamknięte, oprócz lin i kabli ze stali nierdzewnej, o wymiarze przekroju poprzecznego przekraczającym 3 mm”.

7        W dniu 12 sierpnia 1999 r. Rada przyjęła rozporządzenie (WE) nr 1796/1999 nakładające ostateczne cło antydumpingowe oraz stanowiące o ostatecznym poborze nałożonego cła tymczasowego na przywóz stalowych lin i drutu pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej, Węgier, Indii, Meksyku, Polski, [Republiki] Południowej Afryki i Ukrainy oraz kończące postępowanie antydumpingowe w odniesieniu do przywozu pochodzącego z Republiki Korei (Dz.U. L 217, s. 1). Motyw 4 owego rozporządzenia przyjął definicję rozpatrywanego produktu [produktu właściwego] zawartą w motywie 7 rozporządzenia nr 362/1999.

8        Po opublikowaniu w dniu 13 listopada 2003 r. zawiadomienia o zbliżającym się wygaśnięciu (Dz.U. C 272, s. 2) m.in. środków antydumpingowych nałożonych rozporządzeniem nr 1796/1999, w dniu 17 maja 2004 r. Komisja otrzymała wniosek o przegląd złożony przez EWRIS zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. W dniu 17 sierpnia 2004 r. Komisja opublikowała zawiadomienie o wszczęciu przeglądu związanego z wygaśnięciem środków antydumpingowych dotyczących przywozu stalowych lin i kabli pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej, Indii, [Republiki Południowej Afryki] i Ukrainy (Dz.U. C 207, s. 2) i wszczęła dochodzenie w sprawie przeglądu.

9        W dniu 8 listopada 2005 r. Rada przyjęła rozporządzenie (WE) nr 1858/2005 nakładające ostateczne cło antydumpingowe na przywóz stalowych lin i kabli pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej, Indii, Republiki Południowej Afryki i Ukrainy w następstwie przeglądu wygaśnięcia zgodnie z art. 11 ust. 2 [rozporządzenia podstawowego] (Dz.U. L 299, s. 1). Motyw 18 owego rozporządzenia przyjął definicję produktu objętego postępowaniem [produktu właściwego] zawartą w motywie 4 rozporządzenia nr 1796/1999.

2.     Środki antydumpingowe nałożone na przywozy lin żelaznych lub stalowych pochodzących z Rosji

10      W następstwie skargi złożonej przez EWRIS w marcu 2000 r. i wszczęcia postępowania antydumpingowego dotyczącego przywozu do Wspólnoty lin żelaznych lub stalowych w dniu 5 maja 2000 r. Komisja przyjęła rozporządzenie (WE) nr 230/2001 z dnia 2 lutego 2001 r. nakładające tymczasowe cło antydumpingowe na przywóz lin żelaznych lub stalowych pochodzących z Republiki Czeskiej, Rosji, Tajlandii i Turcji i akceptujące zobowiązania złożone przez niektórych eksporterów czeskich i tureckich (Dz.U. L 34, s. 4). Motyw 9 owego rozporządzenia definiuje „produkt właściwy” jako „liny i kable stalowe lub żeliwne, włącznie z linami zamkniętymi, z wyjątkiem lin i kabli ze stali nierdzewnej, o maksymalnym przekroju poprzecznym przekraczającym 3 mm, z zamontowanymi łącznikami lub bez nich”.

11      W dniu 2 sierpnia 2001 r. Rada przyjęła rozporządzenie (WE) nr 1601/2001 nakładające ostateczne cło antydumpingowe oraz upoważniające do ostatecznego poboru tymczasowego cła antydumpingowego na przywóz niektórych lin oraz kabli żelaznych lub stalowych pochodzących z Republiki Czeskiej, Rosji, Tajlandii i Turcji (Dz.U. L 211, s. 1). Motyw 8 owego rozporządzenia przyjął definicję produktu właściwego zawartą w motywie 9 rozporządzenia nr 230/2001.

12      Po opublikowaniu w dniu 29 października 2005 r. zawiadomienia o zbliżającym się wygaśnięciu (Dz.U. C 270, s. 38) m.in. środków antydumpingowych nałożonych rozporządzeniem nr 1601/2001, w dniu 28 kwietnia 2006 r. Komisja otrzymała wniosek o przegląd złożony przez EWRIS zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. W dniu 3 sierpnia 2006 r. Komisja opublikowała zawiadomienie o wszczęciu przeglądu wygaśnięcia środków antydumpingowych stosowanych względem przywozu niektórych żelaznych i stalowych lin i kabli pochodzących z Rosji, Tajlandii i Turcji oraz częściowego przeglądu okresowego środków antydumpingowych stosowanych względem przywozu niektórych żelaznych i stalowych lin i kabli pochodzących z Turcji (Dz.U. C 181, s. 15) i wszczęła dochodzenie w sprawie przeglądu.

13      W dniu 30 października 2007 r. Rada przyjęła rozporządzenie (WE) nr 1279/2007 nakładające ostateczne cło antydumpingowe na przywóz niektórych lin i kabli żelaznych lub stalowych pochodzących z Federacji Rosyjskiej oraz uchylające środki antydumpingowe na przywóz niektórych lin i kabli żelaznych lub stalowych pochodzących z Tajlandii i Turcji (Dz.U. L 285, s. 1). Motyw 32 owego rozporządzenia definiuje „produkt objęty postępowaniem” [„produkt właściwy”], powołując się na definicję produktu właściwego zawartą w motywie 8 rozporządzenia nr 1601/2001, w następujący sposób: „liny i kable stalowe lub żeliwne, włącznie z linami zamkniętymi, z wyjątkiem lin i kabli ze stali nierdzewnej, o maksymalnym przekroju poprzecznym przekraczającym 3 mm, z zamontowanymi łącznikami lub bez nich”.

 Okoliczności powstania sporu

14      European Wire Rope Importers Association (EWRIA), jedna ze skarżących w niniejszej sprawie, jest stowarzyszeniem ustanowionym w celu reprezentowania zbiorowych interesów spółek europejskich prowadzących działalność w zakresie przywozu i handlu kablami i linami stalowymi. Pozostałymi skarżącymi w niniejszej sprawie są członkowie EWRIA i są spółkami prawa belgijskiego (Câbleries namuroises SA), duńskiego (Ropenhagen A/S), niemieckiego (ESH Eisen‑ und Stahlhandelsgesellschaft mbH, Heko Industrieerzeugnisse GmbH, Interkabel Internationale Seil‑ und Kabel‑Handels GmbH), hiszpańskiego (Jose Casañ Colomar, SA) oraz Zjednoczonego Królestwa (Denwire Ltd).

15      W dniu 12 czerwca 2007 r. EWRIA, działając w imieniu pozostałych skarżących i niektórych innych spółek, zwróciła się do Komisji z wnioskiem o przeprowadzenie częściowego przeglądu okresowego, na podstawie art. 11 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, środków antydumpingowych nałożonych, po pierwsze, rozporządzeniem nr 1858/2005 na przywozy lin stalowych pochodzących z Chin, Indii, Republiki Południowej Afryki i Ukrainy, a po drugie, rozporządzeniem nr 1601/2001, zmienionym rozporządzeniem Rady (WE) nr 564/2005 z dnia 8 kwietnia 2005 r. (Dz.U. L 97, s. 1), na przywóz niektórych lin oraz kabli żelaznych lub stalowych pochodzących z Republiki Czeskiej, Rosji, Tajlandii i Turcji (zwanym dalej „wnioskiem o przegląd”).

16      Wniosek o przegląd dotyczył zmiany definicji zakresu produktów objętych omawianymi środkami antydumpingowymi, to jest lin oraz kabli żelaznych i stalowych (zwanych dalej łącznie „linami stalowymi”). Według EWRIA, od czasu pierwszego wprowadzenia omawianych środków antydumpingowych sytuacja znacznie się zmieniła, co uzasadnia zmianę definicji produktu właściwego, z następujących powodów:

–        definicja produktu właściwego w omawianych środkach antydumpingowych jest sprzeczna z normami wspólnotowymi mającymi zastosowanie do drutów stalowych (EN 10264) oraz lin stalowych (EN 12385), które oficjalnie odróżniają liny ogólnego przeznaczenia od lin o specjalnych zastosowaniach;

–        przedsiębiorcy wchodzący obecnie na rynek nie uważają już lin ogólnego przeznaczenia i lin o specjalnych zastosowaniach za jeden produkt, lecz za produkty odrębne;

–        od czasu nałożenia omawianych środków antydumpingowych produkcja lin ogólnego przeznaczenia we Wspólnocie stała się marginalna, ponieważ wspólnotowi producenci lin stalowych wytwarzają dziś przeważnie liny o specjalnych zastosowaniach;

–        zmieniły się warunki panujące na wspólnotowym rynku lin stalowych, bowiem nie istnieje już znacząca konkurencja między linami ogólnego przeznaczenia a linami o specjalnych zastosowaniach oraz przywozy lin ogólnego przeznaczenia nie powodują już szkody po stronie wspólnotowych producentów lin stalowych.

17      We wniosku o przegląd EWRIA zaproponowała podział definicji produktu właściwego na dwie grupy, czyli liny ogólnego przeznaczenia i liny wysokiej sprawności lub o specjalnych zastosowaniach. Liny o specjalnych zastosowaniach nadal podlegałyby środkom antydumpingowym, podczas gdy liny ogólnego przeznaczenia byłyby wyłączone z zakresu stosowania powyższych środków.

18      Pismem z dnia 8 kwietnia 2008 r., będącym następstwem spotkania z EWRIA, Komisja powiadomiła ją, jak następuje:

„Jak uzgodniono na spotkaniu w dniu 8 kwietnia 2008 r., rozumiemy, że zamierzają Państwo uzupełnić swoje uwagi z dnia 12 czerwca 2007 r. dowodami dotyczącymi szkody lub dumpingu.

W oczekiwaniu na otrzymanie uzupełniających informacji pozostajemy do Państwa pełnej dyspozycji w zakresie odpowiedzi na wszelkie dodatkowe pytania, jakie mogliby Państwo zadać w tym przedmiocie”.

19      Pismem z dnia 30 kwietnia 2008 r. EWRIA odpowiedziała Komisji w następujący sposób:

„W omawianej sprawie odnosimy się do naszej dyskusji z dnia 8 kwietnia 2008 r. i Państwa pisma z tej samej daty.

W odniesieniu do naszego wniosku o przegląd okresowy z dnia 12 czerwca 2007 r. prosimy zauważyć, że nie zamierzamy uzupełnić wzmiankowanych uwag. Z naszego punktu widzenia wniosek zawiera wystarczające dowody na »zmianę okoliczności« w odniesieniu do definicji produktów właściwych od czasu przyjęcia pierwszego rozporządzenia antydumpingowego w sprawie lin stalowych w 1999 r. Ponadto wniosek był już przedmiotem obszernej dyskusji z panem [P.C.] i panią [C.N.], którzy poinformowali nas, że ich zdaniem szanse na przegląd okresowy definicji produktów zakwalifikowanych jako liny stalowe są »obiecujące«.

W konsekwencji zwracamy się z uprzejmą prośbą o przyjęcie naszego wniosku i niezwłoczne wszczęcie przeglądu okresowego dotyczącego definicji produktów zakwalifikowanych jako liny stalowe. Prosimy jednak zwrócić uwagę, że jeżeli postanowią Państwo oddalić nasz wniosek, wskazana decyzja może zostać zaskarżona do sądu”.

20      Pismem z dnia 4 lipca 2008 r. (zwanym dalej „spornym pismem”) Komisja wskazała EWRIA, co następuje:

„Odnoszę się do wymiany licznej korespondencji między Państwem a moimi współpracownikami i mną w kwestii, czy możliwe jest wszczęcie częściowego przeglądu okresowego ww. środków dotyczących lin stalowych w celu wyłączenia lin ogólnego przeznaczenia z definicji produktów właściwych.

Z Państwa pisma z dnia 30 kwietnia wynika, że nie zamierzają Państwo dostarczyć dodatkowych dowodów na poparcie Państwa wniosku dotyczącego definicji produktów, oprócz informacji i dowodów, jakie dostarczyli Państwo przed tą datą.

Przykro nam poinformować Państwa, że na podstawie przedstawionych przez Państwa dotychczas informacji nie jest możliwe stwierdzenie, iż należy wszcząć częściowy przegląd okresowy w celu wyłączenia lin ogólnego przeznaczenia z definicji produktów właściwych. Jest to spowodowane głównie brakiem wystarczających dowodów, że dwa rodzaje produktów objętych środkami, liny ogólnego przeznaczenia i liny o specjalnych zastosowaniach, nie wykazują tych samych podstawowych cech fizycznych, technicznych i chemicznych.

