Language of document :

Προσφυγή της 22ας Μαρτίου 2022 – Ευρωπαϊκή Επιτροπή κατά Μεγάλου Δουκάτου του Λουξεμβούργου

(Υπόθεση C-214/22)

Γλώσσα διαδικασίας: η γαλλική

Διάδικοι

Προσφεύγουσα: Ευρωπαϊκή Επιτροπή (εκπρόσωποι: E. Manhaeve, A. Azéma, I. Zaloguin)

Καθού: Μεγάλο Δουκάτο του Λουξεμβούργου

Αιτήματα

Η προσφεύγουσα ζητεί από το Δικαστήριο:

να διαπιστώσει ότι το Λουξεμβούργο, καθόσον δεν θέσπισε, έως τις 4 Οκτωβρίου 2016 το αργότερο, τις αναγκαίες νομοθετικές, κανονιστικές και διοικητικές διατάξεις για να συμμορφωθεί με τα άρθρα 8, παράγραφος 7, 9 και 10, παράγραφος 2, της οδηγίας 2014/42/EE του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 3ης Απριλίου 2014, σχετικά με τη δέσμευση και τη δήμευση οργάνων και προϊόντων εγκλήματος στην Ευρωπαϊκή Ένωση1 , ή, εν πάση περιπτώσει, καθόσον δεν γνωστοποίησε τα μέτρα αυτά στην Επιτροπή, παρέβη τις υποχρεώσεις που υπέχει από το άρθρο 12 της εν λόγω οδηγίας·

να υποχρεώσει το Λουξεμβούργο, σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 260, παράγραφος 3, ΣΛΕΕ, να καταβάλει χρηματική ποινή 7 096,50 ευρώ ανά ημέρα καθυστέρησης από την ημερομηνία έκδοσης της απόφασης στην υπό κρίση υπόθεση λόγω παράβασης της υποχρέωσης γνωστοποίησης των μέτρων μεταφοράς στο εθνικό δίκαιο των άρθρων 8, παράγραφος 7, 9 και 10, παράγραφος 2, της οδηγίας 2014/42·

να καταδικάσει το Λουξεμβούργο στα δικαστικά έξοδα.

Λόγοι και κύρια επιχειρήματα

Η οδηγία 2014/42/EE του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 3ης Απριλίου 2014, σχετικά με τη δέσμευση και τη δήμευση οργάνων και προϊόντων εγκλήματος στην Ευρωπαϊκή Ένωση, επιτρέπει στα κράτη μέλη να ανακτούν ευκολότερα τα κέρδη που αποκομίζουν οι εγκληματίες από το σοβαρό και οργανωμένο έγκλημα. Τα κράτη μέλη όφειλαν να μεταφέρουν την οδηγία στο εθνικό τους δίκαιο έως τις 4 Οκτωβρίου 2016. Η Επιτροπή κίνησε τη διαδικασία επί παραβάσει κατά του Λουξεμβούργου τον Νοέμβριο του 2016 και, εν συνεχεία, του απέστειλε αιτιολογημένη γνώμη τον Μάρτιο του 2019. Μέχρι σήμερα, όμως, το Λουξεμβούργο δεν έχει κοινοποιήσει στην Επιτροπή την πλήρη μεταφορά της οδηγίας στο εθνικό του δίκαιο.

____________

1 ΕΕ 2014, L 127, σ. 39.