Skarga wniesiona w dniu 13 lipca 2007 r. - Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Włoskiej
(Sprawa C-326/07)
Język postępowania: włoski
Strony
Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: L. Pignataro-Nolin i H. Støvlbæk, pełnomocnicy)
Strona pozwana: Republika Włoska
Żądania strony skarżącej
stwierdzenie, że wydając przepisy art. 1.2 dekretu Prezesa Rady Ministrów z dnia 10 czerwca 2004 r. w sprawie określenia kryteriów wykonania uprawnień szczególnych określonych w art. 2 dekretu z mocą ustawy nr 332 z dnia 31 maja 1994 r. przekształconego w ustawę i zmienionego ustawą nr 474 z dnia 30 lipca 1994 r. oraz zmienionego art. 4 ust. 227 lit. a), b) i c) ustawy budżetowej nr 350/2004, Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 43 i 56 Traktatu WE.
obciążenie Republiki Włoskiej kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Komisja twierdzi, że ustanowione w art. 1.2 dekretu z 10 czerwca 2004 r. kryteria wykonywania uprawnień szczególnych określonych w art. 4 ust. 227 lit. a), b) i c) ustawy nr 350/2004 nie są na tyle szczegółowe i precyzyjne, by umożliwiły inwestorowi z innego państwa członkowskiego zorientowanie się kiedy dojdzie do wykonywania uprawnień szczególnych określonych w art. 4 lit. a), b) i c) ust. 227 ustawy nr 350/2004.
Uprawnieniami szczególnymi, o których mowa w lit. a), b) i c) są: sprzeciw wobec przejęcia przez inwestorów udziałów reprezentujących co najmniej 5% głosów lub mniejszy odsetek głosów określony przez Ministra Gospodarki i Finansów, sprzeciw wobec zawierania umów i porozumień między udziałowcami, którzy dysponują 5% praw głosu lub mniejszym odsetkiem głosów określonym przez Ministra Gospodarki i Finansów oraz uprawnienie do zablokowania uchwały w sprawie rozwiązania spółki, przeniesienia przedsiębiorstwa, łączenia lub podziału spółek, przeniesienia siedziby spółki za granicę lub zmiany przedmiotu działalności spółki. Kryteria te dotyczą wszystkich sektorów wymienionych w art. 4 ust. 227 akapit pierwszy ustawy (obrona, transport, łączność, źródła energii i inne usługi użyteczności publicznej).
Komisja uważa, że w świetle orzecznictwa Trybunału (zob. wyrok w sprawie C-463/00 Komisja przeciwko Hiszpanii, wyrok w sprawie C-483/99 Komisja przeciwko Francji, wyrok w sprawie C-503/99 Komisja przeciwko Belgii i wyrok w sprawach połączonych C-282/04 i C-293/04 Komisja przeciwko Niderlandom) wymienione wyżej uregulowania wykraczają poza to, co niezbędne dla ochrony interesu publicznego określonego w art. 1.2 dekretu z 10 czerwca 2004 r., i że są one sprzeczne z art. 56 i 43 WE. Komisja jest zdania, że w przypadku sektorów regulowanych, takich jak sektory energii, gazu i łączności, cel polegający na ochronie istotnych interesów państwa może zostać osiągnięty mniej restryktywnymi środkami, przewidzianymi w dyrektywie 2003/54/CE
1, dyrektywie 2003/55/CE
2 czy dyrektywie 2002/21/CE
3 oraz w dyrektywach 2002/19/CE
4, 2002/20/CE
5, 2002/22/CE
6 i 2002/58/CE
7. Komisja stoi na stanowisku, że takie uregulowania zagwarantowałyby ponadto minimum zaopatrzenia na poziomie krajowym i że nie istnieje żaden związek przyczynowy między koniecznością zapewnienia zaopatrzenia w energię, świadczeniem usług użyteczności publicznej a kontrolą struktury udziałów czy zarządzaniem spółką.