Państwa obserwacje są oparte na pewnej ilości elementów, w niniejszej sprawie smarów, wstawek z tworzywa sztucznego, stopnia skręcenia i niektórych cech drutów, które służą do rozróżnienia licznych rodzajów lin stalowych. Jednakże nie jest to wystarczające, ponieważ wszystkie liny wykazują te same podstawowe cechy fizyczne, techniczne i chemiczne.

W tym względzie uznano, że liny stalowe składają się zasadniczo z trzech elementów: drutu stalowego tworzącego wiązki, tych wiązek skręconych wokół rdzenia i samego rdzenia. Ich wykonanie zmienia się w zależności od fizycznych wymagań związanych z zamierzonym stosowaniem. W tym względzie należy przede wszystkim zauważyć, że wprawdzie istnieje szeroki wachlarz rodzajów lin stalowych wykazujących pewne różnice fizyczne i techniczne, jednak one wszystkie posiadają te same podstawowe cechy fizyczne (liny tworzą wiązki drutów skręcone wokół rdzenia) i te same podstawowe cechy techniczne (wszystkie posiadają określoną liczbę drutów na wiązkę, określoną liczbę wiązek na linę, określoną średnicę i określoną strukturę). Nawet jeśli produkty niższej i wyższej klasy nie są wymienne, to produkty z sąsiednich grup jak najbardziej. Doszliśmy zatem do wniosku, że różne grupy lin stalowych do pewnego stopnia pokrywają się i konkurują ze sobą. Ponadto nawet w ramach tej samej grupy produkty mogą być przeznaczone do różnych zastosowań.

Ponadto wydaje się, że w niektórych grupach sąsiednich standardowe liny stalowe konkurują ze specjalnymi linami stalowymi, ponieważ mogą one być używane w tych samych celach, a zatem wydają się wymienne.

Oczywiście, jeśli wejdą Państwo w posiadanie nowych informacji, które Państwa zdaniem powinny skłonić nas do weryfikacji tego stanowiska, mogą je Państwo zawsze dostarczyć.

Pozostajemy do Państwa pełnej dyspozycji, aby odpowiedzieć na wszelkie dodatkowe pytania, jakie mogliby Państwo zadać w tym zakresie”.

 Przebieg postępowania i żądania stron

21      Pismem, które zostało złożone w sekretariacie Sądu w dniu 4 września 2008 r., skarżące wniosły niniejszą skargę.

22      Skarżące wnoszą do Sądu o:

–        uznanie niniejszej skargi za dopuszczalną;

–        stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 4 lipca 2008 r., na mocy której Komisja oddaliła wniosek skarżących o dokonanie częściowego przeglądu okresowego środków antydumpingowych w odniesieniu do lin z drutu stalowego w celu dostosowania zakresu środków oraz wyłączenia lin stalowych ogólnego przeznaczenia z definicji produktu właściwego;

–        zobowiązanie Komisji do przeprowadzenia częściowego przeglądu okresowego środków antydumpingowych nałożonych na przywóz lin stalowych w celu dostosowania zakresu środków oraz wyłączenia lin stalowych ogólnego przeznaczenia z definicji produktu właściwego;

–        obciążenie Komisji kosztami postępowania.

23      Komisja wnosi do Sądu o:

–        odrzucenie skargi jako niedopuszczalnej, lub, tytułem ewentualnym, oddalenie skargi jako bezzasadnej;

–        obciążenie skarżących kosztami postępowania.

24      Wystąpienia stron i ich odpowiedzi na pytania Sądu zostały wysłuchane na rozprawie w dniu 18 marca 2010 r.

 Co do prawa

A –  W przedmiocie dopuszczalności

1.     W przedmiocie dopuszczalności żądania dotyczącego stwierdzenia nieważności decyzji Komisji z dnia 4 lipca 2008 r. w sprawie odmowy wszczęcia częściowego przeglądu okresowego środków antydumpingowych w odniesieniu do lin stalowych

a)     Argumenty stron

25      Komisja twierdzi, że to żądanie jest niedopuszczalne. Sporne pismo nie stanowi decyzji w rozumieniu art. 230 WE, biorąc pod uwagę okoliczność, że nie wywiera ostatecznych skutków prawnych wobec skarżących. W przeciwieństwie do pisma zakwalifikowanego jako decyzja w sporze zakończonym wydaniem wyroku Trybunału z dnia 17 lipca 2008 r. w sprawie C‑521/06 P Athinaïki Techniki przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. I‑5829, sporne pismo nie miało na celu zmiany w sposób szczególny sytuacji prawnej skarżących.

26      Po pierwsze, odwołując się do brzmienia spornego pisma, Komisja zauważa, że nie stanowi ono „ostatecznej i nieodwracalnej odmowy” możliwości przeprowadzenia przeglądu okresowego. Sporne pismo reprezentuje stanowisko przyjęte przez jej służby „na podstawie informacji […] przedstawionych do tej pory”. Kierownik wydziału i jego współpracownicy tymczasowo uznali, że skarżące nie dostarczyły jeszcze wystarczających dowodów na uzasadnienie wszczęcia przeglądu okresowego, lecz nie wykluczyli całkowicie wszczęcia przeglądu. Sporne pismo wyraźnie pozostawia EWRIA możliwość dostarczenia nowych informacji, które mogłyby przekonać Komisję, że należy dokonać przeglądu okresowego. Komisja w tym względzie podkreśla okoliczność, że w niniejszej sprawie nie zamknęła postępowania. Z tych powodów sporne pismo nie jest porównywalne z pismem zakwalifikowanym jako decyzja w ww. w pkt 25 wyroku w sprawie Athinaïki Techniki przeciwko Komisji, lecz raczej jest bliższy pismu wysłanemu przed tym ostatnim, które podkreśla okoliczność, że strona skarżąca w tej sprawie mogła dostarczyć dodatkowe informacje. Gdyby skarżące w niniejszej sprawie wysłały inne pismo, w którym wyjaśniłyby motywy ich wniosku o przegląd i przyczynę, dla której uważają, że Komisja powinna zweryfikować swą pozycję, Komisja rzeczywiście uczyniłaby to, bez konieczności złożenia przez skarżące nowego wniosku.

27      Po drugie, odnosząc się do tożsamości autora spornego pisma, Komisja twierdzi, że stanowi ono zwykłe pismo jej służb, a nie jej samej, w rozumieniu postanowienia Sądu z dnia 14 maja 2009 r. w sprawie T‑22/07 US Steel Košice przeciwko Komisji, niepublikowanego w Zbiorze, pkt 42. Kierownik wydziału, który podpisał pismo, powołał się na liczną korespondencję, jaką skarżące wymieniły „z [jego] współpracownikami i [nim samym]”, podczas gdy zaimek „my”, oznaczający wskazanego kierownika wydziału i jego współpracowników, był użyty w pozostałym tekście. Te elementy wskazują, że sporne pismo nie stanowi decyzji w rozumieniu art. 230 WE.

28      W konsekwencji, i w przeciwieństwie do okoliczności sporu zakończonego wydaniem postanowienia Sądu z dnia 4 maja 1998 r. w sprawie T‑84/97 BEUC przeciwko Komisji, Rec. s. II‑795, pkt 48, sporne pismo nie stanowiło „jasnej i ostatecznej oceny” wniosku o przegląd.

29      Skarżące są zdania, że sporne pismo stanowi decyzję w rozumieniu art. 230 WE, zgodnie z kryteriami określonymi w ww. w pkt 25 wyroku w sprawie Athinaïki Techniki przeciwko Komisji.

b)     Ocena Sądu

30      Tytułem wstępu należy stwierdzić, że ze skargi wynika, iż jej przedmiotem jest stwierdzenie nieważności „decyzji Komisji z dnia 4 lipca 2008 r., na mocy której Komisja oddaliła wniosek skarżących o dokonanie częściowego przeglądu okresowego środków antydumpingowych w odniesieniu do lin z drutu stalowego w celu dostosowania zakresu środków oraz wyłączenia lin stalowych ogólnego przeznaczenia z definicji produktu właściwego” (zwanej dalej „zaskarżonym aktem”).

31      Z utrwalonego orzecznictwa wynika, że przedmiotem skargi o stwierdzenie nieważności w rozumieniu art. 230 WE są wszystkie akty wydane przez instytucje, bez względu na ich charakter lub formę, zmierzające do wywołania wiążących skutków prawnych mogących naruszać interesy skarżących poprzez istotną zmianę ich sytuacji prawnej (wyroki Trybunału: z dnia 11 listopada 1981 r. w sprawie 60/81 IBM przeciwko Komisji, Rec. s. 2639, pkt 9; z dnia 6 kwietnia 2000 r. w sprawie C‑443/97 Hiszpania przeciwko Komisji, Rec. s. I‑2415, pkt 27; z dnia 12 września 2006 r. w sprawie C‑131/03 P Reynolds Tobacco i in. przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. I‑7795, pkt 54; ww. w pkt 25 wyrok w sprawie Athinaïki Techniki przeciwko Komisji, pkt 29).

32      Z utrwalonego orzecznictwa dotyczącego dopuszczalności skarg o stwierdzenie nieważności wynika również, że w celu zaklasyfikowania zaskarżonych aktów należy skupić się na samej istocie tych aktów, jak również na zamiarze ich autorów. W tym względzie aktami zaskarżalnymi są co do zasady akty, które określają w sposób definitywny stanowisko Komisji po zakończeniu postępowania administracyjnego i które zmierzają do wywołania wiążących skutków prawnych mogących naruszać interesy skarżącego, z wyłączeniem aktów tymczasowych służących przygotowaniu wydania ostatecznej decyzji, które nie wywołują takich skutków (ww. w pkt 31 wyrok Trybunału w sprawie IBM przeciwko Komisji, pkt 9, 10; wyrok z dnia 16 czerwca 1994 r. w sprawie C‑39/93 P SFEI i in. przeciwko Komisji, Rec. s. I‑2681, pkt 27–33; wyrok z dnia 22 czerwca 2000 r. w sprawie C‑147/96 Niderlandy przeciwko Komisji, Rec. s. I‑4723, pkt 26, 27; ww. w pkt 25 wyrok w sprawie Athinaïki Techniki przeciwko Komisji, pkt 42; wyrok z dnia 26 stycznia 2010 r. w sprawie C‑362/08 P Internationaler Hilfsfonds przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. I‑669, pkt 52).

33      Natomiast forma, w której wydano akt czy decyzję, jest co do zasady obojętna z punktu widzenia dopuszczalności skargi o stwierdzenie nieważności (ww. w pkt 31 wyrok Trybunału w sprawie IBM przeciwko Komisji, pkt 9; wyrok z dnia 7 lipca 2005 r. w sprawie C‑208/03 P Le Pen przeciwko Parlamentowi, Zb.Orz. s. I‑6051, pkt 46; ww. w pkt 25 wyrok w sprawie Athinaïki Techniki przeciwko Komisji, pkt 43). Gdyby było inaczej, Komisja mogłaby uniknąć kontroli sądu Unii poprzez zwykłe naruszenie takich wymogów formalnych. Z orzecznictwa wynika, że Unia Europejska jest wspólnotą prawa, w której akty instytucji wspólnotowych poddane są kontroli pod względem zgodności z traktatem, w związku z czym zasady postępowania obowiązujące w odniesieniu do skarg wnoszonych do sądów Unii należy interpretować w miarę możliwości w taki sposób, by ich stosowanie przyczyniało się do realizacji celu w postaci skutecznej ochrony sądowej uprawnień podmiotów prawa wynikających z prawa Unii (ww. w pkt 25 wyrok w sprawie Athinaïki Techniki przeciwko Komisji, pkt 44, 45; zob. również podobnie wyroki Trybunału: z dnia 25 lipca 2002 r. w sprawie C‑50/00 P Unión de Pequeños Agricultores przeciwko Radzie, Rec. s. I‑6677, pkt 38, 39; z dnia 18 stycznia 2007 r. w sprawie C‑229/05 P PKK i KNK przeciwko Radzie, Zb.Orz. s. I‑439, pkt 109).

34      Wynika stąd, że w celu określenia, czy zaskarżony akt stanowi decyzję w rozumieniu art. 230 WE, należy sprawdzić, mając na względzie istotę tego aktu, zamiar Komisji i kontekst, w jakim został wydany (zob. podobnie ww. w pkt 32 wyrok w sprawie Internationaler Hilfsfonds przeciwko Komisji, pkt 58), czy owa instytucja ostatecznie określiła w badanym akcie swoje stanowisko w przedmiocie wniosku o przegląd.

