Skarga wniesiona w dniu 19 lutego 2010 r. - Riva Fire przeciwko Komisji

(Sprawa T-83/10)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Riva Fire SpA (Mediolan, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci M. Merola, M. Pappalardo, T. Ubaldi)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

stwierdzenie nieważności spornej decyzji w całości, w przypadku gdy postępowanie wstępne wykaże, że okoliczności faktyczne i prawne, na których oparto sporną decyzję nie zostały przedstawione kolegium komisarzy w ramach procesu legislacyjnego dotyczącego tej decyzji;

w każdym razie stwierdzenie nieważności art. 1 decyzji, w zakresie w jakim stwierdza ona, ze skarżąca uczestniczyła w trwałym porozumieniu lub uzgodnionych praktykach dotyczących prętów zbrojeniowych do betonu w sztabach lub na szpuli, których przedmiotem lub celem było ustalanie cen i ograniczanie lub kontrola produkcji bądź sprzedaż na wspólnym rynku;

w konsekwencji stwierdzenie nieważności art. 2 decyzji Komisji w zakresie w jakim nakłada ona na skarżącą grzywnę w wysokości 26,9 miliona EUR.

Tytułem zarzutu ewentualnego:

−    obniżenie kwoty grzywny w wysokości 26,9 miliona EUR nałożonej na skarżącą mocą art. 2 spornej decyzji oraz ustalenie nowej kwoty grzywny.

A w każdym razie,

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca domaga się stwierdzenia nieważności decyzji Komisji Wspólnot Europejskich C (2009) 7492 wersja ostateczna, z dnia 30 września 2009 r., dotyczącej postępowania na podstawie art. 65 traktatu EWWiS (sprawa COMP/37.956 - Pręty zbrojeniowe do betonu) uzupełnionej i zmienionej mocą decyzji C (2009) 9912 wersja ostateczna, z dnia 8 grudnia 2009 r. W uzasadnieniu skargi podnosi ona osiem zarzutów nieważności decyzji.

W ramach zarzutu pierwszego skarżąca twierdzi, że Komisja nie ma kompetencji, w zakresie stwierdzenia naruszenia art. 65 ust. 1 EWWiS w odniesieniu do okoliczności faktycznych wchodzących w zakres zastosowania tego przepisu po wygaśnięciu mocy obowiązującej traktatu EWWiS oraz zastosowania sankcji na podstawie art. 7 ust. 1 i art. 23 ust. 2 rozporządzenia WE nr 1/2003¹, jako że przepisy te odnoszą się do naruszeń art. 81 i 82 WE (obecnie art. 101 i 102 TFUE).

W ramach z drugiego zarzutu skarżąca twierdzi, że sporna decyzji narusza art. 10 ust. 3 i 5 rozporządzenia (EWG) nr 17² i art. 14 ust. 1i 3 rozporządzenia nr 1/2003, ponieważ nie wynika z tej decyzji by Komisja przeprowadziła rutynową konsultuję w ramach komitetu konsultacyjnego, wymaganą na mocy ww. przepisów, oraz że ów komitet otrzymał wszelkie informacje niezbędne w celu dokonania dogłębnej merytorycznej oceny naruszenia zarzucanego przedsiębiorstwom, będącym adresatami decyzji.

W zarzucie trzecim skarżąca podnosi, że Komisja naruszyła art. 36 akapit pierwszy EWWiS w zakresie w jakim odmawiając ujawnienia kryteriów, jakimi posłużyła się w celu ustalenia wysokości stosowanej grzywny ograniczyła możliwość adresatów zarzutów w zakresie przedstawienia swych uwag.

W zarzucie czwartym skarżąca zauważa, że sporna decyzji w brzmieniu całkowicie zmienionym przez Komisję narusza art. 10 i 11 rozporządzenia Komisji (WE) nr 773/2004³, jak również prawo do obrony zainteresowanych przedsiębiorstw, ponieważ w następstwie stwierdzenia nieważności pierwotnej decyzji Komisji przez Sąd, Komisja wydała ponownie sporną decyzję, nie doręczając zainteresowanym przedsiębiorstwom nowego zawiadomienia o przedstawianiu zarzutów.

W ramach zarzutu piątego skarżąca powołuje się na braki uzasadnienia i jego wewnętrzną sprzeczność w zakresie w jakim z jednej strony Komisja ogranicza do terytorium Republiki Włoskiej właściwy rynek geograficzny, a z drugiej strony utrzymuje, że rzekome porozumienie może oddziaływać na handel wspólnotowy dla celów stosowania zasady lex mitioris.

W zarzucie szóstym skarżąca podnosi, że analiza Komisji przedstawiona w decyzji jest obarczona błędną oceną okoliczności faktycznych wynikającą z błędnego stosowania art. 65 EWWiS, jeśli chodzi o rozmaite aspekty zarzucanego naruszenia, a w szczególności o części porozumienia dotyczące ustalenia ceny wyjściowej prętów zbrojeniowych do betonu, ustalania składnika ceny związanego z większym przekrojem, jak również ograniczeń lub kontroli produkcji bądź sprzedaży.

W zarzucie siódmym skarżąca twierdzi, że sporna decyzja jest błędna i niedostatecznie uzasadniona (również z powodu braku pouczenia) w zakresie w jakim naruszenie zostało jej przypisane w całości.

W ramach zarzutu ósmego skarżąca powołuje się na naruszenie art. 23 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1/2003 oraz obwieszczenia Komisji w sprawie zwolnienia z grzywien z 1996 r., a także wytycznych Komisji w zakresie ustalania wysokości grzywien z 1998 r.

____________

¹ - Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 Traktatu (Dz. U. L, z dnia 4.1.2003. s. 1)

² - Rozporządzenie Rady nr 17., pierwsze rozporządzenie wprowadzające w życie art. 85 i 86 Traktatu (Dz.U. 13, s. 204)

³ - Rozporządzenie Komisji (WE) nr 773/2004 z dnia 7 kwietnia 2004 r. odnoszące się do prowadzenia przez Komisję postępowań zgodnie z art. 81 i art. 82 Traktatu WE (Dz.U. L 123, s. 18)