35      Przede wszystkim należy stwierdzić, że sporne pismo jest odpowiedzią na pismo EWRIA z dnia 30 kwietnia 2008 r., w którym poinformowała ona Komisję o swoim zamiarze nieuzupełniania wniosku o przegląd z tego powodu, iż wskazany wniosek zawiera wystarczające dowody, oraz o swoim zamiarze, w przypadku oddalenia jej wniosku, wniesienia skargi do sądu Unii. Następnie brzmienie spornego pisma, według którego „[p]rzykro nam poinformować Państwa, że na podstawie przedstawionych przez Państwa dotychczas informacji nie jest możliwe stwierdzenie, iż należy wszcząć częściowy przegląd okresowy”, wskazuje, że Komisja postanowiła nie uwzględnić wniosku o przegląd. W tym kontekście Komisja wskazała również skarżącym przyczyny, dla których postanowiła nie wszczynać przeglądu. Wyjaśniła ona, że „[j]est to spowodowane głównie brakiem wystarczających dowodów, że dwa rodzaje produktów objętych środkami, liny ogólnego przeznaczenia i liny o specjalnych zastosowaniach, nie wykazują tych samych podstawowych cech fizycznych, technicznych i chemicznych”. Wreszcie, nawet jeśli na końcu spornego pisma Komisja oświadczyła, że skarżące zawsze mogą dostarczyć nowe informacje, które skłaniałyby ją „do weryfikacji tego stanowiska”, należy podkreślić, iż Komisja została jasno poinformowana o okoliczności, że wniosek o przegląd był ostateczny oraz że nie zostanie on uzupełniony żadnym innym dowodem.

36      W świetle powyższych rozważań jest oczywiste, że została podjęta decyzja w przedmiocie omawianego wniosku oraz że w przypadku dostarczenia nowych informacji może być podjęta nowa decyzja, która będzie uwzględniać owe informacje.

37      Ponadto należy przypomnieć, że zgodnie z art. 11 ust. 3 akapit drugi rozporządzenia podstawowego (obecnie art. 11 ust. 3 akapit drugi rozporządzenia nr 1225/2009) przegląd okresowy wszczyna się, w przypadku gdy wniosek zawiera wystarczające dowody na to, że dalsze stosowanie środków nie jest już konieczne do wyrównania dumpingu i/lub szkody, która nie powinna występować nadal, ani powracać, jeżeli środki zostały usunięte lub zmienione, albo że istniejące środki nie są lub nie są już wystarczające do zapobiegania dumpingowi powodującemu szkody. W przeciwieństwie do sytuacji, w której Komisja, po konsultacji z komitetem doradczym zgodnie z art. 11 ust. 6 rozporządzenia podstawowego, wszczyna przeglądy okresowe (zob. podobnie postanowienia Sądu: z dnia 14 marca 1996 r. w sprawie T‑134/95 Dysan Magnetics i Review Magnetics przeciwko Komisji, Rec. s. II‑181, pkt 23; z dnia 25 maja 1998 r. w sprawie T‑267/97 Broome & Wellington przeciwko Komisji, Rec. s. II‑2191, pkt 29), odmowa wszczęcia takiego przeglądu w braku wystarczających dowodów nie stanowi środka wstępnego lub przygotowawczego, ponieważ nie zostanie po nim wydany żaden inny akt, który mógłby stanowić przedmiot skargi o stwierdzenie nieważności (zob. podobnie ww. w pkt 32 wyrok w sprawie SFEI i in. przeciwko Komisji, pkt 28; ww. w pkt 25 wyrok w sprawie Athinaïki Techniki przeciwko Komisji, pkt 54).

38      W tym względzie nie ma znaczenia, że skarżące mogą jeszcze dostarczyć Komisji uzupełniające informacje, które skłaniałyby Komisję do zweryfikowania swojego stanowiska (zob. podobnie ww. w pkt 25 wyrok w sprawie Athinaïki Techniki przeciwko Komisji, pkt 55).

39      Jak potwierdziła Komisja na rozprawie, w następstwie wniosku o przegląd nie została przyjęta żadna formalna decyzja. Jednakże, ponieważ art. 5 ust. 7 rozporządzenia podstawowego, który ma zastosowanie także do przeglądów okresowych na podstawie art. 11 ust. 5 rzeczonego rozporządzenia stanowi, że skargę oddala się, w przypadku gdy dowody na istnienie dumpingu lub szkody, mające uzasadnić wszczęcie postępowania w danej sprawie, nie są wystarczające oraz ponieważ art. 5 ust. 9 rzeczonego rozporządzenia wyjaśnia, iż „[w] przypadku przedstawienia materiału dowodowego, który jest niewystarczający, po przeprowadzeniu konsultacji skarżący zostaje o tym poinformowany”, należy uznać, że spornym pismem Komisja poinformowała skarżące o swojej decyzji w sprawie oddalenia wniosku o przegląd.

40      W świetle rozważań zawartych w pkt 35 powyżej i ze względu na okoliczność, że Komisja postanowiła nie uwzględnić wniosku o przegląd, należy stwierdzić, iż gdyby skarżące później przekazały dodatkowe informacje, Komisja mogłaby być zobowiązana, stosownie do okoliczności, do wydania nowej decyzji, uwzględniając te nowe informacje, w przedmiocie kwestii, czy należy dokonać przeglądu okresowego pod kątem posiadanych przez nią dowodów. Natomiast dostarczenie wspomnianych informacji nie ma wpływu na fakt, iż pierwszy wniosek o przegląd został już oddalony (zob. podobnie ww. w pkt 25 wyrok w sprawie Athinaïki Techniki przeciwko Komisji, pkt 57).

41      Wynika z tego, że zaskarżony akt stanowi, zarówno w świetle jego treści, jak i kontekstu, w jakim został wydany, i zamiaru Komisji, ostateczną odmowę Komisji przeprowadzenia częściowego przeglądu okresowego. Należy więc uznać zaskarżony akt za decyzję w rozumieniu art. 230 WE.

42      Charakteru tej decyzji nie może podważać sama okoliczność, że ocena ta pochodzi jedynie od służb Komisji, a nie od niej samej (zob. podobnie wyrok Sądu z dnia 18 maja 1994 r. w sprawie T‑37/92 BEUC i NCC przeciwko Komisji, Rec. s. II‑285, pkt 38; ww. w pkt 28 wyrok w sprawie BEUC przeciwko Komisji, pkt 48).

43      Ponieważ decyzja ta oddaliła wniosek o wszczęcie dochodzenia mającego na celu ustalenie konieczności utrzymania omawianych środków antydumpingowych z powodu zarzucanej zmiany okoliczności w ramach procedury przeglądu okresowego, o której mowa w art. 11 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, wywołała wiążące skutki prawne mogące naruszać interesy skarżących i zgodnie z art. 230 WE stanowi akt zaskarżalny.

2.     W przedmiocie dopuszczalności żądania dotyczącego zobowiązania Komisji do przeprowadzenia częściowego przeglądu okresowego

a)     Argumenty stron

44      Komisja utrzymuje, że żądanie to jest niedopuszczalne. Zgodnie z art. 233 WE i orzecznictwem, do Sądu nie należy kierowanie do niej nakazów co do sposobu, w jaki powinna wykonać wyrok wydany w ramach skargi o stwierdzenie nieważności.

b)     Ocena Sądu

45      Należy przypomnieć, że w ramach skargi o stwierdzenie nieważności zgodnie z art. 230 WE kompetencja sądu Unii ogranicza się do kontroli zgodności z prawem zaskarżonego aktu i zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sąd nie może w zakresie wykonywania swoich kompetencji kierować nakazów do instytucji Unii ani przejmować ich zadań (wyroki Trybunału: z dnia 5 lipca 1995 r. w sprawie C‑21/94 Parlament przeciwko Radzie, Rec. s. I‑1827, pkt 33; z dnia 8 lipca 1999 r. w sprawie C‑5/93 P DSM przeciwko Komisji, Rec. s. I‑4695, pkt 36; wyrok Sądu z dnia 24 lutego 2000 r. w sprawie T‑145/98 ADT Projekt przeciwko Komisji, Rec. s. II‑387, pkt 83). W przypadku stwierdzenia nieważności zaskarżonego aktu zainteresowana instytucja, zgodnie z art. 233 WE, ma podjąć środki, które zapewnią wykonanie wyroku stwierdzającego nieważność (wyrok Trybunału z dnia 24 czerwca 1986 r. w sprawie 53/85 AKZO Chemie i AKZO Chemie UK przeciwko Komisji, Rec. s. 1965, pkt 23; ww. wyrok w sprawie ADT Projekt przeciwko Komisji, pkt 84).

46      Wynika z tego, że żądanie skarżących dotyczące zobowiązania Komisji przez Sąd do przeprowadzenia częściowego przeglądu okresowego należy odrzucić jako niedopuszczalne.

3.     W przedmiocie dopuszczalności zarzutów powołanych przez skarżące

a)     Argumenty stron

47      W odniesieniu do zarzutu pierwszego Komisja podnosi, że skarżące, zamiast przedstawić swoje argumenty w treści skargi, w istocie powołały się na argumenty sformułowane we wniosku o przegląd. Komisja wnioskuje z tego, że zarzut pierwszy, jak i pozostałe zarzuty powołane przez skarżące, które przedstawiają te same nieprawidłowości, są niedopuszczalne, z tej przyczyny, że nie zostały przedstawione w samej skardze.

b)     Ocena Sądu

48      Należy przypomnieć, że z art. 44 § 1 lit. c) regulaminu postępowania przed Sądem wynika, iż każda skarga musi zawierać przedmiot sporu oraz zwięzłe przedstawienie powołanych zarzutów. Wskazanie to powinno być wystarczająco zrozumiałe i dokładne, aby umożliwić stronie pozwanej przygotowanie swojej obrony, a Sądowi wykonywanie kontroli sądowej, w danym wypadku bez opierania się na innych informacjach. W celu zagwarantowania bezpieczeństwa prawnego i dobrej administracji wymiaru sprawiedliwości dla dopuszczalności skargi konieczne jest, aby istotne okoliczności faktyczne i prawne, na których oparta jest skarga, wynikały przynajmniej skrótowo, lecz w sposób spójny i zrozumiały, z treści samej skargi (zob. wyrok Sądu z dnia 3 lutego 2005 r. w sprawie T‑19/01 Chiquita Brands i in. przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. II‑315, pkt 64 i przytoczone tam orzecznictwo).

49      W tym względzie, jeżeli wprawdzie treść skargi co do poszczególnych punktów może być poparta i uzupełniona poprzez odwołania do załączonych do niej wyciągów z dokumentów, jednakże ogólne odwołanie do innych pism, także wówczas, gdy stanowią one załączniki do skargi, nie rekompensuje braku zasadniczych elementów argumentacji prawnej, które muszą być zawarte w skardze na podstawie powołanych wyżej przepisów (wyroki Sądu: z dnia 14 grudnia 2005 r. w sprawie T‑209/01 Honeywell przeciwko Komisji, Zb.Orz s. II‑5527, pkt 57; z dnia 17 września 2007 r. w sprawie T‑201/04 Microsoft przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. II‑3601, pkt 94). Ponadto do Sądu nie należy wyszukiwanie i identyfikowanie w załącznikach podstaw skargi i argumentów, na których może się ona opierać, ponieważ załączniki pełnią funkcję czysto dowodową i pomocniczą (wyroki Sądu: z dnia 7 listopada 1997 r. w sprawie T‑84/96 Cipeke przeciwko Komisji, Rec. s. II‑2081, pkt 34; z dnia 21 marca 2002 r. w sprawie T‑231/99 Joynson przeciwko Komisji, Rec. s. II‑2085, pkt 154; ww. wyrok w sprawie Honeywell przeciwko Komisji, pkt 57). Skarga powinna zatem wyjaśniać, na czym polega zarzut, na którym została oparta skarga, w ten sposób, że samo abstrakcyjne jego stwierdzenie nie spełnia wymogów postępowania (wyroki Sądu: z dnia 12 stycznia 1995 r. w sprawie T‑102/92 Viho przeciwko Komisji, Rec. s. II‑17, pkt 68; z dnia 22 listopada 2006 r. w sprawie T‑282/04 Włochy przeciwko Komisji, niepublikowany w Zbiorze, pkt 60).

50      Należy stwierdzić, że zarzuty powołane przez skarżące spełniają ww. wymogi.

51      Po pierwsze, nie ulega wątpliwości, że wyraźnie wynika ze skargi, iż zmierza ona do uznania naruszenia art. 1 ust. 4, art. 11 ust. 3 oraz art. 21 rozporządzenia podstawowego, powstałego jakoby przez odmowę Komisji przeprowadzenia przeglądu okresowego omawianych środków antydumpingowych. Ma ona również na celu stwierdzenie naruszenia przez Komisję zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań.

52      Po drugie, nawet jeśli skarżące w szerokim zakresie, w ramach każdego zarzutu odwołują się do załączonego do ich skargi wniosku o przegląd, to w swojej skardze przedstawiły również główne argumenty na jej poparcie. W odniesieniu do zarzutu pierwszego, opartego na zmianie okoliczności w zakresie definicji produktów właściwych, produkcji wspólnotowej i szkody, skarżące przede wszystkim podnoszą, w pkt 28–35 skargi, że pierwotna definicja produktu została pozbawiona znaczenia poprzez nowe okoliczności związane z pewnymi osiągnięciami technicznymi i technologicznymi. Następnie, w pkt 36–41 skargi skarżące podkreślają, że produkcja wspólnotowa lin ogólnego przeznaczenia zanika albo już przestała istnieć. Wreszcie w pkt 42–45 skargi uznają one, że jest mało prawdopodobne, aby szkoda występowała nadal lub powróciła, gdyby przywozy określonej podkategorii lin ogólnego przeznaczenia zostały wyłączone z zakresu środków. W odniesieniu do zarzutu drugiego, opartego na naruszeniu zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań, w pkt 12–15 i 46–50 skargi skarżące przedstawiają elementy, które wzbudziły w nich uzasadnione oczekiwania co do wszczęcia przeglądu okresowego omawianych środków antydumpingowych. W odniesieniu do zarzutu trzeciego w pkt 51–55 skargi skarżące przedstawiły powody, dla których ich zdaniem Komisja dopuściła się naruszenia art. 1 ust. 4 rozporządzenia podstawowego, opierając się na zbyt szerokiej definicji produktu właściwego.

53      Zatem przedstawienie argumentów skarżących zawarte w skardze umożliwia Komisji obronę, a Sądowi wykonywanie kontroli. Wynika z tego, że należy oddalić podniesioną przez Komisję niedopuszczalność zarzutów przywołanych przez skarżące.

B –  Co do istoty

54      Na poparcie swojej skargi skarżące powołują trzy zarzuty, oparte, po pierwsze, na naruszeniu art. 11 ust. 3 i art. 21 rozporządzenia podstawowego, po drugie, na naruszeniu zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań, oraz po trzecie, na oczywistym błędzie w ocenie i naruszeniu art. 1 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

1.     W przedmiocie zarzutu pierwszego, opartego na naruszeniu art. 11 ust. 3 i art. 21 rozporządzenia podstawowego

55      Skarżące utrzymują, że Komisja naruszyła art. 11 ust. 3 i art. 21 rozporządzenia podstawowego, odmawiając wszczęcia częściowego przeglądu okresowego omawianych środków antydumpingowych, podczas gdy była ona do tego zobowiązana ze względu na wystarczające dowody zawarte we wniosku o przegląd, dotyczące zmiany okoliczności w odniesieniu do definicji produktów, produkcji wspólnotowej i szkody.

56      Zarzut ten wyrażony jest w trzech częściach. W ramach części pierwszej skarżące podnoszą, że pierwotna definicja produktu została pozbawiona znaczenia poprzez nowe okoliczności związane z pewnymi osiągnięciami technicznymi i technologicznymi. W ramach części drugiej twierdzą one, że produkcja wspólnotowa lin ogólnego przeznaczenia zanika albo już przestała istnieć. Wreszcie w ramach części trzeciej podnoszą one, że jest mało prawdopodobne, aby szkoda występowała nadal lub powróciła, gdyby przywozy określonej podkategorii produktu właściwego zostały wyłączone z zakresu środków.

a)     W przedmiocie części pierwszej, opartej na zmianie okoliczności w odniesieniu do definicji produktu właściwego

 Argumenty stron

57      Odnosząc się do praktyki decyzyjnej Komisji, skarżące podkreślają, że zmiana okoliczności uzasadniająca przegląd okresowy może dotyczyć nie tylko dumpingu lub szkody, lecz również definicji produktu właściwego. W tym zakresie skarżące podtrzymują, że miała miejsce zmiana okoliczności w odniesieniu do lin stalowych uzasadniająca dostosowanie definicji produktu właściwego zawartej w omawianych środkach antydumpingowych.

58      Niewątpliwie Komisja dysponuje szerokim zakresem swobodnego uznania w celu zdefiniowania produktów właściwych w dziedzinie środków ochrony handlowej. Jednakże była ona zobowiązana do przeprowadzenia przeglądu okresowego zgodnie z art. 11 ust. 3 rozporządzenia podstawowego ze względu na okoliczność, że ich wniosek zawierał wystarczające dowody zmiany okoliczności technicznych i gospodarczych w związku z definicją omawianego produktu. Wyroki przywołane przez Komisję, uzasadniające jej szeroki zakres uznania w dziedzinie środków ochrony handlowej (wyroki Sądu: z dnia 25 września 1997 r. w sprawie T‑170/94 Shanghai Bicycle przeciwko Radzie, Rec. s. II‑1383, pkt 61–71; z dnia 17 grudnia 2008 r. w sprawie T‑462/04 HEG i Graphite India przeciwko Radzie, Zb.Orz. s. II‑3685, pkt 68) nie są właściwe do rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, ponieważ dotyczą stwierdzenia nieważności samego środka antydumpingowego, a nie decyzji o odmowie wszczęcia przeglądu okresowego.

59      Zdaniem skarżących wszczęcie przeglądu okresowego nie jest konieczne wyłącznie w przypadkach, gdy dostosowanie istniejących środków wydaje się nieuniknione, lecz również w przypadkach, gdy wystąpiły wystarczające dowody zmiany pewnych okoliczności technicznych i gospodarczych oraz gdy, uwzględniając te zmiany, może się okazać konieczne dostosowanie istniejących środków.

60      Uwzględniając dowody, jakie przedstawiły one na poparcie swojego wniosku, Komisja powinna była przynajmniej wszcząć przegląd okresowy, aby móc podjąć decyzję w przedmiocie ewentualnego dostosowania definicji produktu właściwego. Jednakże Komisja postanowiła, nawet nie przeprowadzając przeglądu okresowego, że dostosowanie definicji środków antydumpingowych nie jest konieczne, z naruszeniem art. 11 ust. 3 rozporządzenia podstawowego.

61      We wniosku o przegląd skarżące wykazały, że definicja produktu odpowiadająca linom stalowym zmieniła się od ustanowienia środków antydumpingowych dotyczących owych lin.

62      W pierwszej kolejności rozróżnienie między linami ogólnego przeznaczenia i linami o specjalnych zastosowaniach zostało ustalone w dniu 12 listopada 2001 r. przez Europejski Komitet Normalizacyjny (CEN) w normie europejskiej EN 12385. Liny ogólnego przeznaczenia przeznaczone dla „dźwignic” zostały podzielone w części 4 owej normy, podczas gdy liny o specjalnych zastosowaniach zostały podzielone w częściach 5–10 omawianej normy. W 2002 r. CEN potwierdził to rozróżnienie w normie EN 10264 dotyczącej wymogów mających zastosowanie do drutu stalowego na liny, w ramach której rozróżnił „drut […] na liny ogólnego przeznaczenia” w części 2 wskazanej normy, oraz „drut […] do pracy w trudnych warunkach obciążenia” w części 3 wskazanej normy.

63      W tym względzie w rozporządzeniu (WE) nr 1742/2000 z dnia 4 sierpnia 2000 r. nakładającym tymczasowe cło antydumpingowe na przywóz niektórych politereftalanów etylenu (PET) pochodzących z Indii, Indonezji, Malezji, Republiki Korei, Tajwanu i Tajlandii (Dz.U. L 199, s. 48) Komisja potwierdziła wysoce istotne kryterium, jakie stanowi normalizacja dla definicji produktów właściwych.

64      Według skarżących zmiana, jaka nastąpiła w normalizacji, wymaga dostosowania zakresu omawianych środków antydumpingowych i zróżnicowania lin ogólnego przeznaczenia i lin o specjalnych zastosowaniach. Komisja powinna była wszcząć dogłębniejsze dochodzenie w tym przedmiocie w ramach przeglądu okresowego, w szczególności w odniesieniu do konkretnych i wyczerpujących przykładów, jakie zostały podane w ich wniosku. Jednakże Komisja nie uwzględniła tych przykładów, lecz po prostu powołała się na swój zwykły argument, według którego liny stalowe wykazują wszystkie te same podstawowe cechy fizyczne, techniczne i chemiczne oraz składają się zasadniczo z trzech elementów: drutu stalowego tworzącego wiązki, tych wiązek skręconych wokół rdzenia i samego rdzenia. Ten uproszczony argument nie ma żadnego związku z aktualną rzeczywistością techniczną, jaka została wyrażona w złożonych i obszernych opisach zawartych w normach EN 12385 i EN 10264. Ponadto definicja produktu właściwego nie może być uszczegółowiona, ponieważ wszystkie liny stalowe, ze względu na wymogi techniczne, składają się z trzech ww. elementów. Zatem Komisja dopuściła się oczywistego błędu w ocenie i naruszyła art. 11 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, nie uznając zmian ustalonych przez ww. normy i odmawiając przeprowadzenia przeglądu okresowego.

65      W drugiej kolejności skarżące podnoszą, że we wniosku o przegląd dostarczyły dowody zmiany w postrzeganiu rynku. Przedsiębiorcy działający na rynku lin stalowych od tamtej pory, i wbrew wcześniejszej praktyce, rozróżniają liny ogólnego przeznaczenia od lin o specjalnych zastosowaniach.

66      Po pierwsze, wykazały one, że producenci wspólnotowi różnicują te rodzaje lin na swoich stronach internetowych, w reklamach i katalogach. Podkreślają oni tam swoją zdolność do produkcji lin o specjalnych zastosowaniach na wymiar.

67      Po drugie, we wniosku o przegląd skarżące wykazały, że liny o specjalnych zastosowaniach różnią się od lin ogólnego przeznaczenia na podstawie cech fizycznych i technicznych. Odniesienie Komisji do podstawowych cech lin stalowych nie jest zatem właściwe dla odparcia argumentu skarżących, według którego liny ogólnego przeznaczenia i o specjalnych zastosowaniach są uważane za różne produkty według postrzegania rynku.

68      Przede wszystkim liny o specjalnych zastosowaniach nie wykazują wyłącznie trzech podstawowych elementów lin ogólnego przeznaczenia, lecz także elementy dodatkowe (takie jak „wstawki” z tworzywa sztucznego lub powłoki z tworzywa sztucznego, dodatkowe wiązki wypełniające, specjalne smary i zagęszczone wiązki), umożliwiające ich wykorzystanie do zastosowań w trudnych warunkach obciążenia i wysokich wymogów bezpieczeństwa.

69      Następnie wiązki lin o specjalnych zastosowaniach podlegają szczególnemu procesowi nadającemu owym linom w szczególności, oprócz zwiększonej elastyczności, znacznie większą odporność na zerwanie oraz ścieranie i korozję w stosunku do lin ogólnego przeznaczenia.

70      Ponadto liny o specjalnych zastosowaniach wykazują wyjątkową odporność na odkręcanie, znacznie wyższą niż w przypadku lin ogólnego przeznaczenia, a zatem mogą być używane do szczególnych zastosowań końcowych.

71      Wreszcie liny o specjalnych zastosowaniach są sprzedawane po cenach znacznie wyższych niż liny ogólnego przeznaczenia tego samego rodzaju.

72      Skarżące podkreślają, że we wniosku o przegląd dostarczyły dowód istnienia wyraźnego rozgraniczenia między linami ogólnego przeznaczenia i linami o specjalnych zastosowaniach przy pomocy matrycy, która ukazuje różnice między tymi linami z punktu widzenia ich cech fizycznych i technicznych oraz końcowych zastosowań i która może służyć jako wskazówka do zmiany definicji zakresu omawianych środków.

73      Ze względu na wspomnianą matrycę odmowa Komisji rozróżnienia lin ogólnego przeznaczenia od lin o specjalnych zastosowaniach jest niezrozumiała. Może ją tłumaczyć jedynie obawa przed „nieprzewidywalnymi konsekwencjami” przywołanymi przez pełnomocników Komisji na spotkaniu w dniu 8 kwietnia 2008 r., wynikająca z wyłączenia lin ogólnego przeznaczenia z zakresu stosowania środków antydumpingowych, co oznaczałoby przeprowadzenie nowego dochodzenia w sprawie wszystkich środków antydumpingowych obowiązujących dla lin stalowych. Jednakże obawa ta nie może uzasadniać utrzymania przestarzałej definicji produktu właściwego, która nie jest już zgodna z parametrami technicznymi i realiami gospodarczymi rynku.

74      Skarżące podkreślają również, że w rozporządzeniu Rady (WE) nr 2537/1999 z dnia 29 listopada 1999 r. zmieniającym rozporządzenia (EWG) nr 2861/93, (WE) nr 2199/94, (WE) nr 663/96 i (WE) nr 1821/98 dotyczące nałożenia ostatecznych ceł antydumpingowych na przywóz niektórych dysków magnetycznych (dyskietek 3,5‑calowych) pochodzących z Japonii, Tajwanu, Chińskiej Republiki Ludowej, Hongkongu, Republiki Korei, Malezji, Meksyku, Stanów Zjednoczonych Ameryki oraz Indonezji, a także rozporządzenie (WE) nr 1335/1999 nakładające ponownie ostateczne cło antydumpingowe na przywóz niektórych dysków magnetycznych (dyskietek 3,5‑calowych) pochodzących z Indonezji oraz produkowanych i sprzedawanych na wywóz do Wspólnoty przez PT Betadiskindo Binatama (Dz.U. L 307, s. 1) przyjęto, iż wniosek o przegląd zmierzający do wyłączenia produktu z zakresu stosowania środków antydumpingowych jest uzasadniony, jeżeli dany produkt i produkt właściwy wykazują znaczące różnice co do ich cech fizycznych i technicznych, ostatecznego przeznaczenia i cen. We wniosku o przegląd skarżące dostarczyły wystarczające dowody spełnienia ww. kryteriów, a zatem Komisja była zobowiązana do wszczęcia przeglądu okresowego w celu dostosowania zakresu stosowania środków antydumpingowych dotyczących lin stalowych. Niewykonanie tego obowiązku stanowi oczywisty błąd w ocenie i naruszenie art. 11 ust. 3 rozporządzenia podstawowego.

75      Komisja kwestionuje argumenty podnoszone przez skarżące.

 Ocena Sądu

76      Skarżące utrzymują, że Komisja dopuściła się oczywistego błędu w ocenie i naruszyła art. 11 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, odmawiając przeprowadzenia przeglądu okresowego w celu zmiany definicji produktu właściwego.

77      Tytułem wstępu należy przypomnieć, że w dziedzinie środków ochrony handlowej instytucje wspólnotowe dysponują szerokim zakresem swobodnego uznania ze względu na złożoność sytuacji gospodarczych, politycznych i prawnych, których oceny muszą dokonać (wyrok Trybunału z dnia 27 września 2007 r. w sprawie C‑351/04 Ikea Wholesale, Zb.Orz. s. I‑7723, pkt 40; wyrok Sądu z dnia 8 lipca 2008 r. w sprawie T‑221/05 Huvis przeciwko Radzie, niepublikowany w Zbiorze, pkt 38). To samo dotyczy obszernych ocen technicznych dokonywanych przez instytucje Unii (zob. podobnie wyrok Trybunału z dnia 21 listopada 1991 r. w sprawie C‑269/90 Technische Universität München, Rec. s. I‑5469, pkt 13; zob. też podobnie ww. w pkt 49 wyrok w sprawie Microsoft przeciwko Komisji, pkt 88, 89).

78      Należy również stwierdzić, że według orzecznictwa we wskazanej dziedzinie kontrola ocen instytucji dokonywana przez sąd Unii ogranicza się do weryfikacji poszanowania zasad proceduralnych, materialnej prawidłowości ustalonych okoliczności faktycznych będących podstawą zaskarżonych aktów, braku oczywistego błędu w ocenie tych okoliczności faktycznych oraz braku nadużycia władzy (zob. wyroki Sądu: z dnia 28 października 2004 r. w sprawie T‑35/01 Shanghai Teraoka Electronic przeciwko Radzie, Zb.Orz. s. II‑3663, pkt 48, 49 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 4 października 2006 r. w sprawie T‑300/03 Moser Baer India przeciwko Radzie, Zb.Orz. s. II‑3911, pkt 28 i przytoczone tam orzecznictwo).

79      W tym względzie w świetle orzecznictwa zawartego w pkt 77 powyżej należy uznać, że Komisja dysponuje szerokim zakresem uznania przy stwierdzaniu konieczności utrzymania środków antydumpingowych w ramach art. 11 ust. 3 rozporządzenia podstawowego oraz w celu ustalenia, czy wniosek o przegląd okresowy zawiera wystarczające dowody stwierdzające konieczność takiego przeglądu.

80      W świetle tych rozważań należy zbadać, czy Komisja dopuściła się oczywistego błędu w ocenie, odmawiając wszczęcia częściowego przeglądu okresowego omawianych środków antydumpingowych ze względu na dowody zawarte we wniosku o przegląd.

81      Jeśli chodzi o argument oparty na zmianie okoliczności w odniesieniu do definicji produktu właściwego, należy przypomnieć, że rozporządzenie podstawowe nie precyzuje, jak powinien być zdefiniowany produkt lub gama produktów, które mogą być przedmiotem dochodzenia w sprawie dumpingu, ani nie wymaga przeprowadzenia dokładnej klasyfikacji (zob. podobnie ww. w pkt 58 wyrok w sprawie Shanghai Bicycle przeciwko Radzie, pkt 61).

82      Do celów definicji produktu właściwego instytucje mogą wziąć pod uwagę kilka czynników, takich jak cechy fizyczne, techniczne i chemiczne produktów, ich wykorzystanie, wymienność, percepcję konsumentów, kanały dystrybucji, proces wytwarzania, koszty produkcji i jakość [zob. podobnie wyrok Sądu z dnia 4 marca 2010 r. w sprawie T‑401/06 Brosmann Footwear (HK) i in. przeciwko Radzie, dotychczas nieopublikowany w Zbiorze, pkt 131].

83      W odniesieniu do zmiany okoliczności uzasadniającej wyłączenie określonego produktu z definicji produktu właściwego zarzut, według którego Komisja dopuściła się oczywistego błędu w ocenie, odmawiając wszczęcia przeglądu okresowego, powinien opierać się na argumentach zmierzających do wykazania, że w ramach swojej oceny wszczęcia postępowania Komisja dokonała błędnej oceny co do czynników, które uznała za istotne lub które powinna była uwzględnić spośród innych bardziej istotnych czynników, jakie w ramach przeglądu wymusiłyby wyłączenie tego produktu z definicji produktu właściwego [zob. podobnie ww. w pkt 82 wyrok w sprawie Brosmann Footwear (HK) i in. przeciwko Radzie, pkt 132].

84      W zaskarżonym akcie Komisja doszła do wniosku, że nie można wszcząć przeglądu okresowego w celu wyłączenia lin ogólnego przeznaczenia z definicji produktów właściwych, w szczególności dlatego, że wniosek o przegląd nie zawierał wystarczających dowodów pozwalających na stwierdzenie, iż te dwa rodzaje lin nie wykazują tych samych podstawowych cech fizycznych, technicznych i chemicznych.

85      Jak potwierdziły skarżące na rozprawie, nie kwestionują one znaczenia kryterium dotyczącego podstawowych cech fizycznych, technicznych i chemicznych dla celów definicji produktu właściwego, lecz uważają, że należy również uwzględnić inne istotniejsze czynniki, m.in. dotyczące ustalenia wspólnych norm, ostatecznego przeznaczenia i ceny produktów.

86      W pierwszej kolejności skarżące opierają się na rozróżnieniu dokonanym przez CEN w normach EN 12385 i EN 10264, pomiędzy linami ogólnego przeznaczenia i o specjalnych zastosowaniach, zarzucając Komisji nieuznanie, wbrew jej wcześniejszej praktyce, wysoce istotnego kryterium, jakie stanowi normalizacja dla definicji zakresu produktów właściwych.

87      W odniesieniu do owych norm należy stwierdzić, że norma EN 12385 określa wymogi bezpieczeństwa dotyczące produkcji i badania lin stalowych, podczas gdy norma EN 10264 określa tolerancje wymiarów, własności mechaniczne, wymagania dotyczące składu chemicznego drutu stalowego i warunki, które powinny spełniać powłoki. Wprawdzie normy te dla niektórych kategorii lin o specjalnych zastosowaniach definiują szczególne wymogi, jednak istnienie takich wymogów samo w sobie nie może stanowić dowodu, że liny ogólnego przeznaczenia i liny o specjalnych zastosowaniach nie stanowią jednego „produktu właściwego” do celów stosowania środków antydumpingowych. Z jednej strony oprócz definicji szczególnych wymogów dla określonych kategorii lin o specjalnych zastosowaniach, każda norma zawiera wspólną część wprowadzającą, która ma zastosowanie do wszystkich lin stalowych niezależnie od tego, czy są to liny ogólnego przeznaczenia, czy liny o specjalnych zastosowaniach. Z drugiej strony różne kategorie lin stalowych wymienione w tych normach nie wykluczają się wzajemnie, co oznacza, iż liny odpowiadające wymogom jednej kategorii mogą również odpowiadać wymogom innych kategorii. W każdym razie, mimo że Komisja na rozprawie potwierdziła, iż w niektórych przypadkach definicja produktu właściwego może odpowiadać klasyfikacji takiej, jaka została ustanowiona we wspólnej normie, definicja produktu właściwego objętego środkami antydumpingowymi nie może zależeć od takiej klasyfikacji.

88      Wbrew temu, co podnoszą skarżące, nawet jeśli różne rodzaje lin stalowych mogą być sklasyfikowane do grup na podstawie dodatkowych elementów i ostatecznego przeznaczenia, nie można uznać, że istnieje wyraźne rozgraniczenie między tymi różnymi grupami. Jak słusznie stwierdziła Komisja na rozprawie, nie istnieje obiektywne kryterium umożliwiające ustalenie wykorzystania przewidzianego dla różnych rodzajów lin lub ich ostatecznego przeznaczenia przy ich przywozie lub sprzedaży we Wspólnocie. Bowiem nawet w ramach identycznej grupy produkty mogą być przeznaczone do różnych zastosowań. Ponadto nawet jeśli liny stalowe należące do grup produktów znajdujących się na niższych i wyższych krańcach gamy nie są wymienne, skarżące nie zakwestionowały, że w niektórych grupach sąsiednich liny stalowe ogólnego przeznaczenia i liny stalowe o specjalnych zastosowaniach mogą być wykorzystywane w tych samych celach, a zatem są wymienne. W tym zakresie grupy lin stalowych do pewnego stopnia pokrywają się i konkurują ze sobą (zob. podobnie wyroki Trybunału: z dnia 10 marca 1992 r. w sprawie C‑171/87 Canon przeciwko Radzie, Rec. s. I‑1237, pkt 48–52; w sprawie C‑174/87 Ricoh przeciwko Radzie, Rec. s. I‑1335, pkt 35–40, w sprawie C‑179/87 Sharp Corporation przeciwko Radzie, Rec. s. I‑1635, pkt 25–30).

89      W każdym razie przywołane przez skarżące rozporządzenie nr 1742/2000 nie podtrzymuje ich argumentu, według którego ustanowienie wspólnych norm przez CEN stanowi dla Komisji wysoce istotne kryterium dla definicji zakresu omawianego produktu. W tym względzie wystarczy stwierdzić, że w owym rozporządzeniu Komisja jedynie marginalnie opiera się na istnieniu wspólnych norm technicznych w definicji omawianego produktu. Bowiem rozróżnienie między dwiema cechami politereftalanów etylenu zostało ustalone na poziomie „naturalnej lepkości” tych produktów, a omawiana norma została wykorzystana w rzeczonym rozporządzeniu wyłącznie jako jeden z instrumentów pomiarowych do badań lepkości. Zatem nawet bez potrzeby orzekania w przedmiocie znaczenia ocen dokonanych w rozporządzeniu nr 1742/2000 dla celów rozstrzygnięcia niniejszego sporu należy stwierdzić, że argument skarżących opiera się na błędnym odczytaniu wskazanego rozporządzenia, a zatem należy go odrzucić.

90      W drugiej kolejności, w odniesieniu do zmiany w postrzeganiu rynku skarżące zasadniczo podnoszą dwa argumenty.

91      Po pierwsze, skarżące utrzymują, że producenci wspólnotowi rozróżniają dwa rodzaje lin w swoich katalogach, na stronach internetowych czy w reklamach. Jednakże przykłady te nie wykazują, że można ustanowić dokładną linię rozgraniczającą między linami ogólnego przeznaczenia i linami o specjalnych zastosowaniach, lecz raczej, że producenci wspólnotowi proponują pełną gamę różnych rodzajów lin stalowych. W każdym razie ograniczona ilość fragmentów katalogów, stron internetowych i reklam kilku producentów wspólnotowych nie może podważyć wniosku, zgodnie z którym różne rodzaje lin wykazują te same podstawowe cechy fizyczne, techniczne i chemiczne, do pewnego stopnia pokrywają się i konkurują ze sobą.

92      Po drugie, skarżące wysuwają argumenty oparte na zróżnicowaniu lin na podstawie elementów uzupełniających (takich jak wiązki, wstawki z tworzywa sztucznego, smary), szczególnego procesu (wiązki zagęszczone w formę pięciokątną lub owalną), wyjątkowej odporności na skręcanie, wyższej cenie lin o specjalnych zastosowaniach lub szczególnym przeznaczeniu lin o specjalnych zastosowaniach. Jednakże te elementy nie pozwalają na poparcie wniosku skarżących, według którego może być ustanowiona dokładna linia rozgraniczająca między linami ogólnego przeznaczenia i linami o specjalnych zastosowaniach. Z jednej strony, jak przedstawiono w pkt 88 powyżej, wprawdzie istnieje szeroki wachlarz rodzajów lin stalowych na podstawie ich dodatkowych cech i szczególnego przeznaczenia, jednak elementy przedstawione przez skarżące nie pozwalają na zakwestionowanie wniosku Komisji, według którego liny stalowe należące do pokrewnych grup są wymienne, do pewnego stopnia się pokrywają i konkurują ze sobą. Z drugiej strony należy stwierdzić, że żaden przepis rozporządzenia podstawowego nie zobowiązuje instytucji do odmiennego traktowania tego samego produktu w zależności od jego różnych zastosowań (zob. podobnie wyrok Sądu z dnia 29 stycznia 1998 r. w sprawie T‑97/95 Sinochem przeciwko Radzie, Rec. s. II‑85, pkt 53).

93      W tym względzie argument skarżących oparty na wcześniejszej praktyce instytucji również nie może zostać przyjęty. Jak bowiem przypomniano w pkt 77–79 powyżej, w ramach wykonywania swobodnego uznania w kontekście przeglądu okresowego na podstawie art. 11 ust. 3 rozporządzenia podstawowego do instytucji należy badanie konieczności utrzymania środków antydumpingowych. Ten zakres uznania powinien być wykonywany w konkretnym przypadku w zależności od wszystkich istotnych okoliczności (zob. podobnie wyrok Trybunału z dnia 14 marca 1990 r. w sprawie C‑156/87 Gestetner Holdings przeciwko Radzie i Komisji, Rec. s. I‑781, pkt 43). W każdym razie oceny dokonane w rozporządzeniu nr 2537/1999 nie podtrzymują stanowiska skarżących, według którego przegląd zmierzający do wyłączenia lin stalowych ogólnego przeznaczenia z omawianych środków antydumpingowych jest uzasadniony, dochodzenie, które doprowadziło do wyłączenia przez to rozporządzenie dyskietek o dużej pojemności, wyraźnie wykazało, że istnieje dokładne rozróżnienie w kategoriach cech fizycznych i technicznych między dwoma produktami właściwymi. Wbrew temu, co twierdzą skarżące, z rozporządzenia nr 2537/1999 nie wynika, że instytucje rozważały końcowe zastosowania i ceny tych produktów jako czynniki decydujące. Sama wzmianka o końcowych zastosowaniach uczyniona we wnioskach z dochodzenia figuruje w motywie 27 rozporządzenia nr 2537/1999, w którym Rada oświadcza, że „kwestia końcowych zastosowań […] nie wystarczy, aby stwierdzić, że konwencjonalne dyskietki […] oraz [dyskietki o dużej pojemności] są tym jednym produktem”, podczas gdy nie została dokonana żadna ocena co do różnic ceny między tymi dwoma produktami w jej wnioskach.

94      Z powyższych rozważań wynika, że argumenty przedstawione przez skarżące dotyczące zmiany norm technicznych CEN lub domniemanej zmiany w postrzeganiu rynku nie wykazują, aby Komisja dopuściła się oczywistego błędu w ocenie, odmawiając przeprowadzenia częściowego przeglądu okresowego omawianych środków antydumpingowych w świetle dowodów dostarczonych przez skarżące dotyczących zmian okoliczności w odniesieniu do definicji produktu właściwego.

95      Wobec powyższego pierwszą część zarzutu pierwszego należy oddalić.

b)     W przedmiocie części drugiej, opartej na zmianie okoliczności w odniesieniu do produkcji lin ogólnego przeznaczenia we Wspólnocie

 Argumenty stron

96      Skarżące, odnosząc się do rozporządzenia Rady (WE) nr 495/2002 z dnia 18 marca 2002 r. uchylającego rozporządzenie (WE) nr 904/98 nakładające ostateczne cło antydumpingowe na przywóz faksów do użytku prywatnego pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej, Japonii, Republiki Korei, Malezji, Singapuru, Tajwanu i Tajlandii (Dz.U. L 78, s. 1), podnoszą, że Rada uchyliła rzeczone rozporządzenie nr 904/98 w następstwie wniosku o przegląd okresowy na tej podstawie, że produkcja faksów do użytku prywatnego przez przemysł wspólnotowy znacznie zmalała, oraz zostanie zaniechana w bliskiej przyszłości (zob. motyw 9 rozporządzenia nr 495/2002).

97      Z owego rozporządzenia wynika zatem, że jest sprzeczne z interesem wspólnotowym, a zatem z art. 21 rozporządzenia podstawowego utrzymanie środków antydumpingowych na produkt, którego produkcja wspólnotowa zanika lub zostanie zaniechana w bliskiej przyszłości.

98      We wniosku o przegląd skarżące wykazały, że produkcja we Wspólnocie lin ogólnego przeznaczenia jest od tej pory nieznaczna, w przeciwieństwie do okresu 1999–2001, w którym we Wspólnocie były produkowane znaczne ilości lin ogólnego przeznaczenia. Podkreślają one, że został dostarczony dowód tej zmiany okoliczności.

99      Po pierwsze, poufna część wniosku o przegląd zawiera liczne oświadczenia producentów wspólnotowych, które mają wykazać, że liny ogólnego przeznaczenia zostały wycofane z planów produkcyjnych lub że owi producenci nie są już w stanie ich produkować. Wprawdzie skarżące nie przedstawiły tych oświadczeń w niniejszym postępowaniu w celu ochrony ich poufnego charakteru, jednakże zauważają, że Komisja znała te dokumenty, ponieważ jest ona w posiadaniu poufnej wersji wniosku o przegląd.

100    Po drugie, zanik tej produkcji wynika z reklam, stron internetowych i katalogów producentów wspólnotowych, znajdujących się w załączniku 4 do wniosku o przegląd. Dokumenty te ukazują, że obecnie producenci wspólnotowi danych lin stalowych zasadniczo produkują liny o specjalnych zastosowaniach.

101    Komisja postanowiła pominąć te dowody, jako że nie odniosła się do zaniku produkcji lin ogólnego przeznaczenia w spornym piśmie. Zatem negatywne skutki cła antydumpingowego są nieproporcjonalne, bowiem Komisja nie uwzględniła okoliczności, że utrzymanie środków antydumpingowych nie będzie przedstawiać żadnej korzyści dla europejskiej produkcji lin ogólnego przeznaczenia. Skarżące wnioskują z tego, że Komisja dopuściła się oczywistego błędu w ocenie i naruszyła art. 21 rozporządzenia podstawowego.

102    Komisja podnosi przede wszystkim, że niniejsza część zarzutu pierwszego jest niedopuszczalna z dwóch powodów. Po pierwsze, w ramach procedury administracyjnej skarżące nigdy nie przedstawiły argumentu, według którego utrzymanie środków byłoby sprzeczne z interesem Wspólnoty i stanowiło naruszenie art. 21 rozporządzenia podstawowego.

103    Po drugie, skarżące opierają argument oparty na stopniowym zaniku produkcji wspólnotowej lin stalowych ogólnego przeznaczenia na domniemanych faktach, które nie figurują w jawnej wersji wniosku o przegląd załączonej do skargi, jak i na oświadczeniach producentów wspólnotowych, które nie są do niej załączone.

104    Nawet gdyby ta niniejsza część była dopuszczalna, Komisja kwestionuje twierdzenie skarżących, według którego produkcja lin ogólnego przeznaczenia we Wspólnocie stała się nieznaczna.

 Ocena Sądu

–       W przedmiocie dopuszczalności

105    W odniesieniu do podniesionego przez Komisję zarzutu niedopuszczalności drugiej części zarzutu pierwszego z tego powodu, że argument oparty na sprzeczności interesu wspólnotowego nie został podniesiony w ramach procedury administracyjnej, należy stwierdzić w niniejszej sprawie, iż część IV wniosku o przegląd jest zatytułowana „Stopniowe zaprzestanie produkcji wspólnotowej lin ogólnego przeznaczenia”. Skarżące wskazują w niej na malejącą produkcję wspólnotową lin stalowych ogólnego przeznaczenia, co stanowi zmianę wymagającą zmiany definicji zakresu stosowania omawianych środków antydumpingowych w celu wyłączenia omawianych lin z definicji produktu właściwego. Na poparcie swojego argumentu we wniosku o przegląd skarżące odniosły się do rozporządzenia nr 495/2002 (zob. pkt 96 powyżej). W owym rozporządzeniu Rada uznała, w ramach wniosku o przegląd okresowy na podstawie art. 11 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, że w interesie Wspólnoty leży uchylenie środków antydumpingowych na niektóre przywozy faksów do użytku prywatnego, ze względu na rychłe zaprzestanie produkcji wspólnotowej produktów objętych środkami antydumpingowymi.

106    Argumenty dotyczące stopniowego zaprzestania produkcji wspólnotowej lin ogólnego przeznaczenia zostały w całości powtórzone w skardze. Skarżące, cytując motyw 9 rozporządzenia nr 495/2002, sprecyzowały w niej, że utrzymanie omawianych środków antydumpingowych, z uwagi na stopniowy zanik produkcji lin ogólnego przeznaczenia jest sprzeczny z interesem Wspólnoty i stanowi naruszenie art. 21 rozporządzenia podstawowego.

107    Z art. 21 ust. 1 zdania drugie i trzecie rozporządzenia podstawowego (obecnie art. 21 ust. 1 zdania drugie i trzecie rozporządzenia nr 1225/2009) wynika, że instytucje mogą nie stosować ustalonych środków antydumpingowych, nawet jeśli spełnione są inne warunki do nałożenia cła antydumpingowego, tj. dumping, szkoda i związek przyczynowy, jeżeli uznają, iż zastosowanie takich środków nie leży w interesie Wspólnoty. W przypadku stopniowego zaniku produkcji wspólnotowej produktów objętych środkami antydumpingowymi ocena interesu wspólnotowego polega na stwierdzeniu konieczności utrzymania danych środków antydumpingowych w kontekście przeglądu okresowego na podstawie art. 11 ust. 3 rozporządzenia podstawowego.

108    Należy stwierdzić, że zarzut Komisji oparty na okoliczności, iż skarżące zgłosiły zarzut niepodniesiony w ramach procedury administracyjnej, jest oparty na błędnej przesłance, iż wniosek o przegląd, przynajmniej w sposób dorozumiany, dotyczył zaniku interesu wspólnotowego, ponieważ odwoływał się do stopniowego zaprzestania produkcji lin ogólnego przeznaczenia we Wspólnocie i odsyłając do motywu 9 rozporządzenia nr 495/2002, wskazywał, że omawiane środki antydumpingowe „nie przynoszą żadnej korzyści w kontekście ochrony produkcji [wspólnotowej] przed ewentualnymi nieuczciwymi praktykami handlowymi”.

109    Wynika z tego, że brak wyraźnej wzmianki o art. 21 rozporządzenia podstawowego we wniosku o przegląd nie ma wpływu na dopuszczalność pierwszej części zarzutu pierwszego.

110    Następnie w odniesieniu do kwestii braku przedstawienia jakoby poufnych oświadczeń producentów wspólnotowych dotyczących zaniku produkcji wspólnotowej lin stalowych ogólnego przeznaczenia należy stwierdzić, że taka kwestia należy do oceny wykazania zarzutów sformułowanych przez skarżące; zostanie ona zatem przeanalizowana w ramach badania zasadności niniejszej części zarzutu pierwszego.

111    Z powyższego wynika, że zarzut niedopuszczalności sformułowany przez Komisję wobec drugiej części zarzutu pierwszego należy oddalić.

–       Co do istoty

112    Skarżące utrzymują, że Komisja dopuściła się oczywistego błędu w ocenie, odmawiając stwierdzenia zaniku produkcji lin ogólnego przeznaczenia we Wspólnocie, a tym samym odmawiając uznania wniosku o przegląd.

113    Należy podkreślić, że skarżące ograniczyły się do stwierdzenia, iż produkcja wspólnotowa lin ogólnego przeznaczenia jest obecnie nieznaczna, nie dostarczyły jednak żadnego dowodu mogącego poprzeć to zdanie.

114    Przede wszystkim, w odniesieniu do oświadczeń producentów wspólnotowych, na których opierają się skarżące w celu wykazania zmniejszenia produkcji wspólnotowej lin ogólnego przeznaczenia, należy stwierdzić, że oprócz okoliczności, iż nie zostały one przedstawione w ramach niniejszej skargi, takie pojedyncze oświadczenia producentów wspólnotowych potwierdzające w danym wypadku, że wycofali oni liny ogólnego przeznaczenia ze swojego planu produkcji, same w sobie nie mogą być uważane za wystarczające w celu dostarczenia dowodu stopniowego zaniku produkcji wspólnotowej lin ogólnego przeznaczenia, jeżeli nie są one poparte obiektywnymi dowodami takimi jak statystyki produkcji.

115    Ponadto dołączone do wniosku o przegląd reklamy producentów wspólnotowych, stanowiące załącznik do skargi nie dowodzą stopniowego zaniku produkcji lin ogólnego przeznaczenia we Wspólnocie, lecz raczej dowodzą, że producenci wspólnotowi oferują pełną gamę różnych rodzajów lin stalowych, przy czym reklamy te nie stwierdzają, czy oferowane w nich liny są produkowane we Wspólnocie, czy przywożone. W każdym razie niektóre fragmenty reklam, stron internetowych lub katalogów producentów wspólnotowych, z których wynika, że skupiają się oni na produkcji lin o specjalnych zastosowaniach, nie mogą wystarczyć do wykazania stopniowego zaniku całej produkcji wspólnotowej lin ogólnego przeznaczenia.

116    Zatem argumenty skarżących dotyczące zmiany okoliczności w zakresie stopniowego zaniku produkcji lin ogólnego przeznaczenia we Wspólnocie nie wykazują, że Komisja dopuściła się oczywistego błędu w ocenie, odmawiając przeprowadzenia częściowego przeglądu okresowego omawianych środków antydumpingowych w świetle przedstawionych przez nie dowodów.

117    Wynika z tego, że drugą część zarzutu pierwszego należy oddalić.

c)     W przedmiocie części trzeciej, opartej na zmianie okoliczności w odniesieniu do istnienia szkody

 Argumenty stron

118    Według skarżących stwierdzenie dokonane, gdy wytwórcy wspólnotowi produkowali jeszcze liny ogólnego przeznaczenia, według którego przywozy tych lin wyrządzały im znaczną szkodę w rozumieniu art. 3 rozporządzenia podstawowego, nie jest dziś już aktualne.

119    Po pierwsze, we wniosku o przegląd skarżące wykazały, że liny ogólnego przeznaczenia i liny o specjalnych zastosowaniach rozwijały się na różnych rynkach, które są rozgraniczone przez nowe normy europejskie EN 12385 i EN 10264. Ponadto rynek lin ogólnego przeznaczenia i rynek lin o specjalnych zastosowaniach różnią się w ten sposób, że wprowadzanie tych pierwszych do obrotu jest dokonywane ogólnie na linii przemysłowej, podczas gdy te drugie, produkowane we Wspólnocie, co do zasady podlegają dodatkowej obróbce.

120    Po drugie, w poufnej wersji wniosku o przegląd skarżące dostarczyły oświadczenia producentów wspólnotowych, którzy przywożą znaczne ilości lin ogólnego przeznaczenia, w tym z krajów objętych środkami antydumpingowymi w zakresie lin stalowych. Rzeczone przywozy nie powodują już żadnej szkody po stronie producentów wspólnotowych, którzy nigdy nie wyrządzają sobie nawzajem szkody. Wprawdzie skarżące nie przedstawiły tych oświadczeń w niniejszym postępowaniu, aby chronić ich poufny charakter, jednak zauważają one, że Komisja znała te dokumenty, bowiem jest ona w posiadaniu poufnej wersji wniosku o przegląd.

121    Zatem w obecnym braku szkody dotyczącej przywozu lin ogólnego przeznaczenia skarżące podnoszą, że jest mało prawdopodobne, iż szkoda będzie występować nadal lub powróci, jeżeli przywozy te będą wyłączone z zakresu stosowania omawianych środków antydumpingowych.

122    Odmawiając stwierdzenia zaniku szkody w rozumieniu art. 3 rozporządzenia podstawowego, a tym samym odmawiając uznania wniosku o wszczęcie przeglądu, Komisja dopuściła się oczywistego błędu w ocenie i naruszyła art. 11 ust. 3 rozporządzenia podstawowego.

123    Komisja kwestionuje argumenty skarżących.

 Ocena Sądu

124    Jak już zostało stwierdzone w pkt 37 powyżej, zgodnie z art. 11 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, przegląd okresowy wszczyna się, w przypadku gdy wniosek zawiera wystarczające dowody na to, że dalsze stosowanie środków nie jest już konieczne do wyrównania dumpingu i/lub szkody, która nie powinna występować nadal, ani powracać, jeżeli środki zostały usunięte lub zmienione, albo że istniejące środki nie są – lub już nie są – wystarczające do zapobiegania dumpingowi powodującemu szkody.

125    Po pierwsze, w odniesieniu do argumentu skarżących, zgodnie z którym liny ogólnego przeznaczenia i liny o specjalnych zastosowaniach rozwijają się na różnych rynkach, które są rozgraniczone przez nowe normy CEN, jak również argumentu opartego na istnieniu różnic co do ich wprowadzania do obrotu, należy stwierdzić, że argumenty te zostały już przeanalizowane i odrzucone przy badaniu pierwszej części niniejszego zarzutu w pkt 86–95 powyżej.

126    Po drugie, w odniesieniu do stwierdzenia skarżących, zgodnie z którym producenci wspólnotowi przywożą znaczne ilości lin ogólnego przeznaczenia, w szczególności z krajów objętych środkami antydumpingowymi należy stwierdzić, że pojedyncze oświadczenia producentów wspólnotowych potwierdzające, iż przywożą oni znaczne ilości lin ogólnego przeznaczenia, na których opierają się skarżące, oprócz okoliczności, że nie zostały one przedstawione w ramach niniejszej skargi, nie mogą być uważane za wystarczające same w sobie do celów dostarczenia dowodu takich przywozów, jeśli nie są poparte obiektywnymi dowodami, takimi jak statystyki dotyczące przywozów wspólnotowych rzeczonych lin. Samo stwierdzenie skarżących, według którego dalsze występowanie lub powrót szkody jest „mało prawdopodobne”, nie dowodzi zaniku szkody ponoszonej przez przemysł wspólnotowy.

127    Argumenty podnoszone przez skarżące dotyczące zmiany okoliczności w odniesieniu do istnienia szkody nie wykazują zatem, że Komisja dopuściła się oczywistego błędu w ocenie, odmawiając przeprowadzenia częściowego przeglądu okresowego omawianych środków antydumpingowych w świetle dowodów przedstawionych przez skarżące.

128    Należy zatem oddalić trzecią część niniejszego zarzutu.

129    Zarzut pierwszy należy zatem oddalić w całości.

2.     W przedmiocie zarzutu drugiego, opartego na naruszeniu zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań

a)     Argumenty stron

130    Skarżące twierdzą, że Komisja naruszyła ich uzasadnione oczekiwania, odmawiając przeprowadzenia przeglądu okresowego środków antydumpingowych. Z utrwalonego orzecznictwa wynika, że prawo do żądania ochrony uzasadnionych oczekiwań przysługuje wszystkim jednostkom znajdującym się w sytuacji, w której można stwierdzić, że administracja Unii, udzielając im konkretnych zapewnień, wzbudziła u nich uzasadnione nadzieje [wyrok Sądu z dnia 16 listopada 2006 r. w sprawie T‑333/03 Masdar (UK) przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. II‑4377, pkt 119].

131    W niniejszej sprawie Komisja miała wzbudzić u skarżących uzasadnione oczekiwania, proponując im, w ramach przeglądu okresowego, ponowne przedstawienie argumentu opartego na zasadniczej różnicy między linami ogólnego przeznaczenia i linami o specjalnych zastosowaniach. Te solenne zapewnienia pochodziły z uprawnionych i wiarygodnych źródeł.

132    Po pierwsze, podczas zamknięcia postępowania przeglądowego, na podstawie art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, środków antydumpingowych nałożonych rozporządzeniem nr 1796/1999 na przywozy lin stalowych pochodzących z Chin, Indii, Republiki Południowej Afryki i Ukrainy, Komisja zachęcała skarżące do złożenia wniosku o przegląd okresowy mający na celu dostosowanie zakresu omawianych środków. W szczególności jeden z pełnomocników Komisji skontaktował się z EWRIA, aby poinformować ją, że wniosek skarżących mający na celu dostosowanie zakresu stosowania środków antydumpingowych nie może być złożony w kontekście przeglądu z powodu wygaśnięcia, lecz powinien być przedstawiony w ramach przeglądu okresowego na podstawie art. 11 ust. 3 rozporządzenia podstawowego. Zdaniem skarżących pełnomocnik Komisji nie miałby żadnego powodu, aby kontaktować się z EWRIA, chyba że Komisja byłaby zainteresowana zmianą definicji zakresu stosowania omawianych środków antydumpingowych. Wynika z tego, że zachęcała ona skarżące do złożenia wniosku o przegląd okresowy.

133    Po drugie, sugestia ta została poparta przez delegację Komisji odwiedzającą siedzibę Heko Industrieerzeugnisse, jednej ze skarżących, w ramach postępowania przeglądowego z powodu wygaśnięcia, zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, środków antydumpingowych nałożonych rozporządzeniem nr 1601/2001 na przywóz niektórych lin oraz kabli żelaznych lub stalowych pochodzących z Rosji, Tajlandii i Turcji, która to delegacja okazała wyraźne zainteresowanie zmianą definicji zakresu środków dotyczących lin stalowych.

134    Po trzecie, na nieformalnym spotkaniu dotyczącym wniosku o przegląd pełnomocnicy Komisji stwarzali na skarżących wrażenie, że Komisja jest gotowa ponownie przeanalizować ich argumenty w ramach częściowego przeglądu okresowego w odniesieniu do zakresu produktów właściwych. Pełnomocnicy ci ponownie przeczytali pierwszą wersję wniosku skarżących o przegląd i wydali liczne zalecenia dotyczące zmiany tej wersji. Skarżące poprawiły swój wniosek, opierając się na tych zaleceniach, i włączyły argumenty zasugerowane przez owych pełnomocników Komisji. Jeden z pełnomocników skontaktował się ze skarżącymi w przedmiocie poprawionej wersji i poinformował je, że nie widzi on konieczności żadnych dodatkowych zmian oraz że uwzględniając „obiecujące” argumenty zawarte we wniosku, powinien on być niezwłocznie oficjalnie przedłożony Komisji.

135    W celu wykazania, że kontakty te faktycznie miały miejsce, skarżące proponują, zgodnie z art. 65 lit. c) regulaminu postępowania, przesłuchanie pana [H.], przewodniczącego EWRIA, jako świadka.

136    To zachowanie Komisji sugeruje, że zamierzała ona zmienić swoje stanowisko dotyczące definicji produktu właściwego i podobnego produktu w środkach antydumpingowych dotyczących lin stalowych. Skarżące miały wszelkie powody, aby wierzyć, że gdy w terminie złożą wniosek o wszczęcie przeglądu okresowego w celu dostosowania zakresu omawianych środków antydumpingowych i wyłączenia z niego lin ogólnego przeznaczenia, Komisja niezwłocznie rozpocznie odpowiednią procedurę przeglądu okresowego.

137    Skarżące zgodnie z tym oczekiwaniem złożyły wniosek o przegląd w dniu 12 czerwca 2007 r., poświęciwszy uprzednio na przygotowanie tego wniosku odpowiedni czas i niezbędne środki. Odmawiając przeprowadzenia wnioskowanego przeglądu okresowego, instytucje Unii naruszyły zatem uzasadnione oczekiwania skarżących.

138    Komisja odpowiada, że nie dała skarżącym dokładnych zapewnień, iż przegląd zostanie przeprowadzony.

b)     Ocena Sądu

139    Zgodnie z orzecznictwem uprawnienie do powołania się na zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań przysługuje każdej jednostce znajdującej się w sytuacji, w której administracja Unii, udzielając dokładnych, bezwarunkowych i zgodnych zapewnień pochodzących z uprawnionych i wiarygodnych źródeł, wzbudziła u niej uzasadnione nadzieje [zob. wyroki Sądu: z dnia 6 lipca 1999 r. w sprawie T‑203/97 Forvass przeciwko Komisji, RecFP s. I‑A‑129, II‑705, pkt 70 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 26 września 2002 r. w sprawie T‑319/00 Borremans i in. przeciwko Komisji, RecFP s. I‑A‑171, II‑905, pkt 63; z dnia 9 lipca 2008 r. w sprawie T‑304/06 Reber przeciwko OHIM – Chocoladefabriken Lindt & Sprüngli (Mozart), Zb.Orz. s. II‑1927, pkt 64]. Zapewnienia te muszą być jednak zgodne ze znajdującymi zastosowanie przepisami i normami, ponieważ obietnice, które nie biorą pod uwagę tych przepisów, nie mogą stwarzać uzasadnionych oczekiwań u zainteresowanego (zob. wyroki Sądu: z dnia 5 listopada 2002 r. w sprawie T‑205/01 Ronsse przeciwko Komisji, RecFP s. I‑A‑211, II‑1065, pkt 54; z dnia 16 marca 2005 r. w sprawie T‑329/03 Ricci przeciwko Komisji, Zb.Orz.SP s. I‑A‑69, II‑315, pkt 79 i przytoczone tam orzecznictwo; ww. wyrok w sprawie Mozart; zob. również podobnie wyrok Trybunału z dnia 6 lutego 1986 r. w sprawie 162/84 Vlachou przeciwko Trybunałowi Obrachunkowemu, Rec. s. 481, pkt 6).

140    W niniejszej sprawie należy przede wszystkim stwierdzić, że żadna informacja w aktach sprawy nie pozwala na potwierdzenie treści domniemanych ustnych zapewnień. Wprawdzie Komisja przyznaje, że między sierpniem 2004 r. a listopadem 2005 r. miała kontakty ze skarżącymi podczas przeglądu wygasających środków antydumpingowych nałożonych rozporządzeniem nr 1796/1999, oraz w październiku 2006 r., wstępnie, w sprawie wniosku o przegląd. Jednakże kwestionuje ona, aby dostarczyła im dokładne i bezwarunkowe zapewnienia, które mogły wzbudzić w nich uzasadnione nadzieje, że zostanie wszczęte postępowanie przeglądowe.

141    Po pierwsze, w odniesieniu do kontaktów między Komisją a skarżącymi w ramach postępowania przeglądowego z powodu wygaśnięcia rozporządzenia nr 1796/1999 skarżące twierdzą, że Komisja „zachęciła” je do złożenia wniosku o przegląd, i podnoszą, że pełnomocnik Komisji skontaktował się z nimi, aby uściślić pewne aspekty proceduralne wniosku o przegląd okresowy. Jednak nawet przyjmując, że Komisja mogła przewidywać możliwość takiego przeglądu podczas tych kontaktów, należy stwierdzić, iż przekazane informacje nie stanowią dokładnych, bezwarunkowych i zgodnych zapewnień, że przegląd zostanie przeprowadzony.

142    Po drugie, w odniesieniu do kontaktu między pełnomocnikami Komisji a skarżącymi podczas ich wizyty w siedzibie Heko Industrieerzeugnisse w ramach postępowania przeglądowego z powodu wygaśnięcia środków antydumpingowych nałożonych rozporządzeniem nr 1601/2001 skarżące ograniczają się do stwierdzenia, że pełnomocnicy Komisji okazali „zainteresowanie” zmianą definicji zakresu omawianych środków antydumpingowych, co nie stanowi dokładnego i bezwarunkowego zapewnienia, że zostanie wszczęty przegląd okresowy.

143    Po trzecie, w odniesieniu do nieformalnego spotkania pomiędzy Komisją i skarżącymi w ramach wniosku o przegląd będącego przedmiotem niniejszej skargi skarżące utrzymują jedynie, że odniosły „wrażenie”, iż Komisja jest gotowa przeanalizować ich argumenty w ramach przeglądu, oraz że uznała ich argumenty za „obiecujące”. Takie elementy nie stanowią dokładnych, bezwarunkowych i zgodnych zapewnień, że zostanie wszczęty przegląd okresowy. Ponadto, jak stwierdziła Komisja, jej wstępna odpowiedź na pytania dotyczące wskazówek technicznych nie stanowi jej formalnej czy nieformalnej decyzji, ponieważ analiza postępowania może być przeprowadzona jedynie na podstawie skutecznych argumentów i dowodów, które są zawarte we wniosku złożonym oficjalnie, a zatem w każdym razie nie może wzbudzać jakichkolwiek uzasadnionych oczekiwań, że zostanie wszczęty przegląd okresowy.

144    W świetle okoliczności, że nie jest kwestionowane, iż te kontakty faktycznie miały miejsce, oraz że domniemane kontakty w żadnym razie nie stworzyły jakichkolwiek uzasadnionych oczekiwań u skarżących, iż zostanie wszczęty przegląd okresowy, nie można uznać wniosku o środki dowodowe sformułowanego przez skarżące.

145    Z całości powyższych rozważań wynika, że zarzut drugi należy oddalić.

3.     W przedmiocie zarzutu trzeciego, opartego na oczywistym błędzie w ocenie i naruszeniu art. 1 ust. 4 rozporządzenia podstawowego

a)     Argumenty stron

146    Skarżące utrzymują, że w odniesieniu do środków antydumpingowych dotyczących lin stalowych instytucje Unii oparły swoje ustalenia na zbyt szerokiej definicji produktu właściwego. Skłoniło to instytucje do porównania produktów, które nie są podobne, i do wyciągnięcia z tego błędnych wniosków.

147    Skarżące przypominają, że przedstawiły ten argument w swoim wniosku o przegląd i poprosiły Komisję o dostosowanie zakresu środków poprzez wyłączenie przywozów lin ogólnego przeznaczenia. Jednakże Komisja nie uwzględniła ich argumentacji. Stwierdzenia Komisji w spornym piśmie, według których różne rodzaje lin stalowych „[posiadają] wszystkie te same zasadnicze cechy fizyczne i […] techniczne” i na podstawie których nawet „jeśli produkty z niższej i wyższej gamy nie są wymienne, to są nimi jak najbardziej produkty z grup sąsiednich”, są błędne, z niżej wymienionych powodów, które zostały już wyrażone we wniosku o przegląd.

148    Po pierwsze, cechy fizyczne i techniczne lin o specjalnych zastosowaniach i lin ogólnego przeznaczenia różnią się, ponieważ liny o specjalnych zastosowaniach charakteryzują dodatkowe elementy i ponieważ liny te wymagają wykorzystania drutów do pracy w trudnych warunkach obciążenia, zgodnie z normą EN 10264.

149    Po drugie, sposób produkcji lin o specjalnych zastosowaniach jest znacząco odrębny od sposobu produkcji lin ogólnego przeznaczenia, ponieważ wymaga zinformatyzowanej linii produkcyjnej i dodatkowego wyposażenia.

150    Po trzecie, końcowe zastosowanie tych dwóch rodzajów lin także jest odmienne. Liny o specjalnych zastosowaniach są wykorzystywane do szczególnych zastosowań, dla których liny te posiadają wyjątkowe cechy fizyczne i techniczne, odróżniające je od lin ogólnego przeznaczenia.

151    Po czwarte, liny o specjalnych zastosowaniach i liny ogólnego przeznaczenia nie są zamienne. Liny ogólnego przeznaczenia nie mogą być używane do licznych zastosowań specjalnych.

152    Po piąte, obecnie nie istnieje już znacząca produkcja lin ogólnego przeznaczenia we Wspólnocie.

153    Skarżące podkreślają, że wszystkie te elementy wykazują, iż istnieje wyraźne rozgraniczenie lin ogólnego przeznaczenia od lin o specjalnych zastosowaniach. Jednakże Komisja, odsyłając do szerokiej definicji produktu, która odnosi się do „cech podstawowych”, nadal porównuje liny o specjalnych zastosowaniach produkowane we Wspólnocie do przywożonych lin ogólnego przeznaczenia, tj. porównuje produkty, które nie są podobne. Odmawiając przeprowadzenia przeglądu okresowego środków antydumpingowych, Komisja dopuściła się oczywistego błędu w ocenie i naruszyła art. 1 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

154    Komisja kwestionuje argumenty skarżących.

b)     Ocena Sądu

155    Poprzez zarzut trzeci skarżące podnoszą, że omawiane środki antydumpingowe opierają się na zbyt szerokiej definicji produktu właściwego, w ten sposób, iż instytucje nadal porównują liny o specjalnych zastosowaniach z linami ogólnego przeznaczenia, które to produkty zdaniem skarżących nie są podobne. W tych okolicznościach odmowa Komisji wszczęcia przeglądu okresowego stanowi, po pierwsze, oczywisty błąd w ocenie, a po drugie, naruszenie art. 1 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

156    Należy stwierdzić, że argument, według którego odmowa wszczęcia przeglądu okresowego stanowi naruszenie art. 1 ust. 4 rozporządzenia podstawowego, ponieważ Komisja, odwołując się do szerokiej definicji produktu właściwego, która powołuje się na podstawowe cechy, nadal porównywała liny o specjalnych zastosowaniach produkowane we Wspólnocie z przywożonymi linami ogólnego przeznaczenia, w istocie dąży do podważenia zgodności z prawem omawianych środków antydumpingowych, a w szczególności ich definicji produktu właściwego, podczas gdy zgodność z prawem rzeczonych środków nie jest przedmiotem niniejszej skargi, która dotyczy stwierdzenia nieważności decyzji, jaką Komisja odmówiła wszczęcia częściowego przeglądu okresowego.

157    Ponadto w odniesieniu do argumentu mającego wykazać, że Komisja dopuściła się oczywistego błędu w ocenie, odmawiając wszczęcia procedury przeglądu okresowego w świetle domniemanej zmiany okoliczności w odniesieniu do definicji produktu właściwego, produkcji wspólnotowej czy poniesionej szkody, należy stwierdzić, iż pokrywa się on z argumentacją rozwiniętą w ramach zarzutu pierwszego, która została odrzucona w pkt 55–129 powyżej.

158    Wynika z tego, że należy oddalić zarzut trzeci, a także skargę w całości.

 W przedmiocie kosztów

159    Zgodnie z art. 87 § 2 regulaminu postępowania kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ strony skarżące przegrały sprawę w niniejszym przypadku, zgodnie z żądaniem Komisji należy obciążyć je kosztami postępowania w całości.

Z powyższych względów

SĄD (ósma izba)

orzeka, co następuje:

1)      Skarga zostaje oddalona.

2)      European Wire Rope Importers Association (EWRIA), Câbleries namuroises SA, Ropenhagen A/S, ESH Eisen‑ und Stahlhandelsgesellschaft mbH, Heko Industrieerzeugnisse GmbH, Interkabel Internationale Seil‑ und Kabel‑Handels GmbH, Jose Casañ Colomar SA i Denwire Ltd zostają obciążone kosztami postępowania.

Martins Ribeiro Papasavvas Dittrich

Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 17 grudnia 2010 r.

Spis treści

Ramy prawne

A –  Podstawowe rozporządzenie antydumpingowe

B –  Środki antydumpingowe mające zastosowanie do przywozów lin żelaznych lub stalowych

1.  Środki antydumpingowe nałożone na przywozy lin stalowych pochodzących z Chin, Indii, Republiki Południowej Afryki i Ukrainy

2.  Środki antydumpingowe nałożone na przywozy lin żelaznych lub stalowych pochodzących z Rosji

Okoliczności powstania sporu

Przebieg postępowania i żądania stron

Co do prawa

A –  W przedmiocie dopuszczalności

1.  W przedmiocie dopuszczalności żądania dotyczącego stwierdzenia nieważności decyzji Komisji z dnia 4 lipca 2008 r. w sprawie odmowy wszczęcia częściowego przeglądu okresowego środków antydumpingowych w odniesieniu do lin stalowych

2.  W przedmiocie dopuszczalności żądania dotyczącego zobowiązania Komisji do przeprowadzenia częściowego przeglądu okresowego

3.  W przedmiocie dopuszczalności zarzutów powołanych przez skarżące

B –  Co do istoty

1.  W przedmiocie zarzutu pierwszego, opartego na naruszeniu art. 11 ust. 3 i art. 21 rozporządzenia podstawowego

2.  W przedmiocie zarzutu drugiego, opartego na naruszeniu zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań

3.  W przedmiocie zarzutu trzeciego, opartego na oczywistym błędzie w ocenie i naruszeniu art. 1 ust. 4 rozporządzenia podstawowego

W przedmiocie kosztów

* Język postępowania: angielski.